Το να μιλάς για χειραφέτηση είναι περίεργο, επειδή όταν μιλάμε για χειραφέτηση, αυτό που μας επηρεάζει περισσότερο είναι οι ιστορίες. Θέλω να ξεκινήσω με μια καθημερινή ιστορία. Τι σημαίνει να είσαι νεαρή κοπέλα στην Ινδία;
Talking about empowerment is odd, because when we talk about empowerment, what affects us most are the stories. So I want to begin with an everyday story. What is it really like to be a young woman in India?
Έχω περάσει τα τελευταία 27 χρόνια της ζωής μου στην Ινδία, έχω ζήσει σε τρεις μικρές πόλεις, σε δύο μεγάλες, και είχα διάφορες εμπειρίες. Όταν ήμουν 7, ο δάσκαλος που ερχόταν στο σπίτι να μου διδάξει μαθηματικά, με κακοποίησε. Έβαζε το χέρι του κάτω από τη φούστα μου. Έβαζε το χέρι του κάτω από τη φούστα μου και μου έλεγε ότι ήξερε πώς να με κάνει να αισθανθώ καλά. Στα 17 μου, ένα αγόρι από το σχολείο μου κυκλοφόρησε ένα email περιγράφοντας τις σεξουαλικές πράξεις που μπορούσε να μου κάνει επειδή δεν του έδωσα σημασία. Στα 19 μου, βοήθησα μια φίλη την οποία είχαν παντρέψει οι γονείς της με έναν μεγαλύτερο άνδρα να δραπετεύσει από έναν βίαιο γάμο. Στα 21 μου, καθώς περπατούσα με μια φίλη στον δρόμο ένα απόγευμα, ένας άνδρας κατέβασε το παντελόνι του και αυνανίστηκε μπροστά μας. Φωνάζαμε για βοήθεια αλλά δεν ήρθε κανείς. Στα 25 μου, καθώς γυρνούσα σπίτι ένα απόγευμα μου επιτέθηκαν δύο άντρες σε μοτοσικλέτα. Πέρασα δύο νύχτες στο νοσοκομείο αναρρώνοντας από το ψυχικό τραύμα και τους τραυματισμούς.
Now, I've spent the last 27 years of my life in India, lived in three small towns, two major cities, and I've had several experiences. When I was seven, a private tutor who used to come home to teach me mathematics molested me. He would put his hand up my skirt. He put his hand up my skirt and told me he knew how to make me feel good. At 17, a boy from my high school circulated an email detailing all the sexually aggressive things he could do to me because I didn't pay attention to him. At 19, I helped a friend whose parents had forcefully married her to an older man escape an abusive marriage. At 21, when my friend and I were walking down the road one afternoon, a man pulled down his pants and masturbated in front of us. We called people for help, and nobody came. At 25, when I was walking home one evening, two men on a motorcycle attacked me. I spent two nights in the hospital recovering from trauma and injuries.
Κατά τη διάρκεια της ζωής μου, έχω δει γυναίκες, συγγενείς, φίλες, συναδέλφους, να υπομένουν τέτοιες εμπειρίες αλλά σπάνια μιλούν γι' αυτές. Με λίγα λόγια, η ζωή στην Ινδία δεν είναι εύκολη. Αλλά σήμερα δεν θα σας μιλήσω γι' αυτόν τον φόβο. Θα μιλήσω για ένα ενδιαφέρον μονοπάτι γνώσης που μου δίδαξε αυτός ο φόβος.
So throughout my life, I've seen women — family, friends, colleagues — live through these experiences, and they seldom talk about it. So in simple words, life in India is not easy. But today I'm not going to talk to you about this fear. I'm going to talk to you about an interesting path of learning that this fear took me on.
