So our story started several years ago, when my wife and I got a complaint letter in the mail from an anonymous neighbor.
Ons verhaal begint enkele jaren geleden, toen we thuis een klachtenbrief in de bus kregen van een anonieme buur.
(Laughter)
(Gelach)
I'll never forget the way my wife transformed before my eyes from this graceful, peaceful, sweet woman into just an angry mother grizzly bear whose cubs needed to be protected. It was intense. So here's what happened.
Ik zal nooit vergeten hoe mijn vrouw voor mijn ogen veranderde van een vriendelijke, rustige, lieve dame in een boze grizzlybeer die haar jongen wou beschermen. Het was intens. Wat was er precies gebeurd?
This is our family. This is my wife and I and our five awesome kids. We're pretty loud, we're pretty rambunctious, we're us. You'll notice, though, that two of our children look a little different than Mary and I, and that's because they came to us through adoption. Our neighbor, though, saw two different-looking children playing outside of our house every day and came to the conclusion that we must have been running an illegal day care out of our home.
Dit is ons gezin. Mijn vrouw en ik met onze vijf fantastische kinderen. We zijn wat luidruchtig en onstuimig; we zijn wie we zijn. Je kan zien dat twee van onze kinderen er iets anders uitzien dan Mary en ik. Dat is omdat ze geadopteerd zijn. Onze buur zag echter twee anders uitziende kinderen die elke dag voor ons huis speelden en kwam tot de conclusie dat we thuis een illegale crèche runden.
(Murmuring)
(Geroezemoes)
We were really angry to have our children stereotyped like that, but I know that's a relatively minor example of racial profiling. But isn't it sometimes what we all tend to do with people who think differently, or believe differently or maybe even vote differently? Instead of engaging as true neighbors, we keep our distance and our actions towards those are guided by who we think sees the world as we do or who we think doesn't.
We waren heel boos dat onze kinderen zo werden gestereotypeerd, maar ik weet dat dit slechts een klein voorbeeld is van racisme. Maar is dat niet wat we allemaal af en toe doen met mensen die anders denken, andere opvattingen hebben, of anders stemmen? In plaats van als echte buren met elkaar om te gaan houden we afstand en ons gedrag tegenover elkaar wordt beïnvloed door wie de wereld ziet zoals wij en wie niet.
See, what my neighbor suffered from is a condition called agonism. And sometimes we all suffer from the same condition. It's not a medical condition, but it is contagious. So let's talk a little bit about what agonism is. My favorite definition of agonism is taking a warlike stance in contexts that are not literally war. Agonism comes from the same Greek root word "agon" from which we get "agony." How very appropriate. We all tend to show symptoms of agonism when we hold on to two deeply held beliefs, first identified by author Rick Warren. The first one is that if love someone, we must agree with all they do or believe. And the second is the inverse, that if we disagree with someone, it must mean that we fear or we hate them.
Mijn buurman leed aan 'agonisme'. En soms lijden we allemaal aan die aandoening. Het is geen medische aandoening, maar het is wel besmettelijk. Laten we het even hebben over agonisme. Mijn favoriete definitie van het woord is een oorlogszuchtige houding aannemen wanneer er geen oorlog is. Agonisme komt van het Griekse stamwoord 'agon', net als het Engelse 'agony'. Hoe toepasselijk. We hebben allemaal symptomen van agonisme als we vasthouden aan twee diepgewortelde overtuigingen die het eerst werden geïdentificeerd door auteur Rick Warren. Het eerste is dat als we iemand graag zien, we akkoord moeten gaan met alles wat hij doet of gelooft. Het tweede is het omgekeerde, als we het oneens zijn met iemand is dat omdat we bang voor hem zijn of hem haten.
Not sure we really recognize the agony this way of thinking brings to us, when our relationships die because we think we have to agree or disagree no matter what. Think about the conversations we've had around Brexit, or Hong Kong, maybe Israeli settlements or perhaps impeachment. I bet we could all think of at least one personal relationship that's been strained or maybe even ended because of these topics, or tragically, over a topic much more trivial than those. The cure for agonism is not out of reach. The question is how.
