She wrote: "When I become famous, I will tell everyone that I know a hero named Marlon Peterson."
Ze schreef: "Wanneer ik beroemd ben, zal ik iedereen vertellen dat ik een held ken die Marlon Peterson heet."
Heroes rarely look like me. In fact, I'm what garbage looks like. No, not the most appealing way to open a talk or start a conversation, and perhaps you have some questions going through your head about that. Why would this man say such a thing about himself? What does he mean? How can someone view him as a hero when he sees himself as garbage?
Helden zien er niet uit zoals ik. Eigenlijk zie ik eruit als uitschot. Dat is niet de aangenaamste manier om een toespraak te openen of een gesprek aan te knopen en wellicht stel je jezelf hier vragen over. Waarom zegt deze man zoiets over zichzelf? Wat bedoelt hij? Hoe kan iemand hem als held zien als hij zichzelf beschouwt als uitschot?
I believe we learn more from questions than we do from answers. Because when we're questioning something, we're invested in taking in some sort of new information, or grappling with some sort of ignorance that makes us feel uncomfortable. And that's why I'm here: to push us to question, even when it makes us uncomfortable.
Ik denk dat we meer lering trekken uit vragen dan uit antwoorden. Want wanneer we ons iets afvragen, doen we de moeite nieuwe informatie op te nemen of te worstelen met de onwetendheid die ons een ongemakkelijk gevoel geeft. Daarom ben ik hier: om ons aan te sporen vragen te stellen, zelfs als het ons ongemakkelijk maakt.
My parents are from Trinidad and Tobago, the southernmost island in the Caribbean. Trinidad is also home to the only acoustic instrument invented in the 20th century: the steel pan. Deriving from the African drums and evolving from the genius of one of the ghettos in Trinidad, a city called Laventille, and the disregard of the American military ... Well, I should tell you, America, during WWII, had military bases set up in Trinidad, and when the war ended, they left the island littered with empty oil drums -- their trash. So people from Laventille repurposed the old drums left behind into the full chromatic scale: the steel pan. Playing music now from Beethoven to Bob Marley to 50 Cent, those people literally made music out of garbage.
Mijn ouders komen uit Trinidad en Tobago, het meest zuidelijke eiland in de Caraïben. Trinidad is ook de thuisbasis van het enige akoestische instrument dat werd uitgevonden in de 20e eeuw: de steeldrum. Die is afgeleid van de Afrikaanse drums en ontwikkeld door genieën in een probleemwijk in Trinidad, een stad genaamd Laventille, geminacht door het Amerikaanse leger. Ik moet er wel bij zeggen, dat Amerika tijdens de Tweede Wereldoorlog militaire bases had opgezet in Trinidad, en toen de oorlog eindigde, lieten ze het eiland vervuild achter met lege olievaten - hun afval. Mensen uit Laventille toverden uit de achtergelaten olievaten een volledige chromatische toonladder: de steeldrum. Ze spelen tegenwoordig muziek van Beethoven tot Bob Marley tot 50 Cent en maakten letterlijk muziek uit vuilnis.
Twelve days before my 20th birthday, I was arrested for my role in a violent robbery attempt in lower Manhattan. While people were sitting in a coffee shop, four people were shot. Two were killed. Five of us were arrested. We were all the products of Trinidad and Tobago. We were the "bad immigrants," or the "anchor babies" that Trump and millions of Americans easily malign. I was discarded, like waste material -- and justifiably so to many. I eventually served 10 years, two months and seven days of a prison sentence. I was sentenced to a decade of punishment in a correctional institution. I was sentenced to irrelevance -- the opposite of humanity.
Twaalf dagen voor mijn twintigste verjaardag werd ik gearresteerd voor deelname aan een gewelddadige overvalpoging in Zuid-Manhattan. Vier mensen werden neergeschoten in een koffiebar. Twee van hen zijn omgekomen. Vijf van ons werden gearresteerd. We waren allemaal exportproducten uit Trinidad en Tobago. We waren de 'slechte immigranten', of de 'ankerkinderen' die Trump en miljoenen Amerikanen makkelijk belasteren. Ik werd als oud vuil aan de kant gezet - en dit was volgens velen gerechtvaardigd. Ik zat tien jaar, twee maanden en zeven dagen in de gevangenis. Ik werd veroordeeld tot een decennium lange straf in een penitentiaire inrichting. Ik werd veroordeeld tot irrelevantie -- de tegenpool van mens zijn.
