Δεν επιλέγουμε το πού γεννιόμαστε. Δεν επιλέγουμε τους γονείς μας. Επιλέγουμε, όμως, το πώς θα ζήσουμε τις ζωές μας.
We do not choose where to be born. We do not choose who our parents are. But we do choose how we are going to live our lives.
Δεν επέλεξα να γεννηθώ στο Νότιο Σουδάν, μια χώρα που βρίθει από συρράξεις. Δεν επέλεξα το όνομά μου -- Νίριακ, το οποίο σημαίνει «πόλεμος». Πάντοτε το απαρνιόμουν. Όπως και την κληρονομιά από την οποία προέκυψε. Επέλεξα να με αποκαλούν Μέρι. Ως δασκάλα, έχω σταθεί μπροστά σε 120 μαθητές, επομένως αυτή η σκηνή δεν με τρομάζει.
I did not choose to be born in South Sudan, a country rife with conflict. I did not choose my name -- Nyiriak, which means "war." I've always rejected it and all the legacy it was born into. I choose to be called Mary. As a teacher, I've stood in front of 120 students, so this stage does not intimidate me.
Οι μαθητές μου προέρχονται από χώρες που μαστίζονται από πολέμους. Διαφέρουν πολύ ο ένας από τον άλλον. Έχουν, όμως, ένα κοινό: Τράπηκαν σε φυγή από τα σπίτια τους ώστε να επιβιώσουν. Μερικοί ανήκουν σε γονείς, πίσω, στο Νότιο Σουδάν, οι οποίοι αλληλοσπαράζονται, επειδή ανήκουν σε διαφορετικές φυλές ή έχουν διαφορετικές απόψεις. Άλλοι έρχονται από άλλες αφρικανικές χώρες οι οποίες πλήττονται από πολέμους. Όταν μπαίνουν, όμως, στην τάξη μου γίνονται φίλοι. Περπατούν μαζί ως τα σπίτια τους. Μελετούν μαζί. Δεν επιτρέπεται το μίσος μέσα στην τάξη μου.
My students come from war-torn countries. They're so different from each other, but they have one thing in common: they fled their homes in order to stay alive. Some of them belong to parents back home in South Sudan who are killing each other because they belong to a different tribe or they have a different belief. Others come from other African countries devastated by war. But when they enter my class, they make friends, they walk home together, they do their homework together. There is no hatred allowed in my class.
Η ιστορία μου μοιάζει με πολλές άλλες ιστορίες προσφύγων. Ο πόλεμος κατέφτασε όταν ήμουν ακόμη μωρό. Ο πατέρας μου, ο οποίος κυρίως απουσίαζε από τα πρώτα παιδικά μου χρόνια, έκανε ό,τι έκαναν και οι υπόλοιποι άντρες: πολεμούσε για την πατρίδα. Είχε δύο συζύγους και πολλά παιδιά. Η μητέρα μου ήταν η δεύτερή του σύζυγος, η οποία τον παντρεύτηκε όταν ήταν δεκαέξι ετών. Αυτό συνέβη, επειδή η μητέρα μου προερχόταν από φτωχή οικογένεια και δεν είχε άλλη επιλογή. Ο πατέρας μου, από την άλλη, ήταν πλούσιος. Είχε πολλές αγελάδες.
My story is like that of so many other refugees. The war came when I was still a baby. And my father, who had been absent in most of my early childhood, was doing what other men were doing: fighting for the country. He had two wives and many children. My mother was his second wife, married to him at the age of 16. This is simply because my mother came from a poor background, and she had no choice. My father, on the other hand, was rich. He had many cows.
Οι πυροβολισμοί ήταν κάτι σύνηθες. Η κοινότητά μου βρισκόταν συνεχώς υπό επίθεση. Οι κοινότητες μάχονταν μεταξύ τους, όταν έπαιρναν νερό από τον Νείλο. Δεν έφτανε, όμως, αυτό. Αερομαχητικά έριχναν τρομακτικές περιστρεφόμενες βόμβες οι οποίες ακρωτηρίαζαν τους ανθρώπους. Το πιο τρομακτικό για κάθε γονιό ήταν να δει το παιδί του να απαγάγεται και να μετατρέπεται σε νεαρό στρατιώτη.
