Když mi bylo něco přes dvacet, měla jsem psychoterapeutické sezení se svým prvním klientem. Byla jsem doktorandkou klinické psychologie na Berkeley. Klientce bylo 26 a jmenovala se Alex. Když přišla Alex na své první sezení, měla na sobě džíny a rozevlátou halenu a hodila sebou na gauč v mé ordinaci. Odkopla své balerínky a řekla mi, že se mnou chce probrat své problémy s kluky. Oddechla jsem si, když jsem to slyšela. Prvním klientem mé spolužačky byl žhář. (Smích) A já jsem dostala holku přes dvacet, která chtěla mluvit o klucích. Říkala jsem si, že tohle bych mohla zvládnout.
When I was in my 20s, I saw my very first psychotherapy client. I was a Ph.D. student in clinical psychology at Berkeley. She was a 26-year-old woman named Alex. Now Alex walked into her first session wearing jeans and a big slouchy top, and she dropped onto the couch in my office and kicked off her flats and told me she was there to talk about guy problems. Now when I heard this, I was so relieved. My classmate got an arsonist for her first client. (Laughter) And I got a twentysomething who wanted to talk about boys. This I thought I could handle.
Ale nezvládla jsem to. Alex vyprávěla na svých sezeních legrační historky a pro mě bylo lehké jen přikyvovat, zatímco řešení jejích problémů zůstávalo v nedohlednu. „Třicet je nových dvacet,“ říkala Alex a mně se zdálo, že má pravdu. Práce přišla později, manželství přišlo později, děti přijdou později, dokonce i smrt přichází později. Lidé přes dvacet jako Alex a já neměli ničeho tak moc jako času. Ale zakrátko mě můj odborný poradce začal tlačit k tomu, abych přiměla Alex k hovoru o jejím milostném životě. Tomu jsem se bránila.
But I didn't handle it. With the funny stories that Alex would bring to session, it was easy for me just to nod my head while we kicked the can down the road. "Thirty's the new 20," Alex would say, and as far as I could tell, she was right. Work happened later, marriage happened later, kids happened later, even death happened later. Twentysomethings like Alex and I had nothing but time. But before long, my supervisor pushed me to push Alex about her love life. I pushed back. I said, "Sure, she's dating down,
Řekla jsem: „Jasně, randí jak o závod, spí s nějakým pakem, ale nevypadá to, že by si toho kluka vzala.“
she's sleeping with a knucklehead, but it's not like she's going to marry the guy."
A pak můj poradce řekl: „Toho ne, ale možná si vezme toho příštího. A nejlepší doba, kdy připravit Alex na manželství je předtím, než se vdá.“ Tomu psychologové říkají „Aha“ moment. Tehdy jsme si uvědomila, že 30 není nových 20. Ano, lidé se usazují později, než tomu bývalo dříve, ale to neznamená, že dvacítka je dobou čekání a prostojů. Pro Alex to měla být doba maximálních výhod a my jsme tam vysedávaly a marnily čas. Tehdy jsem si uvědomila, že tohle neškodné zanedbávání je ve skutečnosti problém se všemi důsledky nejen pro Alex a její milostný život, ale i pro kariéry a rodiny a budoucnost všech dvacetiletých všude kolem. V USA je nyní asi 50 milionů lidí ve věku 20–30 let. Jedná se o 15 % populace nebo lépe řečeno o 100 %, protože nikdo nedosáhne dospělosti, aniž by předtím prošel dvacítkou. Komu je kolem 20, zvedněte ruku. Moc ráda bych tady nějaké dvacítky viděla. Á, ano, jste skvělí! Jestliže pracujete s dvacítkami, milujete někoho takového, trápíte se kvůli dvacítce, chci vás vidět - Dobrá. Výborně, dvacátníci jsou velmi důležití. Takže se na ně zaměřuji, protože věřím, že každý z těchto 50 milionů dvacetiletých by měl vědět, co psychologové, sociologové, neurologové a odborníci na neplodnost již dávno vědí: využít čas mezi 20 a 30 rokem je jednou z nejjednodušších, ale také nejpřínosnějších věcí, které můžete udělat pro práci, lásku, osobní spokojenost, možná i pro celý svět. To není můj osobní názor. To jsou fakta. Víme, že 80 % rozhodujících životních okamžiků se děje do věku 35 let. Což znamená, že 8 z 10 rozhodnutí, zážitků a „Aha“ momentů, které vytvářejí váš život, zažijete do věku asi 35 let. Komu je přes 40, nepanikařte. Myslím, že vy to zvládnete. Víme, že prvních 10 let kariéry má exponenciální dopad na to, kolik budete vydělávat. Víme, že více než polovina Američanů se ožení či vdá, žijí nebo chodí se svým budoucím partnerem před dovršením 30 let. Víme, že mozek dokončuje svůj druhý a také poslední růstový spurt po 20. roce věku a připravuje se tak na dospělost. Což znamená, že pokud chcete na sobě něco měnit, ta pravá chvíle je právě teď. Víme, že osobnost se ve věku mezi 20 a 30 lety mění více, než kdykoliv jindy v celém životě a víme, že plodnost ženy je na vrcholu ve věku 28 let a že po 35 nastávají s plodností problémy. Takže po 20. roce je ta pravá doba na poznání svého těla a svých možností. Když přemýšlíme o vývoji dítěte, všichni víme, že prvních 5 let života je kritických pro vývoj jazyka a spojení v mozku. V tomto období má obyčejný, každodenní život neobyčejný dopad na to, co se z vás stane. Ale už méně slýcháme, že je něco jako vývoj k dospělosti a že věk po 20. roce je pro dospělost kritické období. Ale toto dvacítky neslýchají. V novinách čteme o změněném rozvrhu dospívání. Výzkumníci nazývají dvacítku prodlouženou pubertou. Novináři pro dvacítky vymýšlejí přihlouplé přezdívky, například „twixters“ a „kidults.