Прывітанне, ТЭДаўкі, як маецца? (Воплескі ўхвалення) Недастаткова. Прывітанне, ТЭДаўкі, як маецца? (Моцныя воплескі ўхвалення) Мае імя - Майсун Заід, і я не п'яная, але доктар, які прымаў роды ў маёй маці, быў. Ён парэзаў маю маму шэсць разоў у шэсць бакоў, амаль душачы маленькую мяне ў працэсе. З-за гэтага ў мяне цэрэбральны паралюш, гэта значыць, што я ўвесь час трасуся. Гляньце. Гэта стомна. Я быццам адразу ж спявачка Шакіра і баксёр Мухамед Алі. (Смех) Паралюш - не генэтычная хвароба. Гэта - прыроджаная загана. Не вірус, які можна падхапіць. На маціцы мае мамы не было нагавору, паралюш мой не з-за таго, што мае бацькі - стрыечныя брат і сястра, хаця гэтак і ёсць. (Смех) Цэрэбральны паралюш здараецца з-за выпадкаў, накшталт таго, што здарылася са мной у дзень народзінаў. Мне трэба вас папярэдзіць, што я не натхняю, і што я не хачу, каб хто-кольвек у аўдыторыі мяне шкадаваў. Бо я ўпэўнена, што калісь у жыцці вы таксама марылі пра тое, каб быць з фізічным недахопам. Далучайцеся да экскурсу. На двары - куцця, вы каля гіпермаркета, вы ездзіце наўкол і наўкол, шукаючы паркоўку, і што вы бачыце? Проста перад уваходам пустыя паркоўкі для інвалідаў. Тут вы сабе і думаеце: "От было б добра хоць трохі быць непаўнавартым!" (Смех) Я павінна прызнацца, што ў мяне 99 праблем, і паралюш - толькі адна з іх. Каб існавала алімпіяда па прыгнёце,
Hello, TEDWomen, what's up. (Cheering) Not good enough. Hello, TEDWomen, what is up? (Loud cheering) My name is Maysoon Zayid, and I am not drunk, but the doctor who delivered me was. He cut my mom six different times in six different directions, suffocating poor little me in the process. As a result, I have cerebral palsy, which means I shake all the time. Look. It's exhausting. I'm like Shakira, Shakira meets Muhammad Ali. (Laughter) CP is not genetic. It's not a birth defect. You can't catch it. No one put a curse on my mother's uterus, and I didn't get it because my parents are first cousins, which they are. (Laughter) It only happens from accidents, like what happened to me on my birth day. Now, I must warn you, I'm not inspirational. (Laughter) And I don't want anyone in this room to feel bad for me, because at some point in your life, you have dreamt of being disabled. Come on a journey with me. It's Christmas Eve, you're at the mall, you're driving around in circles looking for parking, and what do you see? Sixteen empty handicapped spaces. (Laughter) And you're like, "God, can't I just be a little disabled?" (Laughter) Also, I've got to tell you, I've got 99 problems, and palsy is just one. (Laughter)
я б атрымала залаты медаль. Я - палестынка, мусульманка, жанчына, інвалід, і я жыву ў кансерватыўным штаце Нью Джэрсі. (Смех) (Воплескі) Калі вам пасля гэтай інфармацыі ваша асабістае жыццё не падалося райскім, дарэмна.
If there was an Oppression Olympics, I would win the gold medal. I'm Palestinian, Muslim, I'm female, I'm disabled, and I live in New Jersey. (Laughter) (Applause)
Я з Кліфсайд Парку што ў Нью Джэрсі.
