When I was President of the American Psychological Association, they tried to media-train me. And an encounter I had with CNN summarizes what I'm going to be talking about today, which is the eleventh reason to be optimistic. The editor of Discover told us 10 of them; I'm going to give you the eleventh.
Kur isha president i shoqatës Amerikane të Psikologjisë ata provuan të më mësojnë se si të paraqitem në media. dhe një takim që kisha me CNN-in përmbledh fjalimin tim të sotëm, që titullohet "Aryesja e 11-të për të qenë optimist". Redaktori i Discover na tregoi 10 prej tyre, dhe unë do të ju tregoj të 11-tën.
So they came to me, CNN, and they said, "Professor Seligman -- would you tell us about the state of psychology today? We'd like to interview you about that." And I said, "Great." And she said, "But this is CNN, so you only get a sound bite." I said, "Well, how many words do I get?" And she said, "Well, one."
CNN erdhi tek unë dhe më tha, "Profesor Seligman, a mund të na tregoni për gjëndjen e psikologjisë sot? Kemi dëshire të të intervistojmë për këtë qështje." Dhe unë thash: "Mrekullueshëm." Ajo tha, "Por ky është CNN, kështu që ju do të keni vetëm pak kohë." Unë thash, "Sa fjalë mund të them?" Ajo tha: "Një"
(Laughter)
(Të qeshura)
And the cameras rolled, and she said, "Professor Seligman, what is the state of psychology today?" "Good."
Kamerat filluan inçizimin, dhe ajo tha " Profesor Seligman," si është gjendja e psikologjisë sot?" "Mirë"
(Laughter)
(Të qeshura)
"Cut! Cut. That won't do. We'd really better give you a longer sound bite." "How many words do I get this time?" "Well, you get two."
"Ndal. Ndal. Kjo nuk është e mjaftueshme. Do të të japim pak më shumë kohë." "Sa fjalë mund të them këtë herë?" "Dy fjalë."
(Laughter)
Dr. Seligman, si është gjendja e psikologjisë sot?"
"Doctor Seligman, what is the state of psychology today?" "Not good."
"Jo e mirë"
(Laughter)
(Të qeshura)
"Look, Doctor Seligman, we can see you're really not comfortable in this medium. We'd better give you a real sound bite. This time you can have three words. Professor Seligman, what is the state of psychology today?" "Not good enough." That's what I'm going to be talking about.
"Shiqo, Dr. Seligman, ne e kuptojmë që nuk je i rehatshëm në këtë mes. Ne do të japim edhe më shumë kohë. Këtë herë mund të thuash tri fjalë. Profesor Seligman, si është gjendja e psikologjisë sot?" "Jo mjaft e mirë." Kjo është tema për të cilën do të flas sot. Unë dua të them pse psikologjia ishte e mirë, pse nuk ishte e mirë,
I want to say why psychology was good, why it was not good, and how it may become, in the next 10 years, good enough. And by parallel summary, I want to say the same thing about technology, about entertainment and design, because I think the issues are very similar.
dhe se si mund të bëhet "mjaft mirë" në 10 vitet e ardhshme Për një përmledhje paralele, dua të them të njejtën gjë për teknologjinë, për argëtimin, dhe dizajnin, sepse mendoj që këto çështje janë të ngjashme.
So, why was psychology good? Well, for more than 60 years, psychology worked within the disease model. Ten years ago, when I was on an airplane and I introduced myself to my seatmate, and told them what I did, they'd move away from me, because, quite rightly, they were saying psychology is about finding what's wrong with you. Spot the loony. And now, when I tell people what I do, they move toward me.
Pra, pse ishte psikologjia e mirë? Për më shumë se 60 vjet, psikologjia punoi me modelin për sëmundje. Para 10 vitesh, përderisa isha në një aeroplan dhe i prezentoja veten dhe profesionin tim personit që ulej pranë meje njerëzit largoheshin prej meje. Sepse, me të drejtë, ata po thonin, psikologjia gjen të metat e njerëzve. "Gjeje të çmendurin." Tani kur ju them njerëzve se çfarë bëj, ata më afrohen.
What was good about psychology -- about the $30 billion investment NIMH made, about working in the disease model, about what you mean by psychology -- is that, 60 years ago, none of the disorders were treatable; it was entirely smoke and mirrors. And now, 14 of the disorders are treatable, two of them actually curable.
Gjëja e mirë për psikologjinë, për investimin 30 miliard dollarësh që Instituti Nacional i Sëmundjeve Mendore (INSM) bëri, për punën me modelin e sëmundjeve, për kuptimin e psikologjisë, është që 60 vite më parë, asnjë prej sëmundjeve nuk ishin të shërueshme -- çdo gjë ishte e paçartë dhe e mangët Tani 14 sëmundje janë të mjekueshme dy prej tyre të shërueshme.
