Εμείς, οι άνθρωποι, έχουμε εξαιρετικές δυνατότητες για καλοσύνη, αλλά και τεράστια δύναμη να προκαλέσουμε κακό. Κάθε εργαλείο μπορεί να χρησιμοποιηθεί για δημιουργία ή για καταστροφή. Όλα εξαρτώνται από τα κίνητρά μας. Επομένως, είναι όλο και πιο σημαντικό να υποθάλπουμε αλτρουιστικά κίνητρα παρά εγωιστικά.
So we humans have an extraordinary potential for goodness, but also an immense power to do harm. Any tool can be used to build or to destroy. That all depends on our motivation. Therefore, it is all the more important to foster an altruistic motivation rather than a selfish one.
Όντως αντιμετωπίζουμε πολλές προκλήσεις στην εποχή μας. Μπορεί να είναι προσωπικές προκλήσεις. Το μυαλό μας μπορεί να γίνει ο καλύτερος φίλος μας ή ο χειρότερος εχθρός μας. Υπάρχουν επίσης κοινωνικές προκλήσεις: φτώχεια στο μέσο της αφθονίας, ανισότητες, διαμάχες, αδικία. Και μετά υπάρχουν οι νέες προκλήσεις, που δεν τις περιμένουμε. Πριν από δέκα χιλιάδες χρόνια υπήρχαν περίπου πέντε εκατομμύρια άνθρωποι στη Γη. Ό,τι και να έκαναν, η ανθεκτικότητα της Γης εύκολα αναπλήρωνε τις φθορές της ανθρώπινης δραστηριότητας. Μετά τη Βιομηχανική και την Τεχνολογική Επανάσταση, δεν είναι πλέον το ίδιο. Τώρα αποτελούμε τον κύριο παράγοντα αναστάτωσης πάνω στη Γη. Εισερχόμαστε στην Ανθρωπόκαινο Περίοδο, την εποχή των ανθρωπίνων όντων. Κατά κάποιο τρόπο, αν λέγαμε ότι πρέπει να διατηρήσουμε την αειφορία, τη διαρκή χρήση των υλικών αποθεμάτων, είναι σαν αυτός ο άνθρωπος να λέει, -και άκουσα έναν πρώην πρωθυπουργό, δεν θα αναφέρω ποιον, να λέει- «Πριν από πέντε χρόνια ήμασταν στην άκρη του γκρεμού. Σήμερα κάναμε ένα μεγάλο βήμα μπροστά». Άρα αυτή η άκρη είναι αυτό που είχε οριστεί από τους επιστήμονες ως τα όρια του πλανήτη. Και εντός αυτών των ορίων περιλαμβάνονται αρκετοί παράγοντες. Η ανθρωπότητα μπορεί ακόμα να ευημερήσει για 150.000 χρόνια αν διατηρήσουμε την ίδια κλιματική σταθερότητα όπως στην Ολόκαινο Εποχή για τα τελευταία 10.000 χρόνια. Αλλά αυτό εξαρτάται από την επιλογή μια εθελούσιας απλότητας, να αυξανόμαστε ποιοτικά και όχι ποσοτικά.
So now we indeed are facing many challenges in our times. Those could be personal challenges. Our own mind can be our best friend or our worst enemy. There's also societal challenges: poverty in the midst of plenty, inequalities, conflict, injustice. And then there are the new challenges, which we don't expect. Ten thousand years ago, there were about five million human beings on Earth. Whatever they could do, the Earth's resilience would soon heal human activities. After the Industrial and Technological Revolutions, that's not the same anymore. We are now the major agent of impact on our Earth. We enter the Anthropocene, the era of human beings. So in a way, if we were to say we need to continue this endless growth, endless use of material resources, it's like if this man was saying -- and I heard a former head of state, I won't mention who, saying -- "Five years ago, we were at the edge of the precipice. Today we made a big step forward." So this edge is the same that has been defined by scientists as the planetary boundaries. And within those boundaries, they can carry a number of factors. We can still prosper, humanity can still prosper for 150,000 years if we keep the same stability of climate as in the Holocene for the last 10,000 years. But this depends on choosing a voluntary simplicity, growing qualitatively, not quantitatively.
