Όταν ήμουν γύρω στα 20 είδα τον πρώτο μου πελάτη ως ψυχοθεραπεύτρια. Έκανα το διδακτορικό μου στην κλινική ψυχολογία στο Μπέρκλεϊ. Ήταν μία γυναίκα 26 χρονών ονόματι Αλεξ. Έτσι λοιπόν, η Αλεξ ήρθε στην πρώτη της συνεδρία φορώντας τζιν και μία φαρδιά άνετη μπλούζα και έπεσε πάνω στον καναπέ του γραφείου μου και πέταξε τα παπούτσια της και μου είπε ότι ήρθε να μιλήσουμε για άντρες. Λοιπόν, όταν το άκουσα αυτό ανακουφίστηκα. Η συμφοιτήτριά μου είχε έναν εμπρηστή για πρώτο πελάτη. (Γέλια) Και εγώ είχα μία γύρω στα είκοσι που ήθελε να μιλήσουμε για αγόρια. Αυτό σκέφτηκα μπορούσα να το διαχειριστώ.
When I was in my 20s, I saw my very first psychotherapy client. I was a Ph.D. student in clinical psychology at Berkeley. She was a 26-year-old woman named Alex. Now Alex walked into her first session wearing jeans and a big slouchy top, and she dropped onto the couch in my office and kicked off her flats and told me she was there to talk about guy problems. Now when I heard this, I was so relieved. My classmate got an arsonist for her first client. (Laughter) And I got a twentysomething who wanted to talk about boys. This I thought I could handle.
Αλλά δεν το διαχειρίστηκα. Με τις αστείες ιστορίες που μου ανέφερε η Αλεξ στις συνεδρίες ήταν πολύ εύκολο για εμένα απλώς να κουνάω το κεφάλι μου ενώ χρονοτριβούσαμε και αποφεύγαμε το πρόβλημα. "Τα τριάντα είναι τα καινούρια είκοσι", έλεγε η Αλεξ, και απ' όσο γνώριζα, είχε δίκαιο. Η δουλειά ερχόταν αργότερα, ο γάμος ερχόταν αργότερα, τα παιδιά ερχόντουσαν αργότερα, ακόμα και ο θάνατος ερχόταν αργότερα. Στα είκοσι-κάτι όπως η Αλεξ και εγώ, δεν είχαμε τίποτα παρά άπλετο χρόνο.
But I didn't handle it. With the funny stories that Alex would bring to session, it was easy for me just to nod my head while we kicked the can down the road. "Thirty's the new 20," Alex would say, and as far as I could tell, she was right. Work happened later, marriage happened later, kids happened later, even death happened later. Twentysomethings like Alex and I had nothing but time.
Αλλά σύντομα, ο σύμβουλός μου με πίεσε να πιέσω την Αλεξ ως προς την ερωτική της ζωή. Αντέδρασα.
But before long, my supervisor pushed me to push Alex about her love life. I pushed back.
Είπα, "Σίγουρα, χτυπάει χαμηλά, κοιμάται με έναν χοντροκέφαλο, αλλά δεν σκοπεύει και να τον παντρευτεί".
I said, "Sure, she's dating down, she's sleeping with a knucklehead, but it's not like she's going to marry the guy."
Και εν συνεχεία ο σύμβουλός μου είπε, "Όχι ακόμα, αλλά μπορεί να παντρευτεί τον επόμενο. Εξάλλου, η καλύτερη στιγμή να εργαστείς πάνω στον γάμο της Αλεξ είναι προτού παντρευτεί."
And then my supervisor said, "Not yet, but she might marry the next one. Besides, the best time to work on Alex's marriage is before she has one."