If you don't feel better about yourself, maybe you should. (Laughter)
Мне заўсёды было даспадобы, што ініцыялы і майго гораду [анг. C.P.], і маёй хваробы [анг. C.P.] супадаюць. Мне таксама вельмі падабаецца, што калі б я захацела прашпацыраваць ад нашае хаты да горада Нью Ёрка, я б магла. Шмат з тых, у каго паралюш, не ходзяць, але мае бацькі не верылі ў "немагчыма". Мой бацька заўсёды паўтараў: "Ты ўсё можаш, м-м-можаш!" (Смех) Таму, калі мае тры старэйшыя сястры мылі падлогу, я мыла падлогу. Калі мае тры старэйшыя сястры пайшлі ў дзяржаўную школу, мае бацькі падалі ў суд, каб школа прыняла і мяне, і калі мы нешта рабілі не на "выдатна", маміным тапкам трапляла ўсім. (Смех) Мой бацька навучыў мяне хадзіць ва ўзросце 5-ці год, ён ставіў мае пяткі на свае ногі і йшоў. Другой тактыкай была матлянне доларавай купюрай перада мной, каб я за ёй цягнулася. (Смех) У мяне моцны дух стрыптызёршы, як выявілася. (Смех) Так яно. У першы дзень пачатковай школы, я ішла па-чэпіёнску. Чэмпіёнам, якога даўбанулі зашмат разоў. У працэсе майго сталення ў горадзе было толькі 6 арабаў, усе з маёй сям'і. Зараз там жыве 20 арабаў, яны як і раней усе з маёй сям'і. (Смех) Я думаю, ніхто так і не заўважыў, што мы не італьянцы.
Cliffside Park, New Jersey is my hometown. I have always loved the fact that my hood and my affliction share the same initials. I also love the fact that if I wanted to walk from my house to New York City, I could. A lot of people with CP don't walk, but my parents didn't believe in "can't." My father's mantra was, "You can do it, yes you can can." (Laughter) So, if my three older sisters were mopping, I was mopping. If my three older sisters went to public school, my parents would sue the school system and guarantee that I went too, and if we didn't all get A's, we all got my mother's slipper. (Laughter) My father taught me how to walk when I was five years old by placing my heels on his feet and just walking. Another tactic that he used is he would dangle a dollar bill in front of me and have me chase it. (Laughter) My inner stripper was very strong. (Laughter) Yeah. No, by the first day of kindergarten, I was walking like a champ who had been punched one too many times. (Laughter) Growing up, there were only six Arabs in my town, and they were all my family. (Laughter) Now there are 20 Arabs in town, and they are still all my family. (Laughter)
(Смех) (Воплескі) Гэта было да 11 верасня 2001, значыцца да таго,
I don't think anyone even noticed we weren't Italian. (Laughter) (Applause)
як палітыкі дазволілі сабе карыстацца лозунгам "ненавіжу мусульман" у палітычных мэтах. Людзям, што былі вакол мяне ў дзяцінстве, не пярэчыла мая вера. Але яны хваляваліся за мяне, што я струпянею ад голаду падчас Рамадану. Я ім тлумачыла, што на мне дастаткова тлушчу, каб з яго жыць тры поўныя месяцы, таму пасціцца ад золку ранічнага да вячэрняга для мяне бы з'есці які слодыч.
This was before 9/11 and before politicians thought it was appropriate to use "I hate Muslims" as a campaign slogan. The people that I grew up with had no problem with my faith. They did, however, seem very concerned that I would starve to death during Ramadan. I would explain to them that I have enough fat to live off of for three whole months, so fasting from sunrise to sunset is a piece of cake.
