When I was in my 20s, I saw my very first psychotherapy client. I was a Ph.D. student in clinical psychology at Berkeley. She was a 26-year-old woman named Alex.
När jag var i 20-årsåldern, träffade jag min första psykoterapi-patient. Jag var doktorand i klinisk psykologi på Berkeley. Hon var en 26-årig kvinna som hette Alex.
Now Alex walked into her first session wearing jeans and a big slouchy top, and she dropped onto the couch in my office and kicked off her flats and told me she was there to talk about guy problems. Now when I heard this, I was so relieved. My classmate got an arsonist for her first client.
Alex kom in till vårt första möte i jeans och stor myströja, sjönk ner i soffan på mitt kontor, sparkade av sig skorna, och berättade att hon var där för att prata killproblem. Jag blev så lättad när jag hörde det. Min klasskompis fick en mordbrännare som första klient.
(Laughter)
(skratt)
And I got a twentysomething who wanted to talk about boys. This I thought I could handle. But I didn't handle it. With the funny stories that Alex would bring to session, it was easy for me just to nod my head while we kicked the can down the road. "Thirty's the new 20," Alex would say, and as far as I could tell, she was right. Work happened later, marriage happened later, kids happened later, even death happened later. Twentysomethings like Alex and I had nothing but time.
Och jag fick en 26-åring som ville prata om killar. Det borde jag kunna hantera. Men det gjorde jag inte. Med alla roliga historier som Alex hade med sig var det lätt för mig att bara nicka och skjuta upp alla verkliga beslut. "30 är det nya 20," sa Alex, och så vitt jag visste stämde det. Folk började jobba senare, gifte sig senare, skaffade barn senare, till och med dog senare. För oss i 20-årsåldern fanns det hur mycket tid som helst.
But before long, my supervisor pushed me to push Alex about her love life. I pushed back. I said, "Sure, she's dating down, she's sleeping with a knucklehead, but it's not like she's going to marry the guy." And then my supervisor said, "Not yet, but she might marry the next one. Besides, the best time to work on Alex's marriage is before she has one."
Men ganska snart började min handledare pressa mig att pressa Alex med sitt kärleksliv. Jag pressade emot. "Visst har hon bytt ner sig," sa jag, "hon ligger med en tjockskalle, men hon kommer ju knappast gifta sig med honom." Min handledare svarade, "Inte än, men hon kanske gifter sig med nästa. Dessutom är den bästa tiden att jobba på Alex giftemål innan det händer."
That's what psychologists call an "Aha!" moment. That was the moment I realized, 30 is not the new 20. Yes, people settle down later than they used to, but that didn't make Alex's 20s a developmental downtime. That made Alex's 20s a developmental sweet spot, and we were sitting there, blowing it. That was when I realized that this sort of benign neglect was a real problem, and it had real consequences, not just for Alex and her love life but for the careers and the families and the futures of twentysomethings everywhere.
Det var vad psykologer kallar ett "aha-ögonblick". Det var då jag insåg att 30 inte är det nya 20. Visst, folk stadgade sig senare än de gjort innan, men det betydde inte att Alex var mitt i ett utvecklingsuppehåll, det betydde att Alex var mitt i prick för utveckling, och där satt vi och sabbade alltihop. Det var då jag insåg att den här sortens välmenande försummande var ett riktigt problem med riktiga konsekvenser, inte bara för Alex och hennes kärleksliv, men för karriärerna, familjerna, och framtiderna för folk i 20-årsåldern överallt.
There are 50 million twentysomethings in the United States right now. We're talking about 15 percent of the population, or 100 percent if you consider that no one's getting through adulthood without going through their 20s first.
Det finns 50 miljoner människor i 20-årsåldern i USA just nu. Vi talar om 15% av befolkningen, eller 100% om man tar hänsyn till att ingen når vuxen ålder
(Laughter)
utan att först ta sig igenom 20-årsåldern.
Raise your hand if you're in your 20s. I really want to see some twentysomethings here. Oh, yay! You are all awesome. If you work with twentysomethings, you love a twentysomething, you're losing sleep over twentysomethings, I want to see — Okay. Awesome, twentysomethings really matter.
Räck upp en hand om du är i 20-årsåldern. Jag vill verkligen se några tjugotalister här. Hurra! Ni är grymma! Om du jobbar med någon, älskar någon, oroar dig över någon i 20-årsåldern, får jag se... OK. Fantastiskt, de är verkligen viktiga.
