A la dècada de 1970, quan era estudiant aquí a Oxford, el futur del món no augurava res de bo. L'explosió demogràfica era imparable. La fam mundial, inevitable. Una epidèmia de càncer provocada per substàncies químiques de l'entorn amenaçava d'escurçar-nos la vida. Als boscos, hi havia pluja àcida. El desert avançava 2 o 3 km l'any. Ens estàvem quedant sense petroli. I deien que l'hivern nuclear ens anorrearia. Al final, no va passar res de tot allò. (Riuen) Què ha passat realment tots aquests anys? És sorprenent: la renda mitjana per càpita de l'habitant mitjà del planeta, en termes reals, ajustada a la inflació, s'ha triplicat. L'esperança de vida ha augmentat un 30%. La mortalitat infantil s'ha reduït dues terceres parts. La producció alimentària per càpita s'ha incrementat una tercera part. I tot plegat, amb el doble de població.
When I was a student here in Oxford in the 1970s, the future of the world was bleak. The population explosion was unstoppable. Global famine was inevitable. A cancer epidemic caused by chemicals in the environment was going to shorten our lives. The acid rain was falling on the forests. The desert was advancing by a mile or two a year. The oil was running out, and a nuclear winter would finish us off. None of those things happened, (Laughter) and astonishingly, if you look at what actually happened in my lifetime, the average per-capita income of the average person on the planet, in real terms, adjusted for inflation, has tripled. Lifespan is up by 30 percent in my lifetime. Child mortality is down by two-thirds. Per-capita food production is up by a third. And all this at a time when the population has doubled.
Com ho hem aconseguit? Sigui bo o dolent. Com s'ha aconseguit? Com hem esdevingut l'única espècie que guanya en prosperitat a mesura que augmenta en nombre? La mida d'aquesta taca del gràfic representa la població. I el nivell del gràfic representa el PIB per càpita. Em sembla que, per respondre aquesta pregunta, heu d'entendre com som capaços els éssers humans d'unir els cervells perquè les idees es combinin i recombinin, es trobin i, de fet, s'aparellin. Dit d'una altra manera, hem de comprendre com fan sexe les idees.
How did we achieve that, whether you think it's a good thing or not? How did we achieve that? How did we become the only species that becomes more prosperous as it becomes more populous? The size of the blob in this graph represents the size of the population, and the level of the graph represents GDP per capita. I think to answer that question you need to understand how human beings bring together their brains and enable their ideas to combine and recombine, to meet and, indeed, to mate. In other words, you need to understand how ideas have sex.
Ara m'agradaria que imaginéssiu com vam passar de crear objectes com aquest a crear-ne d'altres com aquest. Tots dos són objectes reals. L'un és una destral acheuiana de fa mig milió d'anys com les que elaborava l'Homo erectus. L'altre és, evidentment, un ratolí d'ordinador. Tenen la mateixa mida i forma, són gairebé clavats. He provat de distingir quin és més gran però és gairebé impossibe. Per què? Tots dos es van dissenyar perquè encaixessin a la mà. Tots dos són tecnologia. Al capdavall, la semblança no és tan interessant. Només ens diu que tots dos pretenien tenir cabuda a la mà humana. El que a mi m'interessa són les diferències. El de l'esquerra es va crear sense gaire variacions durant un milió d'anys, des de fa un milió i mig fins fa mig milió d'anys. L'Homo erectus va fabricar la mateixa eina durant 30.000 generacions. És clar, hi va haver petits canvis, però les eines van canviar més lentament que els esquelets. No hi havia progrés ni innovació. És un fenomen extraordinari, però cert. I, amb tot, l'objecte de la dreta va quedar obsolet en cinc anys. També hi ha una altra diferència: l'objecte de l'esquerra està fet d'una única substància. El de la dreta està compost d'un conjunt de substàncies diferents, de silici, metall, plàstic, etc. És més, és un conjunt d'idees diferents: la idea del plàstic, la idea del làser, la idea dels transistors. S'han combinat totes en aquesta tecnologia.