Αυτό είναι που οι ψυχολόγοι το αποκαλούν στιγμή "Αχά!" Αυτή ήταν η στιγμή που συνειδητοποίησα, ότι τα τριάντα δεν είναι τα καινούργια είκοσι. Ναι, οι άνθρωποι τακτοποιούνται αργότερα απ ' ό,τι παλιά, αλλά αυτό δεν έκανε τα είκοσι-κάτι της Αλεξ μία αναπτυξιακή διακοπή. Αλλά έκαναν τα είκοσι-κάτι της αναπτυξιακή παραγωγική στιγμή, και εμείς καθόμασταν και την κοιτούσαμε. Τότε συνειδητοποίησα ότι αυτή η καλοπροαίρετη αμέλεια ήταν ένα πραγματικό πρόβλημα, και ότι είχε πραγματικές επιπτώσεις όχι μόνο για την Αλεξ και την ερωτική της ζωή αλλά και για τις καριέρες και τις οικογένειες και το μέλλον των εικοσάρηδων παντού.
That's what psychologists call an "Aha!" moment. That was the moment I realized, 30 is not the new 20. Yes, people settle down later than they used to, but that didn't make Alex's 20s a developmental downtime. That made Alex's 20s a developmental sweet spot, and we were sitting there, blowing it. That was when I realized that this sort of benign neglect was a real problem, and it had real consequences, not just for Alex and her love life but for the careers and the families and the futures of twentysomethings everywhere.
Υπάρχουν 50 εκατομμύρια εικοσάρηδες στις Ηνωμένες Πολιτείες αυτή τη στιγμή. Μιλάμε για το 15% περίπου του πληθυσμού, ή για το 100% εάν σκεφτείτε ότι κανείς δεν περνά στην ενηλικίωση χωρίς να περάσει από τα είκοσι πρώτα.
There are 50 million twentysomethings in the United States right now. We're talking about 15 percent of the population, or 100 percent if you consider that no one's getting through adulthood without going through their 20s first. (Laughter)
Σηκώστε το χέρι σας εάν είστε στα είκοσι και κάτι. Πραγματικά θέλω να δω κάποιους εικοσάρηδες εδώ. Ω, ναι! Είστε όλοι φανταστικοί. Εάν δουλέψεις με εικοσάρηδες, ερωτεύεσαι τους είκοσι-κάτι, χάνεις τον ύπνο σου για τους είκοσι-κάτι, θέλω να δω - Εντάξει. Τέλεια, οι είκοσι-κάτι πραγματικά έχουν σημασία.
Raise your hand if you're in your 20s. I really want to see some twentysomethings here. Oh, yay! You are all awesome. If you work with twentysomethings, you love a twentysomething, you're losing sleep over twentysomethings, I want to see — Okay. Awesome, twentysomethings really matter.
Λοιπόν ειδικεύομαι στα είκοσι-κάτι επειδή πιστεύω ότι κάθε ένας από τα 50 εκατομμύρια εικοσάρηδων αξίζει να γνωρίζει τι οι ψυχολόγοι, οι κοινωνιολόγοι, οι νευρολόγοι και οι ειδικοί γονιμότητας ήδη γνωρίζουν: ότι το να διεκδικείτε τα είκοσί σας είναι ένα από τα πιο απλά, αλλά και τα πιο μεταμορφωτικά, πράγματα που μπορείτε να κάνετε για την εργασία, τον έρωτα, την ευτυχίας σας, ίσως ακόμη και για τον κόσμο.
So, I specialize in twentysomethings because I believe that every single one of those 50 million twentysomethings deserves to know what psychologists, sociologists, neurologists and fertility specialists already know: that claiming your 20s is one of the simplest, yet most transformative, things you can do for work, for love, for your happiness, maybe even for the world.
