Talking about empowerment is odd, because when we talk about empowerment, what affects us most are the stories. So I want to begin with an everyday story. What is it really like to be a young woman in India?
Het is ongewoon om over empowerment te spreken, want als het over empowerment gaat, worden we het meest geraakt door de verhalen. Ik wil beginnen met een alledaags verhaal. Hoe voelt het om in India een jonge vrouw te zijn?
Now, I've spent the last 27 years of my life in India, lived in three small towns, two major cities, and I've had several experiences. When I was seven, a private tutor who used to come home to teach me mathematics molested me. He would put his hand up my skirt. He put his hand up my skirt and told me he knew how to make me feel good. At 17, a boy from my high school circulated an email detailing all the sexually aggressive things he could do to me because I didn't pay attention to him. At 19, I helped a friend whose parents had forcefully married her to an older man escape an abusive marriage. At 21, when my friend and I were walking down the road one afternoon, a man pulled down his pants and masturbated in front of us. We called people for help, and nobody came. At 25, when I was walking home one evening, two men on a motorcycle attacked me. I spent two nights in the hospital recovering from trauma and injuries.
Ik heb de afgelopen 27 jaar in India gewoond, in drie kleine steden en in twee grote steden. Ik heb meerdere voorvallen meegemaakt. Toen ik zeven jaar was, misbruikte een privéleraar mij die mij wiskunde gaf. Hij stak dan zijn hand onder mijn rok. Hij stak zijn hand onder mijn rok en zei dat hij me een fijn gevoel kon geven. Toen ik 17 was, stuurde een jongen van school een e-mail rond waarin hij de seksuele gewelddadigheden beschreef die hij mij aan zou willen doen omdat ik hem geen aandacht schonk. Toen ik 19 was, hielp ik een vriendin, nadat ze door haar ouders gedwongen was een oude man te trouwen, om dit huwelijk vol geweld te ontvluchten. Toen ik 21 was, liep ik met een vriendin op straat. Een man trok zijn broek omlaag en trok zich af voor onze ogen. We riepen om hulp, maar er kwam niemand. Toen ik 25 was, liep ik eens 's avonds naar huis. Twee mannen op een motor vielen me aan. Ik lag twee nachten in het ziekenhuis om te herstellen van mijn verwondingen.
So throughout my life, I've seen women — family, friends, colleagues — live through these experiences, and they seldom talk about it. So in simple words, life in India is not easy. But today I'm not going to talk to you about this fear. I'm going to talk to you about an interesting path of learning that this fear took me on.
Tijdens mijn leven heb ik vrouwen gezien, familie, vrienden, collega's, die zulke dingen meemaken. Ze praten er zelden over. Kort gezegd: het leven in India is niet gemakkelijk. Maar vandaag zal ik het niet hebben over deze angst. Ik zal het hebben over het leerproces dat deze angst bij mij in gang gebracht heeft.
So, what happened one night in December 2012 changed my life. So a young girl, a 23-year-old student, boarded a bus in Delhi with her male friend. There were six men on the bus, young men who you might encounter every day in India, and the chilling account of what followed was played over and over again in the Indian and international media. This girl was raped repeatedly, forcefully penetrated with a blunt rod, beaten, bitten, and left to die. Her friend was gagged, attacked, and knocked unconscious. She died on the 29th of December. And at a time when most of us here were preparing to welcome the new year, India plunged into darkness. For the first time in our history, men and women in Indian cities woke up to the horrific truth about the true state of women in the country. Now, like many other young women, I was absolutely terrified. I couldn't believe that something like this could happen in a national capital. I was angry and I was frustrated, but most of all, I felt utterly, completely helpless. But really, what do you do, right? Some write blogs, some ignore it, some join protests. I did all of it. In fact, that was what everyone was doing two years ago. So the media was filled with stories about all the horrific deeds that Indian men are capable of. They were compared to animals, sexually repressed beasts. In fact, so alien and unthinkable was this event in an Indian mind that the response from the Indian media, public and politicians proved one point: No one knew what to do. And no one wanted to be responsible for it. In fact, these were a few insensitive comments which were made in the media by prominent people in response to sexual violence against women in general. So the first one is made by a member of parliament, the second one is made by a spiritual leader, and the third one was actually the defendants' lawyer when the girl was fighting for her life and she passed away.
