The two places where I feel most free aren't actually places. They're moments. The first is inside of dance. Somewhere between rising up against gravity and the feeling that the air beneath me is falling in love with my body's weight. I'm dancing and the air is carrying me like I might never come down. The second place that I feel free is after scoring a goal on the soccer pitch. My body floods with the chemical that they put inside of EpiPens to revive the dead, and I am weightless, raceless.
Hai nơi khiến tôi cảm thấy tự do nhất không phải là một địa điểm cụ thể. Mà là những khoảnh khắc. Đầu tiên là trong một điệu nhảy Đâu đó giữa cảm giác tung người chống lại lực hấp dẫn và cảm nhận khoảng không bên dưới đang hòa vào trọng lượng cơ thể. Tôi nhảy và không khí nâng lấy tôi như thể tôi sẽ không bao giờ tiếp đất. Nơi thứ hai khiến tôi cảm thấy tự do đó là sau khi ghi bàn trên sân bóng. Cơ thể tôi ngập tràn trong loại hóa chất mà họ đổ vào EpiPen để hồi sinh người chết và tôi trở nên vô trọng lượng, vô chủng tộc.
My story is this: I'm a curator at a contemporary arts center, but I don't really believe in art that doesn't bleed or sweat or cry. I imagine that my kids are going to live in a time when the most valuable commodities are fresh water and empathy. I love pretty dances and majestic sculpture as much as the next guy, but give me something else to go with it. Lift me up with the aesthetic sublime and give me a practice or some tools to turn that inspiration into understanding and action.
Chuyện là thế này: Làm quản lí ở một trường nghệ thuật đương đại, nhưng tôi không thật sự tin vào nghệ thuật mà không đổ máu, mồ hôi hay nước mắt. Tôi tưởng tượng con cháu mình sẽ sống trong thời đại khi mà những mặt hàng có giá trị nhất là nước sạch và sự đồng cảm. Tôi yêu những vũ điệu đẹp và tác phẩm điêu khắc kì vĩ nhiều như chàng trai bên cạnh, nhưng hãy cho tôi thứ gì đó để đồng hành. Nâng tôi dậy với tính thẩm mỹ cao cả và cho tôi một thực tế hay công cụ để biến cảm hứng đó thành thấu hiểu và hành động.
For instance, I'm a theater maker who loves sports. When I was making my latest piece /peh-LO-tah/ I thought a lot about how soccer was a means for my own immigrant family to foster a sense of continuity and normality and community within the new context of the US. In this heightened moment of xenophobia and assault on immigrant identity, I wanted to think through how the game could serve as an affirmational tool for first-generation Americans and immigrant kids, to ask them to consider movement patterns on the field as kin to migratory patterns across social and political borders. Whether footballers or not, immigrants in the US play on endangered ground. I wanted to help the kids understand that the same muscle that they use to plan the next goal can also be used to navigate the next block.
Ví dụ, tôi là biên kịch thích thể thao Khi đang hoàn thành bài diễn mới nhất, /peh-LO-tah/ tôi đã nghĩ rất nhiều về việc bóng đá là cách để gia đình nhập cư của tôi nuôi dưỡng cảm giác gắng gượng và bình thường hoá và hoà nhập cộng đồng trong bối cảnh mới ở Mỹ. Trong thời điểm cao trào của bài ngoại và tấn công vào danh tính người nhập cư, tôi muốn có cái nhìn sáng suốt về cách mà môn thể thao có thể được coi như một công cụ để khẳng định cho thế hệ người Mỹ đầu tiên và trẻ nhập cư để đề nghị họ xem các chiến thuật di chuyển trên sân là gần gũi tới các mô hình di cư qua các biên giới xã hội và chính trị. Là cầu thủ hay không, người nhập cư ở Mỹ luôn trong tình thế nguy hiểm. Tôi muốn giúp lũ trẻ hiểu rằng cùng một lực chúng dùng để lên kế hoạch cho mục tiêu tiếp theo cũng có thể được dùng để định hướng cho khối địn kiến kế tiếp.
For me, freedom exists in the body. We talk about it abstractly and even divisively, like "protect our freedom," "build this wall," "they hate us because of our freedom." We have all these systems that are beautifully designed to incarcerate us or deport us, but how do we design freedom? For these kids, I wanted to track the idea back to something that exists inside that no one could take away, so I developed this curriculum that's part poli-sci class, part soccer tournament, inside of an arts festival. It accesses /peh-LO-tah/'s field of inquiry to create a sports-based political action for young people. The project is called "Moving and Passing." It intersects curriculum development, site-specific performance and the politics of joy, while using soccer as a metaphor for the urgent question of enfranchisement among immigrant youth.
