The two places where I feel most free aren't actually places. They're moments. The first is inside of dance. Somewhere between rising up against gravity and the feeling that the air beneath me is falling in love with my body's weight. I'm dancing and the air is carrying me like I might never come down. The second place that I feel free is after scoring a goal on the soccer pitch. My body floods with the chemical that they put inside of EpiPens to revive the dead, and I am weightless, raceless.
Az a két hely, ahol igazán szabadnak érzem magam, tulajdonképpen nem is hely. Inkább pillanatok ezek. Az első az, amikor táncolok. Amikor a gravitációt legyőzve felemelkedek, és érzem, hogy alattam a levegő beleszeret a testem súlyába. Táncolok, és a levegő fenntart, mintha soha nem is akarna leengedni. A másik hely, ahol szabadnak érzem magam, a futballpálya, miután rúgtam egy gólt. A testemben szétárad az a vegyület, ami az újraélesztésekhez használt epinefrin injekcióban is található. Nincsen súlyom, és nem számít a bőröm színe.
My story is this: I'm a curator at a contemporary arts center, but I don't really believe in art that doesn't bleed or sweat or cry. I imagine that my kids are going to live in a time when the most valuable commodities are fresh water and empathy. I love pretty dances and majestic sculpture as much as the next guy, but give me something else to go with it. Lift me up with the aesthetic sublime and give me a practice or some tools to turn that inspiration into understanding and action.
A történetem a következő: egy kortárs művészeti központot vezetek, de nem hiszek az olyan művészetben, amely nem vérzik, izzad vagy sír. Azt gondolom, hogy a gyerekeim olyan korban fognak élni, amelyben a két legértékesebb árucikk a tiszta víz és az empátia lesz. Szeretem a szép táncot és a fenséges szobrokat, ahogy más is, de nekem ennél több kell. Hadd emelkedjek fel esztétikai magasságokba, ugyanakkor legyen meg a gyakorlatom, legyenek meg az eszközeim ahhoz, hogy ezt az inspirációt megértéssé és tettekké alakíthassam.
For instance, I'm a theater maker who loves sports. When I was making my latest piece /peh-LO-tah/ I thought a lot about how soccer was a means for my own immigrant family to foster a sense of continuity and normality and community within the new context of the US. In this heightened moment of xenophobia and assault on immigrant identity, I wanted to think through how the game could serve as an affirmational tool for first-generation Americans and immigrant kids, to ask them to consider movement patterns on the field as kin to migratory patterns across social and political borders. Whether footballers or not, immigrants in the US play on endangered ground. I wanted to help the kids understand that the same muscle that they use to plan the next goal can also be used to navigate the next block.
Én például színházi szakember vagyok, aki szereti a sportokat. A legutóbbi alkotásunk, a /peh-LO-tah/ készítése során sokat gondolkoztam azon, mit is jelentett a foci a saját bevándorló családomnak: hogyan segített állandóságot, normalitást és közösséget teremteni az ismeretlen amerikai közegben. A mostani, idegengyűlölettel teli időszakban át akartam gondolni, miként támogathatná ez a játék az első generációs bevándorlókat és gyerekeiket. Megkértem őket, hogy a pályán végzett mozgásukat kapcsolják össze azzal, ahogy társadalmi és politikai határok közt mozognak. Focisták vagy sem, a bevándorlók veszélyes terepen játszanak az Egyesült Államokban. Segíteni akartam a gyerekeknek, hogy megértsék: az az izom, amelyet a következő gól előkészítésére használnak, a szomszédos háztömb felfedezésére is használható.
For me, freedom exists in the body. We talk about it abstractly and even divisively, like "protect our freedom," "build this wall," "they hate us because of our freedom." We have all these systems that are beautifully designed to incarcerate us or deport us, but how do we design freedom? For these kids, I wanted to track the idea back to something that exists inside that no one could take away, so I developed this curriculum that's part poli-sci class, part soccer tournament, inside of an arts festival. It accesses /peh-LO-tah/'s field of inquiry to create a sports-based political action for young people. The project is called "Moving and Passing." It intersects curriculum development, site-specific performance and the politics of joy, while using soccer as a metaphor for the urgent question of enfranchisement among immigrant youth.
