I come from Lebanon, and I believe that running can change the world. I know what I have just said is simply not obvious.
მე ვარ ლიბანიდან და მჯერა, რომ სირბილს შეუძლია შეცვალოს მსოფლიო. ვიცი, რაც ახლა ვთქვი არც ისე ცხადია.
You know, Lebanon as a country has been once destroyed by a long and bloody civil war. Honestly, I don't know why they call it civil war when there is nothing civil about it. With Syria to the north, Israel and Palestine to the south, and our government even up till this moment is still fragmented and unstable. For years, the country has been divided between politics and religion. However, for one day a year, we truly stand united, and that's when the marathon takes place.
როგორც მოგეხსენებათ, ლიბანი, როგორც ქვეყანა განადგურებული იქნა ხანგრძლივი და სისხლიანი სამოქალაქო ომით. გულახდილად რომ ვთქვა, არ მესმის რატომ ეძახიან ამას სამოქალაქო ომს, როცა მასში არაფერია მოქალაქეობრივი. სირია ჩრდილოეთით, ისრაელი და პალესტინა სამხრეთით და ჩვენი მთავრობაც ამ წუთამდე, ჯერ კიდევ არის დანაკუწებული და არამდგრადი. წლების განმავლობაში ქვეყანა დაყოფილი იყო პოლიტიკურად და რელიგიურად. მიუხედავად ამისა, წელიწადში ერთი დღე ჩვენ ნამდვილად ვდგებით ერთად
I used to be a marathon runner. Long distance running was not only good for my well-being but it helped me meditate and dream big. So the longer distances I ran, the bigger my dreams became. Until one fateful morning, and while training, I was hit by a bus. I nearly died, was in a coma, stayed at the hospital for two years, and underwent 36 surgeries to be able to walk again.
და ეს ხდება როცა მარათონი იმართება. მე ვიყავი მორბენალი. გრძელ დისტანციაზე სირბილი, მხოლოდ ჩემი ჯანმრთელობისთვის კი არ იყო კარგი, არამედ ის მეხმარებოდა მედიტაციასა და ოცნებაში. რაც მეტ დისტანციაზე დავრბოდი, ჩემი ოცნებებიც უფრო და უფრო იზრდებოდა, ერთ ფატალურ დილამდე, როცა ვარჯიშისას დამეჯახა ავტობუსი. მე ვიყავი სიკვდილის პირას, კომაში. საავადმყოფოში გავატარე ორი წელი, და დამჭირდა 36 ოპერაციის გაკეთება, რომ კვლავ შემძლებოდა სიარული.
As soon as I came out of my coma, I realized that I was no longer the same runner I used to be, so I decided, if I couldn't run myself, I wanted to make sure that others could. So out of my hospital bed, I asked my husband to start taking notes, and a few months later, the marathon was born.
როგორც კი კომიდან გამოვედი, გავაცნობიერე, რომ ვერ ვიქნებოდი ისეთივე მორბენალი როგორიც ადრე. ამიტომ გადავწყვიტე, თუ მე არ შემეძლო სირბილი, მინდოდა დავრწმუნებულიყავი, რომ სხვებს შეეძლოთ. საავადმყოფოში მწოლიარემ, ვთხოვე ჩემს ქმარს დაეწყო ჩანაწერების გაკეთება და რამოდენიმე თვეში
Organizing a marathon as a reaction to an accident may sound strange, but at that time, even during my most vulnerable condition, I needed to dream big. I needed something to take me out of my pain, an objective to look forward to. I didn't want to pity myself, nor to be pitied, and I thought by organizing such a marathon, I'll be able to pay back to my community, build bridges with the outside world, and invite runners to come to Lebanon and run under the umbrella of peace.