Interestingly, it was during those years in prison that a series of letters redeemed me, helped me move beyond the darkness and the guilt associated with the worst moment of my young life. It gave me a sense that I was useful. She was 13 years old. She had wrote that she saw me as a hero. I remember reading that, and I remember crying when I read those words.
Interessant genoeg was het tijdens die gevangenisjaren dat een reeks brieven me bevrijdde en me hielp de somberheid en schuld te verwerken die de ergste momenten uit mijn jeugd me hadden opgeleverd. Het gaf me een gevoel van nuttigheid. Ze was dertien jaar oud. Ze schreef dat ze mij zag als een held. Ik herinner me dat ik dat las en ik weet nog dat ik moest huilen toen ik die woorden las.
She was one of over 50 students and 150 letters that I wrote during a mentoring correspondence program that I co-designed with a friend who was a teacher at a middle school in Brooklyn, my hometown. We called it the Young Scholars Program. Every time those young people shared their stories with me, their struggles, every time they drew a picture of their favorite cartoon character and sent it to me, every time they said they depended on my letters or my words of advice, it boosted my sense of worthiness. It gave me a sense of what I could contribute to this planet. It transformed my life.
Ze was een van de 50 scholieren aan wie ik 150 brieven schreef tijdens een correspondentieprogramma dat ik ontwierp met een vriend, die docent was aan een middenschool in Brooklyn, mijn thuisstad. Dit noemden we het Scholierenprogramma. Elke keer dat deze jongeren hun verhalen met me deelden, hun moeilijkheden, elke keer dat ze een tekening maakten van hun favoriete stripfiguur en naar me opstuurden, elke keer dat ze vertrouwen hadden in mijn brieven of goede raad, versterkte dat mijn waardigheidsgevoel. Het gaf me het gevoel dat ik kan bijdragen aan deze planeet. Het veranderde mijn leven.
Because of those letters and what they shared with me, their stories of teen life, they gave me the permission, they gave me the courage to admit to myself that there were reasons -- not excuses -- but that there were reasons for that fateful day in October of 1999; that the trauma associated with living in a community where guns are easier to get than sneakers; that the trauma associated with being raped at gunpoint at the age of 14; that those are reasons for me why making that decision, that fatal decision, was not an unlikely proposition.
Vanwege hun brieven en wat ze met me deelden, hun jeugdverhalen, gaven ze me de toestemming en moed om aan mezelf toe te geven dat er redenen waren -- geen excuses -- maar dat er redenen waren voor die noodlottige dag in oktober 1999. Dat het trauma verbonden aan het opgroeien in een gemeenschap waar vuurwapens makkelijker te krijgen zijn dan sportschoenen; dat het trauma verbonden aan verkrachting onder schot op 14-jarige leeftijd; dat dat redenen voor mij zijn waarom het nemen van die beslissing, die rampzalige beslissing, voor mij niet zo onwaarschijnlijk was.
Because those letters mattered so much to me, because writing and receiving and having that communication with those folks so hugely impacted my life, I decided to share the opportunity with some friends of mine who were also inside with me. My friends Bill and Cory and Arocks, all in prison for violent crimes also, shared their words of wisdom with the young people as well, and received the sense of relevancy in return. We are now published writers and youth program innovators and trauma experts and gun violence prevention advocates, and TED talkers and --
Omdat die brieven zo veel voor me betekenden, omdat een briefwisseling en contactonderhoud met die mensen mijn leven enorm beïnvloedde, wou ik die ervaring delen met enkele vrienden uit de gevangenis. Mijn vrienden Bill, Cory en Arocks, die ook in de gevangenis zaten voor geweldsmisdrijf, deelden ook hun wijze woorden met de jongeren en kregen er een gevoel van relevantie voor terug. We zijn nu gepubliceerde schrijvers, jongerenprogramma-innovators, traumadeskundigen, bestrijders van vuurwapengeweld, TED-sprekers en --
(Laughter)
(Gelach)
and good daddies. That's what I call a positive return of investment.
en goede vaders. Dat noem ik nog eens een positief rendement.
