Днес ще ви разкажа за работата ми по подтискането на жизнените процеси. Когато споменавам за подтискане на жизнените процеси, хората махват с ръка и се смеят. Но сега не говоря за изпращане на хора до Марс или дори Пандора, колкото и забавно би било това. Говоря за представата за употребата на подтискането на жизнените процеси, за да се помага на хора с травми.
I'm going to talk to you today about my work on suspended animation. Now, usually when I mention suspended animation, people will flash me the Vulcan sign and laugh. But now, I'm not talking about gorking people out to fly to Mars or even Pandora, as much fun as that may be. I'm talking about the concept of using suspended animation to help people out in trauma.
И така, какво имам предвид, като казвам "подтискане на жизнените процеси"? Това е процес, в който животните умират, изглеждат мъртви, но след това могат да се събудят без вреда. Така - ето една голяма идея. Ако се вгледаш в природата, откриваш, че ако се подтискат жизнените процеси, всъщност виждаш безсмъртие. Това, което ще ви разкажа, е един начин да се каже на човек, преживял травма: да се намери начин малко да се умъртви, за да бъде малко по-безсмъртен, когато получи инфаркт.
So what do I mean when I say "suspended animation"? It is the process by which animals de-animate, appear dead and then can wake up again without being harmed. OK, so here is the sort of big idea: If you look out at nature, you find that as you tend to see suspended animation, you tend to see immortality. And so, what I'm going to tell you about is a way to tell a person who's in trauma -- find a way to de-animate them a bit so they're a little more immortal when they have that heart attack.
Пример за един-два организма, които са доста безсмъртни, биха били семената на растения или бактериалните спори. Тези създания са едни от най-безсмъртните форми на живот на планетата и са склонни да прекарват повечето от времето си с подтиснати жизнени процеси. Бактериалните спори се смятат от учените за съществуващи като индивидуални клетки, които са живи, но с подтиснати жизнени процеси, което може да продължи и 250 милиона години. Ако приближа тези малки, съвсем дребни създания, до дома, до безсмъртната ембрионална линия на човешките същества, ще видим, че това са яйцеклетките, стоящи в яйчниците - те всъщност стоят там с подтиснати жизнени процеси до 50-тата година от живота на всяка жена.
An example of an organism or two that happens to be quite immortal would be plant seeds or bacterial spores. These creatures are some of the most immortal life forms on our planet, and they tend to spend most of their time in suspended animation. Bacterial spores are thought now by scientists to exist as individual cells that are alive, but in suspended animation for as long as 250 million years. To suggest that this all, sort of, about little, tiny creatures, I want to bring it close to home. In the immortal germ line of human beings -- that is, the eggs that sit in the ovaries -- they actually sit there in a state of suspended animation for up to 50 years in the life of each woman.
А ето любимият ми пример за подтиснати жизнени процеси. Това е Артемия (Artemia Salina). Онези от вас, които имат деца, знаят за нея. Отивате в магазина за домашни любимци или за играчки, и си ги купувате. Просто отваряте торбичката и ги потапяте в пластмасовия аквариум, и след около седмица малки скариди ще плуват наоколо. Не ме интересуваше толкова самото плуване. Интересувах се от онова, което ставаше в торбичката, торбичката на рафта в магазина за играчки, където тези скариди стояха с подтиснати жизнени процеси за неопределено време. Така че тази представа за подтискане на жизнените процеси не е свързана само с клетки и странни малки организми.
So then there's also my favorite example of suspended animation. This is Sea-Monkeys. Those of you with children, you know about them. You go to the pet store or the toy store, and you can buy these things. You just open the bag, and you just dump them into the plastic aquarium, and in about a week or so, you'll have little shrimps swimming around. Well, I wasn't so interested in the swimming. I was interested in what was going on in the bag, the bag on the toy store shelf where those shrimp sat in suspended animation indefinitely. So these ideas of suspended animation are not just about cells and weird, little organisms.