დაიბადა მარათონი. მარათონის ორგანიზება, როგორც რეაქცია ინციდენტზე, შეიძლება უცნაურად ჟღერდეს, მაგრამ ამ დროს, ჩემი ყველაზე დაუცველ მდგომარეობაში ყოფნისას, მე მჭირდებოდა მეოცნება მეტი. მე მჭირდებოდა რაიმე რაც გამომიყვანდა ამ სატკივარიდან, მიზანი რისკენაც წავსულიყავი. მე არ მინდოდა შემებრალებინა საკუთარი თავი და არც ვყოფილიყავი საბრალო. მე ვიფიქრე, რომ ასეთი მარათონის ორგანიზებით, მე შევძლებდი მადლობის გადახდას საკუთარი საზოგადოებისთვის, ხიდის გადებას გარე სამყაროსთან და მორბენალების მოწვევას ლიბანში, მშვიდობის დროშის ქვეშ სირბილისათვის.
Organizing a marathon in Lebanon is definitely not like organizing one in New York. How do you introduce the concept of running to a nation that is constantly at the brink of war? How do you ask those who were once fighting and killing each other to come together and run next to each other? More than that, how do you convince people to run a distance of 26.2 miles at a time they were not even familiar with the word "marathon"? So we had to start from scratch.
მარათონის ორგანიზება ლიბანში მნიშვნელივნად განსხვავდება მარათონის ორგანიზებისაგან ნიუ იორკში. როგორ წარმოადგენთ სირბილის კონცეფციას ქვეყანაში, რომელიც გამუდმებით ომის ზღვარზე იმყოფება? როგორ ეტყვით მათ, ვინც ერთმანეთის წინააღმდეგ იბრძოდნენ და კლავდნენ ერთმანეთს, მოვიდნენ და ირბინონ ერთად, ერთმანეთის გვერდიგვერდ? უფრო მეტიც, როგორ გინდა დაარწმუნო ხალხი ირბინონ 42.2 კილომეტრი იმ დროს, როცა არც კი იციან რას ნიშნავს სიტყვა ‘მარათონი’.
For almost two years, we went all over the country and even visited remote villages. I personally met with people from all walks of life -- mayors, NGOs, schoolchildren, politicians, militiamen, people from mosques, churches, the president of the country, even housewives. I learned one thing: When you walk the talk, people believe you. Many were touched by my personal story, and they shared their stories in return. It was honesty and transparency that brought us together. We spoke one common language to each other, and that was from one human to another. Once that trust was built, everybody wanted to be part of the marathon to show the world the true colors of Lebanon and the Lebanese and their desire to live in peace and harmony.
ასე რომ, მოგვიწია ყველაფერი დაგვეწყო ნულიდან. თითქმის ორი წლის განმავლობაში, ჩვენ მოვიარეთ მთელი ქვეყანა და ვესტუმრეთ შორეულ სოფლებსაც კი. მე პირადად შევხვდი სხვადასხვა ცხოვრების სტილის ადამიანებს - მერებს, არასამთავრობო ორგანიზაციების წევრებს, მოსწავლეებს, პოლიტიკოსებს, სამართალდამცავებს, ადამიანებს მეჩეთიდან, ეკლესიიდან, ქვეყნის პრეზიდენტს, დიასახლისებსაც კი. მე ვისწავლე ერთი რამ: სანამ შენ საუბრობ, ხალხს სჯერა შენი. ბევრმა მიიტანა გულთან ჩემი პირადი ისტორია და მათ გამიზიარეს თავიანთი. პატიოსნება და გამჭვირვალობა იყო ჩვენი გამაერთიანებელი. ჩვენ საერთო ენაზე ვსაუბრობდით ერთმანეთთან და ეს გადადიოდა ერთი ადამიანიდან მეორეზე. როგორც კი ეს ნდობა შეიქმნა, ყველას უნდოდა მარათონის წევრი გამხდარიყო, რომ ნამდვილ ფერებში ეჩვენებინათ ლიბანი, ლიბანელები და მათი სურვილი იცხოვრონ მშვიდობით და ჰარმონიულად.
In October 2003, over 6,000 runners from 49 different nationalities came to the start line, all determined, and when the gunfire went off, this time it was a signal to run in harmony, for a change.
