Quan tenia vint-i-escaig anys vaig tenir la meva primera pacient de psicoteràpia. Jo feia un doctorat en psicologia clínica a Berkeley. Ella tenia 26 anys i es deia Alex. L'Alex va venir a la primera sessió amb texans i un top gran i ample i es va deixar caure al sofà de la consulta, es va descalçar i va dir que venia a parlar de problemes amb nois. Quan ho va dir, em vaig sentir tan alleujada. Una companya havia tingut un piròman per començar. (Riures) Jo tenia una noia de vint-i-escaig que volia parlar de nois. Creia que ho podia manegar
When I was in my 20s, I saw my very first psychotherapy client. I was a Ph.D. student in clinical psychology at Berkeley. She was a 26-year-old woman named Alex. Now Alex walked into her first session wearing jeans and a big slouchy top, and she dropped onto the couch in my office and kicked off her flats and told me she was there to talk about guy problems. Now when I heard this, I was so relieved. My classmate got an arsonist for her first client. (Laughter) And I got a twentysomething who wanted to talk about boys. This I thought I could handle.
Però no. Davant de les històries divertides de l'Alex era molt fàcil només fer que sí amb el cap com qui xerra amb els amics. «Els 30 són els nous 20» deia l'Alex i, pel que jo sabia, tenia raó. La feina i el matrimoni arriben més tard, els nens i fins i tot la mort arriben més tard. Si els joves com ella i jo teníem alguna cosa, era temps.
But I didn't handle it. With the funny stories that Alex would bring to session, it was easy for me just to nod my head while we kicked the can down the road. "Thirty's the new 20," Alex would say, and as far as I could tell, she was right. Work happened later, marriage happened later, kids happened later, even death happened later. Twentysomethings like Alex and I had nothing but time.
Però, llavors, el meu supervisor em va instar a burxar en la vida amorosa de l'Alex. Li vaig dir:
But before long, my supervisor pushed me to push Alex about her love life. I pushed back.
«Segur que ha baixat el llistó i se'n va al llit amb algun idiota, però no és que s'hagin de casar.»
I said, "Sure, she's dating down, she's sleeping with a knucklehead, but it's not like she's going to marry the guy."
I el supervisor em va dir: «No, però potser es casarà amb el següent. A més, és millor treballar en el seu matrimoni abans que hi arribi.»
And then my supervisor said, "Not yet, but she might marry the next one. Besides, the best time to work on Alex's marriage is before she has one."
Els psicòlegs anomenem això un moment «Aha!». I em vaig adonar que els 30 no són els nous 20. Sí, posem seny més tard que abans, però això no fa que el desenvolupament es pausi als 20. Això fa que els 20 siguin un moment òptim per al desenvolupament i l'estàvem deixant perdre. Em vaig adonar que aquesta despreocupació benintencionada era un problema real amb conseqüències reals, no només en la vida amorosa de l'Alex, sinó en la feina, la família i el futur de tots els joves de vint-i-escaig del món.
That's what psychologists call an "Aha!" moment. That was the moment I realized, 30 is not the new 20. Yes, people settle down later than they used to, but that didn't make Alex's 20s a developmental downtime. That made Alex's 20s a developmental sweet spot, and we were sitting there, blowing it. That was when I realized that this sort of benign neglect was a real problem, and it had real consequences, not just for Alex and her love life but for the careers and the families and the futures of twentysomethings everywhere.
Hi ha 50 milions d'aquests joves als EUA ara mateix. Això és un 15 % de la població, o un 100 % si considerem que ningú no arriba a ser un adult sense passar pels 20 primer.
There are 50 million twentysomethings in the United States right now. We're talking about 15 percent of the population, or 100 percent if you consider that no one's getting through adulthood without going through their 20s first. (Laughter)
Aixequeu la mà si teniu vint-i-escaig. M'agradaria veure algunes mans de debò. Genial! Perfecte. Si treballeu amb gent d'aquesta edat, o n'estimeu algun, o esteu perdent la son per un d'ells, vull veure... Bé. Pefecte. Són un grup realment important.
Raise your hand if you're in your 20s. I really want to see some twentysomethings here. Oh, yay! You are all awesome. If you work with twentysomethings, you love a twentysomething, you're losing sleep over twentysomethings, I want to see — Okay. Awesome, twentysomethings really matter.
