Last summer, I got a call from a woman named Ellie. And she had heard about the family separations at the southern border and wanted to know what she could do to help. She told me the story of her grandfather and his father. When they were kids in Poland, their father, fearing for his son's safety, gave them a little bit of money and told them to walk west, to just keep walking west across Europe. And they did. They walked all the way west across Europe, and they got on a boat and they got to America. Ellie said that when she heard the stories of the teens walking up across Mexico, all she could think about was her grandfather and his brother. She said that for her, the stories were exactly the same.
Afgelopen zomer kreeg ik een telefoontje van een vrouw genaamd Ellie. Ze had gehoord over de familiescheidingen aan de zuidelijke grens en wilde weten wat ze kon doen om te helpen. Ze vertelde me het verhaal van haar opa en zijn vader. Toen ze kinderen waren in Polen, vreesde hun vader voor de veiligheid van zijn zonen. Hij gaf hen een beetje geld en droeg hen op naar het westen te lopen en gewoon te blijven doorlopen door heel Europa. Dat deden ze. Ze liepen naar het westen door heel Europa, stapten op een boot en bereikten Amerika. Ellie zei dat toen ze de verhalen hoorde van de tieners die door Mexico liepen, ze alleen maar kon denken aan haar grootvader en zijn broer. Ze zei dat voor haar de verhalen precies hetzelfde waren.
Those brothers were the Hassenfeld Brothers -- the "Has" "bros" -- the Hasbro toy company, which, of course, brought us Mr. Potato Head.
Die broers waren de Hassenfeld Brothers -- de 'Has' 'bros' -- van het Hasbro speelgoedbedrijf, die ons natuurlijk Mr. Potato Head brachten.
But that is not actually why I'm telling you this story. I'm telling you this story because it made me think about whether I would have the faith, the courage, to send my teens -- and I have three of them -- on a journey like that. Knowing that they wouldn't be safe where we were, would I be able to watch them go?
Maar dat is niet de reden dat ik jullie dit verhaal vertel. Ik vertel dit verhaal omdat het me aan het denken zette over de vraag of ik het geloof en de moed zou hebben om mijn tieners -- en ik heb er drie -- op zo'n reis te sturen. Wetende dat ze niet veilig zouden zijn waar we waren, zou ik het aankunnen om ze te laten gaan?
I started my career decades ago at the southern US border, working with Central American asylum seekers. And in the last 16 years, I've been at HIAS, the Jewish organization that fights for refugee rights around the world, as a lawyer and an advocate. And one thing I've learned is that, sometimes, the things that we're told make us safer and stronger actually don't. And, in fact, some of these policies have the opposite of the intended results and in the meantime, cause tremendous and unnecessary suffering.
Ik begon mijn carrière decennia geleden aan de zuidelijke Amerikaanse grens. Ik werkte er met asielzoekers uit Midden-Amerika. De afgelopen 16 jaar werkte ik bij HIAS, de joodse organisatie die opkomt voor vluchtelingenrechten over de hele wereld, als advocate en pleitbezorgster. Een ding dat ik er leerde, is dat soms de dingen waarvan ze zeggen dat ze ons veiliger en sterker maken dat eigenlijk niet doen. In feite heeft dit beleid soms het tegengestelde effect van wat het beoogt en veroorzaakt het enorm veel onnodig lijden.
So why are people showing up at our southern border? Most of the immigrants and refugees that are coming to our southern border are fleeing three countries: Guatemala, Honduras and El Salvador. These countries are consistently ranked among the most violent countries in the world. It's very difficult to be safe in these countries, let alone build a future for yourself and your family. And violence against women and girls is pervasive. People have been fleeing Central America for generations. Generations of refugees have been coming to our shores, fleeing the civil wars of the 1980s, in which the United States was deeply involved. This is nothing new. What's new is that recently, there's been a spike in families, children and families, showing up at checkpoints and presenting themselves to seek asylum.