2003 წლის ოქტომბერში, 6 000 მორბენალზე მეტი 49 სხვადასხვა ეროვნების წარმომადგენელი მოვიდა სტარტის ხაზზე გაბედულად და გასროლის ხმა იყო სიგნალი ჰარმონიული სირბილისა ცვლილებისაკენ.
The marathon grew. So did our political problems. But for every disaster we had, the marathon found ways to bring people together. In 2005, our prime minister was assassinated, and the country came to a complete standstill, so we organized a five-kilometer United We Run campaign. Over 60,000 people came to the start line, all wearing white T-shirts with no political slogans. That was a turning point for the marathon, where people started looking at it as a platform for peace and unity.
მარათონი იზრდებოდა. ასევე იზრდებოდა ჩვენი პოლიტიკური პრობლემებიც. მაგრამ ყოველი უბედურებისათვის რომელიც ჩვენ გვქონდა, მარათონი პოულობდა გზას ხალხის გასაერთიანებლად. 2005-ში მოკლული იქნა ჩვენი პრემიერ მინისტრი და ქვეყანა სრულიად გაჩერდა. ჩვენ ორგანიზება გავუკეთეთ ხუთ-კილომეტრიან United We Run კამპანიას. 60,000 ადამიანზე მეტი მოვიდა სტარტის ხაზთან, ყველას ეცვა თეთრი მაისური პოლიტიკური სლოგანების გარეშე. ეს შემთხვევა იყო გარდამტეხი მომენტი მარათონისათვის, ხალხმა მას შეხედა როგორც პლატფორმას მშვიდობისა და ერთიანობისათვის.
Between 2006 up to 2009, our country, Lebanon, went through unstable years, invasions, and more assassinations that brought us close to a civil war. The country was divided again, so much that our parliament resigned, we had no president for a year, and no prime minister. But we did have a marathon.
2006 წლიდან 2009 წლამდე ჩვენმა ქვეყანამ, ლიბანმა გაიარა ძალიან არასტაბილური წლები, შემოსევებისა და მომატებული მკვლელობების, რამაც ჩვენ თითქმის მიგვიყვანა სამოქალაქო ომამდე. ქვეყანა ისევ გაიყო, ისე ძლიერ, რომ პარლამენტი გადადგა, ჩვენ არ გვყავდა პრეზიდენტი მთელი წლის განმავლობაში, არც პრემიერ მინისტრი, მაგრამ ჩვენ გვქონდა მარათონი.
(Applause)
(აპლოდისმენტები)
So through the marathon, we learned that political problems can be overcome. When the opposition party decided to shut down part of the city center, we negotiated alternative routes. Government protesters became sideline cheerleaders. They even hosted juice stations.
მარათონის საშუალებით ჩვენ ვისწავლეთ, რომ პოლიტიკური პრობლემები შეიძლება დაძლეულ იქნას. როცა ოპოზიციურმა პარტიამ გადაწყვიტა გადაეკეტათ ქალაქის ცენტრალური ნაწილი, ჩვენ შევთანხმდით ალტერნატიულ მარშრუტზე. მთავრობის მომიტინგეები გახდნენ ჩვენი გულშემატკივრები.
(Laughter)
ისინი წვენების ჯიხურებითაც კი გაგვიმასპინძლდნენ.
You know, the marathon has really become one of its kind. It gained credibility from both the Lebanese and the international community. Last November 2012, over 33,000 runners from 85 different nationalities came to the start line, but this time, they challenged a very stormy and rainy weather. The streets were flooded, but people didn't want to miss out on the opportunity of being part of such a national day.
მარათონი ნამდვილად გახდა უნიკალური. მან მოიხვეჭა ორივეს ნდობა ლიბანელების და საერთაშორისო საზოგადოების. 2012 წლის ნოემბერში, 33,000 მორბენალზე მეტი, მსოფლიოს 85 ქვეყნიდან მოვიდა სტარტის ხაზთან, მაგრამ ამ დროს, მათ მოუწიათ გამკლავებოდნენ ქარიშხალსა და წვიმას. ქუჩები იყო დატბორილი მაგრამ ხალხს არ სურდა ხელიდან გაეშვა შესაძლებლობა ასეთი ეროვნული დღის მონაწილე გამხდარიყო.
