Ο κόσμος αλλάζει με πραγματικά αξιοσημείωτη ταχύτητα. Αν κοιτάξετε το επάνω γράφημα εδώ, θα δείτε ότι το 2025, αυτές οι προβλέψεις της Goldman Sachs υποδεικνύουν ότι η Κινέζικη οικονομία θα έχει σχεδόν το ίδιο μέγεθος με την Αμερικανική οικονομία. Και αν κοιτάξετε το γράφημα για το 2050, προβλέπεται ότι η Κινέζικη οικονομία θα έχει το διπλάσιο μέγεθος της Αμερικανικής οικονομίας, και ότι η Ινδική οικονομία θα έχει σχεδόν το ίδιο μέγεθος με την Αμερικανική οικονομία. Και θα πρέπει να έχουμε κατα νου ότι αυτές οι προβλέψεις καταρτίστηκαν πριν από τη Δυτική οικονομική κρίση.
The world is changing with really remarkable speed. If you look at the chart at the top here, you'll see that in 2025, these Goldman Sachs projections suggest that the Chinese economy will be almost the same size as the American economy. And if you look at the chart for 2050, it's projected that the Chinese economy will be twice the size of the American economy, and the Indian economy will be almost the same size as the American economy. And we should bear in mind here that these projections were drawn up before the Western financial crisis.
Πριν από κανα δυο εβδομάδες, κοίταζα την πιο πρόσφατη πρόβλεψη από την BNP Paribas για το πότε η Κίνα θα έχει μια οικονομία μεγαλύτερη εκείνης των Ηνωμένων Πολιτειών. Η Goldman Sachs προέβλεπε το 2027. Η μετά-την-κρίση πρόβλεψη είναι το 2020. Αυτό απέχει μόλις μια δεκαετία. Η Κίνα θα αλλάξει τον κόσμο με δύο θεμελιώδεις τρόπους. Πρώτα απ'όλα, είναι μια τεράστια αναπτυσσόμενη χώρα με πληθυσμό 1.3 δισεκατομμύρια ανθρώπους, που αυξάνεται για πάνω από 30 χρόνια περίπου κατά 10 τοις εκατό το χρόνο.
A couple of weeks ago, I was looking at the latest projection by BNP Paribas for when China will have a larger economy than the United States. Goldman Sachs projected 2027. The post-crisis projection is 2020. That's just a decade away. China is going to change the world in two fundamental respects. First of all, it's a huge developing country with a population of 1.3 billion people, which has been growing for over 30 years at around 10 percent a year.
Και μέσα σε μια δεκαετία, θα έχει τη μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο. Ποτέ πριν στη σύγχρονη εποχή δεν ήταν η μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου εκείνη μιας αναπτυσσόμενης χώρας αντί μιας αναπτυγμένης χώρας. Δεύτερον, για πρώτη φορά στη σύγχρονη εποχή, η κυρίαρχη χώρα στον κόσμο-- αυτό που πιστεύω ότι θα γίνει η Κίνα-- δε θα είναι από τη Δύση και από πολύ διαφορετικές πολιτιστικές ρίζες.
And within a decade, it will have the largest economy in the world. Never before in the modern era has the largest economy in the world been that of a developing country, rather than a developed country. Secondly, for the first time in the modern era, the dominant country in the world -- which I think is what China will become -- will be not from the West and from very, very different civilizational roots.
Ξέρω ότι είναι μια ευρέως διαδεδομένη υπόθεση στη Δύση ότι, καθώς οι χώρες εκμοντερνίζονται, δυτικοποιούνται. Αυτή είναι μια αυταπάτη. Είναι μια υπόθεση ότι ο μοντερνισμός είναι απλώς ένα προϊόν του ανταγωνισμού, των αγορών και της τεχνολογίας. Δεν είναι. Διαμορφώνεται εξίσου από την ιστορία και την κουλτούρα. Η Κίνα δεν είναι όπως η Δύση, και δεν θα γίνει σαν τη Δύση. Θα παραμείνει σε πολύ θεμελιώδεις απόψεις πολυ διαφορετική. Το μεγάλο ερώτημα εδώ είναι προφανώς, πώς κατανοούμε την Κίνα; Πώς προσπαθούμε να καταλάβουμε τι είναι η Κίνα; Και το πρόβλημα που έχουμε στη Δύση επί του παρόντος σε μεγάλο βαθμό είναι ότι η συμβατική προσέγγιση είναι ότι την αντιλαμβανόμαστε με Δυτικούς όρους, χρησιμοποιώντας Δυτικές ιδέες. Δεν μπορούμε. Θέλω να σας προτείνω τρεις πυλώνες για να προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε τι είναι η Κίνα-- απλώς σαν μια αρχή.
Now, I know it's a widespread assumption in the West that as countries modernize, they also westernize. This is an illusion. It's an assumption that modernity is a product simply of competition, markets and technology. It is not. It is also shaped equally by history and culture. China is not like the West, and it will not become like the West. It will remain in very fundamental respects very different. Now the big question here is obviously, how do we make sense of China? How do we try to understand what China is? And the problem we have in the West at the moment, by and large, is that the conventional approach is that we understand it really in Western terms, using Western ideas. We can't. Now I want to offer you three building blocks for trying to understand what China is like, just as a beginning.
