Άρχισα να δουλεύω με πρόσφυγες, επειδή ήθελα να αλλάξω τα πράγματα γι' αυτούς και για να γίνει αυτό, ξεκινά κανείς με το να αφηγηθεί τις ιστορίες τους. Γι' αυτό, όταν συναντώ πρόσφυγες, τους κάνω πάντα ερωτήσεις. Ποιος βομβάρδισε το σπίτι σας; Ποιος σκότωσε το γιο σας; Η υπόλοιπη οικογένειά σας επέζησε; Πώς τα βγάζετε πέρα στη ζωή σας στην ξενιτιά; Υπάρχει όμως μία ερώτηση που για μένα είναι πάντα η πιο αποκαλυπτική και είναι η εξής: Τι πήρατε μαζί σας; Ποιο ήταν εκείνο το πιο σημαντικό πράγμα που θελήσατε οπωσδήποτε να πάρετε μαζί σας, όταν έπεφταν οι βόμβες στην πόλη σας και οι ένοπλες συμμορίες πλησίαζαν το σπίτι σας;
So I started working with refugees because I wanted to make a difference, and making a difference starts with telling their stories. So when I meet refugees, I always ask them questions. Who bombed your house? Who killed your son? Did the rest of your family make it out alive? How are you coping in your life in exile? But there's one question that always seems to me to be most revealing, and that is: What did you take? What was that most important thing that you had to take with you when the bombs were exploding in your town, and the armed gangs were approaching your house?
Ένα αγόρι πρόσφυγας από τη Συρία που γνωρίζω μου είπε πως δε δίστασε, όταν η ζωή του ήταν σε άμεσο κίνδυνο. Πήρε το απολυτήριο του λυκείου και αργότερα μου είπε το λόγο. Είπε, «Πήρα το απολυτήριό μου, επειδή η ζωή μου εξαρτάτο απ' αυτό». Και ήταν πρόθυμος να ρισκάρει τη ζωή του για να πάρει το απολυτήριο. Καθ' οδόν προς το σχολείο, προσπαθούσε να αποφύγει τους ελεύθερους σκοπευτές. Η αίθουσα του σχολείου του συχνά έτρεμε από τον ήχο των βομβαρδισμών και η μητέρα του μου είπε, «Κάθε μέρα, του έλεγα κάθε πρωί, Αγάπη μου, σε παρακαλώ, μην πας στο σχολείο». Και όταν εκείνος επέμενε, εκείνη είπε, «Τον αγκάλιαζα λες και ήταν η τελευταία φορά». Αλλά εκείνος έλεγε στη μητέρα του, «Όλοι μας φοβόμαστε, αλλά η αποφασιστικότητά μας να αποφοιτήσουμε είναι μεγαλύτερη από το φόβο μας».
A Syrian refugee boy I know told me that he didn't hesitate when his life was in imminent danger. He took his high school diploma, and later he told me why. He said, "I took my high school diploma because my life depended on it." And he would risk his life to get that diploma. On his way to school, he would dodge snipers. His classroom sometimes shook with the sound of bombs and shelling, and his mother told me, "Every day, I would say to him every morning, 'Honey, please don't go to school.'" And when he insisted, she said, "I would hug him as if it were for the last time." But he said to his mother, "We're all afraid, but our determination to graduate is stronger than our fear."
Αλλά μια μέρα, η οικογένεια έλαβε τραγικά νέα. Η θεία του Χάνι, ο θείος και ο ξάδερφός του δολοφονήθηκαν στα σπίτια τους, επειδή αρνήθηκαν να τα εγκαταλείψουν. Τους έκοψαν το λαιμό. Είχε έρθει η ώρα να φύγουν μακρυά.
But one day, the family got terrible news. Hany's aunt, his uncle and his cousin were murdered in their homes for refusing to leave their house. Their throats were slit. It was time to flee.
Έφυγαν αμέσως εκείνη την ημέρα με το αυτοκίνητό τους, με τον Χάνι να κρύβεται στο πίσω μέρος, επειδή έπεφταν σε ελέγχους από απειλητικούς στρατιώτες. Και διέσχισαν τα σύνορα προς το Λίβανο, όπου θα έβρισκαν ηρεμία. Εκεί όμως ξεκίνησε μία ζωή σκληρής κακουχίας και μονοτονίας. Αναγκάστηκαν να χτίσουν μία παράγκα, δίπλα σε λασπότοπο, και αυτός είναι ο αδερφός του Χάνι, ο Άσραφ, που παίζει έξω.
