I'm going to talk to you today about my work on suspended animation. Now, usually when I mention suspended animation, people will flash me the Vulcan sign and laugh. But now, I'm not talking about gorking people out to fly to Mars or even Pandora, as much fun as that may be. I'm talking about the concept of using suspended animation to help people out in trauma.
היום אספר על עבודתי בתחום החיות המושעית. ובדרך כלל, כשאני מזכיר את נושא החיות המושעית, אנשים עושים לי את המחווה של ה'וולקנים' וצוחקים. אך אני לא מדבר על סימום אנשים כדי לטוס למאדים או אפילו לפנדורה, ככל שזה עשוי להיות כיף. אני מדבר על הרעיון של ניצול החיות המושעית כדי לסייע לנפגעי טראומה.
So what do I mean when I say "suspended animation"? It is the process by which animals de-animate, appear dead and then can wake up again without being harmed. OK, so here is the sort of big idea: If you look out at nature, you find that as you tend to see suspended animation, you tend to see immortality. And so, what I'm going to tell you about is a way to tell a person who's in trauma -- find a way to de-animate them a bit so they're a little more immortal when they have that heart attack.
אם כן, מה כוונתי באומרי "חיות מושעית"? זהו תהליך שבאמצעותו בעלי חיים משעים את חיותם, נראים מתים, ומאוחר יותר יכולים להתעורר, מבלי להינזק מכך. אז מדובר ברעיון רציני למדי. אם תתבוננו בטבע, תמצאו שכאשר אתם מזהים חיות מושעית אתם גם רואים אלמוות. כך שמה שאני עומד לתאר לכם היא דרך לומר לנפגע טראומה - למצוא דרך להשעות מעט את חיותו, כדי שיהיה מעט יותר בן-אלמוות כשהוא לוקה בהתקף לב.
An example of an organism or two that happens to be quite immortal would be plant seeds or bacterial spores. These creatures are some of the most immortal life forms on our planet, and they tend to spend most of their time in suspended animation. Bacterial spores are thought now by scientists to exist as individual cells that are alive, but in suspended animation for as long as 250 million years. To suggest that this all, sort of, about little, tiny creatures, I want to bring it close to home. In the immortal germ line of human beings -- that is, the eggs that sit in the ovaries -- they actually sit there in a state of suspended animation for up to 50 years in the life of each woman.
דוגמה או שתיים של אורגניזמים שלמעשה מתקיימים לנצח, הם זרעי צמחים או נבגי חיידקים. יצורים אלה הם כמה מצורות החיים הנצחיות ביותר בעולמנו, והם נוטים לבלות את מרבית חייהם במצב של חיות מושעית. המדענים סבורים כיום שנבגי החיידקים מתקיימים כתאים בודדים שאמנם חיים, אך במצב של חיות מושעית למשך 250 מליון שנה לפחות. אם אנו מדברים כאן על יצורים קטנים וזעירים, הרי שברצוני לקרב את הנושא אלינו. בשושלת הזרעים האלמותית של בני האדם, שהן הביציות ששוכנות בשחלות, הן למעשה שוכנות שם במצב של חיות מושעית במשך עד 50 שנות חייה של כל אישה.
So then there's also my favorite example of suspended animation. This is Sea-Monkeys. Those of you with children, you know about them. You go to the pet store or the toy store, and you can buy these things. You just open the bag, and you just dump them into the plastic aquarium, and in about a week or so, you'll have little shrimps swimming around. Well, I wasn't so interested in the swimming. I was interested in what was going on in the bag, the bag on the toy store shelf where those shrimp sat in suspended animation indefinitely. So these ideas of suspended animation are not just about cells and weird, little organisms.
