Θυμάμαι να σκέφτομαι: «Αυτό πρόκειται να αλλάξει τα πάντα ως προς το πώς επικοινωνούμε». [Μικρό πράγμα.] [Μεγάλη ιδέα.] [Η Μάργκαρετ Γκάουλντ Στιούαρτ για τον Υπερσύνδεσμο] Ένας υπερσύνδεσμος είναι ένα στοιχείο διεπαφής, και με αυτό εννοώ πως, όταν χρησιμοποιείτε λογισμικό στο τηλέφωνο ή στον υπολογιστή σας πίσω από τη διεπαφή υπάρχει πολύς κώδικας που δίνει όλες τις οδηγίες στον υπολογιστή για τη διαχείρισή του, αλλά οι άνθρωποι αλληλεπιδρούν με αυτή τη διεπαφή. Όταν τον πατάμε, τότε συμβαίνει κάτι. Όταν πρωτοεμφανίστηκαν ήταν αρκετά απλοί και δεν ήταν ιδιαίτερα ελκυστικοί. Οι σχεδιαστές σήμερα έχουν ένα τεράστιο φάσμα επιλογών. Ο υπερσύνδεσμος χρησιμοποιεί τη λεγόμενη γλώσσα σήμανσης, την HTML. Υπάρχει μια μικρή γραμμή κώδικα. Και μετά βάζετε τη διεύθυνση όπου θέλετε να στείλετε το άτομο. Είναι εξαιρετικά εύκολο να μάθεις πώς να το κάνεις. Έτσι, όλες οι αναφορές σε πληροφορίες που βρίσκονται αλλού στο Διαδίκτυο αποτελούν τη διεύθυνση του υπερσυνδέσμου. Όταν πήγαινα σχολείο -- πριν οι άνθρωποι αποκτήσουν ευρεία πρόσβαση στο Διαδίκτυο -- εάν θα έκανα μια ερευνητική εργασία, θα έπρεπε να πάω στη βιβλιοθήκη και αν είχαν το βιβλίο που χρειαζόμουν, τέλεια! Ενίοτε έπρεπε να το «παραγγείλεις», οπότε μπορούσε να πάρει εβδομάδες. Και είναι τρελό να το σκεφτόμαστε τώρα, γιατί, όπως όλες οι μεγάλες καινοτομίες, σύντομα αφότου αποκτήσουμε πρόσβαση σε κάτι, αρχίζουμε να το θεωρούμε δεδομένο. Πίσω στο 1945, υπήρχε αυτός ο τύπος, ο Βανίβαρ Μπους. Εργαζόταν για την κυβέρνηση των ΗΠΑ και μια από τις ιδέες που εξέφρασε ήταν: «Ουάου, οι άνθρωποι δημιουργούμε τόση πολύ πληροφορία και δεν μπορούμε να παρακολουθούμε όλα τα βιβλία που έχουμε διαβάσει ή τις συνδέσεις μεταξύ σημαντικών ιδεών». Κι είχε μια ιδέα που ονομάστηκε «memex», όπου μπορούσατε να δημιουργήσετε μια προσωπική βιβλιοθήκη όλων των βιβλίων και άρθρων στα οποία είχατε πρόσβαση. Και αυτή η ιδέα για τη σύνδεση πηγών κατέλαβε τη φαντασία των ανθρώπων. Αργότερα, στη δεκαετία του 1960, ο Τεντ Νέλσον εγκαινιάζει το Έργο Ζάναντου και είπε: «Τι θα γινόταν αν δεν περιοριζόταν απλώς σε όσα έχω εγώ; Αν μπορούσα να συνδέσω ιδέες και μεγαλύτερο χώρο εργασιών;» Το 1982, ερευνητές του Πανεπιστημίου του Μέριλαντ ανέπτυξαν ένα σύστημα που ονόμασαν HyperTIES. Ήταν οι πρώτοι που χρησιμοποίησαν το ίδιο το κείμενο ως υπερσύνδεσμο. Εκτίμησαν ότι αυτός ο μπλε σύνδεσμος σε γκρίζο φόντο θα λειτουργούσε πολύ καλά ως χρωματική αντίθεση και οι άνθρωποι θα μπορούσαν να το δουν. Η Apple δημιούργησε το HyperCard το 1987. Είχατε αυτές τις στοίβες καρτών, και μπορούσατε να δημιουργήσετε συνδέσμους μεταξύ τους. Το HyperCard ουσιαστικά, σας διευκόλυνε να «πηδάτε» μέσα σε μια ιστορία. Αυτά τα είδη των εννοιών της μη γραμμικής αφήγησης απόκτησαν τεράστια ώθηση όταν ήρθε ο υπερσύνδεσμος, επειδή έδωσαν στους ανθρώπους την ευκαιρία να επηρεάσουν την αφήγηση. Αυτές οι ιδέες και ανακαλύψεις, μεταξύ άλλων, ενέπνευσαν τον Τιμ Μπέρνερς-Λι, τον εφευρέτη του World Wide Web. Ο υπερσύνδεσμος σχεδόν μοιάζει σαν ένα τουβλάκι LEGO, αυτό το πολύ βασικό δομικό στοιχείο σε ένα πολυσύνθετο δίκτυο συνδέσμων που υπάρχουν σε όλον τον κόσμο. Λόγω του τρόπου κατασκευής των πρώτων υπερσυνδέσμων, είχαν σκοπό να μην χρησιμοποιούνται μόνο από πολλούς ανθρώπους, αλλά και να δημιουργούνται από πολλούς ανθρώπους. Για μένα, είναι ένα από τα πιο δημοκρατικά σχέδια που έχουν ποτέ δημιουργηθεί.