They left that day, right away, in their car, Hany hidden in the back because they were facing checkpoints of menacing soldiers. And they would cross the border into Lebanon, where they would find peace. But they would begin a life of grueling hardship and monotony. They had no choice but to build a shack on the side of a muddy field, and this is Hany's brother Ashraf, who plays outside.
Και από εκείνη την ημέρα ανήκουν στο μεγαλύτερο πληθυσμό προσφύγων στον κόσμο, σε μία χώρα, στο Λίβανο, η οποία είναι μικροσκοπική. Έχει μόνο 4 εκατομμύρια πολίτες κι ένα εκατομμύριο πρόσφυγες από τη Συρία που ζουν εκεί. Δεν υπάρχει πόλη, κωμόπολη ή χωριό που να μη φιλοξενεί πρόσφυγες από τη Συρία. Πρόκειται για γενναιοδωρία και ανθρωπισμό που είναι αξιοσημείωτα. Σκεφτείτε το ως εξής, αναλογικά. Θα ήταν σαν ολόκληρος ο πληθυσμός της Γερμανίας, 80 εκατομμύρια άνθρωποι, να κατέφευγαν στις Η.Π.Α. μέσα σε μόλις τρία χρόνια. Ο μισός πληθυσμός της Συρίας έχει πλέον εκριζωθεί, οι περισσότεροι εντός της χώρας. 6,5 εκατομμύρια άνθρωποι τράπηκαν σε φυγή για να σωθούν. Πολύ περισσότεροι από 3 εκατομμύρια άνθρωποι διέσχισαν τα σύνορα και βρήκαν καταφύγιο στις όμορες χώρες, και μόνο ένα μικρό ποσοστό, όπως βλέπετε, πήγε στην Ευρώπη. Αυτό που θεωρώ ιδιαίτερα ανησυχητικό είναι πως οι μισοί πρόσφυγες από τη Συρία είναι παιδιά. Φωτογράφησα το κοριτσάκι αυτό. Ήταν μόλις δύο ώρες αφού είχε φτάσει μετά από μακρύ οδοιπορικό από τη Συρία στην Ιορδανία.
And that day, they joined the biggest population of refugees in the world, in a country, Lebanon, that is tiny. It only has four million citizens, and there are one million Syrian refugees living there. There's not a town, a city or a village that is not host to Syrian refugees. This is generosity and humanity that is remarkable. Think about it this way, proportionately. It would be as if the entire population of Germany, 80 million people, would flee to the United States in just three years. Half of the entire population of Syria is now uprooted, most of them inside the country. Six and a half million people have fled for their lives. Over and well over three million people have crossed the borders and have found sanctuary in the neighboring countries, and only a small proportion, as you see, have moved on to Europe. What I find most worrying is that half of all Syrian refugees are children. I took this picture of this little girl. It was just two hours after she had arrived after a long trek from Syria into Jordan.
Και το πιο ανησυχητικό είναι πως μόλις το 20% των παιδιών προσφύγων από τη Συρία πηγαίνουν στο σχολείο στο Λίβανο. Ωστόσο, τα παιδιά πρόσφυγες από τη Συρία, όλα τα παιδιά πρόσφυγες μας λένε πως η εκπαίδευση είναι το πιο σημαντικό στη ζωή τους. Γιατί; Επειδή τους επιτρέπει να σκεφτούν το μέλλον τους, αντί για τον εφιάλτη του παρελθόντος τους. Τους επιτρέπει να σκέφτονται την ελπίδα και όχι το μίσος.
And most troubling of all is that only 20 percent of Syrian refugee children are in school in Lebanon. And yet, Syrian refugee children, all refugee children tell us education is the most important thing in their lives. Why? Because it allows them to think of their future rather than the nightmare of their past. It allows them to think of hope rather than hatred.
