Me and the boy wear the same shoe size. He wants a pair of Air Jordan 4s for Christmas. I buy them, and then I steal them from his closet, like a twisted Grinch-themed episode of "Black-ish."
אני והילד לובשים אותה מידת נעליים. הוא רוצה זוג אייר ג'ורדן 4 לחג המולד. אני קונה אותם, ואז אני גונב אותם מהארון שלו, כמו פרק מעוות של "שחור-כזה".
(Laughter)
(צחוק)
The kicks are totems to my youth. I wear them like mercury on my Black man feet. I can't get those young freedom days back fast enough. Last time I was really fast I was 16, outrunning a doorman on the Upper East Side. He caught me vandalizing his building, not even on some artsy stuff, just ... stupid. Of all the genders, boys are the stupidest.
הנעליים הן אלילים לנעוריי. אני לובש אותם כמו כספית על הרגליים השחורות שלי. אני לא יכול להשיג את ימי החופש הישנים שלי חזרה מספיק מהר. בפעם האחרונה שהייתי ממש מהיר הייתי בן 16, בורח מהשוער באפר איסט סייד. הוא תפס אותי משחית את הבניין שלו, אפילו לא על דברים אומנותיים, רק ... טיפשות. מכל המגדרים, בנים הם הכי טיפשים.
(Laughter)
(צחוק)
Sixteen was a series of barely getting away and never telling my parents. I assume that my son is stewarding this tradition well. Sixteen was "The Low End Theory" and Marvin Gaye on repeat. Sixteen is younger than Trayvon and older than Emmett Till. At the DMV, my boy's in line to officially enter his prime suspect years: young, brown and behind the wheel, a moving semaphore, signaling the threat of communities from below. On top of the food chain, humans have no natural predator, but America plays out something genetically embedded and instinctual in its appetite for the Black body. America guns down Black bodies and then walks around them, bored, like laconic lions next to half-eaten gazelles, bloody lips ... "America and the Black Body" on some Nat Geo shit.
שש עשרה היה סדרה של בקושי להתחמק ואף פעם לא לספר להורים שלי. אני מניח שבני שומר על המסורת הזו היטב. שש עשרה היה "תורת הקצה הנמוך" ומרווין גיי שוב ושוב. שש עשרה צעיר יותר מטרייוון ומבוגר מאמט טיל. במשרד הרישוי, הילד שלי בדרך להיכנס לשנות החשוד שלו באופן רשמי: צעיר, חום ומאחורי ההגה, משתנה נע, שמסמן את האיום של הקהילות מלמטה. בראש שרשרת המזון, לבני אדם אין טורף טבעי, אבל לאמריקה יש משהו מוטמע גנטית ואינסטינקטואלית בתיאבון שלה לגוף השחור. אמריקה יורה בגופות שחורות ואז מסתובב סביבם, משועממת, כמו אריות לקוניים ליד צבאים שנאכלו למחצה, שפתיים עקובות מדם ... "אמריקה והגוף השחור" כמו ב Nat Geo.
Well, he passes his road test at the DMV. He does this strut C-Walk broken "Fortnite" thing on the way in to finish his paperwork, true joy and calibrated cool under the eye of my filming iPhone, the victory dance of someone who has just salvaged a draw. He's earned this win, but he's so 16 he can't quite let his body be fully free.
ובכן, הוא עובר את מבחן הדרך שלו במשרד הרישוי. הוא מחקה ריקוד מפורטנייט. בדרך לסיים את הניירת שלו, שמחה אמיתית ורוגע מחושב תחת עינו של האייפון המצלם שלי, ריקוד הניצחון של מישהו שרק הציל תיקו. הוא הרוויח את הניצחון הזה, אבל הוא כל כך בן 16 הוא עדיין לא יכול לתת לגוף שלו להיות חופשי לחלוטין.
When he's three, I'm in handcuffs in downtown Oakland. Five minutes ago, I was illegally parked. Now I'm in the back of a squad car, considering the odds that I'm going to die here, 15 minutes away from my son who expects that in 18 minutes, daddy's gonna pick him up from preschool. There are no pocket-size cameras to capture this moment, so. I learned a lot of big words when I was 16 getting ready for the SAT, but none of them come to me now. In the police car, the only thing that really speaks is my skin.
