Καθημερινά ακούω οδυνηρές ιστορίες ανθρώπων που τρέχουν για να σώσουν τη ζωή τους, διασχίζοντας επικίνδυνα σύνορα και αφιλόξενες θάλασσες. Υπάρχει όμως μία ιστορία που με κρατάει ξύπνια τις νύχτες.
Every day, I listen to harrowing stories of people fleeing for their lives, across dangerous borders and unfriendly seas. But there's one story that keeps me awake at night,
Είναι αυτή της Ντόα, μιας Σύριας πρόσφυγoπούλας 19 ετών,
and it's about Doaa.
που επιβίωνε δουλεύοντας για το μεροκάματο στην Αίγυπτο. Ο πατέρας της σκεφτόταν διαρκώς την επιτυχημένη επιχείρηση του στη Συρία, που είχε ανατιναχτεί από μια βόμβα. Ο πόλεμος που τους είχε οδηγήσει εκεί, μαινόταν ήδη τέσσερα χρόνια και είχαν αρχίσει να γίνονται βάρος στην κοινότητα που κάποτε τους είχε καλωσορίσει. Μια μέρα, άντρες με μοτοσυκλέτες προσπάθησαν να την απαγάγουν. Κάποτε ήταν μια φιλόδοξη μαθήτρια που σκεφτόταν μόνο το μέλλον της και τώρα φοβόταν διαρκώς. Όμως ήταν και γεμάτη ελπίδα
A Syrian refugee, 19 years old, she was living a grinding existence in Egypt working day wages. Her dad was constantly thinking of his thriving business back in Syria that had been blown to pieces by a bomb. And the war that drove them there was still raging in its fourth year. And the community that once welcomed them there had become weary of them. And one day, men on motorcycles tried to kidnap her. Once an aspiring student thinking only of her future, now she was scared all the time. But she was also full of hope,
επειδή ήταν ερωτευμένη με τον πρόσφυγα συμπατριώτη της, Μπάσεμ. Ο Μπάσεμ πάλευε κι αυτός στην Αίγυπτο και είπε στη Ντόα, «Πάμε στην Ευρώπη να βρούμε άσυλο και ασφάλεια. Εγώ θα δουλεύω, εσύ μπορείς να σπουδάσεις». Η υπόσχεση μιας καινούργια ζωής... Ζήτησε το χέρι της από τον πατέρα της.
because she was in love with a fellow Syrian refugee named Bassem. Bassem was also struggling in Egypt, and he said to Doaa, "Let's go to Europe; seek asylum, safety. I will work, you can study -- the promise of a new life." And he asked her father for her hand in marriage.
Ήξεραν πως για να φτάσουν στην Ευρώπη θα διακινδύνευαν τη ζωή τους διασχίζοντας τη Μεσόγειο στα χέρια λαθρεμπόρων που φημίζονταν για τη σκληρότητά τους. Η Ντόα έτρεμε το νερό. Πάντα το φοβόταν. Δεν έμαθε ποτέ να κολυμπάει.
But they knew to get to Europe they had to risk their lives, traveling across the Mediterranean Sea, putting their hands in smugglers', notorious for their cruelty. And Doaa was terrified of the water. She always had been. She never learned to swim.
Ήταν Αύγουστος της ίδιας χρονιάς και ήδη 2.000 άνθρωποι είχαν πεθάνει προσπαθώντας να διασχίσουν τη Μεσόγειο, όμως η Ντόα ήξερε για έναν φίλο της που είχε καταφέρει να φτάσει στη Βόρεια Ευρώπη και σκέφτηκε, «Ίσως να τα καταφέρουμε κι εμείς». Έτσι, ρώτησε τους γονείς της αν μπορούσαν να φύγουν και έπειτα από μια επώδυνη συζήτηση, έδωσαν τη συγκατάθεσή τους και ο Μπάσεμ έδωσε όλες τις οικονομίες του στους λαθρεμπόρους.