Ο πρώτος είναι ο εξής, ότι η Κίνα δεν είναι στην πραγματικότητα ένα κράτος-έθνος. Εντάξει, αυτοαποκαλείται κράτος-έθνος τα τελευταία εκατό χρόνια. Αλλα ο καθένας που ξέρει κάτι για την Κίνα ξέρει ότι είναι πολύ παλαιότερη από αυτό. Αυτή ήταν η Κίνα μετά τη νίκη της Δυναστείας Τσιν το 221 π.Χ. στο τέλος της εμπόλεμης περιόδου για τα κράτη-- η γέννηση της σύγχρονης Κίνας. Και μπορείτε να τη συγκρίνετε με τα σύνορα της σύγχρονης Κίνας. Η αμέσως μετά, η Δυναστεία Χαν, και πάλι πριν 2,000 χρόνια. Και μπορείτε να δείτε ήδη ότι καταλαμβάνει το περισσότερο μέρος αυτό που ξέρουμε τώρα ως Ανατολική Κίνα, όπου η μεγάλη πλειοψηφία των Κινέζων ζούσε τότε και ζει τώρα.
The first is this: that China is not really a nation-state. Okay, it's called itself a nation-state for the last hundred years, but everyone who knows anything about China knows it's a lot older than this. This was what China looked like with the victory of the Qin Dynasty in 221 B.C. at the end of the warring-state period -- the birth of modern China. And you can see it against the boundaries of modern China. Or immediately afterward, the Han Dynasty, still 2,000 years ago. And you can see already it occupies most of what we now know as Eastern China, which is where the vast majority of Chinese lived then and live now.
Αυτό που είναι ασυνήθιστο σχετικά με αυτό είναι, οτι αυτό που δίνει στην Κίνα την αίσθηση ότι είναι Κίνα, αυτό που δίνει στους Κινέζους την αίσθηση του τι είναι να είσαι Κινέζος, προέρχεται όχι από τα τελευταία εκατό χρόνια, όχι από την περίοδο του κράτους-έθνους, όπως έγινε στην Δύση, αλλά από την περίοδο, αν θέλετε, του κράτους-πολιτισμού. Σκέφτομαι εδώ, για παράδειγμα, έθιμα όπως η προγονική λατρεία, μια πολύ ιδιαίτερη έννοια του κράτους, παρομοίως, μια πολύ ιδιαίτερη έννοια της οικογένειας, κοινωνικές σχέσεις όπως το γκουαν-ξι (guanxi), αξίες του Κομφουκιανισμού και ούτω καθεξής. όλα αυτά είναι πράγματα που προέρχονται από την περίοδο του κράτους-πολιτισμού. Με άλλα λόγια, η Κίνα, αντίθετα με τα Δυτικά κράτη και τις περισσότερες χώρες του κόσμου, διαμορφώθηκε από την αίσθηση του πολιτισμού της, της ύπαρξης ενός κράτους-πολιτισμού, παρά ενός κράτους-έθνους. Και υπάρχει κάτι ακόμη που θέλω να προσθέσω σ'αυτό, και αυτό είναι το εξής: Φυσικά γνωρίζουμε ότι η Κίνα είναι μεγάλη, τεράστια δημογραφικά και γεωγραφικά με έναν πληθυσμό 1.3 δισεκατομμυρίων ανθρώπων. Αυτό που συχνά δε γνωρίζουμε είναι το γεγονός ότι η Κίνα είναι εξαιρετικά ποικίλη και πολύ πλουραλιστική, και με πολλούς τρόπους πολύ αποκεντρωμένη. Δεν μπορείς να διοικείς μια χώρα μιας τέτοιας κλίμακας απλά από το Πεκίνο, αν και πιστεύουμε ότι αυτό συμβαίνει. Δε συνέβαινε ποτέ.
Now what is extraordinary about this is, what gives China its sense of being China, what gives the Chinese the sense of what it is to be Chinese, comes not from the last hundred years, not from the nation-state period, which is what happened in the West, but from the period, if you like, of the civilization-state. I'm thinking here, for example, of customs like ancestral worship, of a very distinctive notion of the state, likewise, a very distinctive notion of the family, social relationships like guanxi, Confucian values and so on. These are all things that come from the period of the civilization-state. In other words, China, unlike the Western states and most countries in the world, is shaped by its sense of civilization, its existence as a civilization-state, rather than as a nation-state. And there's one other thing to add to this, and that is this: Of course we know China's big, huge, demographically and geographically, with a population of 1.3 billion people. What we often aren't really aware of is the fact that China is extremely diverse and very pluralistic, and in many ways very decentralized. You can't run a place on this scale simply from Beijing, even though we think this to be the case. It's never been the case.