I want you to imagine how we got from making objects like this to making objects like this. These are both real objects. One is an Acheulean hand axe from half a million years ago of the kind made by Homo erectus. The other is obviously a computer mouse. They're both exactly the same size and shape to an uncanny degree. I've tried to work out which is bigger, and it's almost impossible. And that's because they're both designed to fit the human hand. They're both technologies. In the end, their similarity is not that interesting. It just tells you they were both designed to fit the human hand. The differences are what interest me, because the one on the left was made to a pretty unvarying design for about a million years -- from one-and-a-half million years ago to half a million years ago. Homo erectus made the same tool for 30,000 generations. Of course there were a few changes, but tools changed slower than skeletons in those days. There was no progress, no innovation. It's an extraordinary phenomenon, but it's true. Whereas the object on the right is obsolete after five years. And there's another difference too, which is the object on the left is made from one substance. The object on the right is made from a confection of different substances, from silicon and metal and plastic and so on. And more than that, it's a confection of different ideas, the idea of plastic, the idea of a laser, the idea of transistors. They've all been combined together in this technology.
I aquesta combinació, aquesta tecnologia acumulativa, és el que m'intriga. Crec que és el secret que explica el que veiem avui dia al món. El meu cos també és una acumulació d'idees. La idea de les cèl·lules dèrmiques, les cerebrals, les hepàtiques... s'han unit. Com aconsegueix l'evolució acumular i combinar? Doncs fa servir la reproducció sexual. En una espècie asexual, si es generen dues mutacions en diferents éssers, un de verd i un de vermell, l'un ha de ser millor que l'altre. L'un s'extingeix perquè l'altre sobrevisqui. Però, en una espècie sexuada, pot passar que un individu hereti totes dues mutacions per dos llinatges diferents. El que fa el sexe és permetre a l'individu aprofitar les innovacions genètiques de tota l'espècie. No es limita al seu propi llinatge.
And it's this combination, this cumulative technology, that intrigues me, because I think it's the secret to understanding what's happening in the world. My body's an accumulation of ideas too: the idea of skin cells, the idea of brain cells, the idea of liver cells. They've come together. How does evolution do cumulative, combinatorial things? Well, it uses sexual reproduction. In an asexual species, if you get two different mutations in different creatures, a green one and a red one, then one has to be better than the other. One goes extinct for the other to survive. But if you have a sexual species, then it's possible for an individual to inherit both mutations from different lineages. So what sex does is it enables the individual to draw upon the genetic innovations of the whole species. It's not confined to its own lineage.
Quin procés té el mateix efecte en l'evolució cultural que el sexe en l'evolució biològica? Diria que la resposta és l'intercanvi, l'hàbit d'intercanviar una cosa per una altra. És una característica singularment humana. No hi ha animals que ho facin. Els pots ensenyar a intercanviar en un laboratori. I hi ha reciprocitat entre animals. Però mai no es dóna l'intercanvi d'un objecte per un altre. Com va afirmar Adam Smith: "Mai ningú ha vist un gos fent un intercanvi just d'ossos amb un altre gos". (Riuen) Es pot tenir una cultura sense intercanvis. Diguem que podem tenir una cultura asexual. Els ximpanzès, les orques, aquesta mena d'animals, tenen cultura. S'ensenyen tradicions que es transmeten dels pares a les cries. En aquest cas, els ximpanzès s'ensenyen a trencar nous amb les pedres. Però la diferència és que aquestes cultures mai no s'amplien, no creixen, no s'acumulen i mai no es combinen. El motiu és que no hi ha sexe, diguem-ne, que no hi ha cap intercanvi d'idees. Les tropes de ximpanzès tenen cultures diferents segons la tropa. Entre elles no hi ha cap intercanvi d'idees.
What's the process that's having the same effect in cultural evolution as sex is having in biological evolution? And I think the answer is exchange, the habit of exchanging one thing for another. It's a unique human feature. No other animal does it. You can teach them in the laboratory to do a little bit of exchange -- and indeed there's reciprocity in other animals -- But the exchange of one object for another never happens. As Adam Smith said, "No man ever saw a dog make a fair exchange of a bone with another dog." (Laughter) You can have culture without exchange. You can have, as it were, asexual culture. Chimpanzees, killer whales, these kinds of creatures, they have culture. They teach each other traditions which are handed down from parent to offspring. In this case, chimpanzees teaching each other how to crack nuts with rocks. But the difference is that these cultures never expand, never grow, never accumulate, never become combinatorial, and the reason is because there is no sex, as it were, there is no exchange of ideas. Chimpanzee troops have different cultures in different troops. There's no exchange of ideas between them.