Αυτό δεν είναι η δική μου άποψη. Αυτά είναι τα δεδομένα. Γνωρίζουμε ότι 80% των πιο καθοριστικών στιγμών της ζωής συμβαίνουν μέχρι τα 35. Αυτό σημαίνει ότι 8 από τις 10 αποφάσεις και εμπειρίες και "Αχά!" στιγμές που κάνουν τη ζωή σας αυτό που είναι θα έχουν συμβεί μέχρι τα μισά των 30. Όσοι είστε άνω των 40, μην πανικοβάλεστε. Αυτό το πλήθος θα τα πάει μια χαρά, νομίζω. Γνωρίζουμε ότι τα πρώτα 10 χρόνια μίας καριέρας έχουν εκθετικές επιπτώσεις στο πόσα χρήματα θα βγάλετε. Γνωρίζουμε ότι περισσότεροι από τους μισούς Αμερικανούς είναι παντρεμένοι ή ζουν ή έχουν σχέση με τον μελλοντικό τους σύντροφο μέχρι τα 30. Γνωρίζουμε ότι ο εγκέφαλος απασφαλίζει την δεύτερη και τελευταία έκρηξη ανάπτυξης στα 20 καθώς επανασυνδέει τον εαυτό του για την ενηλικίωση, που σημαίνει ότι οτιδήποτε θέλεις να αλλάξεις στον εαυτό σου, τώρα είναι η στιγμή να το αλλάξεις. Γνωρίζουμε ότι η προσωπικότητα αλλάζει περισσότερο στην διάρκεια των 20 απ' ότι σε οποιαδήποτε άλλη στιγμή της ζωής, και γνωρίζουμε ότι η γυναικεία γονιμότητα κορυφώνεται στην ηλικία των 28, και τα πράγματα γίνονται δύσκολα μετά τα 35. Επομένως τα 20 είναι η στιγμή να εκπαιδεύσετε τους εαυτούς σας για το σώμα σας και τις επιλογές σας.
This is not my opinion. These are the facts. We know that 80 percent of life's most defining moments take place by age 35. That means that eight out of 10 of the decisions and experiences and "Aha!" moments that make your life what it is will have happened by your mid-30s. People who are over 40, don't panic. This crowd is going to be fine, I think. We know that the first 10 years of a career has an exponential impact on how much money you're going to earn. We know that more than half of Americans are married or are living with or dating their future partner by 30. We know that the brain caps off its second and last growth spurt in your 20s as it rewires itself for adulthood, which means that whatever it is you want to change about yourself, now is the time to change it. We know that personality changes more during your 20s than at any other time in life, and we know that female fertility peaks at age 28, and things get tricky after age 35. So your 20s are the time to educate yourself about your body and your options.
Έτσι όταν σκεφτόμαστε για την ανάπτυξη των παιδιών, όλοι γνωρίζουμε ότι τα πρώτα 5 χρόνια είναι μία κρίσιμη περίοδος για την γλώσσα και την σύνδεση στον εγκέφαλο. Είναι μία στιγμή όπου η καθημερινότητά σου, μέρα με τη μέρα έχει υπέρμετρες συνέπειες στο ποιος θα γίνεις. Αλλά αυτό που ακούμε λιγότερο είναι ότι υπάρχει κάτι όπως η ενηλικίωση, και τα 20 μας είναι αυτή η κρίσιμη περίοδος της ενηλικίωσης.
So when we think about child development, we all know that the first five years are a critical period for language and attachment in the brain. It's a time when your ordinary, day-to-day life has an inordinate impact on who you will become. But what we hear less about is that there's such a thing as adult development, and our 20s are that critical period of adult development.
Αλλά αυτό δεν το ακούνε οι εικοσάρηδες. Οι εφημερίδες μιλούν για το πως αλλάζει το χρονοδιάγραμμα της ενηλικίωσης. Οι ερευνητές αποκαλούν τα είκοσι-κάτι μία παρατεταμένη εφηβεία. Οι δημοσιογράφοι βγάζουν ανόητα παρατσούκλια στους εικοσάρηδες όπως "Twixters" και "kidults." Είναι αλήθεια. Ως πολιτισμός, έχουμε υποτιμήσει ποια είναι πραγματικά η καθοριστική δεκαετία της ενηλικίωσης.
But this isn't what twentysomethings are hearing. Newspapers talk about the changing timetable of adulthood. Researchers call the 20s an extended adolescence. Journalists coin silly nicknames for twentysomethings like "twixters" and "kidults." (Laughing) It's true! As a culture, we have trivialized what is actually the defining decade of adulthood.
