I was six when I had the first chance to learn what patience means. My grandmother gave me a magic box as a birthday present, which neither of us knew would become a gift for life. I became obsessed with magic, and at 20, I became an amateur dove magician. This act of magic requires that I train my doves to sit and wait inside my clothing. As a young magician, I was always in a rush to make them appear, but my teacher told me the secret to the success of this magical act is to make my doves appear only after they've waited patiently in my tuxedo. It has to be a mindful kind of patience, the kind that took me some years to master.
شش سال داشتم وقتی اولین بار شانس آموختن معنی شکیبایی را پیدا کردم. مادربزرگم برای کادوی تولد به من یک جعبه جادو داد، که هیچکدام از ما نمی دانستیم قرار است هدیهای سرنوشت ساز برای تمام عمرم شود. شیفته جادو شدم، و در ۲۰ سالگی، تردست آماتور با حقه کبوتر شدم. برای این تردستی به کبوترهای دست آموزی نیاز دارم که توی لباسم منتظر بنشینند. بعنوان یک ترددست جوان، همیشه در ظاهر کردن آنها عجله داشتم، اما معلمم به من گفت که رمز موفقیت در این نوع تردستی این است که کبوترها را تنها بعد از این که صبورانه درون کت جادوییام منتظر نشستند ظاهر کنم. این شکیبایی باید از نوع آگاهانه باشد، نوعی که چند سالی طول کشید تا در آن استاد شوم.
When life took me to Shanghai seven years ago, the mindful patience I learned became almost impossible to practice. In China, where everyone and everything is in a hurry, you need to outperform over 1.3 billion other people to build a better life. You hack the system, bend the rules, circumvent the boundaries. It is the same when it comes to food ... except that when it comes to food, impatience can have dire consequences. In the haste to grow more, sell more, 4,000 years of agriculture in a country of rich natural resources is spoiled by the overuse of chemicals and pesticides. In 2016, the Chinese government revealed half a million food safety violations in just nine months. Alarmingly, one in every four diabetics in the world now comes from China. The stories around food are scary and somewhat overwhelming, and I told myself it's time to bring a mindful patience into the impatience.
وقتی ۷ سال بعد زندگی من را به شانگهای کشاند، بکارگیری شکیبایی آگاهانهای که آموختم تقریبا ناممکن شد. در چین، همه کس و همه چیز در شتاب هستند، برای داشتن زندگی بهتر لازم است عملکرد بهتری نسبت به ۱.۳ میلیارد انسان دیگر داشته باشید. سیستم را هک میکنید، از قوانین تخطی میکنید و مرزها را دور میزنید. همین اتفاق درباره غذا میافتد ... با این استثنا که وقتی پای غذا در میان است، ناشکیبایی میتواند عوارض جدی داشته باشد. در عجله برای رشد سریعتر و فروش بیشتر، ۴،۰۰۰ سال سابقه کشاورزی در کشوری سرشار از منابع طبیعی با استفاده بیش از حد مواد شیمیایی و حشره کشها به فنا رفته است. در ۲۰۱۶، دولت چین خبر بیش نیم میلیون مورد تخطی در ایمنی غذا طی فقط نه ماه را برملا کرد. بطرز هشدار دهندهای از هر چهار فرد مبتلا به مرض قند یک نفر اهل چین است. وقایع پیرامون غذا ترسناک و به نوعی به فکر فرو برنده است، بخودم گفتم که وقت بکارگیری شکیبایی آگاهانه در این ناشکیبایی است.
When I say mindful patience, I don't mean the ability to wait. I mean knowing how to act while waiting. And so, while I wait for the day when a sustainable food system becomes a reality in China, I launched one of China's first online farmers market to bring local, organically grown produce to families. When we went live, 18 months ago, the food we could sell then was somewhat dismal. We had no fruit and hardly any meat to sell, as none that was sent to the lab passed our zero tolerance test towards pesticides, chemicals, antibiotics and hormones. I told our very anxious employees that we would not give up until we've met every local farmer in China.
