The two places where I feel most free aren't actually places. They're moments. The first is inside of dance. Somewhere between rising up against gravity and the feeling that the air beneath me is falling in love with my body's weight. I'm dancing and the air is carrying me like I might never come down. The second place that I feel free is after scoring a goal on the soccer pitch. My body floods with the chemical that they put inside of EpiPens to revive the dead, and I am weightless, raceless.
שני המקומות בהם אני מרגיש הכי חופשי הם לא באמת מקומות. הם רגעים. הראשון הוא בתוך ריקוד. איפשהו בין התנגדות לכוח הכבידה והתחושה שהאוויר תחתיי מתאהב במשקל גופי. אני רוקד והאוויר נושא אותי כאילו שלעולם לא ארד. המקום השני שבו אני מרגיש חופשי הוא אחרי הבקעת גול במגרש הכדורגל. הגוף שלי מוצף בכימיקלים שהם שמים בתוך מזרקי אפינפרין כדי להחיות את המתים, ואני חסר משקל, חסר גזע.
My story is this: I'm a curator at a contemporary arts center, but I don't really believe in art that doesn't bleed or sweat or cry. I imagine that my kids are going to live in a time when the most valuable commodities are fresh water and empathy. I love pretty dances and majestic sculpture as much as the next guy, but give me something else to go with it. Lift me up with the aesthetic sublime and give me a practice or some tools to turn that inspiration into understanding and action.
סיפורי הוא כזה: אני אוצר במרכז לאמנות מודרנית, אבל אני לא באמת מאמין באמנות שלא מדממת או מזיעה או בוכה. אני מדמיין שילדיי יחיו בזמן שבו המצרכים הכי החיוניים הם מים טריים ואמפתיה. אני אוהב ריקודים יפים ופיסול מלכותי כמו כל אחד, אבל תנו לי משהו אחר שילך עם זה. הרימו אותי עם הנשגבות האסתטית ותנו לי תרגול או כלים כדי להפוך את ההשראה הזו להבנה ולפעולה.
For instance, I'm a theater maker who loves sports. When I was making my latest piece /peh-LO-tah/ I thought a lot about how soccer was a means for my own immigrant family to foster a sense of continuity and normality and community within the new context of the US. In this heightened moment of xenophobia and assault on immigrant identity, I wanted to think through how the game could serve as an affirmational tool for first-generation Americans and immigrant kids, to ask them to consider movement patterns on the field as kin to migratory patterns across social and political borders. Whether footballers or not, immigrants in the US play on endangered ground. I wanted to help the kids understand that the same muscle that they use to plan the next goal can also be used to navigate the next block.
לדוגמה, אני יוצר קולנוע שאוהב ספורט. כאשר יצרתי את היצירה האחרונה שלי /פה-לו-טה/ חשבתי הרבה על איך כדורגל היה אמצעי למשפחה המהגרת שלי לטפח תחושה של המשכיות ונורמליות וקהילה בתוך ההקשר החדש של ארה"ב. ברגע מועצם זה של שנאת זרים ותקיפה על זהות המהגרים, רציתי לחשוב היטב על איך המשחק יכול לשרת ככלי מאשר עבור אמריקנים מדור ראשון ועבור ילדי מהגרים, לבקש מהם לשקול דפוסי תנועה על המגרש כקרובים לדפוסי נדידה לאורך גבולות חברתיים ופוליטיים. בין אם הם שחקני כדורגל או לא, מהגרים בארה"ב משחקים על אדמה בסכנה. רציתי לעזור לילדים האלו להבין שאותו השריר שהם משתמשים בו כדי לתכנן את השער הבא אפשר להשתמש בו גם כדי לנווט את המחסום הבא.
For me, freedom exists in the body. We talk about it abstractly and even divisively, like "protect our freedom," "build this wall," "they hate us because of our freedom." We have all these systems that are beautifully designed to incarcerate us or deport us, but how do we design freedom? For these kids, I wanted to track the idea back to something that exists inside that no one could take away, so I developed this curriculum that's part poli-sci class, part soccer tournament, inside of an arts festival. It accesses /peh-LO-tah/'s field of inquiry to create a sports-based political action for young people. The project is called "Moving and Passing." It intersects curriculum development, site-specific performance and the politics of joy, while using soccer as a metaphor for the urgent question of enfranchisement among immigrant youth.