וישנה גם הדוגמה האהובה עלי של חיות מושעית. אלו הם קופיפי-ים. אלו מביניכם שהם הורים לילדים, מכירים אותם. אתם נכנסים לחנות חיות-מחמד או צעצועים, ואתם יכולים לקנות את הדברים האלה. פשוט פותחים את השקית ושופכים אותם לאקווריום הפלסטי, ותוך שבוע בערך שוחים בו חסילונים קטנים. אז לא השחייה היא שעניינה אותי, אלא מה שמתרחש בתוך השקית. השקית שעל המדף בחנות הצעצועים שבה נחו אותם חסילונים במצב נצחי של חיות מושעית. אז הרעיונות האלה של חיות מושעית לא עוסקים רק בתאים ובאורגניזמים קטנים ומוזרים.
Occasionally, human beings are briefly de-animated, and the stories of people who are briefly de-animated that interest me the most are those having to do with the cold. Ten years ago, there was a skier in Norway that was trapped in an icy waterfall, and she was there for two hours before they extracted her. She was extremely cold, and she had no heartbeat -- for all intents and purposes she was dead, frozen. Seven hours later, still without a heartbeat, they brought her back to life, and she went on to be the head radiologist in the hospital that treated her.
מידי פעם, בני אדם נקלעים לחיות מושעית קצרה, וסיפורי האנשים שחוו חיות מושעית קצרה שהכי מעניינים אותי הם אלו שקשורים בקור. לפני 10 שנים היתה גולשת סקי בנורבגיה שנלכדה במפל מי-קרח. והיא שהתה בו שעתיים לפני שחולצה. היא היתה קפואה מאד, וליבה לא פעם. מכל היבט מעשי היא היתה מתה, קפואה. אחרי שבע שעות, עדיין ללא פעימות לב, השיבו אותה לחיים, ולימים היא הפכה לרדיולוגית הראשית בבית החולים שטיפל בה.
A couple of years later -- so I get really excited about these things -- about a couple of years later, there was a 13-month-old, she was from Canada. Her father had gone out in the wintertime; he was working night shift, and she followed him outside in nothing but a diaper. And they found her hours later, frozen, lifeless, and they brought her back to life.
שנתיים לאחר מכן -- אני מאד מתרגש מהדברים האלה -- כשנתיים לאחר מכן, היתה ילדה בגיל 13 חודשים מקנדה. אביה יצא מהבית בחורף לעבודתו במשמרת לילה, היא יצאה אחריו לבושה בחיתול בלבד. מצאו אותה אחרי כמה שעות קפואה וללא רוח חיים. והשיבו אותה לחיים.
There was a 65-year-old woman in Duluth, Minnesota last year that was found frozen and without a pulse in her front yard one morning in the winter, and they brought her back to life. The next day, she was doing so well, they wanted to run tests on her. She got cranky and just went home. (Laughter)
אשה בת 65 בדולות' שבמינסוטה, בשנה שעברה שנמצאה קפואה וללא דופק בחצר הקדמית שלה בבוקר יום חורף, והשיבו אותה לחיים. למחרת, מצבה היה כה טוב, שהם רצו לבדוק אותה. היא התעצבנה ופשוט הלכה הביתה. [צחוק]
So, these are miracles, right? These are truly miraculous things that happen. Doctors have a saying that, in fact, "You're not dead until you're warm and dead." And it's true. It's true. In the New England Journal of Medicine, there was a study published that showed that with appropriate rewarming, people who had suffered without a heartbeat for three hours could be brought back to life without any neurologic problems. That's over 50 percent. So what I was trying to do is think of a way that we could study suspended animation to think about a way to reproduce, maybe, what happened to the skier.
אז אלו הם ניסים, נכון, אלו הם דברים ממש מופלאים שקורים באמת. לרופאים יש אימרה, למעשה אתה לא מת אלא אם אתה חם ומת. וזה נכון. זה נכון. בכתב העת הרפואי של ניו-אינגלנד, התפרסם מחקר שהוכיח שבעזרת חימום מחודש נכון, אנשים שסבלו וליבם לא פעם במשך 3 שעות, הוחזרו לחיים ללא בעיות נוירולוגיות. מדובר ביותר מ-50 אחוז. כך שמה שאני מנסה לעשות הוא למצוא דרך שנוכל לחקור את החיות המושעית, לחשוב על דרך לשחזר, אולי, את מה שקרה עם גולשת הסקי.
