دوو شوێن کە تیێیدا هەست بە ئازادێکی ڕەها دەکەم شوێنکی ڕاستەقینە نییە. ئەمانە ساتەکانن. یەکەمیان لە کاتی سەما کردن. شوێنک لە نێوان بەرز بوونەوە و کێشکردنی زەوی کاتێ هەست دەکەم هەوا لە خوارەوەمە کەوتمە خۆشەویستی لەگەڵ جەستەم. سەما دەکەم و هەوا هەڵمدەگرێت وەک ئەوە وایە هەرگیز نێمە خوارەوە دووەم شوێن کە ھەست دەکەم ئازادبم ئاوازی دوای تۆمارکردنی گوڵ لەیاری تۆپی پێیە. خوێنم لەگەڵ مادەی کیمیاویی تێکەڵ دەبێت ئەوان لە ئیپی پێنس دانا تاکو زیندووبێتەوە، منیش بێ کێش، و نەژادم.
The two places where I feel most free aren't actually places. They're moments. The first is inside of dance. Somewhere between rising up against gravity and the feeling that the air beneath me is falling in love with my body's weight. I'm dancing and the air is carrying me like I might never come down. The second place that I feel free is after scoring a goal on the soccer pitch. My body floods with the chemical that they put inside of EpiPens to revive the dead, and I am weightless, raceless.
چیڕۆکی من: کارمەندم لە سەنتەری هونەری نوێ، بەڵام بە ڕاستی باوەڕم بە هونەرێک کە، خوێنیلێ نەچۆڕێت، ئارەقە و هاوار نەکات نیە. پێشبینی ئەوە دەکەم کە منداڵەکانم لە سەردەمێک بژین کاتێک بە نرخترین کاڵا ئاوی شیرین و هاوسۆزیە حەزم لە سەمای جوان و پەیکەری مەزنە وەک نەوەکانی داهاتوو بەڵام شتێکی ترم بدەیە لەگەڵی بڕۆم. لەگەڵ ناونیشانە بەرزەکان بەرزم بکەوە کرداری بێ یان هەندێک ئامێر بۆ گۆڕینی سروش بۆ تێگەیشتن و کارکردن.
My story is this: I'm a curator at a contemporary arts center, but I don't really believe in art that doesn't bleed or sweat or cry. I imagine that my kids are going to live in a time when the most valuable commodities are fresh water and empathy. I love pretty dances and majestic sculpture as much as the next guy, but give me something else to go with it. Lift me up with the aesthetic sublime and give me a practice or some tools to turn that inspiration into understanding and action.
بەرهەمهێنەری شانۆم.و حەزم لە وەرزشە. کاتێ کۆتا شانۆم/پێه- لۆ-تاه/ بەرهەمهێنا زۆر بیرم لە تۆپی پێ کردۆتەوە کە چی دەگەیەنێ بۆ خێزانە کۆچبەرییەکەی من بۆ بەردەوامی ژیری بێپچڕان و ئاسایی کۆمەڵگە لە نێو سنورە نوێیەکەی ئەمریکادا. زۆربەی کات، ترس لە بێگانە هەیە بۆ پەلاماردانی ناسنامەی کۆچبەرەکان، من دەمویست بیربکەمەوە چۆن یاری وەکو ئامرازێک توانی خزمەت بە یەکەم نەوەی ئەمریکییەکان و کۆچبەرەکان بکات، تکا دەکەم ڕەچاوی شێوازی جوڵەیان لە یاریگا بکەن بەهۆی نزیکیان لە شێوازی کوچبەرەکان لە چوارچێوەی سنورە سیاسی و کۆمەڵایەتیە نوێیەکان. ئەگەر یاریزان بن یان نا. کۆچبەرەکانی ئەمریکا یاری. لەسەر خاکی مەترسیدار دەکەن. دەمەوێ یارمەتی منداڵەکان بدەم ئەم ماسولکە کە بۆ گۆڵی داهاتوویان بەکاردەهێنن دەتوانین بەکاریبێنی بۆ زاڵبوون بەسەر کۆسپی داهاتوو.
For instance, I'm a theater maker who loves sports. When I was making my latest piece /peh-LO-tah/ I thought a lot about how soccer was a means for my own immigrant family to foster a sense of continuity and normality and community within the new context of the US. In this heightened moment of xenophobia and assault on immigrant identity, I wanted to think through how the game could serve as an affirmational tool for first-generation Americans and immigrant kids, to ask them to consider movement patterns on the field as kin to migratory patterns across social and political borders. Whether footballers or not, immigrants in the US play on endangered ground. I wanted to help the kids understand that the same muscle that they use to plan the next goal can also be used to navigate the next block.