Τον Δεκέμβριο του 2012, ένα βράδυ έγινε κάτι που άλλαξε τη ζωή μου. Ένα νέο κορίτσι, μια μαθήτρια 23 ετών, επιβιβάστηκε σε ένα λεωφορείο στο Δελχί με τον φίλο της. Υπήρχαν 6 άντρες στο λεωφορείο, νέοι άντρες που συναντάς καθημερινά στην Ινδία, και αυτό που ακολούθησε παιζόταν ξανά και ξανά στα ινδικά και διεθνή ΜΜΕ. Την κοπέλα την βίασαν επανειλημμένα, τη βίασαν και με ένα ραβδί, τη χτύπησαν, τη δάγκωσαν και την άφησαν να πεθάνει. Τον φίλο της τον φίμωσαν, τον χτύπησαν, και τον άφησαν αναίσθητο. Η κοπέλα πέθανε στις 29 Δεκεμβρίου. Μια περίοδο που οι περισσότεροι από εμάς ετοιμαζόμασταν να καλωσορίσουμε τη νέα χρονιά, η Ινδία βυθιζόταν στο σκοτάδι. Για πρώτη φορά στην Ιστορία μας, άντρες και γυναίκες στις πόλεις της Ινδίας άνοιξαν τα μάτια τους στην τρομακτική αλήθεια για την αληθινή θέση της γυναίκας στη χώρα. Όπως και πολλές άλλες νεαρές γυναίκες, ήμουν τελείως τρομοκρατημένη. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι κάτι τέτοιο μπορούσε να συμβεί σε μια πρωτεύουσα. Ήμουν θυμωμένη και απογοητευμένη, αλλά πάνω απ' όλα, ένιωθα τελείως, ολοκληρωτικά αβοήθητη. Αλλά τι να κάνει κανείς, σωστά; Κάποιοι γράφουν μπλογκ, άλλοι εθελοτυφλούν, άλλοι διαμαρτύρονται. Τα έκανα όλα αυτά. Στη πραγματικότητα αυτό έκαναν όλοι πριν από 2 χρόνια. Τα μέσα ενημέρωσης ήταν γεμάτα με ιστορίες σχετικά με όλες τις ανατριχιαστικές πράξεις που οι ινδοί άντρες είναι ικανοί να διαπράξουν. Τους σύγκριναν με ζώα, σεξουαλικά καταπιεσμένα κτήνη. Μάλιστα, αυτό το γεγονός ήταν τόσο ξένο και αδιανόητο στο ινδικό μυαλό που η απάντηση από τα ινδικά μέσα ενημέρωσης, το κοινό και τους πολιτικούς απέδειξε ένα πράγμα: Κανείς δεν ήξερε τι να κάνει. Κανείς δεν ήθελε να είναι υπεύθυνος γι' αυτό. Μάλιστα, υπήρξαν μερικά σκληρά σχόλια που έγιναν στα ΜΜΕ από διακεκριμένους ανθρώπους προς απάντηση στη σεξουαλική βία εναντίον των γυναικών γενικά. Το πρώτο έγινε από ένα μέλος του κοινοβουλίου, το δεύτερο από έναν πνευματικό ηγέτη, και το τρίτο ήταν από τον δικηγόρο του κατηγορούμενου ενόσω το κορίτσι πάλευε για τη ζωή του και πέθανε.