It was August that year, and already 2,000 people had died trying to cross the Mediterranean, but Doaa knew of a friend who had made it all the way to Northern Europe, and she thought, "Maybe we can, too." So she asked her parents if they could go, and after a painful discussion, they consented, and Bassem paid his entire life savings -- 2,500 dollars each --
2.500 χιλιάδες δολάρια για τον καθένα τους. Ήταν Σάββατο πρωί όταν χτύπησε το τηλέφωνο και τους πήγαν με λεωφορείο σε μια παραλία με εκατοντάδες ανθρώπους. Τους πήγαν με μικρά σκάφη σε ένα παλιό ψαράδικο, 500 άτομα στριμωγμένα πάνω στο πλοίο, 300 κάτω, 500 πάνω. Υπήρχαν Σύριοι, Παλαιστίνιοι, Αφρικανοί, μουσουλμάνοι και χριστιανοί, 100 παιδιά, συμπεριλαμβανομένης και της Σάντρα, έξι ετών και της Μάσα, 18 μηνών. Υπήρχαν οικογένειες σ' αυτό το πλοίο, στριμωγμένες πλάτη με πλάτη, με τα πόδια τους ν' ακουμπάνε. Η Ντόα καθόταν με τα πόδια της διπλωμένα στο στήθος της
to the smugglers. It was a Saturday morning when the call came, and they were taken by bus to a beach, hundreds of people on the beach. They were taken then by small boats onto an old fishing boat, 500 of them crammed onto that boat, 300 below, [200] above. There were Syrians, Palestinians, Africans, Muslims and Christians, 100 children, including Sandra -- little Sandra, six years old -- and Masa, 18 months. There were families on that boat, crammed together shoulder to shoulder, feet to feet. Doaa was sitting with her legs crammed up to her chest,
και ο Μπάσεμ της κρατούσε το χέρι. Τη δεύτερη μέρα στη θάλασσα είχαν αρρωστήσει από ανησυχία
Bassem holding her hand. Day two on the water, they were sick with worry
και είχαν ναυτία λόγω της φουρτουνιασμένης θάλασσας. Την τρίτη μέρα η Ντόα είχε ένα προαίσθημα και είπε στον Μπάσεμ, «Φοβάμαι πως δεν θα τα καταφέρουμε. Φοβάμαι πως θα βουλιάξει το πλοίο». Και ο Μπάσεμ της είπε, «Σε παρακαλώ, κάνε υπομονή. Θα φτάσουμε στη Σουηδία, θα παντρευτούμε
and sick to their stomachs from the rough sea. Day three, Doaa had a premonition. And she said to Bassem, "I fear we're not going to make it. I fear the boat is going to sink." And Bassem said to her, "Please be patient. We will make it to Sweden, we will get married
και θα έχουμε μέλλον». Την τέταρτη μέρα άρχισε να επικρατεί εκνευρισμός στους επιβάτες. Ρώτησαν τον καπετάνιο, «Πότε φτάνουμε;» Τους είπε να το βουλώσουν και τους πρόσβαλε. Τους είπε, «Σε 16 ώρες φτάνουμε στις ακτές της Ιταλίας». Ήταν αδύναμοι και αποκαμωμένοι. Μετά από λίγο είδαν ένα σκάφος να πλησιάζει. Ήταν ένα μικρότερο σκάφος με 10 άντρες που άρχισαν να τους φωνάζουν, να εκτοξεύουν προσβολές, να τους πετάνε ξύλα και να λένε σε όλους να αποβιβαστούν και να επιβιβαστούν στο μικρότερο σκάφος που δεν ήταν αξιόπλοο. Οι γονείς έτρεμαν για τα παιδιά τους και όλοι μαζί αρνήθηκαν να αποβιβαστούν. Έτσι, αυτοί με το σκάφος έφυγαν θυμωμένοι και μισή ώρα αργότερα επέστρεψαν και άρχισαν να εμβολίζουν το πλοίο της Ντόα, ακριβώς κάτω από εκεί που καθόταν η ίδια κι ο Μπάσεμ. Τους άκουσε να φωνάζουν, «Ας φάνε τα ψάρια τις σάρκες σας!»
and we will have a future." Day four, the passengers were getting agitated. They asked the captain, "When will we get there?" He told them to shut up, and he insulted them. He said, "In 16 hours we will reach the shores of Italy." They were weak and weary. Soon they saw a boat approach -- a smaller boat, 10 men on board, who started shouting at them, hurling insults, throwing sticks, asking them to all disembark and get on this smaller, more unseaworthy boat. The parents were terrified for their children, and they collectively refused to disembark. So the boat sped away in anger, and a half an hour later, came back and started deliberately ramming a hole in the side of Doaa's boat, just below where she and Bassem were sitting. And she heard how they yelled, "Let the fish eat your flesh!"