Όπως βλέπετε, το 1900 βρισκόμασταν εντός των ορίων ασφαλείας. Όμως το 1950 υπήρξε μεγάλη επιτάχυνση. Περιμένετε να δείτε τι ακολουθεί. Τώρα έχουμε υπερβεί κατά πολύ μερικά από τα όρια του πλανήτη. Αν δούμε τη βιοποικιλότητα, με τους τρέχοντες ρυθμούς, έως το 2050 θα έχει εξαφανισθεί το 30% όλων των ειδών στην Γη. Ακόμη και αν καταψύξουμε το DNA τους, δεν είναι κάτι αναστρέψιμο. Εδώ λοιπόν βρίσκομαι μπροστά σε έναν παγετώνα ύψους 7.000 μέτρων στο Μπουτάν. Στον Τρίτο Πόλο, 2.000 παγετώνες λιώνουν ταχύτερα απ' ό,τι στον Βόρειο Πόλο.
So in 1900, as you can see, we were well within the limits of safety. Now, in 1950 came the great acceleration. Now hold your breath, not too long, to imagine what comes next. Now we have vastly overrun some of the planetary boundaries. Just to take biodiversity, at the current rate, by 2050, 30 percent of all species on Earth will have disappeared. Even if we keep their DNA in some fridge, that's not going to be reversible. So here I am sitting in front of a 7,000-meter-high, 21,000-foot glacier in Bhutan. At the Third Pole, 2,000 glaciers are melting fast, faster than the Arctic.
Τι μπορούμε λοιπόν να κάνουμε σε αυτή την περίπτωση; Όσο πολύπλοκο κι αν είναι, πολιτικά, οικονομικά, επιστημονικά, το θέμα του περιβάλλοντος, απλά συνοψίζεται στο ερώτημα, αλτρουισμός ή εγωισμός. Είμαι Μαρξιστής αλλά της σχολής Γκράουτσο. (Γέλια) Ο Γκράουτσο Μαρξ είπε, «Γιατί να νοιαστώ για τις μελλοντικές γενιές; Τι έκαναν για μένα;» (Γέλια) Δυστυχώς άκουσα τον δισεκατομυριούχο Στιβ Φορμπς να λέει στις ειδήσεις του Fox ακριβώς το ίδιο, αλλά σοβαρά. Του είπαν για την αύξηση της στάθμης των ωκεανών και απάντησε, «Το θεωρώ παράλογο ν' αλλάξω συμπεριφορά σήμερα για κάτι που θα συμβεί σε εκατό χρόνια». Αν λοιπόν δεν σε νοιάζει για τις μελλοντικές γενιές, κάνε ό,τι καταλαβαίνεις.
So what can we do in that situation? Well, however complex politically, economically, scientifically the question of the environment is, it simply boils down to a question of altruism versus selfishness. I'm a Marxist of the Groucho tendency. (Laughter) Groucho Marx said, "Why should I care about future generations? What have they ever done for me?" (Laughter) Unfortunately, I heard the billionaire Steve Forbes, on Fox News, saying exactly the same thing, but seriously. He was told about the rise of the ocean, and he said, "I find it absurd to change my behavior today for something that will happen in a hundred years." So if you don't care for future generations, just go for it.