Gunshots were the order of the day. My community was constantly under attack. Communities would fight each other as they took water along the Nile. But that was not all. Planes would drop the spinning and terrifying bombs that chopped off people's limbs. But the most terrifying thing for every single parent was to see their children being abducted and turned into young soldiers.
Η μητέρα μου έσκαψε μια τάφρο που σύντομα έγινε το σπίτι μας. Ακόμη και τότε, δεν νιώθαμε προστατευμένοι. Αναγκάστηκε να φύγει για να βρει ένα ασφαλές μέρος για εμάς. Ήμουν τεσσάρων ετών και η αδερφή μου δύο. Ακολουθήσαμε μια τεράστια μάζα ανθρώπων και ταξιδέψαμε μαζί τους για πολλές αγωνιώδεις ημέρες αναζητώντας ένα ασφαλές μέρος. Αναπαυθήκαμε ελάχιστα προτού μας επιτεθούν πάλι. Θυμάμαι ότι η μητέρα μου ήταν έγκυος, όταν κουβαλούσε εμένα και τη μικρή μου αδερφή εναλλάξ.
My mother dug a trench that soon became our home. But yet, we did not feel protected. She had to flee in search of a safe place for us. I was four years old, and my younger sister was two. We joined a huge mass of people, and together we walked for many agonizing days in search of a secure place. But we could barely rest before we were attacked again. I remember my mother was pregnant, when she would take turns to carry me and my younger sister.
Επιτέλους, περάσαμε τα σύνορα της Κένυας. Αυτό ήταν, όμως, το μεγαλύτερο ταξίδι που έχω κάνει σε ολόκληρη τη ζωή μου. Τα πόδια μου ήταν ερεθισμένα και γεμάτα φουσκάλες. Προς έκπληξή μας, βρήκαμε κι άλλους συγγενείς που είχαν φτάσει νωρίτερα στον καταυλισμό, εδώ που βρίσκεστε όλοι σας σήμερα, στον καταυλισμό της Κακούμα. Τώρα, θα ήθελα για λίγο να κάνετε όλοι σας ησυχία. Το ακούτε αυτό; Ο ήχος της σιωπής. Χωρίς πυροβολισμούς. Επιτέλους, ειρήνη. Αυτή ήταν η πρώτη μου ανάμνηση σε αυτόν τον καταυλισμό. Όταν μετακομίζεις από μια πολεμική ζώνη και έρχεσαι σε ένας ασφαλές μέρος, όπως η Κακούμα, έχεις φτάσει μακριά.
We finally made it across the Kenyan border, yes. But that was the longest journey that I have ever had in my whole life. My feet were raw with blisters. To our surprise, we found other family members who had fled into the camp earlier on, where you all are today, the Kakuma camp. Now, I want you all to be very quiet just for a moment. Do you hear that? The sound of silence. No gunshots. Peace, at last. That was my first memory of this camp. When you move from a war zone and come to a secure place like Kakuma, you've really gone far.