Και άρχισαν να γελούν καθώς το πλοίο έγερνε και βυθιζόταν. Οι 300 άνθρωποι κάτω από το κατάστρωμα ήταν καταδικασμένοι. Η Ντόα κρατιόταν από τα πλαϊνά του πλοίου καθώς αυτό βυθιζόταν και παρακολουθούσε έντρομη ένα παιδάκι να κομματιάζεται από την προπέλα. Ο Μπάσεμ της είπε, «Σε παρακαλώ, σταμάτα να κρατιέσαι, αλλιώς θα παρασυρθείς και η προπέλα θα σκοτώσει κι εσένα». Θυμηθείτε πως δεν ξέρει κολύμπι. Όμως το άφησε και άρχισε να κουνάει τα χέρια και τα πόδια της και σκεφτόταν, «Έτσι κολυμπάει κανείς». Ως εκ θαύματος, ο Μπάσεμ βρήκε ένα σωσίβιο. Ήταν ένα από αυτά τα παιδικά σωσίβια με τα οποία παίζει κανείς στις πισίνες και στις ήρεμες θάλασσες. Η Ντόα σκαρφάλωσε στο σωσίβιο με τα χέρια και τα πόδια της να κρέμονται στο πλάι. Ο Μπάσεμ ήταν καλός κολυμβητής έτσι, της κρατούσε το χέρι και ταυτόχρονα κολυμπούσε. Γύρω τους υπήρχαν πτώματα. Περίπου 100 άνθρωποι επέζησαν τελικά και άρχισαν να μαζεύονται σε ομάδες και να προσεύχονται για τη σωτηρία τους. Όμως όταν πέρασε μια μέρα και κανείς δεν ήρθε, κάποιοι σταμάτησαν να ελπίζουν και η Ντόα και ο Μπάσεμ παρακολουθούσαν ανθρώπους
And they started laughing as the boat capsized and sank. The 300 people below deck were doomed. Doaa was holding on to the side of the boat as it sank, and watched in horror as a small child was cut to pieces by the propeller. Bassem said to her, "Please let go, or you'll be swept in and the propeller will kill you, too." And remember -- she can't swim. But she let go and she started moving her arms and her legs, thinking, "This is swimming." And miraculously, Bassem found a life ring. It was one of those child's rings that they use to play in swimming pools and on calm seas. And Doaa climbed onto the ring, her arms and her legs dangling by the side. Bassem was a good swimmer, so he held her hand and tread water. Around them there were corpses. Around 100 people survived initially, and they started coming together in groups, praying for rescue. But when a day went by and no one came, some people gave up hope, and Doaa and Bassem watched
να βγάζουν τα σωσίβια τους και να βυθίζονται στο νερό. Τους πλησίασε ένας άντρας με ένα μωρό στους ώμους του, την εννέα μηνών Μάλεκ. Κρατούσε ένα μπιτόνι για να επιπλέει και τους είπε, «Φοβάμαι πως δεν θα επιβιώσω. Είμαι πολύ αδύναμος. Δεν έχω άλλο κουράγιο». Και έδωσε τη μικρή Μάλεκ στον Μπάσεμ και στην Ντόα και εκείνοι την ανέβασαν στο σωσίβιο.
as men in the distance took their life vests off and sank into the water. One man approached them with a small baby perched on his shoulder, nine months old -- Malek. He was holding onto a gas canister to stay afloat, and he said to them, "I fear I am not going to survive. I'm too weak. I don't have the courage anymore." And he handed little Malek over to Bassem and to Doaa, and they perched her onto the life ring.
