When I was in my 20s, I saw my very first psychotherapy client. I was a Ph.D. student in clinical psychology at Berkeley. She was a 26-year-old woman named Alex.
Коли мені було двадцять з чимось, я познайомилась зі своїм найпершим клієнтом із психотерапії. Я була аспіранткою клінічної психології у Берклі. Цій жінці було 26 і звали її Алекс.
Now Alex walked into her first session wearing jeans and a big slouchy top, and she dropped onto the couch in my office and kicked off her flats and told me she was there to talk about guy problems. Now when I heard this, I was so relieved. My classmate got an arsonist for her first client.
Отож, Алекс прийшла на перший сеанс у джинсах та великій широкій майці, всілась на диван у моєму офісі, скинула взуття, і сказала, що прийшла поговорити про проблеми з хлопцями. Мені полегшало, коли я це почула. Першим клієнтом моєї одногрупниці був підпалювач.
(Laughter)
(Сміх)
And I got a twentysomething who wanted to talk about boys. This I thought I could handle. But I didn't handle it. With the funny stories that Alex would bring to session, it was easy for me just to nod my head while we kicked the can down the road. "Thirty's the new 20," Alex would say, and as far as I could tell, she was right. Work happened later, marriage happened later, kids happened later, even death happened later. Twentysomethings like Alex and I had nothing but time.
А мені попалась двадцятирічна, яка хотіла побалакати про хлопців. Я думала, що це мені під силу. Але я не впоралась. Слухаючи кумедні історії, котрі Алекс розповідала під час сеансів, мені було просто лишень кивати головою та сподіватись, що проблема вирішиться сама собою. "Тридцять - це нові 20", повторювала Алекс, і я вважала, що вона має рацію. Працюють пізніше, одружуються пізніше, дітей заводять пізніше, навіть помирають пізніше. Двадцятирічні мали купу часу.
But before long, my supervisor pushed me to push Alex about her love life. I pushed back. I said, "Sure, she's dating down, she's sleeping with a knucklehead, but it's not like she's going to marry the guy." And then my supervisor said, "Not yet, but she might marry the next one. Besides, the best time to work on Alex's marriage is before she has one."
Та незабаром мій керівник змусив мене відчитати Алекс за її особисте життя. Я це відкладала. Я сказала: "Так, вона могла б зустрічатись з кимось кращим, вона спить з якимось бовдуром, але ж вона не збирається за нього заміж". Тоді мій керівник відповів: "Ще ні, але за наступного може й вийти. Крім того, найкращий час працювати на шлюбом Алекс - до її одруження".
That's what psychologists call an "Aha!" moment. That was the moment I realized, 30 is not the new 20. Yes, people settle down later than they used to, but that didn't make Alex's 20s a developmental downtime. That made Alex's 20s a developmental sweet spot, and we were sitting there, blowing it. That was when I realized that this sort of benign neglect was a real problem, and it had real consequences, not just for Alex and her love life but for the careers and the families and the futures of twentysomethings everywhere.
Це те, що психологи називають моментом "Ага!" Саме в ту мить я зрозуміла, що 30 - це не нові 20. Так, люди влаштовують своє життя пізніше, ніж колись, але це не означало, що 20-ті роки Алекс - це час розслабитись у плані розвитку. Це перетворило 20-ті роки життя Алекс на ударну точку в плані розвитку, а ми сиділи та відкидали її. Саме тоді я зрозуміла, що таке безневинне нехтування було справжньою проблемою та мало серйозні наслідки не лише для Алекс та її особистого життя, але й для кар'єри, сім'ї та майбутнього усіх двадцятирічних.
There are 50 million twentysomethings in the United States right now. We're talking about 15 percent of the population, or 100 percent if you consider that no one's getting through adulthood without going through their 20s first.
50 мільйонів двадцятирічних проживає зараз в Америці. Ми говоримо про 15 відсотків населення, або про 100, якщо взяти до уваги, що ніхто не стає дорослим,
(Laughter)
не пройшовши спочатку через двадцяті.
Raise your hand if you're in your 20s. I really want to see some twentysomethings here. Oh, yay! You are all awesome. If you work with twentysomethings, you love a twentysomething, you're losing sleep over twentysomethings, I want to see — Okay. Awesome, twentysomethings really matter.
Підніміть руки ті, хто проживає свій третій десяток. Я справді хочу бачити, скільки тут двадцятилітніх. Ого! Чудово. Якщо працювати з двадцятилітніми, Вам подобаються двадцятилітні, Ви втрачаєте сон через двадцятилітніх, хочу бачити - Гаразд. Чудово, третій десяток має велике значення.