Ο Λέοναρντ Μπερνστάιν είπε ότι για να επιτύχεις σπουδαία πράγματα, χρειάζεσαι ένα σχέδιο και όχι αρκετό χρόνο. Δεν είναι αλήθεια; Οπότε τι νομίζετε ότι συμβαίνει όταν χαϊδεύεται έναν εικσάρη στο κεφάλι και του λέτε, "Έχεις 10 επιπλέον χρόνια για να ξεκινήσεις τη ζωή σου"; Τίποτα δεν συμβαίνει. Έχετε κλέψει από αυτό το άτομο την αδημονία και την φιλοδοξία, και δεν συμβαίνει απολύτως τίποτα.
Leonard Bernstein said that to achieve great things, you need a plan and not quite enough time. (Laughing) Isn't that true? So what do you think happens when you pat a twentysomething on the head and you say, "You have 10 extra years to start your life"? Nothing happens. You have robbed that person of his urgency and ambition, and absolutely nothing happens.
Και μετά κάθε μέρα, έξυπνοι, ενδιαφέροντες εικοσάρηδες όπως εσείς ή όπως οι γιοι και οι κόρες σας έρχονται στο γραφείο μου και μου λένε πράγματα όπως: "Ξέρω ότι το αγόρι μου δεν είναι για μένα, αλλά αυτή η σχέση δεν μετράει. Απλά σκοτώνω την ώρα μου." Ή λένε, "Όλοι λένε πως εφόσον ξεκινήσω μία καριέρα μέχρι να γίνω 30, θα είμαι εντάξει."
And then every day, smart, interesting twentysomethings like you or like your sons and daughters come into my office and say things like this: "I know my boyfriend's no good for me, but this relationship doesn't count. I'm just killing time." Or they say, "Everybody says as long as I get started on a career by the time I'm 30, I'll be fine."
Αλλά μετά αρχίζει να ακούγεται κάπως έτσι: "Τα 20 μου σχεδόν τελείωσαν, και δεν έχω τίποτα να δείξω για εαυτό μου. Είχα καλύτερο βιογραφικό την ημέρα που αποφοίτησα από το κολλέγιο."
But then it starts to sound like this: "My 20s are almost over, and I have nothing to show for myself. I had a better résumé the day after I graduated from college."
Και μετά αρχίζει να ακούγεται κάπως έτσι: "Το να κάνω σχέσεις στα 20 μου ήταν σαν τις μουσικές καρέκλες. Όλοι έτρεχαν γύρω γύρω και περνούσαν καλά, αλλά μετά κάποια στιγμή γύρω στα 30 ήταν λες και η μουσική σταμάτησε να παίζει και όλοι άρχισαν να κάθονται. Δεν ήθελα να είμαι ο μόνος που έμεινε όρθιος, έτσι ορισμένες φορές σκέφτομαι ότι παντρεύτηκα τον άντρα μου επειδή ήταν η πλησιέστερη καρέκλα σε μένα στα 30 μου."
And then it starts to sound like this: "Dating in my 20s was like musical chairs. Everybody was running around and having fun, but then sometime around 30 it was like the music turned off and everybody started sitting down. I didn't want to be the only one left standing up, so sometimes I think I married my husband because he was the closest chair to me at 30."
Πού είναι οι είκοσι-κάτι εδώ; Μην το κάνετε αυτό.
Where are the twentysomethings here? Do not do that.
(Laughter)
Εντάξει, αυτό τώρα ακούγεται σαν μια απλή συμβουλή, αλλά μην ξεγελιέστε, το διακύβευμα είναι πολύ υψηλό. Όταν πολλά θα έχουν αναβληθεί ως τα 30 σας, υπάρχει τεράστια πίεση των 30 να ξεκινήσετε μία καριέρα, να διαλέξτε πόλη, να βρείτε σύντροφο, και να έχετε δύο ή τρία παιδιά σε πολύ μικρότερο χρονικό διάστημα. Πολλά από αυτά τα πράγματα είναι ασυμβίβαστα, και όπως αρχίζουν να δείχνουν οι έρευνες, απλώς δυσκολότερο και πιο στρεσογόνο να γίνουν όλα με τη μία στα 30.
