Αναρωτηθήκατε ποτέ γιατί οι εταιρείες, οι αληθινές καλές εταιρείες, οι καινοτόμες, οι δημιουργικές, οι νέες εταιρείες της οικονομίας –Apple, Google, Facebook- προέρχονται από μια συγκεκριμένη χωρά, τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής; Συνήθως όταν το λέω αυτό, κάποιος λέει, «Spotify! Αυτή είναι η Ευρώπη». Αλλά ναι. Δεν είχε τον αντίκτυπο που είχαν οι άλλες εταιρίες.
Have you ever asked yourselves why it is that companies, the really cool companies, the innovative ones, the creative, new economy-type companies -- Apple, Google, Facebook -- are coming out of one particular country, the United States of America? Usually when I say this, someone says, "Spotify! That's Europe." But, yeah. It has not had the impact that these other companies have had.
Είμαι οικονομολόγος και στην ουσία μελετώ τη σχέση μεταξύ της καινοτομίας και της οικονομικής ανάπτυξης σε επίπεδο επιχείρησης, κλάδου και έθνους και δουλεύω με διαμορφωτές της πολιτικής σε όλο τον κόσμο ειδικά στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, αλλά και σε ενδιαφέροντα μέρη πρόσφατα, όπως η Κίνα, και μπορώ να σας πω ότι η ερώτηση αυτή τους απασχολεί όλους: Πού είναι τα Ευρωπαϊκά Google; Ποιο είναι το μυστικό πίσω από το μοντέλο ανάπτυξης της Σίλικον Βάλεϊ που κατανοούν ότι είναι διαφορετικό από το παλιό μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης. Αυτό που είναι ενδιαφέρον είναι ότι συχνά, ακόμα και αν είμαστε στο 21ο αιώνα, καταλήγουμε τελικά στην ιδέα της αγοράς εναντίον του κράτους. Συζητείται με αυτούς τους μοντέρνους τρόπους, αλλά η ιδέα είναι πως πίσω από μέρη όπως το Σίλικον Βάλεϊ το μυστικό ήταν οι διαφορετικοί τύποι των μηχανισμών αποφάσεων της αγοράς, η ιδιωτική πρωτοβουλία, είτε αφορούσε ένα δυναμικό τομέα επιχειρηματικού κεφαλαίου που είναι σε θέση να παρέχει χρηματοδότηση υψηλού κινδύνου σε αυτές τις καινοτόμες εταιρείες, τις γαζέλες όπως τις αποκαλούν συχνά, τις οποίες οι παραδοσιακές τράπεζες φοβούνται ή διαφορετικά είδη πραγματικά επιτυχημένων πολιτικών εμπορευματοποίησης που επιτρέπουν στις επιχειρήσεις να φέρνουν αυτές τις εξαιρετικές εφευρέσεις, τα προϊόντα τους, στην αγορά και να ξεπερνούν αυτήν την τρομακτική περίοδο της κοιλάδας του θανάτου στην όποια πολλές εταιρείες αντιθέτως αποτυγχάνουν.
Now what I do is I'm an economist, and I actually study the relationship between innovation and economic growth at the level of the company, the industry and the nation, and I work with policymakers worldwide, especially in the European Commission, but recently also in interesting places like China, and I can tell you that that question is on the tip of all of their tongues: Where are the European Googles? What is the secret behind the Silicon Valley growth model, which they understand is different from this old economy growth model? And what is interesting is that often, even if we're in the 21st century, we kind of come down in the end to these ideas of market versus state. It's talked about in these modern ways, but the idea is that somehow, behind places like Silicon Valley, the secret have been different types of market-making mechanisms, the private initiative, whether this be about a dynamic venture capital sector that's actually able to provide that high-risk finance to these innovative companies, the gazelles as we often call them, which traditional banks are scared of, or different types of really successful commercialization policies which actually allow these companies to bring these great inventions, their products, to the market and actually get over this really scary Death Valley period in which many companies instead fail.