Οπότε τώρα ήταν τρεις. Η Ντόα, ο Μπάσεμ και η μικρή Μάλεκ. Επιτρέψτε μου να κάνω μια παύση ακριβώς εδώ για να σας ρωτήσω: Γιατί παίρνουν τέτοια ρίσκα οι πρόσφυγες σαν τη Ντόα; Εκατομμύρια πρόσφυγες ζουν στην εξορία, στο κενό. Πηγαίνουν σε άλλες χώρες για να ξεφύγουν από έναν πόλεμο που μαίνεται εδώ και τέσσερα χρόνια. Ακόμα κι αν ήθελαν να επιστρέψουν, δεν μπορούν. Τα σπίτια τους, οι επιχειρήσεις τους, τα χωρία τους και οι πόλεις τους έχουν καταστραφεί ολοσχερώς. Αυτή είναι μια πόλη, μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της Ουνέσκο, η Χομς της Συρίας. Έτσι, οι άνθρωποι συνεχίζουν να διαφεύγουν προς γειτονικές χώρες κι εμείς δημιουργούμε γι' αυτούς, καταυλισμούς προσφύγων στην έρημο. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι ζουν σε καταυλισμούς σαν κι αυτούς και πολλές χιλιάδες ακόμα, εκατομμύρια, ζουν σε χωριά και πόλεις. Και οι κοινότητες, οι γείτονες χώρες που κάποτε τους καλωσόριζαν με ανοιχτές καρδιές και ανοιχτές αγκάλες, είναι καταβεβλημένες. Απλά, δεν υπάρχουν αρκετά σχολεία, συστήματα ύδρευσης και υγειονομία. Ακόμα και οι πλούσιες Ευρωπαϊκές χώρες δεν θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν μια τέτοια μαζική εισροή χωρίς να κάνουν τεράστιες επενδύσεις. Ο πόλεμος στη Συρία οδήγησε περίπου τέσσερα εκατομμύρια ανθρώπους να περάσουν τα σύνορα, όμως πάνω από επτά εκατομμύρια άνθρωποι είναι υπό διωγμό μέσα στη Συρία. Αυτό σημαίνει πως πάνω από το μισό του πληθυσμού της Συρίας αναγκάστηκε να διαφύγει. Πάμε πίσω στις γειτονικές χώρες που φιλοξενούν τόσους. Αισθάνονται ότι οι πιο εύπορες χώρες δεν τους έχουν στηρίξει αρκετά. Οι μέρες έγιναν μήνες και οι μήνες χρόνια.
So now they were three, Doaa, Bassem and little Malek. And let me take a pause in this story right here and ask the question: why do refugees like Doaa take these kinds of risks? Millions of refugees are living in exile, in limbo. They're living in countries [fleeing] from a war that has been raging for four years. Even if they wanted to return, they can't. Their homes, their businesses, their towns and their cities have been completely destroyed. This is a UNESCO World Heritage City, Homs, in Syria. So people continue to flee into neighboring countries, and we build refugee camps for them in the desert. Hundreds of thousands of people live in camps like these, and thousands and thousands more, millions, live in towns and cities. And the communities, the neighboring countries that once welcomed them with open arms and hearts are overwhelmed. There are simply not enough schools, water systems, sanitation. Even rich European countries could never handle such an influx without massive investment. The Syria war has driven almost four million people over the borders, but over seven million people are on the run inside the country. That means that over half the Syrian population has been forced to flee. Back to those neighboring countries hosting so many. They feel that the richer world has done too little to support them. And days have turned into months, months into years.
Η διαμονή των προσφύγων υποτίθεται πως είναι προσωρινή. Πίσω στην Ντόα και τον Μπάσεμ στο νερό. Ήταν η δεύτερη μέρα και ο Μπάσεμ έχανε τις δυνάμεις του. Τώρα ήταν η σειρά της Ντόα να πει στον Μπάσεμ, «Αγάπη μου, σε παρακαλώ, μη χάνεις την ελπίδα σου. Σκέψου το μέλλον μας. Θα τα καταφέρουμε». Κι εκείνος της είπε, «Λυπάμαι αγάπη μου που σε έβαλα σε αυτή την κατάσταση. Δεν αγάπησα κανέναν περισσότερο απ' όσο αγαπώ εσένα».
A refugee's stay is supposed to be temporary. Back to Doaa and Bassem in the water. It was their second day, and Bassem was getting very weak. And now it was Doaa's turn to say to Bassem, "My love, please hold on to hope, to our future. We will make it." And he said to her, "I'm sorry, my love, that I put you in this situation. I have never loved anyone as much as I love you."