وقتی از شکیبایی آگاهانه صحبت می کنم، منظورم قابلیت انتظار کشیدن نیست. منظورم این است که بدانیم در حین انتظار چه عملی انجام دهیم. و بنابراین وقتی منتظر روزی میمانم که سیستم غذایی پایدار در چین به واقعیت بپیوندد، یکی از نخستین بازارهای آنلاین مزرعهداران چین را راه اندازی کردم تا محصولات اورگانیک محلی را بدست خانوادهها برسانم. وقتی ۱۸ماه قبل، سایت را بر روی اینترنت بردیم، غذایی که میتوانستیم بفروشیم کم بود. میوه نداشتیم و گوشت هم بندرت برای فروش داشتیم، چون هیچکدام از مواد ارسالی به آزمایشگاه، در شاخص تحمل صفر استفاده از مواد شیمیایی، هورمونها، حشرهکشها و آنتیبیوتیکها، صفر را نشان ندادند. به کارکنان بسیار نگران از اوضاع گفتم که تا وقتی با تک به تک مزرعه داران بومی چین ملاقات نکردیم تسلیم نخواهیم شد.
Today, we supply 240 types of produce from 57 local farmers. After almost one year of searching, we finally found chemical-free bananas grown in the backyards of villagers on Hainan Island. And only two hours away from Shanghai, on an island that even Google Maps does not have coordinates for, we found a place where cows eat grass and roam free under the blue sky. We also work hard on logistics. We deliver our customers' orders in as fast as three hours on electric vehicles, and we use biodegradable, reusable boxes to minimize our environmental footprint.
امروز ، ۲۴۰ نوع محصول از ۵۷ مزرعهدار بومی را عرضه میکنیم. پس از تقریباً یکسال جستجو، سرانجام به موزهای عاری از مواد شیمیایی پرورش یافته در حیاط پشتی روستاییهای جزیره هاینان رسیدیم. و فقط در فاصله ۲ ساعتی از شانگهای، در جزیرهای که حتی گوگل مپ مختصات آن را ندارد، جایی را یافتیم که گاوها علف میخورند و زیر آسمان آبی آزادانه میچرند. ما سخت مشغول کار روی ترابری محصولات هستیم. ما سفارشات مشتریان خود را با خودروهای الکتریکی ظرف سه ساعت تحویل میدهیم و از جعبههای تجزیهپذیر قابل استفاده مجدد برای به حداقل رساندن تاثیرات کارمان بر روی محیط زیست استفاده میکنیم.
I have no doubt that our offerings will continue to grow, but it will take time, and I know a lot more people are needed to shape the future of good food. So last year, I founded China's first food tech accelerator and VC platform to help start-ups to shape the future of good food the way they want, be that through using edible insects as a more sustainable source of protein or using essential oils to keep food fresh for longer.
شکی ندارم که ایدههایما به رشد خود ادامه خواهد داد اما خب زمانبر است، و میدانم که آدمهای بیشتری برای شکل دادن به آینده غذای خوب لازم است. خب پارسال، نخستین شتابدهنده چینی فناوری غذا و سکوی سرمایهگذاری همراه با ریسک را تاسیس کردم تا به استارتآپها کمک کنم که به آینده غذای خوب به شکلی که میخواهند برسند. خواه با استفاده از حشرات خوردنی بعنوان منبع پایدارتری از پروتئین باشد یا استفاده از روغنهای ضروری جهت حفظ بیشتر تازگی غذا.
So, you may still ask: Why are you trying to build a sustainable food system by driving a patient movement in a country where it's almost a crime to take it slow? Because, for me, the real secret to success is patience -- a mindful kind of patience that requires knowing how to act while waiting, the kind of patience I learned with my grandmother's magic box. After all, we do not inherit the earth from our ancestors. We borrow it from our children.
خب شاید هنوز بپرسید: چرا سعی در ساخت یک سیستم غذایی پایدار از طریق برانگیختن جنبشی صبورانه در کشوری داری در حالی که به تاخیر انداختن کارها در چین تقریباً جرم محسوب میشود؟ چون برای من، رمز حقیقی موفقیت، شکیبایی است، نوعی شکیبایی آگاهانه که مستلزم دانستن چگونه واکنش نشان دادن در عین انتظار کشیدن است، نوعی از شکیبتی که با جعبه جادوی مادربزرگ آموختم. سرآخر این که، زمین را از نیاکان خویش به ارث نمیبریم. آن را از فرزندانمان به امانت میگیریم.
Thank you.
متشکرم.
(Applause)
(تشویق)