Per què augmenta el nivell de vida l'intercanvi? La resposta prové de David Ricardo, del 1817. Us n'explicaré una versió aplicada a l'edat de pedra, tot i que ell ho va aplicar al comerç internacional. L'Adam triga 4 hores a fer una llança i 3 hores a fer una destral. L'Oz triga 1 hora a fer una llança Per tant, l'Oz és millor que l'Adam tant fent llances com destrals. No necessita l'Adam. Pot confegir les seves pròpies llances i destrals. Doncs no, perquè, si hi penses, si l'Oz fa dues llances i l'Adam, dues destrals i, en acabat, fan troc s'hauran estalviat una hora de feina cadascú. Com més ho practiquin, més veritat serà. Perquè, com més ho practiquin, més millorarà l'Adam fent destrals i més millorarà l'Oz fent llances. Els beneficis de l'intercanvi només faran que créixer. Vet aquí una de les gràcies de l'intercanvi: genera un impuls que afavoreix l'especialització, i aquest impulsa més intercanvis, etc. L'Adam i l'Oz s'han estalviat una hora cadascú. D'això se'n diu "prosperitat", estalviar temps per satisfer les teves necessitats.
And why does exchange raise living standards? Well, the answer came from David Ricardo in 1817. And here is a Stone Age version of his story, although he told it in terms of trade between countries. Adam takes four hours to make a spear and three hours to make an axe. Oz takes one hour to make a spear and two hours to make an axe. So Oz is better at both spears and axes than Adam. He doesn't need Adam. He can make his own spears and axes. Well no, because if you think about it, if Oz makes two spears and Adam make two axes, and then they trade, then they will each have saved an hour of work. And the more they do this, the more true it's going to be, because the more they do this, the better Adam is going to get at making axes and the better Oz is going to get at making spears. So the gains from trade are only going to grow. And this is one of the beauties of exchange, is it actually creates the momentum for more specialization, which creates the momentum for more exchange and so on. Adam and Oz both saved an hour of time. That is prosperity, the saving of time in satisfying your needs.
Pregunteu-vos quant de temps hauríeu de treballar per guanyar-vos una hora de llum per llegir un llibre aquesta nit. Si haguéssiu de començar de zero, posem que aneu al camp. Trobeu una ovella. La mateu. N'extraieu el greix. L'esteneu. En feu una espelma, etc., etc. Quant tardareu? Molt de temps. Quant de temps heu de treballar realment per guanyar-vos una hora de llum per llegir si viviu al Regne Unit i teniu un sou mitjà avui dia? La resposta és, si fa no fa, mig segon. El 1950 hauríeu hagut de treballar vuit segons, cobrant un sou mitjà, per adquirir aquesta llum. Heu guanyat set segons i mig de prosperitat. Des de 1950, vull dir. Són set segons i mig més en què podeu fer altres coses. O podeu adquirir un altre bé o servei. El 1880 haurien trigat 15 minuts a guanyar aquesta quantitat de llum amb un sou normal. El 1800 haurien estat 6 hores per poder tenir una espelma que cremés una hora. És a dir, una persona normal amb un sou mitjà el 1800 no es podia permetre una espelma.
Ask yourself how long you would have to work to provide for yourself an hour of reading light this evening to read a book by. If you had to start from scratch, let's say you go out into the countryside. You find a sheep. You kill it. You get the fat out of it. You render it down. You make a candle, etc. etc. How long is it going to take you? Quite a long time. How long do you actually have to work to earn an hour of reading light if you're on the average wage in Britain today? And the answer is about half a second. Back in 1950, you would have had to work for eight seconds on the average wage to acquire that much light. And that's seven and a half seconds of prosperity that you've gained since 1950, as it were, because that's seven and a half seconds in which you can do something else, or you can acquire another good or service. And back in 1880, it would have been 15 minutes to earn that amount of light on the average wage. Back in 1800, you'd have had to work six hours to earn a candle that could burn for an hour. In other words, the average person on the average wage could not afford a candle in 1800.