Well, I have to tell you something very odd, and that is that being exposed to low oxygen does not always kill. So, in this room, there's 20 percent oxygen or so, and if we reduce the oxygen concentration, we will all be dead. And, in fact, the animals we were working with in the lab -- these little garden worms, nematodes -- they were also dead when we exposed them to low oxygen. And here's the thing that should freak you out. And that is that, when we lower the oxygen concentration further by 100 times, to 10 parts per million, they were not dead, they were in suspended animation, and we could bring them back to life without any harm. And this precise oxygen concentration, 10 parts per million, that caused suspended animation, is conserved. We can see it in a variety of different organisms. One of the creatures we see it in is a fish. And we can turn its heartbeat on and off by going in and out of suspended animation like you would a light switch.
ובכן, עלי לספר לכם משהו משונה מאד, והוא שחשיפה לשיעור נמוך של חמצן לא תמיד הורגת. באולם הזה יש בערך 20 אחוז חמצן. אם נפחית את ריכוז החמצן, נמות כולנו. ולמעשה, החיות שאיתן עבדנו במעבדה, תולעי גינה קטנות, תולעים נימיות, מתו גם הן כשחשפנו אותן לחמצן נמוך. והנה משהו שאמור לזעזע אתכם. שכאשר הפחתנו את ריכוז החמצן עוד יותר פי 100, ל-10 חלקים למליון, הם לא מתו, הם עברו למצב של חיות מושעית, והצלחנו להשיבם לחיים ללא כל נזק. כשהמידה המדויקת הזו של ריכוז חמצן, 10 חלקים למליון, שגורמת לחיות מושעית, נשמרת. אנו יכולים לראות זאת במגוון אורגניזמים שונים. אחד היצורים שאצלו אנו רואים זאת הוא דג. וביכולתנו להפעיל ולכבות את פעימות ליבו ע"י כניסה ויציאה ממצב של חיות מושעית כמו הזזת מפסק חשמלי.
So this was pretty shocking to me, that we could do this. And so I was wondering, when we were trying to reproduce the work with the skier, that we noticed that, of course, she had no oxygen consumption, and so maybe she was in a similar state of suspended animation. But, of course, she was also extremely cold. So we wondered what would happen if we took our suspended animals and exposed them to the cold. And so, what we found out was that, if you take animals that are animated like you and I, and you make them cold -- that is, these were the garden worms -- now they're dead. But if you have them in suspended animation, and move them into the cold, they're all alive. And there's the very important thing there: If you want to survive the cold, you ought to be suspended. Right? It's a really good thing.
כך שזה היה די מזעזע עבורי להיווכח שביכולתנו לעשות זאת. אז תהיתי, כשניסינו לשחזר את העבודה עם הגולשת, שמנו לב, כמובן, שהיא לא צרכה חמצן, כך שאולי היא נמצאה במצב דומה של חיות מושעית. אך כמובן שהיא היתה גם קרה ביותר. אז תהינו מה יקרה אם נחשוף את בעלי החיים המושהים שלנו לקור. ומה שגילינו היה שאם לוקחים בעלי חיים במצב של חיות כמוכם וכמוני, ומקררים אותם - כלומר, את תולעי הגינה - הן מתות. אך אם מכניסים אותן לחיות מושעית, ומעבירים אותן לקור, כולן נותרות בחיים. ויש כאן נקודה חשובה מאד: אם רוצים לשרוד בקור, צריכים להימצא בחיות מושעית, נכון? זה באמת דבר טוב.
And so, we were thinking about that, about this relationship between these things, and thinking about whether or not that's what happened to the skier. And so we wondered: Might there be some agent that is in us, something that we make ourselves, that we might be able to regulate our own metabolic flexibility in such a way as to be able to survive when we got extremely cold, and might otherwise pass away? I thought it might be interesting to sort of hunt for such things. You know?