And the other thing that happened is that a science developed, a science of mental illness. We found out we could take fuzzy concepts like depression, alcoholism, and measure them with rigor; that we could create a classification of the mental illnesses; that we could understand the causality of the mental illnesses. We could look across time at the same people -- people, for example, who were genetically vulnerable to schizophrenia -- and ask what the contribution of mothering, of genetics are, and we could isolate third variables by doing experiments on the mental illnesses.
Gjëja tjetër që ndodhi është që u zhvillua shkenca, një shkencë e sëmundjeve mendore. Ne kuptuam që mund të studiojmë koncepte të vështira si depresioni, alkoholismi dhe ti masim këto me precizitet. Ne kuptuam që mund të krijojmë një klasifikim të sëmundjeve mendore. Ne mund të kuptojmë shkakun e këtyre sëmundjeve. Ne mund t'i vëzhgojmë të njejtit njerëz për një kohë të caktuar. Njerëz, për shembull, që janë të cenuar nga gjenet që të kenë shizofreni, dhe mund të pyesim se çfarë kontributi kanë kujdesja e nënës, dhe gjenet dhe pastaj mund të izolonim variablën e tretë, duke bërë eksperimente në sëmundje mendore.
And best of all, we were able, in the last 50 years, to invent drug treatments and psychological treatments. And then we were able to test them rigorously, in random-assignment, placebo-controlled designs, throw out the things that didn't work, keep the things that actively did.
Dhe më e mira qëndron në atë se në 50 vitet e fundit kemi pasur mundesinë të zbulojmë trajtime me barna dhe trajtime psikologjike. dhe pastaj patëm mundesinë t'i testojmë këto trajtime me ekserimente që janë të dizajnuara të kenë situata të rastësishme. duke hudhur gjërat që nuk funksionuan si duhet, dhe t'i mbajmë ato që funksionuan. Përfundimi i kësaj është që psikologjia dhe psikiatria, në 60 vitet e fundit,
The conclusion of that is, psychology and psychiatry of the last 60 years can actually claim that we can make miserable people less miserable. And I think that's terrific. I'm proud of it. But what was not good, the consequences of that, were three things.
mund të deklarojnë që ne mund ti ndihmojmë njerëzit që vuajnë, të vuajnë më pak. Unë mendoj që kjo është fantastike. Jam shumë krenarë për këtë. Por ky zhvillim ka tri pasoja.
The first was moral; that psychologists and psychiatrists became victimologists, pathologizers; that our view of human nature was that if you were in trouble, bricks fell on you. And we forgot that people made choices and decisions. We forgot responsibility. That was the first cost.
E para kishte të bënte me moralin -- që psikologët dhe psikiatërit u bënë njerëz që identifikojnë viktimat, njerëz që identifikojnë sëmundje; Pikëpamja jonë e natyrës njerzore ishte se nëse dikush ka probleme, atëhere këto probleme janë të shkaktuara sepse tullat kanë rënë mbi të. Ne harruam që njerëzit bëjnë zgjedhje dhe marrin vendime. Ne harruam për përgjigjësinë. Ky ishte çmimi i parë që paguam.
The second cost was that we forgot about you people. We forgot about improving normal lives. We forgot about a mission to make relatively untroubled people happier, more fulfilled, more productive. And "genius," "high-talent," became a dirty word. No one works on that.
Çmimi i dytë ishte që ne harruam për njerëzit e zakonëshem. Ne harruam që duhet të përmisojmë jetët normale. Ne harruam për misionin që të bëjmë njerëzit e lumtur më të lumtur, më të përmbushur, më produktiv, dhe fjalët "gjeni", "talent i madh," u bënë fjalë të pista. Askush nuk punon në këtë çështje. Problemi i tretë për modelin e sëmundjeve është,
And the third problem about the disease model is, in our rush to do something about people in trouble, in our rush to do something about repairing damage, it never occurred to us to develop interventions to make people happier -- positive interventions.
që në nxitim e sipër për të bërë diq për njerëzit me probleme, në ngutjen tonë për të bërë diç që të meremetojmë dëmet, nuk u kujtuam që të zhvillojmë një ndërhyrje për të bërë njerëzit më të lumtur - ndërhyrje pozitive.
So that was not good. And so that's what led people like Nancy Etcoff, Dan Gilbert, Mike Csikszentmihalyi and myself to work in something I call, "positive psychology," which has three aims. The first is that psychology should be just as concerned with human strength as it is with weakness. It should be just as concerned with building strength as with repairing damage. It should be interested in the best things in life. And it should be just as concerned with making the lives of normal people fulfilling, and with genius, with nurturing high talent.
Kështu që kjo nuk ishte mire. Kjo është ajo që i bëri njerëzit si Nancy Etcoff, Dan Gilbert, Mike Csikszentmihalyi (Qiksendmihajli) dhe mua të punojmë në diç që une e quaj Psikologjia Pozitive, e cila ka tri qëllime. Qëllimi i parë është që psikologjia duhet të jetë po aq e përqëndruar në pikat e forta të njerëzve, sa ne pika e tyre të dobëta. Duhet të brengoset po aq shumë me ndërtimin e forcave, sa me riparimin e dëmeve. Duhet të interesohet në gjërat më të mira në jetë, dhe duhet të merret me çështjen e permbushjes së jetërave të njerëzve normal Duhet të jetë e preokupuar me gjeni, dhe me rritjen e talenteve.
