Είμαι διασώστης τα τελευταία επτά χρόνια στην Κομητεία Σάφολκ της Νέας Υόρκης. Έχω ανταποκριθεί πρώτος σε πολλά περιστατικά, από αυτοκινητιστικά ατυχήματα μέχρι τον τυφώνα Σάντι.
I've been a critical care EMT for the past seven years in Suffolk County, New York. I've been a first responder in a number of incidents ranging from car accidents to Hurricane Sandy.
Αν είστε σαν τους περισσότερους, ο θάνατος είναι ίσως από τους μεγαλύτερους φόβους σας. Μερικοί θα τον δούμε να έρχεται. Άλλοι, όχι. Υπάρχει ένας άγνωστος ιατρικός όρος που ονομάζεται επικείμενη καταστροφή. Είναι σχεδόν σύμπτωμα. Είμαι εκπαιδευμένος ν' ανταποκρίνομαι σ΄ αυτό το σύμπτωμα όπως και στα άλλα, έτσι όταν ένας ασθενής με κοιτάζει και λέει: «Θα πεθάνω σήμερα», είμαστε εκπαιδευμένοι να επανεκτιμήσουμε την κατάσταση του ασθενή.
If you are like most people, death might be one of your greatest fears. Some of us will see it coming. Some of us won't. There is a little-known documented medical term called impending doom. It's almost a symptom. As a medical provider, I'm trained to respond to this symptom like any other, so when a patient having a heart attack looks at me and says, "I'm going to die today," we are trained to reevaluate the patient's condition.
Σ' όλη μου την καριέρα έχω ανταποκριθεί σε μια σειρά περιστατικών που οι ασθενείς είχαν λίγα λεπτά ζωής και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα γι' αυτούς. Σ' αυτό ερχόμουν αντιμέτωπος με ένα δίλημμα: Τους λέω πως πρόκειται να πεθάνουν ή τους λέω ψέμματα για να τους παρηγορήσω; Στην αρχή της καριέρας μου αντιμετώπιζα αυτό το δίλημμα απλά λέγοντας ψέμματα. Φοβόμουν. Φοβόμουν πως αν τους έλεγα την αλήθεια θα πέθαιναν με τρόμο, με φόβο, προσπαθώντας ν' αρπάξουν τις τελευταίες στιγμές της ζωής.
Throughout my career, I have responded to a number of incidents where the patient had minutes left to live and there was nothing I could do for them. With this, I was faced with a dilemma: Do I tell the dying that they are about to face death, or do I lie to them to comfort them? Early in my career, I faced this dilemma by simply lying. I was afraid. I was afraid if I told them the truth, that they would die in terror, in fear, just grasping for those last moments of life.
Όλα αυτά άλλαξαν με ένα περιστατικό. Πριν πέντε χρόνια, απάντησα σ' ένα ατύχημα με μοτοσικλέτα. Ο οδηγός είχε υποστεί πολύ σοβαρούς τραυματισμούς. Καθώς τον αξιολογούσα, συνειδητοποίησα πως δεν υπήρχε κάτι που μπορούσε να γίνει γι' αυτόν και όπως και σε πολλές άλλες περιπτώσεις, με κοίταξε στα μάτια και με ρώτησε: «Θα πεθάνω;» Εκείνη τη στιγμή αποφάσισα να κάνω κάτι διαφορετικό. Αποφάσισα να του πω την αλήθεια. Αποφάσισα να του πω πως θα πεθάνει και πως δεν μπορούσα να κάνω τίποτα γι' αυτόν. Η αντίδρασή του με συγκλονίζει μέχρι και σήμερα. Απλά ξάπλωσε πίσω και είχε ένα βλέμμα αποδοχής στο πρόσωπό του. Δεν είχε τρόμο ή φόβο, όπως νόμιζα. Απλά ξάπλωσε εκεί και καθώς τον κοιτούσα στα μάτια, είδα εσωτερική γαλήνη και αποδοχή. Από εκείνη τη στιγμή αποφάσισα πως δεν θα παρηγορούσα τους ετοιμοθάνατους με ψέμματα. Έχοντας απαντήσει σε πολλές κλήσεις από τότε όπου οι ασθενείς βρίσκονταν στις τελευταίες τους στιγμές και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα γι' αυτούς, σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις όλοι είχαν την ίδια αντίδραση στην αλήθεια, αυτή της εσωτερικής γαλήνης και της αποδοχής. Για την ακρίβεια, υπάρχουν τρεις περιπτώσεις που παρατήρησα σε όλα αυτά τα περιστατικά.