Waarom staan mensen aan onze zuidgrens? De meeste immigranten en vluchtelingen die naar onze zuidgrens komen, zijn op de vlucht uit drie landen: Guatemala, Honduras en El Salvador. Deze landen staan steeds op de lijst van de meest gewelddadige landen ter wereld. Het is moeilijk om veilig te zijn in deze landen, laat staan om een toekomst voor jezelf en je familie op te bouwen. Geweld tegen vrouwen en meisjes is alomtegenwoordig. Mensen zijn al generaties lang op de vlucht uit Midden-Amerika. Generaties van vluchtelingen komen naar onze kusten, op de vlucht voor de burgeroorlogen van de jaren 80, waarbij de Verenigde Staten nauw betrokken waren. Dit is niets nieuws. Nieuw is dat er sinds kort een piek is in het aantal gezinnen, kinderen en gezinnen die komen opdagen bij de checkpoints om asiel te zoeken.
Now, this has been in the news lately, so I want you to remember a few things as you see those images. One, this is not a historically high level of interceptions at the southern border, and, in fact, people are presenting themselves at checkpoints. Two, people are showing up with the clothes on their backs; some of them are literally in flip-flops. And three, we're the most powerful country in the world. It's not a time to panic. It's easy from the safety of the destination country to think in terms of absolutes: Is it legal, or is it illegal? But the people who are wrestling with these questions and making these decisions about their families are thinking about very different questions: How do I keep my daughter safe? How do I protect my son? And if you want absolutes, it's absolutely legal to seek asylum. It is a fundamental right in our own laws and in international law. And, in fact --
Nu is dit de laatste tijd in het nieuws dus onthoud een paar dingen als je de foto's bekijkt. Ten eerste is dit geen historisch hoog niveau van onderscheppingen aan de zuidelijke grens. In feite melden de mensen zichzelf aan bij checkpoints. Ten tweede komen er mensen opdagen met alleen de kleren die ze dragen, sommigen letterlijk op slippers. En ten derde: we zijn het machtigste land ter wereld. We hoeven niet te panikeren. Men kan vanuit de veiligheid van het land van bestemming makkelijk denken in absolute termen: is het legaal of is het illegaal? Maar de mensen die met deze vragen worstelen en deze beslissingen nemen voor hun families, zitten met heel andere vragen: hoe houd ik mijn dochter veilig? Hoe bescherm ik mijn zoon? En als je toch iets absoluuts wilt: het is absoluut legaal om asiel aan te vragen. Het is een fundamenteel recht in onze eigen wetten en in het internationaal recht. En in feite --
(Applause)
(Applaus)
it stems from the 1951 Refugee Convention, which was the world's response to the Holocaust and a way for countries to say never again would we return people to countries where they would harmed or killed.
het komt voort uit het Vluchtelingenverdrag van 1951, de reactie van de wereld op de holocaust, een manier waarop landen afspraken om nooit meer mensen terug te sturen naar landen waar ze gewond of gedood zouden worden.
There are several ways refugees come to this country. One is through the US Refugee Admissions Program. Through that program, the US identifies and selects refugees abroad and brings them to the United States. Last year, the US resettled fewer refugees than at any time since the program began in 1980. And this year, it'll probably be less. And this is at a time when we have more refugees in the world than at any other time in recorded history, even since World War II.
Vluchtelingen komen hier op allerlei manieren. Een is door het Amerikaanse Refugee Admissions Program. Met dit programma identificeert en selecteert de VS de vluchtelingen in het buitenland en brengt ze naar de Verenigde Staten. Vorig jaar heeft de VS minder vluchtelingen geherhuisvest dan op enig ander moment sinds het programma begon in 1980. Dit jaar zal het waarschijnlijk nog minder zijn. En dit in een tijd met meer vluchtelingen ter wereld dan op enig ander moment in de geschiedenis, zelfs sinds de Tweede Wereldoorlog.
Another way that refugees come to this country is by seeking asylum. Asylum seekers are people who present themselves at a border and say that they'll be persecuted if they're sent back home. An asylum seeker is simply somebody who's going through the process in the United States to prove that they meet the refugee definition. And it's never been more difficult to seek asylum. Border guards are telling people when they show up at our borders that our country's full, that they simply can't apply. This is unprecedented and illegal. Under a new program, with the kind of Orwellian title "Migrant Protection Protocols," refugees are told they have to wait in Mexico while their cases make their way through the courts in the United States, and this can take months or years. Meanwhile, they're not safe, and they have no access to lawyers.