Калісь я танчыла чачотку на Брадвеі. Менавіта так, на Брадвеі. Дзікунства! (Воплескі) У маіх бацькоў не хапала грошай на фізіятэрапію, замест гэтага я хадзіла ў школу танцаў. Я навучылася танчыць на абцасах, дый хадзіць таксама. Я са штату Нью Джэрсі, мы любім шыкоўна выглядаць, таму калі мае сяброўкі апраналі абцасы, я рабіла тое ж самае. А калі мае сяброўкі езділі ўлетку на ўзбярэжжа Джэрсі, я туды не трапляла. Улетку я была на вайне, бо мае бацькі хваляваліся, што калі мы не будзем вяртацца ў Палестыну кожнае лета, з нас вырасце якая-небудзь Мадонна. (Смех) На летніх канікулах часта мой бацька спрабаваў мяне лячыць. Гэтак я піла малако аленя, ляжала з гарачымі чаропкамі на спіне, мяне макалі ў ваду Мёртвага Мора, я памятаю, як вада пякла мне вочы, а я сабе думала: "Атрымалася! Атрымалася!" (Смех) Нам удалося знайсці лячэнне-цуд − ёга! Павінна сказаць, што гэты цуд вельмі нудны, але да ёгі я была гумарысткай, якая не магла нават стаяць на сцэне. А зараз я магу стаяць на галаве. Мае бацькі замацавалі ўва мне веру, што я ўсяго магу дасягнуць, таму пра ўсё магу марыць, і я пачала марыць здымацца ў мыльнай оперы "Галоўны шпіталь". Я трапіла ва ўніверсітэт з добрай стыпендыяй з-за працэсу пазітыўнай дыскрымінацыі, а я падыходзіла да слупкоў усіх абавязковых лічбаў; і я адвучылася ў дзяржуніверсітэце Арызоны. Я была бы ўлюбёная котка для ўсяго тэатральнага факультэту. Усім я была даспадобы. За студэнтаў, якім далёка да інтэлігенцыі, я рабіла хатнія заданні, я атрымоўвала "выдатна" на маіх прадметах, я атрымоўвала "выдатна" на іхніх прадметах. Кожны раз калі я выконвала сцэну з "Шклянога звярынцу" Тэнесі Уільямса, мае выкладчыкі румзалі. Але на галоўныя ролі мяне не бралі. Нарэшце, падчас майго апошняга году, факультэт вырашыў паставіць спектакль "У Джэксане танчыцца сапраўды паволі". Гэта - п'еса пра дзяўчыну, у якой цэрэбральны паралюш. У мяне цэрэбральны паралюш. Я пачала ўсім распавядаць, што ў мяне будзе галоўная роля. У мяне ж цэрэбральны паралюш! Свабода! Свабода! Дзякуй Богу за свабоду! Мне не далі ролю. (Смех) Яе далі Шэры Браун.
(Laughter) I have tap-danced on Broadway. Yeah, on Broadway. It's crazy. (Applause) My parents couldn't afford physical therapy, so they sent me to dancing school. I learned how to dance in heels, which means I can walk in heels. And I'm from Jersey, and we are really concerned with being chic, so if my friends wore heels, so did I. And when my friends went and spent their summer vacations on the Jersey Shore, I did not. I spent my summers in a war zone, because my parents were afraid that if we didn't go back to Palestine every single summer, we'd grow up to be Madonna. (Laughter) Summer vacations often consisted of my father trying to heal me, so I drank deer's milk, I had hot cups on my back, I was dunked in the Dead Sea, and I remember the water burning my eyes and thinking, "It's working! It's working!" (Laughter) But one miracle cure we did find was yoga. I have to tell you, it's very boring, but before I did yoga, I was a stand-up comedian who can't stand up. And now I can stand on my head. My parents reinforced this notion that I could do anything, that no dream was impossible, and my dream was to be on the daytime soap opera "General Hospital." (Laughter) I went to college during affirmative action and got a sweet scholarship to ASU, Arizona State University, because I fit every single quota. (Laughter) I was like the pet lemur of the theater department. Everybody loved me. I did all the less-than-intelligent kids' homework, I got A's in all of my classes, A's in all of their classes. (Laughter) Every time I did a scene from "The Glass Menagerie," my professors would weep. But I never got cast. Finally, my senior year, ASU decided to do a show called "They Dance Real Slow in Jackson." It's a play about a girl with CP. I was a girl with CP. So I start shouting from the rooftops, "I'm finally going to get a part! I have cerebral palsy! Free at last! Free at last! Thank God almighty, I'm free at last!" I didn't get the part. (Laughter)