Έτσι μία από τις μεγάλες προκλήσεις της εποχής μας είναι να συμβιβάσουμε τρεις χρονικές ζώνες: τη βραχυπρόθεσμη οικονομία, τις διακυμάνσεις της χρηματιστηριακής αγοράς, το κλείσιμο των προϋπολογισμών - του μεσοπρόθεσμου της ποιότητας ζωής -ποια είναι η ποιότητα κάθε στιγμή της ζωής μας για 10 ή 20 χρόνια- και του μακροπρόθεσμου του περιβάλλοντος. Όταν οι οικολόγοι συνομιλούν με τους οικονομολόγους, είναι σαν διάλογος σχιζοφρενών, τελείως ασυνάρτητος. Δεν μιλούν την ίδια γλώσσα. Τα τελευταία 10 χρόνια γύρισα τον κόσμο συναντώντας οικονομολόγους, επιστήμονες, νευροεπιστήμονες, περιβαλλοντολόγους, φιλόσοφους, στοχαστές στα Ιμαλάια, παντού. Μου φαίνεται ότι υπάρχει μόνο μία ιδέα που μπορεί να συμφιλιώσει αυτές τις τρεις χρονικές ζώνες. Η ιδέα του να έχεις περισσότερη κατανόηση για τους άλλους. Με περισσότερη συναίσθηση για τους άλλους θα έχουμε οικονομία φροντίδας, όπου η χρηματοδότηση είναι στην υπηρεσία της κοινωνίας και όχι η κοινωνία στην υπηρεσία της χρηματοδότησης. Δεν θα παίζεις στο καζίνο τους πόρους που σου εμπιστεύτηκαν οι άνθρωποι. Αν νοιάζεσαι περισσότερο για τους άλλους θα φροντίσεις για την καταπολέμιση των ανισοτήτων, θα φέρεις κάποιο είδος ευημερίας στην κοινωνία, στην εκπαίδευση, στον χώρο εργασίας. Αλλιώς, εάν ένα έθνος είναι πανίσχυρο και πάμπλουτο αλλά όλοι είναι δυστυχείς, τι μας ωφελεί; Κι αν έχεις περισσότερη κατανόηση για τους άλλους, δεν θα λεηλατήσεις τον πλανήτη μας και με τον τωρινό ρυθμό, δεν έχουμε τρεις πλανήτες για να συνεχίσουμε έτσι.
So one of the main challenges of our times is to reconcile three time scales: the short term of the economy, the ups and downs of the stock market, the end-of-the-year accounts; the midterm of the quality of life -- what is the quality every moment of our life, over 10 years and 20 years? -- and the long term of the environment. When the environmentalists speak with economists, it's like a schizophrenic dialogue, completely incoherent. They don't speak the same language. Now, for the last 10 years, I went around the world meeting economists, scientists, neuroscientists, environmentalists, philosophers, thinkers in the Himalayas, all over the place. It seems to me, there's only one concept that can reconcile those three time scales. It is simply having more consideration for others. If you have more consideration for others, you will have a caring economics, where finance is at the service of society and not society at the service of finance. You will not play at the casino with the resources that people have entrusted you with. If you have more consideration for others, you will make sure that you remedy inequality, that you bring some kind of well-being within society, in education, at the workplace. Otherwise, a nation that is the most powerful and the richest but everyone is miserable, what's the point? And if you have more consideration for others, you are not going to ransack that planet that we have and at the current rate, we don't have three planets to continue that way.
Το ερώτημα είναι λοιπόν, εντάξει, ο αλτρουισμός είναι η λύση, δεν είναι και τόσο νέο ιδεώδες, μπορεί όμως να είναι μια πραγματική, πρακτική λύση. Και κατ' αρχήν, υπάρχει πραγματικός αλτρουισμός ή είμαστε τόσο εγωιστές; Κάποιοι φιλόσοφοι πίστευαν ότι είμαστε αμετάκλητα εγωιστές. Είμαστε όμως πράγματι τόσο παλιάνθρωποι; Ωραία νέα, έτσι δεν είναι; Το είπαν πολλοί φιλόσοφοι, όπως ο Χομπς. Δεν μοιάζουν όμως όλοι σαν παλιάνθρωποι. Ή οι άνθρωποι αλληλοσπαράζονται; Αλλά αυτός ο τύπος δεν φαίνεται κακός. Είναι ένας από τους φίλους μου στο Θιβέτ. Είναι πολύ ευγενής. Έτσι τώρα μας αρέσει η συνεργασία. Υπάρχει μεγαλύτερη χαρά από το να δουλεύεις με παρέα; Και όχι μόνο στους ανθρώπους. Υπάρχει βέβαια και ο αγώνας για τη ζωή, η επιβίωση του ικανότερου, ο κοινωνικός Δαρβινισμός. Αλλά στην εξέλιξη, η συνεργασία - παρότι σαφώς υπάρχει ανταγωνισμός - χρειάζεται πιο δημιουργική συνεργασία για πιο αυξημένα επίπεδα πολυπλοκότητας. Είμαστε υπερ-συνεργάτες και πρέπει να προχωρήσουμε παραπέρα.