Okay, now that sounds a little flip, but make no mistake, the stakes are very high. When a lot has been pushed to your 30s, there is enormous thirtysomething pressure to jump-start a career, pick a city, partner up, and have two or three kids in a much shorter period of time. Many of these things are incompatible, and as research is just starting to show, simply harder and more stressful to do all at once in our 30s.
Η κρίση της μέσης ηλικίας πριν τη χιλιετία δεν είναι να αγοράζεις κόκκινο αγωνιστικό αμάξι. Είναι να συνειδητοποιείς ότι δεν μπορείς να έχεις την καριέρα που ήθελες. Είναι να συνειδητοποιείς ότι δεν μπορείς να έχεις το παιδί που θέλεις τώρα, ή ότι δεν μπορείς να δώσεις στο παιδί σου ένα αδερφάκι. Πάρα πολλοί τριαντάρηδες και σαραντάρηδες κοιτούν τους εαυτούς τους, και εμένα, πηγαίνοντας πέρα δόθε στο δωμάτιο και λένε για τα είκοσί τους, "Τι έκανα; Τι σκεφτόμουν;"
The post-millennial midlife crisis isn't buying a red sports car. It's realizing you can't have that career you now want. It's realizing you can't have that child you now want, or you can't give your child a sibling. Too many thirtysomethings and fortysomethings look at themselves, and at me, sitting across the room, and say about their 20s, "What was I doing? What was I thinking?"
Θέλω να αλλάξω αυτά που οι εικοσάρηδες κάνουν και σκέφτονται.
I want to change what twentysomethings are doing and thinking. Here's a story about how that can go.
Να μία ιστορία για το πώς αυτό μπορεί να γίνει. Είναι μία ιστορία για μια γυναίκα ονομαζόμενη Έμμα. Στα 25 της, η Έμμα ήρθε στο γραφείο μου επειδή είχε, κατά τα λεγόμενά της, μία κρίση ταυτότητας. Έλεγε ότι σκεφτόταν ότι ίσως ήθελε να εργαστεί στις τέχνες ή στην διασκέδαση, αλλά δεν το είχε αποφασίσει ακόμα, έτσι πέρασε τα τελευταία χρόνια ως σερβιτόρα. Επειδή ήταν πιο οικονομικό, έμενε με το αγόρι της ο οποίος παρουσίαζε την ιδιοσυγκρασία του περισσότερο από την φιλοδοξία του. Και όσο δύσκολα και αν ήταν τα είκοσί της, άλλο τόσο ήταν και τα προηγούμενα χρόνια της. Συχνά έκλαιγε στις συνεδρίες μας, αλλά μετά θα μάζευε τον εαυτό της λέγοντας, "Δεν μπορείς να διαλέξεις την οικογένειά σου, αλλά μπορείς να διαλέξεις τους φίλους σου."
It's a story about a woman named Emma. At 25, Emma came to my office because she was, in her words, having an identity crisis. She said she thought she might like to work in art or entertainment, but she hadn't decided yet, so she'd spent the last few years waiting tables instead. Because it was cheaper, she lived with a boyfriend who displayed his temper more than his ambition. And as hard as her 20s were, her early life had been even harder. She often cried in our sessions, but then would collect herself by saying, "You can't pick your family, but you can pick your friends."
Λοιπόν μία μέρα, η Έμμα έρχεται και κάθεται με κατεβασμένο το κεφάλι στα γόνατα, και έκλαιγε σπασμωδικώς για την περισσότερη ώρα. Είχε μόλις αγοράσει μία καινούργια ατζέντα, και είχε περάσει το πρωί γεμίζοντάς την με τις πολλές της επαφές, αλλά μετά έμεινε να κοιτά το άδειο κενό που έρχεται μετά τις λέξεις "Σε περίπτωση ανάγκης, παρακαλώ καλέστε ... ." Έκανε σχεδόν σαν υστερική όταν με κοίταξε και μου είπε, "Ποιος θα μου σταθεί εάν εμπλακώ σε ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα; Ποιος θα με φροντίσει εάν έχω καρκίνο;
Well one day, Emma comes in and she hangs her head in her lap, and she sobbed for most of the hour. She'd just bought a new address book, and she'd spent the morning filling in her many contacts, but then she'd been left staring at that empty blank that comes after the words "In case of emergency, please call ..." She was nearly hysterical when she looked at me and said, "Who's going to be there for me if I get in a car wreck? Who's going to take care of me if I have cancer?"
