I come from Lebanon, and I believe that running can change the world. I know what I have just said is simply not obvious.
Ik kom uit Libanon, en ik geloof dat hardlopen de wereld kan veranderen. Dit is echter niet zo vanzelfsprekend.
You know, Lebanon as a country has been once destroyed by a long and bloody civil war. Honestly, I don't know why they call it civil war when there is nothing civil about it. With Syria to the north, Israel and Palestine to the south, and our government even up till this moment is still fragmented and unstable. For years, the country has been divided between politics and religion. However, for one day a year, we truly stand united, and that's when the marathon takes place.
Libanon is ooit verscheurd geweest door een lange en bloederige burgeroorlog. Geen idee waarom het een burgeroorlog heet want met brave burgers heeft het niets te maken. We zijn ingeklemd tussen Syrië in het noorden, Israël en Palestina in het zuiden. Zelfs tot op dit moment is onze regering verdeeld en wankel. Jarenlang is ons land verdeeld geweest tussen politiek en religie. Eén dag per jaar echter zijn we werkelijk verenigd.
I used to be a marathon runner. Long distance running was not only good for my well-being but it helped me meditate and dream big. So the longer distances I ran, the bigger my dreams became. Until one fateful morning, and while training, I was hit by a bus. I nearly died, was in a coma, stayed at the hospital for two years, and underwent 36 surgeries to be able to walk again.
Dat is wanneer de marathon gelopen wordt. Ik was ooit een marathonrenner. Langeafstandslopen was goed voor mijn gezondheid. Het hielp me ook te mediteren en groots te dromen. Hoe verder ik liep, des te groter werden mijn dromen. Totdat ik op een morgen, tijdens mijn training werd aangereden door een bus. Ik overleed bijna, lag in coma, en lag twee jaar lang in het ziekenhuis. Ik onderging 36 operaties om weer te kunnen lopen.
As soon as I came out of my coma, I realized that I was no longer the same runner I used to be, so I decided, if I couldn't run myself, I wanted to make sure that others could. So out of my hospital bed, I asked my husband to start taking notes, and a few months later, the marathon was born.
Toen ik uit mijn coma kwam, wist ik dat ik niet langer dezelfde renner was als vroeger. Ik besloot dat, als ik zelf niet zou kunnen rennen, ik ervoor zou zorgen dat anderen dat wel zouden kunnen. Terwijl ik nog in het ziekenhuis lag, vroeg ik mijn man om aantekeningen te maken. Een paar maanden later
Organizing a marathon as a reaction to an accident may sound strange, but at that time, even during my most vulnerable condition, I needed to dream big. I needed something to take me out of my pain, an objective to look forward to. I didn't want to pity myself, nor to be pitied, and I thought by organizing such a marathon, I'll be able to pay back to my community, build bridges with the outside world, and invite runners to come to Lebanon and run under the umbrella of peace.
was de marathon geboren. Een marathon organiseren als reactie op een ongeluk mag dan vreemd klinken, maar destijds, zelfs toen ik erg zwak was, moest ik groots dromen. Ik had iets nodig om de pijn achter me te laten, een doel om naar te streven. Zelfmedelijden wilde ik niet, ook geen medelijden. Door een dergelijke marathon te organiseren kon ik iets terugdoen voor mijn omgeving. Ik kon bruggen slaan met de buitenwereld, en renners uitnodigen om naar Libanon te komen om daar te rennen onder de vleugels van vrede.
Organizing a marathon in Lebanon is definitely not like organizing one in New York. How do you introduce the concept of running to a nation that is constantly at the brink of war? How do you ask those who were once fighting and killing each other to come together and run next to each other? More than that, how do you convince people to run a distance of 26.2 miles at a time they were not even familiar with the word "marathon"? So we had to start from scratch.