Понякога човешките същества привидно умират за кратко. Историите за хора, които привидно са били мъртви за кратко, ме интересуват най-много, особено онези, които са свързани със студа. Преди 10 години една скиорка в Норвегия била хваната в капан в леден водопад. Минали два часа преди да я извадят. Била изключително студена и нямала пулс. По всички показатели тя била мъртва, замръзнала. Седем часа по-късно, все още без пулс, я съживили и след време тя станала главен радиолог в болницата, която я лекувала.
Occasionally, human beings are briefly de-animated, and the stories of people who are briefly de-animated that interest me the most are those having to do with the cold. Ten years ago, there was a skier in Norway that was trapped in an icy waterfall, and she was there for two hours before they extracted her. She was extremely cold, and she had no heartbeat -- for all intents and purposes she was dead, frozen. Seven hours later, still without a heartbeat, they brought her back to life, and she went on to be the head radiologist in the hospital that treated her.
Две години по-късно... наистина се вълнувам от тези неща... около две години по-късно едно 13-месечно момиченце от Канада. Баща й излезнал навън през зимата; работел нощна смяна и тя го последвала навън, само по памперс. Намерили я часове по-късно, замръзнала и безжизнена. И я съживили.
A couple of years later -- so I get really excited about these things -- about a couple of years later, there was a 13-month-old, she was from Canada. Her father had gone out in the wintertime; he was working night shift, and she followed him outside in nothing but a diaper. And they found her hours later, frozen, lifeless, and they brought her back to life.
Една 65-годишна жена в Дълът, Минесота, миналата година, била открита замръзнала и без пулс в предния си двор една сутрин през зимата, и я върнали към живота. На следващия ден била толкова добре, че искали да й направят тестове. Тя се раздразнила и просто се прибрала вкъщи. (Смях)
There was a 65-year-old woman in Duluth, Minnesota last year that was found frozen and without a pulse in her front yard one morning in the winter, and they brought her back to life. The next day, she was doing so well, they wanted to run tests on her. She got cranky and just went home. (Laughter)
Това са чудеса, нали. Тези неща, които се случват, са наистина чудотворни. Лекарите имат една поговорка, че всъщност не си мъртъв, докато си топъл и мъртъв. И е вярно. Вярно е. В сп. "New England Journal of Medicine" беше публикувано едно проучване, според което с подходящо затопляне хора, които са били без пулс в продължение на три часа, могат да бъдат върнати към живот без никакви неврологични проблеми. Става дума за над 50 процента. Така че онова, което се опитвах да правя, е да измисля начин, по който бихме могли да проучим подтискането на жизнените процеси, да измисля начин, по който да се репродуцира случилото се със скиорката.
So, these are miracles, right? These are truly miraculous things that happen. Doctors have a saying that, in fact, "You're not dead until you're warm and dead." And it's true. It's true. In the New England Journal of Medicine, there was a study published that showed that with appropriate rewarming, people who had suffered without a heartbeat for three hours could be brought back to life without any neurologic problems. That's over 50 percent. So what I was trying to do is think of a way that we could study suspended animation to think about a way to reproduce, maybe, what happened to the skier.
Е, трябва да ви кажа нещо странно -- да бъдеш изложен на ниски количества кислород не винаги убива. В тази зала има около 20 процента кислород. А ако намалим концентрацията на кислород, всички ще сме мъртви. А всъщност животните, с които работим в лабораторията, онези малки градински червеи, кръгли червеи, те също бяха мъртви, когато ги излагахме на нисък кислород. А ето нещото, което според мен трябва да ви шашне. И то е, че когато понижим още повече кислородната концентрация от 100 пъти до 10 части на милион, те не бяха мъртви, бяха с подтиснати жизнени процеси, и можехме да ги върнем към живот без никаква вреда. А точно тази кислородна концентрация, 10 части на милион, която причиняваше подтискането на жизнените процеси, е консервирана. Можем да я видим в разнообразие от различни организми. Едно от създанията, при които се наблюдава, е рибата. Можем да включваме и изключваме пулса й, да пускаме и спираме подтискането на жизнените й процеси, както с ключ за лампа.
