I'm going to talk to you today about my work on suspended animation. Now, usually when I mention suspended animation, people will flash me the Vulcan sign and laugh. But now, I'm not talking about gorking people out to fly to Mars or even Pandora, as much fun as that may be. I'm talking about the concept of using suspended animation to help people out in trauma.
Денес ќе зборувам со вас за мојата работа со одложената анимација. Обично кога ќе спомнам одложена анимација, луѓето ќе ми го покажат Вулканскиот знак и ќе се изнасмејат. Но сега, не зборувам за замрзнување на луѓето за да можат да одлетаат до Марс или дури до Пандора, колку интересно и да звучи тоа. Зборувам за концептот на користење одложена анимација за да им се помогне на луѓето во траума.
So what do I mean when I say "suspended animation"? It is the process by which animals de-animate, appear dead and then can wake up again without being harmed. OK, so here is the sort of big idea: If you look out at nature, you find that as you tend to see suspended animation, you tend to see immortality. And so, what I'm going to tell you about is a way to tell a person who's in trauma -- find a way to de-animate them a bit so they're a little more immortal when they have that heart attack.
Па, што мислам кога велам, "одложена анимација"? Тоа е процесот со кој животните де-анимираат, изгледаат мртви, и потоа можат повторно да се разбудат без да бидат повредени. Во ред, еве ја големата идеја. Ако ја погледнете природата, ќе откриете дека како што сте склони кон забележување на одложената анимација склони сте кон гледање на бессмртност. Па затоа, она што ќе ви го кажам е начин да и се укаже на личност која е во траума -- да се изнајде начин малку да се де-анимира и да постане малку повеќе бессмртна кога ќе го има тој срцев удар.
An example of an organism or two that happens to be quite immortal would be plant seeds or bacterial spores. These creatures are some of the most immortal life forms on our planet, and they tend to spend most of their time in suspended animation. Bacterial spores are thought now by scientists to exist as individual cells that are alive, but in suspended animation for as long as 250 million years. To suggest that this all, sort of, about little, tiny creatures, I want to bring it close to home. In the immortal germ line of human beings -- that is, the eggs that sit in the ovaries -- they actually sit there in a state of suspended animation for up to 50 years in the life of each woman.
Пример за неколку организми кои се чини дека се бессмртни, би биле семињата на растенијата или бактериските спори. Овие суштества се неколку од најбессмртните животни форми на нашата планета, и тие се склони кон поминување на поголемиот дел од нивното време во одложена анимација. Бактериските спори од страна на научниците сега се смета дека постојат како индивидуални клетки кои се живи, но во одложена анимација понекогаш и по 250 милиони години. Да се предложи сево ова за вака мали, ситни суштества - би сакал да го приближам ова и кон нас. Во бессмртната линија на основни клетки на човечките суштества, тоа се јајце-клетките кои се присутни во јајниците, тие всушност постојат таму во состојба на одложена анимација до 50 години од животот на секоја жена.
So then there's also my favorite example of suspended animation. This is Sea-Monkeys. Those of you with children, you know about them. You go to the pet store or the toy store, and you can buy these things. You just open the bag, and you just dump them into the plastic aquarium, and in about a week or so, you'll have little shrimps swimming around. Well, I wasn't so interested in the swimming. I was interested in what was going on in the bag, the bag on the toy store shelf where those shrimp sat in suspended animation indefinitely. So these ideas of suspended animation are not just about cells and weird, little organisms.
Исто така, тука е и мојот омилен пример за одложена анимација. Тоа се морските мајмунчиња. Вие што имате деца, сте запознаени со нив. Одите во пет-шоп или продавница за играчки, и можете да ги купите овие нешта. Само ја отворате кесата, ги истурате во пластичниот аквариум, и за околу една недела, ќе имате мали ракчиња кои пливаат наоколу. Па, јас не бев толку заинтересиран во пливањето. Бев заинтересиран за тоа што се случува во кесата, кесата на полицата во продавницата каде што тие ракчиња седеле неодредено време во одложена анимација. Значи овие идеи за одложена анимација не се само за клетки и чудни, мали организми.
