Την περίοδο που διατέλεσα πρόεδρος της Αμερικανικής Ψυχολογικής Εταιρείας, προσπάθησαν να με εκπαιδεύσουν στα ΜΜΕ, και μια συνάντηση που είχα με το CNN συνοψίζει αυτό για το οποίο θα μιλήσω σήμερα, το οποίο είναι ο "11ος λόγος για να είσαι αισιόδοξος". Ο συντάκτης του Discover μας είπε τους 10 από αυτούς, εγώ θα σας δώσω τον 11ο.
When I was President of the American Psychological Association, they tried to media-train me. And an encounter I had with CNN summarizes what I'm going to be talking about today, which is the eleventh reason to be optimistic. The editor of Discover told us 10 of them; I'm going to give you the eleventh.
Ήρθαν λοιπόν σε μένα από το CNN και είπαν "Καθηγητή Σέλινγκμαν, θα μας μιλήσετε για την κατάσταση της ψυχολογίας σήμερα; Θα θέλαμε να σας πάρουμε μια συνέντευξη γι' αυτό". Κι εγώ είπα "Τέλεια". Και εκείνη είπε, "Μιλάμε όμως για το CNN, άρα θα έχετε περιορισμένο χρόνο". Οπότε είπα, "Εντάξει, πόσες λέξεις μπορώ να χρησιμοποιήσω;" Και εκείνη απάντησε, "Λοιπόν, μία λέξη."
So they came to me, CNN, and they said, "Professor Seligman -- would you tell us about the state of psychology today? We'd like to interview you about that." And I said, "Great." And she said, "But this is CNN, so you only get a sound bite." I said, "Well, how many words do I get?" And she said, "Well, one."
(Γέλια)
(Laughter)
Το γύρισμα ξεκίνησε κι εκείνη είπε "Καθηγητή Σέλινγκμαν, πώς είναι η κατάσταση στην ψυχολογία σήμερα"; "Καλή".
And the cameras rolled, and she said, "Professor Seligman, what is the state of psychology today?" "Good."
(Γέλια)
(Laughter)
"Διακοπή. Διακοπή. Δεν είναι κατάλληλο. Θα πρέπει οπωσδήποτε να σας δώσουμε περισσότερο χρόνο". "Λοιπόν, πόσες λέξεις περιθώριο έχω αυτή τη φορά;" "Νομίζω, λοιπόν, δύο." Δρ Σέλινγκμαν, πώς είναι η κατάσταση στην ψυχολογία σήμερα;"
"Cut! Cut. That won't do. We'd really better give you a longer sound bite." "How many words do I get this time?" "Well, you get two." (Laughter)
"Όχι καλή".
"Doctor Seligman, what is the state of psychology today?" "Not good."
(Γέλια)
(Laughter)
"Κοιτάξτε, Δρ Σέλινγκμαν, βλέπουμε ότι στα αλήθεια δεν αισθάνεστε άνετα με αυτό το μέσο. Θα πρέπει να σας δώσουμε περισσότερο χρόνο. Αυτή τη φορά μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τρεις λέξεις. Καθηγητή Σέλινγκμαν, πώς είναι η κατάσταση στην ψυχολογία σήμερα;" "Όχι αρκετά καλή". Και γι' αυτό πρόκειται να σας μιλήσω.
"Look, Doctor Seligman, we can see you're really not comfortable in this medium. We'd better give you a real sound bite. This time you can have three words. Professor Seligman, what is the state of psychology today?" "Not good enough."
Θέλω να σας πω γιατί η ψυχολογία ήταν καλή, γιατί δεν ήταν καλή, και πώς μπορεί μέσα στα επόμενα 10 χρόνια να γίνει όσο καλή χρειάζεται. Και παραλληλίζοντάς το, θέλω να πω το ίδιο πράγμα και για την τεχνολογία, την ψυχαγωγία και το σχεδιασμό, επειδή νομίζω ότι πρόκειται για παρόμοια ζητήματα.
That's what I'm going to be talking about. I want to say why psychology was good, why it was not good, and how it may become, in the next 10 years, good enough. And by parallel summary, I want to say the same thing about technology, about entertainment and design, because I think the issues are very similar.
Γιατί λοιπόν η ψυχολογία ήταν καλή; Λοιπόν, για περισσότερα από 60 χρόνια, η ψυχολογία δρούσε στα πλαίσια του ιατρικού μοντέλου. 10 χρόνια πριν, όταν ήμουν σε ένα αεροπλάνο, συστηνόμουν στους συνεπιβάτες μου και τους έλεγα τη δουλειά μου, εκείνοι απομακρύνονταν από μένα. Επειδή, πολύ σωστά, έλεγαν πως η ψυχολογία προσπαθεί να βρει τι δεν πάει καλά με σένα. "Εντόπισε τον ψυχάκια." Τώρα πια, όταν λέω στους ανθρώπους τι δουλειά κάνω, με πλησιάζουν.
So, why was psychology good? Well, for more than 60 years, psychology worked within the disease model. Ten years ago, when I was on an airplane and I introduced myself to my seatmate, and told them what I did, they'd move away from me, because, quite rightly, they were saying psychology is about finding what's wrong with you. Spot the loony. And now, when I tell people what I do, they move toward me.
Κι αυτό που ήταν καλό στην ψυχολογία, την επένδυση 30 δισεκατομμυρίων που έκανε το NIMH, τη δουλειά πάνω στο ιατρικό μοντέλο, το νόημα που δίνετε στον όρο ψυχολογία, είναι ότι πριν 60 χρόνια καμία από τις ψυχικές παθήσεις δεν αντιμετωπιζόταν-- ήταν παντελώς αερολογίες. Τώρα όμως, 14 ψυχικές παθήσεις αντιμετωπίζονται, ενώ δύο από αυτές θεραπεύονται.
What was good about psychology -- about the $30 billion investment NIMH made, about working in the disease model, about what you mean by psychology -- is that, 60 years ago, none of the disorders were treatable; it was entirely smoke and mirrors. And now, 14 of the disorders are treatable, two of them actually curable.