Well, I have to tell you something very odd, and that is that being exposed to low oxygen does not always kill. So, in this room, there's 20 percent oxygen or so, and if we reduce the oxygen concentration, we will all be dead. And, in fact, the animals we were working with in the lab -- these little garden worms, nematodes -- they were also dead when we exposed them to low oxygen. And here's the thing that should freak you out. And that is that, when we lower the oxygen concentration further by 100 times, to 10 parts per million, they were not dead, they were in suspended animation, and we could bring them back to life without any harm. And this precise oxygen concentration, 10 parts per million, that caused suspended animation, is conserved. We can see it in a variety of different organisms. One of the creatures we see it in is a fish. And we can turn its heartbeat on and off by going in and out of suspended animation like you would a light switch.
За мен беше доста шокиращо, че можехме да правим това. Когато опитвахме да репродуцираме работата със скиорката, забелязахме, разбира се, че тя не е имала никаква консумация на кислород, и може би е била в подобно състояние с подтиснати жизнени процеси. Но, разбира се, също е била и изключително студена. Затова се зачудихме какво би се случило, ако изложим на студ животни с подтиснати жизнени процеси. И така, открихме, че ако се вземат животни, които са живи като вас и мен и ги подложиш на студ... -- това бяха градинските червеи... сега са мъртви. Но ако подтиснеш жизнените им процеси и ги поставиш на студ, всички са живи. И ето го много важното нещо тук: Ако искаш да преживееш студа, трябва да си "приспан". Нали? Това е наистина добро нещо.
So this was pretty shocking to me, that we could do this. And so I was wondering, when we were trying to reproduce the work with the skier, that we noticed that, of course, she had no oxygen consumption, and so maybe she was in a similar state of suspended animation. But, of course, she was also extremely cold. So we wondered what would happen if we took our suspended animals and exposed them to the cold. And so, what we found out was that, if you take animals that are animated like you and I, and you make them cold -- that is, these were the garden worms -- now they're dead. But if you have them in suspended animation, and move them into the cold, they're all alive. And there's the very important thing there: If you want to survive the cold, you ought to be suspended. Right? It's a really good thing.
И така, всички мислехме за това, за тази връзка между тези неща, и мислехме дали това се е случило със скиорката, или не. И се зачудихме: би ли могло да има някакъв агент, който е в нас, нещо, което правим самите ние, с което бихме могли да регулираме собствената си метаболична гъвкавост по такъв начин, че да сме в състояние да оцелеем, когато изстинем изключително много и иначе бихме могли да починем. Реших, че може да е интересно някак да тръгнем на лов за такива неща. Разбирате ли?
And so, we were thinking about that, about this relationship between these things, and thinking about whether or not that's what happened to the skier. And so we wondered: Might there be some agent that is in us, something that we make ourselves, that we might be able to regulate our own metabolic flexibility in such a way as to be able to survive when we got extremely cold, and might otherwise pass away? I thought it might be interesting to sort of hunt for such things. You know?
Трябва да спомена накратко тук, че учебниците по физиология ще ви кажат, че това е някак еретично предположение. От момента, в който ни плеснат по задника след като се родим, докато поемем последния си предсмъртен дъх, тоест, откакто сме новородени, докато станем мъртви... не можем да намаляваме метаболичното си ниво под онова, което се нарича стандартно, или базисно метаболично ниво. Но знаех, че има примери за същества, също бозайници, които намаляват метаболичното си ниво, като земни катерици и мечки. Те намаляват метаболичното си ниво през зимата, когато хибернират. Затова се зачудих: дали бихме могли да открием някакъв агент или спусък, който би могъл да причини такова състояние при нас?
I should mention briefly here that physiology textbooks that you can read about will tell you that this is a kind of heretical thing to suggest. We have, from the time we are slapped on the butt until we take our last dying breath -- that's when we're newborn to when we're dead -- we cannot reduce our metabolic rate below what's called a standard, or basal metabolic rate. But I knew that there were examples of creatures, also mammals, that do reduce their metabolic rate such as ground squirrels and bears, they reduce their metabolic rate in the wintertime when they hibernate. So I wondered: Might we be able to find some agent or trigger that might induce such a state in us?