“ Je to tak. My jako společnost jsme bagatelizovali to, co je vlastně rozhodující dekádou dospělosti. Leonard Bernstein řekl, že k dosažení velkých cílů je potřeba plán a hodně málo času. Není to přesně tak? Co se asi tak stane, když pohladíte dvacítku po hlavě a řeknete: „Máš na to přece ještě dalších 10 let, začít opravdový život.“ Nestane se nic. Okradli jste tohoto člověka o pocit urgence a ambici a nestane se vůbec nic. A pak den co den, chytří, zajímaví lidé přes 20, jako jste vy nebo vaši synové a dcery, přicházejí do mé ordinace a říkají: „Já vím, že tento kluk pro mě není ten pravý, ale tento vztah se přece nepočítá. Jen se tak bavím.“ Nebo prohlašují: „Říká se, že když začnu na kariéře pracovat než mi bude 30, tak to zvládnu.“ Ale pak slyším toto: „Brzy mi bude 30 a není za mnou nic. Můj profesní životopis vypadal líp ten den, kdy jsem promoval.“ A pak slyším také toto: „Randění ve 20 byla jako hra na židle. Všichni běhali kolem dokola a byla to zábava, ale ve 30 je to jako když ta hudba najednou přestane hrát a všichni si honem začnou sedat. Nechtěla jsem být tou, kdo zůstane stát, a tak si někdy říkám, že jsem se vdala, protože můj manžel byl tou židlí, co jsem ve 30 měla nejblíž.“ Kde jste, vy dvacítky tady? Nedělejte to.
And then my supervisor said, "Not yet, but she might marry the next one. Besides, the best time to work on Alex's marriage is before she has one." That's what psychologists call an "Aha!" moment. That was the moment I realized, 30 is not the new 20. Yes, people settle down later than they used to, but that didn't make Alex's 20s a developmental downtime. That made Alex's 20s a developmental sweet spot, and we were sitting there, blowing it. That was when I realized that this sort of benign neglect was a real problem, and it had real consequences, not just for Alex and her love life but for the careers and the families and the futures of twentysomethings everywhere. There are 50 million twentysomethings in the United States right now. We're talking about 15 percent of the population, or 100 percent if you consider that no one's getting through adulthood without going through their 20s first. (Laughter) Raise your hand if you're in your 20s. I really want to see some twentysomethings here. Oh, yay! You are all awesome. If you work with twentysomethings, you love a twentysomething, you're losing sleep over twentysomethings, I want to see — Okay. Awesome, twentysomethings really matter. So, I specialize in twentysomethings because I believe that every single one of those 50 million twentysomethings deserves to know what psychologists, sociologists, neurologists and fertility specialists already know: that claiming your 20s is one of the simplest, yet most transformative, things you can do for work, for love, for your happiness, maybe even for the world. This is not my opinion. These are the facts. We know that 80 percent of life's most defining moments take place by age 35. That means that eight out of 10 of the decisions and experiences and "Aha!" moments that make your life what it is will have happened by your mid-30s. People who are over 40, don't panic. This crowd is going to be fine, I think. We know that the first 10 years of a career has an exponential impact on how much money you're going to earn. We know that more than half of Americans are married or are living with or dating their future partner by 30. We know that the brain caps off its second and last growth spurt in your 20s as it rewires itself for adulthood, which means that whatever it is you want to change about yourself, now is the time to change it. We know that personality changes more during your 20s than at any other time in life, and we know that female fertility peaks at age 28, and things get tricky after age 35. So your 20s are the time to educate yourself about your body and your options. So when we think about child development, we all know that the first five years are a critical period for language and attachment in the brain. It's a time