Και το άλλο που συνέβη είναι ότι αναπτύχθηκε μία επιστήμη, η επιστήμη των ψυχικών ασθενειών. Ανακαλύψαμε ότι μπορούσαμε να πάρουμε ασαφείς έννοιες, όπως η κατάθλιψη, ο αλκοολισμός, και να τις μετρήσουμε με ακρίβεια. Ότι μπορούσαμε να δημιουργήσουμε μια ταξινόμηση των ψυχικών ασθενειών. Θα μπορούσαμε να καταλάβουμε την αιτία των ψυχικών ασθενειών. Μπορούσαμε να παρατηρήσουμε διαχρονικά τα ίδια άτομα-- άτομα, για παράδειγμα, που είναι γενετικά ευάλωτα στη σχιζοφρένεια, και να διερωτηθούμε ποια είναι η συμβολή της μητρότητας, ή των γενετικών παραγόντων, και θα μπορούσαμε να απομονώσουμε τρίτες μεταβλητές κάνοντας πειράματα πάνω στις ψυχικές ασθένειες.
And the other thing that happened is that a science developed, a science of mental illness. We found out we could take fuzzy concepts like depression, alcoholism, and measure them with rigor; that we could create a classification of the mental illnesses; that we could understand the causality of the mental illnesses. We could look across time at the same people -- people, for example, who were genetically vulnerable to schizophrenia -- and ask what the contribution of mothering, of genetics are, and we could isolate third variables by doing experiments on the mental illnesses.
Και, το καλύτερο από όλα είναι ότι καταφέραμε, τα τελευταία 50 χρόνια, να ανακαλύψουμε φαρμακευτικές και ψυχολογικές θεραπείες, και εν συνεχεία μπορέσαμε να τις αξιολογήσουμε με ακρίβεια μέσω τυχαιοποιημένων μελετών, ελεγχόμενων με εικονικό φάρμακο (placebo)-- αποβάλλαμε αυτά που δεν δούλευαν και κρατήσαμε εκείνα που δούλευαν ενεργητικά.
And best of all, we were able, in the last 50 years, to invent drug treatments and psychological treatments. And then we were able to test them rigorously, in random-assignment, placebo-controlled designs, throw out the things that didn't work,
Το συμπέρασμα είναι ότι η ψυχολογία και η ψυχιατρική, μέσα στα τελευταία 60 χρόνια,
keep the things that actively did.
μπορούν βασικά να ισχυριστούν ότι μπορούν να κάνουν τους δυστυχισμένους ανθρώπους λιγότερο δυστυχισμένους. Και νομίζω ότι αυτό είναι θαυμάσιο. Είμαι περήφανος γι' αυτό. Αλλά εκείνο που δεν ήταν καλό, οι επιπτώσεις αυτού, ήταν τρία πράγματα.
The conclusion of that is, psychology and psychiatry of the last 60 years can actually claim that we can make miserable people less miserable. And I think that's terrific. I'm proud of it. But what was not good, the consequences of that, were three things.
Το πρώτο ήταν ηθικό-- ότι οι ψυχολόγοι και οι ψυχίατροι έγιναν θυματοποιοί και εστίασαν στην παθολογία. Η οπτική μας πάνω στην ανθρώπινη φύση ήταν ότι αν ταλαιπωρούσουν, αυτό σήμαινε ότι έπεσε πάνω σου κεραμίδα. Ξεχάσαμε ότι οι άνθρωποι κάνουν επιλογές και παίρνουν αποφάσεις. Ξεχάσαμε την ευθύνη. Αυτό ήταν το πρώτο τίμημα.
The first was moral; that psychologists and psychiatrists became victimologists, pathologizers; that our view of human nature was that if you were in trouble, bricks fell on you. And we forgot that people made choices and decisions. We forgot responsibility. That was the first cost.
Το δεύτερο τίμημα ήταν ότι ξεχάσαμε τον άνθρωπο, εσάς. Ξεχάσαμε τη σημασία της βελτίωσης της φυσιολογικής ζωής. Ξεχάσαμε την αποστολή να κάνουμε ανθρώπους χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα περισσότερο ευτυχισμένους, πιο ολοκληρωμένους και παραγωγικούς και λέξεις όπως "ευφυής" και "ταλαντούχος" έγιναν βρώμικες. Κανείς δεν ασχολείται με αυτά.
The second cost was that we forgot about you people. We forgot about improving normal lives. We forgot about a mission to make relatively untroubled people happier, more fulfilled, more productive. And "genius," "high-talent," became a dirty word.
Το τρίτο πρόβλημα πάνω στο ιατρικό μοντέλο είναι ότι,
No one works on that.
μέσα στη βιασύνη μας να κάνουμε κάτι για τους προβληματισμένους ανθρώπους, μέσα στη βιασύνη μας να κάνουμε κάτι για τη διόρθωση των ζημιών, δεν μας πέρασε από το μυαλό να αναπτύξουμε παρεμβάσεις ώστε να κάνουμε τους ανθρώπους πιο ευτυχισμένους, θετικές παρεμβάσεις.
And the third problem about the disease model is, in our rush to do something about people in trouble, in our rush to do something about repairing damage, it never occurred to us to develop interventions to make people happier -- positive interventions.
Οπότε αυτό δεν ήταν καλό. Αυτό ήταν που οδήγησε ανθρώπους όπως τη Νάνσυ Έτκοφ, τον Νταν Γκίλμπερτ, το Μάικ Τσικτσεμάιλ και εμένα να δουλέψουμε πάνω σε κάτι που ονομάζω θετική ψυχολογία, το οποίο έχει τρεις σκοπούς. Ο πρώτος είναι η ψυχολογία να ενδιαφέρεται εξίσου, τόσο με την ανθρώπινη δύναμη, όσο και με την αδυναμία. Θα πρέπει να ενδιαφέρεται τόσο με το χτίσιμο δυνάμεων όσο και με την αποκατάσταση των ζημιών. Θα πρέπει να ενδιαφέρεται για τα καλύτερα πράγματα στη ζωή, θα πρέπει να ασχολείται εξίσου με το να κάνει περισσότερο ολοκληρωμένη τη ζωή των φυσιολογικών ανθρώπων, να ενδιαφέρεται για τους ευφυείς, και να φροντίζει τους ταλαντούχους.