Αρα αυτή είναι η Κίνα, ένα κράτος-πολιτισμός, παρά ένα κράτος-έθνος. Και τι σημαίνει αυτό; Νομίζω ότι έχει διάφορες βαθιές επιπτώσεις. Θα σας δώσω δύο σύντομες. Η πρώτη είναι ότι η πιο σημαντική πολιτική αξία για τους Κινέζους είναι η ενότητα, είναι η διατήρηση του Κινέζικου πολιτισμού. Ξέρετε, πριν 2000 χρόνια στην Ευρώπη: κατάρρευση, κατακερματισμός της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Διαιρέθηκε και παρέμεινε διαιρεμένη από τότε. Η Κίνα, την ίδια χρονική περίοδο, κινήθηκε προς ακριβώς την αντίθετη κατεύθυνση, κρατώντας πολύ επώδυνα αυτόν τον τεράστιο πολιτισμό, το κράτος-πολιτισμό ενωμένο.
So this is China, a civilization-state, rather than a nation-state. And what does it mean? Well, I think it has all sorts of profound implications. I'll give you two quick ones. The first is that the most important political value for the Chinese is unity, is the maintenance of Chinese civilization. You know, 2,000 years ago, Europe: breakdown -- the fragmentation of the Holy Roman Empire. It divided, and it's remained divided ever since. China, over the same time period, went in exactly the opposite direction, very painfully holding this huge civilization, civilization-state, together.
Η δεύτερη είναι ίσως πιο κοινότοπη, και αυτή είναι το Χονγκ Κονγκ. Θυμάστε την παράδοση του Χονγκ Κονγκ από τη Βρετανία στην Κίνα το 1997; Ισως να θυμάστε ποια ήταν η Κινέζικη συνταγματική πρόταση. Μια χώρα, δύο συστήματα. Και θα στοιχηματίσω ότι σχεδόν κανείς στη Δύση δεν τους πίστευε. "Βιτρίνα. Οταν η Κίνα πάρει στα χέρια της το Χονγκ Κονγκ, αυτό δε θα συμβεί". 13 χρόνια μετά, το πολιτικό και νομικό σύστημα στο Χονγκ Κονγ είναι τόσο διαφορετικό τώρα όσο ήταν το 1997. Κάναμε λάθος. Γιατί κάναμε λάθος; Κάναμε λάθος γιατί σκεφτήκαμε, δικαιολογημένα, με όρους κρατών-εθνών. Σκεφτείτε τη Γερμανική ενοποίηση, το 1990. Τι συνέβη; Κατά βάση η Ανατολή καταπόθηκε από τη Δύση. Ενα έθνος, ένα σύστημα. Αυτή είναι η νοοτροπία του κράτους-έθνους. Αλλά δεν μπορείς να διοικήσεις μια χώρα σαν την Κίνα, ένα κρατος-πολιτισμό, επί τη βάσει του "ένας πολιτισμός, ένα σύστημα". Δε λειτουργεί. Αρα στην ουσία η απάντηση της Κίνας στο ερώτημα του Χονγκ Κονγκ-- όπως θα είναι και στο ερώτημα της Ταϊβάν-- ήταν μια φυσική απάντηση: "ένας πολιτισμός, πολλά συστήματα".
The second is maybe more prosaic, which is Hong Kong. Do you remember the handover of Hong Kong by Britain to China in 1997? You may remember what the Chinese constitutional proposition was. One country, two systems. And I'll lay a wager that barely anyone in the West believed them. "Window dressing. When China gets its hands on Hong Kong, that won't be the case." Thirteen years on, the political and legal system in Hong Kong is as different now as it was in 1997. We were wrong. Why were we wrong? We were wrong because we thought, naturally enough, in nation-state ways. Think of German unification, 1990. What happened? Well, basically the East was swallowed by the West. One nation, one system. That is the nation-state mentality. But you can't run a country like China, a civilization-state, on the basis of one civilization, one system. It doesn't work. So actually the response of China to the question of Hong Kong -- as it will be to the question of Taiwan -- was a natural response: one civilization, many systems.
Θα σας δώσω άλλον έναν πυλώνα για να προσπαθήσετε να κατανοήσετε την Κίνα-- ίσως έναν όχι και τόσο εύκολο. Οι Κινέζοι έχουν μια πολύ διαφορετική αντίληψη της φυλής σε σχέση με τις περισσότερες χώρες. Ξέρετε ότι, από το 1,3 δισεκατομμύριο Κινέζων, πάνω από 90 τοις εκατό πιστεύουν πως ανήκουν στην ίδια φυλή, τους Χαν; Αυτό είναι εντελώς διαφορετικό σε σχέση με τις άλλες πυκνοκατοικημένες χώρες του κόσμου. Η Ινδία, οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Ινδονησία, η Βραζιλία-- όλες τους είναι πολυφυλετικές. Οι Κινέζοι δεν νιώθουν έτσι. Η Κίνα είναι πολυφυλετική στην πραγματικότητα μόνο στα άκρα της. Η ερώτηση είναι γιατί; Ο λόγος, νομίζω, στην ουσία, βρίσκεται, και πάλι πίσω στο κράτος-πολιτισμό. Μια ιστορία τουλάχιστον 2,000 χρόνων, μια ιστορία κατάκτησης, κατοχής, απορρόφησης, αφομοίωσης και ούτω καθεξής, οδήγησε στη διαδικασία μέσω της οποίας, με τον καιρό, αυτή η έννοια των Χαν αναδύθηκε-- φυσικά, καλλιεργημένη, από μια αυξανόμενη και ισχυρή αίσθηση πολιτισμικής ταυτότητας.