Και μετά αφέθηκε και βυθίστηκε στο νερό και η Ντόα είδε την αγάπη της ζωής της να πνίγεται μπροστά στα μάτια της. Αργότερα την ίδια μέρα, μια μητέρα πήγε προς τη Ντόα με την 18μηνη κόρη της, τη Μάσα. Είναι το μικρό κοριτσάκι της φωτογραφίας που σας έδειξα νωρίτερα με τα σωσίβια. Η μεγαλύτερα αδερφή της η Σάντρα είχε μόλις πνιγεί και η μητέρα της ήξερε πως έπρεπε να κάνει ό,τι μπορούσε για να σώσει την κόρη της. Είπε στη Ντόα, «Σε παρακαλώ πάρε αυτό το παιδί. Άσε την να είναι μαζί σου. Εγώ δεν θα ζήσω».
And he released himself into the water, and Doaa watched as the love of her life drowned before her eyes. Later that day, a mother came up to Doaa with her small 18-month-old daughter, Masa. This was the little girl I showed you in the picture earlier, with the life vests. Her older sister Sandra had just drowned, and her mother knew she had to do everything in her power to save her daughter. And she said to Doaa, "Please take this child. Let her be part of you. I will not survive."
Και μετά απομακρύνθηκε και πνίγηκε. Έτσι, η Ντόα, η 19χρονη πρόσφυγας που έτρεμε το νερό, που δεν μπορούσε να κολυμπήσει, βρέθηκε να είναι υπεύθυνη για δύο μωρά παιδιά. Διψούσαν, πεινούσαν και ήταν αναστατωμένα και προσπαθούσε να κάνει ό,τι μπορούσε για να τα διασκεδάσει, να τους τραγουδήσει, να τους πει λόγια από το Κοράνι. Γύρω τους τα πτώματα φούσκωναν και μελάνιαζαν. Ο ήλιος έκαιγε κατά τη διάρκεια της μέρας, τη νύχτα είχε κρύο και ομίχλη. Ήταν πολύ τρομακτικά. Την τέταρτη μέρα στο νερό η Ντόα θα ήταν κάπως έτσι
And then she went away and drowned. So Doaa, the 19-year-old refugee who was terrified of the water, who couldn't swim, found herself in charge of two little baby kids. And they were thirsty and they were hungry and they were agitated, and she tried her best to amuse them, to sing to them, to say words to them from the Quran. Around them, the bodies were bloating and turning black. The sun was blazing during the day. At night, there was a cold moon and fog. It was very frightening. On the fourth day in the water, this is how Doaa probably looked
πάνω στο σωσίβιο με τα δύο παιδιά. Μια γυναίκα την πλησίασε την τέταρτη μέρα και της ζήτησε να πάρει κι άλλο ένα παιδί, ένα μικρό αγόρι τεσσάρων ετών. Όταν η Ντόα πήρε το μικρό αγόρι και η μητέρα του πνίγηκε, είπε στο παιδί που έκλαιγε, «Έφυγε για να σου φέρει νερό και φαγητό». Όμως σύντομα η καρδιά του σταμάτησε να χτυπάει και η Ντόα αναγκάστηκε να αφήσει το αγόρι στο νερό.
on the ring with her two children. A woman came on the fourth day and approached her and asked her to take another child -- a little boy, just four years old. When Doaa took the little boy and the mother drowned, she said to the sobbing child, "She just went away to find you water and food." But his heart soon stopped, and Doaa had to release the little boy into the water.