So the question is, okay, altruism is the answer, it's not just a novel ideal, but can it be a real, pragmatic solution? And first of all, does it exist, true altruism, or are we so selfish? So some philosophers thought we were irredeemably selfish. But are we really all just like rascals? That's good news, isn't it? Many philosophers, like Hobbes, have said so. But not everyone looks like a rascal. Or is man a wolf for man? But this guy doesn't seem too bad. He's one of my friends in Tibet. He's very kind. So now, we love cooperation. There's no better joy than working together, is there? And then not only humans. Then, of course, there's the struggle for life, the survival of the fittest, social Darwinism. But in evolution, cooperation -- though competition exists, of course -- cooperation has to be much more creative to go to increased levels of complexity. We are super-cooperators and we should even go further.
Και επιπλέον, η ποιότητα των ανθρώπινων σχέσεων. Ο ΟΟΣΑ έκανε έρευνα αγοράς για δέκα παράγοντες, όπως το εισόδημα και άλλοι. Αυτό που οι άνθρωποι δήλωσαν ως κυριότερο για την ευτυχία είναι η ποιότητα των κοινωνικών σχέσεων. Όχι μόνο στους ανθρώπους. Και κοιτάξτε αυτές τις προγιαγιάδες. Αυτή λοιπόν η ιδέα ότι αν προχωρήσουμε βαθύτερα, είμαστε αμετάκλητα εγωιστές, είναι από επιστήμονες του καφενείου. Δεν υπάρχει καμία κοινωνιολογική ή ψυχολογική μελέτη που να απέδειξαν κάτι τέτοιο. Μάλλον το αντίθετο. Ο φίλος μου ο Ντάνιελ Μπάτσον πέρασε μια ολόκληρη ζωή υποβάλλοντας ανθρώπους στο εργαστήριο σε περίπλοκες καταστάσεις. Φυσικά είμαστε εγωιστές μερικές φορές, κάποιοι λίγο παραπάνω. Αλλά ανακαλύψαμε ότι συστηματικά, χωρίς εξαίρεση, υπάρχει αξιοσημείωτος αριθμός ανθρώπων που συμπεριφέρονται αλτρουιστικά, χωρίς εξαίρεση. Αν δείτε κάποιον βαριά πληγωμένο, να υποφέρει, ίσως τον βοηθήσετε μην μπορώντας να τον βλέπετε να υποφέρει - δεν αντέχετε, έτσι καλύτερα να βοηθήσετε παρά να μείνετε να τον βλέπετε. Τα ελέγξαμε όλα και τελικά διαπίστωσε ότι οι άνθρωποι μπορεί να είναι αλτρουιστές. Αυτά είναι καλά νέα. Και περαιτέρω θα πρέπει να δούμε την κοινοτυπία της καλοσύνης. Για κοιτάξτε. Όταν βγούμε έξω, δεν θα πούμε, «Ω, τι ωραία. Δεν έπεσαν μπουνιές όση ώρα αυτός ο κόσμος σκεφτόταν τον αλτρουισμό». Όχι, είναι αναμενόμενο, έτσι; Αν έπεφταν μπουνιές, θα μας απασχολούσε για καιρό. Άρα η κοινοτυπία της καλοσύνης, δεν είναι κάτι που τραβά την προσοχή, αλλά υπάρχει.