Τώρα εκείνη τη στιγμή, έκανα τα αδύνατα δυνατά για να μην πω, "Εγώ." Αλλά αυτό που η Έμμα χρειαζόταν δεν ήταν ένας θεραπευτής που πραγματικά ενδιαφερόταν. Η Έμμα χρειαζόταν μία καλύτερη ζωή, και ήξερα ότι αυτή ήταν η ευκαιρία της. Είχα μάθει πάρα πολλά από τότε που εργάστηκα πρώτη φορά με την Αλεξ ώστε να κάθομαι απλώς και να αφήσω την καθοριστική δεκαετία της Έμμα να την προσπεράσει.
Now in that moment, it took everything I had not to say, "I will." But what Emma needed wasn't some therapist who really, really cared. Emma needed a better life, and I knew this was her chance. I had learned too much since I first worked with Alex to just sit there while Emma's defining decade went parading by.
Έτσι τις επόμενες εβδομάδες και μήνες, είπα στην Έμμα τρία πράγματα που κάθε εικοσάρης, άντρας ή γυναίκα, αξίζει να ακούσει.
So over the next weeks and months, I told Emma three things that every twentysomething, male or female, deserves to hear.
Πρώτον, είπα στην Έμμα να ξεχάσει την κρίση ταυτότητας και να αποκτήσει κεφάλαιο ταυτότητας. Λέγοντας να αποκτήσεις κεφάλαιο ταυτότητας, εννοώ να κάνεις κάτι που να προσθέτει αξία στο ποιος είσαι. Κάνε κάτι που είναι μία επένδυση στο ποιος μπορεί να θέλεις να είσαι μετά. Δεν γνώριζα το μέλλον της καριέρας της Έμμα, και κανείς δεν γνωρίζει το μέλλον της δουλειάς, αλλά γνωρίζω αυτό: Το κεφάλαιο ταυτότητας γεννά κεφάλαιο ταυτότητας. Έτσι τώρα είναι η ώρα για αυτή την δουλειά σε διαφορετικές πόλεις, για αυτή την πρακτική, αυτή την επιχείρηση που θέλεις να δοκιμάσεις. Δεν κάνω έκπτωση στην εξερεύνηση των είκοσι εδώ, αλλά κάνω έκπτωση στην εξερεύνηση που δεν πρόκειται να ωφελήσει, η οποία, παρεμπιπτόντως, δεν είναι εξερεύνηση. Είναι αναβλητικότητα. Είπα στην Έμμα να εξερευνήσει την δουλειά και να το κάνει να αξίζει.
First, I told Emma to forget about having an identity crisis and get some identity capital. By "get identity capital," I mean do something that adds value to who you are. Do something that's an investment in who you might want to be next. I didn't know the future of Emma's career, and no one knows the future of work, but I do know this: Identity capital begets identity capital. So now is the time for that cross-country job, that internship, that startup you want to try. I'm not discounting twentysomething exploration here, but I am discounting exploration that's not supposed to count, which, by the way, is not exploration. That's procrastination. I told Emma to explore work and make it count.