So, what happened one night in December 2012 changed my life. So a young girl, a 23-year-old student, boarded a bus in Delhi with her male friend. There were six men on the bus, young men who you might encounter every day in India, and the chilling account of what followed was played over and over again in the Indian and international media. This girl was raped repeatedly, forcefully penetrated with a blunt rod, beaten, bitten, and left to die. Her friend was gagged, attacked, and knocked unconscious. She died on the 29th of December. And at a time when most of us here were preparing to welcome the new year, India plunged into darkness. For the first time in our history, men and women in Indian cities woke up to the horrific truth about the true state of women in the country. Now, like many other young women, I was absolutely terrified. I couldn't believe that something like this could happen in a national capital. I was angry and I was frustrated, but most of all, I felt utterly, completely helpless. But really, what do you do, right? Some write blogs, some ignore it, some join protests. I did all of it. In fact, that was what everyone was doing two years ago. So the media was filled with stories about all the horrific deeds that Indian men are capable of. They were compared to animals, sexually repressed beasts. In fact, so alien and unthinkable was this event in an Indian mind that the response from the Indian media, public and politicians proved one point: No one knew what to do. And no one wanted to be responsible for it. In fact, these were a few insensitive comments which were made in the media by prominent people in response to sexual violence against women in general. So the first one is made by a member of parliament, the second one is made by a spiritual leader, and the third one was actually the defendants' lawyer when the girl was fighting for her life
Σαν γυναίκα, βλέποντάς τα όλα αυτά καθημερινά κουράστηκα. Ως συγγραφέας και ακτιβίστρια, έχω γράψει διεξοδικά για τις γυναίκες, αλλά αυτή η φορά συνειδητοποίησα ότι ήταν διαφορετική, ένα μέρος μου συνειδητοποίησε ότι ήμουν και εγώ μέρος αυτής της νέας γυναίκας, και αποφάσισα ότι ήθελα να το αλλάξω αυτό. Έτσι έκανα κάτι αυθόρμητο, βιαστικό. Συνδέθηκα σε μια πλατφόρμα δημοσιογραφίας για πολίτες που ονομαζόταν iReport, και κατέγραψα ένα βίντεο που μιλούσε για το σκηνικό στη Μπάνγκαλορ. Μίλησα για το πώς ένιωθα, για τις δεδομένες αλήθειες, και για την απογοήτευση του να ζεις στην Ινδία. Μέσα σε λίγες ώρες, το μπλογκ είχε διαδοθεί παντού, και σχόλια και σκέψεις συνέρρεαν από όλο τον κόσμο. Εκείνη τη στιγμή, μου πέρασαν απ' το μυαλό μερικά πράγματα. Πρώτον, η τεχνολογία ήταν πάντα διαθέσιμη σε πολλές γυναίκες σαν και εμένα. Δεύτερον, όπως και εγώ, οι περισσότερες νέες γυναίκες σχεδόν σπάνια την χρησιμοποιούν για να εκφράσουν τις απόψεις τους. Τρίτον, συνειδητοποίησα για πρώτη φορά ότι η φωνή μου είχε νόημα.
and she passed away. Now, as a woman watching this day after day, I was tired. So as a writer and gender activist, I have written extensively on women, but this time, I realized it was different, because a part of me realized I was a part of that young woman too, and I decided I wanted to change this. So I did something spontaneous, hasty. I logged on to a citizen journalism platform called iReport, and I recorded a video talking about what the scene was like in Bangalore. I talked about how I felt, I talked about the ground realities, and I talked about the frustrations of living in India. In a few hours, the blog was shared widely, and comments and thoughts poured in from across the world. In that moment, a few things occurred to me. One, technology was always at hand for many young women like me. Two, like me, most young women hardly use it to express their views. Three, I realized for the first time
Έτσι, τους μήνες που ακολούθησαν, κατέγραψα μια σειρά γεγονότων στη Μπάνγκαλορ που δεν είχαν προβληθεί στα νέα. Στο Κάμπον Παρκ, ένα πολύ μεγάλο πάρκο της Μπάνγκαλορ, μαζεύτηκα με άλλους 100, όταν ομάδες νεαρών αντρών έφτασαν φορώντας φούστες για να αποδείξουν ότι τα ρούχα δεν προκαλούν τον βιασμό. Όταν αναφερόμουν σε αυτά τα γεγονότα, ένιωθα πως είχα την υποχρέωση, πως είχα ένα κανάλι για να διοχετεύσω τα συναισθήματα που είχα μέσα μου. Πήγα στην παρέλαση στο δημαρχείο όπου νεαροί μαθητές κρατούσαν ταμπέλες "Σκοτώστε τους, κρεμάστε τους." "Δεν θα το κάνατε αυτό στις μητέρες ή τις αδερφές σας." Πήγα σε μια αγρυπνία με κεριά όπου οι πολίτες συγκεντρώθηκαν για να μιλήσουν ανοιχτά για τη σεξουαλική βία, και κατέγραψα πολλά μπλογκ που μιλούσαν για το πόσο ανησυχητική ήταν η κατάσταση πλέον στην Ινδία. "Γεννήθηκα με αδερφές και ξαδέρφια που τώρα ζουν σε πόλεις και στο εξωτερικό αλλά ποτέ δεν παραπονιούνται για τις καθημερινές δυσκολίες."