Với tôi, tự do tồn tại ngay trong cơ thể. Chúng ta nói về nó một cách trừu tượng và riêng rẽ, như "bảo vệ tự do", "xây bức tường này lên", "họ ghét ta vì ta tự do." Chúng ta đều có các hệ thống được thiết kế đẹp đẽ để giam giữ hoặc trục xuất chính chúng ta, nhưng làm thế nào thiết kế được tự do? Với những đứa trẻ này, tôi muốn nói về ý tưởng tồn tại trong mỗi chúng ta mà không ai có thể lấy đi, tôi phát triển giáo trình này là một phần của lớp chính trị-khoa học, phần là về giải bóng đá, bên trong một lễ hội nghệ thuật. Nó tiếp cận lĩnh vực /peh-LO-tah/ để tạo ra các hoạt động chính trị dựa trên thể thao cho người trẻ Dự án được gọi là "Moving and Passing". (Chuyển động và Chuyền) là sự giao thoa của phát triển giáo trình, trình diễn tại địa điểm cụ thể và chính trị về hạnh phúc, trong khi dùng bóng đá như phép ẩn dụ cho câu hỏi cấp thiết về sự giải phóng giữa những người trẻ nhập cư.
Imagine that you are a 15-year-old kid from Honduras now living in Harlem, or you're a 13-year-old girl born in DC to two Nigerian immigrants. You love the game. You're on the field with your folks. You've just been practicing dribbling through cones for, like, 15 minutes, and then, all of a sudden, a marching band comes down the field. I want to associate the joy of the game with the exuberance of culture, to locate the site of joy in the game at the same physical coordinate as being politically informed by art, a grass-laden theater for liberation. We spend a week looking at how the midfielder would explain Black Lives Matter, or how the goalkeeper would explain gun control, or how a defender's style is the perfect metaphor for the limits of American exceptionalism. As we study positions on the field, we also name and imagine our own freedoms.
Tưởng tượng bạn là đứa trẻ 15 tuổi từ Honduras giờ sống ở Harlem, hoặc là cô bé 13 tuổi sinh ra ở DC bởi hai người nhập cư Nigeria. Bạn yêu thích trận đấu. Bạn ở trên sân với bạn bè. Bạn đã luyện tập luồn bóng qua cột trong vòng khoảng 15 phút, và đột nhiên, một đội diễu hành kéo xuống sân. Tôi muốn kết nối niềm vui của trận đấu với sự phong phú của văn hóa, để định vị được vị trí vui vẻ trong trận đấu ở cùng tọa độ vật lý như khi được nghê thuật truyền tải thông tin chính trị, một sân khấu đầy cỏ cho tự do. Chúng tôi dành một tuần xem cách các tiền vệ giải thích vấn đề về cuộc sống của người da đen, hay cách thủ môn giải thích về kiểm soát súng đạn, hay phong cách của một hậu vệ là phép ẩn dụ hoàn hảo cho các giới hạn của chủ nghĩa ngoại lệ Mỹ. Khi nghiên cứu các vị trí trên sân, chúng tôi cũng đặt tên và tưởng tượng ra tự do của riêng mình.
I don't know, man, soccer is, like, the only thing on this planet that we can all agree to do together. You know? It's like the official sport of this spinning ball. I want to be able to connect the joy of the game to the ever-moving footballer, to connect that moving footballer to immigrants who also moved in sight of a better position. Among these kids, I want to connect their families' histories to the bliss of a goal-scorer's run, family like that feeling after the ball beats the goalie, the closest thing going to freedom.
Tôi không biết nữa, bóng đá, như là, thứ duy nhất trên hành tinh này ta có thể đồng ý cùng chơi. Bạn biết không? Nó như là môn thể thao chính thức trên quả địa cầu này. Tôi muốn kết nối niềm vui của môn thể thao tới cầu thủ bóng đá, để kết nối cầu thủ đó với những người nhập cư cũng đã rời đi tìm cuộc sống tốt hơn. Giữa những đứa trẻ này, tôi muốn kết nối lịch sử của các gia đình tới niềm hạnh phúc trên đường chạy ghi bàn, gia đình yêu cái cảm giác sau khi bóng lọt lưới, thứ gần nhất với tự do.
Thank you.
Xin cảm ơn.
(Applause)
(Tiếng vỗ tay)