Let me offer you another building block to try and understand China -- maybe not sort of a comfortable one. The Chinese have a very, very different conception of race to most other countries. Do you know, of the 1.3 billion Chinese, over 90 percent of them think they belong to the same race, the Han? Now, this is completely different from the world's [other] most populous countries. India, the United States, Indonesia, Brazil -- all of them are multiracial. The Chinese don't feel like that. China is only multiracial really at the margins. So the question is, why? Well the reason, I think, essentially is, again, back to the civilization-state. A history of at least 2,000 years, a history of conquest, occupation, absorption, assimilation and so on, led to the process by which, over time, this notion of the Han emerged -- of course, nurtured by a growing and very powerful sense of cultural identity.
Το μεγάλο πλεονέκτημα αυτής της ιστορικής εμπειρίας ήταν ότι, χωρίς τους Χαν, η Κίνα δεν θα μπορούσε ποτέ να κρατηθεί ενωμένη. Η ταυτότητα των Χαν υπήρξε το τσιμέντο που κράτησε τη χώρα ενωμένη. Το μεγάλο μειονέκτημα αυτού είναι ότι οι Χαν έχουν μια πολύ αδύναμη αντίληψη πολιτισμικής διαφοράς. Πραγματικά πιστεύουν στην ανωτερότητά τους, και δεν σέβονται τους άλλους. Εξ ου και η στάση τους, για παράδειγμα, απέναντι στους Ουιγούρους και τους Θιβετιανούς.
Now the great advantage of this historical experience has been that, without the Han, China could never have held together. The Han identity has been the cement which has held this country together. The great disadvantage of it is that the Han have a very weak conception of cultural difference. They really believe in their own superiority, and they are disrespectful of those who are not. Hence their attitude, for example, to the Uyghurs and to the Tibetans.
Η επιτρέψτε μου να σας δώσω τον τρίτο πυλώνα μου, το Κινεζικό κράτος. Η σχέση κράτους και κοινωνίας στην Κίνα είναι πολύ διαφορετική απ'ότι στη Δύση. Εμείς στη Δύση μοιάζουμε να πιστεύουμε σε υπερβολικό βαθμό--τουλάχιστον σήμερα-- ότι η εξουσία και η νομιμότητα του κράτους είναι μια λειτουργία της δημοκρατίας. Το πρόβλημα με αυτή την πρόταση είναι ότι το Κινέζικο κράτος απολαμβάνει περισσότερης νομιμότητας και περισσότερης εξουσίας ανάμεσα στους Κινέζους απ'ότι οποιοδήποτε Δυτικό κράτος. Και ο λόγος για αυτό είναι επειδή-- ε, λοιπόν υπάρχουν δύο λόγοι, νομίζω. Και προφανώς δεν έχει να κάνει με τη δημοκρατία, γιατί σύμφωνα με τους δικούς μας όρους, οι Κινέζοι δεν έχουν δημοκρατία. Και ο λόγος για αυτό είναι, πρώτον, επειδή το κράτος στην Κίνα έχει μια πολύ ιδιαίτερη-- απολαμβάνει μιας πολύ ιδιαίτερης σημασίας ως ο εκπρόσωπος, η ενσωμάτωση και ο φύλακας του Κινεζικού πολιτισμού, του κράτους-πολιτισμού. Σε τέτοιο σημείο ώστε να παίζει για την Κίνα ένα είδος πνευματικού ρόλου.
Or let me give you my third building block, the Chinese state. Now the relationship between the state and society in China is very different from that in the West. Now we in the West overwhelmingly seem to think -- in these days at least -- that the authority and legitimacy of the state is a function of democracy. The problem with this proposition is that the Chinese state enjoys more legitimacy and more authority amongst the Chinese than is true with any Western state. And the reason for this is because -- well, there are two reasons, I think. And it's obviously got nothing to do with democracy, because in our terms the Chinese certainly don't have a democracy. And the reason for this is, firstly, because the state in China is given a very special -- it enjoys a very special significance as the representative, the embodiment and the guardian of Chinese civilization, of the civilization-state. This is as close as China gets to a kind of spiritual role.
Και ο δεύτερος λόγος είναι επειδή, ενώ στην Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική, η εξουσία του κράτους αμφισβητείται διαρκώς-- εννοώ στην Ευρωπαϊκή παράδοση, ιστορικά απέναντι στην Εκκλησία, απέναντι σε άλλους τομείς της αριστοκρατίας, απέναντι στους εμπόρους και ούτω καθεξής-- για 1,000 χρόνια, η εξουσία του Κινεζικού κράτους δεν έχει αμφισβητηθεί. Δεν είχε σοβαρούς αντιπάλους. 'Αρα μπορείτε να δείτε ότι ο τρόπος με τον οποίο κατασκευάζεται η εξουσία στην Κίνα είναι πολύ διαφορετικός από τη δική μας εμπειρία στη Δυτική ιστορία. Το αποτέλεσμα, στο μεταξύ, είναι ότι οι Κινέζοι έχουν μια πολύ διαφορετική οπτική του κράτους. Ενώ εμείς τείνουμε να το βλέπουμε σαν έναν εισβολέα, έναν ξένο, ασφαλώς ένα όργανο του οποίου οι εξουσίες πρέπει να περιοριστούν, ή να οριστούν και να συγκρατηθούν, οι Κινέζοι δεν βλέπουν καθόλου έτσι το κράτος. Οι Κινέζοι βλέπουν το κράτος σαν έναν οικείο--μάλιστα όχι απλώς σαν έναν οικείο, σαν ένα μέλος της οικογένειας-- μάλιστα όχι απλώς σαν ένα μέλος της οικογένειας, αλλά σαν τον αρχηγό της οικογένειας, τον πατριάρχη της οικογένειας. Αυτή είναι η Κινεζική αντίληψη του κράτους-- πάρα πολύ διαφορετική από τη δική μας. Είναι εμπεδωμένη στην κοινωνία με πολύ διαφορετικό τρόπο απ'ότι στη Δύση.