Occasionally, human beings are briefly de-animated, and the stories of people who are briefly de-animated that interest me the most are those having to do with the cold. Ten years ago, there was a skier in Norway that was trapped in an icy waterfall, and she was there for two hours before they extracted her. She was extremely cold, and she had no heartbeat -- for all intents and purposes she was dead, frozen. Seven hours later, still without a heartbeat, they brought her back to life, and she went on to be the head radiologist in the hospital that treated her.
Честопати човечки суштества се де-анимирани за кратко, и приказните за луѓе кои биле за кратко време де-анимирани кои најмногу ме интересираат се оние кои имаат врска со студеното. Пред 10 години, имаше скијачка во Норвешка којашто беше заглавена во леден водопад. И таа останала таму два часа, пред да успеат да ја извлечат. Таа била екстремно студена, и немала срцев ритам. По сите критериуми, таа била мртва, смрзната. По седум часа сеуште без срцев ритам, ја вратиле назад во живот, и таа успеа да стане главен радиолог во болницата којашто ја излечила.
A couple of years later -- so I get really excited about these things -- about a couple of years later, there was a 13-month-old, she was from Canada. Her father had gone out in the wintertime; he was working night shift, and she followed him outside in nothing but a diaper. And they found her hours later, frozen, lifeless, and they brought her back to life.
Неколку години подоцна -- значи навистина се возбудувам за овие работи -- неколку години подоцна, имаше 13-месечно бебе, таа беше од Канада. Нејзиниот татко излегол надвор за време на зимата: тој работел во ноќна смена, и го следела надвор во ништо друго освен пелена. Ја пронајдоа неколку часа подоцна смрзната и безживотна. И ја вратија назад во живот.
There was a 65-year-old woman in Duluth, Minnesota last year that was found frozen and without a pulse in her front yard one morning in the winter, and they brought her back to life. The next day, she was doing so well, they wanted to run tests on her. She got cranky and just went home. (Laughter)
Имаше случај на 65-годишна жена минатата година во Дулут, Минесота којашто беше пронајдена смрзната и без пулс во нејзиниот двор едно зимско утро и ја вратија назад во живот. Следниот ден, таа се осеќала толку добро, што лекарите сакале да извршат повеќе тестирања врз неа. Нејзе и се здосадило, се намуртила и отишла дома. (Смеа)
So, these are miracles, right? These are truly miraculous things that happen. Doctors have a saying that, in fact, "You're not dead until you're warm and dead." And it's true. It's true. In the New England Journal of Medicine, there was a study published that showed that with appropriate rewarming, people who had suffered without a heartbeat for three hours could be brought back to life without any neurologic problems. That's over 50 percent. So what I was trying to do is think of a way that we could study suspended animation to think about a way to reproduce, maybe, what happened to the skier.
Значи, ова се чуда, така. Овие случувања навистина се чуда. Докторите имаат изрека дека, всушност, не си мртов додека не си топол и мртов. И точно е. Точно е. Во Њу Ингланд Журналот за Медицина, имаше објавено истражување кое покажа дека со прикладното затоплување, луѓето кои останале без срцев ритам и до три часа, можат да бидат вратени во живот без никакви невролошки проблеми. Тоа е во преку 50 проценти. Тоа што сакав да го направам е да изнајдам начин на којшто би можеле да ја проучиме одложената анимација да се измисли начин да го репродуцираме, можеби тоа што и се случи на скијачката.
Well, I have to tell you something very odd, and that is that being exposed to low oxygen does not always kill. So, in this room, there's 20 percent oxygen or so, and if we reduce the oxygen concentration, we will all be dead. And, in fact, the animals we were working with in the lab -- these little garden worms, nematodes -- they were also dead when we exposed them to low oxygen. And here's the thing that should freak you out. And that is that, when we lower the oxygen concentration further by 100 times, to 10 parts per million, they were not dead, they were in suspended animation, and we could bring them back to life without any harm. And this precise oxygen concentration, 10 parts per million, that caused suspended animation, is conserved. We can see it in a variety of different organisms. One of the creatures we see it in is a fish. And we can turn its heartbeat on and off by going in and out of suspended animation like you would a light switch.