when your ordinary, day-to-day life has an inordinate impact on who you will become. But what we hear less about is that there's such a thing as adult development, and our 20s are that critical period of adult development. But this isn't what twentysomethings are hearing. Newspapers talk about the changing timetable of adulthood. Researchers call the 20s an extended adolescence. Journalists coin silly nicknames for twentysomethings like "twixters" and "kidults." (Laughing) It's true! As a culture, we have trivialized what is actually the defining decade of adulthood. Leonard Bernstein said that to achieve great things, you need a plan and not quite enough time. (Laughing) Isn't that true? So what do you think happens when you pat a twentysomething on the head and you say, "You have 10 extra years to start your life"? Nothing happens. You have robbed that person of his urgency and ambition, and absolutely nothing happens. And then every day, smart, interesting twentysomethings like you or like your sons and daughters come into my office and say things like this: "I know my boyfriend's no good for me, but this relationship doesn't count. I'm just killing time." Or they say, "Everybody says as long as I get started on a career by the time I'm 30, I'll be fine." But then it starts to sound like this: "My 20s are almost over, and I have nothing to show for myself. I had a better résumé the day after I graduated from college." And then it starts to sound like this: "Dating in my 20s was like musical chairs. Everybody was running around and having fun, but then sometime around 30 it was like the music turned off and everybody started sitting down. I didn't want to be the only one left standing up, so sometimes I think I married my husband because he was the closest chair to me at 30." Where are the twentysomethings here? Do not do that.
Možná se vám to zdá moc ostré, ale nenechte se mýlit, tady jde o hodně. Když toho hodně odložíte na věk po 30, budete toho mít najednou moc. Začít kariéru, vybrat si bydliště, partnera, a mít 2-3 děti v docela krátké době. Mnoho těchto věcí nejde zvládnout naráz a jak ukazuje současný výzkum, je prostě těžší a více stresující vše toto najednou zvládnout po třicítce. Krize středního věku v novém tisíciletí není v tom, že si koupíte červeného sporťáka. Je to pocit, že nemáte kariéru, kterou byste nyní chtěli. Je to uvědomění si, že nemůžete mít dítě, které teď tak chcete nebo že už si nemůžete pořídit další. Příliš mnoho třicátníků a čtyřicátníků se v mé ordinaci dívá na sebe a na mě a vypráví o svém věku po 20. „Co jsem to jen dělal? Co jsem si to vůbec myslel?“ Chci změnit, co dvacítky dělají a co si myslí. Zde je příběh, jak by to mohlo být. Je to příběh ženy jménem Emma. Emma přišla do mé ordinace ve věku 25 let, protože měla, dle svých vlastních slov, krizi identity. Říkala, že by ráda pracovala v oboru umění nebo zábavy, ale že se ještě nerozhodla, takže posledních pár let pracovala jako číšnice. Protože to bylo levnější, žila s přítelem, který dával najevo spíše svůj vztek než své schopnosti. A jakkoli byla její doba po 20 těžká, její život předtím byl ještě těžší. Na našich sezeních často plakala, ale pak se sebrala a řekla: „Rodinu si člověk nevybere, ale přátele volit může.“ Jednoho dne Emma přišla se svěšenou hlavou a plakala skoro celou hodinu. Koupila si nový diář a celé ráno přepisovala své četné kontakty, ale pak se zarazila, když měla vyplnit kolonku, která následuje po slovech „V naléhavém případě prosím kontaktujte ……" Neměla daleko k hysterii, když se na mě podívala a řekla: „Kdo za mnou přijde, když budu mít autonehodu? Kdo se o mě postará, když dostanu rakovinu?“ V té chvíli jsem se musela hodně držet, abych neřekla: „Já.“ Emma nepotřebovala nějakou terapeutku, která by ji měla opravdu, opravdu ráda. Emma potřebovala lepší život a já jsem věděla, že toto je její šance. Naučila jsem se již příliš mnoho od doby, kdy jsem poprvé pracovala s Alex, abych tam jen tak seděla a sledovala, jak kolem Emmy odplouvá rozhodující dekáda. Takže v následujících týdnech a měsících jsem Emmě vyprávěla tři věci, které by každý, ať muž nebo žena, ve věku po 20 měl uslyšet. Nejprve jsme Emmě řekla, ať zapomene na krizi identity a získá nějaký kapitál identity. Tím myslím dělat něco, co přidává hodnotu k tomu, kdo jste. Udělejte něco, co je investicí do toho, kým se chcete stát. Neznala jsme Emminu budoucí kariéru, nikdo nezná budoucnost své práce, ale vím jedno: Kapitál identity generuje kapitál identity. Takže nyní je vhodná doba pro práci na druhém konci státu, pro stáž nebo pokus o založení firmy. Neznevažuji zde objevování dvacátníků, ale