Έμεινα μόνο τρία χρόνια στον καταυλισμό, ωστόσο. Ο πατέρας μου, ο οποίος έλειπε στα πρώτα μου παιδικά χρόνια, επέστρεψε στη ζωή μου. Και κανόνισε να μετακομίσω με τον θείο μου στους συγγενείς μας στο Νακούρου. Εκεί, βρήκα την πρώτη σύζυγο του πατέρα μου, καθώς και τους ετεροθαλείς αδελφούς και αδελφές μου. Γράφτηκα στο σχολείο. Θυμάμαι την πρώτη μου μέρα στο σχολείο -- μπορούσα πάλι να τραγουδώ και να γελάω -- και την πρώτη μου στολή για το σχολείο. Ήταν καταπληκτικά. Τότε, όμως, συνειδητοποίησα ότι ο θείος μου δεν το έβρισκε πρέπον να πηγαίνω εγώ στο σχολείο, μονάχα επειδή ήμουν κορίτσι. Οι αδερφοί μου ήταν η πρώτη του προτεραιότητα. Έλεγε ότι η εκπαίδευση των κοριτσιών είναι χάσιμο χρόνου. Για αυτόν τον λόγο, έχασα πολλές μέρες από το σχολείο, επειδή δεν πληρώνονταν τα δίδακτρα. Ο πατέρας μου επενέβη και κανόνισε να πάω σε οικοτροφείο. Θυμάμαι την πίστη που έδειξε σε μένα μέσα στα επόμενα χρόνια. Έλεγε ότι η εκπαίδευση είναι ένα θηρίο που πρέπει να τιθασεύσω. «Με την εκπαίδευση μπορείς να επιβιώσεις». «Η εκπαίδευση θα πρέπει να γίνει ο πρώτος σου σύζυγος». Αυτά τα λόγια ακολούθησε η πρώτη του μεγάλη επένδυση. Ένιωσα τυχερή!
I only stayed in the camp for three years, though. My father, who had been absent in most of my early childhood, came back into my life. And he organized for me to move with my uncle to our family in Nakuru. There, I found my father's first wife, my half sisters and my half brothers. I got enrolled in school. I remember my first day in school -- I could sing and laugh again -- and my first set of school uniforms, you bet. It was amazing. But then I came to realize that my uncle did not find it fit for me to go to school, simply because I was a girl. My half brothers were his first priority. He would say, "Educating a girl is a waste of time." And for that reason, I missed many days of school, because the fees were not paid. My father stepped in and organized for me to go to boarding school. I remember the faith that he put in me over the couple of years to come. He would say, "Education is an animal that you have to overcome. With an education, you can survive. Education shall be your first husband." And with these words came in his first big investment. I felt lucky!
Μου έλειπε, όμως, κάτι: η μητέρα μου. Η μητέρα μου είχε μείνει πίσω στον καταυλισμό. Δεν την είχα δει από τότε που έφυγα. Έξι χρόνια χωρίς να την έχω δει ήταν μεγάλο χρονικό διάστημα. Ήμουν μόνη, στο σχολείο, όταν πληροφορήθηκα τον θάνατό της. Έχω δει πολλούς ανθρώπους πίσω στο Νότιο Σουδάν να χάνουν τις ζωές τους. Είχα ακούσει από γειτόνισσες να χάνουν τους γιους τους, τους συζύγους τους, τα παιδιά τους. Ποτέ δεν είχα σκεφτεί να συμβαίνει αυτό στη ζωή μου.
But I was missing something: my mother. My mother had been left behind in the camp, and I had not seen her since I left it. Six years without seeing her was really long. I was alone, in school, when I heard of her death. I've seen many people back in South Sudan lose their lives. I've heard from neighbors lose their sons, their husbands, their children. But I never thought that that would ever come into my life.
Έναν μήνα νωρίτερα, η μητριά μου, η οποία μου φερόταν πολύ καλά πίσω στο Νακούρου, είχε πεθάνει πρώτη. Τότε, συνειδητοποίησα ότι μετά από τη γέννηση τεσσάρων κοριτσιών, επιτέλους, η μητέρα μου είχε φέρει στη ζωή κάτι που θα την έκανε αποδεκτή στην κοινότητα -- ένα μικρό αγοράκι, τον μικρό μου αδερφό. Κι εκείνος, όμως, μπήκε στη λίστα των νεκρών.
A month earlier, my stepmother, who had been so good to me back in Nakuru, died first. Then I came to realize that after giving birth to four girls, my mother had finally given birth to something that could have made her be accepted into the community -- a baby boy, my baby brother. But he, too, joined the list of the dead.