Па, морам да ви кажам нешто навистина необично, а тоа е дека изложеноста на ниско ниво на кислород не секогаш убива. Значи, во собава има 20 проценти на кислород, или така нешто. И ако ја намалиме концентрацијата на кислородот, сите ќе бидеме мртви. И, фактички, животните со коишто работевме во лабораторијата, овие мали градински црви, нематоди, тие исто така беа мртви кога ги изложивме на ниско ниво на кислород. И следува нештото што ќе ве изненади. А тоа е дека, кога ја намаливме концентрацијата уште повеќе за 100 пати, на 10 дела од милион, тие не беа мртви, тие беа во одложена анимација, и ние можевме да ги вратиме во живот без никаква последица. И оваа точна концентрација на кислород, 10 дела на милион, која што ја предизвика забавената анимација, е зачувана. Може да ја видиме во разни видови организми. Едно од суштествата кајшто може да се види ова е рибата. Можеме да и го вклучуваме и исклучуваме срцето со излегувањето и враќањето во одложена анимација како со прекинувач за светло.
So this was pretty shocking to me, that we could do this. And so I was wondering, when we were trying to reproduce the work with the skier, that we noticed that, of course, she had no oxygen consumption, and so maybe she was in a similar state of suspended animation. But, of course, she was also extremely cold. So we wondered what would happen if we took our suspended animals and exposed them to the cold. And so, what we found out was that, if you take animals that are animated like you and I, and you make them cold -- that is, these were the garden worms -- now they're dead. But if you have them in suspended animation, and move them into the cold, they're all alive. And there's the very important thing there: If you want to survive the cold, you ought to be suspended. Right? It's a really good thing.
Па ова беше доста шокирачко за мене, дека ние можеме да го направиме ова. И така се прашував, кога се обидувавме да ја репродуцираме ситуацијата со скијачката, забележавме дека, секако таа воопшто не вдишувала кислород, и можеби беше во некаква слична состојба на одложена анимација. Но, секако, таа беше исто така екстремно студена. Па се запрашавме што би се случило ако ги земеме нашите де-анимирани животни и ги изложиме на студ. И така, тоа што го откривме беше дека, ако се земат животни кои се анимирани како вас и како мене, и се смрзнат -- значи, ова беа градинските црви -- сега тие се мртви. Но ако ги имаме во суспендирана, одложена анимација, и ги пренесеме на студено, тие се живи. И ова е важното нешто овде: ако сакате да го преживеете студеното, треба да бидете суспендирани. Така? Тоа е навистина добро нешто.
And so, we were thinking about that, about this relationship between these things, and thinking about whether or not that's what happened to the skier. And so we wondered: Might there be some agent that is in us, something that we make ourselves, that we might be able to regulate our own metabolic flexibility in such a way as to be able to survive when we got extremely cold, and might otherwise pass away? I thought it might be interesting to sort of hunt for such things. You know?
Па така, размислувавме за тоа, за оваа врска меѓу овие нешта, и размислувавме за тоа дали ова е тоа што се случило со скијачката. Па се запрашавме: дали можеби постои некој агенс што е во нас, нешто што самите го произведуваме со кој би можеле да ја регулираме сопствената метаболичка флексибилност на таков начин што би можеле да преживееме ако сме целосно замрзнати, а во спротивно би починале. Мислев дека би било интересно на некој начин да почнеме да ловиме вакви нешта. Знаете?
I should mention briefly here that physiology textbooks that you can read about will tell you that this is a kind of heretical thing to suggest. We have, from the time we are slapped on the butt until we take our last dying breath -- that's when we're newborn to when we're dead -- we cannot reduce our metabolic rate below what's called a standard, or basal metabolic rate. But I knew that there were examples of creatures, also mammals, that do reduce their metabolic rate such as ground squirrels and bears, they reduce their metabolic rate in the wintertime when they hibernate. So I wondered: Might we be able to find some agent or trigger that might induce such a state in us?
Треба да споменам на кратко дека учебниците по физиологија кои можете да ги прочитате ќе ви кажат дека ова е доста еретички предлог. Имаме, од времето кога сме плеснати по задникот до нашиот последен здив -- тоа е од кога сме новороденчиња до кога ќе сме мртви -- метаболизам кој неможе да се забави под тоа што се нарекува стандардна, или базална метаболичка брзина. Но знаев дека има примери на суштества, исто така цицачи, кои успеваат да ја намалат својата метаболичка брзина како што се верверичките и мечките. Тие го забавуваат својот метаболизам во зимата кога хибернираат. Па се запрашав: дали би можеле да најдеме агенс или предизвикувач кој би можел да индуцира таква состојба кај нас?