Я пабегла да дэкана факультэта істэрычна плачучы, быццам забілі майго ката, каб запытацца чаму не мне, а яна мне ў адказ - яны падумалі, што я б не змагла зыграць трукі. А я ёй: "Выбачаюся, але калі я не магу зрабіць тыя трукі, дык галоўная гераіня і пагатоў!" (Смех) (Воплескі)
Sherry Brown got the part. I went racing to the head of the theater department crying hysterically, like someone shot my cat, to ask her why, and she said it was because they didn't think I could do the stunts. I said, "Excuse me, if I can't do the stunts, neither can the character." (Laughter)
Гэта - роля, якую я, можна казаць, нарадзілася іграць, а яны далі яе камусь без паралюшу. Рэальнасць не адрознівалася ад універсітэту. У Галівудзе агідная звычка даваць ролі калек акторам са здаровым целам. Атрымаўшы дыплом я звярнулася дадому, і маёй першай акторскай працай была роля статысткі ў мыльнай оперы для хатніх гаспадынь. Мая мара рабілася яўю. Я ведала, што хутка мае ролі зменяцца з нейкага за суседнім столікам да нязвыклай лепшай сяброўкі. Замест гэтага я працягвала заставацца трошкі больш чым мэбляй на экране, якую і распазнаць можна толькі з патыліцы; тады я зразумела, што тыя, хто размяркоўвае ролі, не бяруць здымацца тоўсценькіх немясцовых актораў-інвалідаў. Яны бяруць толькі беззаганных людзей. Ёсць з гэтага правіла выключэнні. Я сталела, гледзячы фільмы з Вупі Голдберг, Разанай Бар, Эллен, і аднолькавае паміж гэтымі жанчынамі было толькі адно: яны былі комікамі. Таму я і стала акторкай размоўнага жанру. (Смех) (Воплескі)
(Applause) This was a part that I was literally born to play they gave it to a non-palsy actress. College was imitating life. Hollywood has a sordid history of casting able-bodied actors to play disabled onscreen. Upon graduating, I moved back home, and my first acting gig was as an extra on a daytime soap opera. My dream was coming true. And I knew that I would be promoted from "Diner Diner" to "Wacky Best Friend" in no time. (Laughter) But instead, I remained a glorified piece of furniture that you could only recognize from the back of my head, and it became clear to me that casting directors didn't hire fluffy, ethnic, disabled actors. They only hired perfect people. But there were exceptions to the rule. I grew up watching Whoopi Goldberg, Roseanne Barr, Ellen, and all of these women had one thing in common: they were comedians. So I became a comic. (Laughter)
Маёй першай працай на гэтай ніве была перавозка знакамітых комікаў з Нью Ёрку да Нью Джэрсі. Мне ніколі не запамятаваць твар першага пасажыра, якога я колісь вязла, калі ён зразумеў, што перавышае хуткасць на адной з галоўных дарог, а машынай кіруе жанчына з паралюшам. Я выступала на сцэнах па ўсёй Амерыцы, таксама і па-арабску на Сярэднім Усходзе, і я была без хусткі на галаве і без ціску цэнзуры. Некаторыя кажуць, што я першы арабскі комік. Не па мне дэкляраваць першаснасць, але я ведаю напэўна, што арабы ніколі не чулі дурное плёткі, што жанчыны нясмешныя, яны на нашыя жарты голасна рагочуць.
(Applause) My first gig was driving famous comics from New York City to shows in New Jersey, and I'll never forget the face of the first comic I ever drove when he realized that he was speeding down the New Jersey Turnpike with a chick with CP driving him. (Laughter) I've performed in clubs all over America, and I've also performed in Arabic in the Middle East, uncensored and uncovered. (Laughter) Some people say I'm the first stand-up comic in the Arab world. I never like to claim first, but I do know that they never heard that nasty little rumor that women aren't funny, and they find us hysterical.