חשבנו על כך, על היחסים בין הדברים הללו, והאם זה מה שקרה לגולשת או לא. ותהינו: האם ישנו איזה חומר בתוכנו, משהו שאנו יוצרים בעצמנו, שאולי מסוגל לווסת את הגמישות המטבולית שלנו בדרך שמאפשרת לשרוד בקור קיצוני, אחרת אנו עלולים למות. חשבתי שיהיה מעניין לחפש דברים כאלה. נכון?
I should mention briefly here that physiology textbooks that you can read about will tell you that this is a kind of heretical thing to suggest. We have, from the time we are slapped on the butt until we take our last dying breath -- that's when we're newborn to when we're dead -- we cannot reduce our metabolic rate below what's called a standard, or basal metabolic rate. But I knew that there were examples of creatures, also mammals, that do reduce their metabolic rate such as ground squirrels and bears, they reduce their metabolic rate in the wintertime when they hibernate. So I wondered: Might we be able to find some agent or trigger that might induce such a state in us?
עלי לציין כאן בקצרה שספרי הפיזיולוגיה שתקראו יאמרו לכם שזוהי כפירה בעיקר. מהרגע שבו סוטרים לנו על התחת ועד נשימתנו האחרונה - כלומר מרגע לידתנו ועד מותנו - איננו מסוגלים להוריד את קצב חילוף החומרים שלנו מתחת למה שנחשב תקני, או חילוף חומרים במצב מנוחה. אבל ידעתי על דוגמאות של יצורים, יונקים גם הם, שאכן מפחיתים את קצב חילוף החומרים שלהם כמו סנאי-אדמה ודובים. הם מורידים את קצב חילוף החומרים שלהם בחורף, כשהם בשנת-חורף. אז תהיתי: האם נוכל למצוא חומר או גורם כזה שיכול ליצור מצב כזה אצלנו?
And so, we went looking for such things. And this was a period of time when we failed tremendously. Ken Robinson is here. He talked about the glories of failure. Well, we had a lot of them. We tried many different chemicals and agents, and we failed over and over again. So, one time, I was at home watching television on the couch while my wife was putting our child to bed, and I was watching a television show. It was a television show -- it was a NOVA show on PBS -- about caves in New Mexico. And this particular cave was Lechuguilla, and this cave is incredibly toxic to humans. The researchers had to suit up just to enter it. It's filled with this toxic gas, hydrogen sulfide. Now, hydrogen sulfide is curiously present in us. We make it ourselves. The highest concentration is in our brains. Yet, it was used as a chemical warfare agent in World War I. It's an extraordinarily toxic thing. In fact, in chemical accidents, hydrogen sulfide is known to -- if you breathe too much of it, you collapse to the ground, you appear dead, but if you were brought out into room air, you can be reanimated without harm, if they do that quickly.
אז התחלנו לחפש אחר דברים כאלה. וזו היתה תקופה של כשלונות איומים. קן רובינסון נמצא כאן. הוא דיבר על תהילת הכשלון. והיה לנו בהחלט הרבה מזה. ניסינו כל מיני כימיקלים וחומרים, ונכשלנו שוב ושוב. ואז, פעם אחת, כשהייתי בבית וצפיתי בטלוויזיה, כשאשתי השכיבה את ילדנו, וראיתי תכנית טלוויזיה. זו היתה תכנית טלוויזיה - תכנית "נובה" ברשת השידור הציבורית -- שעסקה במערות בניו מקסיקו. ודובר שם על מערה בשם "לצ'וגייה", והמערה הזו היא רעילה ביותר לבני אדם. החוקרים נאלצו ללבוש חליפות מגן כדי להיכנס לתוכה. היא מלאה בגז הרעיל מימן גפרתי. למרבה המוזרות, מימן גפרתי נמצא בגופנו. אנו מייצרים אותו. הריכוז הגבוה ביותר מצוי במוחנו. ועם זאת, נעשה בו שימוש כחומר לחימה כימי במלחמת העולם הראשונה. זהו דבר רעיל ביותר. למען האמת, בתאונות עם חומרים כימיים, המימן הגפרתי מפורסם בכך שאם תנשמו ממנו יותר מדי, תתמוטטו ותיפלו, ותיראו מתים, אך כשתועברו לאוויר רגיל, ניתן להשיבכם לחיים ללא נזק, אם זה יבוצע במהירות.