And so, we went looking for such things. And this was a period of time when we failed tremendously. Ken Robinson is here. He talked about the glories of failure. Well, we had a lot of them. We tried many different chemicals and agents, and we failed over and over again. So, one time, I was at home watching television on the couch while my wife was putting our child to bed, and I was watching a television show. It was a television show -- it was a NOVA show on PBS -- about caves in New Mexico. And this particular cave was Lechuguilla, and this cave is incredibly toxic to humans. The researchers had to suit up just to enter it. It's filled with this toxic gas, hydrogen sulfide. Now, hydrogen sulfide is curiously present in us. We make it ourselves. The highest concentration is in our brains. Yet, it was used as a chemical warfare agent in World War I. It's an extraordinarily toxic thing. In fact, in chemical accidents, hydrogen sulfide is known to -- if you breathe too much of it, you collapse to the ground, you appear dead, but if you were brought out into room air, you can be reanimated without harm, if they do that quickly.
Па така, тргнавме во потрага по вакви нешта. И ова беше периодот во кој доживеавме голем неуспех. Кен Робинсон е тука. Тој зборуваше за славата на неуспехот. Па, ние имавме многу од тоа. Се обидовме со многу различни хемикалии и агенси, и се разочарувавме повторно и повторно. Така, еднаш, кога бев дома и гледав телевизија додека мојата жена го заспиваше нашето дете, јас гледав телевизиско шоу. Беше тв емисија -- беше NOVA шоуто на PBS -- за пештерите во Ново Мексико. Пештерата за која стануваше збор беше Лечугија, и оваа пештера е неверојатно отровна за луѓето. Истражувачите мораа да носат специјални костими само за да влезат во неа. Таа е исполнета со токсичниот гас водород сулфид. Сега, хидроген сулфидот е, занимливо, присутен во сите нас. Ние самите го произведуваме. Најголемата концентрација е во нашите мозоци. Да, беше користен како хемиско оружје во Втората Светска Војна. Тоа е неверојатно отровно нешто. Всушност, во хемиските несреќи, водород сулфидот е познат дека -- ако вдишеш премногу од него, ќе колабираш, ќе изгледаш мртов, но ако бидеш изведен на собен воздух, можеш да бидеш реанимиран без последици, ако тоа се изведе доволно брзо.
So, I thought, "Wow, I have to get some of this." (Laughter) Now, it's post-9/11 America, and when you go into the research institute, and you say, "Hi. I'd like to buy some concentrated, compressed gas cylinders of a lethal gas because I have these ideas, see, about wanting to suspend people. It's really going to be OK." So that's kind of a tough day, but I said, "There really is some basis for thinking why you might want to do this." As I said, this agent is in us, and, in fact, here's a curious thing, it binds to the very place inside of your cells where oxygen binds, and where you burn it, and that you do this burning to live. And so we thought, like in a game of musical chairs, might we be able to give a person some hydrogen sulfide, and might it be able to occupy that place like in a game of musical chairs where oxygen might bind? And because you can't bind the oxygen, maybe you wouldn't consume it, and then maybe it would reduce your demand for oxygen. I mean, who knows?
Па, си помислив, уау, морам да дојдам до ова нешто. (Смеа) Сега, ние сме во пост 9/11 Америка, и кога ќе отидеш во истражувачкиот институт, и им речеш, "Здраво. Би сакал да купам концентрирани, компресирани гасни цилиндри од смртоносен гас бидејќи ги имам овие идеи овде и сакам да суспендирам луѓе. Навистина се ќе биде во ред." Е, тоа може да е лош ден, но реков, навистина има основи за размислување зошто би сакал да го направиме ова. Како што реков, овој агенс е во нас, и, всушност, доволно интригантно, се сврзува со истото место во вашите клетки каде што се сврзува и кислородот и каде што го согорувате, а ова согорување е потребно за да преживеете. И така мислевме, како во игра со музичко столче, дека би можеле да му дадеме некому малку водород сулфид, и тој би можел да го зафати тоа место како во играта со музичкото столче, местото кадешто се сврзува кислородот, и бидејќи неможете да сврзете кислород, можеби не би го ни консумирале, и тогаш можеби би се намалила вашата потреба за кислород. Мислам, кој би знаел?
