Εκείνη έγραψε, «Όταν γίνω διάσημη, θα πω σε όλους ότι ξέρω έναν ήρωα, τον Μάρλον Πίτερσον».
She wrote: "When I become famous, I will tell everyone that I know a hero named Marlon Peterson."
Οι ήρωες σπάνια δείχνουν σαν εμένα. Στην πραγματικότητα, τα σκουπίδια δείχνουν σαν εμένα. Όχι, δεν είναι ο πιο ωραίος τρόπος να ανοίξω μια ομιλία ή να ξεκινήσω μια συζήτηση, και ίσως μερικές ερωτήσεις περνούν από το μυαλό σας για αυτό το λόγο. Γιατί αυτός ο άντρας να πει κάτι τέτοιο για τον εαυτό του; Τι εννοεί; Πώς γίνεται κάποιος να τον βλέπει ως ήρωα ενώ αυτός βλέπει τον εαυτό του σκουπίδι;
Heroes rarely look like me. In fact, I'm what garbage looks like. No, not the most appealing way to open a talk or start a conversation, and perhaps you have some questions going through your head about that. Why would this man say such a thing about himself? What does he mean? How can someone view him as a hero when he sees himself as garbage?
Πιστεύω πως μαθαίνουμε περισσότερα από τις ερωτήσεις παρά από τις απαντήσεις. Γιατί όταν αναρωτιόμαστε για κάτι, αφοσιωνόμαστε στο να πάρουμε κάποιου είδους πληροφορία, ή παλεύουμε με κάποιου είδους άγνοια που μας στεναχωρεί. Για αυτό το λόγο είμαι εδώ: Για να μας ωθήσω στο να ρωτήσουμε, ακόμη και όταν μας προκαλεί αμηχανία.
I believe we learn more from questions than we do from answers. Because when we're questioning something, we're invested in taking in some sort of new information, or grappling with some sort of ignorance that makes us feel uncomfortable. And that's why I'm here: to push us to question, even when it makes us uncomfortable.
Οι γονείς μου είναι από τη Δημοκρατία Τρινιδάδ και Τομπάγκο, το νοτιότερο νησί της Καραϊβικής. Η Τρινιδάδ είναι επίσης γενέτειρα του μοναδικού ακουστικού οργάνου που εφευρέθηκε τον 20ο αιώνα: το «ατσάλινο τηγάνι». (ΣτΜ. κρουστό από παλιούς τενεκέδες) Εμπνευσμένο από τα Αφρικανικά τύμπανα, εξελίχθηκε από την ιδιοφυΐα ενός γκέτο στην Τρινιδάδ, μιας πόλης που λέγεται Λαβεντίλ, και την περιφρόνηση του Αμερικανικού στρατού... Λοιπόν, πρέπει να σας πω, ότι στον Β' Παγκόσμιο η Αμερική είχε στρατιωτικές βάσεις στην Τρινιδάδ, και όταν ο πόλεμος τελείωσε, άφησαν το νησί βρώμικο με άδειους τενεκέδες λαδιού - τα σκουπίδια τους. Οπότε οι άνθρωποι από τη Λαβεντίλ επαναπροσδιόρισαν το σκοπό των παλιών τενεκέδων σε όλη τη χρωματική κλίμακα: το «ατσάλινο τηγάνι». Παίζοντας μουσική τώρα από τον Μπετόβεν μέχρι τον Μπόμπ Μάρλεϊ και τον 50 Cent, αυτοί οι άνθρωποι κυριολεκτικά έφτιαξαν μουσική από σκουπίδια.
My parents are from Trinidad and Tobago, the southernmost island in the Caribbean. Trinidad is also home to the only acoustic instrument invented in the 20th century: the steel pan. Deriving from the African drums and evolving from the genius of one of the ghettos in Trinidad, a city called Laventille, and the disregard of the American military ... Well, I should tell you, America, during WWII, had military bases set up in Trinidad, and when the war ended, they left the island littered with empty oil drums -- their trash. So people from Laventille repurposed the old drums left behind into the full chromatic scale: the steel pan. Playing music now from Beethoven to Bob Marley to 50 Cent, those people literally made music out of garbage.