Nog een manier waarop vluchtelingen hier komen, is door asielaanvraag. Asielzoekers zijn mensen die zich melden aan de grens en zeggen dat ze zullen worden vervolgd als ze terug naar huis moeten. Asielzoekers zijn gewoon mensen die in de Verenigde Staten het proces doorlopen om te bewijzen dat ze voldoen aan de definitie van vluchteling. Het is nog nooit zo moeilijk geweest om asiel aan te vragen. Grenswachten vertellen mensen aan onze grenzen dat ons land vol zit, dat een aanvraag geen zin heeft. Dit is zonder precedent en illegaal. Vanuit een nieuw programma met de nogal Orwelliaanse titel ‘Migrant Protectie Protocollen’ wordt vluchtelingen verteld dat ze in Mexico moeten wachten terwijl hun zaak via de rechter in de VS wordt afgehandeld, en dit kan maanden of jaren duren. Ondertussen zijn ze niet veilig en hebben ze geen toegang tot advocaten.
Our country, our government, has detained over 3,000 children, separating them from their parents' arms, as a deterrent from seeking asylum. Many were toddlers, and at least one was a six-year-old blind girl. And this is still going on. We spend billions to detain people in what are virtually prisons who have committed no crime. And family separation has become the hallmark of our immigration system. That's a far cry from a shining city on a hill or a beacon of hope or all of the other ways we like to talk about ourselves and our values.
Ons land, onze regering, houdt meer dan 3.000 kinderen vast, gescheiden van hun ouders, als afschrikmiddel om asiel aan te vragen. Velen waren peuters, en ten minste één was een blind meisje van zes. Dit is nog steeds aan de gang. We besteden miljarden om mensen vast te houden in wat praktisch gevangenissen zijn -- mensen die geen misdaad hebben begaan. En familiescheiding is het kenmerk van ons immigratiesysteem. Dat is heel wat anders dan een glanzende stad op een heuvel of een baken van hoop of alle andere manieren waarop we praten over onszelf en onze waarden.
Migration has always been with us, and it always will be. The reasons why people flee -- persecution, war, violence, climate change and the ability now to see on your phone what life is like in other places -- those pressures are only growing. But there are ways that we can have policies that reflect our values and actually make sense, given the reality in the world.
Migratie was er altijd en zal er altijd blijven. De redenen waarom mensen vluchten -- vervolging, oorlog, geweld, klimaatverandering en de mogelijkheid om op je telefoon te zien hoe het leven ergens anders is -- deze druk wordt alleen maar groter. Maar we kunnen een beleid hebben dat onze waarden weerspiegelt en dat zinvol is gezien de realiteit in de wereld.
The first thing we need to do is dial back the toxic rhetoric that has been the basis of our national debate on this issue for too long.
Het eerste waar we vanaf moeten is de giftige retoriek die ons nationale debat over deze kwestie al te lang heeft gekleurd.
(Applause)
(Applaus)
I am not an immigrant or a refugee myself, but I take these attacks personally, because my grandparents were. My great-grandmother Rose didn't see her kids for seven years, as she tried to bring them from Poland to New York. She left my grandfather when he was seven and didn't see him again until he was 14. On the other side of my family, my grandmother Aliza left Poland in the 1930s and left for what was then the British Mandate of Palestine, and she never saw her family and friends again. Global cooperation as a response to global migration and displacement would go a long way towards making migration something that isn't a crisis but something that just is, and that we deal with as a global community. Humanitarian aid is also critical. The amount of support we provide to countries in Central America that are sending refugees and migrants is a tiny fraction of the amount we spend on enforcement and detention. And we can absolutely have an asylum system that works. For a tiny fraction of the cost of a wall, we could hire more judges, make sure asylum seekers have lawyers and commit to a humane asylum system.