Αλλά αυτό που με ενδιαφέρει πραγματικά, ειδικά στις μέρες μας, εξαιτίας και της πολιτικής κατάστασης σε όλο τον κόσμο, είναι η γλώσσα που χρησιμοποιείται, η αφήγηση, η συζήτηση, οι εικόνες, οι ίδιες οι λέξεις. Γι ' αυτό και συχνά παρουσιάζονται με το είδος των λέξεων, όπως ότι ο ιδιωτικός τομέας είναι επίσης πολύ πιο καινοτόμος επειδή είναι σε θέση να σκεφτεί ριζοσπαστικά. Είναι πιο δυναμικός. Σκεφτείτε την πραγματικά εμπνευσμένη ομιλία του Στιβ Τζόμπς προς τους τελειοφοίτους του 2005 στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ, οπού τους είπε πως για να είναι καινοτόμοι πρέπει να μείνουν πεινασμένοι, να μείνουν ανόητοι. Σωστά; Άρα αυτοί είναι ένα είδος πεινασμένων, ανόητων και γραφικών ατόμων, σωστά; Και σε μέρη όπως η Ευρώπη, μπορεί να είναι πιο δίκαιο, μπορεί ακόμα, να ντυνόμαστε λίγο καλύτερα και να τρώμε καλυτέρα από την Αμερική, αλλά το πρόβλημα είναι αυτός ο αναθεματισμένος δημόσιος τομέας. Είναι κάπως μεγαλύτερος, και δεν έχει επιτρέψει πράγματα όπως τα δυναμικά επιχειρηματικά κεφάλαια και η εμπορευματοποίηση, να γίνουν πραγματικά τόσο γόνιμα, όσο θα μπορούσαν. Ακόμη και αξιοσέβαστες εφημερίδες, στις οποίες είμαι συνδρομήτρια οι λέξεις που χρησιμοποιούν είναι, ξέρετε, το κράτος όπως το Λεβιάθαν. Σωστά; Αυτό το τέρας με τα μεγάλα πλοκάμια. Είναι πολύ σαφείς σε αυτά τα άρθρα. Λένε «Ξέρετε, το κράτος, είναι αναγκαίο για να φτιάξει αυτές τις μικρές αποτυχίες της αγοράς, όταν έχετε δημόσια αγαθά ή διαφορετικούς τύπους αρνητικών εξωτερικοτήτων όπως η ρύπανση, αλλά ποια πρόκειται να είναι η επομένη μεγάλη επανάσταση μετά το Διαδίκτυο;» Όλοι ελπίζουμε να είναι κάτι πράσινο, ή όλα αυτά της νανοτεχνολογίας κα προκειμένου αυτά να συμβούν, λένε - αυτό ήταν ένα ειδικό ζήτημα για την επομένη βιομηχανική επανάσταση - λένε το κράτος, να μείνει απλά στα βασικά, σωστά; Χρηματοδοτήστε την υποδομή. Χρηματοδοτήστε τα σχολεία. Χρηματοδοτήστε ακόμη και τη βασική έρευνα διότι αυτό είναι ευρέως αναγνωρισμένο, στην πραγματικότητα, ως ένα μεγάλο δημόσιο αγαθό το οποίο οι ιδιωτικές εταιρίες δεν θέλουν να επενδύσουν, κάντε το αυτό, αλλά ξέρετε κάτι; Αφήστε τα υπόλοιπα για τους επαναστάτες. Εκείνους τους γραφικούς και ριζοσπαστικούς διανοητές. Τους ονομάζουν μαστροχαλαστές του γκαράζ επειδή κάποιοι απ' αυτούς, έκαναν πράγματι κάποια πράγματα σε γκαράζ ακόμη και αν αυτό είναι εν μέρει ένας μύθος. Και έτσι αυτό που θέλω να κάνω μαζί σας σε, ω Θεέ μου, μόνο 10 λεπτά, είναι πραγματικά να σκεφτούμε ξανά αυτή την αντιπαράθεση, γιατί έχει αντικειμενικά τεράστιες, τεράστιες συνέπειες πέρα από την πολιτική της καινοτομίας, η όποια απλώς τυχαίνει να είναι το αντικείμενο για το οποίο μιλάω συχνά με διαμορφωτές της πολιτικής. Έχει τεράστιες συνέπειες, ακόμη και με όλη αυτή την ιδέα που έχουμε για το πού, το πότε και το γιατί θα πρέπει να περικοπούν οι δημόσιες δαπάνες και τα διαφορά είδη των δημοσίων υπηρεσιών που φυσικά, όπως γνωρίζουμε, ανατίθενται όλο και περισσότερο σε εξωτερικούς συνεργάτες, εξαιτίας της αντιπαράθεσης. O λόγος που ίσως πρέπει να έχουμε ελεύθερα σχολεία ή τα σχολεία τσάρτερ είναι για να γίνουν πιο καινοτόμα χωρίς να επιβαρυνθούν από το βαρύ χέρι του κρατικού προγράμματος, κτλ. Έτσι αυτού του είδους οι λέξεις παρουσιάζονται συνεχώς, αυτές οι αντιπαραθέσεις έρχονται από παντού, όχι μόνο με την πολιτική της καινοτομίας.