So in the last 10 years and the hope for the future, we've seen the beginnings of a science of positive psychology, a science of what makes life worth living. It turns out that we can measure different forms of happiness. And any of you, for free, can go to that website --
Kështu që në 10 vitet e fundit, dhe shpresën për të ardhëmen, ne kemi parë fillimet e një shkence të psikologjisë pozitive: Shkenca e dedikuar asaj që i jep jetes vlerë. Tani e dime që mund të masim forma të ndryshme të lumturisë. Çdo njëri prej jush, mund të shkoj në webfaqen qe kemi krijuar
[www.authentichappiness.org]
dhe të plotësoj disa teste të lumturisë.
and take the entire panoply of tests of happiness. You can ask, how do you stack up for positive emotion, for meaning, for flow, against literally tens of thousands of other people? We created the opposite of the diagnostic manual of the insanities: a classification of the strengths and virtues that looks at the sex ratio, how they're defined, how to diagnose them, what builds them and what gets in their way. We found that we could discover the causation of the positive states, the relationship between left hemispheric activity and right hemispheric activity, as a cause of happiness.
Ju mund të pyesni se ku qëndroni me emocione pozitive, domethënie jetësore, dhe rrjedhim të jetes, në mesin e dhjetra mijëra njerëzve të tjerë? Ne krijuam të kundertën e Udhëzuesit Diagnostifikues për Çmenduri: një klasifikim i pikave të forta dhe virtyteve që konsiderojnë proporcionin e gjinise, se si definohen, si ti diagnosifikohen ato, çfarë i ndërton ato, dhe çfarë i pengon. Ne gjetëm se ne mund të zbulojmë shkakun e gjëndjeve mendore pozitive, marrëdhënien në mes të aktivitetit në hemisferën e majtë (të trurit) dhe në mes të aktivitetit të hemisferës së djathtë, si një shkak i lumturisë.
I've spent my life working on extremely miserable people, and I've asked the question: How do extremely miserable people differ from the rest of you? And starting about six years ago, we asked about extremely happy people. How do they differ from the rest of us? It turns out there's one way, very surprising -- they're not more religious, they're not in better shape, they don't have more money, they're not better looking, they don't have more good events and fewer bad events. The one way in which they differ: they're extremely social. They don't sit in seminars on Saturday morning.
Unë kam kaluar gjithë jetën time duke punuar me njerëz të trishtuar, dhe kam pyetur, si ndryshojnë njerëzit e trishtuar nga të tjerët? Para 6 viteve, ne bëmë të njejtën pyetje për njerëzit e lumtur, dhe se si ata ndryshojnë prej nesh? Kuptuam që ata nuk ndryshojnë prej nesh. Ata nuk janë më fetar, ata nuk janë në formë më të mirë fizike, ata nuk kanë më shumë para, ata nuk janë më të bukur, atyre nuk ju ndodhin më shumë ngjarje të mira dhe me pak ngjarje të këqija. Mënyra e vetme në të cilën ata ndryshojnë është që ata jane më të shoqërueshëm. Ata nuk shkojnë në seminare gjatë të shtunës në mëngjes.
(Laughter)
(Të Qeshura)
They don't spend time alone. Each of them is in a romantic relationship and each has a rich repertoire of friends.
Ata nuk kalojnë kohë të vetmuar. Secili prej tyre është në një marrëdhënie romantike dhe secili ka një repertor të gjerë të shokëve e shoqeve.
But watch out here -- this is merely correlational data, not causal, and it's about happiness in the first, "Hollywood" sense, I'm going to talk about, happiness of ebullience and giggling and good cheer. And I'm going to suggest to you that's not nearly enough, in just a moment. We found we could begin to look at interventions over the centuries, from the Buddha to Tony Robbins. About 120 interventions have been proposed that allegedly make people happy. And we find that we've been able to manualize many of them, and we actually carry out random-assignment efficacy and effectiveness studies. That is, which ones actually make people lastingly happier? In a couple of minutes, I'll tell you about some of those results.
Por keni kujdes këtu. Këto janë të dhëna korrelacionale, jo shkaktare, dhe unë po flas për lumturinë e Holivudit: lumturia e entuziazmit dhe të qeshurave, dhe ngazëllimit. Dhe pas një minuti, do t'ju sygjeroj që kjo nuk është e mjaftueshme. Ne gjetëm që mund të shikonim në intervenime gjatë shekujve, nga Buda deri tek Toni Robbins. Kemi rreth 120 propozime për intervenime që do të bejnë njerëzit më të lumtur. Ne kemi mundur t'i vendosim nëpër libra shumë prej tyre, dhe tani bëjmë detyra të rastit për studime të efikasitetit dhe efektivitetit. Cila prej këtyre do i bën njerëzit më të lumtur? Në pak minuta do ju tregoj për rezultatet e këtyre studimeve.
