The two places where I feel most free aren't actually places. They're moments. The first is inside of dance. Somewhere between rising up against gravity and the feeling that the air beneath me is falling in love with my body's weight. I'm dancing and the air is carrying me like I might never come down. The second place that I feel free is after scoring a goal on the soccer pitch. My body floods with the chemical that they put inside of EpiPens to revive the dead, and I am weightless, raceless.
Dva mesta na kojima se osećam najslobodnije zapravo nisu mesta. To su trenuci. Prvi je unutar plesa. Negde između suprotstavljanja gravitaciji i osećaja da se vazduh ispod mene zaljubljuje u težinu moga tela. Plešem i vazduh me nosi kao da se nikada neću spustiti. Drugo mesto na kome se osećam slobodno je posle postizanja gola na fudbalskom terenu. Mojim telom struje hemikalije za reanimaciju koje stavljaju u Epipen i ja sam bez težine, nezaustavljiv.
My story is this: I'm a curator at a contemporary arts center, but I don't really believe in art that doesn't bleed or sweat or cry. I imagine that my kids are going to live in a time when the most valuable commodities are fresh water and empathy. I love pretty dances and majestic sculpture as much as the next guy, but give me something else to go with it. Lift me up with the aesthetic sublime and give me a practice or some tools to turn that inspiration into understanding and action.
Ovo je moja priča: upravnik sam savremenog umetničkog centra, ali zapravo ne verujem u umetnost koja ne krvari, znoji se ili plače. Verujem da će moja deca živeti u vremenu u kome su najcenjeniji proizvodi sveža voda i saosećanje. Volim lepe plesove i veličanstvene skulpture koliko i svako, ali treba mi i nešto drugo sa čime ću se poistovetiti. Obradujte me istančanom uzvišćenošću i omogućite mi vežbu ili sredstva da pretvorim tu inspiraciju u razumevanje i delovanje.
For instance, I'm a theater maker who loves sports. When I was making my latest piece /peh-LO-tah/ I thought a lot about how soccer was a means for my own immigrant family to foster a sense of continuity and normality and community within the new context of the US. In this heightened moment of xenophobia and assault on immigrant identity, I wanted to think through how the game could serve as an affirmational tool for first-generation Americans and immigrant kids, to ask them to consider movement patterns on the field as kin to migratory patterns across social and political borders. Whether footballers or not, immigrants in the US play on endangered ground. I wanted to help the kids understand that the same muscle that they use to plan the next goal can also be used to navigate the next block.
Na primer, ja sam pozorišni stvaralac koji voli sport. Dok sam pravio svoj najnoviji komad, „Pelota“, dosta sam razmišljao o tome kako je fudbal bio način da se moja doseljenička porodica oseća normalno i kao da pripada novoj zajednici u sklopu Sjedinjenih Američkih Država. U tom povećanom trenutku ksenofobije i napada na identitet doseljenika, želeo sam da razmislim o tome kako bi igra mogla da posluži kao sredstvo afirmacije za prvu generaciju Amerikanaca i decu doseljenika, da ih pitam da uzmu u obzir stil pokreta na terenu kao model migracionih obrazaca između društvenih i političkih granica. Bili fudbaleri ili ne, doseljenici u Sjedinjenim Državama igraju na ugroženom terenu. Želeo sam da pomognem deci da shvate da isti mišić koji koriste kako bi isplanirali sledeći gol mogu koristiti da usmere sledeći blok.
For me, freedom exists in the body. We talk about it abstractly and even divisively, like "protect our freedom," "build this wall," "they hate us because of our freedom." We have all these systems that are beautifully designed to incarcerate us or deport us, but how do we design freedom? For these kids, I wanted to track the idea back to something that exists inside that no one could take away, so I developed this curriculum that's part poli-sci class, part soccer tournament, inside of an arts festival. It accesses /peh-LO-tah/'s field of inquiry to create a sports-based political action for young people. The project is called "Moving and Passing." It intersects curriculum development, site-specific performance and the politics of joy, while using soccer as a metaphor for the urgent question of enfranchisement among immigrant youth.