Het organiseren van een marathon in Libanon gaat heel anders dan in New York. Hoe presenteer je het idee van hardlopen aan een land dat constant op het randje van oorlog staat? Hoe vraag je aan hen die elkaar ooit bevochten en vermoordden om samen, naast elkaar, te gaan hardlopen? Hoe overtuig je mensen om een afstand van 42,2 kilometer te lopen terwijl ze nog niet eens bekend zijn met het begrip 'marathon'?
For almost two years, we went all over the country and even visited remote villages. I personally met with people from all walks of life -- mayors, NGOs, schoolchildren, politicians, militiamen, people from mosques, churches, the president of the country, even housewives. I learned one thing: When you walk the talk, people believe you. Many were touched by my personal story, and they shared their stories in return. It was honesty and transparency that brought us together. We spoke one common language to each other, and that was from one human to another. Once that trust was built, everybody wanted to be part of the marathon to show the world the true colors of Lebanon and the Lebanese and their desire to live in peace and harmony.
We moesten echt bij nul beginnen. Twee jaar lang reisden we stad en land af en bezochten zelfs afgelegen dorpen. Ik ontmoette mensen uit alle lagen van de bevolking - van burgemeesters, NGO's, schoolkinderen, tot politici, militairen, gelovigen, de president, en zelfs gewone huisvrouwen. Ik leerde één ding: mensen geloven je als je de daad bij het woord voegt. Mijn verhaal raakte vele harten, en mensen vertelden mij hun eigen verhaal. Eerlijkheid en openheid bracht ons bijeen. We spraken allen dezelfde taal, van mens tot mens. Toen dat vertrouwen er eenmaal was, wou iedereen meedoen aan de marathon om zo de wereld het ware gezicht van Libanon en de Libanezen te laten zien en hun wens om in vrede en harmonie te leven.
In October 2003, over 6,000 runners from 49 different nationalities came to the start line, all determined, and when the gunfire went off, this time it was a signal to run in harmony, for a change.
In oktober 2003 stonden meer dan 6.000 renners van 49 verschillende nationaliteiten vastbesloten aan de startlijn. Het pistoolschot was dit keer, voor de verandering, een signaal om samen in goede vrede te rennen.
The marathon grew. So did our political problems. But for every disaster we had, the marathon found ways to bring people together. In 2005, our prime minister was assassinated, and the country came to a complete standstill, so we organized a five-kilometer United We Run campaign. Over 60,000 people came to the start line, all wearing white T-shirts with no political slogans. That was a turning point for the marathon, where people started looking at it as a platform for peace and unity.
De marathon werd groter. Onze politieke problemen ook. Maar welk drama we ook meemaakten, de marathon bracht ons telkens weer bij elkaar. In 2005 werd onze premier vermoord. Het land kwam volledig tot stilstand. Dus organiseerden we een 5 kilometer lange 'We Rennen Samen-campagne'. Meer dan 60.000 mensen kwamen naar de startlijn. Ze droegen witte t-shirts zonder politieke slogans. Dat was een keerpunt voor de marathon. Mensen zagen het opeens als een platform voor vrede en eenheid.
Between 2006 up to 2009, our country, Lebanon, went through unstable years, invasions, and more assassinations that brought us close to a civil war. The country was divided again, so much that our parliament resigned, we had no president for a year, and no prime minister. But we did have a marathon.
Tussen 2006 en 2009 beleefde ons land, Libanon, instabiele jaren, invasies, en nog meer moorden. Het bracht ons dicht bij een burgeroorlog. Het land was wederom zo verdeeld dat ons parlement werd ontbonden en we hadden een jaar lang geen president en geen premier. Maar we hadden wel een marathon.
(Applause)
(Applaus)
So through the marathon, we learned that political problems can be overcome. When the opposition party decided to shut down part of the city center, we negotiated alternative routes. Government protesters became sideline cheerleaders. They even hosted juice stations.
De marathon leerde ons dat politieke problemen kunnen worden overwonnen. Toen de oppositie besloot om een deel van het stadshart af te sluiten, regelden we alternatieve routes. Protesteerders tegen de regering werden cheerleaders langs de route.