Ik weet niet of we beseffen hoe die manier van denken ons kwelt, wanneer onze relaties kapot gaan omdat we denken dat we het altijd eens of oneens moeten zijn, wat er ook gebeurt. Denk maar aan onze gesprekken over de Brexit, of Hong Kong, of de Israëlische nederzettingen of de afzetting van een staatshoofd. Ik wed dat we allemaal minstens één persoonlijke relatie kennen die gespannen werd of misschien zelfs stukliep door deze onderwerpen, of, nog tragischer, door een veel banaler onderwerp. De remedie voor agonisme ligt niet buiten ons bereik. De vraag is hoe?
So might I suggest two strategies that my experience has taught me to start with. First, cultivate common ground, which means focusing on what we share. I want you to know I'm using my words very, very deliberately. By "cultivate," I mean we have to intentionally work to find common ground with someone. Just like a farmer works to cultivate the soil. And common ground is a common term, so let me at least explain what I don't mean, which is I don't mean by common ground that we were exact, or that we totally agree and approve. All I mean is that we find one unifying thing that we can have in a relationship in common with another person.
Mag ik twee strategieën voorstellen waarmee ik heb geleerd te beginnen. Ten eerste: cultiveer jullie raakvlakken, ofwel focus op wat we gemeen hebben. Ik gebruik mijn woorden heel bewust. Met 'cultiveren' bedoel ik dat we bewust op zoek gaan naar onze raakvlakken met iemand. Net als een boer die de grond bewerkt. En 'raakvlak' is een veelgebruikte term, dus laat me uitleggen wat ik niet bedoel. Met raakvlak bedoel ik niet dat we dezelfde persoon zijn of 100% dezelfde mening hebben. Al wat ik bedoel is dat we één iets zoeken dat ons verenigt, iets wat we gemeen hebben in onze relatie met iemand anders.
You know, sometimes that one thing is hard to find. So I'd like to share a personal story, but before I do, let me tell you a little bit more about myself. I'm Caucasian, cisgender male, middle class, evangelical Christian. And I know, as soon as some of those words came out of my mouth, some of you had some perceptions about me. And it's OK, I know that not all those perceptions are positive. But for those who share my faith, know that I'm about to cut across the grain. And you may tune me out as well. So as we go, if you're having a hard time hearing me, I just gently ask that you reflect and see if you're buying into agonism. If you're rejecting me simply because you think you see the world differently than I do, because isn't that what we're here talking about? Alright, ready?
Soms is het moeilijk iets te vinden. Daarom een persoonlijk verhaal, maar eerst zal ik jullie iets meer over mezelf vertellen. Ik ben een blanke cisgender man uit de middenklasse en een evangelisch christen. Zodra ik die woorden zei, hadden sommigen een bepaald beeld van mij. Dat is OK, ik weet dat dat beeld niet enkel positief is. Maar voor zij die hetzelfde geloof hebben, weet dat ik jullie ook tegen de haren zal instrijken, en dat je mij misschien ook niet zal mogen. Dus straks, als je het moeilijk hebt met wat ik zeg, vraag ik gewoon dat je eens nadenkt en nagaat of je agonisme in jezelf herkent als je mij afwijst enkel omdat je denkt dat we de wereld anders zien. Want daarover hebben we het, niet? Klaar, iedereen?
So I've been thinking a lot about how to find common ground in the area of gender fluidity, as an evangelical Christian. For Christians like me, we believe that God created us man and woman. So what do I do? Do I throw up my hands and say, "I can't have a relationship with anybody who is transgender or LGBTQIA?" No. That would be giving into agonism.
Ik heb lang nagedacht over hoe ik raakvlakken kan vinden op het vlak van genderfluïditeit als evangelisch christenen. Christenen zoals ik geloven dat God ons als man of vrouw heeft geschapen. Dus wat doe ik? Geef ik het op en zeg ik dat ik geen relatie kan hebben met iemand die transgender of LGBTQIA is? Nee. Dan zou ik toegeven aan agonisme.