So -- (Laughter) So, there's the bit about the dopamine and being a little bit, what do you call it, delusional, and you might suggest that was it. And so, we wanted to find out might we be able to use hydrogen sulfide in the presence of cold, and we wanted to see whether we could reproduce this skier in a mammal. Now, mammals are warm-blooded creatures, and when we get cold, we shake and we shiver, right? We try to keep our core temperature at 37 degrees by actually burning more oxygen. So, it was interesting for us when we applied hydrogen sulfide to a mouse when it was also cold because what happened is the core temperature of the mouse got cold. It stopped moving. It appeared dead. Its oxygen consumption rate fell by tenfold. And here's the really important point. I told you hydrogen sulfide is in us. It's rapidly metabolized, and all you have to do after six hours of being in this state of de-animation is simply put the thing out in room air, and it warms up, and it's none the worse for wear.
Па -- (Смеа) Па, еве го делот за допамин и станувањето малку, како што би рекле, пореметен и би можеле да кажете дека тоа беше тоа. И така, сакавме да откриеме дали би можеле да користиме водород сулфид во пристуство на студ, и сакавме да видиме дали можеме да ја репродуцираме состојбата на скијачката во цицач. Сега, цицачите се топлокрвни суштества, и кога ни е студено, ние трепериме и се тресеме. Се обидуваме да ја зачуваме нашата внатрешна температура на 37 степени всушност со согорување на повеќе кислород. Така, беше интересно за нас кога го применивме водород сулфидот врз глушец кој исто така беше смрзнат затоа што тоа што се случи, беше дека внатрешната температура на глушецот се намали. Тој престана да мрда. Изгледаше мртов. Неговата консумпција на кислород се намали за десетина. И еве ја навистина важната поента. Ви реков дека водород сулфидот е во сите нас. Тој е метаболизиран со голема брзина, и се што треба да направите по шест часа поминати во оваа состојба на де-анимација е едноставно да го ставите ова нешто на собен воздух, и тоа се затоплува, и се враќа во нормала.
Now, this was cosmic. Really. Because we had found a way to de-animate a mammal, and it didn't hurt it. Now, we'd found a way to reduce its oxygen consumption to rock-bottom levels, and it was fine. Now, in this state of de-animation, it could not go out dancing, but it was not dead, and it was not harmed. So we started to think: Is this the agent that might have been present in the skier, and might have she had more of it than someone else, and might that have been able to reduce her demand for oxygen before she got so cold that she otherwise would have died, as we found out with our worm experiments?
Е ова беше навистина космичко. Навистина. Бидејќи изнајдовме начин да де-анимираме цицач. И тоа не го повреди. Пронајдовме начин да ја намалиме неговата консумпција на кислород до навистина минимални нивоа, и тој беше добро. Сега, во оваа состојба на де-анимација, тој неможеше да оди на танцување, но не беше мртов, и не беше повреден. Па започнавме да мислиме: дали е ова агенсот којшто бил присутен во скијачката, и дали таа можеби имала повеќе од него од некој друг па била во можност да ја намали нејзината потреба за кислород пред да смрзне, што во спротивност би умрела, како што и откривме во другите експерименти?
So, we wondered: Can we do anything useful with this capacity to control metabolic flexibility? And one of the things we wondered -- I'm sure some of you out there are economists, and you know all about supply and demand. And when supply is equal to demand, everything's fine, but when supply falls, in this case of oxygen, and demand stays high, you're dead. So, what I just told you is we can now reduce demand. We ought to be able to lower supply to unprecedented low levels without killing the animal. And with money we got from DARPA, we could show just that. If you give mice hydrogen sulfide, you can lower their demand for oxygen, and you can put them into oxygen concentrations that are as low as 5,000 feet above the top of Mt. Everest, and they can sit there for hours, and there's no problem. Well this was really cool. We also found out that we could subject animals to otherwise lethal blood loss, and we could save them if we gave them hydrogen sulfide.