Το πιο οδυνηρό για εμένα ήταν ότι δεν μπόρεσα να παρευρεθώ στην κηδεία της μητέρας μου. Δεν μου επιτρεπόταν. Είπαν ότι η οικογένειά της δεν το θεωρούσε πρέπον να παρευρεθούν στην κηδεία της τα παιδιά της, τα οποία ήταν όλα κορίτσια, απλώς επειδή ήταν κορίτσια. Θρηνούσαν και μου έλεγαν, «Λυπούμαστε για την απώλειά σου, Μέρι. Είναι κρίμα που οι γονείς σου δεν άφησαν πίσω παιδιά». Και αναρωτιόμουν: Τι είμαστε εμείς; Δεν είμαστε παιδιά; Στη νοοτροπία της κοινότητάς μου, μόνο τα αγόρια μετρούσαν. Γι' αυτόν τον λόγο, κατάλαβα ότι είχε έρθει το τέλος για εμένα.
The most hurting part for me was the fact that I wasn't able to attend my mother's burial. I wasn't allowed. They said her family did not find it fit for her children, who are all girls, to attend her burial, simply because we were girls. They would lament to me and say, "We are sorry, Mary, for your loss. We are sorry that your parents never left behind any children." And I would wonder: What are we? Are we not children? In the mentality of my community, only the boy child counted. And for that reason, I knew this was the end of me.
Όμως, ήμουν το μεγαλύτερο κορίτσι. Έπρεπε να φροντίσω τα αδέρφια μου. Έπρεπε να διασφαλίσω ότι θα πάνε σχολείο. Ήμουν δεκατριών ετών. Πώς θα τα κατάφερνα; Επέστρεψα στον καταυλισμό, για να φροντίσω τα αδέρφια μου. Πρώτη φορά ένιωσα τόσο αβοήθητη. Τότε, όμως, μία από τις θείες μου, η θεία Οκόι, αποφάσισε να πάρει τις αδερφές μου. Ο πατέρας μου έστειλε χρήματα από την Τζούμπα για να πάω σχολείο. Το οικοτροφείο ήταν ένας παράδεισος, αλλά ήταν και δύσκολα. Θυμάμαι ότι τις ημέρες των επισκέψεων, όταν έρχονταν οι γονείς στο σχολείο, ο πατέρας μου έλειπε. Όταν ερχόταν, όμως, έδειχνε την ίδια πίστη σε εμένα. Αυτή τη φορά έλεγε, «Μέρι, δεν γίνεται να πάρεις λανθασμένη κατεύθυνση, γιατί είσαι το μέλλον για τα αδέρφια σου».
But I was the eldest girl. I had to take care of my siblings. I had to ensure they went to school. I was 13 years old. How could I have made that happen? I came back to the camp to take care of my siblings. I've never felt so stuck. But then, one of my aunts, Auntie Okoi, decided to take my sisters. My father sent me money from Juba for me to go back to school. Boarding school was heaven, but it was also so hard. I remember during the visiting days when parents would come to school, and my father would miss. But when he did come, he repeated the same faith in me. This time he would say, "Mary, you cannot go astray, because you are the future of your siblings."
Τότε, όμως, το 2012, η ζωή μού πήρε το μόνο μου στήριγμα. Ο πατέρας μου πέθανε. Οι βαθμοί μου στο σχολείο άρχισαν να πέφτουν. Όταν έδωσα τις τελικές εξετάσεις στο σχολείο, το 2015, ήμουν συντετριμμένη που πήρα βαθμό Γ. Εντάξει, συνεχώς λέω στους μαθητές στην τάξη μου ότι δεν έχουν σημασία οι βαθμοί, αλλά το να βάλεις τα δυνατά σου. Δεν ήταν τα δυνατά μου. Ήμουν αποφασισμένη. Ήθελα να επιστρέψω και να ξαναδοκιμάσω. Οι γονείς μου δεν ήταν εκεί, όμως. Δεν είχα κάποιον να με φροντίσει ή κάποιον να πληρώσει τα δίδακτρα. Ήμουν απελπισμένη.
But then, in 2012, life took away the only thing that I was clinging on. My father died. My grades in school started to collapse, and when I sat for my final high school exams in 2015, I was devastated to receive a C grade. OK, I keep telling students in my class, "It's not about the A's; it's about doing your best." That was not my best. I was determined. I wanted to go back and try again. But my parents were gone. I had no one to take care of me, and I had no one to pay that fee. I felt so hopeless.