So, I specialize in twentysomethings because I believe that every single one of those 50 million twentysomethings deserves to know what psychologists, sociologists, neurologists and fertility specialists already know: that claiming your 20s is one of the simplest, yet most transformative, things you can do for work, for love, for your happiness, maybe even for the world.
Jag specialiserar mig i 20-årsåldern för att jag tycker att varenda en av dessa 50 miljoner människor förtjänar att veta vad psykologer, sociologer, neurologer och fertilitetsspecialister redan vet: att göra anspråk på den åldern är en av de lättaste och ändå mest omvandlande sakerna du kan göra för karriären, för kärleken, för din egen lycka, kanske till och med för världen.
This is not my opinion. These are the facts. We know that 80 percent of life's most defining moments take place by age 35. That means that eight out of 10 of the decisions and experiences and "Aha!" moments that make your life what it is will have happened by your mid-30s. People who are over 40, don't panic. This crowd is going to be fine, I think. We know that the first 10 years of a career has an exponential impact on how much money you're going to earn. We know that more than half of Americans are married or are living with or dating their future partner by 30. We know that the brain caps off its second and last growth spurt in your 20s as it rewires itself for adulthood, which means that whatever it is you want to change about yourself, now is the time to change it. We know that personality changes more during your 20s than at any other time in life, and we know that female fertility peaks at age 28, and things get tricky after age 35. So your 20s are the time to educate yourself about your body and your options.
Detta är inte min åsikt. Det är fakta. Vi vet att 80% av livets mest utmärkande händelser har skett vid 35 års ålder. Det betyder att åtta tiondelar av de beslut, upplevelser och "aha-ögonblick" som utgör ditt liv har passerat i mitten av 30-årsåldern. Ni som är över 40, ta det lugnt. Jag tror den här publiken kommer klara sig. Vi vet att de första 10 åren av ens karriär har en exponentiell effekt på hur mycket du kommer att tjäna. Vi vet att mer än hälften av alla amerikaner är gifta, bor eller är ihop med sin framtida partner vid 30 års ålder. Vi vet att hjärnan avslutar sin andra och sista tillväxtperiod då, innan den programmerar om sig för vuxendom, vilket betyder att vad du än vill förändra med dig själv är det dags att göra det nu. Vi vet att vår personlighet förändras mer under 20-årsåldern än någon annan tid i livet, och vi vet att kvinnlig fruktbarhet når sin topp vid 28, och att det blir krångligt efter 35. Så 20-årsåldern är en tid för dig att upplysa dig själv om din kropp och dina alternativ.
So when we think about child development, we all know that the first five years are a critical period for language and attachment in the brain. It's a time when your ordinary, day-to-day life has an inordinate impact on who you will become. But what we hear less about is that there's such a thing as adult development, and our 20s are that critical period of adult development.
När vi tänker på barns utveckling, vet vi att de första fem åren är en kritisk period för språk och tillhörande i hjärnan. Det är en tid när ens vanliga, dagliga liv har en oproportionell effekt på vem du kommer att bli. Det vi hör mindre om är att vuxna också utvecklas, och att 20-årsåldern är en kritisk period av den utveklingen.
But this isn't what twentysomethings are hearing. Newspapers talk about the changing timetable of adulthood. Researchers call the 20s an extended adolescence. Journalists coin silly nicknames for twentysomethings like "twixters" and "kidults."
Men det är inte vad 20-talisterna får höra. Tidningarna pratar om att vuxendomen schemaläggs annorlunda. Forskare kallar 20-årsåldern för utökad ungdom. Journalister hittar på fåniga namn för dem, som "twixters" och "kidults".
(Laughing) It's true!
Det är sant.
As a culture, we have trivialized what is actually the defining decade of adulthood.
Som kultur har vi trivialiserat det som faktiskt är det utmärkande årtiondet för vuxendomen.
Leonard Bernstein said that to achieve great things, you need a plan and not quite enough time.
Leonard Bernstein sa att för att uträtta stora saker behöver man en plan och för lite tid.
(Laughing) Isn't that true?
Visst är det sant?
So what do you think happens when you pat a twentysomething on the head and you say, "You have 10 extra years to start your life"? Nothing happens. You have robbed that person of his urgency and ambition, and absolutely nothing happens.