I remember thinking to myself, "This is going to change everything about how we communicate." [Small thing.] [Big idea.] [Margaret Gould Stewart on the Hyperlink] A hyperlink is an interface element, and what I mean by that is, when you're using software on your phone or your computer, there's a lot of code behind the interface that's giving all the instructions for the computer on how to manage it, but that interface is the thing that humans interact with: when we press on this, then something happens. When they first came around, they were pretty simple and not particularly glamorous. Designers today have a huge range of options. The hyperlink uses what's called a markup language -- HTML. There's a little string of code. And then you put the address of where you want to send the person. It's actually remarkably easy to learn how to do. And so, the whole range of references to information elsewhere on the internet is the domain of the hyperlink. Back when I was in school -- this is before people had wide access to the internet -- if I was going to do a research paper, I would have to physically walk to the library, and if they had the book that you needed, great. You sometimes had to send out for it, so the process could take weeks. And it's kind of crazy to think about that now, because, like all great innovations, it's not long after we get access to something that we start to take it for granted. Back in 1945, there was this guy, Vannevar Bush. He was working for the US government, and one of the ideas that he put forth was, "Wow, humans are creating so much information, and we can't keep track of all the books that we've read or the connections between important ideas." And he had this idea called the "memex," where you could put together a personal library of all of the books and articles that you have access to. And that idea of connecting sources captured people's imaginations. Later, in the 1960s, Ted Nelson launches Project Xanadu, and he said, "Well, what if it wasn't just limited to the things that I have? What if I could connect ideas across a larger body of work?" In 1982, researchers at the University of Maryland developed a system they called HyperTIES. They were the first to use text itself as a link marker. They figured out that this blue link on a gray background was going to work really well in terms of contrast, and people would be able to see it. Apple invented HyperCard in 1987. You had these stacks of cards, and you could create links in between the cards. HyperCard actually created the ability to jump around in a story. These kinds of notions of nonlinear storytelling got a huge boost when the hyperlink came along, because it gave people the opportunity to influence the narrative. These ideas and inventions, among others, inspired Tim Berners-Lee, the inventor of the World Wide Web. The hyperlink almost feels like a LEGO block, this very basic building block to a very complex web of connections that exists all around the world. Because of the way that hyperlinks were first constructed, they were intended to be not only used by many people, but created by many people. To me, it's one of the most democratic designs ever created.