that my voice mattered. So in the months that followed, I covered a trail of events in Bangalore which had no space in the mainstream news. In Cubbon Park, which is a big park in Bangalore, I gathered with over 100 others when groups of young men came forward to wear skirts to prove that clothing does not invite rape. When I reported about these events, I felt I had charge, I felt like I had a channel to release all the emotions I had inside me. I attended the town hall march when students held up signs saying "Kill them, hang them." "You wouldn't do this to your mothers or sisters." I went to a candlelight vigil where citizens gathered together to talk about the issue of sexual violence openly, and I recorded a lot of blogs in response to how worrying the situation was in India at that point.
Οι αντιδράσεις με μπέρδεψαν. Υπήρξαν υποστηρικτικά σχόλια από όλο τον κόσμο, αλλά υπήρξαν και κακόβουλα. Με αποκάλεσαν υποκρίτρια. Κάποιοι με αποκάλεσαν θύμα, υπέρμαχο των βιασθέντων. Κάποιοι είπαν ότι είχα πολιτικά κίνητρα. Αλλά αυτό το σχόλιο περιγράφει κάπως αυτό που συζητάμε εδώ σήμερα.
["I am born with sisters and cousin who now live in cities and abroad but they never talk to me or complain about their daily difficulties like you say"] Now, the reactions confused me. While supportive comments poured in from across the world, as did vicious ones. So some called me a hypocrite. Some called me a victim, a rape apologist. Some even said I had a political motive. But this one comment kind of describes
Αλλά σύντομα έμαθα πως όλο αυτό δεν είχε τελειώσει. Όσο δυνατή και αν ένιωθα με την ελευθερία που μου έδωσε το δημοσιογραφικό κανάλι για τους πολίτες, βρέθηκα σε μια άγνωστη κατάσταση. Κάποια στιγμή τον περασμένο Αύγουστο, συνδέθηκα στο Facebook, κοιτούσα τις κοινοποιήσεις, και παρατήρησα ότι υπήρχε ένας σύνδεσμος που είχαν αναρτήσει οι φίλοι μου. Πάτησα τον σύνδεσμο και με οδήγησε σε μια αναφορά που ανάρτησε μια Αμερικανίδα, η Μικαέλα Κρος. Η αναφορά είχε τίτλο "Ινδία: Η ιστορία που δεν θέλετε ποτέ να ακούσετε." Σε αυτή την αναφορά, εξιστορούσε από πρώτο χέρι τη σεξουαλική παρενόχληση που αντιμετώπισε στην Ινδία. Έγραφε: «Δεν υπάρχει τρόπος να προετοιμαστείς για τα μάτια, τα μάτια που καθημερινά καρφώνονταν στο σώμα μου, χωρίς καμιά αλλαγή στην έκφραση είτε συναντούσα το βλέμμα τους είτε όχι. Πηγαίνοντας στον μανάβη ή τον ράφτη, δεχόμουν τόσο έντονα βλέμματα που ένιωθα σαν να με κόβουν κομμάτι κομμάτι». Αποκάλεσε την Ινδία παράδεισο του ταξιδιώτη και κόλαση της γυναίκας. Είπε ότι την παραμόνευαν, την χούφτωναν και αυνανίζονταν μπροστά της.