Torneu a la imatge de la destral i el ratolí i demaneu-vos: "Qui els va crear i per a què?" La destral de pedra la va crear algú per a ell mateix. Era per autosuficiència. Avui dia, en diem "pobresa". Però l'objecte de la dreta el va crear altra gent per a què l'utilitzés jo. Quanta gent? Desenes? Centenars? Milers? Jo imagino que deuen ser milions. Perquè aquí hi entraria l'home que ha conreat el cafè que va torrar per a l'home del jaciment petrolífer que va extreure el petroli que després processarien i seria plàstic, etc. Tots treballaven per a mi, per fabricar-me aquell ratolí. I així funciona la societat. Això és el que hem aconseguit com a espècie.
Go back to this image of the axe and the mouse, and ask yourself: "Who made them and for who?" The stone axe was made by someone for himself. It was self-sufficiency. We call that poverty these days. But the object on the right was made for me by other people. How many other people? Tens? Hundreds? Thousands? You know, I think it's probably millions. Because you've got to include the man who grew the coffee, which was brewed for the man who was on the oil rig, who was drilling for oil, which was going to be made into the plastic, etc. They were all working for me, to make a mouse for me. And that's the way society works. That's what we've achieved as a species.
En l'antiguitat, si eres ric tenies, literalment, gent que treballava per a tu. Així s'enriquia la gent: donant feina als altres. Lluís XIV tenia moltes persones al seu servei. Li confeccionaven una roba estrambòtica, com aquesta. (Riuen) I el pentinaven amb estils igual d'estrambòtics, el que fos. Tenia 498 persones per preparar-li el sopar cada nit. Ara bé, un turista modern que es passegi pel palau de Versalles i contempli les imatges de Lluís XIV té 498 persones que també li preparen el sopar. Són a les fondes, les cafeteries, els restaurants i les botigues de tot París. I están preparats per servir-te si els avises una hora abans un àpat fantàstic que segurament és de millor qualitat que el que menjava Lluís XIV. I això és el que hem fet, perquè tots treballem per als altres. Aprofitem l'especialització i l'intercanvi per incrementar la qualitat de vida dels altres.
In the old days, if you were rich, you literally had people working for you. That's how you got to be rich; you employed them. Louis XIV had a lot of people working for him. They made his silly outfits, like this, (Laughter) and they did his silly hairstyles, or whatever. He had 498 people to prepare his dinner every night. But a modern tourist going around the palace of Versailles and looking at Louis XIV's pictures, he has 498 people doing his dinner tonight too. They're in bistros and cafes and restaurants and shops all over Paris, and they're all ready to serve you at an hour's notice with an excellent meal that's probably got higher quality than Louis XIV even had. And that's what we've done, because we're all working for each other. We're able to draw upon specialization and exchange to raise each other's living standards.
També hi ha animals que treballen per a altres animals. Les formigues en són un exemple clàssic. Les obreres treballen per a les reines, i al revés, però amb una gran diferència: tan sols passa així dins de la colònia. Entre colònies, no treballen pel bé dels altres. Això succeeix perquè hi ha una distribució reproductiva del treball. És a dir, s'especialitzen pel que fa a la reproducció. Se n'ocupa la reina. En la nostra espècie, això no ho fem. És l'única cosa que ens entestem a fer nosaltres: la reproducció. (Riuen) Fins i tot a Anglaterra, no li deixem la reproducció a la reina.
Now, you do get other animals working for each other too. Ants are a classic example; workers work for queens and queens work for workers. But there's a big difference, which is that it only happens within the colony. There's no working for each other across the colonies. And the reason for that is because there's a reproductive division of labor. That is to say, they specialize with respect to reproduction. The queen does it all. In our species, we don't like doing that. It's the one thing we insist on doing for ourselves, is reproduction. (Laughter) Even in England, we don't leave reproduction to the Queen.