And the second reason is because, whereas in Europe and North America, the state's power is continuously challenged -- I mean in the European tradition, historically against the church, against other sectors of the aristocracy, against merchants and so on -- for 1,000 years, the power of the Chinese state has not been challenged. It's had no serious rivals. So you can see that the way in which power has been constructed in China is very different from our experience in Western history. The result, by the way, is that the Chinese have a very different view of the state. Whereas we tend to view it as an intruder, a stranger, certainly an organ whose powers need to be limited or defined and constrained, the Chinese don't see the state like that at all. The Chinese view the state as an intimate -- not just as an intimate actually, as a member of the family -- not just in fact as a member of the family, but as the head of the family, the patriarch of the family. This is the Chinese view of the state -- very, very different to ours. It's embedded in society in a different kind of way to what is the case in the West.
Και ισχυρίζομαι ότι αυτό με το οποίο έχουμε στην πραγματικότητα να κάνουμε εδώ, στο Κινέζικο πλαίσιο, είναι ένα νέο είδος παραδείγματος, που είναι διαφορετικό από κάθετι που έπρεπε να σκεφτούμε στο παρελθόν. Να ξέρετε ότι η Κίνα πιστεύει στην αγορά και στο κράτος. Εννοώ ότι ο Ανταμ Σμιθ, γράφοντας ήδη στα τέλη του 18ου αιώνα έλεγε, "Η Κινέζικη αγορά είναι μεγαλύτερη και πιο ανεπτυγμένη και πιο εξελιγμένη από κάθετι στην Ευρώπη." Και, εκτός από την περίοδο του Μάο, το ίδιο ισχύει λίγο ως πολύ από τότε. Αλλά αυτό συνδυάζεται με ένα εξαιρετικά ισχυρό και πανταχού παρόν κράτος. Το κράτος είναι παντού στην Κίνα. Εννοώ, οι κορυφαίες του εταιρείες πολλές από τις οποίες είναι ακόμη κρατικές. Ιδιωτικές εταιρείες, όσο μεγάλες και αν είναι, σαν τη Lenovo, εξαρτώνται με πολλούς τρόπους από την κρατική προστασία. Οι στόχοι για την οικονομία και ούτω καθεξής τίθενται από το κράτος. Και φυσικά, η εξουσία του κράτους διαχέεται σε πολλές άλλες περιοχές-- όπως γνωρίζουμε-- όπως στην πολιτική του ενός μόνο παιδιού.
And I would suggest to you that actually what we are dealing with here, in the Chinese context, is a new kind of paradigm, which is different from anything we've had to think about in the past. Know that China believes in the market and the state. I mean, Adam Smith, already writing in the late 18th century, said, "The Chinese market is larger and more developed and more sophisticated than anything in Europe." And, apart from the Mao period, that has remained more or less the case ever since. But this is combined with an extremely strong and ubiquitous state. The state is everywhere in China. I mean, it's leading firms -- many of them are still publicly owned. Private firms, however large they are, like Lenovo, depend in many ways on state patronage. Targets for the economy and so on are set by the state. And the state, of course, its authority flows into lots of other areas -- as we are familiar with -- with something like the one-child policy.
Επιπλέον, αυτή είναι μια πολύ παλιά κρατική παράδοση, μια πολύ παλιά παράδοση της τέχνης της πολιτικής. Εννοώ ότι αν θέλετε ένα παράδειγμα αυτού, πάρτε το Σινικό Τείχος. Αλλά αυτό είναι άλλο ένα, είναι το Μεγάλο Κανάλι, που άρχισε να κατασκευάζεται τον πέμπτο αιώνα π.Χ. και τελικά ολοκληρώθηκε τον έβδομο αιώνα μ.Χ. Είχε μήκος 1,114 μίλια, ενώνοντας το Πεκίνο με τη Χανγκτσου και τη Σανγκάη. 'Αρα υπάρχει μια μακρά ιστορία εξαιρετικών κρατικών έργων υποδομής στην Κίνα, που υποθέτω μας βοηθά να εξηγήσουμε αυτό που βλέπουμε σήμερα, που είναι κάτι σαν το Φράγμα των Τριών Φαραγγιών και πολλές άλλες εκφράσεις κρατικής αρμοδιότητας στην Κίνα. Επομένως έχουμε τρεις πυλώνες για να προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε το διαφορετικό της Κίνας-- το κράτος-πολιτισμό, την έννοια της φυλής και τη φύση του κράτους και τη σχέση του με την κοινωνία.
