Σήμερα θα σας μιλήσω για τα 30 τελευταία χρόνια της αρχιτεκτονικής ιστορίας. Είναι πολλά για να τα συμπτύξεις σε 18 λεπτά.
Today I'm going to speak to you about the last 30 years of architectural history. That's a lot to pack into 18 minutes.
Είναι ένα περίπλοκο θέμα, έτσι θα πάμε απευθείας σε ένα περίπλοκο μέρος: Το Νιου Τζέρσεϊ. Επειδή πριν από 30 χρόνια, είμαι από το Τζέρσεϊ, και ήμουν έξι ετών και ζούσα εκεί στο σπίτι των γονιών μου σε μια πόλη, το Λίβινγκστον, και αυτό ήταν το παιδικό μου υπνοδωμάτιο. Στρίβοντας από το υπνοδωμάτιό μου ήταν το μπάνιο που μοιραζόμουν με την αδελφή μου. Και ανάμεσα στο υπνοδωμάτιό μου και το μπάνιο ήταν ένα μπαλκόνι που έβλεπε στο σαλόνι. Εκεί καθόμασταν όλοι μαζί και βλέπαμε τηλεόραση, έτσι κάθε φορά που πήγαινα από το υπνοδωμάτιό μου στο μπάνιο, με έβλεπαν όλοι, και κάθε φορά που έκανα ντους και επέστρεφα τυλιγμένος με μια πετσέτα, με έβλεπαν όλοι. Τότε ήμουν έτσι. Ήμουν αμήχανος, ανασφαλής, και το μισούσα. Μισούσα αυτή τη διαδρομή, μισούσα αυτό το μπαλκόνι, μισούσα αυτό το δωμάτιο και μισούσα αυτό το σπίτι.
It's a complex topic, so we're just going to dive right in at a complex place: New Jersey. Because 30 years ago, I'm from Jersey, and I was six, and I lived there in my parents' house in a town called Livingston, and this was my childhood bedroom. Around the corner from my bedroom was the bathroom that I used to share with my sister. And in between my bedroom and the bathroom was a balcony that overlooked the family room. And that's where everyone would hang out and watch TV, so that every time that I walked from my bedroom to the bathroom, everyone would see me, and every time I took a shower and would come back in a towel, everyone would see me. And I looked like this. I was awkward, insecure, and I hated it. I hated that walk, I hated that balcony, I hated that room, and I hated that house.
Και αυτή είναι αρχιτεκτονική. (Γέλια) Φτάνει. Αυτή η εντύπωση, αυτά τα αισθήματα που είχα, είναι η δύναμη της αρχιτεκτονικής, επειδή η αρχιτεκτονική δεν έχει να κάνει με μαθηματικά και πολεοδομικές ζώνες. Έχει να κάνει με αυτούς τους σπλαχνικούς, συναισθηματικούς δεσμούς που αισθανόμαστε στα μέρη που καταλαμβάνουμε. Δεν προκαλεί έκπληξη ότι νιώθουμε έτσι, επειδή σύμφωνα με την Υπηρεσία Προστασίας του Περιβάλλοντος, οι Αμερικάνοι περνούν το 90 τοις εκατό του χρόνου τους εντός. Το 90 τοις εκατό του χρόνου μας περιτριγυριζόμαστε από αρχιτεκτονική. Είναι πολύς χρόνος. Αυτό σημαίνει ότι η αρχιτεκτονική μας διαμορφώνει με τρόπους που δεν συνειδητοποιούμε καν.
And that's architecture. (Laughter) Done. That feeling, those emotions that I felt, that's the power of architecture, because architecture is not about math and it's not about zoning, it's about those visceral, emotional connections that we feel to the places that we occupy. And it's no surprise that we feel that way, because according to the EPA, Americans spend 90 percent of their time indoors. That's 90 percent of our time surrounded by architecture. That's huge. That means that architecture is shaping us in ways that we didn't even realize. That makes us a little bit gullible and very, very predictable.