Αργότερα την ίδια μέρα κοίταξε ψηλά στον ουρανό με ελπίδα επειδή είδε δύο αεροπλάνα να διασχίζουν τον ουρανό. Κούνησε τα χέρια της, ελπίζοντας πως θα την έβλεπαν, όμως μετά από λίγο τα αεροπλάνα έφυγαν. Όμως το ίδιο απόγευμα, καθώς έδυε ο ήλιος,
Later that day, she looked up into the sky with hope, because she saw two planes crossing in the sky. And she waved her arms, hoping they would see her, but the planes were soon gone. But that afternoon, as the sun was going down,
είδε ένα πλοίο, ένα εμπορικό πλοίο, και είπε, «Σε παρακαλώ Θεέ μου, ας με σώσουν». Κουνούσε τα χέρια της και της φάνηκε πως φώναζε για περίπου δύο ώρες. Είχε σκοτεινιάσει, αλλά τελικά οι προβολείς την εντόπισαν και της πέταξαν ένα σκοινί, έκπληκτοι που είδαν μια γυναίκα να κρατάει σφιχτά δύο μωρά. Τους τράβηξαν πάνω στο σκάφος, είχαν οξυγόνο και κουβέρτες
she saw a boat, a merchant vessel. And she said, "Please, God, let them rescue me." She waved her arms and she felt like she shouted for about two hours. And it had become dark, but finally the searchlights found her and they extended a rope, astonished to see a woman clutching onto two babies. They pulled them onto the boat, they got oxygen and blankets,
και ένα ελληνικό ελικόπτερο ήρθε να τους πάρει και να τους πάει στην Κρήτη. Όμως η Ντόα κοιτούσε κάτω και ρωτούσε, «Τι απέγινε η Μάλεκ;»
and a Greek helicopter came to pick them up and take them to the island of Crete. But Doaa looked down and asked, "What of Malek?"
Και της είπαν ότι το μικρό μωρό δεν είχε επιβιώσει, ότι είχε αφήσει την τελευταία της πνοή στην κλινική του πλοίου. Όμως η Ντόα ήταν βέβαιη πως όταν τους ανέβαζαν στο πλοίο που τους έσωσε, η μικρούλα χαμογελούσε. Μόνο 11 άνθρωποι από τους 500 επιβίωσαν σ' αυτό το ναυάγιο. Δεν έγινε ποτέ καμία διεθνής έρευνα για τα αίτια.
And they told her the little baby did not survive -- she drew her last breath in the boat's clinic. But Doaa was sure that as they had been pulled up onto the rescue boat, that little baby girl had been smiling. Only 11 people survived that wreck, of the 500. There was never an international investigation into what happened.
Υπήρξαν κάποια ρεπορτάζ περί μαζικής δολοφονίας στη θάλασσα, περί μιας τρομερής τραγωδίας, αλλά αυτό μόνο για μία μέρα, μετά, ο κύκλος των ειδήσεων προχώρησε. Στο μεταξύ, σε μια παιδιατρική κλινική στην Κρήτη, η μικρή Μάσα βρισκόταν στο όριο του θανάτου.
There were some media reports about mass murder at sea, a terrible tragedy, but that was only for one day. And then the news cycle moved on. Meanwhile, in a pediatric hospital on Crete, little Masa was on the edge of death.
Ήταν εντελώς αφυδατωμένη, στα όρια νεφρικής ανεπάρκειας. Τα επίπεδα του σακχάρου ήταν επικίνδυνα χαμηλά. Οι γιατροί έκανα ό,τι μπορούσαν για να γλυτώσουν τα νεφρά, και οι Ελληνίδες νοσοκόμες δεν έφυγαν στιγμή απ' το πλευρό της, την κρατούσαν, την αγκάλιαζαν και της τραγουδούσαν λογάκια. Την επισκέφτηκαν και συνάδελφοι μου και της είπαν όμορφα λόγια στα Αραβικά. Ως εκ θαύματος, η μικρή Μάσα επέζησε. Σύντομα, ο ελληνικός τύπος έκανε ρεπορτάζ για το μωρό-θαύμα που είχε επιζήσει τέσσερις μέρες στο νερό,
She was really dehydrated. Her kidneys were failing. Her glucose levels were dangerously low. The doctors did everything in their medical power to save them, and the Greek nurses never left her side, holding her, hugging her, singing her words. My colleagues also visited and said pretty words to her in Arabic. Amazingly, little Masa survived. And soon the Greek press started reporting about the miracle baby, who had survived four days in the water without food or anything to drink,
χωρίς φαγητό και χωρίς κάτι να πιει, και άνθρωποι απ' όλη τη χώρα ήθελαν να την υιοθετήσουν. Στο μεταξύ, η Ντόα ήταν σε ένα άλλο νοσοκομείο της Κρήτης,
and offers to adopt her came from all over the country. And meanwhile, Doaa was in another hospital on Crete,
αδύνατη, αφυδατωμένη. Μια οικογένεια Αιγυπτίων την πήρε σπίτι τους μόλις βγήκε από το νοσοκομείο. Σύντομα κυκλοφόρησε η είδηση της σωτηρίας της Ντόα και ένας τηλεφωνικός αριθμός ανέβηκε στο Facebook. Άρχισαν τα μηνύματα. «Ντόα, ξέρεις τι απέγινε ο αδερφός μου;
thin, dehydrated. An Egyptian family took her into their home as soon as she was released. And soon word went around about Doaa's survival, and a phone number was published on Facebook. Messages started coming in. "Doaa, do you know what happened to my brother?