כשהוא בן שלוש, אני באזיקים במרכז אוקלנד. לפני חמש דקות חניתי שלא כחוק. עכשיו אני נמצא בחלק האחורי של הניידת, חושב על הסיכוי שאמות כאן, 15 דקות מהבן שלי שמצפה שבעוד 18 דקות, אבא יאסוף אותו מהגן. אין מצלמות בגודל כיס לתפוס את הרגע הזה. למדתי המון מילים מסובכות כשהייתי בת 16 והתכוננתי לפסיכומטרי, אבל אני לא זוכר אף אחת מהן עכשיו. בניידת הדבר היחיד שבאמת מדבר זה העור שלי.
I know this: I was parked on a bus zone on 12th and Broadway, running to the ATM on the corner. I pull the cash out just as a police car pulls up behind me, give him the "Aw shucks, my bad," that earnest Black man face. He waits till I'm back in the car and then hits the siren, takes my license with his hand on the gun, comes back two minutes later, gun drawn, another patrol car now, four cops now, my face on the curb, hands behind my back, shackled. I'm angry and humiliated, only until I'm scared and then sad. I smell like the last gasp before my own death. I think how long the boy will wait before he realizes that daddy is not on his way. I think his last barely formed memory of me will be the story of how I never came for him.
אני יודע את זה: חניתי באזור אוטובוס ב- 12 וברודווי, רץ לכספומט בפינה. אני מוציא את הכסף בדיוק כשמכונית משטרה עוצרת מאחורי, אומר לו "אופס, טעות שלי" עם הפנים השחורות והכנות. הוא מחכה עד שאחזור לרכב ואז מפעיל את הסירנה, לוקח את הרישיון שלי עם היד על האקדח, חוזר כעבור שתי דקות, אקדח שלוף, עוד ניידת עכשיו עם ארבעה שוטרים, הפנים שלי על שפת המדרכה, ידיי מאחורי גבי, כבולות. אני כועס ומושפל, רק עד שאני מפחד ואז עצוב. אני מריח כמו ההתנשפות האחרונה לפני מותי. אני חושב כמה זמן הילד יחכה לפני שהוא מבין שאבא לא בדרך הביתה. אני חושב שהזכרון האחרון שלו ממני, שבקושי נוצר יהיה הסיפור על איך מעולם לא באתי לאסוף אותו.
I try to telepathically say goodbye. The silence brings me no peace. The quiet makes it hard to rest. In the void there is anger mushrooming in the moss at the base of my thoughts, a fungus growing on the spine of my freedom attempts. I'm free from all except contempt, the spirit of an unarmed civilian in the time of civil unrest, no peace, just Marvin Gaye falsettos arching like a broken-winged sparrow, competing against the empty sirens, singing the police. Apparently some cat from Richmond had a warrant out on him, and when the cop says my name to dispatch, dude doesn't hear "Marc Joseph," he hears "Mike Johnson." I count seven cars and 18 cops on the corner now, a pride around a pound of flesh. By the grace of God, I'm not fed to the beast today. Magnanimously, the first cop makes sure to give me a ticket for parking in a bus zone, before he sets me free.
אני מנסה להיפרד טלפתית. השקט לא מביא לי שום שלווה. השקט מקשה על מנוחה. בריק יש פטריות כעס שצצות מטחב בבסיס המחשבות שלי, פטריה שגדלה על בסיס החופש שלי. אני חופשי מכל חוץ מבוז, רוחו של אזרח לא חמוש בזמן אי שקט אזרחי, אין שלום, רק פלסטואים של מרווין גיי קמורים כמו דרור שבור כנפיים, מתחרה נגד הסירנות הריקות, שר את המשטרה. כנראה היה צו מעצר על איזה בחור מריצ'מונד, וכשהשוטר אומר את שמי ברדיו, חביבי לא שומע "מארק ג'וזף", אלא "מייק גונסון." אני סופר שבע מכוניות ו -18 שוטרים בפינה עכשיו, גאווה סביב קילוגרם בשר. בחסדי האל, אני לא מוגש כמזון לחיה היום. בכבוד רב, השוטר הראשון דואג לתת לי דו"ח על חניה באזור אוטובוס, לפני שהוא משחרר אותי.
The boy is 16. He has a license to drive in the hollow city, enough body to fill my shoes. I have grey in my beard, and it tells the truth. He can navigate traffic in the age of autonomous vehicles. You know, people say "the talk," like the thing happens just once, like my memory's been erased and my internet is broken, like I can't read today's martyred name, like today's the day that I don't love my son enough to tell him, "Bro, I really don't care about your rights, yo. Your mission is to get home to me. Live to tell me the story, boy. Get home to me."