So, I specialize in twentysomethings because I believe that every single one of those 50 million twentysomethings deserves to know what psychologists, sociologists, neurologists and fertility specialists already know: that claiming your 20s is one of the simplest, yet most transformative, things you can do for work, for love, for your happiness, maybe even for the world.
Тому, я спеціалізуюсь на двадцятилітніх, бо вірю, що абсолютно кожен із цих 50 мільйонів двадцятирічних заслуговує знати те, що психологам, соціологам, неврологам та спеціалістам із плідності уже відомо: третій десяток у житті людини - це один із найпростіших, проте найбільш трансформаційних періодів, коли ми можемо щось зробити у плані роботи, кохання, свого щастя і може навіть світу.
This is not my opinion. These are the facts. We know that 80 percent of life's most defining moments take place by age 35. That means that eight out of 10 of the decisions and experiences and "Aha!" moments that make your life what it is will have happened by your mid-30s. People who are over 40, don't panic. This crowd is going to be fine, I think. We know that the first 10 years of a career has an exponential impact on how much money you're going to earn. We know that more than half of Americans are married or are living with or dating their future partner by 30. We know that the brain caps off its second and last growth spurt in your 20s as it rewires itself for adulthood, which means that whatever it is you want to change about yourself, now is the time to change it. We know that personality changes more during your 20s than at any other time in life, and we know that female fertility peaks at age 28, and things get tricky after age 35. So your 20s are the time to educate yourself about your body and your options.
Це не моя думка. Це факти. Нам відомо, що 80 відсотків найбільш визначальних моментів життя відбуваються до 35 років. Це означає, що вісім із 10 рішень, переживань та моментів "Ага!" , котрі визначають Ваше життя, відбудуться до 35 років. Не панікуйте ті, кому за 40. З цими людьми, гадаю, все буде гаразд.. Ми знаємо, що перші 10 років кар'єри мають визначальний вплив на те, скільки грошей людина зароблятиме. Ми знаємо, що понад половина американців одружені або проживають чи зустрічаються з майбутніми партнерами до 30 років. Ми знаємо, що у мозку відбувається його другий та останній стрибок у рості у 20 з чимось, бо він оновлює себе для дорослого життя, це означає, що що б ти не хотів змінити в собі - зараз саме час це змінити. Ми знаємо, що особистість змінюється більше, коли тобі за 20, ніж у будь-який інший час у житті, і ми знаємо, що кульмінація жіночої здатності народжувати - у 28 і все стає важчим за 35. Тому коли тобі 20 - це час вивчати своє тіло та його функції.
So when we think about child development, we all know that the first five years are a critical period for language and attachment in the brain. It's a time when your ordinary, day-to-day life has an inordinate impact on who you will become. But what we hear less about is that there's such a thing as adult development, and our 20s are that critical period of adult development.
Коли ми думаємо про розвиток дитини, ми всі знаємо, що перші п'ять років - критичний період для мови та утвердження в мозку. Це час, коли Ваше звичайне щоденне життя має незвичайний вплив на те, ким Ви станете. Але ми нечасто чуємо про розвиток дорослого і про те, що наші 20 років є критичним періодом розвитку дорослого.
But this isn't what twentysomethings are hearing. Newspapers talk about the changing timetable of adulthood. Researchers call the 20s an extended adolescence. Journalists coin silly nicknames for twentysomethings like "twixters" and "kidults."
Люди не чують цього у 20 років. Газети багато говорять про те, що розклад дорослого життя змінюється. Вчені називають 20 років продовженою юністю. Журналісти вигадують дурні прізвиська для двадцятирічних на кшталт "твікстери" і "діторослі".
(Laughing) It's true!
Це правда.
As a culture, we have trivialized what is actually the defining decade of adulthood.
Як культура, ми звели до банальності визначальне десятиріччя дорослого життя.
Leonard Bernstein said that to achieve great things, you need a plan and not quite enough time.
Леонард Бернстайн сказав, що для того, щоб досягнути багато потрібен план і не зовсім достатньо часу.
(Laughing) Isn't that true?
Чи це не правда?
So what do you think happens when you pat a twentysomething on the head and you say, "You have 10 extra years to start your life"? Nothing happens. You have robbed that person of his urgency and ambition, and absolutely nothing happens.