So now, on top of that, the quality of human relationships. The OECD did a survey among 10 factors, including income, everything. The first one that people said, that's the main thing for my happiness, is quality of social relationships. Not only in humans. And look at those great-grandmothers. So now, this idea that if we go deep within, we are irredeemably selfish, this is armchair science. There is not a single sociological study, psychological study, that's ever shown that. Rather, the opposite. My friend, Daniel Batson, spent a whole life putting people in the lab in very complex situations. And of course we are sometimes selfish, and some people more than others. But he found that systematically, no matter what, there's a significant number of people who do behave altruistically, no matter what. If you see someone deeply wounded, great suffering, you might just help out of empathic distress -- you can't stand it, so it's better to help than to keep on looking at that person. So we tested all that, and in the end, he said, clearly people can be altruistic. So that's good news. And even further, we should look at the banality of goodness. Now look at here. When we come out, we aren't going to say, "That's so nice. There was no fistfight while this mob was thinking about altruism." No, that's expected, isn't it? If there was a fistfight, we would speak of that for months. So the banality of goodness is something that doesn't attract your attention, but it exists.
Τώρα δείτε αυτό. Μερικοί ψυχολόγοι είπαν, όταν τους λέω ότι έκανα 140 ανθρωπιστικές αποστολές στα Ιμαλάια που με χαροποιούν τόσο πολύ, είπαν, «Καταλαβαίνω, το κάνεις για να νιώσεις καλύτερα εσωτερικά. Αυτό δεν είναι αλτρουισμός. Απλώς σε κάνει να νιώθεις καλύτερα». Νομίζετε ότι εκείνος ο τύπος, όταν πηδούσε μπροστά στο τρένο σκεφτόταν, «Θα νιώσω τόσο καλά όταν τελειώσει αυτό;» (Γέλια) Αλλά δεν τελειώνει εδώ. Λένε ναι, αλλά όταν τον ρώτησαν, είπε, «Δεν γινόταν αλλιώς. Φυσικά έπρεπε να πηδήξω». Δεν γινόταν αλλιώς. Αυτόματη συμπεριφορά. Ούτε εγωισμός, ούτε αλτρουισμός. Δεν γινόταν αλλιώς; Φυσικά δεν θα σκεφτόταν για κάνα μισάωρο, «Να του δώσω το χέρι μου; Να μην το δώσω;» Το κάνει. Έχει επιλογή, αλλά προφανώς είναι αυθόρμητο. Και εκεί, πάλι είχε επιλογή. (Γέλια)
Now, look at this. So some psychologists said, when I tell them I run 140 humanitarian projects in the Himalayas that give me so much joy, they said, "Oh, I see, you work for the warm glow. That is not altruistic. You just feel good." You think this guy, when he jumped in front of the train, he thought, "I'm going to feel so good when this is over?" (Laughter) But that's not the end of it. They say, well, but when you interviewed him, he said, "I had no choice. I had to jump, of course." He has no choice. Automatic behavior. It's neither selfish nor altruistic. No choice? Well of course, this guy's not going to think for half an hour, "Should I give my hand? Not give my hand?" He does it. There is a choice, but it's obvious, it's immediate. And then, also, there he had a choice. (Laughter)
Υπάρχουν άνθρωποι που είχαν επιλογή, όπως ο πάστορας Αντρέ Τροκμέ και η γυναίκα του και όλο το χωριό του Σαμπόν-σου-Λίνιον στη Γαλλία. Στη διάρκεια του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου έσωσαν 3.500 Εβραίους, τους πρόσφεραν καταφύγιο, τους πέρασαν στην Ελβετία, κόντρα σε όλα, με κίνδυνο της ζωής τους και της οικογένειάς τους. Άρα ο αλτρουισμός υπάρχει.
There are people who had choice, like Pastor André Trocmé and his wife, and the whole village of Le Chambon-sur-Lignon in France. For the whole Second World War, they saved 3,500 Jews, gave them shelter, brought them to Switzerland, against all odds, at the risk of their lives and those of their family. So altruism does exist.