הילד בן 16. יש לו רישיון לנהיגה בעיר החלולה, מספיק גוף בשביל למלא את הנעליים שלי. הזקן שלי מאפיר, והוא אומר את האמת. הוא יכול לנווט בתנועה בעידן הרכבים האוטונומיים. אתה יודע, אנשים אומרים "הדיבור" כאילו הדבר קורה רק פעם אחת, כאילו הזיכרון שלי נמחק והאינטרנט שלי מקולקל, ואינני יכול לקרוא את שם הקדוש המעונה האחרון כאילו היום הוא היום שאני לא אוהב מספיק את בני כדי להגיד לו "אחי, לא אכפת לי מהזכויות שלך, יו." המשימה שלך היא לחזור אלי הביתה. לחיות כדי לספר לי את הסיפור, בני. בוא אלי הביתה."
Today's talk is mostly happening in my head as he pulls onto the freeway and Marvin Gaye comes on the radio. I'm wearing the boy's shoes, and the tune in my head is the goodbye that I almost never said, a goodbye the length of a requiem, a kiss, a whiff of his neck, the length of a revelation and a request flying high in the friendly sky without ever leaving the ground. My pain is a walking bass line, a refrain, placated stress against the fading baseline.
השיחה של היום ברובה מתרחשת בראשי כשהוא עולה לכביש המהיר ומרווין גיי עולה ברדיו. אני נועל את נעליו, והמנגינה בראשי היא ה-להתראות שכמעט אף פעם לא אמרתי להתראות באורך של רקוויאם, נשיקה, ריח צווארו, באורך ההתגלות ובקשה עפה לגובה בשמיים הידידותיים מבלי להמריא. הכאב שלי הוא קו בסיס מהלך, הסתייגות, מתח מפויס כנגד קו הבסיס הדועך.
Listen, this is not to be romantic, but to assert a plausible scenario for the existential moment. Driving while Black is its own genre of experience. Ask Marvin. It may not be the reason why you sing like an angel, but it surely has something to do with why heaven bends to your voice. The boy driving, the cop in the rearview mirror is a ticket to ride or die. When you give a Black boy "the talk," you pray he is of the faction of the fraction that survives. You pitch him the frequency of your telepathic goodbye, channel the love sustained in Marvin's upper register under his skullcap. Black music at its best is an exploded black hole responding to the call of America at its worst. Strike us down, the music lives, dark, like tar or tobacco or cotton in muddy water.
שמע, כל זה לא כדי להיות רומנטי, אלא כדי להעלות תרחיש אפשרי לרגע הקיומי. לנהוג בזמן שחורות הוא ז'אנר חוויתי משלו. תשאלו את מרווין. יתכן שזו לא הסיבה למה אתה שר כמו מלאך, אבל אין ספק שזה קשור מדוע גן עדן מתכופף לקולך. הילד נוהג, השוטר במראה האחורית הוא כרטיס לחופש או למוות. כשאתה נותן לילד שחור את "הדיבור" אתה מתפלל שהוא מהחלק המזערי ששורד. אתה מנתב את תדר הפרידה הטלפתית שלך, לנתב את האהבה המתמשכת במרשם העליון של מרווין מתחת לכיפה. מוזיקה שחורה במיטבה הוא חור שחור מתפוצץ בתגובה לשיחת הטלפון של אמריקה במצבה הגרוע ביותר. הכו בנו, המוזיקה ממשיכה לחיות, כהה, כמו זפת או טבק או כותנה במים בוציים.
Get home to me, son. Like a love supreme, a god as love, a love overrules, feathers for the angelic lift of the restless dead, like a theme for trouble man, or a 16-year-old boy, free to make mistakes and live through them, grow from them, holy, holy, mercy, mercy me, mercy, mercy.
תחזור אליי הביתה, בן. כמו אהבה עליונה, אלוהים כאהבה, אהבה מבטלת, נוצות למעלית הקדושה של מתים חסרי המנוחה, כמו שיר נושא ל "Trouble Man", או ילד בן 16, חופשי לטעות ולחיות דרכן, לצמוח מהן, קודש הקודשים רחם עליי, רחמים. רחמים.
Thank you.
תודה.
(Applause)
(מחיאות כפיים)