Αυτό μας κάνει λίγο αφελείς και πολύ, πολύ προβλέψιμους. Σημαίνει ότι όταν σας δείξω ένα τέτοιο κτήριο, ξέρω τι σκέφτεστε: Σκέφτεστε «δύναμη» και «σταθερότητα» και «δημοκρατία». Και ξέρω ότι τα σκέφτεστε αυτά επειδή βασίζεται σ' ένα οικοδόμημα που χτίστηκε πριν από 2.500 χρόνια από τους Έλληνες. Είναι ένα κόλπο. Αυτό είναι ένα έναυσμα που χρησιμοποιούν οι αρχιτέκτονες για να σας κάνουν να δημιουργήσετε μια συναισθηματική σύνδεση με τις μορφές με τις οποίες χτίζουμε τα κτήριά μας. Είναι μια προβλέψιμη συναισθηματική σύνδεση, και χρησιμοποιούμε αυτό το κόλπο εδώ και πάρα πολύ καιρό. Το χρησιμοποιήσαμε πριν από [200] χρόνια για να χτίσουμε τράπεζες. Το χρησιμοποιήσαμε τον 19ο αιώνα για να χτίσουμε μουσεία τέχνης. Και τον 20ο αιώνα στην Αμερική, το χρησιμοποιήσαμε για να χτίσουμε σπίτια. Δείτε αυτούς τους σταθερούς, στιβαρούς μικρούς στρατιώτες, να αντιμετωπίζουν τον ωκεανό και να κρατάνε μακριά τα στοιχεία.
It means that when I show you a building like this, I know what you think: You think "power" and "stability" and "democracy." And I know you think that because it's based on a building that was build 2,500 years ago by the Greeks. This is a trick. This is a trigger that architects use to get you to create an emotional connection to the forms that we build our buildings out of. It's a predictable emotional connection, and we've been using this trick for a long, long time. We used it [200] years ago to build banks. We used it in the 19th century to build art museums. And in the 20th century in America, we used it to build houses. And look at these solid, stable little soldiers facing the ocean and keeping away the elements.
Είναι πραγματικά χρήσιμο, επειδή το να χτίζεις πράγματα είναι τρομακτικό. Είναι ακριβό, χρονοβόρο και πολύπλοκο. Αυτοί που χτίζουν πράγματα -- οι κατασκευαστές και οι κυβερνήσεις -- από φυσικού τους φοβούνται την καινοτομία, και θα προτιμούσαν να χρησιμοποιήσουν απλώς αυτές τις φόρμες στις οποίες γνωρίζουν ότι θα ανταποκριθείτε.
This is really, really useful, because building things is terrifying. It's expensive, it takes a long time, and it's very complicated. And the people that build things -- developers and governments -- they're naturally afraid of innovation, and they'd rather just use those forms that they know you'll respond to.
Έτσι καταλήγουμε με τέτοια κτήρια. Αυτό είναι ένα ωραίο κτήριο. Είναι η δημόσια βιβλιοθήκη του Λίβινγκστον που ολοκληρώθηκε το 2004 στην πόλη μου, και, ξέρετε, έχει έναν θόλο, και έχει αυτό το στρογγυλό πράγμα και κολώνες, κόκκινα τούβλα, και μπορείτε να μαντέψετε τι θέλει να πει το Λίβινγκστον με αυτό το κτήριο: Παιδιά, αξίες ακινήτων και ιστορία. Αλλά δεν έχει και τόσο σχέση με το τι κάνει μια βιβλιοθήκη σήμερα. Τον ίδιο χρόνο, το 2004, στην άλλη πλευρά της χώρας, ολοκληρώθηκε μια άλλη βιβλιοθήκη, και φαίνεται έτσι. Είναι στο Σιάτλ. Αυτή η βιβλιοθήκη έχει να κάνει με το πώς καταναλώνουμε τα Μέσα στην ψηφιακή εποχή. Έχει να κάνει με ένα νέο είδος δημόσιου αγαθού για την πόλη, ένα μέρος για συνάθροιση, διάβασμα και μοίρασμα.
That's how we end up with buildings like this. This is a nice building. This is the Livingston Public Library that was completed in 2004 in my hometown, and, you know, it's got a dome and it's got this round thing and columns, red brick, and you can kind of guess what Livingston is trying to say with this building: children, property values and history. But it doesn't have much to do with what a library actually does today. That same year, in 2004, on the other side of the country, another library was completed, and it looks like this. It's in Seattle. This library is about how we consume media in a digital age. It's about a new kind of public amenity for the city, a place to gather and read and share.