(Aplaudiment)
(Applause)
Quan va néixer aquest hàbit? I quant fa que funciona? Què implica? Em sembla que la versió més antiga d'això deu ser la divisió sexual del treball. Tot i que no en tinc proves. Sembla que la primera cosa que vam fer va ser treballar els homes per a les dones i a l'inrevés. Avui dia, en totes les societats caçadores-recol·lectores hi ha una divisió forratgera del treball entre, grosso modo, mascles caçadors i femelles recol·lectores. No és sempre tan senzill, però hi ha una diferència entre les funcions especialitzades d'homes i dones. I la gràcia d'aquest sistema és que beneficia tothom. La dona sap que, en el cas dels Hadza, arrencar arrels per compartir-les amb els homes a canvi de carn és l'única cosa que ha de fer per accedir a la proteïna. Arrenca unes arrels de més i les bescanvia per carn. No li cal sortir a caçar, que és cansadíssim, i provar de matar un porc senglar africà. L'home també sap que no li toca furgar la terra per aconseguir arrels. En té prou de garantir que mata algun senglar i que és prou gran per compartir-ne una part. Per tant, tots dos augmenten el nivell de vida de l'altre gràcies a la divisió sexual del treball.
So when did this habit start? And how long has it been going on? And what does it mean? Well, I think, probably, the oldest version of this is probably the sexual division of labor. But I've got no evidence for that. It just looks like the first thing we did was work male for female and female for male. In all hunter-gatherer societies today, there's a foraging division of labor between, on the whole, hunting males and gathering females. It isn't always quite that simple, but there's a distinction between specialized roles for males and females. And the beauty of this system is that it benefits both sides. The woman knows that, in the Hadzas' case here -- digging roots to share with men in exchange for meat -- she knows that all she has to do to get access to protein is to dig some extra roots and trade them for meat. And she doesn't have to go on an exhausting hunt and try and kill a warthog. And the man knows that he doesn't have to do any digging to get roots. All he has to do is make sure that when he kills a warthog it's big enough to share some. And so both sides raise each other's standards of living through the sexual division of labor.
Quan va succeir això? No ho sabem, però pot ser que no fossin els neandertals. Eren una espècie molt cooperativa. Una espècie molt intel·ligent. De mitjana, al final tenien uns cervells més grans que tots els que som en aquesta sala avui. Eren imaginatius. Enterraven els seus morts. Segurament tenien un llenguatge perquè sabem que tenien el gen FOXP2 del mateix tipus que nosaltres. El van descobrir aquí, a Oxford. Sembla que devien tenir capacitats lingüístiques. Eren una gent brillant. No els falto mai al respecte, als neandertals. Però no tenim proves de cap divisió sexual del treball. No tenim indicis de recol·lecció en dones. Sembla que les dones eren caçadores cooperatives amb els homes. I, a més, tampoc no tenim indicis sobre intercanvis entre grups. Els estris que s'han trobat en restes neandertals, les eines que elaboraven, sempre estan fets amb materials del lloc. Per exemple, al Caucas hi ha un jaciment on s'han trobat eines neandertals autòctones. Estan totes fetes amb sílex d'aquell indret. A la mateixa vall hi ha restes humanes modernes més o menys de la mateixa data, de fa uns 30.000 anys. Algunes són de sílex local, però n'hi ha més, moltes, fetes d'obsidiana procedent d'un lloc molt llunyà. Quan els éssers humans van començar a desplaçar objectes d'aquesta manera, això va demostrar que intercanviaven entre diferents grups.
When did this happen? We don't know, but it's possible that Neanderthals didn't do this. They were a highly cooperative species. They were a highly intelligent species. Their brains on average, by the end, were bigger than yours and mine in this room today. They were imaginative. They buried their dead. They had language, probably, because we know they had the FOXP2 gene of the same kind as us, which was discovered here in Oxford. And so it looks like they probably had linguistic skills. They were brilliant people. I'm not dissing the Neanderthals. But there's no evidence of a sexual division of labor. There's no evidence of gathering behavior by females. It looks like the females were cooperative hunters with the men. And the other thing there's no evidence for is exchange between groups, because the objects that you find in Neanderthal remains, the tools they made, are always made from local materials. For example, in the Caucasus there's a site where you find local Neanderthal tools. They're always made from local chert. In the same valley there are modern human remains from about the same date, 30,000 years ago, and some of those are from local chert, but more -- but many of them are made from obsidian from a long way away. And when human beings began moving objects around like this, it was evidence that they were exchanging between groups.