Δώδεκα μέρες πριν τα 20α μου γενέθλια, με συνέλαβαν για συμμετοχή σε βίαιη απόπειρα ληστείας στο κάτω Μανχάταν. Την ώρα που άνθρωποι κάθονταν σε ένα καφέ, τέσσερις άνθρωποι πυροβολήθηκαν. Δύο σκοτώθηκαν. Πέντε από εμάς συνελήφθησαν. Όλοι μας καταγόμασταν από την Τρινιδάδ και Τομπάγκο. Ήμασταν οι «κακοί μετανάστες», ή τα «anchor babies» (ΣτΜ. προσβλητικός όρος για παιδιά) που εύκολα δυσφημίζουν ο Τράμπ και εκατομμύρια Αμερικάνοι. Με παραμέρισαν σαν υλικό για πέταμα -και, για πολλούς, δικαιολογημένα. Τελικά φυλακίστηκα για 10 χρόνια, δύο μήνες και επτά μέρες. Καταδικάστηκα σε μια δεκαετία τιμωρίας σε ένα σωφρονιστικό ίδρυμα. Καταδικάστηκα στην ασημαντότητα -το αντίθετο της ανθρωπιάς.
Twelve days before my 20th birthday, I was arrested for my role in a violent robbery attempt in lower Manhattan. While people were sitting in a coffee shop, four people were shot. Two were killed. Five of us were arrested. We were all the products of Trinidad and Tobago. We were the "bad immigrants," or the "anchor babies" that Trump and millions of Americans easily malign. I was discarded, like waste material -- and justifiably so to many. I eventually served 10 years, two months and seven days of a prison sentence. I was sentenced to a decade of punishment in a correctional institution. I was sentenced to irrelevance -- the opposite of humanity.
Περιέργως, ήταν κατά τη διάρκεια της φυλάκισής μου που μια σειρά από γράμματα με λύτρωσαν, με βοήθησαν να ξεπεράσω το σκοτάδι και την ενοχή που σχετίζονταν με τη χειρότερη στιγμή της νεαρής μου ηλικίας. Μου έδωσε την αίσθηση πως ήμουν χρήσιμος. Εκείνη ήταν 13 ετών. Μου είχε γράψει πως με βλέπει ως ήρωα. Θυμάμαι να το διαβάζω αυτό, και θυμάμαι να κλαίω διαβάζοντας αυτά τα λόγια.
Interestingly, it was during those years in prison that a series of letters redeemed me, helped me move beyond the darkness and the guilt associated with the worst moment of my young life. It gave me a sense that I was useful. She was 13 years old. She had wrote that she saw me as a hero. I remember reading that, and I remember crying when I read those words.
Ήταν μια από τους πάνω από 50 μαθητές και τα 150 γράμματα που έγραψα σ'ένα πρόγραμμα αλληλογραφίας καθοδήγησης που σχεδίασα μαζί με έναν φίλο, ο οποίος ήταν δάσκαλος σε ένα γυμνάσιο στο Μπρούκλιν, την πόλη μου. Το λέγαμε Πρόγραμμα Νεαρών Ακαδημαϊκών. Κάθε φορά που αυτοί οι νέοι μοιράζονταν τις ιστορίες τους μαζί μου, τις δυσκολίες που περνούσαν, κάθε φορά που ζωγράφιζαν τον αγαπημένο τους χαρακτήρα καρτούν και μου το έστελναν, κάθε φορά που έλεγαν πως εξαρτώνταν από τα γράμματά μου ή τις συμβουλές μου, μεγάλωνε το αίσθημα της αυτοαξίας μου. Μου έδινε μια αίσθηση του τι θα μπορούσα να προσφέρω σε αυτόν τον πλανήτη. Άλλαξε τη ζωή μου.
She was one of over 50 students and 150 letters that I wrote during a mentoring correspondence program that I co-designed with a friend who was a teacher at a middle school in Brooklyn, my hometown. We called it the Young Scholars Program. Every time those young people shared their stories with me, their struggles, every time they drew a picture of their favorite cartoon character and sent it to me, every time they said they depended on my letters or my words of advice, it boosted my sense of worthiness. It gave me a sense of what I could contribute to this planet. It transformed my life.