То що Ви думаєте трапляється коли Ви гладите двадцятирічного по голівці і кажете: "Ти маєш 10 додаткових років, щоб почати своє життя?" Нічого не трапляється. Ви вкрали у цієї людини її поспіх та амбіції, і зовсім нічогісінько не трапляється.
And then every day, smart, interesting twentysomethings like you or like your sons and daughters come into my office and say things like this: "I know my boyfriend's no good for me, but this relationship doesn't count. I'm just killing time." Or they say, "Everybody says as long as I get started on a career by the time I'm 30, I'll be fine."
І тоді кожного дня розумні, цікаві двадцятирічні - такі як ви або як Ваші сини чи дочки - приходять у мій офіс і кажуть щось таке: "Я знаю, що мій хлопець недостатньо хороший для мене, але ці стосунки не мають значення. Я просто вбиваю час". Або вони кажуть: "Всі говорять, що як тільки я почну працювати до тридцяти років, все в мене буде добре".
But then it starts to sound like this: "My 20s are almost over, and I have nothing to show for myself. I had a better résumé the day after I graduated from college." And then it starts to sound like this: "Dating in my 20s was like musical chairs. Everybody was running around and having fun, but then sometime around 30 it was like the music turned off and everybody started sitting down. I didn't want to be the only one left standing up, so sometimes I think I married my husband because he was the closest chair to me at 30."
Але тоді це починає звучати так: "Мої 20 років майже скінчились, а я не маю чим похвалитися. Я мав краще резюме у той день, коли закінчив коледж". А тоді це починає звучати так: "Побачення у мої 20 були як "музичні стільці". Всі бігали навколо і веселились. А пізніше, десь біля 30, музику неначе вимкнули, і всі почали сідати. Я не хотіла бути єдиною, хто залишився стояти, тому деколи я думаю, що вийшла за свого чоловіка, бо він був на найближчому до мене стільці у 30 років".
Where are the twentysomethings here? Do not do that.
Де є тут двадцятирічні? Не робіть такого.
(Laughter)
Okay, now that sounds a little flip, but make no mistake, the stakes are very high. When a lot has been pushed to your 30s, there is enormous thirtysomething pressure to jump-start a career, pick a city, partner up, and have two or three kids in a much shorter period of time. Many of these things are incompatible, and as research is just starting to show, simply harder and more stressful to do all at once in our 30s.
Гаразд, це звучить трохи зухвало, але не робіть помилки, ставки дуже високі. Коли багато Ваших ровесників перетнули за 30, Ви потрапляєте під величезний тиск тридцятирічних, щоб ривком почати кар'єру, вибрати місто, супутника життя і мати двох або трьох дітей у набагато коротший період часу. Багато з цих речей є несумісні, і як дослідження якраз починають показувати, їх важче і більш стресово робити всі одразу у 30 років.
The post-millennial midlife crisis isn't buying a red sports car. It's realizing you can't have that career you now want. It's realizing you can't have that child you now want, or you can't give your child a sibling. Too many thirtysomethings and fortysomethings look at themselves, and at me, sitting across the room, and say about their 20s, "What was I doing? What was I thinking?" I want to change what twentysomethings are doing and thinking.
Криза середнього віку епохи 2000-х - це не покупка червоної спортивної машини. Це усвідомлення, що ти не маєш роботи, якої хотів би. Це усвідомлення, що ти не маєш дитини, якої хотів би. Або не можеш подарувати своїй дитині братика чи сестричку. Занадто багато тридцятирічних та сорокарічних дивляться на себе та на мене, сидячи у кімнаті, і говорять про свої 20 років: "Що я робив? Про що я думав?" Я хочу змінити те,що двадцятирічні
Here's a story about how that can go.
роблять і думають.
It's a story about a woman named Emma. At 25, Emma came to my office because she was, in her words, having an identity crisis. She said she thought she might like to work in art or entertainment, but she hadn't decided yet, so she'd spent the last few years waiting tables instead. Because it was cheaper, she lived with a boyfriend who displayed his temper more than his ambition. And as hard as her 20s were, her early life had been even harder. She often cried in our sessions, but then would collect herself by saying, "You can't pick your family, but you can pick your friends."
Ось історія про те, як це можливо. Це історія про жінку на ім'я Емма. У 25 Емма прийшла у мій офіс, бо у неї, з її слів, була криза особистості. Вона казала, що думала про роботу у сфері мистецтва або розваг, але ще не вирішила, тому вона провела останні кілька років офіціанткою. Тому що це було дешевше, вона жила із хлопцем, який показував свій характер більше ніж амбіції. І так як її 20 років були важкими, її попереднє життя було навіть важчим. Вона часто плакала на наших сеансах, але потім брала себе в руки і казала: "Ти не можеш вибрати сім'ю, але можеш вибрати друзів".
