«Μη μιλάς σε αγνώστους».
"Don't talk to strangers."
Ακούτε αυτή τη φράση να λέγεται από φίλους, την οικογένειά σας, το σχολείο και τα ΜΜΕ εδώ και δεκαετίες. Αποτελεί την πεπατημένη. Είναι μια κοινωνική πεπατημένη. Αλλά πρόκειται για μια ιδιαίτερη μορφή κοινωνικής πεπατημένης, διότι πρόκειται για μια κοινωνική πεπατημένη που στοχεύει στο να μας υποδείξει με ποιους μπορούμε και με ποιους δεν θα έπρεπε να σχετιστούμε. Η φράση «Μη μιλάς με αγνώστους» σημαίνει «Μείνε μακριά από όσους δε γνωρίζεις. Μείνε κοντά στους ανθρώπους που γνωρίζεις. Μείνε κοντά σε ανθρώπους σαν εσένα».
You have heard that phrase uttered by your friends, family, schools and the media for decades. It's a norm. It's a social norm. But it's a special kind of social norm, because it's a social norm that wants to tell us who we can relate to and who we shouldn't relate to. "Don't talk to strangers" says, "Stay from anyone who's not familiar to you. Stick with the people you know. Stick with people like you."
Πόσο ενδιαφέρον είναι κάτι τέτοιο; Δεν είναι αυτό που κάνουμε συνήθως όταν είμαστε στα καλύτερά μας, έτσι; Όταν είμαστε στα καλύτερά μας προσεγγίζουμε ανθρώπους που διαφέρουν από εμάς, γιατί με αυτόν τον τρόπο μαθαίνουμε από ανθρώπους που είναι διαφορετικοί από εμάς.
How appealing is that? It's not really what we do, is it, when we're at our best? When we're at our best, we reach out to people who are not like us, because when we do that, we learn from people who are not like us.
Η δική μου έκφραση για την αξία του να είμαστε με ανθρώπους που διαφέρουν από εμάς είναι «ξενικότητα». Αυτό που θέλω να τονίσω είναι ότι στον σημερινό ψηφιακά εξοικειωμένο κόσμο οι άγνωστοι ειλικρινά δεν είναι το ζήτημα.
My phrase for this value of being with "not like us" is "strangeness," and my point is that in today's digitally intensive world, strangers are quite frankly not the point.
Το ζήτημα που πρέπει να μας ανησυχεί είναι πόση ξενικότητα δεχόμαστε. Γιατί ξενικότητα; Διότι οι κοινωνικές μας σχέσεις διαμεσολαβούνται ολοένα και περισσότερο από δεδομένα, και τα δεδομένα μετατρέπουν τις κοινωνικές μας σχέσεις σε ψηφιακές σχέσεις, κι αυτό σημαίνει ότι οι ψηφιακές μας σχέσεις τώρα εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από την τεχνολογία για να τους προσδώσει μια αίσθηση ευρωστίας, μια αίσθηση ανακάλυψης, μια αίσθηση έκπληξης και απρόσμενου. Γιατί όχι άγνωστοι; Γιατί οι άγνωστοι αποτελούν μέρος ενός κόσμου με αυστηρά καθορισμένα όρια. Ανήκουν σ'έναν κόσμο με ανθρώπους που γνωρίζω έναντι ανθρώπων που δεν γνωρίζω. Και στο πλαίσιο των ψηφιακών μου σχέσεων, ήδη κάνω πράγματα με ανθρώπους που δεν γνωρίζω. Το ερώτημα δεν είναι αν γνωριζόμαστε ή όχι. Το ερώτημα είναι τι μπορώ να κάνω μαζί σας.
The point that we should be worried about is, how much strangeness are we getting? Why strangeness? Because our social relations are increasingly mediated by data, and data turns our social relations into digital relations, and that means that our digital relations now depend extraordinarily on technology to bring to them a sense of robustness, a sense of discovery, a sense of surprise and unpredictability. Why not strangers? Because strangers are part of a world of really rigid boundaries. They belong to a world of people I know versus people I don't know, and in the context of my digital relations, I'm already doing things with people I don't know. The question isn't whether or not I know you. The question is, what can I do with you?