But the upshot of this is that the mission I want psychology to have, in addition to its mission of curing the mentally ill, and in addition to its mission of making miserable people less miserable, is, can psychology actually make people happier? And to ask that question -- "happy" is not a word I use very much -- we've had to break it down into what I think is askable about "happy." And I believe there are three different -- I call them "different" because different interventions build them, it's possible to have one rather than the other -- three different happy lives. The first happy life is the pleasant life. This is a life in which you have as much positive emotion as you possibly can, and the skills to amplify it. The second is a life of engagement: a life in your work, your parenting, your love, your leisure; time stops for you. That's what Aristotle was talking about. And third, the meaningful life. I want to say a little bit about each of those lives and what we know about them.
Rezultati i kësaj është që misioni të cilin une kam dëshirë që psikologjia të ketë, përveq misionit për të shëruar njerëzit me sëmundje mendore, dhe përveq misionit për të bërë njerëzit e trishtuar, më pak të trishtuar, është se a mund të na bëj psikologjia më të lumtur? Për të pyetur këtë pyetje -- lumturia është një fjalë që nuk e përdori shpesh -- ne duhet të caktojmë se çfarë mund të pyetet për lumturi. Unë mendoj që ka 3 gjëra të ndryshme -- dhe i quaj të ndryshme sepse janë të ndërtuara prej intervenimeve të ndryshme, është e mundur të kemi njërën apo tjetrën -- tri jetë të ndryshme, por të lumtura. Jeta e parë e lumtur është jeta e kënaqesisë. Kjo është një jetë në të cilën ti përjeton maksimumin e emocioneve pozitive dhe i ke shkathtësitë për ti zgjëruar këto emocione. Jeta e dytë është ajo e angazhimit: një jetë në pune, si prind, në dashuri, gjatë kohës tënde të lire, kur koha ndalet për ty. Kjo është ajo për të cilën fliste Aristoteli. Dhe jeta e tretë, jeta domethënëse. Dua të them pak për secilën jetë, dhe se çfarë ne dimë për secilën.
The first life is the pleasant life, and it's simply, as best we can find it, it's having as many of the pleasures as you can, as much positive emotion as you can, and learning the skills -- savoring, mindfulness -- that amplify them, that stretch them over time and space. But the pleasant life has three drawbacks, and it's why positive psychology is not happy-ology, and why it doesn't end here.
Jeta e parë është jeta e kënaqësisë, dhe është thjeshtë jeta më e mirë që mund të gjejmë, ku mund të kemi maksimumin e kënaqësive, ku mund të kemi maksimumin e emocioneve pozitive, dhe ku mund të mësojmë shkathtësitë, shijimin dhe ndërgjegjshmërinë, që i plotësojnë këto dëshira, qe i zgjërojnë ato me kalimin e kohes dhe përmes hapësirës. Por jeta e kënaqesive ka 3 të meta, dhe është kjo aryeja pse psikologjia nuk është lumturilogji dhe pse nuk përfundon këtu.
The first drawback is, it turns out the pleasant life, your experience of positive emotion, is about 50 percent heritable, and, in fact, not very modifiable. So the different tricks that Matthieu and I and others know about increasing the amount of positive emotion in your life are 15 to 20 percent tricks, getting more of it. Second is that positive emotion habituates. It habituates rapidly, indeed. It's all like French vanilla ice cream: the first taste is 100 percent; by the time you're down to the sixth taste, it's gone. And, as I said, it's not particularly malleable.
E meta e parë është që jeta e kënaqësive, përjetimi i emocioneve pozitive, është e trashëguar. Rreth 50% e trashëguar, dhe jo shumë e ndryshueshme. Kështu që marifetet e ndryshme që Matthieu [Ricard],unë dhe të tjerët dijmë për të rritur shumën e emocioneve pozitive në jetën tënde janë 15% deri në 20%. Problemi i dytë është që emocionet pozititve bëhen të zakonëshme. Bëhen të zakonëshme shumë shpejt. E gjitha është si një akullore prej vaniljës, shijimi i parë është 100%, por kur të arrijin në kafshatën e gjashtë, çdo gjë humbet. Siq thash, kjo jetë nuk është e lakmueshme.
And this leads to the second life. I have to tell you about my friend Len, to talk about why positive psychology is more than positive emotion, more than building pleasure. In two of the three great arenas of life, by the time Len was 30, Len was enormously successful. The first arena was work. By the time he was 20, he was an options trader. By the time he was 25, he was a multimillionaire and the head of an options trading company. Second, in play, he's a national champion bridge player. But in the third great arena of life, love, Len is an abysmal failure. And the reason he was, was that Len is a cold fish.