Па, се запрашавме: Можеме ли да направиме нешто корисно со оваа можност да ја контролираме метаболичката флексибилност? И едно од нештата за кое се запрашавме -- сигурен сум дека некои од вас се економисти, и знаете се за набавки и потреби. И кога набавката е еднаква на потребата, се е во ред, но кога набавката е намалена -- во овој случај на кислород -- а потребата останува висока, ти си мртов. Па, тоа што ви го објаснив пред малку е како да ја намалиме потребата. Треба да ја намалиме набавката на многу ниско ниво без да го убиеме животното. И со парите кои ги добивме од DARPA, можеме да го покажеме токму тоа. Ако им се даде водород сулфид на глувците, може да им се намали нивната потреба за кислород, и може да се подложат на нивоа на кислород кои се толку ниски колку и на 5,000 стапки над врвот Монт Еверест, и тие можат да останат така со часови, и не би имале проблем. Па ова беше навистина кул. Исто така откривме дека можеме да ги подложиме животните на инаку смртоносни загуби на крв, и можевме да ги спасиме доколку им дадевме водород сулфид.
So these proof of concept experiments led me to say "I should found a company, and we should take this out to a wider playing field." I founded a company called Ikaria with others' help. And this company, the first thing it did was make a liquid formulation of hydrogen sulfide an injectable form that we could put in and send it out to physician scientists all over the world who work on models of critical care medicine, and the results are incredibly positive.
Па овие докази за замислените експерименти ме доведоа до заклучокот дека треба да основаме компанија, и да го употребиме ова на пошироко поле. Ја основав компанијата Икариа со помош на другите. И оваа компанија, првото нешто што го направи беше изнаоѓањето на формулацијата за течен водород сулфид инјектибилна форма којашто можевме да ја спакуваме и испратиме до лекарите научници низ цел свет кои работат на модели на критична медицинска нега, и резултатите беа неверојатно позитивни.
In one model of heart attack, animals given hydrogen sulfide showed a 70 percent reduction in heart damage compared to those who got the standard of care that you and I would receive if we were to have a heart attack here today. Same is true for organ failure, when you have loss of function owing to poor perfusion of kidney, of liver, acute respiratory distress syndrome and damage suffered in cardiac-bypass surgery. So, these are the thought leaders in trauma medicine all over the world saying this is true, so it seems that exposure to hydrogen sulfide decreases damage that you receive from being exposed to otherwise lethal-low oxygen.
Во еден модел на срцев удар, животните на кои им беше даден водород сулфид покажаа 70 процентно намалување на срцевото оштетување споредено со оние кои ја добија вообичаената нега којашто јас и вие би ја добиле доколку имаме срцев удар денес. Истото важи и при откажување на органите кога се губи функцијата на бубрегот, црниот дроб, акутен напад на дишните патишта и штета причинета од бајпас операција на срцето. Значи, ова се наводните лидери во медицинска траума од цел свет кои велат дека ова е точно, па изгледа дека изложеноста на водород сулфид ја намалува штетата којашто би ја добиле од изложеноста на инаку смртоносно ниско ниво на кислород.
And I should say that the concentrations of hydrogen sulfide required to get this benefit are low, incredibly low. In fact, so low that physicians will not have to lower or dim the metabolism of people much at all to see the benefit I just mentioned, which is a wonderful thing, if you're thinking about adopting this. You don't want to be gorking people out just to save them, it's really confusing. (Laughter)
И треба да речам дека концентрациите на водород сулфид потребни за да бидат од корист се ниски, неверојатно ниски. Всушност толку ниски што лекарите не мораат да го намалат или згаснат премногу метаболизмот на луѓето за да ја видат користа која штотуку ја спомнав, што е прекрасно нешто, ако размислувате да го усвоите ова. Неморате да ги предозирате луѓето во зомбија само за да ги спасите, тоа е многу збунувачко. (Смеа)
So, I want to say that we're in human trials. Now, and so -- (Applause) Thank you. The Phase 1 safety studies are over, and we're doing fine, we're now moved on. We have to get to Phase 2 and Phase 3. It's going to take us a few years. This has all moved very quickly, and the mouse experiments of hibernating mice happened in 2005; the first human studies were done in 2008, and we should know in a couple of years whether it works or not. And this all happened really quickly because of a lot of help from a lot of people.