Τι μπορώ να μάθω μαζί σας; Τι μπορούμε να κάνουμε μαζί που ωφελεί αμφότερους; Περνώ πολύ χρόνο σκεπτόμενη πώς αλλάζει το κοινωνικό τοπίο, πώς οι νέες τεχνολογίες δημιουργούν νέους περιορισμούς και νέες ευκαιρίες για τους ανθρώπους. Οι σημαντικότερες αλλαγές που αντικρύζουμε σήμερα αφορούν τα δεδομένα και τον ρόλο τους στη διαμόρφωση των τύπων ψηφιακών σχέσεων που θα μπορούμε να δημιουργήσουμε στο μέλλον. Οι οικονομίες του μέλλοντος εξαρτώνται από αυτό. Η μελλοντική κοινωνική μας ζωή εξαρτάται από αυτό. Η απειλή που πρέπει να μας ανησυχεί δεν είναι οι άγνωστοι.
What can I learn with you? What can we do together that benefits us both? I spend a lot of time thinking about how the social landscape is changing, how new technologies create new constraints and new opportunities for people. The most important changes facing us today have to do with data and what data is doing to shape the kinds of digital relations that will be possible for us in the future. The economies of the future depend on that. Our social lives in the future depend on that. The threat to worry about isn't strangers.
Η απειλή που πρέπει να μας ανησυχεί είναι το κατά πόσο βιώνουμε το αίσθημα ξενικότητας στο βαθμό που θα έπρεπε. Οι ψυχολόγοι και κοινωνιολόγοι του 20ου αιώνα ασχολούνταν με τους αγνώστους αλλά δεν σκέφτονταν εξίσου δυναμικά για τις ανθρώπινες σχέσεις κι επίσης σκέφτονταν αναφορικά με τους αγνώστους στο πλαίσιο πρακτικών επιρροής. Ο Στάνλει Μίλγκραμ που κατά τις δεκατίες των '60 και '70 ο δημιουργός των πειραμάτων μικρόκοσμου τα οποία έγιναν γνωστά με τους έξι βαθμούς διαχωρισμού, υποστήριξε ότι δύο οποιαδήποτε άτομα πιθανόν συνδέονται μεταξύ τους από πέντε έως επτά ενδιάμεσα βήματα. Το επιχείρημα του ήταν ότι οι άγνωστοι βρίσκονται εκεί έξω. Mπορούμε να τους προσεγγίσουμε. Yπάρχουν δρόμοι που μας διευκολύνουν γι αυτό. Ο Μαρκ Γκρανοβέτερ, κοινωνιολόγος στο Στάνφορντ, το 1973 στην έκθεση του «Η δύναμη των χαλαρών δεσμών» υποστήριξε ότι αυτοί οι χαλαροί δεσμοί που αποτελούν μέρος των δικτύων μας, αυτοί οι ξένοι είναι πιο αποτελεσματικοί στο να μας διοχετεύουν πληροφορίες απ'ότι είναι οι ισχυροί μας δεσμοί, οι άνθρωποι που βρίσκονται περισσότερο κοντά μας. Ασκεί επιπλέον κριτική στους ισχυρούς δεσμούς μας όταν λέει ότι αυτοί οι άνθρωποι που βρίσκονται περισσότερο κοντά μας, αυτοί οι ισχυροί δεσμοί στη ζωή μας,
The threat to worry about is whether or not we're getting our fair share of strangeness. Now, 20th-century psychologists and sociologists were thinking about strangers, but they weren't thinking so dynamically about human relations, and they were thinking about strangers in the context of influencing practices. Stanley Milgram from the '60s and '70s, the creator of the small-world experiments, which became later popularized as six degrees of separation, made the point that any two arbitrarily selected people were likely connected from between five to seven intermediary steps. His point was that strangers are out there. We can reach them. There are paths that enable us to reach them. Mark Granovetter, Stanford sociologist, in 1973 in his seminal essay "The Strength of Weak Ties," made the point that these weak ties that are a part of our networks, these strangers, are actually more effective at diffusing information to us than are our strong ties, the people closest to us. He makes an additional indictment of our strong ties when he says that these people who are so close to us, these strong ties in our lives,