BMA has expanded. We include everyone: the young, the elderly, the disabled, the mentally challenged, the blind, the elite, the amateur runners, even moms with their babies. Themes have included runs for the environment, breast cancer, for the love of Lebanon, for peace, or just simply to run.
ბეირუთის მარათონის ასოციაცია გაფართოვდა. ჩვენ მოვიცვით ყველა: ახალგაზრდა, უფროსი, ხეიბარი, გონებრივად შეზღუდული, უსინათლო, ელიტა, მოყვარული მორბენლები, ბავშვიანი დედებიც კი. სირბილის თემატიკა იყო გარემოს დაცვა, ძუძუს კიბო, ლიბანის სიყვარული, მშვიდობა ან უბრალოდ სირბილი.
The first annual all-women-and-girls race for empowerment, which is one of its kind in the region, has just taken place only a few weeks ago, with 4,512 women, including the first lady, and this is only the beginning.
პირველი ყოველწლიური მარათონი ქალთა უფლებებისთვის, რომელიც ერთადერთია რეგიონში, ჩატარდა მხოლოდ რამდენიმე კვირის წინ, 4,512 მონაწილე ქალით, პირველი ლედის ჩათვლით და ეს მხოლოდ დასაწყისია.
Thank you.
მადლობა.
(Applause)
(აპლოდისმენტები)
BMA has supported charities and volunteers who have helped reshape Lebanon, raising funds for their causes and encouraging others to give. The culture of giving and doing good has become contagious. Stereotypes have been broken. Change-makers and future leaders have been created. I believe these are the building blocks for future peace.
ბმა-ს მხარი დაუჭირეს ქველმოქმედებმა და მოხალისეებმა, რომლებიც დაეხმარნენ ლიბანს შეცვლილიყო, ფონდების გაზრდით და სხვების გამხნევებით გასცენ შემოწირულობები. კარგის კეთების და გაცემის კულტურა გახდა გადამდები. სტერეოტიპები დაიმსხვრა. გამოჩნდნენ ინოვატორები და მომავალი ლიდერები. მე მწამს, რომ ეს არის სამშენებლო ბლოკები მომავალი მშვიდობისათვის.
BMA has become such a respected event in the region that government officials in the region, like Iraq, Egypt and Syria, have asked the organization to help them structure a similar sporting event. We are now one of the largest running events in the Middle East, but most importantly, it is a platform for hope and cooperation in an ever-fragile and unstable part of the world. From Boston to Beirut, we stand as one.
ბმა ისეთი საპატიო ღონისძიება გახდა რეგიონში, რომ ერაყის, ეგვიპტის და სირიის მთავრობების წარმომადგენლებმა თხოვეს ორგანიზაციას დახმარება მსგავსი სპორტული ღონისძიების მოწყობაში. ჩვენი ღონისძიება ერთ-ერთი უდიდესია ახლო აღმოსავლეთში, მაგრამ უფრო მნიშვნელოვანია, რომ ეს არის პლატფორმა იმედისა და თანამშრომლობისთვის მსოფლიოს ამ მყიფე და დაუდგომელ ნაწილში. ბოსტონიდან ბეირუთამდე, ჩვენ ვდგავართ როგორც ერთი.
(Applause)
(აპლოდისმენტები)
After 10 years in Lebanon, from national marathons or from national events to smaller regional races, we've seen that people want to run for a better future. After all, peacemaking is not a sprint. It is more of a marathon.
10 წლის შემდეგ, ლიბანში ეროვნული მარათონიდან, ან სხვა ეროვნული ღონისძიებებიდან პატარა რეგიონალურ რბოლებამდე, ჩვენ ვხედავთ რომ ხალხს სურს სირბილი უკეთესი მომავლისთვის. ამ ყველაფრის შემდეგ, მშვიდობისმყოფელობა არ არის სპრინტი. ის უფრო მარათონია.
Thank you.
მადლობა.
(Applause)
(აპლოდისმენტები)