Θυμάμαι μια πρόσφατη επίσκεψή μου σε καταυλισμό προσφύγων από τη Συρία στο βόρειο Ιράκ, όπου γνώρισα αυτό το κορίτσι και σκέφτηκα, «Τι όμορφη που είναι», την πλησίασα και τη ρώτησα, «Μπορώ να σε φωτογραφίσω;» Και είπε ναι, αλλά δε δεχόταν να χαμογελάσει. Νομίζω πως δεν μπορούσε, επειδή νομίζω ότι καταλαβαίνει πως εκπροσωπεί μία χαμένη γενιά παιδιών πρόσφυγες από τη Συρία, μια γενιά απομονωμένη κι απογοητευμένη. Ωστόσο, δείτε από τι διέφυγαν: από την ολοκληρωτική καταστροφή, κτίρια, βιομηχανίες, σχολεία, δρόμοι, σπίτια. Το σπίτι του Χάνι επίσης καταστράφηκε. Θα πρέπει να ξαναχτιστούν από αρχιτέκτονες, μηχανικούς, ηλεκτρολόγους. Οι κοινότητες θα χρειαστούν δασκάλους και δικηγόρους και πολιτικούς που να ενδιαφέρονται για συμφιλίωση και όχι για εκδίκηση. Δε θα 'πρεπε να ξαναχτιστούν από τους ανθρώπους με το μεγαλύτερο όφελος δηλαδή τις εξόριστες κοινωνίες, τους πρόσφυγες;
I'm reminded of a recent visit I took to a Syrian refugee camp in northern Iraq, and I met this girl, and I thought, "She's beautiful," and I went up to her and asked her, "Can I take your picture?" And she said yes, but she refused to smile. I think she couldn't, because I think she must realize that she represents a lost generation of Syrian refugee children, a generation isolated and frustrated. And yet, look at what they fled: utter destruction, buildings, industries, schools, roads, homes. Hany's home was also destroyed. This will need to be rebuilt by architects, by engineers, by electricians. Communities will need teachers and lawyers and politicians interested in reconciliation and not revenge. Shouldn't this be rebuilt by the people with the largest stake, the societies in exile, the refugees?
Οι πρόσφυγες διαθέτουν πολύ χρόνο για να προετοιμαστούν για την επιστροφή τους. Μπορεί να σκέφτεστε πως το να είναι κανείς πρόσφυγας είναι μία προσωρινή κατάσταση. Κάθε άλλο. Με τους πολέμους να συνεχίζονται αδιάκοπα, ο μέσος χρόνος που ένας πρόσφυγας περνά στην ξενιτιά είναι 17 χρόνια. Ο Χάνι ήταν ήδη άπατρις για δεύτερη χρονιά όταν τον επισκέφθηκα πρόσφατα και μιλήσαμε εξ ολοκλήρου στ'Αγγλικά, τα οποία μου εξομολογήθηκε πως έμαθε διαβάζοντας όλα τα μυθιστορήματα του Νταν Μπράουν και ακούγοντας αμερικανική ραπ μουσική. Γελάσαμε επίσης μαζί και κάναμε πλάκες με τον αγαπημένο του αδερφό, τον Άσραφ. Δε θα ξεχάσω όμως ποτέ τι μου είπε όταν τελειώσαμε την κουβέντα μας εκείνη την ημέρα. Μου είπε, «Αν δεν είμαι μαθητής, δεν είμαι τίποτα».
Refugees have a lot of time to prepare for their return. You might imagine that being a refugee is just a temporary state. Well far from it. With wars going on and on, the average time a refugee will spend in exile is 17 years. Hany was into his second year in limbo when I went to visit him recently, and we conducted our entire conversation in English, which he confessed to me he learned from reading all of Dan Brown's novels and from listening to American rap. We also spent some nice moments of laughter and fun with his beloved brother Ashraf. But I'll never forget what he told me when we ended our conversation that day. He said to me, "If I am not a student, I am nothing."
Ο Χάνι είναι ένας από τα 50 εκατομμύρια ανθρώπων στον κόσμο σήμερα που έχουν ξεριζωθεί. Ποτέ από εποχής 2ου Παγκοσμίου Πολέμου δεν είχαμε τόσους ανθρώπους βίαια εκτοπισμένους. Ενώ λοιπόν σημειώνουμε σαρωτική πρόοδο στον τομέα της ανθρώπινης υγείας, στην τεχνολογία, στην εκπαίδευση και στο ντιζάιν, κάνουμε επικίνδυνα ελάχιστα πράγματα για να βοηθήσουμε τα θύματα και κάνουμε πάρα πολύ λίγα για να σταματήσουμε και να προλάβουμε τους πολέμους που τους διώχνουν από τα σπίτια τους.
Hany is one of 50 million people uprooted in this world today. Never since World War II have so many people been forcibly displaced. So while we're making sweeping progress in human health, in technology, in education and design, we are doing dangerously little to help the victims and we are doing far too little to stop and prevent the wars that are driving them from their homes.