Πώς είναι, λοιπόν, δυνατόν ότι την ίδια χρονιά, στην ίδια χώρα, δύο κτήρια, και τα δύο λέγονται βιβλιοθήκες, φαίνονται τόσο διαφορετικά; Η απάντηση είναι ότι η αρχιτεκτονική λειτουργεί με την αρχή του εκκρεμούς. Από τη μία πλευρά είναι η καινοτομία, και οι αρχιτέκτονες συνεχώς σπρώχνουν για νέες τεχνολογίες, νέες τυπολογίες, νέες λύσεις για τον τρόπο που ζούμε σήμερα. Και σπρώχνουμε συνεχώς μέχρι να σας αποξενώσουμε όλους σας. Φοράμε μαύρα, έχουμε μεγάλη κατάθλιψη, νομίζετε ότι είμαστε αξιαγάπητοι, μέσα μας είμαστε πεθαμένοι επειδή δεν έχουμε επιλογή. Πρέπει να πάμε στην άλλη πλευρά και να επαναλάβουμε αυτά τα σύμβολα που ξέρουμε ότι αγαπάτε. Το κάνουμε αυτό, και είστε ευχαριστημένοι, νιώθουμε ξεπουλημένοι, έτσι αρχίζουμε να πειραματιζόμαστε ξανά και σπρώχνουμε το εκκρεμές μπρος πίσω εδώ και 300 χρόνια, σίγουρα τα τελευταία 30 χρόνια.
So how is it possible that in the same year, in the same country, two buildings, both called libraries, look so completely different? And the answer is that architecture works on the principle of a pendulum. On the one side is innovation, and architects are constantly pushing, pushing for new technologies, new typologies, new solutions for the way that we live today. And we push and we push and we push until we completely alienate all of you. We wear all black, we get very depressed, you think we're adorable, we're dead inside because we've got no choice. We have to go to the other side and reengage those symbols that we know you love. So we do that, and you're happy, we feel like sellouts, so we start experimenting again and we push the pendulum back and back and forth and back and forth we've gone for the last 300 years, and certainly for the last 30 years.
Λοιπόν, πριν από 30 χρόνια, μόλις τελείωνε η δεκαετία του '70. Οι αρχιτέκτονες πειραματίζονταν με κάτι που λεγόταν Μπρουταλισμός. Αφορά το τσιμέντο. (Γέλια) Μπορείτε να το μαντέψετε. Μικρά παράθυρα, αποκτηνώνοντας την κλίμακα. Είναι σκληρά πράγματα. Καθώς πηγαίνουμε πιο κοντά στη δεκαετία του '80, αρχίζουμε να επαναλαμβάνουμε αυτά τα σύμβολα. Σπρώχνουμε το εκκρεμές πίσω στην άλλη κατεύθυνση. Παίρνουμε αυτές τις φόρμες που ξέρουμε ότι σας αρέσουν και τις εκσυγχρονίζουμε. Προσθέτουμε νέον και χρησιμοποιούμε παστέλ χρώματα και νέα υλικά. Και σας αρέσει. Δεν μπορούμε να σας δώσουμε αρκετό. Παίρνουμε σύνθετα αντίκες Τσίπεντεϊλ και τα κάνουμε ουρανοξύστες, και οι ουρανοξύστες μπορούν να είναι μεσαιωνικά κάστρα από γυαλί. Οι φόρμες μεγάλωσαν, οι φόρμες έγιναν τολμηρές και πολύχρωμες. Οι νάνοι έγιναν κολώνες. (Γέλια) Φύτρωσαν κύκνοι στις άκρες των κτηρίων. Ήταν τρελό. Αλλά ήταν η δεκαετία του '80, ήταν ωραίο. (Γέλια) Συχνάζουμε σε εμπορικά κέντρα και μετακομίζουμε στα προάστια, και εκεί, στα προάστια, δημιουργούμε τις δικές μας αρχιτεκτονικές φαντασιώσεις. Αυτές οι φαντασιώσεις, μπορεί να είναι Μεσογειακές ή Γαλλικές ή Ιταλικές. (Γέλια) Ίσως με ατελείωτα κριτσίνια.
Okay, 30 years ago we were coming out of the '70s. Architects had been busy experimenting with something called brutalism. It's about concrete. (Laughter) You can guess this. Small windows, dehumanizing scale. This is really tough stuff. So as we get closer to the '80s, we start to reengage those symbols. We push the pendulum back into the other direction. We take these forms that we know you love and we update them. We add neon and we add pastels and we use new materials. And you love it. And we can't give you enough of it. We take Chippendale armoires and we turned those into skyscrapers, and skyscrapers can be medieval castles made out of glass. Forms got big, forms got bold and colorful. Dwarves became columns. (Laughter) Swans grew to the size of buildings. It was crazy. But it's the '80s, it's cool. (Laughter) We're all hanging out in malls and we're all moving to the suburbs, and out there, out in the suburbs, we can create our own architectural fantasies. And those fantasies, they can be Mediterranean or French or Italian. (Laughter) Possibly with endless breadsticks.