Per això em vaig especialitzar en ells, perquè crec que cada un d'aquests 50 milions de joves mereix saber el que psicòlegs, sociòlegs, neuròlegs i especialitstes en fertilitat ja saben: que reivindicar els vint-i-escaig és una de les coses més simples però tranformadores que podeu fer per a la feina, l'amor, la vostra felicitat, i, fins i tot, potser per al món.
So, I specialize in twentysomethings because I believe that every single one of those 50 million twentysomethings deserves to know what psychologists, sociologists, neurologists and fertility specialists already know: that claiming your 20s is one of the simplest, yet most transformative, things you can do for work, for love, for your happiness, maybe even for the world.
No és la meva opinió. Són els fets. Sabem que el 80 % dels moments que més ens defineixen passen abans dels 35. Per tant, 8 de cada 10 de les decisions i experiències i moments «Aha!» que conformen la vostra vida hauran passat abans dels 35. Els que en tingueu més de 40, no patiu. Tot anirà bé, crec. (Riures) Sabem que els primers 10 anys de vida laboral tenen un impacte exponencial en quants diners guanyareu. Sabem que més de la meitat dels nord-americans ja estan casats, vivint o sortint amb la seva futura parella als 30. Sabem que el cervell finalitza la segona i última fase de creixement als vint-i-escaig quan es renova per a l'adultesa, per tant, tot el que vulgueu canviar de vosaltres mateixos ho heu de canviar ara. Sabem que la personalitat canvia més en aquesta dècada que en qualsevol altra etapa i que la fertilitat femenina té un màxim als 28 i que hi pot haver problemes després dels 35. Per tant, els vint-i-escaig són el moment d'educar-vos sobre el vostre cos i les vostres opcions.
This is not my opinion. These are the facts. We know that 80 percent of life's most defining moments take place by age 35. That means that eight out of 10 of the decisions and experiences and "Aha!" moments that make your life what it is will have happened by your mid-30s. People who are over 40, don't panic. This crowd is going to be fine, I think. We know that the first 10 years of a career has an exponential impact on how much money you're going to earn. We know that more than half of Americans are married or are living with or dating their future partner by 30. We know that the brain caps off its second and last growth spurt in your 20s as it rewires itself for adulthood, which means that whatever it is you want to change about yourself, now is the time to change it. We know that personality changes more during your 20s than at any other time in life, and we know that female fertility peaks at age 28, and things get tricky after age 35. So your 20s are the time to educate yourself about your body and your options.
Quan pensem en el desenvolupament dels nens, sabem que els primers 5 anys són un període crític per al llenguatge i el vincle al cervell. És el moment en què el vostre dia a dia té un impacte desorbitat en qui arribareu a ser. Del que no sentim tant a parlar és del desenvolupament adult, i els vint-i-escaig són el període crític del desenvolupament adult.
So when we think about child development, we all know that the first five years are a critical period for language and attachment in the brain. It's a time when your ordinary, day-to-day life has an inordinate impact on who you will become. But what we hear less about is that there's such a thing as adult development, and our 20s are that critical period of adult development.
Però això no és el que senten aquests joves. Els diaris parlen del canvi de l'entrada a l'adultesa. Els investigadors diuen que els vint-i-escaig són una adolescència allargada. Els periodistes s'inventen malnoms absurds per als joves de vint-i-escaig. És cert. Com a cultura, hem trivialitzat la dècada que realment defineix l'adultesa.
But this isn't what twentysomethings are hearing. Newspapers talk about the changing timetable of adulthood. Researchers call the 20s an extended adolescence. Journalists coin silly nicknames for twentysomethings like "twixters" and "kidults." (Laughing) It's true! As a culture, we have trivialized what is actually the defining decade of adulthood.
Leonard Bernstein va dir que per aconseguir grans coses, necessites un pla i massa poc temps. (Riures) No és cert? Què creieu que passa quan els feu un copet a l'esquena i els dieu «Tens 10 anys extres per començar la vida»? No passa res. Els heu robat la urgència i l'ambició i no passa absolutament res.
Leonard Bernstein said that to achieve great things, you need a plan and not quite enough time. (Laughing) Isn't that true? So what do you think happens when you pat a twentysomething on the head and you say, "You have 10 extra years to start your life"? Nothing happens. You have robbed that person of his urgency and ambition, and absolutely nothing happens.