Moreover, this is a very old state tradition, a very old tradition of statecraft. I mean, if you want an illustration of this, the Great Wall is one. But this is another, this is the Grand Canal, which was constructed in the first instance in the fifth century B.C. and was finally completed in the seventh century A.D. It went for 1,114 miles, linking Beijing with Hangzhou and Shanghai. So there's a long history of extraordinary state infrastructural projects in China, which I suppose helps us to explain what we see today, which is something like the Three Gorges Dam and many other expressions of state competence within China. So there we have three building blocks for trying to understand the difference that is China -- the civilization-state, the notion of race and the nature of the state and its relationship to society.
Και όμως επιμένουμε και πάλι, σε μεγάλο βαθμό να σκεφτόμαστε ότι μπορούμε να κατανοήσουμε την Κίνα αξιοποιώντας απλώς τη Δυτική εμπειρία, κοιτάζοντας την μέσα από Δυτικά μάτια, χρησιμοποιώντας Δυτικές έννοιες. Εάν θέλετε να ξέρετε γιατί συνεχώς μοιάζουμε να κάνουμε λάθος για την Κίνα-- οι προβλέψεις μας για το τι θα συμβεί στην Κίνα είναι ανακριβείς-- αυτός είναι ο λόγος. Δυστυχώς νομίζω, πρέπει να πω ότι σκέφτομαι ότι η στάση απέναντι στην Κίνα είναι τυπική μιας ελαφρώς Δυτικής νοοτροπίας. Είναι κάπως αλλαζονική. Είναι αλλαζονική υπό την έννοια ότι νομίζουμε ότι είμαστε οι καλύτεροι, και επομένως έχουμε το παγκόσμιο μέτρο. Και δεύτερον, είναι αδαής. Αρνούμαστε να εξετάσουμε το θέμα της διαφοράς. Ξέρετε, υπάρχει ένα πολύ ενδιαφέρον απόσπασμα σε ένα βιβλίο του Πωλ Κοέν, του Αμερικανού ιστορικού. Και ο Πωλ Κοέν ισχυρίζεται ότι η Δύση θεωρεί τον εαυτό της ως πιθανώς την πιο κοσμοπολίτικη από όλες τις κουλτούρες. Αλλά δεν είναι. Με πολλούς τρόπους, είναι η πιο τοπικιστική γιατί για 200 χρόνια, η Δύση ήταν τόσο κυρίαρχη στον κόσμο που δεν χρειαζόταν στην πραγματικότητα να καταλάβει άλλες κουλτούρες, άλλους πολιτισμούς. Γιατί, στο κάτω κάτω, θα μπορούσε με τη βία, αν ήταν απαραίτητο, να επιβάλει τον τρόπο της. Ενώ αυτές οι κουλτούρες-- στην κυριολεξία ο υπόλοιπος κόσμος στην ουσία-- που ήταν σε ασθενέστερη θέση, σε σχέση με τη Δύση, εξωθήθηκαν να αντιληφθούν τη Δύση, γιατί η Δύση ήταν παρούσα σε αυτές τις κοινωνίες. Και ως εκ τούτου, είναι εκ του αποτελέσματος, πιο κοσμοπολίτικες με πολλούς τρόπους απ΄ότι η Δύση.
And yet we still insist, by and large, in thinking that we can understand China by simply drawing on Western experience, looking at it through Western eyes, using Western concepts. If you want to know why we unerringly seem to get China wrong -- our predictions about what's going to happen to China are incorrect -- this is the reason. Unfortunately, I think, I have to say that I think attitude towards China is that of a kind of little Westerner mentality. It's kind of arrogant. It's arrogant in the sense that we think that we are best, and therefore we have the universal measure. And secondly, it's ignorant. We refuse to really address the issue of difference. You know, there's a very interesting passage in a book by Paul Cohen, the American historian. And Paul Cohen argues that the West thinks of itself as probably the most cosmopolitan of all cultures. But it's not. In many ways, it's the most parochial, because for 200 years, the West has been so dominant in the world that it's not really needed to understand other cultures, other civilizations. Because, at the end of the day, it could, if necessary by force, get its own way. Whereas those cultures -- virtually the rest of the world, in fact, which have been in a far weaker position, vis-a-vis the West -- have been thereby forced to understand the West, because of the West's presence in those societies. And therefore, they are, as a result, more cosmopolitan in many ways than the West.