Αυτό είναι το θέμα με τον μεταμοντερνισμό. Αυτό είναι το θέμα με τα σύμβολα. Είναι εύκολα, είναι φτηνά, επειδή αντί να φτιάχνουμε μέρη, φτιάχνουμε αναμνήσεις από μέρη. Επειδή ξέρω, και ξέρω ότι όλοι σας ξέρετε, αυτό δεν είναι η Τοσκάνη. Είναι το Οχάιο. (Γέλια)
This is the thing about postmodernism. This is the thing about symbols. They're easy, they're cheap, because instead of making places, we're making memories of places. Because I know, and I know all of you know, this isn't Tuscany. This is Ohio. (Laughter)
Οι αρχιτέκτονες απογοητεύονται, και αρχίζουμε να σπρώχνουμε το εκκρεμές πίσω προς την άλλη κατεύθυνση. Στα τέλη της δεκαετίας του '80 και τις αρχές του '90, αρχίζουμε να πειραματιζόμαστε με κάτι που ονομάζεται αποδόμηση. Βγάλαμε τα ιστορικά σύμβολα, βασιζόμαστε σε νέες τεχνικές σχεδιασμού με τη βοήθεια υπολογιστή, και βρίσκουμε νέες συνθέσεις, φόρμες να συντρίβονται σε φόρμες. Είναι ακαδημαϊκό και μεθυστικό, δεν είναι καθόλου δημοφιλές, σας αποξενώνουμε τελείως. Κανονικά, το εκκρεμές απλώς θα επέστρεφε στην άλλη κατεύθυνση. Και μετά συνέβη κάτι εκπληκτικό.
So architects get frustrated, and we start pushing the pendulum back into the other direction. In the late '80s and early '90s, we start experimenting with something called deconstructivism. We throw out historical symbols, we rely on new, computer-aided design techniques, and we come up with new compositions, forms crashing into forms. This is academic and heady stuff, it's super unpopular, we totally alienate you. Ordinarily, the pendulum would just swing back into the other direction. And then, something amazing happened.
Το 1997 άνοιξε αυτό το κτήριο. Αυτό είναι το Γκούγκενχαϊμ Μπιλμπάο, του Φράκνκ Γκέρι. Αυτό το κτήριο αλλάζει θεμελιωδώς τη σχέση του κόσμου με την αρχιτεκτονική. Ο Πολ Γκόλντμπεργκερ είπε ότι το Μπιλμπάο ήταν μία από αυτές τις σπάνιες στιγμές όταν οι κριτικοί, οι ακαδημαϊκοί, και το κοινό συμφωνούσαν απόλυτα για ένα κτήριο. Οι Νιου Γιορκ Τάιμς αποκάλεσαν αυτό το κτήριο ένα θαύμα. Ο τουρισμός στο Μπιλμπάο αυξήθηκε κατά 2.500 τοις εκατό μετά την ολοκλήρωση αυτού του κτηρίου. Ξαφνικά, όλοι θέλουν ένα από αυτά τα κτήρια: το Λος Άντζελες, το Σιάτλ, το Σικάγο, η Νέα Υόρκη, το Κλίβελαντ, το Σπρινγκφιλντ. (Γέλια) Όλοι θέλουν ένα και ο Γκέρι είναι παντού. Είναι ο πρώτος μας αρχιτέκτονας σταρ.
In 1997, this building opened. This is the Guggenheim Bilbao, by Frank Gehry. And this building fundamentally changes the world's relationship to architecture. Paul Goldberger said that Bilbao was one of those rare moments when critics, academics, and the general public were completely united around a building. The New York Times called this building a miracle. Tourism in Bilbao increased 2,500 percent after this building was completed. So all of a sudden, everybody wants one of these buildings: L.A., Seattle, Chicago, New York, Cleveland, Springfield. (Laughter) Everybody wants one, and Gehry is everywhere. He is our very first starchitect.
Πώς είναι δυνατόν αυτές οι φόρμες -- είναι άγριες και ριζοσπαστικές -- πώς είναι δυνατόν να έχουν γίνει πανταχού παρούσες σε όλον τον κόσμο; Συνέβη επειδή τα μέσα τούς έκαναν να δράσουν με τόση επιτυχία ώστε γρήγορα μας δίδαξαν ότι οι φόρμες αυτές σημαίνουν πολιτισμό και τουρισμό. Δημιουργήσαμε μια συναισθηματική αντίδραση σε αυτές τις φόρμες. Όπως και κάθε δήμαρχος στον κόσμο. Κάθε δήμαρχος ήξερε ότι αν είχε αυτές τις φόρμες, θα είχε πολιτισμό και τουρισμό.