Χάρη σε αυτά τα γράμματα και αυτό που μοιράζονταν μαζί μου, τις ιστορίες τους από την εφηβεία τους, μου έδιναν την άδεια, μου έδιναν το κουράγιο να παραδεχτώ στον εαυτό μου ότι υπήρχαν λόγοι -όχι δικαιολογίες- αλλά λόγοι για αυτή τη μοιραία μέρα του Οκτώβρη του 1999· Ότι το τραύμα που πήγαζε από τη ζωή σε μια κοινότητα, όπου ήταν πιο εύκολο να βρεθούν όπλα παρά αθλητικά παπούτσια· ότι το τραύμα που πήγαζε από το να σε βιάζουν υπό την απειλή όπλου στα 14, ότι αυτοί ήταν οι λόγοι για εμένα γιατί το να πάρω αυτήν την απόφαση, αυτή τη θανατηφόρα και ολέθρια απόφαση, δεν ήταν κάτι απίθανο.
Because of those letters and what they shared with me, their stories of teen life, they gave me the permission, they gave me the courage to admit to myself that there were reasons -- not excuses -- but that there were reasons for that fateful day in October of 1999; that the trauma associated with living in a community where guns are easier to get than sneakers; that the trauma associated with being raped at gunpoint at the age of 14; that those are reasons for me why making that decision, that fatal decision, was not an unlikely proposition.
Γιατί αυτά τα γράμματα είχαν τόση σημασία για εμένα, γιατί το να γράφω και να παραλαμβάνω και να έχω αυτή την επικοινωνία με αυτά τα παιδιά επηρέασε τόσο πολύ τη ζωή μου, που αποφάσισα να μοιραστώ αυτή την ευκαιρία με μερικούς φίλους που ήταν επίσης μέσα μαζί μου. Οι φίλοι μου Μπιλ, Κόρι και Άροκς, επίσης όλοι στη φυλακή για βίαια εγκλήματα, μοιράστηκαν και εκείνοι τη σοφία τους με τους νέους, και έλαβαν για αντάλλαγμα την αίσθηση πως είχαν σημασία. Είμαστε τώρα καταξιωμένοι συγγραφείς και πρωτοπόροι σε προγράμματα νέων και ειδικοί στα τραύματα και ακτιβιστές κατά της επιθετικής χρήσης όπλων, και ομιλητές TED και...
Because those letters mattered so much to me, because writing and receiving and having that communication with those folks so hugely impacted my life, I decided to share the opportunity with some friends of mine who were also inside with me. My friends Bill and Cory and Arocks, all in prison for violent crimes also, shared their words of wisdom with the young people as well, and received the sense of relevancy in return. We are now published writers and youth program innovators and trauma experts and gun violence prevention advocates, and TED talkers and --
(Γέλια)
(Laughter)
και καλοί μπαμπάδες. Αυτό είναι που αποκαλώ θετική επιστροφή επένδυσης.
and good daddies. That's what I call a positive return of investment.
Πάνω από όλα, αυτό που μου έμαθε αυτό το πρόγραμμα ήταν ότι όταν σπέρνουμε, όταν επενδύουμε στην ανθρωπιά των ανθρώπων ανεξάρτητα από το ποιόν τους, μπορούμε να δρέψουμε απίστευτες επιβραβεύσεις.
Above all else, what building that program taught me was that when we sow, when we invest in the humanity of people no matter where they're at, we can reap amazing rewards.
Σε αυτήν την εποχή της μεταρρύθμισης της ποινικής δικαιοσύνης, συχνά αναρωτιέμαι και απορώ γιατί υπάρχουν τόσοι πολλοί που πιστεύουν πως μόνο εκείνοι που έχουν καταδικαστεί για μη βίαιες παραβάσεις για ναρκωτικά αξίζουν κατανόηση και αναγνωρισμένη ανθρωπιά; Η μεταρρύθμιση της ποινικής δικαιοσύνης είναι ανθρώπινη δικαιοσύνη. Εγώ δεν είμαι άνθρωπος; Όταν επενδύουμε σε πόρους που αυξάνουν τη σημαντικότητα των ανθρώπων σε κοινότητες όπως η Λαβεντίλ ή σε μέρη του Μπρούκλιν ή σε γκέτο κοντά σας, μπορούμε κυριολεκτικά να φτιάξουμε τις κοινότητες που θέλουμε.