Above all else, what building that program taught me was that when we sow, when we invest in the humanity of people no matter where they're at, we can reap amazing rewards.
Maar wat ik vooral leerde van het opzetten van dit programma is dat wanneer we investeren in de vermenselijking van personen, ongeacht waar ze zich bevinden, dit geweldige vruchten kan afwerpen.
In this latest era of criminal justice reform, I often question and wonder why -- why is it that so many believe that only those who have been convicted of nonviolent drug offenses merit empathy and recognized humanity? Criminal justice reform is human justice. Am I not human? When we invest in resources that amplify the relevancy of people in communities like Laventille or parts of Brooklyn or a ghetto near you, we can literally create the communities that we want.
In ons huidige tijdperk van strafrechthervorming, vraag ik mezelf vaak af hoe het komt dat velen geloven dat alleen degenen die veroordeeld zijn voor geweldloze drugsmisdrijven empathie verdienen, en erkend mens-zijn. Strafrechthervorming gaat om mensen. Ben ik niet menselijk? Als we investeren in middelen die menselijke relevantie versterken in gemeenschappen als Laventille, delen van Brooklyn of eender welke probleemwijk, kunnen we letterlijk de gemeenschappen creëren die we willen.
We can do better. We can do better than investing solely in law enforcement as a resource, because they don't give us a sense of relevancy that is at the core of why so many of us do so many harmful things in the pursuit of mattering. See, gun violence is just a visible display of a lot of underlying traumas. When we invest in the redemptive value of relevancy, we can render a return of both personal responsibility and healing. That's the people work I care about, because people work.
We kunnen beter. We kunnen beter dan slechts investeren in wetshandhaving, want die kan ons niet het gevoel bieden van relevantie, dat de kern is van waarom zovelen van ons zoveel schadelijke dingen doen in hun streven naar betekenis. Vuurwapengeweld is slechts een uiting van onderliggende trauma's. Wanneer we investeren in de bevrijdende waarde van relevantie, kunnen we baat hebben bij zowel persoonlijke verantwoording als genezing. Dat is het menselijke werk waar ik om geef, want mensen; dat werkt.
Family, I'm asking you to do the hard work, the difficult work, the churning work of bestowing undeserved kindness upon those who we can relegate as garbage, who we can disregard and discard easily. I'm asking myself.
Familie, ik vraag jullie dit zware werk te verrichten, dit moeilijke werk, dit wroetende werk, door onverdiende goedheid te schenken aan degenen die we kunnen degraderen tot uitschot, die we makkelijk kunnen negeren en aan de kant zetten. Ik vraag het mezelf.
Over the past two months, I've lost two friends to gun violence, both innocent bystanders. One was caught in a drive-by while walking home. The other was sitting in a café while eating breakfast, while on vacation in Miami. I'm asking myself to see the redemptive value of relevancy in the people that murdered them, because of the hard work of seeing the value in me. I'm pushing us to challenge our own capacity to fully experience our humanity, by understanding the full biography of people who we can easily choose not to see, because heroes are waiting to be recognized, and music is waiting to be made.
In de afgelopen twee maanden ben ik twee vrienden verloren aan vuurwapengeweld, beiden onschuldige omstanders. De één werd tijdens een wandeling naar huis beschoten vanuit een auto. De ander zat te ontbijten in een café, tijdens een vakantie in Miami. Ik vraag mezelf de bevrijdende waarde van relevantie te zien in de mensen die hen hebben vermoord, vanwege de moeilijkheid die waarde in mij te zien. Ik spoor ons aan om ons eigen vermogen op de proef te stellen en onze humaniteit optimaal te beleven, door de complete biografie te begrijpen van mensen die we met gemak zouden kunnen negeren, want er zijn helden die wachten op erkenning, en muziek, om gemaakt te worden.
Thank you.
Bedankt.
(Applause)
(Applaus)