So I started looking at the foundational aspects of my faith, the first of which is that of the three billion genes that make us human -- and by the way, we share 99.9 percent of those genes -- that I believe those three billion genes are the result of an intelligent designer. And that immediately gives me common ground with anybody. What it also gives me ... is the belief that each and every one of us have been given the right to life by that same intelligent designer.
Dus ik nam de fundamenten van mijn geloof onder de loep, waarvan het eerste is dat de drie miljard genen die ons tot mens maken, 99,9% van die genen hebben we trouwens gemeen, dat ik geloof dat een intelligente ontwerper al die genen heeft gecreëerd. En dat geeft me meteen een raakvlak met eender wie. Het geeft me ook het geloof dat elk van ons het recht heeft gekregen om te leven door diezelfde intelligente ontwerper.
I dug deeper though. I found that my faith didn't teach me to start relationships by arguing with somebody until they believed what I believed, or I convinced them. No, it taught me to start relationships by loving them as a coequal member of the human race. Honestly though, some who share my faith draw a line and refuse to address somebody by their preferred gender pronoun. But isn't that believing the lie that in order for me to honor you, I have to give up what I believe?
Ik groef echter nog dieper en besefte dat mijn geloof mij niet leert een relatie aan te gaan door te bekvechten tot iemand gelooft wat ik geloof, of door mij is overtuigd. Nee, het leerde me een relatie te beginnen door iemand graag te zien als een gelijkwaardig lid van de mensheid. Maar eerlijk is eerlijk, sommige medegelovigen trekken een streep en weigeren iemand aan te spreken met de aanspreekvorm van hun keuze. Maar is dat niet geloven in de leugen dat ik je enkel kan respecteren als ik mijn eigen overtuigingen opgeef?
Come back in time with me -- let's say it's 20 years ago, and Muhammad Ali comes to your doorstep. And you open the door. Would you address him as Muhammad Ali or his former name of Cassius Clay? I'm guessing that most of you would say Muhammad Ali. And I'm also guessing that most of you wouldn't think we'd have to immediately convert to Islam, just by using his name. To honor him would cost me, would cost any of us absolutely nothing, and it would give us the common ground to have a relationship. And it's the relationship that cures agonism, not giving up what we believe.
We gaan terug in de tijd, zo'n 20 jaar geleden, en Muhammad Ali staat voor je deur. Je opent de deur. Zou je hem aanspreken met Muhammad Ali of met zijn vroegere naam Cassius Clay? Velen onder jullie zouden waarschijnlijk Muhammad Ali zeggen. En ik denk dat de meesten niet zouden denken dat we ons tot de islam moeten bekeren door zijn naam te gebruiken. Hem respect tonen zou mij, of eender wie van ons, absoluut niets kosten. En het zou ons een raakvlak geven om een relatie aan te gaan. En het is de relatie die agonisme geneest, niet het opgeven van wat we geloven.
So for me to honor my faith, it means rejecting these rigid symptoms of agonism. Meaning, I can and I will love you. I can and I will accept you, and I don't have to buy into the lie that if I do these things, I have to give up what I believe or chose to fear and hate you. Because I'm focusing on what we have in common.
Dus als ik mijn geloof wil eren, moet ik enkel de rigide symptomen van agonisme verwerpen. Dus ik kan en zal je graag zien. Ik kan en zal je aanvaarden en ik hoef niet in de leugen te geloven dat ik daarom mijn eigen opvattingen moet laten varen, of angst of haat voor je moet voelen. Want ik focus op wat we gemeen hebben.
When you can find even the smallest bit of common ground with somebody, it allows you to understand just the beautiful wonder and complexity and majesty of the other person.
Als je zelfs maar het kleinste beetje raakvlak kan vinden met iemand, zal je begrijpen hoe wonderlijk, hoe complex en hoe majestueus die andere persoon is.