But what really interests me, especially nowadays and because of what's happening politically around the world, is the language that's used, the narrative, the discourse, the images, the actual words. So we often are presented with the kind of words like that the private sector is also much more innovative because it's able to think out of the box. They are more dynamic. Think of Steve Jobs' really inspirational speech to the 2005 graduating class at Stanford, where he said to be innovative, you've got to stay hungry, stay foolish. Right? So these guys are kind of the hungry and foolish and colorful guys, right? And in places like Europe, it might be more equitable, we might even be a bit better dressed and eat better than the U.S., but the problem is this damn public sector. It's a bit too big, and it hasn't actually allowed these things like dynamic venture capital and commercialization to actually be able to really be as fruitful as it could. And even really respectable newspapers, some that I'm actually subscribed to, the words they use are, you know, the state as this Leviathan. Right? This monster with big tentacles. They're very explicit in these editorials. They say, "You know, the state, it's necessary to fix these little market failures when you have public goods or different types of negative externalities like pollution, but you know what, what is the next big revolution going to be after the Internet? We all hope it might be something green, or all of this nanotech stuff, and in order for that stuff to happen," they say -- this was a special issue on the next industrial revolution -- they say, "the state, just stick to the basics, right? Fund the infrastructure. Fund the schools. Even fund the basic research, because this is popularly recognized, in fact, as a big public good which private companies don't want to invest in, do that, but you know what? Leave the rest to the revolutionaries." Those colorful, out-of-the-box kind of thinkers. They're often called garage tinkerers, because some of them actually did some things in garages, even though that's partly a myth. And so what I want to do with you in, oh God, only 10 minutes, is to really think again this juxtaposition, because it actually has massive, massive implications beyond innovation policy, which just happens to be the area that I often talk with with policymakers. It has huge implications, even with this whole notion that we have on where, when and why we should actually be cutting back on public spending and different types of public services which, of course, as we know, are increasingly being outsourced because of this juxtaposition. Right? I mean, the reason that we need to maybe have free schools or charter schools is in order to make them more innovative without being emburdened by this heavy hand of the state curriculum, or something. So these kind of words are constantly, these juxtapositions come up everywhere, not just with innovation policy.
Για να το ξανασκεφτείτε, δεν υπάρχει κανένας λόγος να με πιστέψετε, έτσι απλά σκεφτείτε μερικά από τα πιο έξυπνα επαναστατικά πράγματα που έχετε στις τσέπες σας και μην το ενεργοποιήσετε, αλλά ίσως να θέλετε να το βγάλετε έξω, το iPhone σας. Ρωτήστε ποιος χρηματοδότησε πραγματικά, τα επαναστατικά, ριζοσπαστικά κομμάτια του iPhone. Τι είναι αυτό που κάνει το τηλέφωνό σας έξυπνο αντί για κουτό; Είναι το ιντερνέτ με το οποίο μπορείτε να σερφάρετε στον ιστό, οπουδήποτε και αν βρίσκεστε στον κόσμο. Το GPS, με το οποίο μπορείτε να γνωρίζετε πού βρίσκεστε οπουδήποτε στον κόσμο. Η οθόνη αφής, η όποια το καθιστά ένα εύχρηστο τηλέφωνο για όλους. Αυτά είναι τα πολύ έξυπνα κομμάτια του iPhone, και όλα χρηματοδοτούνται από την κυβέρνηση. Και το θέμα είναι ότι το διαδίκτυο χρηματοδοτήθηκε από την DARPA, το υπουργείο Αμύνης των ΗΠΑ. Το GPS χρηματοδοτήθηκε από το πρόγραμμα Navistar του στρατού. Ακόμη και το siri χρηματοδοτήθηκε στην ουσία από την DARPA. Η οθόνη αφής χρηματοδοτήθηκε από δυο δημόσιες