So, I thought, "Wow, I have to get some of this." (Laughter) Now, it's post-9/11 America, and when you go into the research institute, and you say, "Hi. I'd like to buy some concentrated, compressed gas cylinders of a lethal gas because I have these ideas, see, about wanting to suspend people. It's really going to be OK." So that's kind of a tough day, but I said, "There really is some basis for thinking why you might want to do this." As I said, this agent is in us, and, in fact, here's a curious thing, it binds to the very place inside of your cells where oxygen binds, and where you burn it, and that you do this burning to live. And so we thought, like in a game of musical chairs, might we be able to give a person some hydrogen sulfide, and might it be able to occupy that place like in a game of musical chairs where oxygen might bind? And because you can't bind the oxygen, maybe you wouldn't consume it, and then maybe it would reduce your demand for oxygen. I mean, who knows?
אז חשבתי, וואו, עלי להשיג קצת מהחומר הזה. [צחוק] ובכן, זוהי אמריקה של אחרי ה-11.9 ואם אתה נכנס למכון מחקר, ואומר, "הי, הייתי רוצה לקנות כמה מיכלי גז מרוכז של גז קטלני כי יש לי איזה רעיון איך להכניס אנשים לחיות מושעית. הכל יהיה בסדר. באמת." זהו עניין מאד לא פשוט. אבל אמרתי, יש בעצם בסיס כלשהו מדוע לעשות את זה. כפי שאמרתי, החומר הזה מצוי בנו, ולמעשה, וזה משהו מוזר, הוא מתקשר בדיוק לאותו מקום בתא שבו מתקשר החמצן ושם אנו שורפים אותו, ואנו מחוללים את הבעירה הזו כדי לחיות. אז חשבנו, כמו במשחק כסאות מוסיקליים, האם נוכל לתת לאדם קצת מימן גפרתי, שאולי יצליח לאכלס את המקום, כמו בכסאות מוסיקליים, שבו מתקשר החמצן, ואם החמצן לא יוכל להתקשר, אולי האדם לא יצרוך אותו, וזה אולי יפחית את הדרישה לחמצן. כלומר, מי יודע?
So -- (Laughter) So, there's the bit about the dopamine and being a little bit, what do you call it, delusional, and you might suggest that was it. And so, we wanted to find out might we be able to use hydrogen sulfide in the presence of cold, and we wanted to see whether we could reproduce this skier in a mammal. Now, mammals are warm-blooded creatures, and when we get cold, we shake and we shiver, right? We try to keep our core temperature at 37 degrees by actually burning more oxygen. So, it was interesting for us when we applied hydrogen sulfide to a mouse when it was also cold because what happened is the core temperature of the mouse got cold. It stopped moving. It appeared dead. Its oxygen consumption rate fell by tenfold. And here's the really important point. I told you hydrogen sulfide is in us. It's rapidly metabolized, and all you have to do after six hours of being in this state of de-animation is simply put the thing out in room air, and it warms up, and it's none the worse for wear.