what we are discussing here today. But I was soon to learn that this was not all. As empowered as I felt with the new liberty that this citizen journalism channel gave me, I found myself in an unfamiliar situation. So sometime last August, I logged onto Facebook and I was looking through my news feed, and I noticed there was a link that was being shared by my friends. I clicked on the link; it led me back to a report uploaded by an American girl called Michaela Cross. The report was titled, "India: The story you never wanted to hear." And in this report, she recounted her firsthand account of facing sexual harassment in India. She wrote, "There is no way to prepare for the eyes, the eyes that every day stared with such entitlement at my body, with no change of expression whether I met their gaze or not. Walking to the fruit seller's or the tailor's, I got stares so sharp that they sliced away bits of me piece by piece." She called India a traveler's heaven and a woman's hell. She said she was stalked, groped,
Αργά εκείνο το απόγευμα, η αναφορά εξαπλώθηκε. Ήταν στα νέα σε όλα τα κανάλια στον κόσμο. Όλοι το συζητούσαν. Είχε 1 εκατ. προβολές, χιλιάδες σχόλια και αναδημοσιεύσεις, και βρέθηκα μάρτυρας μιας πολύ παρόμοιας κατάστασης. Τα μέσα ενημέρωσης ξεκίνησαν έναν κακόβουλο κύκλο άποψης και ξεσπάσματος χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Εκείνη τη νύχτα, καθώς καθόμουν αναρωτώμενη πώς θα έπρεπε να αντιδράσω, γέμισα αμφιβολίες. Ως συγγραφέας, προσέγγισα το θέμα σαν παρατηρητής, ως Ινδή ένιωσα ντροπή και δυσπιστία και ως ακτιβίστρια προσέγγισα το θέμα σαν υπέρμαχος των δικαιωμάτων, αλλά ως δημοσιογράφος του δρόμου ξαφνικά ένιωσα πολύ ευάλωτη. Μια νέα γυναίκα βρήκε ένα μέσο για να μιλήσει για την εμπειρία της, όπως έκανα εγώ, ωστόσο ένιωσα ανήσυχη. Βλέπετε, ποτέ κανείς δεν σας λέει ότι η πραγματική χειραφέτηση έρχεται όταν δίνεις στον εαυτό σου την άδεια να σκέφτεται και να δρα. Η χειραφέτηση συχνά ακούγεται ιδανική, υπέροχη. Όταν μιλάμε για χειραφέτηση, συχνά τη συνδέουμε με την παραχώρηση πρόσβασης σε υλικά αγαθά, με την πρόσβαση σε εργαλεία. Στην πραγματικότητα η χειραφέτηση είναι αίσθημα. Είναι ένα συναίσθημα. Το πρώτο βήμα προς τη χειραφέτηση γίνεται όταν δώσεις στον εαυτό σου την εξουσία, το κλειδί στην ανεξάρτητη θέληση, και για τις γυναίκες οπουδήποτε, ασχέτως με το ποιες είμαστε και από που προερχόμαστε, αυτό είναι το πιο δύσκολο βήμα. Φοβόμαστε τον ήχο της ίδιας μας της φωνής, κατά γενική ομολογία, αλλά αυτό είναι που μας δίνει τη δύναμη να αλλάξουμε το περιβάλλον μας. Όταν ήρθα αντιμέτωπη με τόσες διαφορετικές πραγματικότητες, δεν ήμουν σίγουρη πώς να κρίνω, επειδή δεν ήξερα τι θα σήμαινε για μένα. Φοβόμουν να κρίνω επειδή δεν ήξερα τι θα σήμαινε αν δεν είχα την ίδια άποψη με το κορίτσι. Ούτε τι θα σήμαινε για μένα αν αμφισβητούσα την αλήθεια κάποιου άλλου. Ωστόσο ήταν απλό. Έπρεπε να πάρω μια απόφαση: Έπρεπε να μιλήσω ή έπρεπε να σωπάσω; Έπειτα από πολλή σκέψη, κατέγραψα ένα βίντεο ως απάντηση, και είπα στη Μικαέλα ότι η Ινδία έχει διάφορες πλευρές και προσπάθησα να εξηγήσω ότι τα πράγματα θα πήγαιναν καλά και εξέφρασα τη λύπη μου για όσα αντιμετώπισε. Μερικές μέρες αργότερα, μου ζήτησαν να μιλήσω στον αέρα μαζί της, και για πρώτη φορά προσέγγισα αυτό το κορίτσι που δεν είχα γνωρίσει ποτέ, που ήταν τόσο μακρυά, αλλά ωστόσο το ένιωθα τόσο κοντά.
