(Hudba)
(Music)
(Potlesk)
(Applause)
Děkuji vám.
Thank you.
Když řeknu „koncert pro jedno violoncello,“ skoro všichni si představí suity pro violoncello bez doprovodu od Johanna Sebastiana Bacha. V dětství, když jsem studovala tyto věčné mistrovské kousky, se mi Bachova hudba mísila se zpěvavými hlasy modlících se muslimů ze sousední arabské vesničky v severním kibucu v Izraeli, kde jsem vyrůstala. Pozdě po nocích, po hodinách cvičení, jsem poslouchala Janis Joplin a Billie Holiday stejně jako zvuky tanga, které se linulo ze sterea mých rodičů. To všechno pro mě byla hudba. Neslyšela jsem žádné hranice.
Imagining a solo cello concert, one would most likely think of Johann Sebastian Bach unaccompanied cello suites. As a child studying these eternal masterpieces, Bach's music would intermingle with the singing voices of Muslim prayers from the neighboring Arab village of the northern Kibbutz in Israel where I grew up. Late at night, after hours of practicing, I would listen to Janis Joplin and Billie Holiday as the sounds of tango music would be creeping from my parents' stereo. It all became music to me. I didn't hear the boundaries.
A dodnes začínám každý den cvičením Bacha. Jeho hudba nikdy neztratí svěžest a stále mě překvapuje. Ale jak jsem se vzdalovala od tradičního, klasického repertoáru, abych nalezla nové způsoby hudebního vyjádření, zjistila jsem, že s dnešními technickými možnostmi neexistuje důvod omezovat to, co může být hráno v jeden okamžik, jen na jeden nástroj.
I still start every day practicing playing Bach. His music never ceases to sound fresh and surprising to me. But as I was moving away from the traditional classical repertoire and trying to find new ways of musical expression, I realized that with today's technological resources, there's no reason to limit what can be produced at one time from a single string instrument.
Síla a soudržnost plynoucí z poslouchání, vnímání a hraní všech partů jednou osobou vytváří velmi odlišný zážitek. Nadšení z představení obrovských orchestrů plyne z pokusu dát dohromady celý kolektiv hudebníků tvořících jeden ucelený koncept. Nadšení z využívání multitrackingu způsobem, který jsem využila v kousku, jenž uslyšíte za chvíli, pak plyne z pokusu vybudovat a stvořit celý vesmír s mnoha různými rovinami, všechno z jednoho jediného zdroje. Mé violoncello a můj hlas jsou vrstveny tak, aby vytvořily tento ohromný obraz.
The power and coherency that comes from one person hearing, perceiving and playing all the voices makes a very different experience. The excitement of a great orchestra performance comes from the attempt to have a collective of musicians producing one unified whole concept. The excitement from using multi-tracking, the way I did in the piece you will hear next, comes from the attempt to build and create a whole universe with many diverse layers, all generated from a single source. My cello and my voice are layered to create this large sonic canvas.
Když mi skladatelé píšou hudbu, žádám je, aby zapomněli na všechno, co o violoncellu ví. Doufám, že se dostanu do nových oblastí a objevím zvuky, které jsem nikdy neslyšela. Chci s tímto cellem vytvářet nekonečné možnosti. Stávám se médiem, skrze které může hudba proudit a na konci, když se vše vydaří, se hudba transformuje a zůstávám tak já.
When composers write music for me, I ask them to forget what they know about the cello. I hope to arrive at new territories to discover sounds I have never heard before. I want to create endless possibilities with this cello. I become the medium through which the music is being channeled, and in the process, when all is right, the music is transformed and so am I.
(Hudba)
(Music)
(Potlesk)
(Applause)