So that was not good. And so that's what led people like Nancy Etcoff, Dan Gilbert, Mike Csikszentmihalyi and myself to work in something I call, "positive psychology," which has three aims. The first is that psychology should be just as concerned with human strength as it is with weakness. It should be just as concerned with building strength as with repairing damage. It should be interested in the best things in life. And it should be just as concerned with making the lives of normal people fulfilling, and with genius, with nurturing high talent.
'Έτσι τα τελευταία 10 χρόνια και με ελπίδα για το μέλλον, είδαμε το ξεκίνημα της επιστήμης της θετικής ψυχολογίας: μιας επιστήμης που ενισχύει το ευ ζην. Αποδεικνύεται ότι μπορούμε να μετρήσουμε τις διαφορετικές μορφές της ευτυχίας. Καθένας από εσάς, μπορεί να μπει δωρεάν σε αυτή την ιστοσελίδα και να λάβει όλη τη σειρά των αξιολογήσεων που σχετίζονται με την ευτυχία. Μπορεί να αναρωτηθείτε, πώς γεμίζεις με θετικό συναίσθημα, με νόημα, με ροή, έναντι κυριολεκτικά δεκάδων χιλιάδων άλλων ανθρώπων; Δημιουργήσαμε το αντίθετο του διαγνωστικού εγχειριδίου για τις ψυχοπάθειες: μια ταξινόμηση των πλεονεκτημάτων και αρετών που αναλογούν ανά φύλο, πώς ορίζονται και πώς μπορούν να διαγνωστούν, τι τις ενδυναμώνει και τι τις εμποδίζει. Διαπιστώσαμε ότι μπορούσαμε να ανακαλύψουμε τι προκαλεί θετικές καταστάσεις, τη σχέση μεταξύ της λειτουργίας του αριστερού και του δεξιού ημισφαιρίου ως παράγοντες δημιουργίας του συναισθήματος της ευτυχίας.
So in the last 10 years and the hope for the future, we've seen the beginnings of a science of positive psychology, a science of what makes life worth living. It turns out that we can measure different forms of happiness. And any of you, for free, can go to that website -- [www.authentichappiness.org] and take the entire panoply of tests of happiness. You can ask, how do you stack up for positive emotion, for meaning, for flow, against literally tens of thousands of other people? We created the opposite of the diagnostic manual of the insanities: a classification of the strengths and virtues that looks at the sex ratio, how they're defined, how to diagnose them, what builds them and what gets in their way. We found that we could discover the causation of the positive states, the relationship between left hemispheric activity and right hemispheric activity, as a cause of happiness.
Έχω περάσει τη ζωή μου δουλεύοντας με εξαιρετικά δυστυχισμένους ανθρώπους, και έχω διερωτηθεί τι είναι αυτό που διαφοροποιεί τους εξαιρετικά δυστυχείς ανθρώπους, από τους υπόλοιπους; Ξεκινώντας πριν έξι χρόνια περίπου, διερωτηθήκαμε σε τι διαφέρουν οι εξαιρετικά ευτυχισμένοι άνθρωποι από τους υπόλοιπους; Αποδεικνύεται πως υπάρχει μία διαφορά. Δεν είναι περισσότερο θρησκευόμενοι, δεν είναι σε καλύτερη φόρμα, δεν έχουν περισσότερα χρήματα, δεν είναι πιο εμφανίσιμοι, δεν τους συμβαίνουν περισσότερα καλά και λιγότερα κακά γεγονότα. Το σημείο στο οποίο διαφέρουν είναι ότι πρόκειται για εξαιρετικά κοινωνικούς ανθρώπους. Δεν περνούν τα πρωινά του Σαββάτου πηγαίνοντας σε σεμινάρια. (Γέλια) Δεν ξοδεύουν χρόνο μόνοι τους. Καθένας από αυτούς έχει μια ερωτική σχέση, αλλά και μεγάλο αριθμό φίλων.
I've spent my life working on extremely miserable people, and I've asked the question: How do extremely miserable people differ from the rest of you? And starting about six years ago, we asked about extremely happy people. How do they differ from the rest of us? It turns out there's one way, very surprising -- they're not more religious, they're not in better shape, they don't have more money, they're not better looking, they don't have more good events and fewer bad events. The one way in which they differ: they're extremely social. They don't sit in seminars on Saturday morning. (Laughter) They don't spend time alone. Each of them is in a romantic relationship and each has a rich repertoire of friends.
Αλλά προσέξτε εδώ. Αυτά είναι μόνο δεδομένα συσχέτισης, όχι αιτιότητας, κι εγώ θα σας μιλήσω για την ευτυχία με τη Χολιγουντιανή της έννοια: Την ευτυχία της ευφορίας, του χαχανητού και του κεφιού. Και πρόκειται να ισχυριστώ σε λίγο, πως δεν είναι καν αρκετή. Ανακαλύψαμε ότι θα μπορούσαμε να ξεκινήσουμε την παρατήρηση παρεμβάσεων ανά τους αιώνες, από τον Βούδα ως τον Τόνι Ρόμπινς. Γύρω στις 120 παρεμβάσεις έχουν προταθεί ότι τάχα κάνουν τους ανθρώπους ευτυχισμένους. Ανακαλύψαμε ότι είμαστε ικανοί να χειριστούμε πολλές απ' αυτές, και βασικά διενεργούμε μελέτες τυχαίας ανάθεσης για την αποτελεσματικότητά τους. Δηλαδή ποιες κάνουν τους ανθρώπους ευτυχισμένους σε βάθος χρόνου. Σε λίγα λεπτά θα σας μιλήσω για κάποια από αυτά τα αποτελέσματα.
But watch out here -- this is merely correlational data, not causal, and it's about happiness in the first, "Hollywood" sense, I'm going to talk about, happiness of ebullience and giggling and good cheer. And I'm going to suggest to you that's not nearly enough, in just a moment. We found we could begin to look at interventions over the centuries, from the Buddha to Tony Robbins. About 120 interventions have been proposed that allegedly make people happy. And we find that we've been able to manualize many of them, and we actually carry out random-assignment efficacy and effectiveness studies. That is, which ones actually make people lastingly happier? In a couple of minutes, I'll tell you about some of those results.