Τι είναι ο αλτρουισμός; Είναι η επιθυμία να είναι χαρούν οι άλλοι και να βρουν τους λόγους της ευτυχίας. Η ενσυναίσθηση είναι η συναισθηματική ή γνωστική αντήχηση που σας λέει, αυτό το άτομο χαίρεται, αυτό το άτομο υποφέρει. Αλλά η ενσυναίσθηση από μόνη της δεν είναι αρκετή. Αν συνεχώς αντιμετωπίζετε δυστυχία, θα σας επηρεάσει αρνητικά, θα γίνετε ράκος, έτσι χρειάζεστε την ευρύτερη σφαίρα της ευγενούς καλοσύνης. Με την Τάνια Σίνγκερ στο Ινστιτούτο Μαξ Πλανκ στη Λειψία, αποδείξαμε ότι τα εγκεφαλικά δίκτυα της ενσυναίσθησης και της ευγενούς καλοσύνης είναι διαφορετικά. Μέχρι εκεί είναι όλα καλά, και το βρήκαμε από την εξέλιξη, από τη μητρική φροντίδα, τη γονική αγάπη, αλλά χρειάζεται να το επεκτείνουμε. Μπορεί να επεκταθεί ακόμη και σε άλλα είδη.
So what is altruism? It is the wish: May others be happy and find the cause of happiness. Now, empathy is the affective resonance or cognitive resonance that tells you, this person is joyful, this person suffers. But empathy alone is not sufficient. If you keep on being confronted with suffering, you might have empathic distress, burnout, so you need the greater sphere of loving-kindness. With Tania Singer at the Max Planck Institute of Leipzig, we showed that the brain networks for empathy and loving-kindness are different. Now, that's all well done, so we got that from evolution, from maternal care, parental love, but we need to extend that. It can be extended even to other species.
Όμως για μια πιο αλτρουιστική κοινωνία, χρειαζόμαστε δύο πράγματα: ατομική αλλαγή και κοινωνική αλλαγή. Είναι όμως δυνατή η ατομική αλλαγή; Δύο χιλιάδες χρόνια στοχαστικών μελετών το επιβεβαιώνουν. Επίσης, 15 χρόνια συνεργασίας με τη νευροεπιστήμη και την επιγενετική επιβεβαιώνουν ότι ο εγκέφαλός μας αλλάζει όταν εξασκούμαστε στον αλτρουισμό. Έτσι πέρασα 120 ώρες μέσα σε μαγνητικό τομογράφο. Είναι το πρώτο διάλειμμα μετά από δυόμιση ώρες. Και το αποτέλεσμα δημοσιεύτηκε σε πολλά επιστημονικά έντυπα. Δείχνει χωρίς αμφιβολία ότι υπάρχει δομική αλλαγή και λειτουργική αλλαγή στον εγκέφαλο όταν εξασκείστε στην αλτρουιστική αγάπη. Για να πάρετε μια ιδέα: αυτός είναι ο διαλογιστής σε ανάπαυση στα αριστερά, ο διαλογιστής σε διαλογισμό συμπόνιας, βλέπετε όλη τη δραστηριότητα, και μετά η ομάδα ελέγχου σε ανάπαυση, τίποτα δεν συνέβει, σε διαλογισμό, τίποτα δεν συνέβει. Δεν έχουν εξασκηθεί.
Now, if we want a more altruistic society, we need two things: individual change and societal change. So is individual change possible? Two thousand years of contemplative study said yes, it is. Now, 15 years of collaboration with neuroscience and epigenetics said yes, our brains change when you train in altruism. So I spent 120 hours in an MRI machine. This is the first time I went after two and a half hours. And then the result has been published in many scientific papers. It shows without ambiguity that there is structural change and functional change in the brain when you train the altruistic love. Just to give you an idea: this is the meditator at rest on the left, meditator in compassion meditation, you see all the activity, and then the control group at rest, nothing happened, in meditation, nothing happened. They have not been trained.
Συνεπώς χρειάζεστε 50.000 ώρες διαλογισμού; Όχι. Τέσσερις εβδομάδες, 20 λεπτά την ημέρα με διαλογισμό φροντίδας και ενσυνειδητότητας ήδη επιφέρει δομική αλλαγή στον εγκέφαλο σε σχέση με μια ομάδα ελέγχου. Μόνο 20 λεπτά την ημέρα για τέσσερις εβδομάδες.