بۆ من ،ئازادی لە جەستەیە. پارچە پارچە و بە ئەبستراکت قسەمان لەسەری کرد. وەک” پارێزەری ئازادمان“دیوار بنیات بنێن“. “ڕقیان لێمانە لەبەرئەوەی سەربەخۆین“. ئێمە هەموو سیستەمەکانمان بە جوانی دروستکردوە بۆ گرتنە خۆی ئێمە یان دەرکردنمان، بەڵام چۆن ئێمە نەخشەی سەربەخۆی بکێشین؟ دەمەوێت بیرۆکەی مناڵەکان لە سەرچاوەیەکی ناوەخۆ هەڵبقوڵێت. کەوا کەس نەتوانێت لەناویبات. ئەم بەرنامەم پەرەپێداوە کە لە لایەک پڕۆگرامێکی سیاسیە و لەهەمان کات خوولی فێربوونی تۆپی پێیە، لە ناو ئاهەنگێکی هونەری. گەیشتن بە/ پیهـ -لۆ-تاە/مەیدانی لێکۆڵینەوە دروستکردنی بنکەی وەرزش-کاری سیاسی بۆ گەنج. بە پڕۆژەکە دەڵێن” جوڵاو و سەردەمی“. پێشخستنی پەیڕەوان لە شوێنی چالاکیەکان سیاسیەتی دڵخۆشی جیا دەکاتەوە، لە کاتێکدا تۆپی پێ بەکاردێنێت بۆ پرسیاری لەناکاو ئازادی دەبێت لە نێوان کۆچبەرە گەنجەکان.
For me, freedom exists in the body. We talk about it abstractly and even divisively, like "protect our freedom," "build this wall," "they hate us because of our freedom." We have all these systems that are beautifully designed to incarcerate us or deport us, but how do we design freedom? For these kids, I wanted to track the idea back to something that exists inside that no one could take away, so I developed this curriculum that's part poli-sci class, part soccer tournament, inside of an arts festival. It accesses /peh-LO-tah/'s field of inquiry to create a sports-based political action for young people. The project is called "Moving and Passing." It intersects curriculum development, site-specific performance and the politics of joy, while using soccer as a metaphor for the urgent question of enfranchisement among immigrant youth.
وا دابنێ تۆ مناڵێکی تەمەن15 ساڵی لە هیندۆڕاس. ئێستا دەژیت لە هەرڵم، یاخود کچێکی13 ساڵانیت لە واشنتۆن لە دوو کۆچبەرە نەیجیری لە دایک بوویت.. ئێوە یاریەکەتان خۆشدەوێ. ئێوە لە یاریگان و لەگەڵ خەڵکن. تا ئێستاش مەشق لەسەر شێوە قوچەکیەکان دەکەن ١٥خولەک، دواتر لە ناکاو گروپێکی مۆزیکژەن دێنە مەیدان. دەمەوێ چێژی یاری لەگەڵ چالاکی کلتوری ببەستمەوە. تا خاڵی چێژی یاری دەستنیشان بکەم لە هەمان مادەیی هاوتا وەک هونەر سیاسیانە دەوڵەمەند کرابێت، گیا لێیدان شانۆیەکە بۆ ڕزگار بوون. هەفتەیەک بەسەردەبەین تا ناوەڕاستکار شیدەکاتەوە ژیانی ڕەشپێستەکان، یان چۆن گۆڵچی کۆنتڕۆل کردنی چەک ڕووندەکاتەوە، یان شێوازی بەرگریکار باشترین لێکچوونە لە دیاری کردنی سیاسەتی جیاکاری ئەمریکا وەک لێکۆڵینەوەکانمان لە بارودۆخی یاریگە ئێمە ناو و پێشبینیمان سەربەخۆیمان هەیە.
Imagine that you are a 15-year-old kid from Honduras now living in Harlem, or you're a 13-year-old girl born in DC to two Nigerian immigrants. You love the game. You're on the field with your folks. You've just been practicing dribbling through cones for, like, 15 minutes, and then, all of a sudden, a marching band comes down the field. I want to associate the joy of the game with the exuberance of culture, to locate the site of joy in the game at the same physical coordinate as being politically informed by art, a grass-laden theater for liberation. We spend a week looking at how the midfielder would explain Black Lives Matter, or how the goalkeeper would explain gun control, or how a defender's style is the perfect metaphor for the limits of American exceptionalism. As we study positions on the field, we also name and imagine our own freedoms.
نازانم ،تۆپی پێ، وەک، تاکە شتی ئەم هەسارەیە هاوڕاین بە یەکەوە بکەین. دەزانی؟ وەکو وەرزشی فەرمی ڕاکرن بە دوای تۆپە. دەمەوێ بتوانم چێژی تۆپی پێ پەیوەست بە یاریزانە جوڵاوەکان بکەم، بۆ بەستنەوەی ئەو جوڵانەوەی یاریزانانە بۆ ئەو کۆچبەرانەی گەیشتونتە بارێکی باشتر لە نێوان ئەم منداڵانە، دەمەوێت مێژووی بنەماڵەکانیان بە ڕاکرنی دوای تۆمارکردنی گۆڵ ببەستمەوە خێزان وەک هەستی دوای هەڵدانی تۆپە بۆ ناو گۆڵ، نزیکترین هەستە لە هەستی ئازادی.
I don't know, man, soccer is, like, the only thing on this planet that we can all agree to do together. You know? It's like the official sport of this spinning ball. I want to be able to connect the joy of the game to the ever-moving footballer, to connect that moving footballer to immigrants who also moved in sight of a better position. Among these kids, I want to connect their families' histories to the bliss of a goal-scorer's run, family like that feeling after the ball beats the goalie, the closest thing going to freedom.
نزیکترین هەستی ئازادی.
Thank you.
(چەپڵە ڕێزان).
(Applause)