Η αδερφή μου; Οι γονείς μου; Οι φίλοι μου; Ξέρεις αν επέζησαν;» Ένα από αυτά τα μηνύματα έλεγε,
My sister? My parents? My friends? Do you know if they survived?" One of those messages said,
«Πιστεύω πως έσωσες τη μικρή μου ανιψιά, τη Μάσα». Και είχε αυτή τη φωτογραφία. Την έστειλε ο θείος της Μάσα, ένας Σύριος πρόσφυγας που είχε φτάσει στη Σουηδία με την οικογένειά του και τη μεγαλύτερη αδελφή της Μάσα. Ελπίζουμε ότι σύντομα θα τον συναντήσει η Μάσα στη Σουηδία και μέχρι τότε, τη φροντίζουν σε ένα όμορφο ορφανοτροφείο στην Αθήνα. Και η Ντόα; Κυκλοφόρησε η είδηση και της δικής της σωτηρίας.
"I believe you saved my little niece, Masa." And it had this photo. This was from Masa's uncle, a Syrian refugee who had made it to Sweden with his family and also Masa's older sister. Soon, we hope, Masa will be reunited with him in Sweden, and until then, she's being cared for in a beautiful orphanage in Athens. And Doaa? Well, word went around about her survival, too.
Και τα ΜΜΕ έγραψαν για αυτή τη μικροκαμωμένη γυναίκα που δεν μπορούσαν να καταλάβουν πώς επιβίωσε τόσες μέρες, υπό αυτές τις συνθήκες στη θάλασσα και παράλληλα έσωσε και άλλες ζωές. Η Ακαδημία των Αθηνών, ένα από τα πιο διακεκριμένα ιδρύματα της Ελλάδας, της απέμεινε το Αριστείο Ανδρείας και της αξίζουν όλοι αυτοί οι έπαινοι και της αξίζει μια δεύτερη ευκαιρία. Όμως εξακολουθεί να θέλει να πάει στη Σουηδία. Θέλει να επανενωθεί με την οικογένειά της. Θέλει να πάρει από την Αίγυπτο τη μητέρα της, τον πατέρα της και τα μικρότερα αδέρφια της και να τους πάει κι αυτούς εκεί και πιστεύω πως θα τα καταφέρει. Θέλει να γίνει δικηγόρος ή πολιτικός ή κάτι όπου θα μπορεί να βοηθήσει στην καταπολέμηση της αδικίας. Είναι μια ασυνήθιστη επιζώσα.
And the media wrote about this slight woman, and couldn't imagine how she could survive all this time under such conditions in that sea, and still save another life. The Academy of Athens, one of Greece's most prestigious institutions, gave her an award of bravery, and she deserves all that praise, and she deserves a second chance. But she wants to still go to Sweden. She wants to reunite with her family there. She wants to bring her mother and her father and her younger siblings away from Egypt there as well, and I believe she will succeed. She wants to become a lawyer or a politician or something that can help fight injustice. She is an extraordinary survivor.