(Laughter)
Ze bemanden zelfs de waterposten. (Gelach)
You know, the marathon has really become one of its kind. It gained credibility from both the Lebanese and the international community. Last November 2012, over 33,000 runners from 85 different nationalities came to the start line, but this time, they challenged a very stormy and rainy weather. The streets were flooded, but people didn't want to miss out on the opportunity of being part of such a national day.
De marathon is echt uniek in zijn soort geworden. Hij heeft het aanzien van zowel de Libanese als de internationale gemeenschap verkregen. In november 2012 kwamen meer dan 33.000 renners van 85 verschillende nationaliteiten naar de startlijn. Dit keer hadden ze te maken met storm en regen. De straten waren overstroomd en toch wilden mensen niet de kans missen om deel uit te maken van zo'n nationale dag.
BMA has expanded. We include everyone: the young, the elderly, the disabled, the mentally challenged, the blind, the elite, the amateur runners, even moms with their babies. Themes have included runs for the environment, breast cancer, for the love of Lebanon, for peace, or just simply to run.
De Beiroet Marathon Associatie wordt groter. Iedereen mag meedoen: jongeren, ouderen, lichamelijk en geestelijk gehandicapten, blinde mensen, topsporters, amateurs, zelfs moeders met baby's. De thema's varieerden van rennen voor het milieu, voor borstkanker, voor de liefde voor Libanon, voor vrede, of gewoon om hard te lopen.
The first annual all-women-and-girls race for empowerment, which is one of its kind in the region, has just taken place only a few weeks ago, with 4,512 women, including the first lady, and this is only the beginning.
De eerste jaarlijkse vrouwenrace voor vrouwenrechten heeft een paar weken geleden plaatsgevonden, en is uniek in deze regio. Naast de echtgenote van de president deden 4.512 vrouwen mee. En dit is nog maar het begin.
Thank you.
Dank u.
(Applause)
(Applaus)
BMA has supported charities and volunteers who have helped reshape Lebanon, raising funds for their causes and encouraging others to give. The culture of giving and doing good has become contagious. Stereotypes have been broken. Change-makers and future leaders have been created. I believe these are the building blocks for future peace.
BMA ondersteunt liefdadigheidsinstellingen en vrijwilligers die zich inzetten voor de hervorming van Libanon. We werven fondsen voor hun doelen en roepen anderen op om te doneren. De sfeer van geven en goeddoen is besmettelijk. Stereotypen zijn doorbroken. Veranderaars en toekomstige leiders zijn opgestaan. Dit zijn de bouwstenen voor toekomstige vrede.
BMA has become such a respected event in the region that government officials in the region, like Iraq, Egypt and Syria, have asked the organization to help them structure a similar sporting event. We are now one of the largest running events in the Middle East, but most importantly, it is a platform for hope and cooperation in an ever-fragile and unstable part of the world. From Boston to Beirut, we stand as one.
BMA is zo'n gerespecteerde gebeurtenis in de regio dat regeringsambtenaren uit landen als Irak, Egypte en Syrië de organisatie gevraagd hebben hen te helpen een dergelijk evenement te organiseren. We zijn nu één van de grootste hardloopevenementen in het Midden-Oosten, maar veel belangrijker dan dat: we zijn een platform voor hoop en samenwerking in een altijd kwetsbaar en instabiel deel van de wereld. Van Boston tot Beiroet, wij zijn één.
(Applause)
(Applaus)
After 10 years in Lebanon, from national marathons or from national events to smaller regional races, we've seen that people want to run for a better future. After all, peacemaking is not a sprint. It is more of a marathon.
Na 10 jaar Libanon hebben we gezien dat mensen willen hardlopen voor een betere toekomst - in landelijke marathons of landelijke evenementen maar ook in kleinere regionale races. Want de weg naar vrede is geen sprint. De weg naar vrede is een marathon.
Thank you.
Dank u.
(Applause)
(Applaus)