אז -- [צחוק] אז יש העניין הזה עם דופאמין שהוא קצת, איך אתם אומרים, מעורר הזיות אז אתם יכולים להגיד שזה בגללו. וכך, רצינו לגלות אם נוכל להשתמש במימן גפרתי בנוכחות קור, ורצינו לראות את נוכל לשחזר את מקרה הגולשת אצל יונק. יונקים הם יצורי דם חם, וכשנעשה לנו קר, אנו רועדים, כן? ומנסים לשמור את טמפרטורת הגוף ב-37 מעלות בעצם ע"י שריפת יותר חמצן. כך שהיה מעניין מבחינתנו כשנתנו את המימן הגפרתי לעכבר שהיה נתון גם בקור כי מה שקרה הוא שטמפרטורת מרכז הגוף של העכבר התקררה. הוא חדל לנוע. הוא נראה מת. צריכת החמצן שלו ירדה פי עשר. וזו הנקודה החשובה ביותר. כבר ציינתי שהמימן הגפרתי מצוי בתוכנו. חילוף החומרים שלו הוא מהיר, וכל מה שעליכם לעשות אחרי שש שעות של חיות מושעית הוא פשוט להוציא אותו לאוויר רגיל, והוא מתחמם, והוא לא ניזוק בשום אופן.
Now, this was cosmic. Really. Because we had found a way to de-animate a mammal, and it didn't hurt it. Now, we'd found a way to reduce its oxygen consumption to rock-bottom levels, and it was fine. Now, in this state of de-animation, it could not go out dancing, but it was not dead, and it was not harmed. So we started to think: Is this the agent that might have been present in the skier, and might have she had more of it than someone else, and might that have been able to reduce her demand for oxygen before she got so cold that she otherwise would have died, as we found out with our worm experiments?
וזה היה אדיר. באמת. כי מצאנו דרך להשעות את חיותו של יונק. וזה לא הזיק לו. מצאנו דרך להפחית את צריכת החמצן שלו לרמות הנמוכות ביותר, והוא היה בסדר. אז במצב של חיות מושעית הוא אמנם לא יכול להתחיל לרקוד, אבל הוא לא מת, וגם לא ניזוק. אז התחלנו לחשוב: האם זהו החומר שאולי היה נוכח אצל הגולשת, וייתכן שהיה לה יותר ממנו מאשר למישהו אחר והיא יכלה להקטין את דרישת החמצן שלה לפני שהתקררה כל כך אחרת היתה מתה, כפי שגילינו בניסויים שערכנו עם התולעים?
So, we wondered: Can we do anything useful with this capacity to control metabolic flexibility? And one of the things we wondered -- I'm sure some of you out there are economists, and you know all about supply and demand. And when supply is equal to demand, everything's fine, but when supply falls, in this case of oxygen, and demand stays high, you're dead. So, what I just told you is we can now reduce demand. We ought to be able to lower supply to unprecedented low levels without killing the animal. And with money we got from DARPA, we could show just that. If you give mice hydrogen sulfide, you can lower their demand for oxygen, and you can put them into oxygen concentrations that are as low as 5,000 feet above the top of Mt. Everest, and they can sit there for hours, and there's no problem. Well this was really cool. We also found out that we could subject animals to otherwise lethal blood loss, and we could save them if we gave them hydrogen sulfide.
אז תהינו: האם נוכל להפיק משהו מועיל מן הסגולה הזו כדי לשלוט בגמישות חילוף החומרים? ואחת השאלות שהעלינו -- אני בטוח שחלקכם כלכלנים, ואתם יודעים הכל על ביקוש והיצע. וכשההיצע שווה לביקוש, הכל בסדר, אך כשההיצע יורד -- כמו במקרה של החמצן -- והביקוש נותר גבוה - מתים. אז מה שתיארתי לכם זה עתה הוא שאנו יכולים כעת להקטין את הביקוש. עלינו להקטין את ההיצע לרמות חסרות תקדים מבלי להרוג את החיה. ובעזרת הכסף שקיבלנו מהסוכנות למחקרים מתקדמים, הצלחנו להוכיח בדיוק את זה. אם נותנים לעכברים מימן גפרתי, ניתן להקטין את דרישת החמצן שלהם, ולהעבירם לריכוזי חמצן נמוכים עד פי 5,000 מהאוויר שבפסגת האוורסט, והם יכולים לשהות שם שעות בלי שום בעיה. אז זה היה ממש מעולה. מצאנו גם שבאפשרותנו לחשוף בעלי חיים לאבדן דם בשיעור קטלני, ולהצילם אם נתנו להם מימן גפרתי.