Όμως πρέπει να ρωτήσω: Τι θα γινόταν αν δεν είχε χρειαστεί να πάρει αυτό το ρίσκο; Γιατί έπρεπε να τα περάσει όλα αυτά; Γιατί δεν υπήρχε κάποιος νόμιμος τρόπος για να σπουδάσει στην Ευρώπη; Γιατί δεν μπορούσε η Μάσα να είχε πάει αεροπορικώς στη Σουηδία; Γιατί δεν μπορούσε ο Μπάσεμ να έχει βρει δουλειά; Γιατί δεν υπάρχει ένα εκτεταμένο πρόγραμμα για την επανεγκατάσταση των Σύριων προσφύγων, που είναι τα θύματα του χειρότερου πολέμου της εποχής μας; Αυτό το κάναμε για τους Βιετναμέζους τη δεκαετία του '70. Γιατί όχι και τώρα; Γιατί βοηθάμε τόσο λίγο τις γειτονικές χώρες που φιλοξενούν τόσους πολλούς πρόσφυγες; Και γιατί -η βασική ερώτηση- γίνονται τόσα λίγα για να σταματήσουν οι πόλεμοι, οι διώξεις και η ανέχεια που οδηγούν τόσους ανθρώπους στις ακτές τις Ευρώπης; Μέχρι να επιλυθούν αυτά τα ζητήματα, οι άνθρωποι θα συνεχίσουν να βγαίνουν στη θάλασσα και να αναζητούν ασφάλεια και άσυλο.
But I have to ask: what if she didn't have to take that risk? Why did she have to go through all that? Why wasn't there a legal way for her to study in Europe? Why couldn't Masa have taken an airplane to Sweden? Why couldn't Bassem have found work? Why is there no massive resettlement program for Syrian refugees, the victims of the worst war of our times? The world did this for the Vietnamese in the 1970s. Why not now? Why is there so little investment in the neighboring countries hosting so many refugees? And why, the root question, is so little being done to stop the wars, the persecution and the poverty that is driving so many people to the shores of Europe? Until these issues are resolved, people will continue to take to the seas and to seek safety and asylum.
Και τι γίνεται μετά; Λοιπόν, αυτό είναι κυρίως επιλογή της Ευρώπης. Κατανοώ τους φόβους του κόσμου. Οι άνθρωποι φοβούνται για την ασφάλειά τους, τις οικονομίες τους, τις αλλαγές στον πολιτισμό τους. Όμως είναι αυτά πιο σημαντικά από τις ανθρώπινες ζωές; Γιατί υπάρχει κάτι ουσιώδες εδώ που νομίζω ότι υπερβαίνει όλα τα υπόλοιπα και έχει να κάνει με τον συλλογικό ανθρωπισμό μας. Κανένας άνθρωπος που προσπαθεί να ξεφύγει από τον πόλεμο ή από διωγμό
And what happens next? Well, that is largely Europe's choice. And I understand the public fears. People are worried about their security, their economies, the changes of culture. But is that more important than saving human lives? Because there is something fundamental here that I think overrides the rest, and it is about our common humanity. No person fleeing war or persecution
δεν θα έπρεπε να πεθαίνει διασχίζοντας τη θάλασσα για να φτάσει στην ασφάλεια.
should have to die crossing a sea to reach safety.
(Χειροκρότημα) Ένα είναι σίγουρο: Κανένας πρόσφυγας δεν θα ανέβαινε σε αυτά τα επικίνδυνα πλοία αν μπορούσε να ευημερήσει εκεί που βρίσκεται. Κανένας μετανάστης δεν θα έκανε αυτό το επικίνδυνο ταξίδι αν είχε αρκετό φαγητό για τον εαυτό του και την οικογένειά του. Κανένας δεν θα έβαζε τις οικονομίες μιας ζωής στα χέρια διαβόητων λαθρεμπόρων,
(Applause) One thing is for sure, that no refugee would be on those dangerous boats if they could thrive where they are. And no migrant would take that dangerous journey if they had enough food for themselves and their children. And no one would put their life savings in the hands of those notorious smugglers
αν υπήρχε ένας νόμιμος τρόπος για να μεταναστεύσουν. Έτσι, εκ μέρους της μικρής Μάσα και εκ μέρους της Ντόα και του Μπάσεμ και των 500 ανθρώπων που πνίγηκαν μαζί του, μπορούμε να διασφαλίσουμε ότι δεν πέθαναν άδικα; Μπορούμε να εμπνευστούμε από όσα συνέβησαν
if there was a legal way to migrate. So on behalf of little Masa and on behalf of Doaa and of Bassem and of those 500 people who drowned with them, can we make sure that they did not die in vain? Could we be inspired by what happened,
και να πάρουμε θέση για έναν κόσμο στον οποίο κάθε ζωή θα είναι σημαντική;
and take a stand for a world in which every life matters?
Σας ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)
Thank you. (Applause)