Well one day, Emma comes in and she hangs her head in her lap, and she sobbed for most of the hour. She'd just bought a new address book, and she'd spent the morning filling in her many contacts, but then she'd been left staring at that empty blank that comes after the words "In case of emergency, please call ..." She was nearly hysterical when she looked at me and said, "Who's going to be there for me if I get in a car wreck? Who's going to take care of me if I have cancer?"
Одного дня Емма зайшла, обхопивши голову руками, і ридала майже годину. Вона щойно купила нову адресну книжку і провела ранок, заповнюючи контакти, а тоді натрапила на порожній аркуш після слів "Дзвонити у разі надзвичайної ситуації". У неї була майже істерика, коли вона поглянула на мене і сказала: "Хто допоможе мені, якщо я потраплю в автокатастрофу? Хто подбає про мене, якщо я матиму рак?"
Now in that moment, it took everything I had not to say, "I will." But what Emma needed wasn't some therapist who really, really cared. Emma needed a better life, and I knew this was her chance. I had learned too much since I first worked with Alex to just sit there while Emma's defining decade went parading by.
У цей момент я ледве стрималася, щоб не сказати "Я". Але Еммі не потрібен був терапевт, хай який турботливий. Емма потребувала кращого життя, і я знала, що це був її шанс. Я навчилася надто багато з того часу, як уперше працювала з Алекс, щоб сидіти склавши руки, поки визначальний період Емми просто минав.
So over the next weeks and months, I told Emma three things that every twentysomething, male or female, deserves to hear.
Тому протягом наступних тижнів та місяців я говорила Еммі три речі, які кожен двадцятирічний, чоловічої чи жіночої статі, заслуговує почути.
First, I told Emma to forget about having an identity crisis and get some identity capital. By "get identity capital," I mean do something that adds value to who you are. Do something that's an investment in who you might want to be next. I didn't know the future of Emma's career, and no one knows the future of work, but I do know this: Identity capital begets identity capital. So now is the time for that cross-country job, that internship, that startup you want to try. I'm not discounting twentysomething exploration here, but I am discounting exploration that's not supposed to count, which, by the way, is not exploration. That's procrastination. I told Emma to explore work and make it count.
По-перше, я сказала Еммі забути про кризу особистості і набути трохи капіталу особистості. Під капіталом особистості я розумію щось, що додає тобі цінності. Зробити щось, що є внеском у того, ким ти можеш бути далі. Я не знала, як розвиватиметься кар'єра Емми у майбутньому, однак цього ніхто не знає, натомість я впевнена: капітал особистості породжує капітал особистості. Тому зараз час для тієї роботи за кордоном, того стажування, того початку, який ти хочеш спробувати. Я не відкидаю при цьому пошуки себе, однак недооцінюю пошуки, які не мають ваги, які, до речі, не є пошуками. Це зволікання. Я сказала Еммі спробувати іншу роботу і зробити її вартісною.
Second, I told Emma that the urban tribe is overrated. Best friends are great for giving rides to the airport, but twentysomethings who huddle together with like-minded peers limit who they know, what they know, how they think, how they speak, and where they work. That new piece of capital, that new person to date almost always comes from outside the inner circle. New things come from what are called our weak ties, our friends of friends of friends. So yes, half of twentysomethings are un- or under-employed. But half aren't, and weak ties are how you get yourself into that group. Half of new jobs are never posted, so reaching out to your neighbor's boss is how you get that unposted job. It's not cheating. It's the science of how information spreads.
По-друге, я сказала Еммі, що міське плем'я переоцінюють. Найкращі друзі зможуть підвезти Вас до аеропорту, але двадцятирічні, які тримаються разом з однолітками та однодумцями, обмежують своє коло спілкування, те, що вони знають, як думають, як говорять і де працюють. Нова частина капіталу, новий хлопець чи дівчина майже завжди приходять з-за меж внутрішнього кола. Нові речі походять з так званих слабких зв'язків - наших друзів або друзів друзів. Тому половина двадцятирічних є не- або недо- працевлаштовані. Утім інша половина працює - і саме завдяки слабким зв'язкам можна опинитися у цій групі. Половину нових робіт люди знаходять не в газетах, тому звернення до боса Вашого сусіда - це спосіб отримати таку роботу. Це не обман. Це принцип поширення інформації.