and masturbated at. Now, late that evening, the report went viral. It was on news channels across the world. Everyone was discussing it. It had over a million views, a thousand comments and shares, and I found myself witnessing a very similar thing. The media was caught in this vicious cycle of opinion and outburst and no outcome whatsoever. So that night, as I sat wondering how I should respond, I found myself filled with doubt. You see, as a writer, I approached this issue as an observer, as an Indian, I felt embarrassment and disbelief, and as an activist, I looked at it as a defender of rights, but as a citizen journalist, I suddenly felt very vulnerable. I mean, here she was, a young woman who was using a channel to talk about her experience just as I was, and yet I felt unsettled. You see, no one ever tells you that true empowerment comes from giving yourself the permission to think and act. Empowerment is often made to sound as if it's an ideal, it's a wonderful outcome. When we talk about empowerment, we often talk about giving people access to materials, giving them access to tools. But the thing is, empowerment is an emotion. It's a feeling. The first step to empowerment is to give yourself the authority, the key to independent will, and for women everywhere, no matter who we are or where we come from, that is the most difficult step. We fear the sound of our own voice, for it means admission, but it is this that gives us the power to change our environment. Now in this situation where I was faced with so many different kinds of realities, I was unsure how to judge, because I didn't know what it would mean for me. I feared to judge because I didn't know what it would be if I didn't support the same view as this girl. I didn't know what it would mean for me if I was challenging someone else's truth. But yet, it was simple. I had to make a decision: Should I speak up or should I stay quiet? So after a lot of thought, I recorded a video blog in response, and I told Michaela, well, there are different sides to India, and I also tried to explain that things would be okay and I expressed my regret for what she had faced. And a few days later, I was invited to talk on air with her, and for the first time, I reached out to this girl who I had never met, who was so far away, but yet I felt so close to.
Από τη στιγμή που αυτή η αναφορά ήρθε στο φως, περισσότεροι νέοι από ποτέ συζητούσαν το θέμα της σεξουαλικής παρενόχλησης στο πανεπιστήμιο, και το πανεπιστήμιο στο οποίο ανήκε η Μικαέλα της έδωσε τη βοήθεια που χρειαζόταν. Το πανεπιστήμιο πήρε μέτρα για να εξοπλίσει τους φοιτητές με τις δεξιότητες που χρειάζονταν για να αντιμετωπίσουν προκλήσεις όπως η παρενόχληση, και για πρώτη φορά ένιωσα πως δεν ήμουν μόνη. Αν έχω διαπιστώσει κάτι ως ενεργή δημοσιογράφος του δρόμου τα τελευταία χρόνια, αυτό είναι η τρομερή δυσκολία της κοινωνίας μας να βρει ενεργές διεξόδους ώστε να ακουστεί η φωνή της. Δεν συνειδητοποιούμε ότι όταν ορθώνουμε το ανάστημά μας, δεν το κάνουμε μεμονωμένα, το κάνουμε για τις κοινωνίες μας, τους φίλους μας, τους ομοίους μας. Οι περισσότεροι λέμε ότι στερούν από τις γυναίκες τα δικαιώματά τους, αλλά η αλήθεια είναι πως συχνά, οι γυναίκες αρνούνται στους εαυτούς τους αυτά τα δικαιώματα. Σε μια πρόσφατη έρευνα στην Ινδία, 95% των γυναικών που εργάζονται σε τμήματα πληροφορικής, σε αεροσκάφη, στον τουρισμό και τηλεφωνικά κέντρα, είπαν πως δεν νιώθουν ασφαλείς να γυρίζουν σπίτι μόνες μετά τη δουλειά αργά το απόγευμα ή τη νύχτα. Στη Μπάνγκαλορ, από όπου είμαι, αυτό το ποσοστό είναι 85%. Σε αγροτικές περιοχές της Ινδίας, αυτό που συμβαίνει είναι βιασμοί στο Μπαντούν και επιθέσεις με οξύ στην Οντίσα και οι Αλιγκάροι πρέπει να το υποστούν, πρέπει να δράσουμε πολύ σύντομα.