So these proof of concept experiments led me to say "I should found a company, and we should take this out to a wider playing field." I founded a company called Ikaria with others' help. And this company, the first thing it did was make a liquid formulation of hydrogen sulfide an injectable form that we could put in and send it out to physician scientists all over the world who work on models of critical care medicine, and the results are incredibly positive.
כך שניסויי הוכחה עקרונית אלה הביאו אותי לומר שעלי לייסד חברה, ושעלינו להעביר את המשחק למגרש גדול יותר. ייסדתי חברה בשם "איקאריה" בעזרת אנשים נוספים. והחברה הזו, הדבר הראשון שעשתה היה יצירת נוסחה נוזלית של מימן גפרתי צורה ניתנת להזרקה שאפשר לבקבק ולשלוח למדענים בתחום הרפואה בכל העולם שעובדים על מודלים של רפואת חירום והתוצאות הן חיוביות להדהים.
In one model of heart attack, animals given hydrogen sulfide showed a 70 percent reduction in heart damage compared to those who got the standard of care that you and I would receive if we were to have a heart attack here today. Same is true for organ failure, when you have loss of function owing to poor perfusion of kidney, of liver, acute respiratory distress syndrome and damage suffered in cardiac-bypass surgery. So, these are the thought leaders in trauma medicine all over the world saying this is true, so it seems that exposure to hydrogen sulfide decreases damage that you receive from being exposed to otherwise lethal-low oxygen.
במודל אחד של התקף לב, בעלי חיים שקיבלו מימן גפרתי הראו ירידה של 70% בנזק ללב בהשוואה לאלה שקיבלו את הטיפול הרגיל שאתם ואני היינו מקבלים אילו חטפנו כרגע התקף לב. הדבר נכון גם לגבי כשל באיברים במקרה של אבדן תפקוד הכליות או הכבד, תסמונת מצוקה נשימתית חמורה והנזק שנגרם בניתוח מעקפים. ואם חלוצי המחשבה בתחום רפואת הטראומה בכל העולם אומרים שהדבר נכון, אז כנראה שהחשיפה למימן גפרתי מקטינה את הנזק שנגרם עקב חשיפה לכמויות חמצן נמוכות במידה קטלנית.
And I should say that the concentrations of hydrogen sulfide required to get this benefit are low, incredibly low. In fact, so low that physicians will not have to lower or dim the metabolism of people much at all to see the benefit I just mentioned, which is a wonderful thing, if you're thinking about adopting this. You don't want to be gorking people out just to save them, it's really confusing. (Laughter)
ועלי לציין שריכוזי המימן הגפרתי הנחוצים להשגת תועלת זו הם נמוכים להפליא. למעשה, נמוכים עד כדי כך שהרופאים לא צריכים להחליש בהרבה את חילוף החומרים של החולה כדי להשיג את התועלת שזה עתה ציינתי. וזה דבר נהדר, אם אתם חושבים לאמץ שיטה זו. אינכם צריכים לסמם אנשים רק כדי להצילם, זה באמת מביך. [צחוק]
So, I want to say that we're in human trials. Now, and so -- (Applause) Thank you. The Phase 1 safety studies are over, and we're doing fine, we're now moved on. We have to get to Phase 2 and Phase 3. It's going to take us a few years. This has all moved very quickly, and the mouse experiments of hibernating mice happened in 2005; the first human studies were done in 2008, and we should know in a couple of years whether it works or not. And this all happened really quickly because of a lot of help from a lot of people.
ברצוני לציין שאנו בשלב הניסויים בבני אדם. עכשיו, ולכן -- [מחיאות כפיים] תודה רבה. עברנו את שלב 1 של מחקרי הבטיחות, והכל בסדר, וכעת עברנו הלאה. עלינו להגיע לשלבים 2 ו-3. זה ייקח לנו כמה שנים. הכל קרה מהר מאד, והניסויים בעכברים של הכנסת עכברים לשנת חורף נערכו ב-2005, המחקרים הראשונים בבני אדם בוצעו ב-2008, ותוך שנתיים נדע אם זה עובד או לא. וכל זה קרה מהר מאד הודות לעזרתם הרבה של אנשים רבים.