So do you need 50,000 hours of meditation? No, you don't. Four weeks, 20 minutes a day, of caring, mindfulness meditation already brings a structural change in the brain compared to a control group. That's only 20 minutes a day for four weeks.
Ακόμα και με παιδιά προσχολικής ηλικίας - ο Ρίτσαρντ Ντέιβιντσον στο Μάντισον. Οκτώ εβδομάδες ευγνωμοσύνης, ευγενούς αγάπης, συνεργασίας, επιμελούς αναπνοής. Θα έλεγες, «Δεν πάνε καν σχολείο». Δείτε μετά από οκτώ εβδομάδες, η συμπεριφορά υπέρ της κοινωνίας, είναι η γαλάζια γραμμή. Και ακολουθεί το κορυφαίο επιστημονικό τεστ με τα αυτοκόλλητα. Στην αρχή, καθορίζεις για κάθε παιδί ποιος είναι ο καλύτερος φίλος στην τάξη, το λιγότερο αγαπημένο του παιδί, ένα άγνωστο παιδί, και το άρρωστο παιδί, και πρέπει να χαρίσουν αυτοκόλλητα. Έτσι πριν από την παρέμβαση, δίνουν τα περισσότερα στον καλύτερο φίλο τους. Τεσσάρων-πέντε χρονών, 20 λεπτά τρεις φορές την εβδομάδα. Μετά την παρέμβαση, καμία διάκριση πλέον: την ίδια ποσότητα αυτοκόλλητων στον καλύτερο φίλο και στον λιγότερο αγαπημένο. Αυτό πρέπει να κάνουμε σε όλα τα σχολεία του κόσμου.
Even with preschoolers -- Richard Davidson did that in Madison. An eight-week program: gratitude, loving- kindness, cooperation, mindful breathing. You would say, "Oh, they're just preschoolers." Look after eight weeks, the pro-social behavior, that's the blue line. And then comes the ultimate scientific test, the stickers test. Before, you determine for each child who is their best friend in the class, their least favorite child, an unknown child, and the sick child, and they have to give stickers away. So before the intervention, they give most of it to their best friend. Four, five years old, 20 minutes three times a week. After the intervention, no more discrimination: the same amount of stickers to their best friend and the least favorite child. That's something we should do in all the schools in the world.
Και μετά που πάμε;
Now where do we go from there?
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Όταν το έμαθε ο Δαλάι Λάμα, είπε στον Ρίτσαρντ Ντέιβιντσον, «Πήγαινε σε 10 σχολεία, 100 σχολεία, στα Ηνωμένα Έθνη, σε όλο τον κόσμο».
When the Dalai Lama heard that, he told Richard Davidson, "You go to 10 schools, 100 schools, the U.N., the whole world."
Πού πάμε λοιπόν μετά; Η ατομική αλλαγή είναι δυνατή. Θα περιμένουμε να εμφανιστεί το γονίδιο του αλτρουισμού στην ανθρώπινη φυλή; Θα πάρει 50.000 χρόνια, υπερβολικά πολλά για το περιβάλλον. Ευτυχώς υπάρχει η εξέλιξη του πολιτισμού. Οι πολιτισμοί, όπως απέδειξαν οι ειδικοί, αλλάζουν γρηγορότερα από τα γονίδια. Αυτά είναι τα καλά νέα. Κοιτάξτε, η στάση προς τον πόλεμο άλλαξε δραματικά με τα χρόνια. Έτσι η ατομική αλλαγή και η πολιτισμική αλλαγή αλληλοδιαμορφώνονται, και βέβαια, μπορούμε να έχουμε μια πιο αλτρουιστική κοινωνία.
So now where do we go from there? Individual change is possible. Now do we have to wait for an altruistic gene to be in the human race? That will take 50,000 years, too much for the environment. Fortunately, there is the evolution of culture. Cultures, as specialists have shown, change faster than genes. That's the good news. Look, attitude towards war has dramatically changed over the years. So now individual change and cultural change mutually fashion each other, and yes, we can achieve a more altruistic society.
