The two places where I feel most free aren't actually places. They're moments. The first is inside of dance. Somewhere between rising up against gravity and the feeling that the air beneath me is falling in love with my body's weight. I'm dancing and the air is carrying me like I might never come down. The second place that I feel free is after scoring a goal on the soccer pitch. My body floods with the chemical that they put inside of EpiPens to revive the dead, and I am weightless, raceless.
De två platserna där jag känner mig friast är egentligen inte platser. De är stunder. Den första är i dansen. Någonstans mellan att trotsa gravitationen och att känna att luften under mig blir förälskad i vikten av min kropp. Jag dansar och luften bär mig som om jag kanske aldrig landar. Den andra platsen jag känner mig fri på är efter att jag har gjort mål på fotbollsplanen. Min kropp svämmar över av ämnet som finns i adrenalinpennor som kan återuppväcka döda, och jag är tyngdlös, raslös.
My story is this: I'm a curator at a contemporary arts center, but I don't really believe in art that doesn't bleed or sweat or cry. I imagine that my kids are going to live in a time when the most valuable commodities are fresh water and empathy. I love pretty dances and majestic sculpture as much as the next guy, but give me something else to go with it. Lift me up with the aesthetic sublime and give me a practice or some tools to turn that inspiration into understanding and action.
Jag är intendent på ett centrum för samtida konst, men egentligen tror jag inte på konst som inte blöder, svettas eller gråter. Jag tror att mina barn kommer att leva i en tid där de värdefullaste tillgångarna är färskvatten och empati. Jag gillar vacker dans och majestätiska skulpturer precis som alla andra, men ge mig något mer också. Lyft mig med den estetiska storslagenheten och ge mig ett sätt eller verktyg som förvandlar den inspirationen till förståelse och handling.
For instance, I'm a theater maker who loves sports. When I was making my latest piece /peh-LO-tah/ I thought a lot about how soccer was a means for my own immigrant family to foster a sense of continuity and normality and community within the new context of the US. In this heightened moment of xenophobia and assault on immigrant identity, I wanted to think through how the game could serve as an affirmational tool for first-generation Americans and immigrant kids, to ask them to consider movement patterns on the field as kin to migratory patterns across social and political borders. Whether footballers or not, immigrants in the US play on endangered ground. I wanted to help the kids understand that the same muscle that they use to plan the next goal can also be used to navigate the next block.
Till exempel så är jag en teaterskapare som älskar sport. När jag skapade mitt senaste verk /peh-LO-tah/ tänkte jag mycket på hur fotboll var ett sätt för min invandrade familj att utveckla en känsla av kontinuitet och normalitet och gemenskap i den nya miljön i USA. I en tid av ökad främlingsfientlighet och angrepp mot invandraridentiteten ville jag tänka på hur spelet skulle kunna fungera som ett verktyg för bekräftelse för första generationens amerikaner och invandrarbarn, och få dem att se att rörelsemönster på planen liknar migrationsmönster över sociala och politiska gränser. Även om de inte spelar fotboll, så spelar invandrare i USA på farlig mark. Jag ville hjälpa ungdomarna förstå att samma muskel som de använder för att planera nästa mål också kan användas för att lotsa sig igenom nästa kvarter.
For me, freedom exists in the body. We talk about it abstractly and even divisively, like "protect our freedom," "build this wall," "they hate us because of our freedom." We have all these systems that are beautifully designed to incarcerate us or deport us, but how do we design freedom? For these kids, I wanted to track the idea back to something that exists inside that no one could take away, so I developed this curriculum that's part poli-sci class, part soccer tournament, inside of an arts festival. It accesses /peh-LO-tah/'s field of inquiry to create a sports-based political action for young people. The project is called "Moving and Passing." It intersects curriculum development, site-specific performance and the politics of joy, while using soccer as a metaphor for the urgent question of enfranchisement among immigrant youth.
För mig finns friheten i kroppen. Vi pratar om den som abstrakt och till och med avskiljande, exempelvis "skydda vår frihet", "bygg den här muren", "de hatar oss på grund av vår frihet." Vi har en massa system som är förträffligt designade för att spärra in oss eller deportera oss, men hur designar vi frihet? Hos de här barnen ville jag föra tanken till något som existerar inombords som ingen kan ta bort, så jag utarbetade en kursplan som dels är statsvetenskap, dels fotbollsturnering, i en konstfestival. Den använder /peh-LO-tah/:s tankeområde för att skapa en idrottsbaserad politisk handling för ungdomar. Projektet heter "Moving and Passing". Det berör utvecklande av kursplaner, platsbundna prestationer och glädjens politik, och använder fotboll som en metafor för den angelägna frågan om frigörelse bland invandrarungdomar.
Imagine that you are a 15-year-old kid from Honduras now living in Harlem, or you're a 13-year-old girl born in DC to two Nigerian immigrants. You love the game. You're on the field with your folks. You've just been practicing dribbling through cones for, like, 15 minutes, and then, all of a sudden, a marching band comes down the field. I want to associate the joy of the game with the exuberance of culture, to locate the site of joy in the game at the same physical coordinate as being politically informed by art, a grass-laden theater for liberation. We spend a week looking at how the midfielder would explain Black Lives Matter, or how the goalkeeper would explain gun control, or how a defender's style is the perfect metaphor for the limits of American exceptionalism. As we study positions on the field, we also name and imagine our own freedoms.
Föreställ dig att du är en femtonårig grabb från Honduras som nu bor i Harlem, eller en trettonårig flicka i Washington, vars föräldrar invandrat från Nigeria. Du älskar sporten. Du är på planen med dina kompisar. Du har just tränat på att dribbla mellan koner i en kvart, kanske, och sedan går plötsligt en musikkår över planen. Jag vill koppla samman spelets glädje med vitaliteten i kulturen, för att förlägga glädjen i spelet på samma koordinat som den där man blir politiskt upplyst genom konst, en gräsbevuxen skådeplats för frihet. Vi tillbringar en vecka med att titta på hur en mittfältare skulle förklara Black Lives Matter, eller hur en målvakt skulle förklara vapenlagar, eller hur en försvarsspelares spelstil är en perfekt metafor för begränsningarna i amerikansk exceptionalism. När vi studerar positionerna på planen, benämner och föreställer vi oss också vår egen frihet.
I don't know, man, soccer is, like, the only thing on this planet that we can all agree to do together. You know? It's like the official sport of this spinning ball. I want to be able to connect the joy of the game to the ever-moving footballer, to connect that moving footballer to immigrants who also moved in sight of a better position. Among these kids, I want to connect their families' histories to the bliss of a goal-scorer's run, family like that feeling after the ball beats the goalie, the closest thing going to freedom.
Jag vet inte, men fotboll är det enda på den här planeten som vi alla är överens om att göra tillsammans. Det är som den officiella sporten på vår snurrande boll. Jag vill kunna koppla samman glädjen i spelet med spelaren som ständigt är i rörelse, för att koppla samman den spelaren med invandrare som också har rört på sig för att hitta en bättre position. Hos de här ungdomarna vill jag koppla samman deras familjers historier med lyckan i rusningen efter att man har gjort mål, familj som den där känslan efter att bollen har överlistat målvakten, det närmaste man kan komma friheten.
Thank you.
Tack.
(Applause)
(Applåd)