Δεύτερον, είπα στην Έμμα ότι η αστική φυλή είναι υπερτιμημένη. Οι καλύτεροι φίλοι είναι καλοί για να μας πετάνε στα αεροδρόμια, αλλά οι εικοσάρηδες που κάνουν παρέα με ομοϊδεάτες συνομήλικους περιορίζονται σε αυτούς που γνωρίζουν, στο τι γνωρίζουν, πώς σκέφτονται, πώς εκφράζονται, και πού εργάζονται. Αυτό το καινούργιο κομμάτι κεφαλαίου, αυτός ο καινούργιος σύντροφος σχεδόν πάντα έρχεται έξω από τον εσωτερικό κύκλο. Τα καινούργια πράγματα έρχονται από από τους ονομαζόμενους αδύναμους δεσμούς, τους φίλους των φίλων των φίλων μας. Οπότε ναι, μισοί από τους εικοσάρηδες είναι άνεργοι ή υποαπασχολούμενοι. αλλά οι μισοί δεν είναι, και οι αδύναμοι δεσμοί είναι ο τρόπος για να εισέλθεις στο γκρουπ. Μισές από τις νέες θέσεις εργασίας δεν δημοσιεύονται ποτέ, επομένως το να επικοινωνήσεις με το αφεντικό του γείτονά σου είναι ο τρόπος για να πάρεις αυτή την αδημοσίευτη δουλειά. Δεν είναι κλεψιά. Είναι η επιστήμη του πώς διαδίδεται η πληροφορία.
Second, I told Emma that the urban tribe is overrated. Best friends are great for giving rides to the airport, but twentysomethings who huddle together with like-minded peers limit who they know, what they know, how they think, how they speak, and where they work. That new piece of capital, that new person to date almost always comes from outside the inner circle. New things come from what are called our weak ties, our friends of friends of friends. So yes, half of twentysomethings are un- or under-employed. But half aren't, and weak ties are how you get yourself into that group. Half of new jobs are never posted, so reaching out to your neighbor's boss is how you get that unposted job. It's not cheating. It's the science of how information spreads.
Τελευταίο αλλά όχι λιγότερο σημαντικό, η Έμμα πίστευε ότι δεν μπορείς να διαλέξεις την οικογένειά σου, αλλά μπορείς να διαλέξεις τους φίλους σου. Τώρα αυτό ήταν μία αλήθεια για την ωρίμανσή της, αλλά ως εικοσάρης, σύντομα η Έμμα θα διάλεγε την οικογένειά της την στιγμή που θα έβρισκε κάποιον και θα δημιουργούσε την δική της ζωή. Είπα στην Έμμα η στιγμή για να αρχίσεις να διαλέγεις την οικογένειά σου είναι τώρα. Τώρα μπορεί να σκέφταστε ότι τα 30 είναι πραγματικά καλύτερη στιγμή για να νοικοκυρευτείς απ' ότι τα 20, ή ακόμα τα 25, και συμφωνώ μαζί σας. Αλλά το να αρπάξεις τον οποιονδήποτε με τον οποίο τυγχάνει να κοιμάσαι ή να συζείς τη στιγμή που όλοι στο Facebook αρχίζουν να νοικοκυρεύονται δεν είναι πρόοδος. Η καλύτερη ώρα για να εργαστείς για τον γάμο σου είναι προτού αποκτήσεις έναν, και αυτό σημαίνει να είσαι το ίδιο στοχευμένος με τον έρωτα όπως είσαι και με την δουλειά. Το να διαλέξεις την οικογένειά σου σημαίνει συνειδητά να επιλέγεις ποιον και τι θέλεις παρά να σε ενδιαφέρει απλώς αν προχωράει ή να σκοτώνεις την ώρα σου με οποιονδήποτε τυχαίνει να σε επιλέγει.
Last but not least, Emma believed that you can't pick your family, but you can pick your friends. Now this was true for her growing up, but as a twentysomething, soon Emma would pick her family when she partnered with someone and created a family of her own. I told Emma the time to start picking your family is now. Now you may be thinking that 30 is actually a better time to settle down than 20, or even 25, and I agree with you. But grabbing whoever you're living with or sleeping with when everyone on Facebook starts walking down the aisle is not progress. The best time to work on your marriage is before you have one, and that means being as intentional with love as you are with work. Picking your family is about consciously choosing who and what you want rather than just making it work or killing time with whoever happens to be choosing you.