Så vad tror ni händer när man klappar en 20-åring på huvudet och säger, "Du har 10 år till på dig att börja ditt liv"? Ingenting händer. Du har tagit ifrån dem deras brådska och ambition, och det händer ingenting alls.
And then every day, smart, interesting twentysomethings like you or like your sons and daughters come into my office and say things like this: "I know my boyfriend's no good for me, but this relationship doesn't count. I'm just killing time." Or they say, "Everybody says as long as I get started on a career by the time I'm 30, I'll be fine."
Och sen kommer smarta, intressanta 20-åringar, som ni eller era söner och döttrar in på mitt kontor varje dag och säger: "Jag vet att min pojkvän är värdelös, men det här förhållandet räknas inte. Det är bara tidsfördriv." Eller, "Alla säger att bara jag kommer igång med karriären innan 30 så ordnar det sig."
But then it starts to sound like this: "My 20s are almost over, and I have nothing to show for myself. I had a better résumé the day after I graduated from college." And then it starts to sound like this: "Dating in my 20s was like musical chairs. Everybody was running around and having fun, but then sometime around 30 it was like the music turned off and everybody started sitting down. I didn't want to be the only one left standing up, so sometimes I think I married my husband because he was the closest chair to me at 30."
Men sen börjar det låta så här: "Jag är nästan 30 och har inget att visa upp. Mitt CV såg bättre ut dagen då jag gick ut college." Och sen börjar det låta så här: "Dating i 20-årsåldern var som Hela havet stormar. Alla sprang runt och hade roligt, men runt 30 var det som att någon stängde av musiken och alla började sätta sig ner. Jag ville inte vara den sista som stod, så ibland tror jag att jag gifte mig med min man bara för att han var den närmsta stolen när jag var 30."
Where are the twentysomethings here? Do not do that.
Var är tjugotalisterna här inne? Gör inte så.
(Laughter)
Okay, now that sounds a little flip, but make no mistake, the stakes are very high. When a lot has been pushed to your 30s, there is enormous thirtysomething pressure to jump-start a career, pick a city, partner up, and have two or three kids in a much shorter period of time. Many of these things are incompatible, and as research is just starting to show, simply harder and more stressful to do all at once in our 30s.
OK, det låter lite sjukt, men ta mig på orden, det står mycket på spel. När så mycket har skjutits fram till 30-årsåldern ligger det enorm press på en att kickstarta en karriär, välja stad, hitta en partner, och skaffa två, tre barn under en mycket kortare tid. Många av de här sakerna går inte ihop, och, som forskning precis börjat visa, är det mycket svårare och stressigare att klara allt på samma gång i 30-årsåldern.
The post-millennial midlife crisis isn't buying a red sports car. It's realizing you can't have that career you now want. It's realizing you can't have that child you now want, or you can't give your child a sibling. Too many thirtysomethings and fortysomethings look at themselves, and at me, sitting across the room, and say about their 20s, "What was I doing? What was I thinking?" I want to change what twentysomethings are doing and thinking.
Tvåtusentalets medelålderskris är inte att köpa en röd sportbil. Det är att inse att du inte kan få karriären du nu vill ha. Det är att inse att du inte kan få barnet du nu vill ha, eller ge ett syskon till barnet du har. Alldeles för många i 30- och 40-årsåldern ser på sig själva, och på mig på andra sidan rummet, och säger om sina tjugotal, "Vad höll jag på med? Hur tänkte jag?" Jag vill förändra vad folk i 20-årsåldern gör,
Here's a story about how that can go.
och hur de tänker.
It's a story about a woman named Emma. At 25, Emma came to my office because she was, in her words, having an identity crisis. She said she thought she might like to work in art or entertainment, but she hadn't decided yet, so she'd spent the last few years waiting tables instead. Because it was cheaper, she lived with a boyfriend who displayed his temper more than his ambition. And as hard as her 20s were, her early life had been even harder. She often cried in our sessions, but then would collect herself by saying, "You can't pick your family, but you can pick your friends."
Här är en berättelse om hur det kan gå. Det är en berättelse om en kvinna som heter Emma. När Emma var 25 kom hon på mitt kontor för att hon hade vad hon kallade en identitetskris. Hon sa att hon nog skulle vilja jobba med konst eller underhållning, men hon hade inte bestämt sig, så istället hade hon spenderat ett par år som servitris. För att minska kostnaderna bodde hon med sin pojkvän, som hade mer dåligt humör än ambition. Och trots att hon hade det tufft nu, hade hennes barndom varit ännu svårare. Hon grät ofta under våra möten, men samlade sig genom att säga, "Man väljer inte sin familj, men man kan välja sina vänner."