επιχορηγήσεις, της CIA και του NSF προς δυο ερευνητές του δημοσίου πανεπιστήμιου του Ντέλαγουέαρ. Τώρα, ίσως να σκέφτεστε, «λοιπόν, αυτή μόλις είπε τις λέξεις «άμυνα» και «στρατός» πολλές φορές» αλλά αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι πως αυτό ισχύει στην πραγματικότητα από κλάδο σε κλάδο και από τμήμα σε τμήμα. Έτσι, η φαρμακευτική βιομηχανία, για την οποία προσωπικά ενδιαφέρομαι επειδή είχα πραγματικά την τύχη να τη σπουδάσω σε αρκετό βάθος, είναι υπέροχο να θέτει την ερώτηση για τα επαναστατικά σε σχέση με τα μη επαναστατικά κομμάτια, γιατί κάθε φάρμακο μπορεί πραγματικά να διαχωρίζεται με το αν είναι πραγματικά επαναστατικό ή στοιχειώδες. Έτσι, οι νέες μοριακές οντότητες με προτεραιότητα είναι τα επαναστατικά νέα φάρμακα, ενώ οι μικρές αποκλίσεις από τα υπάρχοντα φάρμακα - το Βιάγκρα, το διαφορετικό χρώμα, η διαφορετική δοσολογία- είναι τα λιγότερο επαναστατικά και αποδεικνύεται ότι ένα πλήρες 75% των νέων μοριακών οντοτήτων με προτεραιότητα χρηματοδοτούνται σε βαρετά Καφκικά εργαστήρια του δημοσίου τομέα. Αυτό δεν σημαίνει πως οι φαρμακοβιομηχανίες δεν δαπανούν σε καινοτομίες. Το κάνουν. Ξοδεύουν στο τμήμα μάρκετινγκ. Ξοδεύουν για το D τμήμα της R&D. Ξοδεύουν παρά πολλά για να πάρουν πίσω τις μετοχές τους που είναι αρκετά προβληματικές. Εταιρείες όπως η Pfizer και η Amgen πρόσφατα δαπάνησαν περισσότερα χρήματα για την αγορά των μετοχών τους για την ενίσχυση των τιμών των μετοχών τους από ό,τι στην R&D, αλλά αυτή είναι μια εντελώς διαφορετική ομιλία για την οποία θα σας μιλήσω κάποια μέρα.
And so to think again, there's no reason that you should believe me, so just think of some of the smartest revolutionary things that you have in your pockets and do not turn it on, but you might want to take it out, your iPhone. Ask who actually funded the really cool, revolutionary thinking-out-of-the-box things in the iPhone. What actually makes your phone a smartphone, basically, instead of a stupid phone? So the Internet, which you can surf the web anywhere you are in the world; GPS, where you can actually know where you are anywhere in the world; the touchscreen display, which makes it also a really easy-to-use phone for anybody. These are the very smart, revolutionary bits about the iPhone, and they're all government-funded. And the point is that the Internet was funded by DARPA, U.S. Department of Defense. GPS was funded by the military's Navstar program. Even Siri was actually funded by DARPA. The touchscreen display was funded by two public grants by the CIA and the NSF to two public university researchers at the University of Delaware. Now, you might be thinking, "Well, she's just said the word 'defense' and 'military' an awful lot," but what's really interesting is that this is actually true in sector after sector and department after department. So the pharmaceutical industry, which I am personally very interested in because I've actually had the fortune to study it in quite some depth, is wonderful to be asking this question about the revolutionary versus non-revolutionary bits, because each and every medicine can actually be divided up on whether it really is revolutionary or incremental. So the new molecular entities with priority rating are the revolutionary new drugs, whereas the slight variations of existing drugs -- Viagra, different color, different dosage -- are the less revolutionary ones. And it turns out that a full 75 percent of the new molecular entities with priority rating are actually funded in boring, Kafka-ian public sector labs. This doesn't mean that Big Pharma is not spending on innovation. They do. They spend on the marketing part. They spend on the D part of R&D. They spend an awful lot on buying back their stock, which is quite problematic. In fact, companies like Pfizer and Amgen recently have spent more money in buying back their shares to boost their stock price than on R&D, but that's a whole different TED Talk which one day I'd be fascinated to tell you about.