Ik ben zelf geen immigrant of vluchteling, maar ik neem deze aanvallen persoonlijk, omdat mijn grootouders het waren. Mijn overgrootmoeder Rose zag haar kinderen zeven jaar lang niet, toen ze probeerde hen van Polen naar New York te laten komen. Ze verliet mijn opa op zijn zevende en zag hem niet meer totdat hij 14 was. Aan de andere kant van mijn familie verliet mijn oma Polen in de jaren 1930 en vertrok naar het Britse mandaatgebied Palestina. Ze zag haar familie en vrienden nooit meer terug. Wereldwijde samenwerking als reactie op de wereldwijde migratie en verplaatsing zou ertoe leiden dat migratie geen crisis meer is, maar gewoon iets dat er is en waar we als wereldwijde gemeenschap mee te maken hebben. Humanitaire hulp is ook cruciaal. Het bedrag voor ondersteuning aan landen in Midden-Amerika die ons vluchtelingen en migranten sturen, is een fractie van het bedrag dat we besteden aan handhaving en detentie. We kunnen zeker een werkend asielsysteem hebben. Voor een fractie van de kosten van een muur kunnen we meer rechters aanstellen, ervoor zorgen dat asielzoekers advocaten krijgen en ons toewijden aan een humaan asielbeleid.
(Applause)
(Applaus)
And we could resettle more refugees. To give you a sense of the decline in the refugee program: three years ago, the US resettled 15,000 Syrian refugees in response to the largest refugee crisis on earth. A year later, that number was 3,000. And last year, that number was 62 people. 62 people.
We zouden meer vluchtelingen kunnen herhuisvesten. Om jullie een gevoel van de daling van het vluchtelingenprogramma te geven: drie jaar geleden heeft de VS 15.000 Syrische vluchtelingen geherhuisvest als reactie op de grootste vluchtelingencrisis op aarde. Een jaar later was dat aantal nog 3.000. En vorig jaar waren dat 62 personen. 62 mensen.
Despite the harsh rhetoric and efforts to block immigration, keep refugees out of the country, support for refugees and immigrants in this country, according to polls, has never been higher. Organizations like HIAS, where I work, and other humanitarian and faith-based organizations, make it easy for you to take a stand when there's a law that's worth opposing or a law that's worth supporting or a policy that needs oversight. If you have a phone, you can do something, and if you want to do more, you can. I will tell you that if you see one of these detention centers along the border with children in them -- they're jails -- you will never be the same.
Ondanks de harde retoriek en de inspanningen om de immigratie te blokkeren, vluchtelingen uit het land te houden, is de steun voor vluchtelingen en immigranten hier volgens de peilingen nooit zo groot geweest. Organisaties zoals HIAS, waar ik werk, en andere humanitaire en religieuze organisaties laten je gemakkelijk een standpunt innemen tegen een wet waartegen je je zou moeten verzetten of een wet die je kan ondersteunen of een beleid dat kan worden bijgestuurd. Als je een telefoon hebt, kun je iets doen en als je meer wilt doen, kan het. Ik kan je vertellen dat als je een van deze detentiecentra ziet langs de grens met kinderen erin -- het zijn gevangenissen -- zal je nooit meer dezelfde zijn.
What I loved so much about my call with Ellie was that she knew in her core that the stories of her grandparents were no different than today's stories, and she wanted to do something about it.
Wat me in mijn gesprek met Ellie zo aanstond, was dat ze wist dat de verhalen van haar grootouders niet anders waren dan de verhalen van vandaag, en dat ze daar iets aan wilde doen.
If I leave you with one thing, beyond the backstory for Mr. Potato Head, which is, of course, a good story to leave with, it's that a country shows strength through compassion and pragmatism, not through force and through fear.
Ik vertel nog iets over het achtergrondverhaal van Mr. Potato Head -- natuurlijk een goed verhaal om mee te stoppen. Een land toont kracht door mededogen en pragmatisme, en niet door geweld en angst.
(Applause)
(Applaus)
These stories of the Hassenfelds and my relatives and your relatives are still happening today; they're all the same. A country is strong when it says to the refugee, not, "Go away," but, "It's OK, we've got you, you're safe."
Die verhalen van de Hassenfelds, mijn familieleden en jullie familieleden gaan vandaag de dag nog door; ze zijn allemaal hetzelfde. Een land is sterk wanneer het aan de vluchteling niet zegt: "Ga weg," maar: "Het is OK. We hebben je. Je bent veilig nu."
Thank you.
Dank je.
(Applause)
(Applaus)
Thanks.
Bedankt.
(Applause)
(Applaus)