И така, започнахме да търсим. През този период преживяхме огромен провал. Кен Робинсън е тук. Той говори за славата на провала. Е, ние имахме много такива. Опитахме много различни химикали и агенти, и се проваляхме отново и отново. Един път бях вкъщи и гледах телевизия, докато жена ми слагаше детето ни да спи и гледах едно телевизионно предаване. Беше телевизионно предаване... беше шоу "NOVA" по PBS... за пещери в Ню Мексико. Ставаше дума за пещерата Лечугила, а тази пещера е невероятно токсична за хората. Изследователите трябвало да се екипират до зъби, само за да влязат вътре. Изпълнена е с токсичен газ, водороден сулфид. Интересно, но водородният сулфид присъства в нас. Изработваме го самите ние. Най-високата концентрация е в нашите мозъци. И все пак бил използван като химическо оръжие през Втората световна война. Изключително токсично нещо. Всъщност, при химични инциденти за водородния сулфид се знае... ако вдишаш твърде много от него, се свличаш на земята, изглеждаш мъртъв, но ако те внесат на стаен въздух, може да бъдеш съживен без вреда, ако го направят бързо.
And so, we went looking for such things. And this was a period of time when we failed tremendously. Ken Robinson is here. He talked about the glories of failure. Well, we had a lot of them. We tried many different chemicals and agents, and we failed over and over again. So, one time, I was at home watching television on the couch while my wife was putting our child to bed, and I was watching a television show. It was a television show -- it was a NOVA show on PBS -- about caves in New Mexico. And this particular cave was Lechuguilla, and this cave is incredibly toxic to humans. The researchers had to suit up just to enter it. It's filled with this toxic gas, hydrogen sulfide. Now, hydrogen sulfide is curiously present in us. We make it ourselves. The highest concentration is in our brains. Yet, it was used as a chemical warfare agent in World War I. It's an extraordinarily toxic thing. In fact, in chemical accidents, hydrogen sulfide is known to -- if you breathe too much of it, you collapse to the ground, you appear dead, but if you were brought out into room air, you can be reanimated without harm, if they do that quickly.
И си помислих, еха, трябва да взема малко от това. (Смях) В Америка след 11-ти септември, като влезеш в изследователския институт и кажеш: "Здрасти." "Бих искал да купя малко концентрирани, компресирани газови бутилки от един смъртоносен газ, защото имам едни идеи, разбирате ли, за това, че искам да подтискам жизнените процеси на хора. Наистина, всичко ще е наред." Така че не беше хич лесно, но казах, наистина има основание да се замислиш защо някой би искал да прави това. Както казах, този агент е в нас и всъщност ето нещо любопитно, той се свързва със самото място вътре във вашите клетки, където се свързва кислородът, и където се гори и където правите това горене, за да живеете. И така, помислихме си, като в игра на музикални столове, дали бихме могли да дадем на едно лице малко водороден сулфид, и дали то би могло да е в състояние да заеме това място като в игра на музикални столове, където кислородът би могъл да се свърже, и тъй като не можеш да свържеш кислорода, може би не би го консумирал, и тогава може би той би намалил нуждата ти от кислород. Искам да кажа, кой знае?
So, I thought, "Wow, I have to get some of this." (Laughter) Now, it's post-9/11 America, and when you go into the research institute, and you say, "Hi. I'd like to buy some concentrated, compressed gas cylinders of a lethal gas because I have these ideas, see, about wanting to suspend people. It's really going to be OK." So that's kind of a tough day, but I said, "There really is some basis for thinking why you might want to do this." As I said, this agent is in us, and, in fact, here's a curious thing, it binds to the very place inside of your cells where oxygen binds, and where you burn it, and that you do this burning to live. And so we thought, like in a game of musical chairs, might we be able to give a person some hydrogen sulfide, and might it be able to occupy that place like in a game of musical chairs where oxygen might bind? And because you can't bind the oxygen, maybe you wouldn't consume it, and then maybe it would reduce your demand for oxygen. I mean, who knows?