עבורי, חופש קיים בגוף. אנחנו מדברים על זה באופן מופשט ואפילו בנחישות, כמו " הגנו על החירות שלנו", "תבנו את החומה הזאת", "הם שונאים אותנו בגלל החירות שלנו." יש לנו מערכות שעוצבו בצורה יפה כדי לכלוא אותנו או לגרש אותנו, אבל איך אנחנו מעצבים חופש? עבור הילדים הללו, רציתי לעקוב אחר הרעיון למשהו שקיים בתוכנו שאף אחד לא יכול לקחת, אז פיתחתי תכנית לימודים שהיא בחלקה שיעור פוליטי-חברתי, ובחלקה טורניר כדורגל, בתוך פסטיבל לאמנות. זה נכנס לתוך תחום המחקר של /פה-לו-טה/ כדי ליצור פעולה פוליטית המבוססת על ספורט עבור אנשים צעירים. שם הפרויקט הוא "זזים ומעבירים". זה מצטלב עם פיתוח תכנית לימודים, ביצוע צד מוגדר והפוליטיקה של האושר, תוך שימוש בכדורגל כמטפורה לשאלה הדחופה של שיויון זכויות בקרב צעירים מהגרים.
Imagine that you are a 15-year-old kid from Honduras now living in Harlem, or you're a 13-year-old girl born in DC to two Nigerian immigrants. You love the game. You're on the field with your folks. You've just been practicing dribbling through cones for, like, 15 minutes, and then, all of a sudden, a marching band comes down the field. I want to associate the joy of the game with the exuberance of culture, to locate the site of joy in the game at the same physical coordinate as being politically informed by art, a grass-laden theater for liberation. We spend a week looking at how the midfielder would explain Black Lives Matter, or how the goalkeeper would explain gun control, or how a defender's style is the perfect metaphor for the limits of American exceptionalism. As we study positions on the field, we also name and imagine our own freedoms.
דמיינו שאתם ילד בן 15 מהונדורס שעכשיו גר בהארלם, או שאתם ילדה בת 13 שנולדה בוושינגטון לשני מהגרים ניגריים. אתם אוהבים את המשחק. אתם על המגרש עם החברים שלכם. רק עכשיו התאמנתם על כדרור דרך קונוסים בערך 15 דקות, ואז פתאום, תזמורת מצעדים נכנסת למגרש. אני רוצה לקשר את האושר של המשחק עם התרוממות הרוח של התרבות, לאתר את המקום של האושר במשחק באותה נקודת ציון פיזית בתור מודעות פוליטית על ידי אומנות, תיאטרון מכוסה בדשא לשחרור. אנחנו מעבירים שבוע בהסתכלות על איך הקשר יסביר את "חיי שחורים חשובים", או איך השוער יסביר פיקוח על נשק, או איך סגנון של מגן הוא המטפורה המושלמת למגבלות של האקספציונליזם האמריקני. כאשר אנו לומדים את התפקידים על המגרש, אנחנו גם נותנים שם ומדמיינים את החירויות האישיות שלנו.
I don't know, man, soccer is, like, the only thing on this planet that we can all agree to do together. You know? It's like the official sport of this spinning ball. I want to be able to connect the joy of the game to the ever-moving footballer, to connect that moving footballer to immigrants who also moved in sight of a better position. Among these kids, I want to connect their families' histories to the bliss of a goal-scorer's run, family like that feeling after the ball beats the goalie, the closest thing going to freedom.
אני לא יודע, כדורגל הוא כמו, הדבר היחיד בכדור הארץ שכולנו מסכימים לעשות ביחד. אתם יודעים? זה כמו הספורט הרשמי של הכדור המסתובב. אני רוצה להיות מסוגל לחבר את האושר של המשחק לכדורגלן הנע תמיד, לחבר את הכדורגלן הנע למהגרים שגם זזו בשביל תפקיד טוב יותר. בקרב הילדים הללו, אני רוצה לחבר את ההיסטוריות של משפחותיהם לאושר של ריצת הכדורגלן המבקיע, משפחה כמו ההרגשה אחרי שכדור עובר את השוער, הדבר הכי קרוב לחופש.
Thank you.
תודה רבה.
(Applause)
(מחיאות כפיים)