Our second strategy gives us room to (Inhales) breathe. To pause. To calm down. To have the kind of relationships that cure agonism. And how to keep those relationships alive. Our second strategy is to exchange extravagant grace.
Onze tweede strategie geeft ons de ruimte om (Ademt in) te ademen. Te pauzeren. Te kalmeren. Om het soort relaties te hebben die agonisme genezen. En hoe we die relaties in leven kunnen houden. Onze tweede strategie is extravagante gratie en genade.
(Laughs)
(Lacht)
Once again, I'm not mincing words -- by grace, I don't mean we should all go sign up for ballet, that would be weird.
Ook hier een bewuste woordkeuze. Met gratie bedoel ik niet dat we allemaal ballet moeten volgen. Dat zou raar zijn.
(Laughter)
(Gelach)
What I mean is not canceling everything over one mistake. Even if that mistake personally offended you. Maybe even deeply. Perhaps Holocaust survivor Corrie ten Boom put it best when she said, "To forgive is to set a prisoner free, only to realize that prisoner was me." My faith teaches me that we humans will never be perfect, myself very much included. So we need the grace of a savior, who for me is Jesus. And while I define grace in the context of my faith, I know there's a lot of other people who have defined it differently and in different ways. One of my favorites is radio broadcaster Oswald Hoffmann, who said, "Grace is the love that loves the unlovely and the unlovable." And I just love that picture of grace. Because I know I am, and maybe a lot of you can think of a time when we're just pretty dadgum unlovable.
Ik bedoel dat we niet alles moeten laten vallen omwille van één fout. Zelfs als die fout je persoonlijk heeft beledigd. Misschien zelfs diep. Holocaust-overlever Corrie ten Boom zei het het best toen ze zei: "Vergeven is een gevangene vrijlaten en beseffen dat die gevangene ikzelf was." Mijn geloof leert me dat wij mensen nooit perfect zullen zijn, ikzelf inbegrepen. Dus we hebben de gratie nodig van een redder, en voor mij is dat Jezus. Ook al omschrijf ik gratie op basis van mijn geloof, ik weet dat anderen dit anders omschrijven en op andere manieren. Een van mijn favorieten is radiopresentator Oswald Hoffmann, die zei: "Gratie is de liefde voor het ongeliefde en het onbeminnelijke." En dat vind ik een mooi beeld van gratie. Want ik weet dat ikzelf en jullie misschien ook, momenten hebben waarop we heel onbeminnelijk zijn.
So it would be the height of hypocrisy, dare I say repulsive to my faith, for me to accept the unconditional, unqualified grace and love from God and then turn around and put one precondition on the love I give you. What in the world would I be thinking? And by extravagant, I mean over the top, not just checking a box. We can all remember when we were kids and our parents forced us to apologize to somebody and we walked up to them and said, (Angrily) "I'm sorry." We just got it over with, right? That's not what we're talking about. What we're talking about is not having to give someone grace but choosing to and wanting to. That's how we exchange extravagant grace.
Dus het zou het toppunt van hypocrisie zijn en zelfs het tegenovergestelde van mijn geloof, om zelf de onvoorwaardelijke gratie en liefde van God te aanvaarden en mij dan om te draaien en mijn liefde voor jou voorwaardelijk te maken. Wat zou ik in hemelsnaam denken? En met extravagant bedoel ik volledig overdreven, niet enkel een vakje aanvinken. We herinneren ons allemaal als kind dat onze ouders ons dwongen onze excuses aan te bieden. We liepen naar die persoon en zeiden (Boos): "Sorry." Gewoon om het achter de rug hebben. Daar hebben we het niet over. Waar we het over hebben, is niet gratie te móeten geven maar ervoor te kiezen en het oprecht te willen. Dat is extravagante gratie.
Listen, I know this can sound really, really theoretical. So I'd like to tell you about a hero of mine. A hero of grace. It's 2014. In Iran. And the mother of a murdered son is in a public square. The man who murdered her son is also in that square, by a gallows, on a chair of some kind, a noose around his neck and a blindfold over his eyes. Samereh Alinejad had been given the sole right under the laws of her country to either pardon this man or initiate his execution. Put another way, she could pardon him or literally push that chair out from underneath his feet.
