Γεια σας, TEDWomen, πώς πάει; (Ζητωκραυγές) Αυτό είναι όλο; Γεια σας, TEDWomen, πώς πάει; (Ζητωκραυγές) Ονομάζομαι Μεϊσούν Ζαΐντ και δεν είμαι μεθυσμένη, ήταν όμως ο γιατρός που με ξεγέννησε. Έκοψε τη μητέρα μου έξι φορές, σε έξι διαφορετικές κατευθύνσεις, πνίγοντας εμένα την καημένη στην πορεία. Ως αποτέλεσμα, έχω εγκεφαλική παράλυση, που σημαίνει ότι ταρακουνιέμαι συνεχώς. Κοιτάξτε. Είναι εξαντλητικό. Είμαι σαν την Σακίρα Σακίρα σε συνδυασμό με τον Μοχάμεντ Άλι. (Γέλια) Η εγκεφαλική παράλυση δεν είναι γενετική. Δεν είναι ανωμαλία κατά τη γέννηση. Δεν μπορείτε να το κολλήσετε. Δεν καταράστηκε κανένας τη μήτρα της μητέρας μου, και δεν το έπαθα επειδή οι γονείς μου είναι πρώτα ξαδέλφια, που είναι. (Γέλια) Προκαλείται μόνο από ατυχήματα, όπως αυτό που μου συνέβη στα γενέθλιά μου. Τώρα, πρέπει να σας προειδοποιήσω, δεν είμαι πηγή έμπνευσης, και δεν θέλω κανένας εδώ μέσα να αισθάνεται άσχημα για μένα, επειδή κάποια στιγμή στη ζωή σας, έχετε ονειρευτεί να είστε ανάπηροι. Ελάτε να σας ταξιδέψω. Είναι παραμονή Χριστουγέννων, είστε στο εμπορικό κέντρο, κάνετε κύκλους με το αμάξι ψάχνοντας για πάρκινγκ, και τι βλέπετε; Δεκαέξι άδειες θέσεις για ανάπηρους. Και λέτε, «Θεέ μου, δεν μπορώ να είμαι λιγάκι ανάπηρη;» (Γέλια) Επίσης, πρέπει να σας πω ότι έχω 99 προβλήματα, και η εγκεφαλική παράλυση είναι μόνο ένα απ' αυτά. Αν υπήρχαν Ολυμπιακοί Καταπίεσης,
Hello, TEDWomen, what's up. (Cheering) Not good enough. Hello, TEDWomen, what is up? (Loud cheering) My name is Maysoon Zayid, and I am not drunk, but the doctor who delivered me was. He cut my mom six different times in six different directions, suffocating poor little me in the process. As a result, I have cerebral palsy, which means I shake all the time. Look. It's exhausting. I'm like Shakira, Shakira meets Muhammad Ali. (Laughter) CP is not genetic. It's not a birth defect. You can't catch it. No one put a curse on my mother's uterus, and I didn't get it because my parents are first cousins, which they are. (Laughter) It only happens from accidents, like what happened to me on my birth day. Now, I must warn you, I'm not inspirational. (Laughter) And I don't want anyone in this room to feel bad for me, because at some point in your life, you have dreamt of being disabled. Come on a journey with me. It's Christmas Eve, you're at the mall, you're driving around in circles looking for parking, and what do you see? Sixteen empty handicapped spaces. (Laughter) And you're like, "God, can't I just be a little disabled?" (Laughter) Also, I've got to tell you, I've got 99 problems, and palsy is just one. (Laughter)
θα κέρδιζα το χρυσό μετάλλιο. Είμαι Παλαιστίνια, Μουσουλμάνα, είμαι γυναίκα, είμαι ανάπηρη, και ζω στο Νιου Τζέρσεϊ. (Γέλια) (Χειροκρότημα) Αν δεν αισθάνεστε καλύτερα για τον εαυτό σας, ίσως θα έπρεπε.
If there was an Oppression Olympics, I would win the gold medal. I'm Palestinian, Muslim, I'm female, I'm disabled, and I live in New Jersey. (Laughter) (Applause)
Κατάγομαι από το Κλίφσαϊντ Παρκ του Νιου Τζέρσεϊ.