Αλλά το συμπέρασμα είναι, ότι η αποστολή που θέλω να έχει η ψυχολογία, σε συνάρτηση με την αποστολή της για θεραπεία της ψυχικής ασθένειας, και σε συνάρτηση με την αποστολή της να κάνει τους δυστυχισμένους ανθρώπους λιγότερο δυστυχισμένους, είναι να μπορεί να κάνει τους ανθρώπους πιο ευτυχισμένους. Και για να θέσω το συγκεκριμένο ερώτημα -- η ευτυχία είναι μια λέξη που δεν χρησιμοποιώ συχνά -- έπρεπε πρώτα να το αναλύσουμε σε αυτό που νομίζω ότι μπορεί να ερωτηθεί για την ευτυχία. Πιστεύω ότι υπάρχουν τρεις διαφορετικές-- τις ονομάζω διαφορετικές επειδή δημιουργούνται από διαφορετικές παρεμβάσεις, είναι πιθανό να έχεις την μια αντί την άλλη -- τρεις διαφορετικές ευτυχισμένες ζωές. Το πρώτο είδος ευτυχισμένης ζωής είναι η ευχάριστη ζωή. Αυτό είναι το είδος της ζωής στο οποίο έχεις όσο περισσότερο θετικό συναίσθημα μπορείς, και τις ικανότητες που σε βοηθούν να το ενισχύεις. Το δεύτερο είδος ζωής είναι εκείνο που σχετίζεται με τη δέσμευση σε κάτι: με τη δουλειά σου, το γονεϊκό σου ρόλο, την αγάπη, τη διασκέδασή σου, ο χρόνος σταματά για σένα. Είναι εκείνο για το οποίο μιλούσε ο Αριστοτέλης. Και το τρίτο είδος, είναι η ζωή που έχει νόημα. Θέλω λοιπόν να πω λίγα πράγματα για καθένα από αυτά τα είδη ζωής και τι γνωρίζουμε γι' αυτά.
But the upshot of this is that the mission I want psychology to have, in addition to its mission of curing the mentally ill, and in addition to its mission of making miserable people less miserable, is, can psychology actually make people happier? And to ask that question -- "happy" is not a word I use very much -- we've had to break it down into what I think is askable about "happy." And I believe there are three different -- I call them "different" because different interventions build them, it's possible to have one rather than the other -- three different happy lives. The first happy life is the pleasant life. This is a life in which you have as much positive emotion as you possibly can, and the skills to amplify it. The second is a life of engagement: a life in your work, your parenting, your love, your leisure; time stops for you. That's what Aristotle was talking about. And third, the meaningful life. I want to say a little bit about each of those lives and what we know about them.
Το πρώτο είδος ζωής είναι η ευχάριστη ζωή και είναι απλά όσο καλύτερη μπορούμε να τη φανταστούμε. Είναι να έχεις όσο περισσότερες πηγές ευχαρίστησης μπορείς, όσο περισσότερο θετικό συναίσθημα μπορείς, και να μαθαίνεις τις ικανότητες, τη δυνατότητα αποτίμησης και την επίγνωση που τα ενισχύουν, που τα επεκτείνουν πέρα από χωροχρονικά όρια. Αλλά η ευχάριστη ζωή έχει τρία μειονεκτήματα κι αυτός είναι ο λόγος που η θετική ψυχολογία δεν είναι ευτυχολογία και δεν σταματά εδώ.
The first life is the pleasant life, and it's simply, as best we can find it, it's having as many of the pleasures as you can, as much positive emotion as you can, and learning the skills -- savoring, mindfulness -- that amplify them, that stretch them over time and space. But the pleasant life has three drawbacks, and it's why positive psychology is not happy-ology, and why it doesn't end here.
Το πρώτο μειονέκτημα της ευχάριστης ζωής είναι ότι η εμπειρία του θετικού συναισθήματος είναι κληρονομική, είναι κληρονομική σε ποσοστό 50%, και βασικά δεν είναι πολύ τροποποιήσιμη. Έτσι τα διαφορετικά κόλπα που ο Ματιέ (Ρικάρντ), εγώ και άλλοι ξέρουμε για την αύξηση το ποσοστού θετικού συναισθήματος στη ζωή σου είναι κατά 15-20% κόλπα, αντλώντας περισσότερα από αυτό. Το δεύτερο είναι ότι το θετικό συναίσθημα συνηθίζεται. Συνηθίζεται όντως ταχύτατα. Είναι όπως το Γαλλικό παγωτό βανίλια, την πρώτη φορά που το γεύεσαι έχει το 100% της γεύσης του. Ως την έκτη φορά που θα το γευτείς, έχει εξαφανιστεί. Όπως προείπα, δεν είναι ιδιαίτερα εύπλαστο.
The first drawback is, it turns out the pleasant life, your experience of positive emotion, is about 50 percent heritable, and, in fact, not very modifiable. So the different tricks that Matthieu and I and others know about increasing the amount of positive emotion in your life are 15 to 20 percent tricks, getting more of it. Second is that positive emotion habituates. It habituates rapidly, indeed. It's all like French vanilla ice cream: the first taste is 100 percent; by the time you're down to the sixth taste, it's gone. And, as I said, it's not particularly malleable.