L'intercanvi és 10 cops més antic que l'agricultura. La gent se n'oblida. Tothom creu que el comerç és una invenció moderna. Fa 100.000 anys que hi ha intercanvi entre grups. I el primer indici apareix de 80 a 120.000 anys enrere, a l'Àfrica, quan trobem obsidiana, jasp i altres coses que recorren grans distàncies a Etiòpia. També hem trobat closques de marisc descobertes per un equip d'aquí, d'Oxford, que havien recorregut 200 km cap a l'interior des de la Mediterrània fins a Argèlia. Això demostra que els humans ja havien començat a intercanviar entre grups. I allò va comportar una especialització.
Trade is 10 times as old as farming. People forget that. People think of trade as a modern thing. Exchange between groups has been going on for a hundred thousand years. And the earliest evidence for it crops up somewhere between 80 and 120,000 years ago in Africa, when you see obsidian and jasper and other things moving long distances in Ethiopia. You also see seashells -- as discovered by a team here in Oxford -- moving 125 miles inland from the Mediterranean in Algeria. And that's evidence that people have started exchanging between groups. And that will have led to specialization.
Com se sap que el desplaçament a llargues distàncies genera intercanvi en comptes de migració? Bé, els caçadors-recol·lectors moderns són com els aborígens que excavaven la pedra per a les destrals a Mt. Isa, una tartera propietat de la tribu dels Kalkadoon. Les intercanviaven amb els veïns a canvi de rajades de l'ordre de les Dasyatis. De resultes, les destrals de pedra van estendre's fins a bona part d'Austràlia. Per tant, el desplaçament distant d'estris indica comerç, no migració.
How do you know that long-distance movement means trade rather than migration? Well, you look at modern hunter gatherers like aboriginals, who quarried for stone axes at a place called Mount Isa, which was a quarry owned by the Kalkadoon tribe. They traded them with their neighbors for things like stingray barbs, and the consequence was that stone axes ended up over a large part of Australia. So long-distance movement of tools is a sign of trade, not migration.
Què passa quan no permets intercanviar, quan no els deixes especialitzar-se? La resposta és que no tan sols ralentitzes el progrés tecnològic, sinó que l'acabes invertint. Un exemple el trobem a Tasmània. Quan va pujar el nivell del mar i Tasmània es va fer illa, fa 10.000 anys, la gent que hi vivia no només va viure un progrés més lent que els de terra ferma, sinó que va recular. Va perdre la capacitat de crear estris (d'os), aparells de pesca i roba perquè la població, d'uns 4.000 habitants, no era prou nombrosa per conservar les habilitats especialitzades necessàries per no perdre la tecnologia que tenien. És com si ens plantifiquessin a tots nosaltres en una illa deserta. Quantes de les coses que portem a les butxaques podríem continuar produint després de 10.000 anys? No va passar a Terra del Foc (una illa semblant, amb la mateixa població) perquè Terra del Foc està separada d'Amèrica del Sud per un estret molt més petit. Durant 10.000 anys hi va haver intercanvis a través d'aquell estret. Els tasmanians estaven aïllats.
What happens when you cut people off from exchange, from the ability to exchange and specialize? And the answer is that not only do you slow down technological progress, you can actually throw it into reverse. An example is Tasmania. When the sea level rose and Tasmania became an island 10,000 years ago, the people on it not only experienced slower progress than people on the mainland, they actually experienced regress. They gave up the ability to make stone tools and fishing equipment and clothing because the population of about 4,000 people was simply not large enough to maintain the specialized skills necessary to keep the technology they had. It's as if the people in this room were plonked on a desert island. How many of the things in our pockets could we continue to make after 10,000 years? It didn't happen in Tierra del Fuego -- similar island, similar people. The reason: because Tierra del Fuego is separated from South America by a much narrower straight, and there was trading contact across that straight throughout 10,000 years. The Tasmanians were isolated.
Tornem a aquesta imatge i pregunteu-vos qui ho va crear i per a qui, i qui sabia com crear-ho. En el cas de la destral de pedra, qui la va elaborar ho sabia. Però qui sap fer un ratolí d'ordinador? Ningú. Literalment: ningú. No hi ha ningú al planeta que sàpiga construir un ratolí. Ho dic de debò. El president de l'empresa de ratolins no ho sap. Sap administrar una empresa. La persona de la cadena de muntatge, tampoc, perquè no sap perforar un jaciment petrolífer per extreure'n petroli per obtenir el plàstic, etc. Tots coneixem petits bocins, però ningú coneix el tot.