nevidím hodnotu v objevování, které se nemá počítat, což mimochodem není žádné objevování. To je odkládání. Řekla jsme Emmě, ať objevuje práci a ať to stojí za to. Dále jsem jí řekla, že městská komunita přátel je přeceňována. Nejlepší přátelé nás rádi svezou na letiště, ale dvacátníci, kteří se stýkají jen se stejně smýšlejícími vrstevníky, jsou omezeni v tom, koho znají co vědí, jak myslí, jak mluví a kde pracují. Ten nový kapitál, toho nového partnera skoro vždy najdeme mimo vnitřní okruh přátel. Nové věci přicházejí od našich takzvaných slabých vazeb, od přátel přátel našich přátel. Takže ano, polovina dvacátníků jsou nezaměstnaní nebo téměř bez práce. Ale polovina práci má a slabé vazby umožňují dostat se mezi ně. Polovina nových pracovních nabídek se nezveřejňuje, takže seznámením se s šéfem vašeho souseda můžete získat tuto nezveřejněnou práci. Toto není podvádění. To je způsob šíření informací. A v neposlední řadě, Emma věřila, že rodinu si nevybereš, ale své přátele ano. Toto platilo, když vyrůstala, ale jako dvacátnice si Emma brzy zvolí svou rodinu, až si najde nějakého partnera a vytvoří s ním svou vlastní rodinu. Řekla jsem Emmě, že čas pro výběr své vlastní rodiny je teď. Možná si myslíte, že ve 30 bude doba k usazení lepší než ve 20 nebo 25 a já s vámi souhlasím. Ale popadnout kohokoliv, s kým právě žijete nebo spíte, když všichni na Facebooku oznamují své svatby, není žádný pokrok. Nejlepší doba pracovat na svém manželství je předtím, než nějaké máte a to znamená soustředit se na lásku stejně jako se soustředíte na práci. Volba své rodiny znamená vědomý výběr koho a co chcete, spíše než pouhou akci z nouze nebo pro kratochvíli s kýmkoliv, kdo si náhodou vybere vás. Takže jak to bylo s Emmou? No, prošly jsme ten diář a ona našla sestřenici své dávné spolubydlící, která pracovala v muzeu umění v jiném státě. Tato slabá vazba jí pomohla získat tam práci. Tato pracovní nabídka jí dala důvod opustit přítele, se kterým bydlela. Nyní, o 5 let později, pracuje na přípravě speciálních akcí pro muzea. Je vdaná za muže, kterého si vědomě zvolila. Miluje svou novou kariéru, miluje svou novou rodinu, a poslala mi pohlednici, kde stálo: „Zdá se, že kolonka pro kontaktní osobu v naléhavém případě není dost velká.“ Podle Emmina příběhu se to zdá snadné, ale to právě mám ráda na práci s dvacátníky. Je tak snadné jim pomoci. Dvacátníci jsou jako letadla odlétající z losangeleského letiště a mířící někam na západ. Hned po startu jen malá změna kurzu určí, zda přistanete na Aljašce nebo na Fiji. Podobně jako ve věku 21, 25 nebo dokonce 29, jeden dobrý rozhovor, jedna dobrá změna, jeden dobrý TED Talk může mít nesmírný účinek na mnoho budoucích let a dokonce generací. Tuto myšlenku stojí za to šířit všem dvacátníkům, které znáte. Je to tak snadné jako to, co jsem se naučila říkat Alex, toto nyní mohu říkat dvacátníkům jako je Emma každý den: Třicet není nových dvacet, takže získej svou dospělost, získej kapitál identity, využij své slabé vazby, vyber si svou rodinu. Nenech se utvářet tím, co jsi nevěděl nebo co jsi neudělal. O svém životě rozhoduješ právě teď. Děkuji vám. (Potlesk)
(Laughter) Okay, now that sounds a little flip, but make no mistake, the stakes are very high. When a lot has been pushed to your 30s, there is enormous thirtysomething pressure to jump-start a career, pick a city, partner up, and have two or three kids in a much shorter period of time. Many of these things are incompatible, and as research is just starting to show, simply harder and more stressful to do all at once in our 30s. The post-millennial midlife crisis isn't buying a red sports car. It's realizing you can't have that career you now want. It's realizing you can't have that child you now want, or you can't give your child a sibling. Too many thirtysomethings and fortysomethings look at themselves, and at me, sitting across the room, and say about their 20s, "What was I doing? What was I thinking?" I want to change what twentysomethings are doing and thinking. Here's a story about how that can go. It's a story about a woman named Emma. At 25, Emma came to my office because she was, in her words, having an identity crisis. She said she thought she might like to work in art or entertainment, but she hadn't decided yet, so she'd spent the last few years waiting tables instead. Because it was cheaper, she lived with a boyfriend who displayed his temper more than his ambition. And as hard as her 20s were, her early life had been even harder. She often cried in our sessions, but then would collect herself by saying, "You can't pick your family, but you can pick your friends." Well one