Ik weet dat dit heel theoretisch kan klinken. Dus ik wil je graag vertellen over een van mijn helden. Een held in gratie en genade. Het is 2014. In Iran. En de moeder van een vermoorde jongen staat op een openbaar plein. De man die haar zoon heeft vermoord is er ook, bij een galg, op een stoel, met een strop rond zijn nek en een blinddoek voor zijn ogen. Samereh Alinejad had als enige het recht gekregen onder de wetgeving van haar land om ofwel deze man gratie te verlenen of hem te executeren. Met andere woorden: ze kon hem vergeven of letterlijk de stoel onder zijn voeten wegschoppen.
(Exhales)
(Ademt uit)
I just ... I can't picture the agony going through both Samereh and this man at the time. Samereh with her choice to make, and this man, in the account that I read, was just weeping, just begging for forgiveness. And Samereh had a choice. And she chose in that moment to walk up to this man and to slap him right across the face. And that signaled her pardon. It gets better.
Ik... Ik kan me niet voorstellen wat er door haar en zijn hoofd ging op dat moment. Samereh, die haar keuze moest maken, en de man die, volgens het verslag, aan het huilen was en haar smeekte om vergeving. En Samereh had een keuze. Ze koos ervoor om naar de man toe te stappen en hem in zijn gezicht te slaan. En zo gaf ze hem vergeving. Het wordt nog beter.
Right afterwards, somebody asked her, they interviewed her, and she was quoted as saying, "I felt as if rage vanished from within my heart and the blood in my veins began to flow again." Isn't that incredible? I mean, what a picture of grace, what a hero of grace. And there's a lesson in there for all of us. That as theologian John Piper said, "Grace is power, not just pardon." And if you think about it, grace is the gift we give someone else in a relationship that says our relationship is way more important than the things that separate us. And if you really think about it some more, we all have the power to execute in our relationships, or to pardon.
Net daarna stelde iemand haar een vraag in een interview, en ze antwoordde: "Ik voelde de woede wegebben uit mijn hart en het bloed in mijn aderen begon weer te stromen." Is dat niet ongelooflijk? Wat een voorbeeld van gratie, wat een heldin van genade. En we kunnen hier allemaal een les uit leren. Zoals de theoloog John Piper zei: "Gratie is kracht, niet enkel vergeving." En als je erover nadenkt, is gratie het geschenk dat we iemand anders geven in een relatie waarmee je aangeeft: onze relatie is belangrijker dan wat ons verdeelt. En als je er nog verder over nadenkt, hebben we allemaal de macht om iemand te executeren in onze relaties of te vergeven.
We never did find out the identity of our anonymous neighbor.
We konden nooit de identiteit van onze anonieme buur achterhalen.
(Laughter)
(Gelach)
But if we did, I'd hope we'd simply say, "Can we have coffee?" And maybe there's somebody you need to have coffee with and find your common ground with them. Or maybe there's somebody you're in a relationship with and you need to exchange extravagant grace. Maybe go first.
Maar als dat wel zou gebeuren, hoop ik dat we zullen zeggen: "Drinken we een kopje koffie?" Misschien is er iemand met wie je koffie moet drinken om je raakvlakken te zoeken. Of misschien heb je een relatie met iemand en is het nodig om extravagante gratie te tonen. Zet zelf de eerste stap.
These two strategies have taught me how to exchange extravagant grace in my relationships and to enjoy the beautiful design of my neighbors. I want to continue to choose relationships over agonism. Will you choose to join me?
Deze twee strategieën hebben me geleerd hoe ik extravagante gratie kan geven in mijn relaties en kan genieten van de schoonheid van mijn buren. Ik wil blijven kiezen voor relaties boven agonisme. Doen jullie mee?
Thank you.
Bedankt.
(Applause)
(Applaus)