Και έχουμε όλο και περισσότερα θύματα. Κάθε μέρα, κατά μέσο όρο, μέχρι το τέλος αυτής της ημέρας, 32.000 άνθρωποι θα έχουν εκτοπιστεί βίαια από τα σπίτια τους. 32.000 άνθρωποι. Τρέπονται σε φυγή διασχίζοντας σύνορα όπως αυτά εδώ. Τραβήξαμε το στιγμιότυπο αυτό στα σύνορα της Συρίας με την Ιορδανία. Και αυτή είναι μία συνηθισμένη μέρα. Ή δραπετεύουν με σκάφη υπερπλήρη και ακατάλληλα για πλεύση θέτοντας τη ζωή τους σε κίνδυνο προκειμένου να φτάσουν σε ασφαλές μέρος στην Ευρώπη. Αυτός ο νέος από τη Συρία επέζησε όταν αναποδογύρισε μία από αυτές τις βάρκες -οι περισσότεροι άνθρωποι πνίγηκαν- και μας είπε, «Οι Σύριοι ψάχνουν απλώς ένα ήσυχο μέρος όπου κανείς δε σε βλάπτει, όπου κανείς δε σε μειώνει και όπου κανείς δε σε σκοτώνει». Αυτό θεωρώ πως θα έπρεπε να είναι το λιγότερο. Θα έπρεπε όμως να έχουν κι ένα μέρος για να επουλώσουν πληγές, για να μάθουν και για να έχουν ίσες ευκαιρίες. Αμερικανοί και Ευρωπαίοι έχουν την εντύπωση πως αναλογικά τεράστιος αριθμός προσφύγων έρχεται στη χώρα τους, αλλά η πραγματικότητα είναι πως το 86%, η συντριπτική πλειοψηφία των προσφύγων, ζουν στον αναπτυσσόμενο κόσμο, σε χώρες που παλεύουν με τη δική τους ανασφάλεια, με τα δικά τους θέματα βοήθειας προς τους πληθυσμούς τους και με τη φτώχεια. Επομένως οι πλούσιες χώρες του κόσμου πρέπει να αναγνωρίσουν τον ανθρωπισμό και τη γενναιοδωρία των χωρών που φιλοξενούν τόσους πρόσφυγες. Και όλες οι χώρες πρέπει να διασφαλίσουν πως κανένας άνθρωπος που φεύγει από τον πόλεμο και το διωγμό δε θα βρεθεί μπροστά σε κλειστά σύνορα.
And there are more and more victims. Every day, on average, by the end of this day, 32,000 people will be forcibly displaced from their homes — 32,000 people. They flee across borders like this one. We captured this on the Syrian border to Jordan, and this is a typical day. Or they flee on unseaworthy and overcrowded boats, risking their lives in this case just to reach safety in Europe. This Syrian young man survived one of these boats that capsized — most of the people drowned — and he told us, "Syrians are just looking for a quiet place where nobody hurts you, where nobody humiliates you, and where nobody kills you." Well, I think that should be the minimum. How about a place of healing, of learning, and even opportunity? Americans and Europeans have the impression that proportionally huge numbers of refugees are coming to their country, but the reality is that 86 percent, the vast majority of refugees, are living in the developing world, in countries struggling with their own insecurity, with their own issues of helping their own populations and poverty. So wealthy countries in the world should recognize the humanity and the generosity of the countries that are hosting so many refugees. And all countries should make sure that no one fleeing war and persecution arrives at a closed border.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
Υπάρχει όμως κάτι ακόμη που μπορούμε να κάνουμε πέραν του να βοηθούμε τους πρόσφυγες απλώς να επιβιώνουν. Μπορούμε να τους βοηθήσουμε να επιτύχουν. Να μη θεωρούμε τους καταυλισμούς και τις κοινότητες των προσφύγων μόνο ως προσωρινά πληθυσμιακά κέντρα όπου άνθρωποι μαραζώνουν περιμένοντας να τελειώσει ο πόλεμος. Τουναντίον, πρέπει να τα βλέπουμε ως κέντρα αριστείας, όπου οι πρόσφυγες δύνανται να καταπολεμήσουν τα δεινά τους και να ετοιμαστούν για τη μέρα που θα μπορούν να επιστρέψουν ως φορείς θετικής αλλαγής και κοινωνικής αναμόρφωσης.