Οπότε τι συνέβη στην Έμμα; Λοιπόν, ξεφυλλίσαμε την ατζέντα της, και βρήκε αυτόν τον ξάδερφο του παλιού της συγκατοίκου που δούλευε σε ένα μουσείο τέχνης σε μία άλλη πολιτεία. Αυτός ο αδύναμος δεσμός τη βοήθησε να βρει δουλειά εκεί. Αυτή η προσφορά εργασίας της έδωσε το κίνητρο να αφήσει το αγόρι της. Τώρα, 5 χρόνια αργότερα, είναι σχεδιάστρια ειδικών εκδηλώσεων σε μουσεία. Παντρεύτηκε έναν άντρα που επέλεξε προσεκτικά. Αγαπάει την καινούργια της καριέρα, αγαπάει την καινούργια της οικογένεια, και μου έστειλε μία κάρτα που έλεγε, "Τώρα τα κενά επαφών εκτάκτου ανάγκης δεν φαίνονται αρκετά μεγάλα."
So what happened to Emma? Well, we went through that address book, and she found an old roommate's cousin who worked at an art museum in another state. That weak tie helped her get a job there. That job offer gave her the reason to leave that live-in boyfriend. Now, five years later, she's a special events planner for museums. She's married to a man she mindfully chose. She loves her new career, she loves her new family, and she sent me a card that said, "Now the emergency contact blanks don't seem big enough."
Τώρα η ιστορία της Έμμα το έκανε να ακουστεί εύκολο, αλλά αυτό είναι μου αρέσει δουλεύοντας με εικοσάρηδες. Είναι τόσο εύκολο να τους βοηθήσεις. Οι εικοσάρηδες είναι σαν αεροπλάνα που απογειώνονται από το αεροδρόμιο του Λος Άντζελες, δεσμευμένοι για κάπου στη δύση. Ακριβώς μετά την απογείωση, μία ανεπαίσθητη αλλαγή στην πορεία είναι η διαφορά μεταξύ της προσγείωσης στην Αλάσκα ή στα Φίτζι. Παρομοίως, στα 21 ή στα 25 ή ακόμη στα 29, μία καλή συζήτηση, ένα καλό διάλειμμα, μία καλή ομιλία TED, μπορεί να έχει τεράστια επιρροή για τα επόμενα χρόνια ακόμα και για τις επόμενες γενιές.
Now Emma's story made that sound easy, but that's what I love about working with twentysomethings. They are so easy to help. Twentysomethings are like airplanes just leaving LAX, bound for somewhere west. Right after takeoff, a slight change in course is the difference between landing in Alaska or Fiji. Likewise, at 21 or 25 or even 29, one good conversation, one good break, one good TED Talk, can have an enormous effect across years and even generations to come.
Έτσι, ορίστε μια ιδέα που αξίζει να διαδωθεί σε κάθε εικοσάρη που γνωρίζετε. Είναι τόσο απλό όσο αυτό που έμαθα να λέω στην Αλεξ. Είναι αυτό που τώρα έχω το προνόμιο να λέω στους εικοσάρηδες όπως την Έμμα κάθε μέρα που περνάει: Τα τριάντα δεν είναι τα καινούργια είκοσι, επομένως διεκδικείστε την ενηλικίωσή σας, αποκτήστε κεφάλαιο ταυτότητας, χρησιμοποιείστε τους αδύναμους δεσμούς σας, επιλέξτε την οικογένειά σας. Μην ορίζεστε από αυτό που δεν ξέρατε ή δεν κάνατε. Εσείς αποφασίζετε τις ζωές σας αυτή την στιγμή. Ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)
So here's an idea worth spreading to every twentysomething you know. It's as simple as what I learned to say to Alex. It's what I now have the privilege of saying to twentysomethings like Emma every single day: Thirty is not the new 20, so claim your adulthood, get some identity capital, use your weak ties, pick your family. Don't be defined by what you didn't know or didn't do. You're deciding your life right now. Thank you. (Applause)