Back in New York, I am the head of development for a non-profit called Robin Hood. When I'm not fighting poverty, I'm fighting fires as the assistant captain of a volunteer fire company. Now in our town, where the volunteers supplement a highly skilled career staff, you have to get to the fire scene pretty early to get in on any action.
In New York ben ik het hoofd van de afdeling ontwikkeling voor een non-profit-organisatie genaamd Robin Hood. Wanneer ik geen armoede bestrijd, bestrijd ik branden als assistent-commandant bij een vrijwillig brandweerkorps. In onze stad, waar de vrijwilligers een goed getraind beroepskorps aanvullen, moet je snel aanwezig zijn op de plek des onheils om in actie te kunnen komen.
I remember my first fire. I was the second volunteer on the scene, so there was a pretty good chance I was going to get in. But still it was a real footrace against the other volunteers to get to the captain in charge to find out what our assignments would be. When I found the captain, he was having a very engaging conversation with the homeowner, who was surely having one of the worst days of her life. Here it was, the middle of the night, she was standing outside in the pouring rain, under an umbrella, in her pajamas, barefoot, while her house was in flames.
Ik herinner me mijn eerste brand. Ik was de tweede vrijwilliger die aanwezig was, dus ik had een goede kans om in actie te komen. Maar het was een race te voet tegen de andere vrijwilligers om bij de dienstdoende commandant te komen om erachter te komen wat onze opdrachten zouden zijn. Toen ik de commandant gevonden had, was hij in een boeiend gesprek verwikkeld met de huiseigenaar, die zeker een van de slechtste dagen van haar leven beleefde. Het was midden in de nacht. Ze stond buiten in de stromende regen, onder een paraplu, in haar pyjama, op blote voeten, terwijl haar huis in brand stond.
The other volunteer who had arrived just before me -- let's call him Lex Luther -- (Laughter) got to the captain first and was asked to go inside and save the homeowner's dog. The dog! I was stunned with jealousy. Here was some lawyer or money manager who, for the rest of his life, gets to tell people that he went into a burning building to save a living creature, just because he beat me by five seconds. Well, I was next. The captain waved me over. He said, "Bezos, I need you to go into the house. I need you to go upstairs, past the fire, and I need you to get this woman a pair of shoes." (Laughter) I swear. So, not exactly what I was hoping for, but off I went -- up the stairs, down the hall, past the 'real' firefighters, who were pretty much done putting out the fire at this point, into the master bedroom to get a pair of shoes.
De andere vrijwilliger die net voor mij was aangekomen -- laten we hem Lex Luther noemen -- (Gelach) was als eerste bij de commandant en werd gevraagd om naar binnen te gaan om de hond van de huiseigenaar te redden. De hond! Ik was groen van jaloezie. Hier stond een advocaat of bankdirecteur die, voor de rest van zijn leven, mensen mag vertellen dat hij een brandend huis inging om een leven wezen te redden, alleen maar omdat hij vijf seconden sneller was. Nu was ik aan de beurt. De commandant wenkte mij naar zich toe. Hij zei: "Bezos, ik wil dat je het huis ingaat. Ik wil dat je naar boven gaat, langs de brand, en ik wil dat je voor deze mevrouw een paar schoenen haalt." (Gelach) Ik zweer het. Dus niet precies waar ik op gehoopt had, maar daar ging ik -- de trap op, de hal af, langs de 'echte' brandweermannen, die bijna klaar waren met blussen op dit moment, de grote slaapkamer in om een paar schoenen te halen.
Now I know what you're thinking, but I'm no hero. (Laughter) I carried my payload back downstairs where I met my nemesis and the precious dog by the front door. We took our treasures outside to the homeowner, where, not surprisingly, his received much more attention than did mine. A few weeks later, the department received a letter from the homeowner thanking us for the valiant effort displayed in saving her home. The act of kindness she noted above all others: someone had even gotten her a pair of shoes.
Nu weet ik wat je aan het denken bent, maar ik ben geen held. (Gelach) Ik nam mijn lading mee naar beneden waar ik mijn nemesis en zijn prestigieuze hond bij de voordeur tegenkwam. We namen onze schatten mee naar buiten, naar de huiseigenaar. Het verbaasde mij niet dat hij veel meer aandacht kreeg dan ik. Een paar weken later ontving het korps een brief van de huiseigenaar die ons bedankte voor ons heldhaftige optreden bij het redden van haar huis. De attentie die ze bovenal onderstreepte: iemand had voor haar zelfs een paar schoenen geregeld.
(Laughter)
(Gelach)
In both my vocation at Robin Hood and my avocation as a volunteer firefighter, I am witness to acts of generosity and kindness on a monumental scale, but I'm also witness to acts of grace and courage on an individual basis. And you know what I've learned? They all matter. So as I look around this room at people who either have achieved, or are on their way to achieving, remarkable levels of success, I would offer this reminder: don't wait. Don't wait until you make your first million to make a difference in somebody's life. If you have something to give, give it now. Serve food at a soup kitchen. Clean up a neighborhood park. Be a mentor.
Zowel bij mijn werk voor Robin Hood als bij mijn hobby als vrijwillige brandweerman, ben ik getuige van vrijgevigheid en vriendelijkheid op monumentale schaal, maar ik ben ook getuige van gevallen van gratie en moed op individuele basis. Weet je wat ik geleerd heb? Ze doen er allemaal toe. Dus wanneer ik deze zaal rondkijk naar mensen die uitzonderlijke successen behaald hebben, of ernaar op weg zijn, dan wil ik jullie hieraan herinneren: wacht niet. Wacht niet tot je je eerste miljoen hebt verdiend om een verschil te maken in iemands leven. Als je iets te geven hebt, geef het nu. Serveer eten in een gaarkeuken, maak een buurtpark schoon, word een raadgever.
Not every day is going to offer us a chance to save somebody's life, but every day offers us an opportunity to affect one. So get in the game. Save the shoes.
Niet elke dag zal ons de kans bieden om iemands leven te redden, maar elke dag biedt ons de mogelijkheid om er een te beïnvloeden. Dus ga meedoen, red de schoenen.
Thank you.
Dankuwel.
(Applause)
(Applaus)
Bruno Giussani: Mark, Mark, come back.
Bruno Giussani: Mark, Mark, kom terug.
(Applause)
(Applaus)
Mark Bezos: Thank you.
Mark Bezos: Dank U.