Αυτό οδηγεί στο δεύτερο είδος ζωής. Πρέπει να σας πω για το φίλο μου, τον Λεν, για να εξηγήσω για ποιο λόγο η θετική ψυχολογία είναι κάτι παραπάνω από το θετικό συναίσθημα, κάτι παραπάνω από το χτίσιμο της ευχαρίστησης. Όταν έκλεισε τα 30, ο Λεν ήταν ιδιαίτερα επιτυχημένος σε δύο από τα τρία σημαντικά πεδία της ζωής. Το πρώτο πεδίο ήταν το εργασιακό. Στην ηλικία των 20 ήταν χρηματιστής. Στην ηλικία των 25 ήταν πολυεκατομμυριούχος, και επικεφαλής μιας χρηματιστηριακής εταιρείας. Το δεύτερο πεδίο είναι το παιχνίδι: είναι πρωταθλητής του μπριτζ. Αλλά στο τρίτο σημαντικό πεδίο της ζωής, τον έρωτα, ο Λεν έχει αποτύχει αβυσσαλέα. Κι ο λόγος ήταν ότι ο Λεν είναι ψυχρός και απόμακρος. (Γέλια)
And this leads to the second life. I have to tell you about my friend Len, to talk about why positive psychology is more than positive emotion, more than building pleasure. In two of the three great arenas of life, by the time Len was 30, Len was enormously successful. The first arena was work. By the time he was 20, he was an options trader. By the time he was 25, he was a multimillionaire and the head of an options trading company. Second, in play, he's a national champion bridge player. But in the third great arena of life, love, Len is an abysmal failure. And the reason he was, was that Len is a cold fish. (Laughter)
Ο Λεν είναι εσωστρεφής. Οι Αμερικανίδες που έβγαιναν με το Λεν του έλεγαν "Δεν έχεις πλάκα. Δεν έχεις θετική ενέργεια. Άντε χάσου." Όμως ο Λεν ήταν αρκετά πλούσιος ώστε να μπορεί να πληρώσει έναν ψυχαναλυτή της Park Avenue, ο οποίος επί πέντε χρόνια προσπαθούσε να βρει το σεξουαλικό τραύμα που κάπως είχε κλειδώσει μέσα του το όποιο θετικό συναίσθημα. Αλλά αποδείχτηκε πως δεν υπήρχε κάποιο σεξουαλικό τραύμα. Αποδείχτηκε ότι... Ο Λεν μεγάλωσε στο Λονγκ Άιλαντ και έπαιζε ποδόσφαιρο και παρακολούθησε ποδόσφαιρο, και έπαιζε μπριτζ... Ο Λεν είναι στο τελευταίο 5% αυτού που αποκαλούμε θετική συναισθηματικότητα.
Len is an introvert. American women said to Len, when he dated them, "You're no fun. You don't have positive emotion. Get lost." And Len was wealthy enough to be able to afford a Park Avenue psychoanalyst, who for five years tried to find the sexual trauma that had somehow locked positive emotion inside of him. But it turned out there wasn't any sexual trauma. It turned out that -- Len grew up in Long Island and he played football and watched football, and played bridge.
Η ερώτηση είναι αν ο Λεν είναι δυστυχισμένος, και θέλω να πω πως δεν είναι.
Len is in the bottom five percent of what we call positive affectivities.
Σε αντίθεση με αυτό που η ψυχολογία μας είπε για το κατώτατο 50% της ανθρώπινης φυλής σε θετική συναισθηματικότητα, νομίζω ότι ο Λεν είναι ένας από τους πιο ευτυχισμένους ανθρώπους που γνωρίζω. Δεν έχει πέσει στην κόλαση της δυστυχίας κι αυτό επειδή ο Λεν, όπως οι περισσότεροι από εσάς, είναι ιδιαίτερα ικανός να ρέει μέσα στις καταστάσεις. Όταν περπατά στον όροφο του Αμερικάνικου Χρηματιστηρίου, στις 9μιση το πρωί, ο χρόνος σταματά γι' αυτόν. Και ξαναρχίζει μετά το καμπανάκι της λήξης. Από τη στιγμή που θα παιχτεί η πρώτη κάρτα, μέχρι το τέλος του πρωταθλήματος 10 μέρες μετά, ο χρόνος σταματά για το Λεν.
The question is: Is Len unhappy? And I want to say, not. Contrary to what psychology told us about the bottom 50 percent of the human race in positive affectivity, I think Len is one of the happiest people I know. He's not consigned to the hell of unhappiness, and that's because Len, like most of you, is enormously capable of flow. When he walks onto the floor of the American Exchange at 9:30 in the morning, time stops for him. And it stops till the closing bell. When the first card is played till 10 days later, when the tournament is over, time stops for Len.
Είναι όντως αυτό για το οποίο ο Μάικ Τσικστεμάιλ έχει μιλήσει σχετικά, για τη ροή που είναι διαφορετική από την ευχαρίστηση με έναν πολύ σημαντικό τρόπο. Η ευχαρίστηση είναι ακατέργαστη αίσθηση: ξέρεις ότι συμβαίνει. Είναι σκέψη και συναίσθημα. Αλλά ο Μάικ σας είπε χθες ότι κατά τη διάρκεια της ροής δεν μπορείς να αισθανθείς τίποτα. Γίνεσαι ένα με τη μουσική. Ο χρόνος σταματά. Έχεις βαθιά συγκέντρωση. Κι αυτό είναι όντως το χαρακτηριστικό αυτού που θεωρούμε καλή ζωή. Νομίζουμε πως υπάρχει συνταγή γι' αυτό, και είναι να γνωρίζεις τα βασικότερα πλεονεκτήματά σου. Και πάλι, υπάρχει ένα έγκυρο τεστ για να βρεις ποια είναι τα πέντε βασικά σου πλεονεκτήματα. Και μετά αναδιοργάνωσε τη ζωή σου έτσι ώστε να τα χρησιμοποιείς όσο περισσότερο μπορείς. Αναδιοργάνωσε τη δουλειά σου, την αγάπη σου, το παιχνίδι σου, τη φιλία, τη γονεϊκότητά σου.
And this is indeed what Mike Csikszentmihalyi has been talking about, about flow. And it's distinct from pleasure in a very important way: pleasure has raw feel -- you know it's happening; it's thought and feeling. But what Mike told you yesterday -- during flow ... you can't feel anything. You're one with the music. Time stops. You have intense concentration. And this is indeed the characteristic of what we think of as the good life. And we think there's a recipe for it, and it's knowing what your highest strengths are -- again, there's a valid test of what your five highest strengths are -- and then re-crafting your life to use them as much as you possibly can. Re-crafting your work, your love, your play, your friendship, your parenting.