If you don't feel better about yourself, maybe you should. (Laughter)
Πάντα αγαπούσα το γεγονός ότι η γειτονιά μου και το βάσανό μου έχουν τα ίδια αρχικά. Επίσης αγαπώ το γεγονός ότι αν ήθελα να περπατήσω από το σπίτι μου στη Νέα Υόρκη, μπορούσα. Πολλοί άνθρωποι με εγκεφαλική παράλυση δεν περπατούν, αλλά οι γονείς μου δεν πίστευαν στο «δεν μπορώ». Το σύνθημα του πατέρα μου ήταν, «Μπορείς να το κάνεις, ναι, μπορείς να μπορέσεις». (Γέλια) Έτσι, αν οι τρεις μεγαλύτερες αδελφές μου σφουγγάριζαν, σφουγγάριζα κι εγώ. Αν οι τρεις μεγαλύτερες αδελφές μου πήγαιναν σε δημόσιο σχολείο, οι γονείς μου θα έκαναν μήνυση στο σχολικό σύστημα για να εγγυηθούν ότι θα πήγαινα κι εγώ, και αν δεν παίρναμε όλες άριστα, τρώγαμε όλες την παντόφλα της μητέρας μου. (Γέλια) Ο πατέρας μου με έμαθε να περπατάω όταν ήμουν πέντε ετών βάζοντας τις φτέρνες μου στα πόδια του και απλώς περπατούσε. Μία άλλη τακτική που χρησιμοποιούσε ήταν να κουνάει ένα χαρτονόμισμα ενός δολαρίου μπροστά μου και να με βάζει να το κυνηγάω. (Γέλια) Η στριπτιζέζ μέσα μου ήταν πολύ δυνατή, και... (Γέλια) Κι όμως, την πρώτη μέρα στο νηπιαγωγείο, περπατούσα σαν πρωταθλητής που είχε φάει πολλές μπουνιές. Μεγαλώνοντας, υπήρχαν μόνο έξι Άραβες στην πόλη μου, όλοι τους στην οικογένειά μου. Τώρα είναι 20 Άραβες στην πόλη, και πάλι όλοι τους στην οικογένειά μου. (Γέλια) Δε νομίζω ότι πρόσεξε κανείς ότι δεν ήμασταν Ιταλοί.
Cliffside Park, New Jersey is my hometown. I have always loved the fact that my hood and my affliction share the same initials. I also love the fact that if I wanted to walk from my house to New York City, I could. A lot of people with CP don't walk, but my parents didn't believe in "can't." My father's mantra was, "You can do it, yes you can can." (Laughter) So, if my three older sisters were mopping, I was mopping. If my three older sisters went to public school, my parents would sue the school system and guarantee that I went too, and if we didn't all get A's, we all got my mother's slipper. (Laughter) My father taught me how to walk when I was five years old by placing my heels on his feet and just walking. Another tactic that he used is he would dangle a dollar bill in front of me and have me chase it. (Laughter) My inner stripper was very strong. (Laughter) Yeah. No, by the first day of kindergarten, I was walking like a champ who had been punched one too many times. (Laughter) Growing up, there were only six Arabs in my town, and they were all my family. (Laughter) Now there are 20 Arabs in town, and they are still all my family. (Laughter)
(Γέλια) (Χειροκρότημα) Αυτά πριν την 11η Σεπτεμβρίου και πριν οι πολιτικοί
I don't think anyone even noticed we weren't Italian. (Laughter) (Applause)
σκεφτούν να χρησιμοποιήσουν το «Μισώ τους Μουσουλμάνους» σαν σλόγκαν καμπάνιας. Οι άνθρωποι με τους οποίους μεγάλωσα δεν είχαν πρόβλημα με την πίστη μου. Όμως, ανησυχούσαν πολύ που πέθαινα της πείνας στο Ραμαζάνι. Τους εξηγούσα ότι είχα αρκετό λίπος για να ζήσω για τρεις ολόκληρους μήνες, έτσι η νηστεία από την ανατολή ως τη δύση ήταν παιχνιδάκι.