Go back to this image again and ask yourself, not only who made it and for who, but who knew how to make it. In the case of the stone axe, the man who made it knew how to make it. But who knows how to make a computer mouse? Nobody, literally nobody. There is nobody on the planet who knows how to make a computer mouse. I mean this quite seriously. The president of the computer mouse company doesn't know. He just knows how to run a company. The person on the assembly line doesn't know because he doesn't know how to drill an oil well to get oil out to make plastic, and so on. We all know little bits, but none of us knows the whole.
Em refereixo, evidentment, al famós assaig de Leonard Read, l'economista de la dècada de 1950, titulat "Jo, el llapis", on va escriure com es fabricava un llapis i afirmava que ni tan sols hi ha ningú que sàpiga fer-ne un, perquè els obrers que el munten no saben excavar el grafit. Ni saben talar els arbres, ni res de semblant. El que hem fet a la societat dels humans gràcies a l'intercanvi i l'especialització és que hem creat la capacitat de fer coses que ni tan sols entenem. No passa el mateix amb el llenguatge. Amb el llenguatge hem de transferir idees que entenem entre nosaltres. Però amb la tecnologia realment podem fer coses que superen les nostres capacitats.
I am of course quoting from a famous essay by Leonard Read, the economist in the 1950s, called "I, Pencil" in which he wrote about how a pencil came to be made, and how nobody knows even how to make a pencil, because the people who assemble it don't know how to mine graphite, and they don't know how to fell trees and that kind of thing. And what we've done in human society, through exchange and specialization, is we've created the ability to do things that we don't even understand. It's not the same with language. With language we have to transfer ideas that we understand with each other. But with technology, we can actually do things that are beyond our capabilities.
Podem anar més enllà de les possibilitats de la ment humana fins a límits extraordinaris. Ah, per cert, aquest és un dels motius pels quals no m'interessa gens aquest debat sobre el coficient intel·lectual, sobre si hi ha grups amb un CI més alt que d'altres. És del tot irrellevant. El que és relevant per a una societat és que les persones comuniquin bé les seves idees i cooperin entre elles, no si són intel·ligents els seus membres. Hem creat una cosa que es diu el cervell col·lectiu. No som res més que nodes d'una xarxa. Som neurones d'aquest cervell. L'intercanvi d'idees, la convergència i acoblament d'idees, és el que causa el progrés tecnològic, de mica en mica, gradualment. Ara bé, també hi ha desgràcies al món. I, en un futur, a mesura que avancem, també viurem experiències horribles. Hi haurà guerres, hi haurà depressions, hi haurà catàstrofes naturals. Aquest mateix segle passaran coses terribles, n'estic segur. Però també n'estic de les nostres connexions i de la capacitat que tenen les idees de combinar-se i aparellar-se com mai abans. També estic convençut que la tecnologia avançarà i que, per tant, augmentarà el nivell de vida. Gràcies al núvol, a l'externalització voluntària, al món de baix a dalt que hem creat, on no tan sols les elits, sinó que tothom pot tenir les seves idees i fer que es combinin i s'acoblin, segurament estem accelerant el ritme de la innovació.
We've gone beyond the capacity of the human mind to an extraordinary degree. And by the way, that's one of the reasons that I'm not interested in the debate about I.Q., about whether some groups have higher I.Q.s than other groups. It's completely irrelevant. What's relevant to a society is how well people are communicating their ideas, and how well they're cooperating, not how clever the individuals are. So we've created something called the collective brain. We're just the nodes in the network. We're the neurons in this brain. It's the interchange of ideas, the meeting and mating of ideas between them, that is causing technological progress, incrementally, bit by bit. However, bad things happen. And in the future, as we go forward, we will, of course, experience terrible things. There will be wars; there will be depressions; there will be natural disasters. Awful things will happen in this century, I'm absolutely sure. But I'm also sure that, because of the connections people are making, and the ability of ideas to meet and to mate as never before, I'm also sure that technology will advance, and therefore living standards will advance. Because through the cloud, through crowd sourcing, through the bottom-up world that we've created, where not just the elites but everybody is able to have their ideas and make them meet and mate, we are surely accelerating the rate of innovation.
Gràcies.
Thank you.
(Aplaudiments)
(Applause)