Last but not least, Emma believed that you can't pick your family, but you can pick your friends. Now this was true for her growing up, but as a twentysomething, soon Emma would pick her family when she partnered with someone and created a family of her own. I told Emma the time to start picking your family is now.
Нарешті, Емма вірила, що не можна вибирати сім'ю, але можна вибрати друзів. Це було правдою, коли вона росла. Але двадцятирічна Емма незабаром сама вибиратиме сім'ю, коли знайде пару і створить власну сім'ю. Я сказала Еммі, що час вибору сім'ї настав.
Now you may be thinking that 30 is actually a better time to settle down than 20, or even 25, and I agree with you. But grabbing whoever you're living with or sleeping with when everyone on Facebook starts walking down the aisle is not progress. The best time to work on your marriage is before you have one, and that means being as intentional with love as you are with work. Picking your family is about consciously choosing who and what you want rather than just making it work or killing time with whoever happens to be choosing you.
Може Ви думаєте, що у 30 краще осісти, ніж у 20 чи навіть 25, і я погоджуюсь із Вами. Але вхопити першого-ліпшого, з ким Ви живете або спите, коли всі на Facebook починають йти до вівтаря - це не прогрес. Найкращий час працювати над своїм шлюбом - перед шлюбом, і це означає мати такий же намір любити, як працювати. Вибрати сім'ю - це свідомо обрати кого і що ти хочеш, а не просто намагатися дати раду тому, що є, або вбивати час з ким-небудь, кому трапилось вибрати тебе.
So what happened to Emma? Well, we went through that address book, and she found an old roommate's cousin who worked at an art museum in another state. That weak tie helped her get a job there. That job offer gave her the reason to leave that live-in boyfriend. Now, five years later, she's a special events planner for museums. She's married to a man she mindfully chose. She loves her new career, she loves her new family, and she sent me a card that said, "Now the emergency contact blanks don't seem big enough."
Тож що сталось із Еммою? Ну, ми проглянули ту адресну книжку, і вона знайшла двоюрідного брата колишньої сусідки по кімнаті, який працював у музеї мистецтв в іншому штаті. Цей слабкий зв'язок допоміг отримати там роботу. Ця пропозиція роботи дала їй причину покинути хлопця, з яким вона жила. Зараз, 5 років потому, вона є менеджером із планування особливих подій музею. Вона одружена з чоловіком, якого розсудливо обрала. Вона любить нову роботу і нову сім'ю і відправила мені листівку зі словами: "Зараз списки екстрених контактів не здаються такими великими".
Now Emma's story made that sound easy, but that's what I love about working with twentysomethings. They are so easy to help. Twentysomethings are like airplanes just leaving LAX, bound for somewhere west. Right after takeoff, a slight change in course is the difference between landing in Alaska or Fiji. Likewise, at 21 or 25 or even 29, one good conversation, one good break, one good TED Talk, can have an enormous effect across years and even generations to come.
Історія Емми змушує це звучати просто, але саме це я люблю у роботі з двадцятирічними. Їм так легко допомогти. Двадцятирічні - немов літаки, що покидають Лос-Анджелес і летять кудись на захід. За мить після зльоту Ви можете трішки змінити курс - і приземлитися на Алясці чи на Фіджі. Так само, в 21 чи 25 чи навіть 29 одна гарна розмова, одна гарна перерва, одна гарна промова ТЕД може мати величезний вплив через роки і навіть прийдешні покоління.
So here's an idea worth spreading to every twentysomething you know. It's as simple as what I learned to say to Alex. It's what I now have the privilege of saying to twentysomethings like Emma every single day: Thirty is not the new 20, so claim your adulthood, get some identity capital, use your weak ties, pick your family. Don't be defined by what you didn't know or didn't do. You're deciding your life right now.
Тому ось є ідея, варта поширення до кожного двадцятирічного, якого Ви знаєте. Це так само просто як те, що я сказала Алекс. Ці слова я маю честь казати двадцятирічним на кшталт Емми кожного дня. Тридцять - це не нові 20, тому заявляйте про власну дорослість, накопичуйте капітал своєї особистості, використовуйте слабкі зв'язки, обирайте собі сім'ю. Нехай Вас не визначає те, чого Ви не знали або що не зробили. Ви приймаєте рішення щодо власного життя саме зараз.
Thank you.
Дякую.
(Applause)
(Оплески)