Számomra a szabadság belül, a testemben rejlik. Szoktunk elvontan beszélni róla, vagy akár megosztó céllal, például: "Védjük a szabadságunkat," "Építsük fel ezt a falat," "A szabadságunk miatt gyűlölnek minket." Gyönyörűen megtervezett rendszerünk van, amely a bebörtönzés és kitelepítés céljait szolgálja. De vajon hogyan tervezzük a szabadságot? Rá akartam vezetni ezeket a gyerekeket, hogy a szabadság bennük van, senki nem veheti el tőlük. Ezért fejlesztettem ezt a tantervet, ami részben politika és tudomány, részben labdarúgóbajnokság, mindez pedig egy művészeti fesztivál keretein belül. Ezzel el is érkeztünk a /peh-LO-tah/ elsődleges céljához: indítsunk a fiatalok számára egy sportalapú politikai mozgalmat. A projekt a "Mozdulj és passzolj" elnevezést kapta. A tudományos érdeklődés fejlesztését, a helyspecifikus művészeti performanszot és az öröm politikáját ötvözi. Ugyanakkor a bevándorló fiatalok szabadsággal kapcsolatos problémáit a futballal, mint metaforával fejezzük ki.
Imagine that you are a 15-year-old kid from Honduras now living in Harlem, or you're a 13-year-old girl born in DC to two Nigerian immigrants. You love the game. You're on the field with your folks. You've just been practicing dribbling through cones for, like, 15 minutes, and then, all of a sudden, a marching band comes down the field. I want to associate the joy of the game with the exuberance of culture, to locate the site of joy in the game at the same physical coordinate as being politically informed by art, a grass-laden theater for liberation. We spend a week looking at how the midfielder would explain Black Lives Matter, or how the goalkeeper would explain gun control, or how a defender's style is the perfect metaphor for the limits of American exceptionalism. As we study positions on the field, we also name and imagine our own freedoms.
Képzeljék el, hogy Hondurasból jöttek, tizenöt évesek, most Harlemben élnek. Vagy Washingtonban születtek 13 éve, a szüleik nigériai bevándorlók. Szeretik a focit. A haverjaikkal kint vannak a pályán, a labdavezetést gyakorolják, mondjuk tizenöt perce, amikor hirtelen bemasírozik a pályára egy zenekar. A játék örömét össze akarom kötni a kultúra pezsgésével, azt akarom elérni, hogy a játék öröme ugyanarra a fizikai rangra emelkedjen, mint a művészetekből táplálkozó politikai tudatosság: focipályán fejlődő színház ez, a felszabadulásért. Egy hetet töltünk együtt: középpályásunk a "Black Lives Matter" civil mozgalomról mesél nekünk, kapusunk a fegyverviselés korlátozásáról. Megfigyeljük, hogy a védőnk játékstílusa milyen tökéletesen leképezi az amerikai excepcionalizmus korlátait. Miközben a futballjátékosok pozícióit tanulmányozzuk, néven nevezzük és elképzeljük a szabadságunkat is.
I don't know, man, soccer is, like, the only thing on this planet that we can all agree to do together. You know? It's like the official sport of this spinning ball. I want to be able to connect the joy of the game to the ever-moving footballer, to connect that moving footballer to immigrants who also moved in sight of a better position. Among these kids, I want to connect their families' histories to the bliss of a goal-scorer's run, family like that feeling after the ball beats the goalie, the closest thing going to freedom.
Furcsa, de mintha a foci lenne az egyetlen dolog ezen a világon, amelyben mindenki vita nélkül képes részt venni. Tudják, mit? Mintha ez lenne a földgolyó hivatalos sportja. Szeretném összekötni a játék örömét az örökké mozgó játékossal, a mozgó játékost pedig a bevándorlókkal, akik a jobb élet reményében mozdulnak. Össze akarom kötni a gyerekek családjainak történeteit a góllövő örömfutásával, amit egy ilyen család érez, miután a labda átjut a kapuson, a szabadság előtti utolsó akadályon.
Thank you.
Köszönöm.
(Applause)
(Taps)