I want to mention that, first of all, my wife, without whom this talk and my work would not be possible, so thank you very much. Also, the brilliant scientists who work at my lab and also others on staff, the Fred Hutchinson Cancer Research Center in Seattle, Washington -- wonderful place to work. And also the wonderful scientists and businesspeople at Ikaria. One thing those people did out there was take this technology of hydrogen sulfide, which is this start-up company that's burning venture capital very quickly, and they fused it with another company that sells another toxic gas that's more toxic than hydrogen sulfide, and they give it to newborn babies who would otherwise die from a failure to be able to oxygenate their tissues properly. And this gas that is delivered in over a thousand critical care hospitals worldwide, now is approved, on label, and saves thousands of babies a year from certain death. (Applause)
ברצוני להזכיר, קודם כל, את אשתי, שבלעדיה הרצאה זו וכל עבודתי לא היו מתאפשרות, תודה רבה לך. וכן המדענים המבריקים שעובדים במעבדה שלי וחברי הצוות הנוספים, את המרכז לחקר הסרטן ע"ש פרד הצ'ינסון בסיאטל, וושינגטון, מקום נהדר לעבוד בו. וכן את המדענים הנפלאים ואנשי העסקים של "איקאריה". אחד הדברים שהאנשים האלה עשו היה לקחת את טכנולוגיית המימן הגפרתי, שהיתה חברת הזנק ששרפה במהירות הון-סיכון, ולמזג אותה עם חברה אחרת שמוכרת גז רעיל אחר רעיל יותר ממימן גפרתי, ונותנים אותו לתינוקות בני-יומם, שאחרת היו מתים עקב כשל בחימצון נאות של רקמות גופם. והגז הזה, שנשלח ליותר מאלף מרכזי רפואת חירום בעולם כולו, הוא כיום מאושר, נושא תווית, ומציל אלפי תינוקות בשנה ממוות בטוח. [מחיאות כפיים]
So it's really incredible for me to be a part of this. And I want to say that I think we're on the path of understanding metabolic flexibility in a fundamental way, and that in the not too distant future, an EMT might give an injection of hydrogen sulfide, or some related compound, to a person suffering severe injuries, and that person might de-animate a bit, they might become a little more immortal. Their metabolism will fall as though you were dimming a switch on a lamp at home. And then, they will have the time, that will buy them the time, to be transported to the hospital to get the care they need. And then, after they get that care -- like the mouse, like the skier, like the 65-year-old woman -- they'll wake up. A miracle? We hope not, or maybe we just hope to make miracles a little more common.
כך שזה באמת לא-יאומן עבורי להיות חלק מזה. ואני רוצה לומר שלדעתי אנחנו בדרך להבנת גמישות חילוף החומרים בצורה יסודית, ושבעתיד הלא כל כך רחוק, רופא בחדר מיון יוכל להזריק מימן גפרתי, או תרכובת דומה אחרת, לאדם שסובל מפציעות חמורות, ואדם זה ייכנס לזמן-מה לחיות מושעית, הוא ייעשה מעט יותר בן-אלמוות. חילוף החומרים שלו יואט כמו שמעמעמים את האור בבית. ואז יהיה לו זמן, זה ירוויח עבורו את הזמן הדרוש להעברתו לבית חולים כדי לקבל את הטיפול הנחוץ לו. ואחרי שקיבל את הטיפול, כמו העכבר, כמו הגולשת, כמו האישה בת ה-65, הוא יתעורר. נס? אנו מקווים שלא, או אולי רק מקווים להפוך את הנסים למעט יותר שגרתיים.
Thank you very much. (Applause)
תודה רבה לכם. [מחיאות כפיים]