That all changed with one incident. Five years ago, I responded to a motorcycle accident. The rider had suffered critical, critical injuries. As I assessed him, I realized that there was nothing that could be done for him, and like so many other cases, he looked me in the eye and asked that question: "Am I going to die?" In that moment, I decided to do something different. I decided to tell him the truth. I decided to tell him that he was going to die and that there was nothing I could do for him. His reaction shocked me to this day. He simply laid back and had a look of acceptance on his face. He was not met with that terror or fear that I thought he would be. He simply laid there, and as I looked into his eyes, I saw inner peace and acceptance. From that moment forward, I decided it was not my place to comfort the dying with my lies. Having responded to many cases since then where patients were in their last moments and there was nothing I could do for them, in almost every case, they have all had the same reaction to the truth, of inner peace and acceptance. In fact, there are three patterns I have observed in all these cases.
Η πρώτη πάντα με σόκαρε κάπως. Ανεξάρτητα από την πίστη ή την πολιτισμική καταγωγή, υπάρχει ανάγκη για συγχώρεση. Είτε το αποκαλούν αμαρτία, ή απλά λένε πως έχουν μετανιώσει για κάτι, η ενοχή είναι γενική. Κάποτε φρόντιζα έναν ηλικιωμένο κύριο που έπαθε σοβαρή καρδιακή προσβολή. Καθώς προετοίμαζα τον εαυτό μου και τον εξοπλισμό μου για την επικείμενη καρδιακή ανακοπή, άρχισα να μιλάω στον ασθενή για τον επικείμενο θάνατό του. Το είχε ήδη καταλάβει από τον τόνο της φωνής μου και τη γλώσσα του σώματός μου. Καθώς τοποθέτησα τον απινιδωτή κι ετοιμαζόμουν γι' αυτό που θα συνέβαινε, με κοίταξε στα μάτια και είπε: «Εύχομαι να είχα περάσει περισσότερο χρόνο με τα παιδιά και τα εγγόνια μου αντί να είμαι εγωιστής με το χρόνο μου». Αντιμέτωπος με τον επικείμενο θάνατο, το μόνο που ήθελε ήταν συγχώρεση.
The first pattern always kind of shocked me. Regardless of religious belief or cultural background, there's a need for forgiveness. Whether they call it sin or they simply say they have a regret, their guilt is universal. I had once cared for an elderly gentleman who was having a massive heart attack. As I prepared myself and my equipment for his imminent cardiac arrest, I began to tell the patient of his imminent demise. He already knew by my tone of voice and body language. As I placed the defibrillator pads on his chest, prepping for what was going to happen, he looked me in the eye and said, "I wish I had spent more time with my children and grandchildren instead of being selfish with my time." Faced with imminent death, all he wanted was forgiveness.
Το δεύτερο που παρατηρώ είναι την ανάγκη τους να τους θυμούνται. Είτε να τους θυμάμαι εγώ, είτε οι αγαπημένοι τους, είχαν την ανάγκη να αισθάνονται πως θα συνεχίσουν να ζουν. Υπάρχει μια ανάγκη αθανασίας στην καρδιά και στις σκέψεις των αγαπημένων τους προσώπων, στις δικές μου, των διασωστών ή οποιουδήποτε εκεί γύρω. Αμέτρητες φορές με κοίταξε κάποιος ασθενής και μου είπε: «Θα με θυμάσαι;»
The second pattern I observe is the need for remembrance. Whether it was to be remembered in my thoughts or their loved ones', they needed to feel that they would be living on. There's a need for immortality within the hearts and thoughts of their loved ones, myself, my crew, or anyone around. Countless times, I have had a patient look me in the eyes and say, "Will you remember me?"