Wat er op een nacht in december 2012 gebeurde, veranderde mijn leven. Een jong meisje, een 23-jarige studente, stapte met haar vriend op de bus in Delhi. Er zaten zes jongemannen in die bus. Je kunt zulke mannen elke dag tegenkomen in India. Wat er vervolgens gebeurde, werd telkens weer herhaald in de Indiase en internationale media. Het meisje werd herhaaldelijk verkracht. Ze penetreerden haar met een botte staaf. Ze sloegen en beten haar en lieten haar voor dood achter. Haar vriend werd de mond gesnoerd en hij werd bewusteloos geslagen. Ze stierf op 29 december. Terwijl de meeste mensen zich hier voorbereidden op de jaarwisseling, brak voor India een donkere tijd aan. Voor het eerst in de geschiedenis openden mannen en vrouwen in Indiase steden hun ogen en zagen de gruwelijke waarheid in over de positie van de vrouw in het land. Zoals veel andere jonge vrouwen, was ik erg geschrokken. Ik kon niet geloven dat zoiets kon gebeuren in de hoofdstad. Ik voelde me boos en gefrustreerd, maar bovenal voelde ik me volledig hulpeloos. Maar wat kan je er aan doen? Sommigen schrijven een blog, anderen negeren het, of gaan protesteren. Ik deed al de dingen die de anderen deden, twee jaar geleden. De media stonden bol van de verhalen over de walgelijke daden van Indiase mannen. Ze waren dieren, seksueel onderdrukte beesten. De gebeurtenis was zo vreemd en ondenkbaar voor Indiase begrippen. De reactie van de Indiase media, het volk en de politiek maakte één ding duidelijk: niemand wist wat we moesten doen. Niemand wilde verantwoordelijkheid nemen. Er werden zelfs tactloze opmerkingen gemaakt door vooraanstaande mensen, in reactie op seksueel geweld tegen vrouwen in het algemeen. De eerste werd door een parlementslid gemaakt, de tweede door een geestelijk leider, en de derde door de advocaat van de aangeklaagde, toen het meisje vocht voor haar leven en uiteindelijk overleed.
Now, as a woman watching this day after day, I was tired. So as a writer and gender activist, I have written extensively on women, but this time, I realized it was different, because a part of me realized I was a part of that young woman too, and I decided I wanted to change this. So I did something spontaneous, hasty. I logged on to a citizen journalism platform called iReport, and I recorded a video talking about what the scene was like in Bangalore. I talked about how I felt, I talked about the ground realities, and I talked about the frustrations of living in India. In a few hours, the blog was shared widely, and comments and thoughts poured in from across the world. In that moment, a few things occurred to me. One, technology was always at hand for many young women like me. Two, like me, most young women hardly use it to express their views. Three, I realized for the first time that my voice mattered.