Now, how is it possible that these forms -- they're wild and radical -- how is it possible that they become so ubiquitous throughout the world? And it happened because media so successfully galvanized around them that they quickly taught us that these forms mean culture and tourism. We created an emotional reaction to these forms. So did every mayor in the world. So every mayor knew that if they had these forms, they had culture and tourism.
Αυτό το φαινόμενο στην αλλαγή της νέας χιλιετίας συνέβη σε μερικούς άλλους αρχιτέκτονες σταρ. Συνέβη στη Ζάχα και συνέβη στον Λίμπεσκιντ, και αυτό που συνέβη σε αυτούς τους λίγους εκλεκτούς αρχιτέκτονες στην αλλαγή της νέας χιλιετίας θα μπορούσε να αρχίσει να συμβαίνει σε ολόκληρο το πεδίο της αρχιτεκτονικής, καθώς τα ψηφιακά μέσα αρχίζουν να αυξάνουν την ταχύτητα που καταναλώνουμε την πληροφορία. Επειδή σκεφτείτε πώς καταναλώνετε την αρχιτεκτονική. Πριν από χίλια χρόνια, θα έπρεπε να περπατήσετε στο επόμενο χωριό για να δείτε ένα κτήριο. Η μεταφορά γίνεται πιο γρήγορη: Μπορείτε να πάρετε το καράβι, το αεροπλάνο, να γίνετε τουρίστας. Η τεχνολογία γίνεται πιο γρήγορη: το βλέπετε στην εφημερίδα, στην τηλεόραση, μέχρι που στο τέλος γινόμαστε όλοι φωτογράφοι αρχιτεκτονικής, και το κτήριο εξαϋλώνεται από το σημείο. Η αρχιτεκτονική είναι τώρα παντού, και αυτό σημαίνει ότι η ταχύτητα της επικοινωνίας επιτέλους έφτασε την ταχύτητα της αρχιτεκτονικής.
This phenomenon at the turn of the new millennium happened to a few other starchitects. It happened to Zaha and it happened to Libeskind, and what happened to these elite few architects at the turn of the new millennium could actually start to happen to the entire field of architecture, as digital media starts to increase the speed with which we consume information. Because think about how you consume architecture. A thousand years ago, you would have had to have walked to the village next door to see a building. Transportation speeds up: You can take a boat, you can take a plane, you can be a tourist. Technology speeds up: You can see it in a newspaper, on TV, until finally, we are all architectural photographers, and the building has become disembodied from the site. Architecture is everywhere now, and that means that the speed of communication has finally caught up to the speed of architecture.
Επειδή η αρχιτεκτονική κινείται αρκετά γρήγορα. Δεν χρειάζεται πολύς χρόνος να σκεφτείτε ένα κτήριο. Χρειάζεται πολύς χρόνος να χτιστεί ένα κτήριο, τρία ή τέσσερα χρόνια, και στο μεταξύ, ένας αρχιτέκτονας θα σχεδιάσει δύο ή οκτώ ή εκατό άλλα κτήρια πριν να μάθει αν αυτό το κτήριο που σχεδίασε πριν από τέσσερα χρόνια ήταν επιτυχία ή όχι. Αυτό είναι επειδή δεν υπήρξε ποτέ καλός βρόχος ανάδρασης στην αρχιτεκτονική. Έτσι καταλήγουμε με τέτοια κτήρια. Ο μπρουταλισμός δεν ήταν ένα κίνημα δύο ετών, ήταν ένα κίνημα 20 ετών. Επί 20 χρόνια, παράγαμε τέτοια κτήρια επειδή δεν είχαμε ιδέα πόσο τα μισούσατε. Δεν θα ξανασυμβεί ποτέ, νομίζω, επειδή ζούμε στο χείλος της μεγαλύτερης επανάστασης στην αρχιτεκτονική από την εφεύρεση του τσιμέντου, του ατσαλιού, ή του ασανσέρ, και είναι μια επανάσταση των Μέσων.
Because architecture actually moves quite quickly. It doesn't take long to think about a building. It takes a long time to build a building, three or four years, and in the interim, an architect will design two or eight or a hundred other buildings before they know if that building that they designed four years ago was a success or not. That's because there's never been a good feedback loop in architecture. That's how we end up with buildings like this. Brutalism wasn't a two-year movement, it was a 20-year movement. For 20 years, we were producing buildings like this because we had no idea how much you hated it. It's never going to happen again, I think, because we are living on the verge of the greatest revolution in architecture since the invention of concrete, of steel, or of the elevator, and it's a media revolution.