Το ενδιαφέρον σε όλα αυτά είναι πως το κράτος σε όλα τα παραδείγματα έκανε πολλά περισσότερα από το να διορθώνει τις αποτυχίες των αγορών. Στην πραγματικότητα διαμόρφωνε και δημιουργούσε τις αγορές. Χρηματοδοτούσε όχι μόνο τη βασική έρευνα, η οποία τυπικά είναι δημόσιο αγαθό, αλλά ακόμη και την εφαρμοσμένη έρευνα. Ήταν ακόμη, θεός φυλάξοι, μια καπιταλιστική επιχείρηση. Έτσι, αυτά τα προγράμματα SBIR & SDTR, τα όποια δίνουν στις μικρές επιχειρήσεις χρηματοδοτήσεις στα πρώτα στάδια είναι όχι μόνο εξαιρετικά σημαντικά, σε σχέση με τα ιδιωτικά κεφάλαια επιχειρηματικού κεφαλαίου, αλλά γίνονται όλο και πιο σημαντικά. Γιατί; Διότι, όπως πολλοί από εμάς γνωρίζουμε, το Επ. Κεφ. είναι πραγματικά αρκετά βραχυπρόθεσμο. Θέλουν τις αποδόσεις τους σε τρία με πέντε χρόνια. Η καινοτομία παίρνει πολύ περισσότερο χρόνο από αυτό, από 15 εώς 20 χρόνια. Και έτσι όλη αυτή η ιδέα - θέλω να πω, αυτό είναι το νόημα, σωστά; Ποιος χρηματοδοτεί στην πραγματικότητα τα δύσκολα πράγματα; Φυσικά, δεν είναι μονό το κράτος. Ο ιδιωτικός τομέας κάνει πολλά. Αλλά η ιστορία που μας έλεγαν πάντα είναι ότι το κράτος είναι σημαντικό για τα βασικά, αλλά δεν παρέχει πραγματικά αυτού του είδους την υψηλού ρίσκου επαναστατική σκέψη. Σε όλους αυτούς τους τομείς, από την χρηματοδότηση του διαδικτύου μέχρι τις δαπάνες, αλλά και τον οραματισμό, το στρατηγικό όραμα για αυτές τις επενδύσεις, ερχόταν τελικά μέσα από το κράτος. Ο τομέας της νανοτεχνολογίας είναι πραγματικά συναρπαστικός, για να το μελετήσεις, γιατί η ίδια η λέξη, νανοτεχνολογία, ήρθε μέσα από την κυβέρνηση.
Now, what's interesting in all of this is the state, in all these examples, was doing so much more than just fixing market failures. It was actually shaping and creating markets. It was funding not only the basic research, which again is a typical public good, but even the applied research. It was even, God forbid, being a venture capitalist. So these SBIR and SDTR programs, which give small companies early-stage finance have not only been extremely important compared to private venture capital, but also have become increasingly important. Why? Because, as many of us know, V.C. is actually quite short-term. They want their returns in three to five years. Innovation takes a much longer time than that, 15 to 20 years. And so this whole notion -- I mean, this is the point, right? Who's actually funding the hard stuff? Of course, it's not just the state. The private sector does a lot. But the narrative that we've always been told is the state is important for the basics, but not really providing that sort of high-risk, revolutionary thinking out of the box. In all these sectors, from funding the Internet to doing the spending, but also the envisioning, the strategic vision, for these investments, it was actually coming within the state. The nanotechnology sector is actually fascinating to study this, because the word itself, nanotechnology, came from within government.
Και έτσι υπάρχουν τεράστιες συνέπειες αυτού του γεγονότος. Πρώτα από όλα, φυσικά δεν είμαι αυτό το παλιομοδίτικο άτομο, που πιστεύει στην αγορά έναντι του κράτους. Αυτό που γνωρίζουμε όλοι μέσα στη δυναμική του καπιταλισμού, είναι ότι αυτό που πραγματικά χρειαζόμαστε είναι οι δημόσιες-ιδιωτικές συνεργασίες. Αλλά το θέμα είναι, με την συνεχή απεικόνιση της συμμετοχής του κράτους ως αναγκαία αλλά στην πραγματικότητα- πφφφ – λίγο βαρετή και συχνά λίγο επικίνδυνη σαν το είδος Λεβιάθαν, νομίζω ότι τελικά έχουμε εμποδίσει τη δυνατότητα να οικοδομήσουμε αυτές τις σχέσεις δημοσίου-ιδιωτικού τομέα με ένα πραγματικά δυναμικό τρόπο. Ακόμα και οι λέξεις που χρησιμοποιούμε συχνά για να δικαιολογήσουμε το μέρος «Δ» , το δημόσιο μέρος με τις