Kjo çon tek jeta e dytë. Unë duhet të ju tregoj për shokun tim Len, që tregon se të flasësh për psikologji pozitive është më shumë se të flasësh vetëm për emocione pozitive, më shumë se ndëritmi i kënaqësisë. Nga koha kur ishte vetëm 30 vjet, Len ishte shumë i suksesëshëm në dy prej tri fushave të jetës. Fusha e parë ishte puna. Nga koha kur ai ishte 20 vjeq, ai ishte një tregtar i aksioneve . Kur ishte 25 vjeqë, ai ishte multimilioner dhe lideri i një kompanie të tregtisë për aksione. Fusha e dytë është loja: ai është kampion nacional i lojës brixh. Por në fushën e tretë të jetës së tij, Len është për faqe të zezë. Aryseja për këtë është që Len është një peshk i ftohtë.
(Laughter)
(Të Qeshura)
Len is an introvert. American women said to Len, when he dated them, "You're no fun. You don't have positive emotion. Get lost." And Len was wealthy enough to be able to afford a Park Avenue psychoanalyst, who for five years tried to find the sexual trauma that had somehow locked positive emotion inside of him. But it turned out there wasn't any sexual trauma. It turned out that -- Len grew up in Long Island and he played football and watched football, and played bridge. Len is in the bottom five percent of what we call positive affectivities.
Len është një introvert. Gratë Amerikane të cilat ishin në marrëdhënje me Len, i thoshin atij "Ti nuk je argëtues. Ti nuk ke emocione pozitive. Ik." Len ishte aq i pasur sa të përballonte një psikoanalist nga Park Avenue, i cili për 5 vjet u mundua të gjente një traumë seksuale që kishte mbyllur emocionet pozitive brenda Lenit. Por doli që Leni nuk kishte traumë seksuale. Doli që... Leni u rrit në Long Island (Ishullin e Gjatë) dhe luajti futboll, dhe shiqoj futboll, dhe luajti brixh. Len është në 5 përqindëshen e fundit të asaj që ne e quajmë afekt pozitivë. Pyetja është, A është Leni i palumtur? Dhe une dua të them që jo.
The question is: Is Len unhappy? And I want to say, not. Contrary to what psychology told us about the bottom 50 percent of the human race in positive affectivity, I think Len is one of the happiest people I know. He's not consigned to the hell of unhappiness, and that's because Len, like most of you, is enormously capable of flow. When he walks onto the floor of the American Exchange at 9:30 in the morning, time stops for him. And it stops till the closing bell. When the first card is played till 10 days later, when the tournament is over, time stops for Len.
Në kundershtimë me atë që psikologjia na ka treguar për 50 përqindeshin e ulët të racës njerëzore në efektivitet pozitivë, unë mendoj që Leni është njëri prej njerëzve më të lumtur që kam njohur ndonjëherë. Ai nuk është dërguar në ferrin e pa-lumturisë dhe kjo është sepse Leni, si shume prej jush, është i aftë të ketë rrjedhim të jetës. Kur ai ecën në dyshemenë e American Exchange në ora 9:30 të mëngjesit, koha ndalet për të. Koha ndalet deri atëherë kur bie zilja për mbyllje. Kur ai e luan letrën e parë, deri 10 ditë më vonë kur turniri përfundon, koha ndalet për Lenin.
And this is indeed what Mike Csikszentmihalyi has been talking about, about flow. And it's distinct from pleasure in a very important way: pleasure has raw feel -- you know it's happening; it's thought and feeling. But what Mike told you yesterday -- during flow ... you can't feel anything. You're one with the music. Time stops. You have intense concentration. And this is indeed the characteristic of what we think of as the good life. And we think there's a recipe for it, and it's knowing what your highest strengths are -- again, there's a valid test of what your five highest strengths are -- and then re-crafting your life to use them as much as you possibly can. Re-crafting your work, your love, your play, your friendship, your parenting.
Dhe kjo është ajo për të cilën Mike Csikszentmihalyi flet, rrjedha, e cila është ndryshe prej kënaqësisë në një mënyrë të rëndesishme. Kënaqësia ka ndjenja të papërpunuara: ti e di që po ndodh. Është mendimi dhe ndjenja. Dhe ajo për të cilën Mike ju tregoj dje, gjatë rrjedhës, ti nuk mund të ndjesh asgjë. Ti je një me muzikën. Koha ndalet. Ju keni koncentrim intensiv. Kjo është një karakteristikë për të cilën ne mendojmë kur mendojmë për jetën e mirë. Ne mendojmë që ka një recetë për këtë, dhe kjo është dituria për cilësitë e tua më të forta. Ka një test të besueshëm që tregon se cilat janë pikat e tua të forta. Pasi t'i gjeni këto cilësi, ju mund të rikonstruktoni jetën tuaj aq sa mundeni, rekonstruktoni punën tënde, dashurinë tënde, lojën, shoqërine dhe prindësine.