This was before 9/11 and before politicians thought it was appropriate to use "I hate Muslims" as a campaign slogan. The people that I grew up with had no problem with my faith. They did, however, seem very concerned that I would starve to death during Ramadan. I would explain to them that I have enough fat to live off of for three whole months, so fasting from sunrise to sunset is a piece of cake.
Έχω χορέψει με κλακέτες στο Μπρόντγουεϊ. Ναι, στο Μπρόντγουεϊ. Είναι τρελό. (Χειροκρότημα) Οι γονείς μου δεν είχαν χρήματα για φυσικοθεραπεία, έτσι με έστειλαν σε σχολή χορού. Έμαθα να χορεύω με τακούνια, που σημαίνει ότι μπορώ να περπατήσω με τακούνια. Και είμαι από το Τζέρσεϊ, όπου μας απασχολεί πραγματικά η κομψότητα, έτσι αν οι φίλες μου φορούσαν τακούνια, φορούσα κι εγώ. Και όταν οι φίλες μου περνούσαν τις καλοκαιρινές τους διακοπές στις ακτές του Τζέρσεϊ, εγώ δεν πήγαινα. Περνούσα τα καλοκαίρια μου σε εμπόλεμη ζώνη, επειδή οι γονείς μου φοβόντουσαν ότι αν δεν πηγαίναμε πίσω στην Παλαιστίνη κάθε καλοκαίρι, θα γινόμασταν σαν τη Μαντόνα όταν μεγαλώσουμε. (Γέλια) Οι καλοκαιρινές διακοπές συχνά αποτελούνταν από προσπάθειες του πατέρα μου να με θεραπεύσει, έτσι ήπια γάλα ελαφιού, μου έβαλαν βεντούζες στην πλάτη μου, με έριξαν στη Νεκρά Θάλασσα, και θυμάμαι το νερό να καίει τα μάτια μου και να σκέφτομαι, «Δουλεύει, δουλεύει!» (Γέλια) Αλλά μια θαυματουργή θεραπεία που βρήκαμε ήταν η γιόγκα. Πρέπει να σας πω, είναι πολύ βαρετή, αλλά πριν ξεκινήσω τη γιόγκα, ήμουν μία όρθια κωμικός που δεν μπορούσε να σταθεί όρθια. Και τώρα μπορώ να σταθώ στο κεφάλι μου. Οι γονείς μου ενίσχυαν την αντίληψη ότι μπορούσα να κάνω τα πάντα, ότι κανένα όνειρο δεν ήταν αδύνατο, και το όνειρό μου ήταν να παίξω στην καθημερινή σαπουνόπερα «Γενικό Νοσοκομείο». Πήγα στο κολλέγιο ως μειονότητα και πήρα μια ωραία υποτροφία στο ASU, το Πανεπιστήμιο της Πολιτείας της Αριζόνα, επειδή ταίριαζα σε κάθε ποσόστωση. Ήμουν σαν το λεμούριο πηθικάκι του θεατρικού τμήματος. Όλοι με αγαπούσαν. Έκανα τα μαθήματα των παιδιών που δεν ήταν και τόσο έξυπνα, έπαιρνα άριστα σε όλα τα μαθήματά μου, άριστα σε όλα τα μαθήματά τους. Κάθε φορά που έκανα μια σκηνή από τον «Γυάλινο Κόσμο», οι καθηγητές μου έκλαιγαν. Αλλά ποτέ δεν έπαιρνα ρόλο. Τελικά, στην τελευταία μου χρονιά, το ASU αποφάσισε να ανεβάσει το έργο «Χορεύουν πολύ αργά στο Τζάκσον». Είναι ένα θεατρικό έργο για ένα κορίτσι με εγκεφαλική παράλυση. Ήμουν ένα κορίτσι με εγκεφαλική παράλυση. Έτσι άρχισα να πανηγυρίζω, «Επιτέλους, θα πάρω ρόλο! Έχω εγκεφαλική παράλυση! Επιτέλους ελεύθερη! Επιτέλους ελεύθερη! Δόξα τω Θεώ, είμαι επιτέλους ελεύθερη!» Δεν πήρα τον ρόλο. (Γέλια) Η Σέρυ Μπράουν πήρε τον ρόλο.