σχέσεις δημοσίου και ιδιωτικού τομέα γίνεται με όρους 'από- κινδυνοποίησης'. Αυτό που έκανε ο δημόσιος τομέας σε όλα αυτά τα παραδείγματα που σας έδωσα, και υπάρχουν και πολλά αλλά, τα όποια εγώ και άλλοι συνάδελφοι έχουμε κοιτάξει, έχει κάνει πολλά περισσότερα από το να μην ρισκάρει. Στην ουσία αναλάμβανε αυτό το ρίσκο. Το αποζητούσε. Είναι αυτή που σκεφτόταν ριζικά. Αλλά επίσης, είμαι βέβαιη ότι όλοι έχετε εμπειρία με τις τοπικές, περιφερειακές, εθνικές κυβερνήσεις, και είστε το είδος που λέει, «ξέρετε αυτόν τον Καφκικό γραφειοκράτη, τον έχω συναντήσει». Όλη αυτή η αντιπαράθεση είναι υπαρκτή. Λοιπόν. Υπάρχει μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Μιλώντας για το κράτος σαν να είναι κάτι άσχετο και βαρετό, καμιά φορά δημιουργούμε αυτούς ακριβώς τους οργανισμούς. Έτσι, αυτό που έχουμε να κάνουμε τελικά είναι να κατασκευάσουμε αυτές τις επιχειρήσεις κρατικών οργανισμών. Το DARPA, το οποίο χρηματοδότησε το διαδίκτυο και τη Siri, πραγματικά έχουν σκεφτεί πολύ πώς να δέχονται την αποτυχία, γιατί θα αποτύχουν. Αποτυγχάνεις όταν καινοτομείς. Μόνο ένα στα 10 πειράματα παρουσιάζει κάποια επιτυχία και τα παιδιά από το Επ. Κεφ. το γνωρίζουν αυτό, και είναι σε θέση να χρηματοδοτήσουν τις άλλες απώλειες από αυτή την επιτυχία.
And so there's huge implications of this. First of all, of course I'm not someone, this old-fashioned person, market versus state. What we all know in dynamic capitalism is that what we actually need are public-private partnerships. But the point is, by constantly depicting the state part as necessary but actually -- pffff -- a bit boring and often a bit dangerous kind of Leviathan, I think we've actually really stunted the possibility to build these public-private partnerships in a really dynamic way. Even the words that we often use to justify the "P" part, the public part -- well, they're both P's -- with public-private partnerships is in terms of de-risking. What the public sector did in all these examples I just gave you, and there's many more, which myself and other colleagues have been looking at, is doing much more than de-risking. It's kind of been taking on that risk. Bring it on. It's actually been the one thinking out of the box. But also, I'm sure you all have had experience with local, regional, national governments, and you're kind of like, "You know what, that Kafka-ian bureaucrat, I've met him." That whole juxtaposition thing, it's kind of there. Well, there's a self-fulfilling prophecy. By talking about the state as kind of irrelevant, boring, it's sometimes that we actually create those organizations in that way. So what we have to actually do is build these entrepreneurial state organizations. DARPA, that funded the Internet and Siri, actually thought really hard about this, how to welcome failure, because you will fail. You will fail when you innovative. One out of 10 experiments has any success. And the V.C. guys know this, and they're able to actually fund the other losses from that one success.
Και αυτό με φέρνει πιθανότατα, στη μεγαλύτερη επίπτωση, και αυτό έχει τεράστιες επιπτώσεις πέρα από την καινοτομία. Εάν το κράτος είναι κάτι περισσότερο από έναν σταθεροποιητή της αγοράς, αν είναι πραγματικά ένας διαμορφωτής της αγοράς, και για να το κάνει αυτό έπρεπε ν' αναλάβει ένα τεράστιο ρίσκο τι έγινε με το κέρδος; Όλοι γνωρίζουμε, αν έχετε διδαχτεί ποτέ ένα μάθημα οικονομικών, το πρώτο πράγμα που διδάσκεστε είναι το είδος της σχέσης κινδύνου-κέρδους και έτσι μερικοί άνθρωποι είναι τόσο ανόητοι ή μάλλον αρκετά έξυπνοι αν έχουν χρόνο να περιμένουν, να επενδύσουν σε μετοχές, επειδή έχουν υψηλότερο κίνδυνο που με την πάροδο του χρόνου θα φέρουν μεγαλύτερο κέρδος