Така че... (Смях) Ето частта за допамина, която е малко, да речем, измамна и може да предположите, че това беше всичко. Искахме да открием дали ще можем да използваме водороден сулфид в присъствието на студ и искахме да видим дали бихме могли да възпроизведем тази скиорка в бозайник. Бозайниците са топлокръвни същества, и когато ни е студено, треперим, нали. Опитваме се да поддържаме вътрешната си температура 37 градуса, всъщност, като горим повече кислород. Затова за нас беше интересно, когато приложихме водороден сулфид на мишка, когато беше също и студено, защото онова, което се случи, беше, че вътрешната температура на мишката се понижи. Тя спря да се движи. Изглеждаше мъртва. Нивото й на консумация на кислород спадна десетократно. А ето и наистина важният извод. Казах ви, че водородният сулфид е в нас. Той се усвоява бързо и всичко, което трябва да направиш след шест часа в това състояние на де-анимация е просто да сложиш животинчето на стаен въздух, и то се затопля и е в не по-лоша форма от преди.
So -- (Laughter) So, there's the bit about the dopamine and being a little bit, what do you call it, delusional, and you might suggest that was it. And so, we wanted to find out might we be able to use hydrogen sulfide in the presence of cold, and we wanted to see whether we could reproduce this skier in a mammal. Now, mammals are warm-blooded creatures, and when we get cold, we shake and we shiver, right? We try to keep our core temperature at 37 degrees by actually burning more oxygen. So, it was interesting for us when we applied hydrogen sulfide to a mouse when it was also cold because what happened is the core temperature of the mouse got cold. It stopped moving. It appeared dead. Its oxygen consumption rate fell by tenfold. And here's the really important point. I told you hydrogen sulfide is in us. It's rapidly metabolized, and all you have to do after six hours of being in this state of de-animation is simply put the thing out in room air, and it warms up, and it's none the worse for wear.
Това вече беше космическо. Наистина. Защото бяхме открили начин да де-анимираме бозайник. И това не му навреди. Бяхме открили начин да намалим неговата кислородна консумация до дънни нива, и всичко беше наред. В това състояние на де-анимация то не можеше да отиде на танци, но не беше мъртво и не беше понесло вреда. Затова започнахме да мислим: Дали това е агентът, който може да е присъствал при скиорката, и дали тя може да е поела повече от него, отколкото някой друг и дали може да е била в състояние да намали нуждите си от кислород, преди да й стане толкова студено, че да умре, както открихме с нашите експерименти с червеи?
Now, this was cosmic. Really. Because we had found a way to de-animate a mammal, and it didn't hurt it. Now, we'd found a way to reduce its oxygen consumption to rock-bottom levels, and it was fine. Now, in this state of de-animation, it could not go out dancing, but it was not dead, and it was not harmed. So we started to think: Is this the agent that might have been present in the skier, and might have she had more of it than someone else, and might that have been able to reduce her demand for oxygen before she got so cold that she otherwise would have died, as we found out with our worm experiments?
Зачудихме се: Можем ли да направим нещо полезно с тази възможност да контролираме метаболичната гъвкавост? Едно от нещата, които се чудехме... Сигурен съм, че някои от вас са икономисти и знаете всичко за търсене и предлагане. Когато предлагането е равно на търсенето, всичко е наред, но когато предлагането спадне... в този случай на кислород... а търсенето остане високо, си мъртъв. И така, онова, което току-що ви казах, е, че сега можем да намалим търсенето. Трябва да понижим предлагането до безпрецедентно ниски нива, без да убиваме животното. А с пари, които получихме от Агенцията за напреднали изследователски проекти по отбраната, успяхме да покажем точно това. Ако се дава на мишки водороден сулфид, може да се понижат нуждите им от кислород и може да се поставят при кислородни концентрации, които са толкова ниски като на 500 фута под връх Еверест, те могат да седят там с часове и няма проблем. Е, това беше наистина страхотно. Открихме също, че бихме могли да подложим животни на иначе смъртоносна кръвозагуба, и бихме могли да ги спасим, ако им даваме водороден сулфид.