Ik was het zat om dit als vrouw dag na dag aan te moeten zien. Als schrijver en gender-activiste heb ik veel over vrouwen geschreven, maar deze keer was het anders. Ik realiseerde me dat ook ik verbonden was met die jonge vrouw. Ik wilde de situatie veranderen, dus nam ik een impulsief besluit. Ik logde in op een journalistenforum, 'iReport', en ik vertelde in een video over de situatie in Bangalore. Ik sprak over mijn gevoelens, de dagelijkse realiteit, en de frustratie van het leven in India. Binnen een paar uur werd het blog gedeeld en stroomden er reacties binnen van over de hele wereld. Drie dingen werden me toen duidelijk. Ten eerste: technologie lag altijd al binnen handbereik voor vrouwen als ik. Ten tweede: de meeste jonge vrouwen gebruiken het -- net als ik -- zelden om hun stem te laten horen. Ten derde: ik besefte voor het eerst dat mijn mening ertoe doet. In de maanden daarop
So in the months that followed, I covered a trail of events in Bangalore which had no space in the mainstream news. In Cubbon Park, which is a big park in Bangalore, I gathered with over 100 others when groups of young men came forward to wear skirts to prove that clothing does not invite rape. When I reported about these events, I felt I had charge, I felt like I had a channel to release all the emotions I had inside me. I attended the town hall march when students held up signs saying "Kill them, hang them." "You wouldn't do this to your mothers or sisters." I went to a candlelight vigil where citizens gathered together to talk about the issue of sexual violence openly, and I recorded a lot of blogs in response to how worrying the situation was in India at that point. ["I am born with sisters and cousin who now live in cities and abroad but they never talk to me or complain about their daily difficulties like you say"]
schreef ik over gebeurtenissen in Bangalore, waar de heersende media niet over spraken. In Cubbon Park, een groot park in Bangalore, ontmoette ik 100 anderen. Groepjes jonge mannen trokken rokjes aan om te laten zien dat kleding geen verkrachting uitlokt. Toen ik verslag deed van deze acties, merkte ik dat ik een uitlaatklep had gevonden voor mijn opgekropte emoties. Ik deed mee aan het stadhuisprotest. Daar zwaaiden studenten met borden: 'Vermoord ze, hang ze op!' 'Dit zou je je moeder en zussen niet aandoen!' Ik deed mee aan een nachtwake, waar burgers samenkwamen om seksueel geweld openlijk te bespreken. Ik registreerde veel blogberichten die reageerden op de zorgwekkende situatie in India op dat moment. De reacties verwarden me.
Now, the reactions confused me. While supportive comments poured in from across the world, as did vicious ones. So some called me a hypocrite. Some called me a victim, a rape apologist. Some even said I had a political motive. But this one comment kind of describes what we are discussing here today.
Terwijl steunbetuigingen binnenstroomden van verre, ontving ik ook haatberichten. Sommigen noemden me hypocriet. Sommigen zeiden dat ik verkrachting verdedigde. Sommigen meenden dat ik een politieke agenda had. De opmerking op de dia geeft weer wat ik hier vandaag bespreek.
But I was soon to learn that this was not all. As empowered as I felt with the new liberty that this citizen journalism channel gave me, I found myself in an unfamiliar situation. So sometime last August, I logged onto Facebook and I was looking through my news feed, and I noticed there was a link that was being shared by my friends. I clicked on the link; it led me back to a report uploaded by an American girl called Michaela Cross. The report was titled, "India: The story you never wanted to hear." And in this report, she recounted her firsthand account of facing sexual harassment in India. She wrote, "There is no way to prepare for the eyes, the eyes that every day stared with such entitlement at my body, with no change of expression whether I met their gaze or not. Walking to the fruit seller's or the tailor's, I got stares so sharp that they sliced away bits of me piece by piece." She called India a traveler's heaven and a woman's hell. She said she was stalked, groped, and masturbated at.
Dit was echter nog niet alles. Hoewel ik me bekrachtigd voelde door de nieuwe vrijheid die burgerjournalistiek mij schonk, maakte ik iets ongewoons mee. Afgelopen augustus logde ik op Facebook in en las mijn nieuwsoverzicht. Ik zag een link die mijn vrienden deelden. De link verwees me door naar een verslag door een Amerikaans meisje, Michaela Cross. Het verslag droeg de titel 'India: het verhaal dat je niet wilt horen.' Ze beschreef in dit verslag hoe zij zelf met seksuele intimidatie geconfronteerd was in India. Ze schreef: "Je kan jezelf op geen enkele manier voorbereiden op de blikken. De ogen die mij elke dag aanstaarden, alsof ze recht hadden op mijn lichaam. De blikken veranderden nooit, of ik nu terug staarde of wegkeek. Onderweg naar de fruitboer of de kleermaker kreeg ik zulke felle blikken dat ze me stukje bij stukje fijn sneden." Ze noemde India een hemel voor toeristen en een hel voor vrouwen. Ze werd achtervolgd, betast en mannen masturbeerden in haar bijzijn.