day, Emma comes in and she hangs her head in her lap, and she sobbed for most of the hour. She'd just bought a new address book, and she'd spent the morning filling in her many contacts, but then she'd been left staring at that empty blank that comes after the words "In case of emergency, please call ..." She was nearly hysterical when she looked at me and said, "Who's going to be there for me if I get in a car wreck? Who's going to take care of me if I have cancer?" Now in that moment, it took everything I had not to say, "I will." But what Emma needed wasn't some therapist who really, really cared. Emma needed a better life, and I knew this was her chance. I had learned too much since I first worked with Alex to just sit there while Emma's defining decade went parading by. So over the next weeks and months, I told Emma three things that every twentysomething, male or female, deserves to hear. First, I told Emma to forget about having an identity crisis and get some identity capital. By "get identity capital," I mean do something that adds value to who you are. Do something that's an investment in who you might want to be next. I didn't know the future of Emma's career, and no one knows the future of work, but I do know this: Identity capital begets identity capital. So now is the time for that cross-country job, that internship, that startup you want to try. I'm not discounting twentysomething exploration here, but I am discounting exploration that's not supposed to count, which, by the way, is not exploration. That's procrastination. I told Emma to explore work and make it count. Second, I told Emma that the urban tribe is overrated. Best friends are great for giving rides to the airport, but twentysomethings who huddle together with like-minded peers limit who they know, what they know, how they think, how they speak, and where they work. That new piece of capital, that new person to date almost always comes from outside the inner circle. New things come from what are called our weak ties, our friends of friends of friends. So yes, half of twentysomethings are un- or under-employed. But half aren't, and weak ties are how you get yourself into that group. Half of new jobs are never posted, so reaching out to your neighbor's boss is how you get that unposted job. It's not cheating. It's the science of how information spreads. Last but not least, Emma believed that you can't pick your family, but you can pick your friends. Now this was true for her growing up, but as a twentysomething, soon Emma would pick her family when she partnered with someone and created a family of her own. I told Emma the time to start picking your family is now. Now you may be thinking that 30 is actually a better time to settle down than 20, or even 25, and I agree with you. But grabbing whoever you're living with or sleeping with when everyone on Facebook starts walking down the aisle is not progress. The best time to work on your marriage is before you have one, and that means being as intentional with love as you are with work. Picking your family is about consciously choosing who and what you want rather than just making it work or killing time with whoever happens to be choosing you. So what happened to Emma? Well, we went through that address book, and she found an old roommate's cousin who worked at an art museum in another state. That weak tie helped her get a job there. That job offer gave her the reason to leave that live-in boyfriend. Now, five years later, she's a special events planner for museums. She's married to a man she mindfully chose. She loves her new career, she loves her new family, and she sent me a card that said, "Now the emergency contact blanks don't seem big enough." Now Emma's story made that sound easy, but that's what I love about working with twentysomethings. They are so easy to help. Twentysomethings are like airplanes just leaving LAX, bound for somewhere west. Right after takeoff, a slight change in course is the difference between landing in Alaska or Fiji. Likewise, at 21 or 25 or even 29, one good conversation, one good break, one good TED Talk, can have an enormous effect across years and even generations to come. So here's an idea worth spreading to every twentysomething you know. It's as simple as what I learned to say to Alex. It's what I now have the privilege of saying to twentysomethings like Emma every single day: Thirty is not the new 20, so claim your adulthood, get some identity capital, use your weak ties, pick your family. Don't be defined by what you didn't know or didn't do. You're deciding your life right now. Thank you. (Applause)