But there is something more that we can do than just simply helping refugees survive. We can help them thrive. We should think of refugee camps and communities as more than just temporary population centers where people languish waiting for the war to end. Rather, as centers of excellence, where refugees can triumph over their trauma and train for the day that they can go home as agents of positive change and social transformation.
Είναι τόσο λογικό, αλλά θυμάμαι το φρικτό πόλεμο στη Σομαλία που μαίνεται εδώ και 22 χρόνια. Φανταστείτε πώς είναι η ζωή σ' αυτόν τον καταυλισμό. Επισκέφτηκα τον καταυλισμό. Στο Ντζιμπούτι, δίπλα στη Σομαλία, και ήταν τόσο απομακρυσμένος που χρειαστήκαμε ελικόπτερο για να φτάσουμε. Είχε πολλή σκόνη και έκανε απίστευτη ζέστη. Επισκεφθήκαμε ένα σχολείο και πιάσαμε κουβέντα με τα παιδιά και τότε είδα ένα κορίτσι στην άλλη πλευρά της αίθουσας που έμοιαζε να έχει την ίδια ηλικία με την κόρη μου, οπότε την πλησίασα και της μίλησα. Και της έκανα τις ερωτήσεις που οι μεγάλοι κάνουν στα παιδιά, όπως: «Ποιο είναι το αγαπημένο σου μάθημα;» και, «Τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;» Και τότε το πρόσωπό της έγινε ανέκφραστο, και μου είπε, «Δεν έχω μέλλον. Δε θα ξαναπάω στο σχολείο». Νόμισα ότι κάτι δεν κατάλαβα καλά και στράφηκα στη συνάδελφό μου, η οποία μου επιβεβαίωσε πως δεν υπήρχε χρηματοδότηση για δευτεροβάθμια εκπαίδευση στον καταυλισμό. Πόσο ήθελα εκείνη τη στιγμή να μπορώ να της πω, «Θα σου χτίσουμε σχολείο». Σκέφτηκα επίσης, τι κρίμα. Θα 'πρεπε να είναι και είναι το μέλλον της Σομαλίας.
It makes so much sense, but I'm reminded of the terrible war in Somalia that has been raging on for 22 years. And imagine living in this camp. I visited this camp. It's in Djibouti, neighboring Somalia, and it was so remote that we had to take a helicopter to fly there. It was dusty and it was terribly hot. And we went to visit a school and started talking to the children, and then I saw this girl across the room who looked to me to be the same age as my own daughter, and I went up and talked to her. And I asked her the questions that grown-ups ask kids, like, "What is your favorite subject?" and, "What do you want to be when you grow up?" And this is when her face turned blank, and she said to me, "I have no future. My schooling days are over." And I thought, there must be some misunderstanding, so I turned to my colleague and she confirmed to me there is no funding for secondary education in this camp. And how I wished at that moment that I could say to her, "We will build you a school." And I also thought, what a waste. She should be and she is the future of Somalia.
Ένα αγόρι ονόματι Τζέικομπ Ατέμ είχε διαφορετική τύχη, αλλά όχι προτού βιώσει μία απίστευτη τραγωδία. Έβλεπε -στο Σουδάν αυτό- καθώς το χωριό του -ήταν μόλις 7 ετών- καιγόταν ολοσχερώς και έμαθε πως η μητέρα του και ο πατέρας του κι ολόκληρη η οικογένειά του σκοτώθηκαν εκείνη την ημέρα. Μόνο ο ξάδελφός του επέζησε και μαζί περπατούσαν 7 μήνες, -εδώ βλέπετε αγόρια σαν κι εκείνον- κυνηγημένοι από άγρια ζώα κι ένοπλες συμμορίες, αλλά κατάφεραν να φτάσουν σε καταυλισμούς προσφύγων όπου ένιωσαν ασφαλείς, και πέρασε τα επόμενα εφτά χρόνια στην Κένυα, σε καταυλισμό προσφύγων.
A boy named Jacob Atem had a different chance, but not before he experienced terribly tragedy. He watched — this is in Sudan — as his village — he was only seven years old — burned to the ground, and he learned that his mother and his father and his entire family were killed that day. Only his cousin survived, and the two of them walked for seven months — this is boys like him — chased and pursued by wild animals and armed gangs, and they finally made it to refugee camps where they found safety, and he would spend the next seven years in Kenya in a refugee camp.