Just one example. One person I worked with was a bagger at Genuardi's. Hated the job. She's working her way through college. Her highest strength was social intelligence. So she re-crafted bagging to make the encounter with her the social highlight of every customer's day. Now, obviously she failed. But what she did was to take her highest strengths, and re-craft work to use them as much as possible. What you get out of that is not smiley-ness. You don't look like Debbie Reynolds. You don't giggle a lot. What you get is more absorption.
Një shembull: Një person me të cilin punoja, mbushte qese tek Genuardi. E urrente këtë punë. Ajo po punonte për të paguar për fakultet. Cilësia e saj më e fortë ishte intelegjenca sociale, kështu që ajo e shëndroj punën e saj kështu që konsumatorët do të kënaqëshin kur ta takonin. Ajo dështoi. Por ajo që bëri ishte që e morri cilësinë e saj, dhe e rikonstruktoi punën e saj aq sa kishte mundësi. Ajo që merrni prej kësaj nuk është buzëqeshje. Ju nuk dukeni si Debbie Reynolds. Ju nuk qeshni shumë. Ajo që fitoni është më shumë përvetësim.
So, that's the second path. The first path, positive emotion; the second path is eudaemonian flow; and the third path is meaning. This is the most venerable of the happinesses, traditionally. And meaning, in this view, consists of -- very parallel to eudaemonia -- it consists of knowing what your highest strengths are, and using them to belong to and in the service of something larger than you are.
Kjo është rruga e dytë. Rruga e parë është emocioni pozitiv. Rruga e dytë është rrjedhim eudomonie (lumturi për Aristotelin) Dhe rruga e tretë është domethënia. Kjo është baza e lumturisë, tradicionalisht. Dhe domethënja në këtë këndvështrim përbëhet prej dijes tënde për cilësitë tua të forta, dhe përdorimi i tyre për tu bërë pjesë e diçkaje më të madhe se ti.
I mentioned that for all three kinds of lives -- the pleasant life, the good life, the meaningful life -- people are now hard at work on the question: Are there things that lastingly change those lives? And the answer seems to be yes. And I'll just give you some samples of it. It's being done in a rigorous manner. It's being done in the same way that we test drugs to see what really works. So we do random-assignment, placebo-controlled, long-term studies of different interventions. Just to sample the kind of interventions that we find have an effect: when we teach people about the pleasant life, how to have more pleasure in your life, one of your assignments is to take the mindfulness skills, the savoring skills, and you're assigned to design a beautiful day. Next Saturday, set a day aside, design yourself a beautiful day, and use savoring and mindfulness to enhance those pleasures. And we can show in that way that the pleasant life is enhanced.
Unë e përmenda që për këto tri lloje të jetës, jeta e kënaqësisë, jeta e mirë, jeta e domethënies, tani njerëzit po punojnë shumë në pyetjen: a ka gjëra që na ndërrojnë jetën përjetësisht? Dhe përgjigja duket që është po. Unë do ju jap disa mostra të kësaj. Po bëhet me shumë zell. Po bëhet në të njejtën mënyrë që ne përdorim për të testuar ilaçet. Kështu që ne bëjme detyra të zakonshme, kontrol me placebo dhe studime të gjata për intervenime të ndryshme. Për të provuar ndërhyrjet që kanë ndikim, kur ne i mësojmë njerëzit për jetën e kënaqësisë, se si ata mund të kenë më shumë kënaqesi në jetë, një prej detyrave është të marrësh aftësitë e kujtesës, aftësitë e shijimit, dhe ju keni për detyrë të krijoni një ditë të bukur. Të Shtunën e ardhëshme, krijo një ditë të bukur për veten, dhe përdor shijimin dhe kujtimin për ti rritur këto kënaqësi. Kështu ne mund të tregojmë që ne mund të rrisim kënaqësite në jetë.
Gratitude visit. I want you all to do this with me now, if you would. Close your eyes. I'd like you to remember someone who did something enormously important that changed your life in a good direction, and who you never properly thanked. The person has to be alive. Now, OK, you can open your eyes. I hope all of you have such a person. Your assignment, when you're learning the gratitude visit, is to write a 300-word testimonial to that person, call them on the phone in Phoenix, ask if you can visit, don't tell them why. Show up at their door, you read the testimonial -- everyone weeps when this happens. And what happens is, when we test people one week later, a month later, three months later, they're both happier and less depressed.
Vizita falënderuese. Unë dua që të gjithë këtu të bëjnë atë që bëj unë, nëse mundeni. Mbyllni sytë. Mendoni për dikë që ka bërë diç shumë të rëndësishme, që ju ka ndërruar jetën në një drejtim të mirë, dhe të cilin person ju kurr nuk e keni falenderuar. Ky person duhet të jetë gjallë. Tani mund t'i hapni sytë. Shpresoj që të gjithë kishit një person të tillë. Detyra juaj kur mësoni për vizitën falenderuese është të shkruani një dëshmi prej 300 fjalësh për atë person, thirre në telefon në Feniks, pyesni nëse mund të vizitoni, mos ju tregoni pse, shkoni tek shtëpia e tyre, lexoni dëshminë -- çdo njeri qan kur kjo ndodh -- dhe ajo që ndodh është se kur ne i testojmë njerëzit një javë më vonë, një muaj më vonë, apo 4 muaj më vonë, që të dy janë më të lumtur, dhe më pak të dëshëperuar.