Τότε, όμως, μία από τις καλύτερές μου φίλες, μια πανέμορφη κυρία από την Κένυα, η Έσθερ Καέσα, με κάλεσε εκείνη την κρίσιμη στιγμή και μου είπε, «Μέρι, έχεις μεγάλη θέληση. Έχω ένα σχέδιο και θα δουλέψει». Σε τέτοιες κρίσιμες στιγμές, δέχεσαι τα πάντα, σωστά; Σύμφωνα με το σχέδιο, μάζεψε κάποια χρήματα ώστε να ταξιδέψουμε στο σχολείο Anester Victory Girls. Θυμάμαι καλά εκείνη τη μέρα. Έβρεχε, όταν μπήκαμε στο γραφείο του διευθυντή. Τρέμαμε σαν δυο βρεγμένα κοτόπουλα και τον κοιτούσαμε. Μας ρωτούσε, «Τι θέλετε;» Τον κοιτούσαμε με ματάκια σαν γάτας. «Θέλουμε να επιστρέψουμε στο σχολείο». Είτε το πιστεύετε είτε όχι, δεν πλήρωσε μόνο τα δίδακτρά μας, αλλά και τις στολές μας και τα χρήματα για το φαγητό μας. Χειροκρότημα για εκείνον.
But then, one of my best friends, a beautiful Kenyan lady, Esther Kaecha, called me during this devastating moment, and she was like, "Mary, you have a strong will. And I have a plan, and it's going to work." OK, when you're in those devastating moments, you accept anything, right? So the plan was, she organized some travel money for us to travel to Anester Victory Girls High School. I remember that day so well. It was raining when we entered the principal's office. We were shaking like two chickens that had been rained on, and we looked at him. He was asking, "What do you want?" And we looked at him with the cat face. "We just want to go back to school." Well, believe it or not, he not only paid our school fees but also our uniform and pocket money for food. Clap for him.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Όταν τελείωνα τη σχολική μου καριέρα, έγινα πρόεδρος στο σχολείο. Κι όταν έδωσα τις εξετάσεις KCSE για δεύτερη φορά, κατάφερα να πάρω Β πλην. Χειροκρότημα.
When I finished my high school career, I became the head girl. And when I sat for the KCSE for a second time, I was able to receive a B minus. Clap.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
Θέλω να πω ένα ευχαριστώ στο Anester Victory, στον κύριο Γκατίμου και σε όλη την αδελφότητα του Anester που μου έδωσε αυτήν την ευκαιρία.
So I really want to say thank you to Anester Victory, Mr. Gatimu and the whole Anester fraternity for giving me that chance.
Μερικές φορές, μέλη της οικογένειάς μου επιμένουν ότι η αδερφή μου κι εγώ πρέπει να παντρευτούμε έτσι ώστε να μας φροντίζει κάποιος. Λένε, «Σου έχουμε βρει άντρα». Μισώ το γεγονός ότι οι άνθρωποι μας έβλεπαν ως περιουσία κι όχι ως παιδιά. Μερικές φορές, λένε περιπαικτικά, «Χάνεις την εμπορική σου αξία όσο πιο πολύ μορφώνεσαι». Η αλήθεια είναι ότι στην κοινότητά μου φοβούνται τις μορφωμένες γυναίκες. Τους είπα ότι δεν είναι αυτό που θέλω. Δεν θέλω να αποκτήσω παιδιά στα δεκαέξι, όπως η μητέρα μου. Δεν είναι αυτή η ζωή μου. Παρόλο που οι αδερφές μου κι εγώ υποφέρουμε, δεν υπάρχει περίπτωση να πάρουμε αυτόν τον δρόμο. Αρνούμαι να επαναλάβω την ιστορία. Η εκπαίδευση των κοριτσιών θα δημιουργήσει ισότιμες και σταθερές κοινωνίες. Οι μορφωμένοι πρόσφυγες θα αποτελέσουν την ελπίδα, για να ξαναχτιστούν κάποτε οι πατρίδες τους. Τα κορίτσια και οι γυναίκες μπορούν να παίξουν ρόλο σε αυτό, ακριβώς όπως και οι άνδρες.