У 2003-ім, мой брат ад другіх маці і бацькі, Дзін Абейдала, і я разам распачалі нью-ёркскі фестываль арабска-амерыкаснкага гумару, якому ўжо 10 год. Нашай мэтай была перамена негатыўнага паказу амеры-арабаў у СМІ, а таксама прыпомніць спадарам з касцінгу, што афганцы і арабы не аднае крыві. (Смех) Рэклавамаць арабаў было нашмат лягчэй, чым змагацца з таўраваннем фізічнай непаўназдольнасці. Мой вялікі шанец знайшоў мяне ў 2010-м. Мяне запрасілі ў якасці госця у праграму навінаў на кабельным тэлебачанні "Адваротны адлік з Кітам Олберманам". Я заходжу ў студыю выглядаючы, бы я трапіла на балю, яны прыспешваюць мяне заходзіць і садзяць мяне на круцёлкае крэсла на колах. Я пазірнула на дырэктара выпуску са словамі:
(Laughter) In 2003, my brother from another mother and father Dean Obeidallah and I started the New York Arab-American Comedy Festival, now in its 10th year. Our goal was to change the negative image of Arab-Americans in media, while also reminding casting directors that South Asian and Arab are not synonymous. (Laughter) Mainstreaming Arabs was much, much easier than conquering the challenge against the stigma against disability. My big break came in 2010. I was invited to be a guest on the cable news show "Countdown with Keith Olbermann." I walked in looking like I was going to the prom, and they shuffle me into a studio and seat me on a spinning, rolling chair. (Laughter)
"А другога крэсла нельга было б знайсці, калі ласка?" Яна паглядзела на мяне і пачала: "Пяць, чатыры, тры, два..." І пайшлі у прамы эфір. Мне патрэбна было з усяе моцы трымацца за стол дыктара, каб не ад'ехаць далёка ад камеры падчас эпізода, але калі ён скончыўся, я дала ім прыкурыць. У мяне ўрэшце з'явіўся шанец на вядомасць, а я яго пракаціла, і мяне ніколі не запросяць ізноў. Але спадар Олберман не толькі запрасіў мяне ізноў, ён зрабіў мяне паўнацэнным аўтарам, і прыляпіў маё крэсла ліпкай лентай да падлогі. (Смех) (Воплескі)
So I looked at the stage manager and I'm like, "Excuse me, can I have another chair?" And she looked at me and she went, "Five, four, three, two ..." And we were live, right? So I had to grip onto the anchor's desk so that I wouldn't roll off the screen during the segment, and when the interview was over, I was livid. I had finally gotten my chance and I blew it, and I knew I would never get invited back. But not only did Mr. Olbermann invite me back, he made me a full-time contributor, and he taped down my chair. (Laughter)
Новым разуменнем падчас мае працы з Кітам Олберманам стала тое, што людцы ў інтэрнеце − сапраўдная буза. Кажуць, што дзеці бязлітасныя, але з мяне ніколі не здзекваліся ні калі я была маленькай, ні дарослай. Раптам здзека з маёй непаўнавартасці праз інтэрнэт дазволена. Гледзячы на ролікі ў інтэрнэце, у каментарыях я магу ўбачыць "чаму яна так трасецца?" "у яе што, у галаве няпоўна?" І мае ўлюбёнае "небарака-тэрарыстка са скручаным ротам. Што з ёй? Нам трэба за яе маліцца." Адзін такі каментатар прапанаваў, каб я дадала інваліднасць да маіх дасягненняў: сцэнарыстка, комік, паралюшніца. Фізічная непаўнавартасць настолькі відавочная, як і чалавечая раса. Калі для чалавека у інвалідным вазку недатыкальнае жыццё спявачкі Беонсэ, няхай і для Беонсэ ягонае жыццё будзе недатыкальным. Інваліды - найбольшыя Так, пляскайце за гэтую праўду. (Воплескі) Людзі з непаўнавартасцямі складаюць найбольшую меншасць у свеце, але іх колькасць - найменьшая ў размоўным жанры. Дактары мне сказалі, што я ніколі не буду хадзіць, а я тут перад вамі. Але каб я сталела ў час сацыяльных сетак, я не думаю, што я б тут была. Я спадзяюся, што разам мы зможам намаляваць