Another example is a strengths date, in which we get couples to identify their highest strengths on the strengths test, and then to design an evening in which they both use their strengths. We find this is a strengthener of relationships. And fun versus philanthropy. It's so heartening to be in a group like this, in which so many of you have turned your lives to philanthropy. Well, my undergraduates and the people I work with haven't discovered this, so we actually have people do something altruistic and do something fun, and contrast it. And what you find is when you do something fun, it has a square wave walk set. When you do something philanthropic to help another person, it lasts and it lasts. So those are examples of positive interventions.
Nje ushtrim tjetër është një takim dashurie gjatë të cilit ne i pyesim çiftet të identifikojnë cilësitë e tyre më të forta, dhe të krijojnë një natë gjatë së cilës secili i përdorë fuqitë e tij/saj dhe gjejmë që kjo iu forcon lidhjen. Pastaj, argëtim përballë bamirësisë. Eshtë shumë prekëse të jesh në këtë grup, në të cilin shumë prej jush i keni kthyer jetët tuaja në bamirësi. E po, studentët e mi të fakultetit dhe njerëzit me të cilët punoj nuk e kan zbuluar këtë, kështu që ne i pyesim njerëzit të bëjnë diç altruiste të bëjnë diç argëtuese, dhe t'i krahasojnë ndjenjat qe marrin nga secili veprim. Ajo që kuptoni është që kur të bëni diq argëtuese, ju ndiheni mirë për një kohë të shkurtër. Kur ju bëni bamiresi, për të ndihmuar një person tjetër, kjo zgjatë më shume. Këto janë shembuj të ndërhyrjeve pozitive.
So the next to last thing I want to say is: we're interested in how much life satisfaction people have. This is really what you're about. And that's our target variable. And we ask the question as a function of the three different lives, how much life satisfaction do you get? So we ask -- and we've done this in 15 replications, involving thousands of people: To what extent does the pursuit of pleasure, the pursuit of positive emotion, the pleasant life, the pursuit of engagement, time stopping for you, and the pursuit of meaning contribute to life satisfaction?
Gjëja e parafundit që dua të them është që ne jemi të interesuar në sasinë e kënaqësisë që njerëzit provojnë, dhe kjo është ajo për të cilën ne kujdesemi. Kjo është variabëla jonë. Ne pyesim këto pyetje si funksion të tri jetëve të ndryshme, sa kënaqësi merr nga jeta? Kështu që ne pyesim -- dhe ne e kemi bërë këtë në 15 studime që perfshijnë mijëra njerëz -- si kontribojnë jeta e kënaqësisë, jeta e emocioneve pozitive, dhe ndjekja e emocioneve pozitive, ndjekja e angazhimit, kohë-ndalja, dhe ndjekja e domethënjës, në kënaqësinë që ndjeni për jetën tënde? Rrezultatet na befasuan, por ato ishin e kundërta e asaj që ne menduam.
And our results surprised us; they were backward of what we thought. It turns out the pursuit of pleasure has almost no contribution to life satisfaction. The pursuit of meaning is the strongest. The pursuit of engagement is also very strong. Where pleasure matters is if you have both engagement and you have meaning, then pleasure's the whipped cream and the cherry. Which is to say, the full life -- the sum is greater than the parts, if you've got all three. Conversely, if you have none of the three, the empty life, the sum is less than the parts.
Doli që ndjekja e kënaqësisë nuk bën asnjë kontribut në kënaqësine që kemi me jetën tonë . Ndjekja e domethënjes është më e forta. Ndjekja e angazhimit është e fortë poashtu. Aty ky kënaqësia ka peshë, është atëherë kur ju keni angazhim dhe atëherë kur keni domethënie, pastaj kënaqësia është qërshia mbi shlag. Kjo do të thotë që jeta komplete, është shuma e të gjitha pjesëve. Në të kundërtën, nëse nuk e keni asnjërën prej këtyre jetëve, por e keni jetën e zbrazët, shuma është më pak se pjesët individuale. Ajo që ne pyesim tani është
And what we're asking now is: Does the very same relationship -- physical health, morbidity, how long you live and productivity -- follow the same relationship? That is, in a corporation, is productivity a function of positive emotion, engagement and meaning? Is health a function of positive engagement, of pleasure, and of meaning in life? And there is reason to think the answer to both of those may well be yes.
a është e mundëshme që marrëdhënjet, shëndeti fizik, sëmundëshmëria, gjatësia e jetës dhe produktiviteti, ndjekin të njejtën lidhje? Kjo do të thotë, në një korporatë, a është produktiviteti një emocion pozitivë, angazhim dhe domethënje? A është shëndeti funksion i angazhimit pozitivë, i kënaqësisë, dhe domethënjes së jetës? Ka arsye që na bëjnë të mendojmë që përgjigja për këto pyetje është po.