Το τελευταίο μοτίβο που παρατηρώ, πάντα με άγγιζε βαθιά στην ψυχή μου. Οι ετοιμοθάνατοι έχουν την ανάγκη να ξέρουν πως η ζωή τους είχε νόημα. Έχουν την ανάγκη να ξέρουν πως δεν ξόδεψαν τη ζωή τους σε ανούσια πράγματα.
The final pattern I observe always touched me the deepest, to the soul. The dying need to know that their life had meaning. They need to know that they did not waste their life on meaningless tasks.
Αυτό το διαπίστωσα πολύ νωρίς στην καριέρα μου. Έπρεπε ν' ανταποκριθώ σε μια κλήση. Ήταν μια γυναίκα σχεδόν εξήντα ετών, σοβαρά εγκλωβισμένη σ' ένα όχημα. Την είχαν χτυπήσει πλάγια με μεγάλη ταχύτητα και ήταν σε πολύ κρίσιμη κατάσταση. Καθώς η πυροσβεστική προσπαθούσε να την απεγκλωβίσει, σκαρφάλωσα μέσα για να της δώσω τις πρώτες βοήθειες. Καθώς μιλούσαμε μου είπε: «Ήθελα να κάνω πολλά περισσότερα στη ζωή μου». Αισθανόταν πως δεν είχε αφήσει το σημάδι της στη Γη. Καθώς συνεχίσαμε να μιλάμε, αποδείχτηκε πως ήταν μητέρα δύο υιοθετημένων παιδιών που προετοιμάζονταν για την ιατρική σχολή. Χάρη σ' αυτή, δύο παιδιά είχαν μια ευκαιρία που δεν θα είχαν αλλιώς και θα συνέχιζαν να σώζουν ζωές αργότερα ως γιατροί. Χρειάστηκαν 45 λεπτά για ν' απεγκλωβιστεί από το όχημα. Παρ΄ όλα αυτά, απεβίωσε πριν την απελευθερώσουμε.
This came to me very, very early in my career. I had responded to a call. There was a female in her late 50s severely pinned within a vehicle. She had been t-boned at a high rate of speed, critical, critical condition. As the fire department worked to remove her from the car, I climbed in to begin to render care. As we talked, she had said to me, "There was so much more I wanted to do with my life." She had felt she had not left her mark on this Earth. As we talked further, it would turn out that she was a mother of two adopted children who were both on their way to medical school. Because of her, two children had a chance they never would have had otherwise and would go on to save lives in the medical field as medical doctors. It would end up taking 45 minutes to free her from the vehicle. However, she perished prior to freeing her.
Πίστευα αυτό που βλέπεις στις ταινίες. Ότι οι τελευταίες σου στιγμές είναι με απόλυτο τρόμο, φόβο. Συνειδητοποίησα πως ανεξάρτητα από τις συνθήκες, συνήθως αυτές οι στιγμές αντιμετωπίζονται με γαλήνη και αποδοχή, πως είναι τα πιο μικρά πράγματα, οι πιο μικρές στιγμές, τα πιο μικρά πράγματα που έφερες στον κόσμο που σου δίνουν γαλήνη αυτές τις τελευταίες στιγμές.
I believed what you saw in the movies: when you're in those last moments that it's strictly terror, fear. I have come to realize, regardless of the circumstance, it's generally met with peace and acceptance, that it's the littlest things, the littlest moments, the littlest things you brought into the world that give you peace in those final moments.
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)