Αλλά η ζωή του άλλαξε όταν είχε την ευκαιρία να μετεγκατασταθεί στις Η.Π.Α. και βρήκε αγάπη σε μία θετή οικογένεια και μπόρεσε να πάει σχολείο και θέλησε να μοιραστώ μαζί σας την περήφανη αυτή στιγμή, όταν αποφοίτησε από το πανεπιστήμιο.
But his life changed when he got the chance to be resettled to the United States, and he found love in a foster family and he was able to go to school, and he wanted me to share with you this proud moment when he graduated from university.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Μιλήσαμε στο Skype τις προάλλες, και ήταν στο νέο του πανεπιστήμιο στη Φλόριντα, όπου προχωράει το διδακτορικό του στη δημόσια υγεία και με περηφάνια μου είπε πώς κατάφερε να μαζέψει αρκετά κονδύλια από το αμερικανικό κοινό για τη δημιουργία κλινικής στο χωριό του στην πατρίδα του.
I spoke to him on Skype the other day, and he was in his new university in Florida pursuing his Ph.D. in public health, and he proudly told me how he was able to raise enough funds from the American public to establish a health clinic back in his village back home.
Θέλω λοιπόν να επιστρέψουμε στον Χάνι. Όταν του είπα πως θα είχα την ευκαιρία να σας μιλήσω εδώ, στη σκηνή του TED, μου επέτρεψε να σας διαβάσω ένα ποίημα που μου έστειλε με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο.
So I want to take you back to Hany. When I told him I was going to have the chance to speak to you here on the TED stage, he allowed me to read you a poem that he sent in an email to me.
Έγραψε: «Μου λείπει ο εαυτός μου, οι φίλοι μου, οι εποχές που διάβαζα μυθιστορήματα ή έγραφα ποιήματα, τα πουλιά και το τσάι το πρωί. Το δωμάτιό μου, τα βιβλία μου, ο εαυτός μου, και όλα όσα με έκαναν να χαμογελώ. Αχ, είχα τόσα όνειρα που επρόκειτο να γίνουν πραγματικότητα».
He wrote: "I miss myself, my friends, times of reading novels or writing poems, birds and tea in the morning. My room, my books, myself, and everything that was making me smile. Oh, oh, I had so many dreams that were about to be realized."
Να τι θέλω να πω: Το να μην επενδύουμε στους πρόσφυγες είναι μια μεγάλη χαμένη ευκαιρία. Αν τους εγκαταλείψουμε, κινδυνεύουν να γίνουν αντικείμενο εκμετάλλευσης και κακοποίησης κι αν τους αφήσουμε χωρίς προσόντα και χωρίς εκπαίδευση, τότε θα αργήσει χρόνια να έρθει η ειρήνη και η ευημερία στις χώρες τους. Θεωρώ πως ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε τους ξεριζωμένους θα διαμορφώσει το μέλλον του κόσμου μας. Τα θύματα του πολέμου κρατούν ίσως το κλειδί για τη διαρκή ειρήνη και οι πρόσφυγες είναι εκείνοι που μπορούν να σταματήσουν τον κύκλο της βίας.
So here is my point: Not investing in refugees is a huge missed opportunity. Leave them abandoned, and they risk exploitation and abuse, and leave them unskilled and uneducated, and delay by years the return to peace and prosperity in their countries. I believe how we treat the uprooted will shape the future of our world. The victims of war can hold the keys to lasting peace, and it's the refugees who can stop the cycle of violence.
Ο Χάνι βρίσκεται σε σημείο καμπής. Θέλουμε να τον βοηθήσουμε να σπουδάσει και να γίνει μηχανικός, αλλά τα κονδύλια πάνε κατά προτεραιότητα σε είδη πρώτης ανάγκης: σκηνές και κουβέρτες και στρώματα και κουζινικά, τρόφιμα και μερικά φάρμακα. Το πανεπιστήμιο είναι πολυτέλεια. Αλλά αν τον αφήσουμε να μαραζώσει σ' αυτό το τέλμα, θα αποτελέσει μέρος μιας χαμένης γενιάς. Η ιστορία του Χάνι είναι μία τραγωδία, αλλά δεν είναι απαραίτητο να είναι τέτοιο και το τέλος της.
Hany is at a tipping point. We would love to help him go to university and to become an engineer, but our funds are prioritized for the basics in life: tents and blankets and mattresses and kitchen sets, food rations and a bit of medicine. University is a luxury. But leave him to languish in this muddy field, and he will become a member of a lost generation. Hany's story is a tragedy, but it doesn't have to end that way.
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)