Η θεωρία μου είναι ότι όταν εφαρμόζετε τα Μέσα σε αυτό το εκκρεμές, αρχίζει να ταλαντεύεται όλο και γρηγορότερα, μέχρι να φτάσει και στα δύο άκρα σχεδόν ταυτόχρονα, και αυτό θολώνει αποτελεσματικά τη διαφορά ανάμεσα στην καινοτομία και το σύμβολο, ανάμεσά μας, τους αρχιτέκτονες, κι εσάς, το κοινό. Τώρα μπορούμε να κάνουμε σχεδόν στιγμιαία, συναισθηματικά φορτισμένα σύμβολα από κάτι που είναι ολοκαίνουργιο.
So my theory is that when you apply media to this pendulum, it starts swinging faster and faster, until it's at both extremes nearly simultaneously, and that effectively blurs the difference between innovation and symbol, between us, the architects, and you, the public. Now we can make nearly instantaneous, emotionally charged symbols out of something that's brand new.
Ας σας δείξω πώς γίνεται αυτό σε ένα έργο που ολοκλήρωσε πρόσφατα η εταιρεία μου. Μας προσέλαβαν για να αντικαταστήσουμε αυτό το κτήριο, που κάηκε. Αυτό είναι το κέντρο μιας πόλης που λέγεται Πάινς στο νησί Φάιρ στην πολιτεία της Νέας Υόρκης. Είναι μια κοινότητα παραθεριστών. Προτείναμε ένα κτήριο που ήταν τολμηρό, που ήταν διαφορετικό από όλες τις φόρμες που είχε συνηθίσει η κοινότητα, και φοβηθήκαμε και ο πελάτης μας φοβόταν και η κοινότητα φοβόταν, έτσι δημιουργήσαμε μια σειρά από φωτορεαλιστικές αποδόσεις και τις βάλαμε στο Facebook, τις βάλαμε στο Instagram, και αφήσαμε τον κόσμο να κάνει αυτό που κάνει: να τη μοιραστεί, να σχολιάσει, να του αρέσει, να τη μισήσει. Αλλά αυτό σήμαινε ότι δύο χρόνια πριν ολοκληρωθεί το κτήριο, ήταν ήδη κομμάτι της κοινότητας, έτσι όταν οι αποδόσεις έμοιαζαν ακριβώς όπως το τελικό προϊόν, δεν υπήρχαν εκπλήξεις. Αυτό το κτήριο ήταν ήδη κομμάτι αυτής της κοινότητας, και μετά εκείνο το πρώτο καλοκαίρι, όταν ο κόσμος άρχισε να φτάνει και να μοιράζεται το κτήριο στα κοινωνικά μέσα, το κτήριο σταμάτησε να είναι απλώς ένα οικοδόμημα και έγινε μέσο, επειδή αυτές δεν είναι απλώς φωτογραφίες ενός κτηρίου, είναι οι δικές σας φωτογραφίες ενός κτηρίου. Και καθώς τις χρησιμοποιείτε για να πείτε την ιστορία σας, γίνονται κομμάτι της προσωπικής σας αφήγησης, και αυτό που κάνετε είναι να βραχυκυκλώνετε όλη τη συλλογική μας μνήμη, και κάνετε αυτά τα φορτισμένα σύμβολα για να τα καταλάβουμε. Αυτό σημαίνει ότι δεν χρειαζόμαστε πια τους Έλληνες να μας πουν τι να σκεφτούμε για την αρχιτεκτονική. Μπορούμε να συζητήσουμε τις σκέψεις μας για την αρχιτεκτονική, επειδή τα ψηφιακά Μέσα δεν άλλαξαν μόνο τη σχέση μεταξύ μας, άλλαξαν τη σχέση μεταξύ μας και των κτηρίων. Σκεφτείτε για μια στιγμή τους βιβλιοθηκάριους στο Λίβινγκστον. Αν αυτό το κτήριο χτιζόταν σήμερα, το πρώτο πράγμα που θα έκαναν θα ήταν να αναζητήσουν στο διαδίκτυο για «νέες βιβλιοθήκες». Θα βομβαρδίζονταν από παραδείγματα πειραματισμού, καινοτομίας, επέκτασης των ορίων του τι μπορεί να είναι μια βιβλιοθήκη. Αυτό είναι πολεμοφόδιο. Είναι πολεμοφόδιο που μπορούν να πάρουν μαζί τους στον δήμαρχο του Λίβινγκστον, στους κατοίκους του Λίβινγκστον, και να πουν ότι δεν υπάρχει μία μόνο απάντηση στο τι είναι σήμερα μια βιβλιοθήκη. Ας γίνουμε κομμάτι του. Η αφθονία του πειραματισμού τους δίνει την ελευθερία να κάνουν το δικό τους πείραμα.