Ένα παράδειγμα μόνο: μία γυναίκα με την οποία δούλευα ήταν ταμίας στο Genuardi's. Σιχαινόταν τη δουλειά της. Εργαζόταν εκεί παράλληλα με τις σπουδές της. Το μεγαλύτερο πλεονέκτημά της ήταν η κοινωνική νοημοσύνη, έτσι αναδιαμόρφωσε τη δουλειά του ταμία, κάνοντας τη συνάντηση μαζί της, το κοινωνικό αποκορύφωμα της μέρας κάθε πελάτη. Τώρα ασφαλώς και απέτυχε. Αλλά αυτό που έκανε ήταν να χρησιμοποιήσει τα σημαντικότερα πλεονεκτήματά της, και να αναδιοργανώσει τη δουλειά για να τα χρησιμοποιήσει όσο περισσότερο μπορούσε. Αυτό που παίρνεις από όλο αυτό δεν είναι ευφορία. Δε μοιάζεις με τη Ντέμπι Ρέινολντς. Δε χαχανίζεις πολύ. Αυτό που παίρνεις είναι περισσότερη απορρόφηση. Οπότε αυτό είναι το δεύτερο μονοπάτι. Το πρώτο μονοπάτι είναι το θετικό συναίσθημα. Το δεύτερο μονοπάτι είναι η ευδαιμονική ροή.
Just one example. One person I worked with was a bagger at Genuardi's. Hated the job. She's working her way through college. Her highest strength was social intelligence. So she re-crafted bagging to make the encounter with her the social highlight of every customer's day. Now, obviously she failed. But what she did was to take her highest strengths, and re-craft work to use them as much as possible. What you get out of that is not smiley-ness. You don't look like Debbie Reynolds. You don't giggle a lot. What you get is more absorption. So, that's the second path. The first path, positive emotion; the second path is eudaemonian flow;
Και το τρίτο μονοπάτι είναι το νόημα. Αυτό είναι παραδοσιακά, το πιο σεβαστό μέρος της ευτυχίας. Το νόημα από αυτή την οπτική συνίσταται από--παράλληλo με την ευδαιμονία, συνίσταται από το να ξέρεις ποια είναι τα μεγαλύτερα πλεονεκτήματά σου, και από το να τα χρησιμοποιείς για να ανήκεις και να υπηρετείς κάτι μεγαλύτερο από σένα.
and the third path is meaning. This is the most venerable of the happinesses, traditionally. And meaning, in this view, consists of -- very parallel to eudaemonia -- it consists of knowing what your highest strengths are, and using them to belong to and in the service of something larger than you are.
Ανέφερα ότι και για τα τρία είδη ζωής, την ευχάριστη ζωή, την καλή ζωή και τη ζωή με νόημα, οι άνθρωποι τώρα δουλεύουν εντατικά το ερώτημα αν υπάρχουν πράγματα που τις αλλάζουν σε βάθος χρόνου. Η απάντηση φαίνεται να είναι ναι. Και θα σας δώσω άμεσα κάποια δείγματα αυτού. Συμβαίνει με συγκεκριμένο τρόπο. Με τον ίδιο τρόπο που εξετάζουμε τα φάρμακα για να δούμε ποιο πραγματικά δουλεύει. Έτσι διενεργούμε διαχρονικές μελέτες τυχαίας ανάθεσης διαφορετικών παρεμβάσεων, ελεγχόμενες με εικονικό φάρμακο (placebo). Για να αναφέρω ένα παράδειγμα του είδους των παρεμβάσεων που βρίσκουμε ότι έχουν αποτέλεσμα, όταν διδάσκουμε τους ανθρώπους για την ευχάριστη ζωή και πώς να έχουν περισσότερη ευχαρίστηση στη ζωή τους, ένα από τα πράγματα που σας αναθέτουμε είναι να πάρετε την ικανότητα επίγνωσης και εκτίμησης και να σχεδιάσετε μια όμορφη μέρα. Το άλλο Σάββατο ορίστε μια μέρα, σχεδιάστε για σας μια όμορφη μέρα και χρησιμοποιήστε τη δυνατότητα πλήρους εκτίμησης και την επίγνωση για να ενισχύσετε αυτές τις χαρές. Mπορούμε να δείξουμε με αυτό τον τρόπο ότι η ευχάριστη ζωή ενισχύεται.
I mentioned that for all three kinds of lives -- the pleasant life, the good life, the meaningful life -- people are now hard at work on the question: Are there things that lastingly change those lives? And the answer seems to be yes. And I'll just give you some samples of it. It's being done in a rigorous manner. It's being done in the same way that we test drugs to see what really works. So we do random-assignment, placebo-controlled, long-term studies of different interventions. Just to sample the kind of interventions that we find have an effect: when we teach people about the pleasant life, how to have more pleasure in your life, one of your assignments is to take the mindfulness skills, the savoring skills, and you're assigned to design a beautiful day. Next Saturday, set a day aside, design yourself a beautiful day, and use savoring and mindfulness to enhance those pleasures. And we can show in that way that the pleasant life is enhanced.
Επίσκεψη ευγνωμοσύνης. Θέλω όλοι σας να το κάνετε αυτό μαζί μου τώρα, αν μπορείτε. Κλείστε τα μάτια σας. Θα ήθελα να ανασύρετε από τη μνήμη σας κάποιον που έκανε κάτι ιδιαίτερα σημαντικό που άλλαξε τη ζωή σας προς μια καλή κατεύθυνση, και που δεν τον ευχαριστήσατε ποτέ όπως θα έπρεπε. Αυτός ο άνθρωπος πρέπει να είναι ζωντανός. Εντάξει. Τώρα, μπορείτε να ανοίξετε τα μάτια σας. Ελπίζω όλοι να έχετε ένα τέτοιο άτομο. Η αποστολή σας όταν μαθαίνετε για την επίσκεψη ευγνωμοσύνης είναι να γράψετε μία επιστολή 300 λέξεων προς αυτό το άτομο, να του τηλεφωνήσετε στο Φοίνιξ, να το ρωτήσετε αν μπορείτε να το επισκεφτείτε, χωρίς να του πείτε το γιατί, να εμφανιστείτε στην πόρτα του, να διαβάσετε την επιστολή--όλοι κλαίνε όταν συμβαίνει αυτό-- και εκείνο που συμβαίνει όταν εξετάζουμε τους ανθρώπους μία εβδομάδα, ένα μήνα μετά, τρεις μήνες μετά, είναι και οι δύο πιο ευτυχισμένοι και λιγότερο καταθλιπτικοί.