(Laughter) I have tap-danced on Broadway. Yeah, on Broadway. It's crazy. (Applause) My parents couldn't afford physical therapy, so they sent me to dancing school. I learned how to dance in heels, which means I can walk in heels. And I'm from Jersey, and we are really concerned with being chic, so if my friends wore heels, so did I. And when my friends went and spent their summer vacations on the Jersey Shore, I did not. I spent my summers in a war zone, because my parents were afraid that if we didn't go back to Palestine every single summer, we'd grow up to be Madonna. (Laughter) Summer vacations often consisted of my father trying to heal me, so I drank deer's milk, I had hot cups on my back, I was dunked in the Dead Sea, and I remember the water burning my eyes and thinking, "It's working! It's working!" (Laughter) But one miracle cure we did find was yoga. I have to tell you, it's very boring, but before I did yoga, I was a stand-up comedian who can't stand up. And now I can stand on my head. My parents reinforced this notion that I could do anything, that no dream was impossible, and my dream was to be on the daytime soap opera "General Hospital." (Laughter) I went to college during affirmative action and got a sweet scholarship to ASU, Arizona State University, because I fit every single quota. (Laughter) I was like the pet lemur of the theater department. Everybody loved me. I did all the less-than-intelligent kids' homework, I got A's in all of my classes, A's in all of their classes. (Laughter) Every time I did a scene from "The Glass Menagerie," my professors would weep. But I never got cast. Finally, my senior year, ASU decided to do a show called "They Dance Real Slow in Jackson." It's a play about a girl with CP. I was a girl with CP. So I start shouting from the rooftops, "I'm finally going to get a part! I have cerebral palsy! Free at last! Free at last! Thank God almighty, I'm free at last!" I didn't get the part. (Laughter)
Έτρεξα στην υπεύθυνη του θεατρικού τμήματος κλαίγοντας υστερικά, λες και κάποιος πυροβόλησε τη γάτα μου, για να την ρωτήσω γιατί, και είπε πως ήταν επειδή δεν πίστευαν ότι θα μπορούσα να κάνω τα ακροβατικά. Είπα, «Συγγνώμη, αν δεν μπορώ εγώ να κάνω τα ακροβατικά, δεν μπορεί ούτε ο χαρακτήρας». (Γέλια) (Χειροκρότημα)
Sherry Brown got the part. I went racing to the head of the theater department crying hysterically, like someone shot my cat, to ask her why, and she said it was because they didn't think I could do the stunts. I said, "Excuse me, if I can't do the stunts, neither can the character." (Laughter)
Αυτός ήταν ένας ρόλος που είχα κυριολεκτικά γεννηθεί να παίξω και τον έδωσαν σε μία ηθοποιό χωρίς εγκεφαλική παράλυση. Το κολλέγιο μιμήθηκε τη ζωή. Το Χόλιγουντ έχει μία πικρή ιστορία στο να βάζει αρτιμελείς ηθοποιούς να παίζουν ρόλους ανάπηρων. Αφού αποφοίτησα, επέστρεψα στο σπίτι μου, και η πρώτη μου δουλειά ως ηθοποιός ήταν σαν κομπάρσος σε μία καθημερινή σαπουνόπερα. Το όνειρό μου γινόταν πραγματικότητα. Ήξερα πως θα έπαιρνα προαγωγή από «εστιατόριο» σε «τρελή καλύτερη φίλη» σε χρόνο μηδέν. Αλλά αντ 'αυτού, παρέμεινα ένα δοξασμένο έπιπλο που μπορείτε να αναγνωρίσετε από το πίσω μέρος του κεφαλιού μου, και ξεκαθάρισα μέσα μου ότι οι διευθυντές κάστινγκ δεν προσλάμβαναν αφράτους, έθνικ, ηθοποιούς με αναπηρία. Προσλάμβαναν μόνο τέλειους ανθρώπους. Αλλά υπήρχαν εξαιρέσεις στον κανόνα. Μεγάλωσα βλέποντας τη Γούπι Γκόλντμπεγκ, τη Ροζάν Μπαρ, την Έλεν, και όλες αυτές οι γυναίκες είχαν ένα κοινό: ήταν κωμικοί. Έτσι έγινα κωμικός. (Γέλια) (Χειροκρότημα)