Za mene, sloboda postoji u telu. Pričamo o njoj kao o nečemu apstraktnom i podeljenom, kao što je „sačuvajte nam slobodu“, „sagradite ovaj zid“, „mrze nas zbog naše slobode“. Imamo sve te sisteme koji su tako divno osmišljeni da nas zatvore ili deportuju. Ali, kako osmisliti slobodu? Zbog ove dece, želeo sam da ispratim ideju nazad do nečega što postoji iznutra što niko ne može da oduzme, tako da sam razvio nastavni program koji je pola političko-naučni čas, a pola fudbalski turnir unutar umetničkog festivala. On pristupa istraživanju oblasti kroz komad „Pelota“ da bi za mlade ljude stvorio političko delovanje bazirano na sportu. Projekat je nazvan „Kretanje i prolaženje“. On ukršta razvoj nastavnog programa sa izvođenjem na određenoj lokaciji i politiku radosti uz korišćenje fudbala kao metafore za važno pitanje prava glasa među omladinom doseljenika.
Imagine that you are a 15-year-old kid from Honduras now living in Harlem, or you're a 13-year-old girl born in DC to two Nigerian immigrants. You love the game. You're on the field with your folks. You've just been practicing dribbling through cones for, like, 15 minutes, and then, all of a sudden, a marching band comes down the field. I want to associate the joy of the game with the exuberance of culture, to locate the site of joy in the game at the same physical coordinate as being politically informed by art, a grass-laden theater for liberation. We spend a week looking at how the midfielder would explain Black Lives Matter, or how the goalkeeper would explain gun control, or how a defender's style is the perfect metaphor for the limits of American exceptionalism. As we study positions on the field, we also name and imagine our own freedoms.
Zamislite da ste 15-godišnji dečak iz Hondurasa koji sada živi u Harlemu ili da ste 13-godišnja devojčica rođena u Vašingtonu, a poreklom iz Nigerije. Volite ovu igru. Na terenu ste sa vašim ljudima. Vežbali ste dribling između čunjeva nekih, recimo, 15 minuta, i onda, iznenada, bend koji maršira ulazi na teren. Želim da povežem radost igre sa bogatstvom kulture, da pronađem mesto radosti u igri u istom fizičkom odnosu kao što je umetnost koja politički informiše, travnato pozorište za oslobađanje. Provodimo celu nedelju gledajući kako bi centralni igrač objasnio pokret „Životi crnaca su važni“, ili kako bi golman objasnio kontrolu naoružanja, ili kako je stil odbrambenog igrača savršena metafora za ograničenja američke „izuzetnosti“. Dok proučavamo pozicije na terenu, u isto vreme imenujemo i zamišljamo sopstvenu slobodu.
I don't know, man, soccer is, like, the only thing on this planet that we can all agree to do together. You know? It's like the official sport of this spinning ball. I want to be able to connect the joy of the game to the ever-moving footballer, to connect that moving footballer to immigrants who also moved in sight of a better position. Among these kids, I want to connect their families' histories to the bliss of a goal-scorer's run, family like that feeling after the ball beats the goalie, the closest thing going to freedom.
Ne znam, čoveče, fudbal je, tipa, jedina stvar na ovoj planeti oko koje se možemo složiti. Znate? To je kao zvanični sport ove kotrljajuće lopte. Želim da povežem radost igre sa fudbalerom koji je uvek u pokretu, da povežem tog fudbalera u pokretu sa doseljenicima koji su se isto pokrenuli u potrazi za boljim mestom. Među tom decom, želim da povežem njihove porodične priče sa ushićenjem igrača zbog postignutog gola i porodicu sa osećajem nakon što lopta pobedi golmana, što je najsličnija stvar slobodi.
Thank you.
Hvala vam.
(Applause)
(Aplauz)