In this latest era of criminal justice reform, I often question and wonder why -- why is it that so many believe that only those who have been convicted of nonviolent drug offenses merit empathy and recognized humanity? Criminal justice reform is human justice. Am I not human? When we invest in resources that amplify the relevancy of people in communities like Laventille or parts of Brooklyn or a ghetto near you, we can literally create the communities that we want.
Μπορούμε να τα πάμε καλύτερα. Μπορούμε να τα πάμε καλύτερα από το να επενδύουμε μόνο στην επιβολή των νόμων, γιατί δεν μας δίνει την αίσθηση πως μετράμε, τον βασικό λόγο που τόσοι από μας κάνουν τόσα πολλά βλαβερά πράγματα επιδιώκοντας το να αποκτήσουμε σημασία. Βλέπετε, η βίαιη χρήση όπλων είναι απλώς η οπτική απεικόνιση των πολλών τραυμάτων που υπάρχουν στο παρασκήνιο. Όταν επενδύουμε στη λυτρωτική δύναμη της σημαντικότητας, μπορούμε να επιτύχουμε την επιστροφή προσωπικής ευθύνης και επούλωσης. Αυτή είναι η δουλειά των ανθρώπων, η οποία με ενδιαφέρει, γιατί οι άνθρωποι δουλεύουν.
We can do better. We can do better than investing solely in law enforcement as a resource, because they don't give us a sense of relevancy that is at the core of why so many of us do so many harmful things in the pursuit of mattering. See, gun violence is just a visible display of a lot of underlying traumas. When we invest in the redemptive value of relevancy, we can render a return of both personal responsibility and healing. That's the people work I care about, because people work.
Οικογένεια, σου ζητώ να κάνεις τη σκληρή δουλειά, τη δύσκολη δουλειά, τη δουλειά της εναπόθεσης της αδικημένης καλοσύνης σε αυτούς που μπορούμε να υποβιβάσουμε ως σκουπίδια, που υποβαθμίζουμε και παραμερίζουμε με ευκολία. Ρωτώ τον εαυτό μου.
Family, I'm asking you to do the hard work, the difficult work, the churning work of bestowing undeserved kindness upon those who we can relegate as garbage, who we can disregard and discard easily. I'm asking myself.
Μέσα στους δύο τελευταίους μήνες, έχω χάσει δύο φίλους μου σε ένοπλες εχθροπραξίες. Και οι δύο ήταν αθώοι παρισταμένοι. Ο ένας βρέθηκε σε επίθεση με πυροβολισμούς από διερχόμενο αμάξι περπατώντας σπίτι. Ο άλλος καθόταν σε ένα καφέ τρώγοντας πρωινό, ενώ ήταν σε διακοπές στο Μαϊάμι. Ρωτώ τον εαυτό μου για να δω τη λυτρωτική αξία της αυτοπραγμάτωσης στους ανθρώπους που τους σκότωσαν, λόγω της σκληρής δουλειάς τού να δω την αξία σε εμένα. Μας παρακινώ για να προκαλέσω τη δική μας ικανότητα να βιώσουμε στο έπακρο την ανθρωπιά μας, καταλαβαίνοντας την πλήρη βιογραφία των ανθρώπων που μπορούμε εύκολα να διαλέγουμε να μη βλέπουμε, γιατί οι ήρωες περιμένουν να αναγνωριστούν και η μουσική αναμένει να φτιαχτεί.
Over the past two months, I've lost two friends to gun violence, both innocent bystanders. One was caught in a drive-by while walking home. The other was sitting in a café while eating breakfast, while on vacation in Miami. I'm asking myself to see the redemptive value of relevancy in the people that murdered them, because of the hard work of seeing the value in me. I'm pushing us to challenge our own capacity to fully experience our humanity, by understanding the full biography of people who we can easily choose not to see, because heroes are waiting to be recognized, and music is waiting to be made.
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)