(Applause) This was a part that I was literally born to play they gave it to a non-palsy actress. College was imitating life. Hollywood has a sordid history of casting able-bodied actors to play disabled onscreen. Upon graduating, I moved back home, and my first acting gig was as an extra on a daytime soap opera. My dream was coming true. And I knew that I would be promoted from "Diner Diner" to "Wacky Best Friend" in no time. (Laughter) But instead, I remained a glorified piece of furniture that you could only recognize from the back of my head, and it became clear to me that casting directors didn't hire fluffy, ethnic, disabled actors. They only hired perfect people. But there were exceptions to the rule. I grew up watching Whoopi Goldberg, Roseanne Barr, Ellen, and all of these women had one thing in common: they were comedians. So I became a comic. (Laughter)
Η πρώτη μου δουλειά ήταν να μεταφέρω διάσημους κωμικούς από τη Νέα Υόρκη σε παραστάσεις στο Νιου Τζέρσεϊ, και ποτέ δεν θα ξεχάσω το πρόσωπο του πρώτου κωμικού που μετέφερα ποτέ, όταν συνειδητοποίησε ότι περνούσε τα διόδια του Νιου Τζέρσεϊ και οδηγούσε μία κοπέλα με εγκεφαλική παράλυση. Έχω δώσει παραστάσεις σε κλαμπ σε όλη την Αμερική, και έχω δώσει παραστάσεις στα Αραβικά στη Μέση Ανατολή, χωρίς λογοκρισία και χωρίς να καλυφτώ. Μερικοί λένε ότι είμαι η πρώτη κωμικός όρθιας κωμωδίας στον Αραβικό κόσμο. Δεν μου αρέσει να παίρνω την πρωτιά, αλλά ξέρω ότι ποτέ τους δεν έχουν ακούσει αυτή την άσχημη φήμη ότι οι γυναίκες δεν είναι αστείες, και μας βρίσκουν ξεκαρδιστικές.
(Applause) My first gig was driving famous comics from New York City to shows in New Jersey, and I'll never forget the face of the first comic I ever drove when he realized that he was speeding down the New Jersey Turnpike with a chick with CP driving him. (Laughter) I've performed in clubs all over America, and I've also performed in Arabic in the Middle East, uncensored and uncovered. (Laughter) Some people say I'm the first stand-up comic in the Arab world. I never like to claim first, but I do know that they never heard that nasty little rumor that women aren't funny, and they find us hysterical.
Το 2003, ο αδελφός μου από άλλη μητέρα και άλλο πατέρα ο Ντιν Ομπεϊνταλά κι εγώ ξεκινήσαμε το Αραβο-Αμερικανικό Φεστιβάλ Κωμωδίας της Νέας Υόρκης, που τώρα είναι στο 10ο χρόνο του. Ο στόχος μας ήταν ν' αλλάξει η αρνητική εικόνα των Αραβο-Αμερικανών στα μέσα, καθώς υπενθυμίζαμε και στους διευθυντές κάστινγκ ότι Νοτιο-Ασιάτες και Άραβες δεν είναι συνώνυμα. (Γέλια) Η επικράτηση των Αράβων ήταν πολύ ευκολότερη από την κατάκτηση της πρόκλησης ενάντια στο στίγμα κατά της αναπηρίας. Η μεγάλη μου ευκαιρία ήρθε το 2010. Ήμουν προσκεκλημένη στην εκπομπή ειδήσεων της καλωδιακής εκπομπής «Αντίστροφη Μέτρηση με τον Κιθ Όλμπερμαν». Μπήκα μέσα λες και πήγαινα στο χορό της αποφοίτησης, και με πετάνε σ' ένα στούντιο και με καθίζουν σε μία περιστρεφόμενη καρέκλα με ροδάκια. Κοίταξα την υπεύθυνη του σκηνικού και λέω,