Llavors, cada dia joves intel·ligents i interessants com vosaltres o els vostres fills vénen a la meva consulta i diuen coses com: «Sé que el meu xicot no em convé, però aquesta relació no compta. És per matar el temps.» O diuen: «Tothom diu que fins als 30 tinc temps de posar-me a treballar i que no m'he de preocupar.»
And then every day, smart, interesting twentysomethings like you or like your sons and daughters come into my office and say things like this: "I know my boyfriend's no good for me, but this relationship doesn't count. I'm just killing time." Or they say, "Everybody says as long as I get started on a career by the time I'm 30, I'll be fine."
Però més tard canvien a: «En tinc quasi 30 i no tinc res per oferir. Tenia un CV millor just en acabar la universitat.»
But then it starts to sound like this: "My 20s are almost over, and I have nothing to show for myself. I had a better résumé the day after I graduated from college."
I més tard arriben a: «Les cites abans dels 30 eren com el joc de les cadires, tots corrent i passant-ho bé, però al voltant dels 30 la música es va apagar i tothom va començar a asseure's. Jo no volia ser la única que es quedés d'empeus, i de vegades crec que vaig escollir el meu marit perquè era la cadira més propera en arribar als 30.»
And then it starts to sound like this: "Dating in my 20s was like musical chairs. Everybody was running around and having fun, but then sometime around 30 it was like the music turned off and everybody started sitting down. I didn't want to be the only one left standing up, so sometimes I think I married my husband because he was the closest chair to me at 30."
On sou els de vint-i-escaig? No feu això.
Where are the twentysomethings here? Do not do that.
(Laughter)
Sí, això pot sonar exagerat, però no us equivoqueu, hi ha molt en joc. Quan deixeu moltes coses per als 30, hi ha una pressió enorme en els trenta-escaig per trobar feina, escollir una ciutat, trobar parella i tenir dos o tres nens en el període més curt possible. Moltes d'aquestes coses són incompatibles i, tal com comencen a indicar els estudis, és més difícil i estressant fer-ho tot alhora passats els 30.
Okay, now that sounds a little flip, but make no mistake, the stakes are very high. When a lot has been pushed to your 30s, there is enormous thirtysomething pressure to jump-start a career, pick a city, partner up, and have two or three kids in a much shorter period of time. Many of these things are incompatible, and as research is just starting to show, simply harder and more stressful to do all at once in our 30s.
La crisi dels 40 d'aquest mil·lenni no va de comparar-te un cotxe esportiu vermell. Va d'adonar-te que no pots tenir la feina que ara vols. Va d'adonar-te que no pots tenir el fill que ara vols o que no pots donar un germà al que tens. Massa gent de trenta-escaig i quaranta-escaig es miren a ells mateixos, i a mi, asseguts a la consulta i pensen en els vint-i-escaig: «Què feia? En què pensava?»
The post-millennial midlife crisis isn't buying a red sports car. It's realizing you can't have that career you now want. It's realizing you can't have that child you now want, or you can't give your child a sibling. Too many thirtysomethings and fortysomethings look at themselves, and at me, sitting across the room, and say about their 20s, "What was I doing? What was I thinking?"
Jo vull canviar el que aquests joves fan i pensen.
I want to change what twentysomethings are doing and thinking. Here's a story about how that can go.
Aquesta és la història de com pot anar, la història d'una dona que es deia Emma. Als 25, va venir a la consulta perquè tenia, segons ella, una crisi d'identitat. Va dir que creia que li agradaria treballar en l'art o l'entreteniment, però encara no ho havia decidit, per això havia passat els últims anys fent de cambrera. Com que era més barat, vivia amb un xicot que mostrava més mal geni que ambició. I tot i que passava uns anys difícils, abans dels 20 ho havia passat pitjor. Sovint plorava durant les sessions i llavors es consolava dient: «No pots escollir la família, però pots escollir els amics.»
It's a story about a woman named Emma. At 25, Emma came to my office because she was, in her words, having an identity crisis. She said she thought she might like to work in art or entertainment, but she hadn't decided yet, so she'd spent the last few years waiting tables instead. Because it was cheaper, she lived with a boyfriend who displayed his temper more than his ambition. And as hard as her 20s were, her early life had been even harder. She often cried in our sessions, but then would collect herself by saying, "You can't pick your family, but you can pick your friends."