Άρα προς τα πού συνεχίζουμε; Εγώ θα επιστρέψω στην Ανατολή. Τώρα περιθάλπουμε 100.000 ασθενείς το χρόνο στα προγράμματά μας. Έχουμε 25.000 παιδιά στο σχολείο, 4% παραπάνω. Μερικοί λένε, «Τα έργα σας είναι αποτελεσματικά στην πράξη, είναι όμως και στη θεωρία;» Υπάρχει πάντα μια θετική απόκλιση. Έτσι θα επιστρέψω στο ερημητήριό μου, για να ψάξω τους εσωτερικούς πόρους ώστε να υπηρετήσω καλύτερα τους άλλους.
So where do we go from there? Myself, I will go back to the East. Now we treat 100,000 patients a year in our projects. We have 25,000 kids in school, four percent overhead. Some people say, "Well, your stuff works in practice, but does it work in theory?" There's always positive deviance. So I will also go back to my hermitage to find the inner resources to better serve others.
Αλλά τι μπορούμε να κάνουμε σε πιο παγκόσμιο επίπεδο; Χρειαζόμαστε τρία πράγματα. Ενισχυτική συνεργασία: Συνεργατική μάθηση στο σχολείο αντί για ανταγωνιστική μάθηση. Άνευ όρων συνεργασία εντός των οργανισμών - μπορεί να υπάρχει ανταγωνισμός μεταξύ των οργανισμών αλλά όχι εσωτερικά. Χρειαζόμαστε αειφόρο αρμονία. Λατρεύω αυτό τον όρο. Όχι πλέον αειφόρο ανάπτυξη. Η αειφόρος αρμονία σημαίνει την πάταξη των ανισοτήτων. Στο μέλλον, θα κάνουμε περισσότερα με λιγότερα, και συνεχίζουμε να αυξανόμαστε ποιοτικά, όχι ποσοτικά. Χρειαζόμαστε οικονομία φροντίδας. Ο Χόμο Εκονόμικους δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τη φτώχεια εν μέσω αφθονίας, δεν μπορεί να ασχοληθεί με το πρόβλημα των κοινών αγαθών της ατμόσφαιρας, των ωκεανών. Χρειαζόμαστε οικονομία φροντίδας. Εσείς λέτε για ανθρωπιστική οικονομία, αυτοί λένε «Δεν είναι δική μας δουλειά». Αλλά αν πείτε ότι δεν τους νοιάζει, αυτό δεν ηχεί ωραία. Χρειαζόμαστε τοπική δέσμευση, παγκόσμια υπευθυνότητα. Χρειάζεται να επεκτείνουμε τον αλτρουισμό στα υπόλοιπα 1,6 εκατομμύρια είδη. Τα όντα που αισθάνονται είναι συν-πολίτες σε αυτό τον κόσμο, και πρέπει να τολμήσουμε τον αλτρουισμό.
But on the more global level, what can we do? We need three things. Enhancing cooperation: Cooperative learning in the school instead of competitive learning, Unconditional cooperation within corporations -- there can be some competition between corporations, but not within. We need sustainable harmony. I love this term. Not sustainable growth anymore. Sustainable harmony means now we will reduce inequality. In the future, we do more with less, and we continue to grow qualitatively, not quantitatively. We need caring economics. The Homo economicus cannot deal with poverty in the midst of plenty, cannot deal with the problem of the common goods of the atmosphere, of the oceans. We need a caring economics. If you say economics should be compassionate, they say, "That's not our job." But if you say they don't care, that looks bad. We need local commitment, global responsibility. We need to extend altruism to the other 1.6 million species. Sentient beings are co-citizens in this world. and we need to dare altruism.
Ας χαιρετίσουμε την αλτρουιστική επανάσταση. Ζήτω η επανάσταση του αλτρουισμού.
So, long live the altruistic revolution. Viva la revolución de altruismo.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)