(Laughter) In 2003, my brother from another mother and father Dean Obeidallah and I started the New York Arab-American Comedy Festival, now in its 10th year. Our goal was to change the negative image of Arab-Americans in media, while also reminding casting directors that South Asian and Arab are not synonymous. (Laughter) Mainstreaming Arabs was much, much easier than conquering the challenge against the stigma against disability. My big break came in 2010. I was invited to be a guest on the cable news show "Countdown with Keith Olbermann." I walked in looking like I was going to the prom, and they shuffle me into a studio and seat me on a spinning, rolling chair. (Laughter)
«Συγγνώμη, μπορώ να έχω μία άλλη καρέκλα;» Και με κοίταξε και λέει, «Πέντε, τέσσερα, τρία, δύο ...» Και ήμασταν στον αέρα, σωστά; Έπρεπε να κρατηθώ από το γραφείο του παρουσιαστή για να μην κυλήσω εκτός οθόνης κατά την διάρκεια της εκπομπής, και όταν τελείωσε η συνέντευξη, είχα μπλαβιάσει. Επιτέλους είχα την ευκαιρία και την κατέστρεψα, και ήξερα ότι δεν θα με ξανακαλέσουν. Αλλά όχι μόνο με ξανακάλεσε ο κ. Όλμπερμαν, με έκανε συντελεστή πλήρους απασχόλησης, και κόλλησε την καρέκλα μου στο πάτωμα. (Γέλια) (Χειροκρότημα)
So I looked at the stage manager and I'm like, "Excuse me, can I have another chair?" And she looked at me and she went, "Five, four, three, two ..." And we were live, right? So I had to grip onto the anchor's desk so that I wouldn't roll off the screen during the segment, and when the interview was over, I was livid. I had finally gotten my chance and I blew it, and I knew I would never get invited back. But not only did Mr. Olbermann invite me back, he made me a full-time contributor, and he taped down my chair. (Laughter)
Κάτι αστείο που έμαθα όσο ήμουν στον αέρα με τον Κιθ Όλμπερμαν είναι ότι οι άνθρωποι στο Διαδίκτυο είναι καθάρματα. Ο κόσμος λέει ότι τα παιδιά είναι σκληρά, αλλά ποτέ δεν με κορόιδεψαν σαν παιδί ή ενήλικα. Ξαφνικά, η αναπηρία μου ήταν νόμιμο θήραμα στο Διαδίκτυο. Έβλεπα βιντεάκια στο Διαδίκτυο και τα σχόλια ήταν, «Έϊ, ποιος την τσιμπάει;» «Έϊ, είναι καθυστερημένη;» Και το αγαπημένο μου, «Την καημένη την τρομοκράτισσα με το στραβό στόμα. Τι έχει; Πρέπει να προσευχηθούμε γι' αυτήν». Ένας σχολιαστής πρότεινε να προσθέσω την αναπηρία μου στα προσόντα μου: σεναριογράφος, κωμικός, εγκεφαλική παράλυση. Η αναπηρία είναι τόσο ορατή όσο και η φυλή. Αν ένα άτομο σε αναπηρική πολυθρόνα δεν μπορεί να παίξει τη Μπιγιονσέ, ούτε η Μπιγιονσέ μπορεί να παίξει ένα άτομο σε αναπηρική πολυθρόνα. Οι ανάπηροι είναι η μεγαλύτερη - Ναι, χειροκροτήστε το. Πάμε. (Χειροκρότημα) Οι άνθρωποι με αναπηρίες είναι η μεγαλύτερη μειονότητα στον κόσμο, και είμαστε οι λιγότερο αντιπροσωπευμένοι στην ψυχαγωγία. Οι γιατροί είπαν ότι δεν θα περπατήσω, αλλά να' μαι, εδώ μπροστά σας. Αν όμως είχα μεγαλώσει με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, δε νομίζω να ήμουν. Ελπίζω πως μαζί μπορούμε να δημιουργήσουμε περισσότερες θετικές εικόνες για την αναπηρία στα μέσα και στην καθημερινή ζωή. Ίσως αν υπήρχαν περισσότερες εικόνες, θα περιόριζαν το μίσος στο Διαδίκτυο. Μπορεί και όχι. Ίσως να χρειάζεται ακόμη ένα χωριό για να εκπαιδευτούν σωστά τα παιδιά μας. Το στραβό μου ταξίδι με έχει πάει σε μερικά πολύ εντυπωσιακά μέρη. Περπάτησα στο κόκκινο χαλί πλαισιωμένη από την ντίβα της σαπουνόπερας Σούζαν Λούτσι και την εμβληματική Λορέν Άρμπας. Έπαιξα σε μία ταινία με τον Άνταμ Σάντλερ και δούλεψα με το είδωλό