Bé, un dia l'Emma va arribar, es va posar el cap als genolls i va plorar quasi tota l'hora. S'acabava de comprar una agenda i havia passat el matí escrivint-hi tots els contactes, però es va quedar mirant l'espai en blanc després de les paraules «En cas d'emergència, contacteu amb...». Estava quasi histèrica quan em va mirar i va dir: «Qui serà al meu costat si tinc un accident? Qui em cuidarà si tinc un càncer?»
Well one day, Emma comes in and she hangs her head in her lap, and she sobbed for most of the hour. She'd just bought a new address book, and she'd spent the morning filling in her many contacts, but then she'd been left staring at that empty blank that comes after the words "In case of emergency, please call ..." She was nearly hysterical when she looked at me and said, "Who's going to be there for me if I get in a car wreck? Who's going to take care of me if I have cancer?"
I em va costar moltíssim reprimir un «Jo ho faré.» Però l'Emma no necessitava una terapeuta que se'n preocupés molt. Necessitava una vida millor i jo sabia que aquella era la seva oportunitat. Jo havia après molt des de l'Alex i no podia quedar-me asseguda mentre l'Emma veia passar la dècada que la definiria.
Now in that moment, it took everything I had not to say, "I will." But what Emma needed wasn't some therapist who really, really cared. Emma needed a better life, and I knew this was her chance. I had learned too much since I first worked with Alex to just sit there while Emma's defining decade went parading by.
Al llarg dels següents mesos li vaig dir tres coses que tots els joves de vint-i-escaig, nois i noies, han de sentir.
So over the next weeks and months, I told Emma three things that every twentysomething, male or female, deserves to hear.
Primer, li vaig dir que s'oblidés de tenir una crisi d'identitat i que aconseguís una mica de capital d'identitat. Amb això em refereixo a fer alguna cosa que afegeixi valor a qui sou. Feu coses que serveixin d'inversió per a qui voldríeu arribar a ser. No conec el futur laboral de l'Emma i ningú no sap el seu futur laboral, però si sé que el capital d'identitat genera més capital. Per tant, ara és el moment per aquella feina a l'estranger, les pràctiques o aquell projecte que tens al cap. I no descarto l'experimentació dels vint-i-escaig, però descarto l'experimentació que no ha de comptar, que, de fet, no és experimentació. És postergació. Vaig dir a l'Emma que experimentés amb la feina i que ho fes comptar.
First, I told Emma to forget about having an identity crisis and get some identity capital. By "get identity capital," I mean do something that adds value to who you are. Do something that's an investment in who you might want to be next. I didn't know the future of Emma's career, and no one knows the future of work, but I do know this: Identity capital begets identity capital. So now is the time for that cross-country job, that internship, that startup you want to try. I'm not discounting twentysomething exploration here, but I am discounting exploration that's not supposed to count, which, by the way, is not exploration. That's procrastination. I told Emma to explore work and make it count.
Segon, li vaig dir que les tribus urbanes estan sobrevalorades. Els millors amics són genials per portar-te a l'aeroport, però els que es tanquen en un grup de gent similar a ells limiten la gent que coneixen, el que saben, com pensen, com parlen i on treballen. La nova injecció de capital, la nova persona amb qui quedar quasi sempre és de fora del nostre cercle. Les novetats vénen dels anomenats 'vincles dèbils', els amics d'amics d'amics. I sí, la meitat dels joves són a l'atur o en tenen una de dolenta. Però l'altra meitat no. I els vincles dèbils són com s'accedeix a aquest grup. La meitat de les feines no s'anuncien i contactant amb el superior del teu veí és com s'aconsegueixen. No és fer trampa. És la ciència de com s'escampa la informació.
Second, I told Emma that the urban tribe is overrated. Best friends are great for giving rides to the airport, but twentysomethings who huddle together with like-minded peers limit who they know, what they know, how they think, how they speak, and where they work. That new piece of capital, that new person to date almost always comes from outside the inner circle. New things come from what are called our weak ties, our friends of friends of friends. So yes, half of twentysomethings are un- or under-employed. But half aren't, and weak ties are how you get yourself into that group. Half of new jobs are never posted, so reaching out to your neighbor's boss is how you get that unposted job. It's not cheating. It's the science of how information spreads.