Now, late that evening, the report went viral. It was on news channels across the world. Everyone was discussing it. It had over a million views, a thousand comments and shares, and I found myself witnessing a very similar thing. The media was caught in this vicious cycle of opinion and outburst and no outcome whatsoever. So that night, as I sat wondering how I should respond, I found myself filled with doubt. You see, as a writer, I approached this issue as an observer, as an Indian, I felt embarrassment and disbelief, and as an activist, I looked at it as a defender of rights, but as a citizen journalist, I suddenly felt very vulnerable. I mean, here she was, a young woman who was using a channel to talk about her experience just as I was, and yet I felt unsettled. You see, no one ever tells you that true empowerment comes from giving yourself the permission to think and act. Empowerment is often made to sound as if it's an ideal, it's a wonderful outcome. When we talk about empowerment, we often talk about giving people access to materials, giving them access to tools. But the thing is, empowerment is an emotion. It's a feeling. The first step to empowerment is to give yourself the authority, the key to independent will, and for women everywhere, no matter who we are or where we come from, that is the most difficult step. We fear the sound of our own voice, for it means admission, but it is this that gives us the power to change our environment. Now in this situation where I was faced with so many different kinds of realities, I was unsure how to judge, because I didn't know what it would mean for me. I feared to judge because I didn't know what it would be if I didn't support the same view as this girl. I didn't know what it would mean for me if I was challenging someone else's truth. But yet, it was simple. I had to make a decision: Should I speak up or should I stay quiet? So after a lot of thought, I recorded a video blog in response, and I told Michaela, well, there are different sides to India, and I also tried to explain that things would be okay and I expressed my regret for what she had faced. And a few days later, I was invited to talk on air with her, and for the first time, I reached out to this girl who I had never met, who was so far away, but yet I felt so close to.
De hele wereld had het er die avond over. De nieuwszenders bespraken het. Iedereen sprak erover. Een miljoen mensen lazen het en duizend reageerden erop. Ik zag hetzelfde opnieuw gebeuren. De media zaten vast in een vicieuze cirkel van opinie en woede, zonder enig resultaat. Ik vroeg me die avond af hoe ik zou reageren. Ik twijfelde enorm. Als schrijver was ik een toeschouwer van wat er gebeurde. Als Indiase ervoer ik schaamte en ongeloof. Als activiste bekeek ik de zaak als een verdediger van rechten. Maar als burgerjournalist voelde ik me plotseling kwetsbaar. Dit was een jonge vrouw, die hetzelfde medium gebruikte om over haar ervaringen te spreken als ik. Toch was ik ontdaan. Niemand vertelt je dat je voor ware empowerment jezelf moet toestaan te denken en te handelen. Empowerment klinkt vaak als een ideaal, een nobel doel. Wanneer we praten over empowerment, bedoelen we vaak dat we mensen toegang tot materialen geven en toegang tot instrumenten. Maar empowerment is een emotie. Het is een gevoel. De eerste stap richting empowerment is jezelf de macht te geven, de sleutel tot een onafhankelijke wil. Voor alle vrouwen, ongeacht wie we zijn of waarvandaan we komen, is dit de moeilijkste stap. We zijn bang om onze eigen stem te horen, omdat dit erkenning betekent, maar onze stem geeft ons de macht om onze omgeving te veranderen. Deze situatie confronteerde mij met zoveel verschillende realiteiten. Ik wist niet wat ik ervan moest denken, want ik wist niet wat de gevolgen zouden zijn. Ik aarzelde te oordelen, want wat zou er gebeuren als ik de zaken anders zag dan dit meisje? Ik wist niet wat het gevolg zou zijn als ik haar waarheid tegensprak. Ik moest eenvoudigweg een beslissing nemen. Moest ik me roeren of zou ik zwijgen? Na lang nadenken, nam ik een videoreactie op. Ik vertelde Michaela dat India veel kanten heeft. Ik probeerde uit te leggen dat het goed zou komen. Ik zei dat het me speet dat haar dit overkomen was. Een paar dagen later werd ik uitgenodigd om met haar te spreken op de radio. Ik strekte mijn hand naar het meisje uit. Ik had haar nog nooit ontmoet, ze was zo ver weg, en toch voelde ik met haar mee.