Let me show you how this plays out in a project that my firm recently completed. We were hired to replace this building, which burned down. This is the center of a town called the Pines in Fire Island in New York State. It's a vacation community. We proposed a building that was audacious, that was different than any of the forms that the community was used to, and we were scared and our client was scared and the community was scared, so we created a series of photorealistic renderings that we put onto Facebook and we put onto Instagram, and we let people start to do what they do: share it, comment, like it, hate it. But that meant that two years before the building was complete, it was already a part of the community, so that when the renderings looked exactly like the finished product, there were no surprises. This building was already a part of this community, and then that first summer, when people started arriving and sharing the building on social media, the building ceased to be just an edifice and it became media, because these, these are not just pictures of a building, they're your pictures of a building. And as you use them to tell your story, they become part of your personal narrative, and what you're doing is you're short-circuiting all of our collective memory, and you're making these charged symbols for us to understand. That means we don't need the Greeks anymore to tell us what to think about architecture. We can tell each other what we think about architecture, because digital media hasn't just changed the relationship between all of us, it's changed the relationship between us and buildings. Think for a second about those librarians back in Livingston. If that building was going to be built today, the first thing they would do is go online and search "new libraries." They would be bombarded by examples of experimentation, of innovation, of pushing at the envelope of what a library can be. That's ammunition. That's ammunition that they can take with them to the mayor of Livingston, to the people of Livingston, and say, there's no one answer to what a library is today. Let's be a part of this. This abundance of experimentation gives them the freedom to run their own experiment.
Όλα είναι τώρα διαφορετικά. Οι αρχιτέκτονες δεν είναι πια αυτά τα μυστηριώδη πλάσματα που χρησιμοποιούν μεγάλες λέξεις και πολύπλοκα σχέδια, κι εσείς δεν είστε το άμοιρο κοινό, ο καταναλωτής που δεν θα δεχτεί τίποτα αν δεν έχει δει. Οι αρχιτέκτονες μπορούν να σας ακούσουν, και δεν πτοείστε από την αρχιτεκτονική. Αυτό σημαίνει ότι αυτό το εκκρεμές που ταλαντεύεται μπρος πίσω, από το ένα στυλ στο άλλο, από τη μία κίνηση στην άλλη, είναι άσχετο. Μπορούμε να πάμε μπροστά, και να βρούμε σχετικές λύσεις στα προβλήματα της κοινωνίας. Αυτό είναι το τέλος της αρχιτεκτονικής ιστορίας, και αυτό σημαίνει ότι τα κτήρια του αύριο θα φαίνονται πολύ διαφορετικά από τα σημερινά κτήρια. Σημαίνει ότι ένας δημόσιος χώρος στην αρχαία πόλη της Σεβίλης μπορεί να είναι μοναδικός και φτιαγμένος με τον τρόπο που λειτουργεί μια μοντέρνα πόλη. Σημαίνει ότι ένα στάδιο στο Μπρούκλιν μπορεί να είναι ένα στάδιο στο Μπρούκλιν, όχι κάποια ιστορική απομίμηση με κόκκινα τούβλα από αυτό που νομίζουμε ότι θα έπρεπε να είναι ένα στάδιο. Σημαίνει ότι τα ρομπότ θα χτίσουν τα κτήριά μας, επειδή είμαστε επιτέλους έτοιμοι για τις φόρμες που θα παράγουν. Σημαίνει ότι τα κτήρια θα ακολουθήσουν τις ιδιοτροπίες της φύσης αντί για το αντίστροφο. Σημαίνει ότι ένα πάρκινγκ στο Μαϊάμι Μπιτς στη Φλόριντα, θα μπορεί να είναι ένα μέρος για αθλητισμό και για γιόγκα και μπορείτε μέχρι και να παντρευτείτε εκεί αργά το βράδυ. (Γέλια) Σημαίνει ότι τρεις αρχιτέκτονες μπορούν να ονειρευτούν κολύμβηση στο Ανατολικό ποτάμι της Νέας Υόρκης, και μετά να συλλέξουν σχεδόν μισό εκατομμύριο δολάρια από μια κοινότητα που μαζεύτηκε για τον σκοπό τους, όχι πια πελάτες. Σημαίνει ότι κανένα κτήριο δεν είναι πολύ μικρό για καινοτομία, όπως αυτό το μικρό περίπτερο ταράνδων που είναι τόσο μυώδες και νευρώδες όσο τα ζώα που είναι σχεδιασμένο να παρατηρεί. Σημαίνει ότι ένα κτήριο δεν χρειάζεται να είναι όμορφο για να είναι αξιαγάπητο, όπως αυτό το άσχημο μικρό κτήριο στην Ισπανία, όπου οι αρχιτέκτονες έσκαψαν μια τρύπα, τη γέμισαν με σανό, και μετά έριξαν τσιμέντο γύρω της, και όταν στέγνωσε το τσιμέντο, φώναξαν κάποιον για να καθαρίσει το σανό έτσι αυτό που έμεινε όταν τελείωσε είναι αυτό το απαίσιο δωματιάκι που είναι γεμάτο από αποτυπώματα και γρατσουνιές από το πώς φτιάχτηκε το μέρος αυτό, και αυτό έγινε το πιο μεγαλειώδες μέρος για να παρακολουθήσετε ένα ισπανικό ηλιοβασίλεμα.