Gratitude visit. I want you all to do this with me now, if you would. Close your eyes. I'd like you to remember someone who did something enormously important that changed your life in a good direction, and who you never properly thanked. The person has to be alive. Now, OK, you can open your eyes. I hope all of you have such a person. Your assignment, when you're learning the gratitude visit, is to write a 300-word testimonial to that person, call them on the phone in Phoenix, ask if you can visit, don't tell them why. Show up at their door, you read the testimonial -- everyone weeps when this happens. And what happens is, when we test people one week later, a month later, three months later, they're both happier and less depressed.
Άλλο ένα παράδειγμα είναι το ραντεβού ενδυνάμωσης, στο οποίο βάζουμε τα ζευγάρια να προσδιορίσουν τα σημαντικότερα πλεονεκτήματά τους στην αντίστοιχη δοκιμασία, και μετά να σχεδιάσουν ένα βράδυ στο οποίο και οι δύο τα χρησιμοποιούν και βρίσκουμε πως η συγκεκριμένη διαδικασία ενδυναμώνει τις σχέσεις. Η διασκέδαση έναντι της φιλανθρωπίας. Αλλά είναι τόσο ενθαρρυντικό να βρίσκομαι σε ένα γκρουπ όπως αυτό, στο οποίο τόσοι πολλοί από εσάς έχετε στρέψει τις ζωές σας προς τη φιλανθρωπία. Λοιπόν, οι προπτυχιακοί φοιτητές μου κι οι άνθρωποι με τους οποίους δουλεύω δεν το έχουν ανακαλύψει αυτό, έτσι βάζουμε βασικά ανθρώπους να κάνουν κάτι αλτρουιστικό και κάτι διασκεδαστικό, και να τα συγκρίνουν. Αυτό που ανακαλύπτεις είναι ότι όταν κάνεις κάτι διασκεδαστικό, έχει σαν αποτέλεσμα μια τετράγωνη κυματομορφή. Όταν κάνεις κάτι φιλανθρωπικό για να βοηθήσεις κάποιον άλλο, διαρκεί σε βάθος χρόνου. Έτσι αυτά είναι παραδείγματα θετικών παρεμβάσεων.
Another example is a strengths date, in which we get couples to identify their highest strengths on the strengths test, and then to design an evening in which they both use their strengths. We find this is a strengthener of relationships. And fun versus philanthropy. It's so heartening to be in a group like this, in which so many of you have turned your lives to philanthropy. Well, my undergraduates and the people I work with haven't discovered this, so we actually have people do something altruistic and do something fun, and contrast it. And what you find is when you do something fun, it has a square wave walk set. When you do something philanthropic to help another person, it lasts and it lasts. So those are examples of positive interventions.
Τώρα το προτελευταίο πράγμα που θέλω να πω είναι πως ενδιαφερόμαστε για την ποσότητα ικανοποίησης που παίρνουν οι άνθρωποι από τη ζωή τους, κι αυτό πλησιάζετε στην πραγματικότητα. Αυτή είναι η μεταβλητή-στόχος μας. Ρωτάμε αυτήν την ερώτηση ως μια λειτουργία των τριών διαφορετικών ειδών ζωής, πόση ικανοποίηση παίρνετε από τη ζωή σας; Έτσι ρωτάμε -- και το έχουμε κάνει αυτό σε 15 παραλλαγές που εμπλέκουν χιλιάδες ανθρώπους -- σε πιο βαθμό σταματά το χρόνο η αναζήτηση ευχαρίστησης, η αναζήτηση του θετικού συναισθήματος, της ευχάριστης ζωής, η αναζήτηση της εμπλοκής, και αν η αναζήτηση νοήματος, συντελεί στην ικανοποίηση που αντλείτε από τη ζωή σας.
So the next to last thing I want to say is: we're interested in how much life satisfaction people have. This is really what you're about. And that's our target variable. And we ask the question as a function of the three different lives, how much life satisfaction do you get? So we ask -- and we've done this in 15 replications, involving thousands of people: To what extent does the pursuit of pleasure, the pursuit of positive emotion, the pleasant life, the pursuit of engagement, time stopping for you,
Τα αποτελέσματά μας, μας εξέπληξαν, αλλά ήταν ανάποδα από αυτά που νομίζαμε.
and the pursuit of meaning contribute to life satisfaction?
Φαίνεται πως η αναζήτηση της ευχαρίστησης δεν έχει σχεδόν καμία συνεισφορά στην ικανοποίηση που αντλούμε από τη ζωή μας. Η αναζήτηση νοήματος είναι η δυνατότερη. Η αναζήτηση της εμπλοκής είναι επίσης πολύ δυνατή. Η ευχαρίστηση είναι σημαντική αν πετύχεις τόσο την εμπλοκή όσο και το νόημα, τότε η ευχαρίστηση είναι το κερασάκι στην τούρτα. Μπορούμε να πούμε πως στη γεμάτη ζωή, το άθροισμα είναι σημαντικότερο από τα μέρη αν τα βάλεις όλα μαζί. Αντιστρόφως, αν δεν έχεις κανένα από τα τρία, στην άδεια ζωή, το άθροισμα είναι λιγότερο σημαντικό από τα μέρη.
And our results surprised us; they were backward of what we thought. It turns out the pursuit of pleasure has almost no contribution to life satisfaction. The pursuit of meaning is the strongest. The pursuit of engagement is also very strong. Where pleasure matters is if you have both engagement and you have meaning, then pleasure's the whipped cream and the cherry. Which is to say, the full life -- the sum is greater than the parts, if you've got all three. Conversely, if you have none of the three, the empty life,
Αυτό που ρωτάμε τώρα είναι αν αυτή η ίδια σχέση, η φυσική υγεία, η νοσηρότητα, η διάρκεια της ζωής και η παραγωγικότητα, ακολουθούν την ίδια σχέση. Δηλαδή, σε μια εταιρία, είναι η παραγωγικότητα μια λειτουργία θετικού συναισθήματος, εμπλοκής και νοήματος; Είναι η υγεία μια λειτουργία θετικής εμπλοκής, ευχαρίστησης, αλλά και νοήματος της ζωής; Υπάρχει λόγος να σκεφτεί κανείς ότι η απάντηση και στα δύο αυτά μπορεί να είναι ναι.
the sum is less than the parts. And what we're asking now is: Does the very same relationship -- physical health, morbidity, how long you live and productivity -- follow the same relationship? That is, in a corporation, is productivity a function of positive emotion, engagement and meaning? Is health a function of positive engagement, of pleasure, and of meaning in life? And there is reason to think the answer to both of those may well be yes.