Since this report came to light, more young people than ever were discussing sexual harassment on the campus, and the university that Michaela belonged to gave her the assistance she needed. The university even took measures to train its students to equip them with the skills that they need to confront challenges such as harassment, and for the first the time, I felt I wasn't alone. You see, if there's anything that I've learned as an active citizen journalist over the past few years, it is our dire lack as a society to actively find avenues where our voices can be heard. We don't realize that when we are standing up, we are not just standing up as individuals, we are standing up for our communities, our friends, our peers. Most of us say that women are denied their rights, but the truth is, oftentimes, women deny themselves these rights. In a recent survey in India, 95 percent of the women who work in I.T., aviation, hospitality and call centers, said they didn't feel safe returning home alone after work in the late hours or in the evening. In Bangalore, where I come from, this number is 85 percent. In rural areas in India, if anything is to go by the recent gang rapes in Badaun and acid attacks in Odisha and Aligarh are supposed to go by, we need to act really soon.
Sinds de publicatie van haar verslag bespraken steeds meer jonge mensen seksuele intimidatie op de universiteit. De universiteit waaraan Michaela studeerde, gaf haar alle hulp die zij nodig had. De universiteit trof zelfs maatregelen om studenten te trainen in de benodigde vaardigheden om met seksuele intimidatie om te gaan. Ik merkte voor het eerst dat ik er niet alleen voor stond. Als ik iets heb geleerd als actief burgerjournalist in de afgelopen jaren, dan is het dat onze maatschappij jammerlijk faalt in het vinden van wegen om onze stem te laten horen. We vergeten dat als wij ons laten horen, wij niet enkel individuen zijn, maar dat we spreken voor onze gemeenschap, onze vrienden en leeftijdsgenoten. Velen zeggen dat vrouwen hun rechten worden ontnomen. In werkelijkheid geven vrouwen vaak zelf deze rechten op. Uit een recente enquête in India blijkt dat 95 procent van de vrouwen die in de IT werken, of in de luchtvaart, hosting en callcenters, zich onveilig voelen wanneer ze 's nachts alleen naar huis toe gaan. In Bangalore, mijn stad, is dit getal 85 procent. Op het platteland in India, afgaand op de verhalen over de groepsverkrachtingen in Badaun en aanvallen met zuur in Odisha en Aligarh, moeten we snel ingrijpen.
Don't get me wrong, the challenges that women will face in telling their stories is real, but we need to start pursuing and trying to identify mediums to participate in our system and not just pursue the media blindly. Today, more women than ever are standing up and questioning the government in India, and this is a result of that courage. There is a sixfold increase in women reporting harassment, and the government passed the Criminal Law (Amendment) Act in 2013 to protect women against sexual assault.
Begrijp me niet verkeerd: vrouwen zullen problemen tegenkomen wanneer zij hun verhaal vertellen, maar we moeten een weg inslaan en een kanaal vinden waardoor we kunnen participeren in de samenleving. We moeten de media niet blindelings volgen. Meer dan ooit verheffen vrouwen nu hun stem en bekritiseren de regering van India. Dit is waar dat lef toe leidt: vrouwen doen zes keer vaker aangifte van seksuele intimidatie, en de regering voerde in 2013 een amendement op het strafrecht in, tegen seksuele intimidatie van vrouwen.
As I end this talk, I just want to say that I know a lot of us in this room have our secrets, but let us speak up. Let us fight the shame and talk about it. It could be a platform, a community, your loved one, whoever or whatever you choose, but let us speak up. The truth is, the end to this problem begins with us.
Aan het einde van mijn presentatie wil ik jullie dit zeggen: velen van ons hebben geheimen, maar laten we onze mond opendoen. Laten we onze schaamte overwinnen en er over praten. Hetzij via een platform, hetzij via een gemeenschap, iemand die dicht bij je staat, wat je maar wilt. Laten we onze mond opendoen. De oplossing van dit probleem ligt in onze handen.
Thank you.
Dankjulliewel.
(Applause)
(Applaus)