έχουν ομογενοποιητική δράση επάνω μας. Προκαλούν ομοιότητα. Οι συνάδελφοι μου στην Intel κι εγώ ασχοληθήκαμε τα τελευταία χρόνια με τους τρόπους με τους οποίους οι ψηφιακές πλατφόρμες αναδιαμορφώνουν την καθημερινή μας ζωή, ποιά είδη νέων συνηθειών είναι εφικτά. Συγκεκριμένα, ερευνήσαμε τα είδη των ψηφιακών πλατφόρμων που μας έχουν διευκολύνει να διαχειριστούμε τα υπάρχοντά μας, τα πράγματα που κάποτε περιοριζόντουσαν μόνο σε μας και τους φίλους μας μέσα στα σπίτια μας, και να τα διαθέσουμε σε ανθρώπους που δεν γνωρίζουμε. Είτε πρόκειται για τα ρούχα μας, τα αυτοκίνητά μας, τα ποδήλατά μας, τα βιβλία ή τη μουσική μας, τώρα, μπορούμε να πάρουμε τα υπάρχοντά μας και να τα διαθέσουμε σε ανθρώπους που δεν έχουμε συναντήσει ποτέ. Σαν συμπέρασμα βγάλαμε ένα πολύ σημαντικό δίδαγμα, ότι δηλαδή καθώς αλλάζουν οι σχέσεις των ανθρώπων προς τα αντικείμενα στη ζωή τους, έτσι αλλάζουν και οι σχέσεις τους με άλλους ανθρώπους. Κι όμως το ένα σύστημα σύστασης μετά το άλλο συνεχίζουν να χάνουν το παιχνίδι.
actually have a homogenizing effect on us. They produce sameness. My colleagues and I at Intel have spent the last few years looking at the ways in which digital platforms are reshaping our everyday lives, what kinds of new routines are possible. We've been looking specifically at the kinds of digital platforms that have enabled us to take our possessions, those things that used to be very restricted to us and to our friends in our houses, and to make them available to people we don't know. Whether it's our clothes, whether it's our cars, whether it's our bikes, whether it's our books or music, we are able to take our possessions now and make them available to people we've never met. And we concluded a very important insight, which was that as people's relationships to the things in their lives change, so do their relations with other people. And yet recommendation system after recommendation system continues to miss the boat.
Συνεχίζει τις προσπάθειες να προβλέψει τι χρειάζομαι σύμφωνα με κάποιον παλιότερο χαρακτηρισμό του ποιος είμαι ή τι έχω ήδη κάνει. Η μια τεχνολογία ασφαλείας μετά την άλλη συνεχίζουν να σχεδιάζουν προστασία δεδομένων ως προς τις απειλές και επιθέσεις κρατώντας με κλειδωμένη μέσα σε πραγματικά δύσκαμπτα είδη σχέσεων. Κατηγορίες όπως «φίλοι» και «οικογένεια» «επαφές» και «συνάδελφοι» δεν μου λένε τίποτα για τις πραγματικές μου σχέσεις. Ένας πιο αποτελεσματικός τρόπος να βλέπω τις σχέσεις μου ίσως είναι ως προς την εγγύτητα και την απόσταση όπου οποιαδήποτε δεδομένη στιγμή, με οποιοδήποτε μεμονομένο άτομο βρίσκομαι και κοντά και μακριά από αυτό το άτομο όλα σε σχέση με το τι επιθυμώ να κάνω αυτή τη στιγμή. Οι άνθρωποι δεν είναι κοντινοί ή μακρινοί. Οι άνθρωποι είναι πάντα ένας συνδυασμός αυτών των δύο και ο συνδυασμός αυτός αλλάζει συνεχώς. Τι θα συνέβαινε εάν οι τεχνολογίες μπορούσαν να παρέμβουν ώστε να διαταραχθεί η ισορροπία συγκεκριμένων τύπων σχέσεων; Τι θα συνέβαινε εάν οι τεχνολογίες μπορούσαν να παρέμβουν ώστε να με βοηθήσουν να βρω το άτομο που χρειάζομαι τώρα; Η ξενικότητα είναι αυτή η βαθμονόμηση της εγγύητητας και της απόστασης που με διευκολύνει να βρω τα άτομα που χρειάζομαι αυτή τη στιγμή, που με διευκολύνει να βρω τις πηγές της οικειότητας, της ανακάλυψης και της έμπνευσης που χρειάζομαι αυτή τη στιγμή. Η ξενικότητα δε σχετίζεται με την συνάντηση αγνώστων. Απλώς τονίζει το γεγονός ότι χρειαζόμαστε να διαταράσσουμε τις ζώνες οικειότητας. Το να αναταράσσουμε αυτές τις ζώνες οικειότητας είναι ένας τρόπος να βλέπουμε την ξενικότητα κι είναι ένα πρόβλημα που αντιμετωπίζουν όχι μόνον τα άτομα σήμερα, αλλά επίσης και οι οργανισμοί, οι οργανισμοί που προσπαθούν να αγκαλιάσουν μαζικά νέες ευκαιρίες. Είτε είσαι ένα πολιτικό κόμμα που επιμένεις, εις βάρος σου, σε μια δύσκαμπτη έννοια του ποιος ανήκει και ποιος δεν ανήκει, είτε είσαι η κυβέρνηση που προστατεύει κοινωνικούς θεσμούς όπως ο γάμος και περιορίζει σε λίγους την πρόσβαση σε αυτούς τους