So, we wondered: Can we do anything useful with this capacity to control metabolic flexibility? And one of the things we wondered -- I'm sure some of you out there are economists, and you know all about supply and demand. And when supply is equal to demand, everything's fine, but when supply falls, in this case of oxygen, and demand stays high, you're dead. So, what I just told you is we can now reduce demand. We ought to be able to lower supply to unprecedented low levels without killing the animal. And with money we got from DARPA, we could show just that. If you give mice hydrogen sulfide, you can lower their demand for oxygen, and you can put them into oxygen concentrations that are as low as 5,000 feet above the top of Mt. Everest, and they can sit there for hours, and there's no problem. Well this was really cool. We also found out that we could subject animals to otherwise lethal blood loss, and we could save them if we gave them hydrogen sulfide.
Тези експерименти за доказване на идеята ме доведоха до това да кажа, че трябва да основа компания и трябва да отнесем това на по-широко игрално поле. Основах една компания, наречена "Ikaria" с помощта на други. Първото, което направи тази компания, беше да направи течна формула от водороден сулфид, инжектируема форма, която можехме да изпратим до лекари-учени по целия свят, които работят по модели за спешна медицинска помощ, и резултатите са невероятно позитивни.
So these proof of concept experiments led me to say "I should found a company, and we should take this out to a wider playing field." I founded a company called Ikaria with others' help. And this company, the first thing it did was make a liquid formulation of hydrogen sulfide an injectable form that we could put in and send it out to physician scientists all over the world who work on models of critical care medicine, and the results are incredibly positive.
В един модел на инфаркт животни, на които е даден водороден сулфид, показаха 70 процента намаление в уврежданията на сърцето в сравнение с онези, получили стандартната грижа, която вие и аз бихме получили, ако днес получим инфаркт тук. Същото е вярно за отказване на орган, при което има загуба на функция заради слабо оросяване на бъбрек или черен дроб, остър синдром на респираторен дистрес и увреждания, получени при операция за сърдечен байпас. И така, това са лидерите в мисленето в медицината на травмите по целия свят, които казват, че това е вярно, така че, изглежда, излагането на водороден сулфид понижава уврежданията, които получаваш от това, че си изложен на иначе смъртоносен нисък кислород.
In one model of heart attack, animals given hydrogen sulfide showed a 70 percent reduction in heart damage compared to those who got the standard of care that you and I would receive if we were to have a heart attack here today. Same is true for organ failure, when you have loss of function owing to poor perfusion of kidney, of liver, acute respiratory distress syndrome and damage suffered in cardiac-bypass surgery. So, these are the thought leaders in trauma medicine all over the world saying this is true, so it seems that exposure to hydrogen sulfide decreases damage that you receive from being exposed to otherwise lethal-low oxygen.
И трябва да кажа, че концентрациите водороден сулфид, изисквани, за да се получи тази полза, са ниски, невероятно ниски. Толкова ниски всъщност, че лекарите няма да се налага да понижават метаболизма на хората кой знае колко, за да видят ползата, която току-що споменах, което е нещо чудесно, ако мислиш за усвояване на това. Няма нужда пращаш хора на Луната, само за да ги спасиш, това е наистина объркващо. (Смях)
And I should say that the concentrations of hydrogen sulfide required to get this benefit are low, incredibly low. In fact, so low that physicians will not have to lower or dim the metabolism of people much at all to see the benefit I just mentioned, which is a wonderful thing, if you're thinking about adopting this. You don't want to be gorking people out just to save them, it's really confusing. (Laughter)
И така, искам да кажа, че сме на изпитание с хора. Сега, и така... (Аплодисменти) Благодаря. Първа фаза на проучванията за безопасност приключи и се справяме чудесно, сега продължаваме нататък. Трябва да стигнем до фаза две и фаза три. Ще ни отнеме няколко години. Всичко това се придвижи много бързо, и експериментите с мишки за хиберниране на мишки се случиха през 2005 г., първите човешки проучвания бяха проведени през 2008 г. и би трябвало да знаем до две години дали ще сработи, или не. Всичко това се случи наистина бързо благодарение на много помощ от много хора.