Πάρτε το ερώτημα της Ανατολικής Ασίας. Ανατολική Ασία: Ιαπωνία, Κορέα, Κίνα, κλπ- το ένα τρίτο του παγκόσμιου πληθυσμού ζει εκει, τώρα στη μεγαλύτερη οικονομική περιοχή στον κόσμο. Και σας λέω τώρα, ότι οι Ανατολικοασιάτες, οι λαοί της Ανατολικής Ασίας, γνωρίζουν πολύ περισσότερα για τη Δύση απ΄ότι η Δύση για την Ανατολική Ασία. Αυτό το σημείο είναι πολύ σχετικό, φοβάμαι, με το παρόν. Γιατί τι συμβαίνει; Επιστρέφοντας στο διάγραμμα της αρχής-- το διάγραμμα της Goldman Sachs. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι, πολύ γρήγορα, με ιστορικούς όρους, ο κόσμος κατευθύνεται και μορφοποιείται όχι από τις παλιές ανεπτυγμένες χώρες, αλλά από τον αναπτυσσόμενο κόσμο. Το είδαμε αυτό στα πλαίσια του G20-- το οποίο σφετερίζεται ραγδαία τη θέση του G7, ή του G8. Και αυτό έχει δύο συνέπειες. Πρώτον, η Δύση χάνει με γοργό ρυθμό την επιρροή της στον κόσμο. Μάλιστα υπήρξε μια δραματική απεικόνιση αυτού πριν από ένα χρόνο-- η Κοπεγχάγη, το συνέδριο της κλιματικής αλλαγής. Η Ευρώπη δεν ήταν παρούσα στο τελικό τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Πότε συνέβη αυτό για τελευταία φορά; Θα στοιχημάτιζα πιθανόν πριν από περίπου 200 χρόνια. Και αυτό θα συμβαίνει στο μέλλον.
I mean, take the question of East Asia. East Asia: Japan, Korea, China, etc. -- a third of the world's population lives there. Now the largest economic region in the world. And I'll tell you now, that East Asianers, people from East Asia, are far more knowledgeable about the West than the West is about East Asia. Now this point is very germane, I'm afraid, to the present. Because what's happening? Back to that chart at the beginning, the Goldman Sachs chart. What is happening is that, very rapidly in historical terms, the world is being driven and shaped, not by the old developed countries, but by the developing world. We've seen this in terms of the G20 usurping very rapidly the position of the G7, or the G8. And there are two consequences of this. First, the West is rapidly losing its influence in the world. There was a dramatic illustration of this actually a year ago -- Copenhagen, climate change conference. Europe was not at the final negotiating table. When did that last happen? I would wager it was probably about 200 years ago. And that is what is going to happen in the future.
Και η δεύτερη επίπτωση είναι ότι ο κόσμος αναπόφευκτα, κατ'αποτέλεσμα, θα γίνει αυξανόμενα ανοικείος σε μας, γιατί θα διαμορφωθεί από κουλτούρες και εμπειρίες και ιστορίες που δεν μας είναι οικείες ή με τις οποίες δεν είμαστε εξοικειωμένοι. Και τέλος, φοβάμαι-πάρτε την Ευρώπη, η Αμερική είναι ελαφρώς διαφορετική-- αλλά οι Ευρωπαίοι σε μεγάλο βαθμό, πρέπει να πω, είναι αδαείς, δεν γνωρίζουν τον τρόπο με τον οποίο ο κόσμος αλλάζει. Μερικοί άνθρωποι-έχω ένα Αγγλο φίλο στην Κίνα, και είπε "Η ήπειρος υπνοβατεί στη λήθη". Λοιπό, ίσως αυτό να είναι αλήθεια, ίσως είναι υπερβολικό. Αλλά υπάρχει ένα άλλο πρόβλημα που έχει να κάνει με αυτό-- με το ότι η Ευρώπη χάνει όλο και περισσότερο επαφή με τον κόσμο-- και αυτό είναι ένα είδος απώλειας της αίσθησης του μέλλοντος. Εννοώ ότι η Ευρώπη κάποτε, φυσικά, και όριζε το μέλλον με την αυτοπεποίθησή της. Πάρτε για παράδειγμα τον 19ο αιώνα. Αυτό όμως, αλίμονο, δεν είναι πια αλήθεια.
And the second implication is that the world will inevitably, as a consequence, become increasingly unfamiliar to us, because it'll be shaped by cultures and experiences and histories that we are not really familiar with, or conversant with. And at last, I'm afraid -- take Europe; America is slightly different -- but Europeans by and large, I have to say, are ignorant, are unaware about the way the world is changing. Some people -- I've got an English friend in China, and he said, "The continent is sleepwalking into oblivion." Well, maybe that's true, maybe that's an exaggeration. But there's another problem which goes along with this -- that Europe is increasingly out of touch with the world -- and that is a sort of loss of a sense of the future. I mean, Europe once, of course, once commanded the future in its confidence. Take the 19th century, for example. But this, alas, is no longer true.
Αν θέλετε να νιώσετε το μέλλον, αν θέλετε να γευτείτε το μέλλον, δοκιμάστε την Κίνα--να ο Κομφούκιος. Αυτός είναι ένας σιδηροδρομικός σταθμός που όμοιο του δεν έχετε δει ποτέ πριν. Δεν μοιάζει καν με σιδηροδρομικό σταθμό. Αυτός είναι ο καινούργιος σιδηροδρομικός σταθμός του Γκουανγκζου για τα τρένα υψηλής ταχύτητας. Η Κίνα έχει ήδη μεγαλύτερο δίκτυο από κάθε άλλη χώρα στον κόσμο και σύντομα θα έχει μεγαλύτερο από όλον τον υπόλοιπο κόσμο μαζί. Η πάρτε αυτό εδώ: Αυτή είναι μια ιδέα, αλλά μια ιδέα που θα δοκιμαστεί σύντομα σε ένα προάστιο του Πεκίνου. Εδώ έχετε ένα μεγα-λεωφορείο που στο πάνω επίπεδο μεταφέρει γύρω στους 2,000 ανθρώπους. Κινείται σε ράγες σε έναν προαστιακό δρόμο, και τα αυτοκίνητα κινούνται κάτω από αυτό. Και αναπτύσσει ταχύτητα εως και 100 περίπου μίλια την ώρα. Με αυτόν τον τρόπο θα κινούνται τα πράγματα, γιατί η Κίνα έχει ένα πολύ συγκεκριμένο πρόβλημα, που διαφέρει από την Ευρώπη και από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η Κίνα έχει τεράστιο αριθμό ανθρώπων και δεν έχει χώρο. Άρα αυτή είναι μια λύση σε μια κατάσταση όπου η Κίνα πρόκειται να έχει πάρα πολλές πόλεις με πληθυσμό πάνω από 20 εκατομμύρια.