I últim, però no menys important, l'Emma creia que no es pot escollir la família, però sí els amics. Això era cert quan era més jove, però passats els 20, l'Emma aviat escolliria la família quan trobés parella i creés la seva pròpia família. Li vaig dir que ara era el moment d'escollir la família. Potser penseu que els 30 són millors per posar seny que els 20 o els 25, i hi estic d'acord. Però aferrar-te a la persona amb qui estàs vivint o dormint quan tots els contactes de Facebook van a l'altar no és progressar. El millor moment per treballar en el matrimoni és abans que hi arribeu i això vol dir posar-se tan seriosament en l'amor com en la feina. Escollir una família és escollir conscientment qui i què voleu més que aconseguir que funcioni o matar el temps amb qualsevol que us esculli a vosaltres.
Last but not least, Emma believed that you can't pick your family, but you can pick your friends. Now this was true for her growing up, but as a twentysomething, soon Emma would pick her family when she partnered with someone and created a family of her own. I told Emma the time to start picking your family is now. Now you may be thinking that 30 is actually a better time to settle down than 20, or even 25, and I agree with you. But grabbing whoever you're living with or sleeping with when everyone on Facebook starts walking down the aisle is not progress. The best time to work on your marriage is before you have one, and that means being as intentional with love as you are with work. Picking your family is about consciously choosing who and what you want rather than just making it work or killing time with whoever happens to be choosing you.
I què va passar amb l'Emma? Bé, vam revisar l'agenda i va trobar el cosí d'un antiga companya de pis que treballava en un museu en un altre estat. Aquell vincle dèbil li va aconseguir una feina. Aquella feina li va donar una raó per deixar el seu xicot, amb qui vivia. Avui, 5 anys després, organitza actes especials en museus. Està casada amb un home que va escollir conscientment. Li encanta la seva feina, estima la seva família i em va escriure una postal: «Ara l'espai dels contactes d'emergència se m'ha quedat petit.»
So what happened to Emma? Well, we went through that address book, and she found an old roommate's cousin who worked at an art museum in another state. That weak tie helped her get a job there. That job offer gave her the reason to leave that live-in boyfriend. Now, five years later, she's a special events planner for museums. She's married to a man she mindfully chose. She loves her new career, she loves her new family, and she sent me a card that said, "Now the emergency contact blanks don't seem big enough."
Aquesta història fa que sembli fàcil, però això és el que m'agrada dels joves, és molt fàcil ajudar-los. Són com avions sortint d'un aeroport internacional, amb algun destí a l'horitzó. Després de l'enlairament, un petit canvi de direcció pot suposar acabar a Alaska o a les illes Fiji. Així mateix, als 21 o 25 o, fins i tot, 29, una bona conversa, un bon parèntesi o una bona xerrada del TED poden tenir un efecte enorme en els següents anys i, fins i tot, generacions.
Now Emma's story made that sound easy, but that's what I love about working with twentysomethings. They are so easy to help. Twentysomethings are like airplanes just leaving LAX, bound for somewhere west. Right after takeoff, a slight change in course is the difference between landing in Alaska or Fiji. Likewise, at 21 or 25 or even 29, one good conversation, one good break, one good TED Talk, can have an enormous effect across years and even generations to come.
Us donaré una idea que val la pena difondre a tots els joves de vint-i-escaig. És tan simple com el que vaig aprendre a dir a l'Alex. És el que ara tinc el privilegi de dir als joves com l'Emma cada dia. Els 30 no són els nous 20, reivindiqueu la vostra adultesa, aconseguiu capital d'identitat, feu servir els vincles dèbils, escolliu la vostra família. No us definiu pel que no sabíeu o el que no vau fer. Esteu decidint la vostra vida ara mateix. Gràcies. (Aplaudiments)
So here's an idea worth spreading to every twentysomething you know. It's as simple as what I learned to say to Alex. It's what I now have the privilege of saying to twentysomethings like Emma every single day: Thirty is not the new 20, so claim your adulthood, get some identity capital, use your weak ties, pick your family. Don't be defined by what you didn't know or didn't do. You're deciding your life right now. Thank you. (Applause)