Well one day, Emma comes in and she hangs her head in her lap, and she sobbed for most of the hour. She'd just bought a new address book, and she'd spent the morning filling in her many contacts, but then she'd been left staring at that empty blank that comes after the words "In case of emergency, please call ..." She was nearly hysterical when she looked at me and said, "Who's going to be there for me if I get in a car wreck? Who's going to take care of me if I have cancer?"
En dag kommer Emma in, hon lägger huvudet i knät, och gråter större delen av timmen. Hon hade just köpt en ny adressbok, och spenderat morgonen med att fylla i alla kontakter, men kunde bara stirra på den tomma raden som kommer efter orden "Vid nödfall, kontakta ... ." Hon var nästan hysterisk när hon såg på mig och sa, "Vem kommer finnas där om jag är med om en bilolycka? Vem kommer ta hand om mig om jag får cancer?"
Now in that moment, it took everything I had not to say, "I will." But what Emma needed wasn't some therapist who really, really cared. Emma needed a better life, and I knew this was her chance. I had learned too much since I first worked with Alex to just sit there while Emma's defining decade went parading by.
I det ögonblicket tog det allt jag hade att inte säga "jag." Men vad Emma behövde var inte en terapeut som verkligen brydde sig. Emma behövde ett bättre liv, och jag visste att det här var hennes chans. Jag hade lärt mig för mycket sedan jag jobbade med Alex för att sitta där och se Emmas viktigaste årtionde susa förbi.
So over the next weeks and months, I told Emma three things that every twentysomething, male or female, deserves to hear.
Så över de kommande veckorna och månaderna, berättade jag tre saker för Emma som alla i 20-årsåldern, man eller kvinna, förtjänar att höra.
First, I told Emma to forget about having an identity crisis and get some identity capital. By "get identity capital," I mean do something that adds value to who you are. Do something that's an investment in who you might want to be next. I didn't know the future of Emma's career, and no one knows the future of work, but I do know this: Identity capital begets identity capital. So now is the time for that cross-country job, that internship, that startup you want to try. I'm not discounting twentysomething exploration here, but I am discounting exploration that's not supposed to count, which, by the way, is not exploration. That's procrastination. I told Emma to explore work and make it count.
Först sa jag till Emma att glömma identitetskrisen och skaffa sig lite identitetskapital. Med identitetskapital menar jag något som ger mer värde till den du är. Gör något som en investering i den du vill vara senare. Jag visste inte vart Emmas karriär var på väg, och ingen vet hur deras jobb kommer utvecklas, men jag vet en sak: Identitetskapital föder identitetskapital. Så detta är tiden för jobb på andra sidan landet, för praktisering, för nystartade företag. Jag nedvärderar inte utforskning, men jag nedvärderar utforskning som inte ska "räknas", för det är inte att utforska. Det är att skjuta upp. Jag sa till Emma att utforska och se till att det räknades.
Second, I told Emma that the urban tribe is overrated. Best friends are great for giving rides to the airport, but twentysomethings who huddle together with like-minded peers limit who they know, what they know, how they think, how they speak, and where they work. That new piece of capital, that new person to date almost always comes from outside the inner circle. New things come from what are called our weak ties, our friends of friends of friends. So yes, half of twentysomethings are un- or under-employed. But half aren't, and weak ties are how you get yourself into that group. Half of new jobs are never posted, so reaching out to your neighbor's boss is how you get that unposted job. It's not cheating. It's the science of how information spreads.
För det andra sa jag till Emma att "stadsstammen" är överskattad. Bästa vänner är bra på att köra en till flygplatsen, men folk i 20-årsåldern som skockas med liknande vänner begränsar sin kunskap, begränsar hur de tänker, hur de pratar, var de jobbar. Det där nya kapitalet, den nya partnen man träffar kommer nästan alltid utifrån den inre cirkeln. Nya saker kommer från det som kallas "svaga band", våra vänners vänners vänner. Så ja, hälften av folk i 20-årsåldern är arbetslösa eller undersysselsatta. Men hälften är inte det, och det är svaga band som hjälper en ta sig in i den gruppen. Hälften av alla nya jobb annonseras aldrig, men genom att komma i kontakt med grannens chef kan du få det oannonserade jobbet. Det är inte fusk. Det är vetenskapen om hur information färdas.