From time to time, members of my family will insist that my sister and I should get married so that somebody will take care of us. They will say, "We have a man for you." I really hate the fact that people took us as property rather than children. Sometimes they will jokingly say, "You are going to lose your market value the more educated you become." But the truth is, an educated woman is feared in my community. But I told them, this is not what I want. I don't want to get kids at 16 like my mother did. This is not my life. Even though my sisters and I are suffering, there's no way we are heading in that direction. I refuse to repeat history. Educating a girl will create equal and stable societies. And educated refugees will be the hope of rebuilding their countries someday. Girls and women have a part to play in this just as much as men.
Υπάρχουν άνδρες στην οικογένειά μου οι οποίοι με ενθαρρύνουν να προχωρήσω: οι ετεροθαλείς αδερφοί μου, αλλά κι οι ετεροθαλείς αδερφές μου. Όταν τελείωσα τη σχολική μου καριέρα, έστειλα τις αδερφές μου στο Ναϊρόμπι για να ζήσουν με την ετεροθαλή αδερφή μας. Ζουν δεκαεπτά άτομα μέσα στο σπίτι. Μη μας λυπάστε, όμως. Το πιο σημαντικό είναι ότι δέχονται αξιοπρεπή εκπαίδευση. Οι σημερινοί νικητές είναι οι χθεσινοί ηττημένοι, οι οποίοι ποτέ δεν τα παράτησαν. Αυτοί είμαστε εμείς, οι αδερφές μου κι εγώ. Είμαι πολύ περήφανη γι' αυτό. Η μεγαλύτερη επένδυση στη ζωή μου --
Well, we have men in my family that encourage me to move on: my half brothers and also my half sisters. When I finished my high school career, I moved my sisters to Nairobi, where they live with my stepsister. They live 17 people in a house. But don't pity us. The most important thing is that they all get a decent education. The winners of today are the losers of yesterday, but who never gave up. And that is who we are, my sisters and I. And I'm so proud of that. My biggest investment in life --
(Χειροκρότημα)
(Applause)
είναι η εκπαίδευση των αδερφών μου. Η εκπαίδευση δημιουργεί ίσες και δίκαιες ευκαιρίες για όλους. Προσωπικά, πιστεύω ότι η εκπαίδευση δεν έχει να κάνει με την ύλη. Έχει να κάνει με τη φιλία. Με την ανακάλυψη των ταλέντων μας. Με την ανακάλυψη του πεπρωμένου μας. Για παράδειγμα, δεν θα ξεχάσω τη χαρά μου στα πρώτα μου μαθήματα τραγουδιού στο σχολείο, το οποίο αποτελεί ακόμη πάθος μου. Δεν θα το είχα ζήσει αυτό πουθενά αλλού. Ως δασκάλα, βλέπω την τάξη μου ως ένα εργαστήριο το οποίο δεν παράγει μόνο δεξιότητες και γνώσεις, αλλά και κατανόηση κι ελπίδα. Ας πάρουμε ένα δέντρο. Μπορείτε να κόψετε τα κλαδιά του. Αν του δώσετε, όμως, νερό, θα βγάλει νέα κλαδιά.
is the education of my sisters. Education creates an equal and fair chance for everyone to make it. I personally believe education is not all about the syllabus. It's about friendship. It's about discovering our talents. It's about discovering our destiny. I will, for example, not forget the joy that I had when I first had singing lessons in school, which is still a passion of mine. But I wouldn't have gotten that anywhere else. As a teacher, I see my classroom as a laboratory that not only generates skills and knowledge but also understanding and hope. Let's take a tree. A tree may have its branches cut, but give it water, and it will grow new branches.
Για το παιδί του πολέμου, η εκπαίδευση μπορεί να κάνει τα δάκρυα της απώλειας, πάθος για ειρήνη. Γι' αυτόν τον λόγο, αρνούμαι να παρατήσω οποιονδήποτε μαθητή στην τάξη μου.