If you want to feel the future, if you want to taste the future, try China -- there's old Confucius. This is a railway station the likes of which you've never seen before. It doesn't even look like a railway station. This is the new [Wuhan] railway station for the high-speed trains. China already has a bigger network than any other country in the world and will soon have more than all the rest of the world put together. Or take this: now this is an idea, but it's an idea to be tried out shortly in a suburb of Beijing. Here you have a megabus, on the upper deck carries about 2,000 people. It travels on rails down a suburban road, and the cars travel underneath it. And it does speeds of up to about 100 miles an hour. Now this is the way things are going to move, because China has a very specific problem, which is different from Europe and different from the United States: China has huge numbers of people and no space. So this is a solution to a situation where China's going to have many, many, many cities over 20 million people.
ΟΚ, πώς θα ήθελα να κλείσω; Λοιπόν, ποια θα έπρεπε να είναι η στάση μας προς αυτόν τον κόσμο που βλέπουμε να εξελίσσεται πολύ γρήγορα μπροστά μας; Νομίζω ότι θα υπάρξουν καλά και κακά πραγματα από αυτο. Αλλά θέλω πάνω απ'όλα να παρουσιάσω μια μεγάλη θετική εικόνα για τον κόσμο. Για 200 χρόνια, ο κοσμός στην ουσία κυβερνιόταν από ένα θραύσμα του ανθρώπινου πληθυσμού. Αυτό αντιπροσώπευαν η Ευρώπη και η Βόρεια Αμερική. Η έλευση χωρών όπως και η Κίνα και η Ινδία-- που αποτελούν μαζί το 38 τοις εκατό του παγκόσμιου πληθυσμού-- και άλλων όπως η Ινδονησία και η Βραζιλία και ούτω καθεξής, συμβολίζουν την πιο πιο σημαντική ενιαία πράξη δημοκρατικοποίησης τα τελευταία 200 χρόνια. Πολιτισμοί και κουλτούρες, που είχαν αγνοηθεί, που δεν είχαν φωνή που δεν ακούγονταν, που δεν ήταν γνωστοί, θα έχουν ένα διαφορετικό είδος αντιπροσώπευσης σε αυτόν τον κόσμο. Ως ουμανιστές, πρέπει ασφαλώς να καλωσορίσουμε αυτή την μετάλλαξη, Και θα πρέπει να μάθουμε για αυτούς τους πολιτισμούς.
Okay, so how would I like to finish? Well, what should our attitude be towards this world that we see very rapidly developing before us? I think there will be good things about it and there will be bad things about it. But I want to argue, above all, a big-picture positive for this world. For 200 years, the world was essentially governed by a fragment of the human population. That's what Europe and North America represented. The arrival of countries like China and India -- between them 38 percent of the world's population -- and others like Indonesia and Brazil and so on, represent the most important single act of democratization in the last 200 years. Civilizations and cultures, which had been ignored, which had no voice, which were not listened to, which were not known about, will have a different sort of representation in this world. As humanists, we must welcome, surely, this transformation, and we will have to learn about these civilizations.
Το μεγάλο πλοίο εδώ ήταν αυτό με το οποίο έπλεε ο Ζένγκ Χε στις αρχές του 15ου αιώνα στα μεγάλα του ταξίδια στην Νότια Θάλασσα της Κίνας, στην Ανατολική Θάλασσα της Κίνας και μέσω του Ινδικού Ωκεανού στην Ανατολική Αφρική. Το μικρό σκάφος μπροστά του ήταν αυτό με το οποίο, 80 χρόνια αργότερα, ο Χριστόφορος Κολόμβος διέσχισε τον Ατλαντικό. (Γέλια) 'Η, κοιτάξτε προσεκτικά αυτόν τον κύλινδρο από μετάξι φτιαγμένο από τον ΤζουΤζου το 1368. Νομίζω ότι παίζουν γκολφ. Θεέ μου, οι Κινέζοι εφηύραν ακόμη και το γκολφ.
This big ship here was the one sailed in by Zheng He in the early 15th century on his great voyages around the South China Sea, the East China Sea and across the Indian Ocean to East Africa. The little boat in front of it was the one in which, 80 years later, Christopher Columbus crossed the Atlantic. (Laughter) Or, look carefully at this silk scroll made by ZhuZhou in 1368. I think they're playing golf. Christ, the Chinese even invented golf.
Καλωσήρθατε στο μέλλον. Σας ευχαριστώ.
Welcome to the future. Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)