μου, τον υπέροχο Ντέιβ Μαθιους. Έκανα περιοδεία στον κόσμο ως πρώτο όνομα στο «Οι Άραβες Τρελάθηκαν». Ήμουν εκπρόσωπος αντιπροσωπεύοντας τη μεγάλη πολιτεία του Νιου Τζέρσεϊ. στη Δημοκρατική Εθνική Επιτροπή του 2008. Και ίδρυσα τα Παιδιά της Μεϊσούν, μία φιλανθρωπική οργάνωση που ελπίζει να δώσει στα παιδιά προσφύγων από την Παλαιστίνη λίγη από την ευκαιρία που μου έδωσαν οι γονείς μου. Αλλά η μία στιγμή που ξεχωρίζει περισσότερο ήταν όταν -- πριν από αυτή τη στιγμή -- (Γέλια) (Χειροκρότημα) —
(Applause) One fun fact I learned while on the air with Keith Olbermann was that humans on the Internet are scumbags. (Laughter) People say children are cruel, but I was never made fun of as a child or an adult. Suddenly, my disability on the world wide web is fair game. I would look at clips online and see comments like, "Yo, why's she tweakin'?" "Yo, is she retarded?" And my favorite, "Poor Gumby-mouth terrorist. What does she suffer from? We should really pray for her." One commenter even suggested that I add my disability to my credits: screenwriter, comedian, palsy. Disability is as visual as race. If a wheelchair user can't play Beyoncé, then Beyoncé can't play a wheelchair user. The disabled are the largest — Yeah, clap for that, man. Come on. (Applause) People with disabilities are the largest minority in the world, and we are the most underrepresented in entertainment. The doctors said that I wouldn't walk, but I am here in front of you. However, if I grew up with social media, I don't think I would be. I hope that together, we can create more positive images of disability in the media and in everyday life. Perhaps if there were more positive images, it would foster less hate on the Internet. Or maybe not. Maybe it still takes a village to teach our children well. My crooked journey has taken me to some very spectacular places. I got to walk the red carpet flanked by soap diva Susan Lucci and the iconic Loreen Arbus. I got to act in a movie with Adam Sandler and work with my idol, the amazing Dave Matthews. I toured the world as a headliner on Arabs Gone Wild. I was a delegate representing the great state of New Jersey at the 2008 DNC. And I founded Maysoon's Kids, a charity that hopes to give Palestinian refugee children a sliver of the chance my parents gave me. But the one moment that stands out the most was when I got -- before this moment -- (Laughter)
αλλά η μία στιγμή που ξεχωρίζει περισσότερο ήταν όταν έδωσα παράσταση για τον άντρα που πετά σαν πεταλούδα και τσιμπά σαν μέλισσα, έχει Πάρκινσον και ταρακουνιέται σαν κι εμένα, τον Μοχάμεντ Άλι. (Χειροκρότημα) Ήταν η μοναδική φορά που με είδε ποτέ ο πατέρας μου σε ζωντανή παράσταση, και αφιερώνω αυτή την ομιλία στη μνήμη του. (Αραβικά) Ας δείξει ο Αλλάχ έλεος στην ψυχή σου, μπαμπά. Ονομάζομαι Μεϊσούν Ζαΐντ και αν εγώ μπορώ να μπορέσω, κι εσείς μπορείτε να μπορέσετε. (Χειροκρότημα)
(Applause) But the one moment that stands out the most was when I got to perform for the man who floats like a butterfly and stings like a bee, has Parkinson's and shakes just like me, Muhammad Ali. (Applause) (Applause ends) It was the only time that my father ever saw me perform live, and I dedicate this talk to his memory. (Arabic) Allah yerhamak yaba. (English) My name is Maysoon Zayid, and if I can can, you can can. (Cheering)