So, I want to say that we're in human trials. Now, and so -- (Applause) Thank you. The Phase 1 safety studies are over, and we're doing fine, we're now moved on. We have to get to Phase 2 and Phase 3. It's going to take us a few years. This has all moved very quickly, and the mouse experiments of hibernating mice happened in 2005; the first human studies were done in 2008, and we should know in a couple of years whether it works or not. And this all happened really quickly because of a lot of help from a lot of people.
Искам да спомена първо жена си, без която този разговор и работата ми не биха били възможни, затова - благодаря ти много. Също, блестящите учени, които работят в моята лаборатория, както и други от персонала, Центърът за проучване на рака "Фред Хътчинсън" в Сиатъл, Вашингтон, чудесно място за работа. Също и чудесните учени и бизнесмени в "Ikaria". Едно нещо, което онези хора направиха, беше да вземат тази технология с водороден сулфид, става дума за нова фирма, която гори рисков капитал много бързо, и да я слеят с друга фирма, която продава друг токсичен газ, по-токсичен от водородния сулфид, и го дават на новородени бебета, които иначе биха умрели от невъзможност да насищат подобаващо тъканите си с кислород. А този газ, който се доставя в над хиляда болници за спешна помощ по целия свят, сега е одобрен, по етикет, и спасява хиляди бебета на година от сигурна смърт. (Аплодисменти)
I want to mention that, first of all, my wife, without whom this talk and my work would not be possible, so thank you very much. Also, the brilliant scientists who work at my lab and also others on staff, the Fred Hutchinson Cancer Research Center in Seattle, Washington -- wonderful place to work. And also the wonderful scientists and businesspeople at Ikaria. One thing those people did out there was take this technology of hydrogen sulfide, which is this start-up company that's burning venture capital very quickly, and they fused it with another company that sells another toxic gas that's more toxic than hydrogen sulfide, and they give it to newborn babies who would otherwise die from a failure to be able to oxygenate their tissues properly. And this gas that is delivered in over a thousand critical care hospitals worldwide, now is approved, on label, and saves thousands of babies a year from certain death. (Applause)
Затова е наистина невероятно за мен да бъда част от това. И искам да кажа, че мисля, че сме на път да разберем метаболичната гъвкавост по един фундаментален начин и че в не твърде далечно бъдеще един медицински техник от спешна помощ би могъл да направи инжекция с въглероден сулфид или някое свързано съединение на лице, страдащо от тежки наранявания, и това лице би могло леко да се деанимира, би могло да стане малко по-безсмъртно. Неговият метаболизъм би спаднал, като че ли намалявате осветлението вкъщи с ключа. И тогава той ще има необходимото време, за да бъде транспортиран до болницата, за да получи грижите, които са му нужни. И тогава, след като получи тази грижа, като мишката, като скиорката, като 65-годишната жена, той ще се събуди. Чудо? Надяваме се, че не, или може би просто се надяваме да направим чудесата малко по-обичайни.
So it's really incredible for me to be a part of this. And I want to say that I think we're on the path of understanding metabolic flexibility in a fundamental way, and that in the not too distant future, an EMT might give an injection of hydrogen sulfide, or some related compound, to a person suffering severe injuries, and that person might de-animate a bit, they might become a little more immortal. Their metabolism will fall as though you were dimming a switch on a lamp at home. And then, they will have the time, that will buy them the time, to be transported to the hospital to get the care they need. And then, after they get that care -- like the mouse, like the skier, like the 65-year-old woman -- they'll wake up. A miracle? We hope not, or maybe we just hope to make miracles a little more common.
Много благодаря. (Аплодисменти)
Thank you very much. (Applause)