Everything is different now. Architects are no longer these mysterious creatures that use big words and complicated drawings, and you aren't the hapless public, the consumer that won't accept anything that they haven't seen anymore. Architects can hear you, and you're not intimidated by architecture. That means that that pendulum swinging back and forth from style to style, from movement to movement, is irrelevant. We can actually move forward and find relevant solutions to the problems that our society faces. This is the end of architectural history, and it means that the buildings of tomorrow are going to look a lot different than the buildings of today. It means that a public space in the ancient city of Seville can be unique and tailored to the way that a modern city works. It means that a stadium in Brooklyn can be a stadium in Brooklyn, not some red-brick historical pastiche of what we think a stadium ought to be. It means that robots are going to build our buildings, because we're finally ready for the forms that they're going to produce. And it means that buildings will twist to the whims of nature instead of the other way around. It means that a parking garage in Miami Beach, Florida, can also be a place for sports and for yoga and you can even get married there late at night. (Laughter) It means that three architects can dream about swimming in the East River of New York, and then raise nearly half a million dollars from a community that gathered around their cause, no one client anymore. It means that no building is too small for innovation, like this little reindeer pavilion that's as muscly and sinewy as the animals it's designed to observe. And it means that a building doesn't have to be beautiful to be lovable, like this ugly little building in Spain, where the architects dug a hole, packed it with hay, and then poured concrete around it, and when the concrete dried, they invited someone to come and clean that hay out so that all that's left when it's done is this hideous little room that's filled with the imprints and scratches of how that place was made, and that becomes the most sublime place to watch a Spanish sunset. Because it doesn't matter if a cow builds our buildings
Επειδή δεν έχει σημασία αν μια αγελάδα χτίζει τα κτήριά μας ή αν ένα ρομπότ χτίζει τα κτήριά μας. Δεν έχει σημασία πώς χτίζουμε, σημασία έχει τι χτίζουμε. Οι αρχιτέκτονες γνωρίζουν ήδη πώς να κάνουν κτήρια που είναι πιο πράσινα και πιο έξυπνα και πιο φιλικά. Απλώς σας περιμέναμε να τα θέλετε. Και τελικά, δεν είμαστε πια σε αντίπαλες θέσεις. Βρείτε έναν αρχιτέκτονα, προσλάβετε έναν αρχιτέκτονα, δουλέψτε μαζί μας να σχεδιάσουμε καλύτερα κτήρια, καλύτερες πόλεις και έναν καλύτερο κόσμο, επειδή έχει μεγάλη σημασία. Τα κτήρια δεν αντικατοπτρίζουν μόνο την κοινωνία μας, τη διαμορφώνουν μέχρι τα μικρότερα μέρη: τις τοπικές βιβλιοθήκες, τα σπίτια όπου μεγαλώνουμε τα παιδιά μας, και το πώς πάνε από το υπνοδωμάτιο στο μπάνιο.
or a robot builds our buildings. It doesn't matter how we build, it matters what we build. Architects already know how to make buildings that are greener and smarter and friendlier. We've just been waiting for all of you to want them. And finally, we're not on opposite sides anymore. Find an architect, hire an architect, work with us to design better buildings, better cities, and a better world, because the stakes are high. Buildings don't just reflect our society, they shape our society down to the smallest spaces: the local libraries, the homes where we raise our children, and the walk that they take from the bedroom to the bathroom.
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)