Ο Κρις είπε ότι ο τελευταίος ομιλητής είχε την ευκαιρία να προσπαθήσει να ενσωματώσει ό,τι άκουσε, και έτσι αυτό ήταν καταπληκτικό για μένα. Δεν έχω ξαναβρεθεί σε άλλη παρόμοια συνάθροιση. Δεν έχω ξαναδεί ομιλητές να υπερβαίνουν τον εαυτό τους τόσο πολύ, κάτι που ήταν ένα από τα αξιοσημείωτα γεγονότα. Ανακάλυψα ότι τα προβλήματα της ψυχολογίας φαίνονται να είναι παράλληλα με τα προβλήματα της τεχνολογίας, της ψυχαγωγίας και του σχεδιασμού με τον ακόλουθο τρόπο. Όλοι ξέρουμε ότι η τεχνολογία, η ψυχαγωγία και ο σχεδιασμός, έχουν χρησιμοποιηθεί, και μπορούν να χρησιμοποιηθούν για καταστροφικούς σκοπούς. Ξέρουμε επίσης ότι η τεχνολογία, η ψυχαγωγία και ο σχεδιασμός μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να ανακουφίσουν τη δυστυχία. Παρεμπιπτόντως, η διάκριση μεταξύ της ανακούφισης της δυστυχίας και του χτισίματος της ευτυχίας είναι εξαιρετικά σημαντική. Νόμιζα, όταν έγινα θεραπευτής πριν 30 χρόνια, πως αν ήμουν αρκετά καλός ώστε να κάνω κάποιον να μην είναι καταθλιπτικός, αγχωμένος, θυμωμένος, θα μπορούσα να τον κάνω ευτυχισμένο. Αλλά δεν το κατάφερα ποτέ. Είδα ότι το καλύτερο που θα μπορούσε κανείς ποτέ να κάνει ήταν να φτάσει στο μηδέν. Αλλά ήταν άδειος.
So, Chris said that the last speaker had a chance to try to integrate what he heard, and so this was amazing for me. I've never been in a gathering like this. I've never seen speakers stretch beyond themselves so much, which was one of the remarkable things. But I found that the problems of psychology seemed to be parallel to the problems of technology, entertainment and design in the following way: we all know that technology, entertainment and design have been and can be used for destructive purposes. We also know that technology, entertainment and design can be used to relieve misery. And by the way, the distinction between relieving misery and building happiness is extremely important. I thought, when I first became a therapist 30 years ago, that if I was good enough to make someone not depressed, not anxious, not angry, that I'd make them happy. And I never found that; I found the best you could ever do was to get to zero; that they were empty.
Αποδεικνύεται πως η ικανότητα της ευτυχίας, η ικανότητα της ευχάριστης ζωής, η ικανότητα εμπλοκής, η ικανότητα του νοήματος, είναι διαφορετικές από την ικανότητα ανακούφισης της δυστυχίας. Έτσι παράλληλα ισχύει το ίδιο με την τεχνολογία, την ψυχαγωγία και τον σχεδιασμό, πιστεύω. Αυτό σημαίνει ότι είναι πιθανό γι' αυτούς τους τρεις οδηγούς του κόσμου μας να αυξήσουν την ευτυχία, να αυξήσουν το θετικό συναίσθημα, κι αυτό είναι ακριβώς το πώς έχουν χρησιμοποιηθεί. Αλλά μόλις διαχωρίσει κανείς την ευτυχία με τον τρόπο που εγώ χρησιμοποιώ, όχι απλά ως θετικό συναίσθημα--αυτό δεν είναι σε καμία περίπτωση αρκετό-- υπάρχει ροή στη ζωή και υπάρχει νόημα στη ζωή. Όπως μας είπε ο Λοραλί, ο σχεδιασμός, και πιστεύω η ψυχαγωγία και η τεχνολογία, μπορούν να χρησιμοποιηθούν και για να αυξηθεί η γεμάτη νόημα αφοσίωση στη ζωή.
And it turns out the skills of happiness, the skills of the pleasant life, the skills of engagement, the skills of meaning, are different from the skills of relieving misery. And so, the parallel thing holds with technology, entertainment and design, I believe. That is, it is possible for these three drivers of our world to increase happiness, to increase positive emotion. And that's typically how they've been used. But once you fractionate happiness the way I do -- not just positive emotion, that's not nearly enough -- there's flow in life, and there's meaning in life. As Laura Lee told us, design and, I believe, entertainment and technology, can be used to increase meaning engagement in life as well.
Οπότε, συμπερασματικά, ο 11ος λόγος για αισιοδοξία, εκτός από τον διαστημικό ανελκυστήρα, είναι νομίζω πως με την τεχνολογία, την ψυχαγωγία και τον σχεδιασμό, μπορούμε βασικά να αυξήσουμε το ποσοστό χωρητικότητας της ανθρώπινης ευτυχίας στον πλανήτη. Κι αν η τεχνολογία καταφέρει να αυξήσει στα επόμενα 10-20 χρόνια την ευχάριστη ζωή, την καλή ζωή και την γεμάτη νόημα ζωή, αυτό θα είναι καλό. Αν η ψυχαγωγία μπορέσει να αλλάξει κατεύθυνση, αυξάνοντας επίσης το θετικό συναίσθημα, το νόημα, την ευδαιμονία, αυτό θα είναι καλό. Και αν ο σχεδιασμός μπορέσει να αυξήσει το θετικό συναίσθημα, την ευδαιμονία, τη ροή και το νόημα, όλα όσα κάνουμε όλοι μαζί θα γίνουν όσο καλά χρειάζεται. Σας ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)
So in conclusion, the eleventh reason for optimism, in addition to the space elevator, is that I think with technology, entertainment and design, we can actually increase the amount of tonnage of human happiness on the planet. And if technology can, in the next decade or two, increase the pleasant life, the good life and the meaningful life, it will be good enough. If entertainment can be diverted to also increase positive emotion, meaning eudaemonia, it will be good enough. And if design can increase positive emotion, eudaemonia, and flow and meaning, what we're all doing together will become good enough. Thank you.