Since this report came to light, more young people than ever were discussing sexual harassment on the campus, and the university that Michaela belonged to gave her the assistance she needed. The university even took measures to train its students to equip them with the skills that they need to confront challenges such as harassment, and for the first the time, I felt I wasn't alone. You see, if there's anything that I've learned as an active citizen journalist over the past few years, it is our dire lack as a society to actively find avenues where our voices can be heard. We don't realize that when we are standing up, we are not just standing up as individuals, we are standing up for our communities, our friends, our peers. Most of us say that women are denied their rights, but the truth is, oftentimes, women deny themselves these rights. In a recent survey in India, 95 percent of the women who work in I.T., aviation, hospitality and call centers, said they didn't feel safe returning home alone after work in the late hours or in the evening. In Bangalore, where I come from, this number is 85 percent. In rural areas in India, if anything is to go by the recent gang rapes in Badaun and acid attacks in Odisha and Aligarh are supposed to go by, we need to act really soon.
Μην με παρεξηγήσετε, οι δυσκολίες που θα αντιμετωπίσουν οι γυναίκες προσπαθώντας να πουν την ιστορία τους είναι πραγματικές αλλά πρέπει να αρχίσουμε να διώκουμε και να προσπαθήσουμε να βρούμε τρόπο να συμμετέχουμε στο σύστημα μας και όχι απλά να ακολουθούμε τυφλά τα μέσα ενημέρωσης. Σήμερα, περισσότερες γυναίκες από ποτέ μιλούν ανοιχτά και αμφισβητούν την κυβέρνηση της Ινδίας, και αυτό είναι αποτέλεσμα κουράγιου. Υπάρχει εξαπλάσιο ποσοστό γυναικών που καταγγέλλει την παρενόχληση, και η κυβέρνηση θέσπισε τον ποινικό νόμο (Τροποποίηση) Δράση το 2013 για να προστατεύσει τις γυναίκες από την σεξουαλική επίθεση.
Don't get me wrong, the challenges that women will face in telling their stories is real, but we need to start pursuing and trying to identify mediums to participate in our system and not just pursue the media blindly. Today, more women than ever are standing up and questioning the government in India, and this is a result of that courage. There is a sixfold increase in women reporting harassment, and the government passed the Criminal Law (Amendment) Act in 2013 to protect women against sexual assault.
Κλείνοντας αυτή την ομιλία, θέλω απλά να πω ότι ξέρω ότι πολλοί από εμάς σε αυτό το δωμάτιο έχουμε τα μυστικά μας, αλλά ας μιλήσουμε ανοιχτά. Ας ξεπεράσουμε τη ντροπή και ας μιλήσουμε γι' αυτά. Θα μπορούσε να είναι μια πλατφόρμα, μια κοινότητα, οι αγαπημένοι σας, οποιοσδήποτε ή οτιδήποτε εσείς επιλέξετε, αλλά ας μιλήσουμε ανοιχτά. Η αλήθεια είναι ότι το τέλος του προβλήματος ξεκινάει με εμάς.
As I end this talk, I just want to say that I know a lot of us in this room have our secrets, but let us speak up. Let us fight the shame and talk about it. It could be a platform, a community, your loved one, whoever or whatever you choose, but let us speak up. The truth is, the end to this problem begins with us.
Σας ευχαριστώ.
Thank you.