Па, сакав да речам дека сме во фаза на тестирање кај луѓе. Сега, така -- (Аплауз) Ви благодарам. Првата фаза од истражувањата за безбедноста е завршена, и се се одвива во добар ред, и ние веќе продолживме понатаму. Сега треба да стигнеме до фаза два и фаза три. Ќе ни бидат потребни неколку години. Ова се се случуваше доста брзо, и експериментите со глувци со хибернирачките глувчиња се случуваше во 2005, првите човечки истражувања беа изведени во 2008, и би требало за неколку години да знаеме дали ова функционира или не. И сето ова се случи навистина брзо поради големата помош од многу луѓе.
I want to mention that, first of all, my wife, without whom this talk and my work would not be possible, so thank you very much. Also, the brilliant scientists who work at my lab and also others on staff, the Fred Hutchinson Cancer Research Center in Seattle, Washington -- wonderful place to work. And also the wonderful scientists and businesspeople at Ikaria. One thing those people did out there was take this technology of hydrogen sulfide, which is this start-up company that's burning venture capital very quickly, and they fused it with another company that sells another toxic gas that's more toxic than hydrogen sulfide, and they give it to newborn babies who would otherwise die from a failure to be able to oxygenate their tissues properly. And this gas that is delivered in over a thousand critical care hospitals worldwide, now is approved, on label, and saves thousands of babies a year from certain death. (Applause)
Сакам да ја споменам, пред се, мојата жена, без која овој разговор и мојата работа не би биле возможни, Ти благодарам многу. Исто така, брилијантните научници кои работат во мојата лабораторија и остатокот од вработените, Истражувачкиот центар за рак Фред Хатчинсон во Сиетл, Вашингтон - прекрасно место за работа. И секако прекрасните научници и бизнисмените во Икариа. Едно од нештата што овие луѓе го направија е да ја земат технологијата на водород сулфидот којашто е оваа млада компанија која што бргу напредува и ја споија со друга компанија којашто продава друг отровен гас којшто е поотровен од водород сулфидот, и им го даваат на новороденчињата кои инаку би умреле поради проблеми со неуспешно оксигенирање на нивните ткива. И овој гас, кој е доставен во преку илјада болници за итни случаи ширум светот, сега е одобрен, обележан и им ги спасува животите на илјадници бебиња годишно од сигурна смрт. (Аплауз)
So it's really incredible for me to be a part of this. And I want to say that I think we're on the path of understanding metabolic flexibility in a fundamental way, and that in the not too distant future, an EMT might give an injection of hydrogen sulfide, or some related compound, to a person suffering severe injuries, and that person might de-animate a bit, they might become a little more immortal. Their metabolism will fall as though you were dimming a switch on a lamp at home. And then, they will have the time, that will buy them the time, to be transported to the hospital to get the care they need. And then, after they get that care -- like the mouse, like the skier, like the 65-year-old woman -- they'll wake up. A miracle? We hope not, or maybe we just hope to make miracles a little more common.
Па навистина е неверојатно за мене што сум дел од ова. И тоа што сакам да кажам е дека мислам дека сме на пат до разбирање на метаболичката флексибилност на основно ниво, и дека во не така далечната иднина, медицинските лица би можеле да употребат инјекција од водород сулфид или некоје сродно соединение, на личност која претрпела сериозни повреди и оваа личност би била де-анимирана за кратко, би постанала малку по-бессмртна. Нивниот метаболизам би опаднал како што вие би го намалувале светлото на светилките во вашите домови. И тогаш, тие би имале време, тие би се здобиле со времето потребно да бидат транспортирани до болницата кадешто би ја добиле потребната нега. И тогаш, откога ќе ја добијат потребната помош, како глувчето, како скијачот, како 65-годишната жена, тие би се разбудиле. Чудо? Се надеваме не, или можеби се надеваме да правиме чуда малку почесто.
Thank you very much. (Applause)
Ви благодарам. (Аплауз)