θεσμούς είτε είσαι έφηβη στο υπνοδωμάτιό της που προσπαθεί να σπρώξει τις σχέσεις με τους γονείς της, η ξενικότητα είναι ένας τρόπος να σκεφτείς πώς στρώνουμε το έδαφος σε νέα είδη σχέσεων. Πρέπει ν' αλλάξουμε την πεπατημένη. Πρέπει ν' αλλάξουμε την πεπατημένη ώστε να ενεργοποιήσουμε νέα είδη τεχνολογιών σαν βάση για νέα είδη επιχειρήσεων. Τι ενδιαφέροντα ερωτήματα βρίσκονται μπροστά μας σ' αυτόν τον κόσμο χωρίς αγνώστους; Πώς μπορούμε να σκεφτόμαστε διαφορετικά για τις σχέσεις μας με τους ανθρώπους; Πώς μπορούμε να σκεφτόμαστε διαφορετικά για τις σχέσεις μας με κατανεμημένες ομάδες ανθρώπων; Πώς θα μπορούσαμε να σκεφτούμε διαφορετικά για τις σχέσεις μας με τις τεχνολογίες, πράγματα που ουσιαστικά γίνονται κοινωνικοί μέτοχοι από μόνα τους; Το εύρος αυτών των ψηφιακών σχέσεων είναι εκπληκτικό. Στο πλαίσιο αυτού του ευρύτερου φάσματος ψηφιακών σχέσεων, η ασφαλής αναζήτηση ξενικότητας μπορεί κάλλιστα να είναι μια νέα βάση γι' αυτήν την καινοτομία. Ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)
It continues to try to predict what I need based on some past characterization of who I am, of what I've already done. Security technology after security technology continues to design data protection in terms of threats and attacks, keeping me locked into really rigid kinds of relations. Categories like "friends" and "family" and "contacts" and "colleagues" don't tell me anything about my actual relations. A more effective way to think about my relations might be in terms of closeness and distance, where at any given point in time, with any single person, I am both close and distant from that individual, all as a function of what I need to do right now. People aren't close or distant. People are always a combination of the two, and that combination is constantly changing. What if technologies could intervene to disrupt the balance of certain kinds of relationships? What if technologies could intervene to help me find the person that I need right now? Strangeness is that calibration of closeness and distance that enables me to find the people that I need right now, that enables me to find the sources of intimacy, of discovery, and of inspiration that I need right now. Strangeness is not about meeting strangers. It simply makes the point that we need to disrupt our zones of familiarity. So jogging those zones of familiarity is one way to think about strangeness, and it's a problem faced not just by individuals today, but also by organizations, organizations that are trying to embrace massively new opportunities. Whether you're a political party insisting to your detriment on a very rigid notion of who belongs and who does not, whether you're the government protecting social institutions like marriage and restricting access of those institutions to the few, whether you're a teenager in her bedroom who's trying to jostle her relations with her parents, strangeness is a way to think about how we pave the way to new kinds of relations. We have to change the norms. We have to change the norms in order to enable new kinds of technologies as a basis for new kinds of businesses. What interesting questions lie ahead for us in this world of no strangers? How might we think differently about our relations with people? How might we think differently about our relations with distributed groups of people? How might we think differently about our relations with technologies, things that effectively become social participants in their own right? The range of digital relations is extraordinary. In the context of this broad range of digital relations, safely seeking strangeness might very well be a new basis for that innovation. Thank you. (Applause)