Last but not least, Emma believed that you can't pick your family, but you can pick your friends. Now this was true for her growing up, but as a twentysomething, soon Emma would pick her family when she partnered with someone and created a family of her own. I told Emma the time to start picking your family is now.
Sist men inte minst, trodde Emma att man inte väljer sin familj, men att man kan välja sina vänner. Det var ju sant när hon växte upp, men som tjugotalist skulle Emma snart välja familj, när hon valde en partner och startade sin egen familj. Jag sa till Emma att tiden att börja välja sin familj är nu.
Now you may be thinking that 30 is actually a better time to settle down than 20, or even 25, and I agree with you. But grabbing whoever you're living with or sleeping with when everyone on Facebook starts walking down the aisle is not progress. The best time to work on your marriage is before you have one, and that means being as intentional with love as you are with work. Picking your family is about consciously choosing who and what you want rather than just making it work or killing time with whoever happens to be choosing you.
Du kanske tycker att 30 är en bättre tid att stadga sig än 20 eller till och med 25, och jag håller med. Men att grabba tag i den du bor eller ligger med så fort alla på Facebook börjar gå till altaret är inte ett framsteg. Den bästa tiden att jobba på ditt giftemål är innan det händer, och det innebär att man är lika avsiktlig med kärlek som man är med sin karriär. Att välja sin familj handlar om att medvetet välja vem och vad du vill ha och inte bara få något att funka eller fördriva tiden med den som av en händelse valt dig.
So what happened to Emma? Well, we went through that address book, and she found an old roommate's cousin who worked at an art museum in another state. That weak tie helped her get a job there. That job offer gave her the reason to leave that live-in boyfriend. Now, five years later, she's a special events planner for museums. She's married to a man she mindfully chose. She loves her new career, she loves her new family, and she sent me a card that said, "Now the emergency contact blanks don't seem big enough."
Så vad hände med Emma? Vi gick igenom adressboken, och hon hittade en gammal rumskompis kusin som jobbade på ett konstmuseum i en annan stat. Det svaga bandet hjälpte henne få jobb där. Jobberbjudandet gav henne en anledning att lämna pojkvännen hon bodde med. Nu, fem år senare, är hon evenemangsarrangör för museum. Hon är gift med en man hon medvetet valt. Hon älskar sin nya karriär, älskar sin nya familj, och skickade ett kort där det stod, "Nu verkar delen för nödfallskontakter inte stor nog."
Now Emma's story made that sound easy, but that's what I love about working with twentysomethings. They are so easy to help. Twentysomethings are like airplanes just leaving LAX, bound for somewhere west. Right after takeoff, a slight change in course is the difference between landing in Alaska or Fiji. Likewise, at 21 or 25 or even 29, one good conversation, one good break, one good TED Talk, can have an enormous effect across years and even generations to come.
Emmas berättelse fick det här att låta enkelt, men det är det jag älskar med att jobba med tjugotalister. De är så lätta att hjälpa. Folk i 20-årsåldern är som plan som lyfter från Los Angeles flygplats, på väg någonstans västerut. När de har lyft, krävs det bara en liten kursändring för skillnaden mellan att landa i Alaska eller Fiji. På samma sätt, om du är 21, 25 eller till och med 29, kan en bra konversation, en bra möjlighet, en bra TED-föreläsning, ha en enorm effekt över kommande år, och till och med generationer.
So here's an idea worth spreading to every twentysomething you know. It's as simple as what I learned to say to Alex. It's what I now have the privilege of saying to twentysomethings like Emma every single day: Thirty is not the new 20, so claim your adulthood, get some identity capital, use your weak ties, pick your family. Don't be defined by what you didn't know or didn't do. You're deciding your life right now.
Så här är en idé värd att sprida till alla du känner i 20-årsåldern. Det är lika enkelt som det jag lärde mig säga till Alex. Det jag nu är lyckligt lottad att kunna säga till folk i 20-årsåldern varje dag: 30 är inte det nya 20, så gör anspråk på din vuxendom, skaffa identitetskapital, använd dina svaga band, välj din familj. Låt dig inte definieras av det du inte visste eller inte gjorde. Du väljer ditt liv precis nu.
Thank you.
Tack.
(Applause)
(applåder)