For the child of war, an education can turn their tears of loss into a passion for peace. And for that reason, I refuse to give up on a single student in my class.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Η εκπαίδευση θεραπεύει. Το σχολικό περιβάλλον σού δίνει ένα σημείο για να εστιάσεις. Ας το πάρουμε έτσι: όταν είστε απασχολημένοι με μαθηματικές εξισώσεις και απομνημονεύετε ποίηση, ξεχνάτε τη βία στην οποία γίνατε μάρτυρες πίσω στο σπίτι. Αυτή είναι η δύναμη της εκπαίδευσης. Δημιουργεί χώρο για ειρήνη. Η Κακούμα είναι γεμάτη μαθητές. Πάνω από 85.000 μαθητές είναι γραμμένοι στο σχολείο εδώ, το οποίο αποτελεί το 40 τοις εκατό του πληθυσμού των προσφύγων. Περιλαμβάνει παιδιά που έχασαν χρόνια εκπαίδευσης εξαιτίας του πολέμου. Θέλω να σας κάνω μια ερώτηση: Εάν η εκπαίδευση αφορά το να ξαναχτίσετε μια γενιά με ελπίδες, γιατί στριμώχνονται 120 μαθητές μέσα στην τάξη μου; Γιατί μόνο το έξι τοις εκατό των μαθητών του δημοτικού φτάνουν ως το λύκειο, επειδή απλώς δεν έχουμε αρκετές θέσεις για αυτούς; Γιατί μόνο το ένα τοις εκατό των αποφοίτων γυμνασίου φτάνουν ως το πανεπιστήμιο;
Education heals. The school environment gives you a focus to focus ahead. Let's take it this way: when you're busy solving mathematical equations, and you are memorizing poetry, you forget the violence that you witnessed back home. And that is the power of education. It creates this place for peace. Kakuma is teeming with learners. Over 85,000 students are enrolled in schools here, which makes up 40 percent of the refugee population. It includes children who lost years of education because of the war back home. And I want to ask you a question: If education is about building a generation of hope, why are there 120 students packed in my classroom? Why is it that only six percent of the primary school students are making it to high school, simply because we do not have enough places for them? And why is it that only one percent of the secondary school graduates are making it to university?
Ξεκίνησα λέγοντας ότι είμαι δασκάλα. Έγινα, όμως, ξανά μαθήτρια. Τον Μάρτιο, μετακόμισα στη Ρουάντα μέσω ενός προγράμματος υποτροφίας που λέγεται «Bridge2Rwanda». Προετοιμάζει τους ακαδημαϊκούς για τα πανεπιστήμια. Έχουν μια ευκαιρία να συναγωνιστούν για πανεπιστήμια του εξωτερικού. Πλέον, έχω καθηγητές που μου λένε τι να κάνω, αντί για το ανάποδο. Για ακόμη μία φορά, οι άνθρωποι επενδύουν σε εμένα.
I began by saying that I am a teacher. But once again, I have become a student. In March, I moved to Rwanda on a scholarship program called "Bridge2Rwanda." It prepares scholars for universities. They are able to get a chance to compete for universities abroad. I am now having teachers telling me what to do, instead of the other way round. People are once again investing in me.
Θέλω να ζητήσω από όλους σας να επενδύσετε στους νεαρούς πρόσφυγες. Σκεφτείτε το δέντρο που ανέφερα προηγουμένως. Είμαστε η γενιά που θα το φυτέψει, έτσι ώστε να το ποτίσει η επόμενη γενιά και εκείνη που θα ακολουθήσει θα απολαμβάνει τη σκιά του. Θα θερίσουν τους καρπούς του. Το μεγαλύτερο όφελος από όλα είναι μια εκπαίδευση με διάρκεια.
So I want to ask you all to invest in young refugees. Think of the tree that we mentioned earlier. We are the generation to plant it, so that the next generation can water it, and the one that follows will enjoy the shade. They will reap the benefits. And the greatest benefit of them all is an education that will last.
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)