пазітыўны вобраз непаўнавартасці як у СМІ, так і ў кожнадзённым жыцці. Можа, калі б вобраз быў больш пазітыўны, было б менш падставаў для нянавісці праз інтэрнэт. А можа б і не. Можа, усё яшчэ патрэбна ўся вёска, каб добра наставіць нашых дзетак. Мой трасучыся жыццёвы шлях завёў мяне ў неверагодныя месцы. Я ішла па чырвоным дыване пораз з мега-зоркамі мыльных операў Сюзэн Лючы і незабыўнай Лорэйн Эрбас. Я здымалася ў фільме з Эдамам Сандлерам, і нават папрацавала з маім кумірам, цудоўным Дэйвам Мэццюзам. Я была адной з галоўных выканаўцаў на турнэ "Здзічэлыя арабы". Я была дэлегатам вялікага штату Нью Джэрсі на канферэнцыі партыі дэмакратаў у 2008-ым. Я заснавала дабрачынную арганізацыю "Дзеці Майсун", якая спрабуе падараваць дзецям уцекачоў з Палесціны хоць крыху тых мажлівасцяў, што падаравалі мне мае бацькі. Але момант, які больш за ўсё памятаю, калі мне давялося - да гэтага моманту (Смех) (Воплескі)
(Applause) One fun fact I learned while on the air with Keith Olbermann was that humans on the Internet are scumbags. (Laughter) People say children are cruel, but I was never made fun of as a child or an adult. Suddenly, my disability on the world wide web is fair game. I would look at clips online and see comments like, "Yo, why's she tweakin'?" "Yo, is she retarded?" And my favorite, "Poor Gumby-mouth terrorist. What does she suffer from? We should really pray for her." One commenter even suggested that I add my disability to my credits: screenwriter, comedian, palsy. Disability is as visual as race. If a wheelchair user can't play Beyoncé, then Beyoncé can't play a wheelchair user. The disabled are the largest — Yeah, clap for that, man. Come on. (Applause) People with disabilities are the largest minority in the world, and we are the most underrepresented in entertainment. The doctors said that I wouldn't walk, but I am here in front of you. However, if I grew up with social media, I don't think I would be. I hope that together, we can create more positive images of disability in the media and in everyday life. Perhaps if there were more positive images, it would foster less hate on the Internet. Or maybe not. Maybe it still takes a village to teach our children well. My crooked journey has taken me to some very spectacular places. I got to walk the red carpet flanked by soap diva Susan Lucci and the iconic Loreen Arbus. I got to act in a movie with Adam Sandler and work with my idol, the amazing Dave Matthews. I toured the world as a headliner on Arabs Gone Wild. I was a delegate representing the great state of New Jersey at the 2008 DNC. And I founded Maysoon's Kids, a charity that hopes to give Palestinian refugee children a sliver of the chance my parents gave me. But the one moment that stands out the most was when I got -- before this moment -- (Laughter)
Момант, які я найбольш памятаю, гэта калі я выступала перад чалавекам, што бы матылёк ён пырхае, бы пчолка ён пячэ, Алі, Мохамед, клічыцца, але ж і яго трасе (ад хваробы Паркінсона). (Воплескі) Тады быў адзіны раз, калі мой тата бачыў мяне на сцэне, і гэтая мая прамова для яго. (Па-арабску) Мяне зваць Майсун Заід, і калі я м-м-магу, вы таксама м-м-можаце! (Воплескі)
(Applause) But the one moment that stands out the most was when I got to perform for the man who floats like a butterfly and stings like a bee, has Parkinson's and shakes just like me, Muhammad Ali. (Applause) (Applause ends) It was the only time that my father ever saw me perform live, and I dedicate this talk to his memory. (Arabic) Allah yerhamak yaba. (English) My name is Maysoon Zayid, and if I can can, you can can. (Cheering)