από τα ομόλογα, όλο αυτό το πράγμα κινδύνου-κέρδους. Λοιπόν, πού είναι το κέρδος για το κράτος που έχει πάρει τόσους μαζικούς κινδύνους και στην πραγματικότητα ήταν αρκετά ανόητο να δημιουργήσει το διαδίκτυο; Το Διαδίκτυο ήταν μια τρέλα. Πραγματικά ήταν. Εννοώ, η πιθανότητα αποτυχίας ήταν τεράστια. Θα έπρεπε να είσαι τελείως τρελός για να το κάνεις, και αυτοί ευτυχώς, ήταν. Τώρα, δεν χρειάζεται καν να κάνεις αυτό το ερώτημα σχετικά με το κέρδος εκτός εάν προσδιορίζεις το κράτος ως αυτόν που παίρνει το ρίσκο. Το πρόβλημα είναι ότι οι οικονομολόγοι συχνά σκέφτονται, καλά, υπάρχει κέρδος για το κράτος. Είναι ο φόρος. Ξέρετε, οι εταιρείες θα πληρώσουν φόρο, οι θέσεις απασχόλησης που θα δημιουργούν, θα δημιουργήσουν ανάπτυξη, έτσι οι άνθρωποι σε αυτές τις θέσεις εργασίας και τα εισοδήματα τους θα αυξάνονται, θα έρχονται πισω στο κράτος μέσω του φορολογικού μηχανισμού. Λοιπόν, δυστυχώς, αυτό δεν είναι αλήθεια. Αυτό δεν είναι αλήθεια, διότι πολλά από τα επαγγέλματα που δημιουργούνται πάνε στο εξωτερικό. Η παγκοσμιοποίηση είναι εντάξει. Εμείς δεν πρέπει να είμαστε εθνικιστές. Αφήστε τα επαγγέλματα να πάνε όπου πρέπει να πάνε --ίσως. Θέλω να πω, μπορεί κανείς να λάβει θέση σχετικά με αυτό. Αλλά και αυτές οι εταιρείες που είχαν πράγματι αυτό το τεράστιο όφελος από το κράτος -Η Apple είναι ένα μεγάλο παράδειγμα. Μπορεί να πήρε τα πρώτα -λοιπόν, όχι και τα πρώτα, αλλά 500.000$ δολάρια πήγαν στην εταιρεία Apple, μέσω του προγράμματος SBIC, που προηγήθηκε του προγράμματος SBIR, καθώς και, όπως είπα και πριν, όλες οι τεχνολογίες πίσω από το iPhone. Και όμως ξέρουμε ότι αυτοί νόμιμα, όπως πολλές άλλες εταιρείες, πληρώνουν πολύ λίγο φόρο.
And this brings me, actually, probably, to the biggest implication, and this has huge implications beyond innovation. If the state is more than just a market fixer, if it actually is a market shaper, and in doing that has had to take on this massive risk, what happened to the reward? We all know, if you've ever taken a finance course, the first thing you're taught is sort of the risk-reward relationship, and so some people are foolish enough or probably smart enough if they have time to wait, to actually invest in stocks, because they're higher risk which over time will make a greater reward than bonds, that whole risk-reward thing. Well, where's the reward for the state of having taken on these massive risks and actually been foolish enough to have done the Internet? The Internet was crazy. It really was. I mean, the probability of failure was massive. You had to be completely nuts to do it, and luckily, they were. Now, we don't even get to this question about rewards unless you actually depict the state as this risk-taker. And the problem is that economists often think, well, there is a reward back to the state. It's tax. You know, the companies will pay tax, the jobs they create will create growth so people who get those jobs and their incomes rise will come back to the state through the tax mechanism. Well, unfortunately, that's not true. Okay, it's not true because many of the jobs that are created go abroad. Globalization, and that's fine. We shouldn't be nationalistic. Let the jobs go where they have to go, perhaps. I mean, one can take a position on that. But also these companies that have actually had this massive benefit from the state -- Apple's a great example. They even got the first -- well, not the first, but 500,000 dollars actually went to Apple, the company, through this SBIC program, which predated the SBIR program, as well as, as I said before, all the technologies behind the iPhone. And yet we know they legally, as many other companies, pay very little tax back.