So, Chris said that the last speaker had a chance to try to integrate what he heard, and so this was amazing for me. I've never been in a gathering like this. I've never seen speakers stretch beyond themselves so much, which was one of the remarkable things. But I found that the problems of psychology seemed to be parallel to the problems of technology, entertainment and design in the following way: we all know that technology, entertainment and design have been and can be used for destructive purposes. We also know that technology, entertainment and design can be used to relieve misery. And by the way, the distinction between relieving misery and building happiness is extremely important. I thought, when I first became a therapist 30 years ago, that if I was good enough to make someone not depressed, not anxious, not angry, that I'd make them happy. And I never found that; I found the best you could ever do was to get to zero; that they were empty.
Kris tha që folesi i fundit do të kishte mundësinë të bashkoj ato të cilat ai i kishte dëgjuar, dhe kjo ishte e mrekullueshme për mua. Unë kurrë nuk kam marrur pjesë në një takim të tillë. Kurrë nuk kam parë që folësit të zgjaten më shumë se vetja kaq shumë, që ishte njëra prej gjërave më të mrekullueshme. Por gjeta që problemet e psikologjisë ishin paralele me problemet e teknologjisë, argëtimit and dizajnit në këto mënyra. Ne të gjithë e dimë se teknologjia, argëtimi dhe dizajni kanë qenë, dhe mund të përdoren për procese shkatërruese. Ne të gjithë e dimë që teknologjia, argëtimi dhe dizajni mund të përdoren për lirimin e fatëkeqësisë. Ndryshimi në mes të lirimit të mjerimit, dhe ndërtimit të lumturisë është shumë i rëndësishëm. Unë mendova, kur u bëra terapist para 30 vjete, se nëse jam aq i mirë sa që mund të liroj dikë nga dëshpërimi, ankthi, dhe nervoza, atëherë do t'i bëja të lumtur. Por nuk e gjeta këtë. Unë kuptova që ajo që mund të bësh është të arrish zeron. Por ata ishin të zbrazët.
And it turns out the skills of happiness, the skills of the pleasant life, the skills of engagement, the skills of meaning, are different from the skills of relieving misery. And so, the parallel thing holds with technology, entertainment and design, I believe. That is, it is possible for these three drivers of our world to increase happiness, to increase positive emotion. And that's typically how they've been used. But once you fractionate happiness the way I do -- not just positive emotion, that's not nearly enough -- there's flow in life, and there's meaning in life. As Laura Lee told us, design and, I believe, entertainment and technology, can be used to increase meaning engagement in life as well.
Del që aftësitë e lumturisë, aftësitë e jetës së kënaqësisë, aftësitë e angazhimit, aftësitë e domethënjes, jan ndryshe prej aftësive për të lehtësuar trishtimin. Kështu që paralelizmi qëndron me teknologji, argëtim dhe dizajn, unë besoj. Kjo do të thotë që është e mundur për këta vozitës të botës tonë të rrisin lumturinë, të rrisin emocionet pozitive, dhe ato janë përdorur për të bërë këtë. Por kur ju ndani lumturinë ashtu si e ndaj unë, jo vetëm emocione pozitive -- kjo nuk është mjaft -- ka nje rrjedhë në jetë, dhe ka kuptim në jetë. Siq na tha Lauralee (Laurali), dizajni, dhe unë besoj që edhe argëtimi e teknologjia, mund të përdoren për të rritur domethënjen e angazhimit në jetë.
So in conclusion, the eleventh reason for optimism, in addition to the space elevator, is that I think with technology, entertainment and design, we can actually increase the amount of tonnage of human happiness on the planet. And if technology can, in the next decade or two, increase the pleasant life, the good life and the meaningful life, it will be good enough. If entertainment can be diverted to also increase positive emotion, meaning eudaemonia, it will be good enough. And if design can increase positive emotion, eudaemonia, and flow and meaning, what we're all doing together will become good enough.
Si përfundim, arsyeja e njëmbëdhjetë për optimizëm, përveq liftit në hapësirë, është që me teknologji, argëtim dhe dizajn, ne mund të rrisim tonazhin e lumturisë njerëzore në planet. Nëse teknologjia mund të rritë jetën e kënaqësisë, jetën e mirë dhe jetën domethënëse, në dekadën e ardhëshme, apo dy dekada prej tash, kjo do të jetë mjaft. Nëse argëtimi mund të përdoret për të rritut emocionet pozitive, domethënjen, eudomonian, kjo do të jetë mjaft e mirë. Dhe nëse dizajni mund të rritë emocionet pozitive, eudomonina, rrjedhën dhe domethënjen, ajo që ne po bëjmë së bashku do të jetë mjaft e mirë. Faleminderit.
Thank you.
Duartrokitje
(Applause)