Έτσι, αυτό που πραγματικά χρειάζεται να επανεξετάσουμε είναι πως ίσως θα έπρεπε να υπάρχει ένας μηχανισμός επιστροφής ροών που να είναι πολύ πιο άμεση από το φόρο. Γιατί όχι; Θα μπορούσε να συμβεί ίσως μέσω των κεφαλαίων. Αυτό, παρεμπιπτόντως, στις χώρες που πραγματικά σκέφτονται στρατηγικά, χώρες όπως η Φινλανδία στη Σκανδιναβία, αλλά και η Κίνα και η Βραζιλία, όπου και διατηρούν ίδια κεφάλαια σε αυτές τις επενδύσεις. Η Sitra χρηματοδότησε την Nokia, διατήρησε καθαρή θέση, έκανε πολλά χρήματα, είναι ένας δημόσιος οργανισμός χρηματοδότησης στη Φινλανδία, η οποία στη συνέχεια χρηματοδότησε τον επόμενο κύκλο της Nokia. Η Βραζιλιάνικη Τράπεζα Ανάπτυξης, η οποία παρέχει τεράστια χρηματικά ποσά σήμερα για να καθαρίσουν την τεχνολογία, που μόλις ανακοίνωσαν ένα πρόγραμμα 56 δισεκατομμυρίων στο μέλλον, είναι η διατήρηση της καθαρής θέσης σε αυτές τις επενδύσεις. Έτσι, για να το θέσω προκλητικά, αν η κυβέρνηση των ΗΠΑ το είχε σκεφτεί αυτό και είχε επαναφέρει κάτι που ονομάζεται ταμείο καινοτομίας, μπορείτε να στοιχηματίσετε, πως ακόμη και το .05% των κερδών από αυτό που παράγει το Διαδίκτυο να είχε επιστρέψει στο ταμείο καινοτομίας, θα υπήρχαν περισσότερα χρήματα να δαπανηθούν σήμερα στην πράσινη τεχνολογία. Αντ 'αυτού, ο αριθμός των κρατικών προϋπολογισμών που θεωρητικά προσπαθούν να το κάνουν αυτό περιορίζεται. Αλλά ίσως ακόμη πιο σημαντικό, ακούσαμε πριν περίπου για το ένα τοις εκατό, το 99 %. Εάν το κράτος θεωρηθεί με πιο στρατηγικό τρόπο, ως ένας από τους επικεφαλής στο μηχανισμό δημιουργίας αξίας, διότι αυτό είναι για το οποίο μιλάμε, σωστά; Ποιοί είναι οι διαφορετικοί παίκτες στη δημιουργία αξίας στην οικονομία, και έχει ο ρόλος του κράτους απορριφθεί ως ένας δευτερεύον παίκτης; Αν μπορούμε να έχουμε μια ευρύτερη θεωρία της δημιουργίας αξίας που θα μας επιτρέψει να παραδεχτούμε τι έχει κάνει το κράτος ώστε ν' αποκομίσει κάτι πίσω, θα μπορούσε αυτό να είναι στον επόμενο γύρο, και ελπίζω ότι όλοι ελπίζουμε ότι η επόμενη μεγάλη επανάσταση στην πραγματικότητα θα είναι πράσινη, ότι η περίοδος της ανάπτυξης δεν θα είναι μόνο έξυπνη, στην καινοτομία, όχι μόνο πράσινη, αλλά και χωρίς αποκλεισμούς, έτσι ώστε τα δημόσια σχολεία σε μέρη όπως το Σίλικον Βάλεϊ να μπορούν πραγματικά να επωφεληθούν από την ανάπτυξη, επειδή δεν έχουν.
So what we really need to actually rethink is should there perhaps be a return-generating mechanism that's much more direct than tax. Why not? It could happen perhaps through equity. This, by the way, in the countries that are actually thinking about this strategically, countries like Finland in Scandinavia, but also in China and Brazil, they're retaining equity in these investments. Sitra funded Nokia, kept equity, made a lot of money, it's a public funding agency in Finland, which then funded the next round of Nokias. The Brazilian Development Bank, which is providing huge amounts of funds today to clean technology, they just announced a $56 billion program for the future on this, is retaining equity in these investments. So to put it provocatively, had the U.S. government thought about this, and maybe just brought back just something called an innovation fund, you can bet that, you know, if even just .05 percent of the profits from what the Internet produced had come back to that innovation fund, there would be so much more money to spend today on green technology. Instead, many of the state budgets which in theory are trying to do that are being constrained. But perhaps even more important, we heard before about the one percent, the 99 percent. If the state is thought about in this more strategic way, as one of the lead players in the value creation mechanism, because that's what we're talking about, right? Who are the different players in creating value in the economy, and is the state's role, has it been sort of dismissed as being a backseat player? If we can actually have a broader theory of value creation and allow us to actually admit what the state has been doing and reap something back, it might just be that in the next round, and I hope that we all hope that the next big revolution will in fact be green, that that period of growth will not only be smart, innovation-led, not only green, but also more inclusive, so that the public schools in places like Silicon Valley can actually also benefit from that growth, because they have not.
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκροτήματα)
(Applause)