George and Charlotte Blonsky, who were a married couple living in the Bronx in New York City, invented something. They got a patent in 1965 for what they call, "a device to assist women in giving birth." This device consists of a large, round table and some machinery. When the woman is ready to deliver her child, she lies on her back, she is strapped down to the table, and the table is rotated at high speed. The child comes flying out through centrifugal force. If you look at their patent carefully, especially if you have any engineering background or talent, you may decide that you see one or two points where the design is not perfectly adequate. (Laughter)
George og Charlotte Blonsky, som var et ektepar som bodde i Bronx, New York, fant opp noe. I 1965 patenterte de noe som de kalte "en enhet for å hjelpe kvinner å føde". Denne enheten består av et stort, rundt bord og diverse mekanikk. Når en kvinne er klar til å føde, legger hun seg på ryggen, bindes fast til bordet, og bordet blir rotert i stor hastighet. Barnet kommer flyvende ut ved hjelp av sentrifugalkraften. Hvis dere ser nøye på patentet, spesielt om dere har en bakgrunn fra ingeniørfaget, ser dere kanskje ett eller to ting hvor designet ikke er helt feilfritt.
Doctor Ivan Schwab in California is one of the people, one of the main people, who helped answer the question, "Why don't woodpeckers get headaches?" And it turns out the answer to that is because their brains are packaged inside their skulls in a way different from the way our brains, we being human beings, true, have our brains packaged. They, the woodpeckers, typically will peck, they will bang their head on a piece of wood thousands of times every day. Every day! And as far as anyone knows, that doesn't bother them in the slightest.
Dr Ivan Schwab i California er en av hovedpersonene som besvarte spørsmålet "Hvorfor får ikke hakkespetter hodepine?" Og dette skyldes at hjernene deres er festet inne i hodet på en annen måte enn hos oss mennesker, altså, hvordan våre hjerner er festet. Typisk, så vil hakkespettene slå hodet sitt mot en trestamme tusen av ganger hver dag. Hver dag! Og så vidt man vet, tar de ikke skade av det.
How does this happen? Their brain does not slosh around like ours does. Their brain is packed in very tightly, at least for blows coming right from the front. Not too many people paid attention to this research until the last few years when, in this country especially, people are becoming curious about what happens to the brains of football players who bang their heads repeatedly. And the woodpecker maybe relates to that.
Hvorfor det? Hjernen deres skvulper ikke rundt som vår. Hjernen deres er beskyttet i alle fall fra slag som kommer direkte forfra. Svært få brydde seg om denne forskningen fram til for noen år siden, før, spesielt i dette landet, folk lurte på hva som skjer med hjernene til fotballspillere når de gjentatte ganger slår hodene sine. Og hakkespetten er kanskje relatert til dette.
There was a paper published in the medical journal The Lancet in England a few years ago called " A man who pricked his finger and smelled putrid for 5 years." Dr. Caroline Mills and her team received this patient and didn't really know what to do about it. The man had cut his finger, he worked processing chickens, and then he started to smell really, really bad. So bad that when he got in a room with the doctors and the nurses, they couldn't stand being in the room with him. It was intolerable. They tried every drug, every other treatment they could think of. After a year, he still smelled putrid. After two years, still smelled putrid. Three years, four years, still smelled putrid. After five years, it went away on its own. It's a mystery.
Det ble publisert en artikkel i tidsskriftet The Lancet i England noen år tilbake, kalt "En mann som stakk seg i fingeren og luktet råttent i 5 år". Dr. Caroline Mills og gruppen hennes tok i mot denne pasienten og visste ikke hva de skulle gjøre. Mannen hadde kuttet seg i fingeren, han arbeidet med håndtering av kylling, og så begynte han å lukte veldig, veldig vondt. Så vondt at da han møtte legene og sykepleierne klarte de ikke å være i samme rom som ham. Det var uutholdelig. De forsøkte alle medisiner, alle tenkelige behandlinger. Etter et år luktet han fortsatt råttent. Etter to år luktet han fortsatt råttent. Tre år, fire år, fortsatt råttent. Etter fem år forsvant det av seg selv. Det er et mysterium.
In New Zealand, Dr. Lianne Parkin and her team tested an old tradition in her city. They live in a city that has huge hills, San Francisco-grade hills. And in the winter there, it gets very cold and very icy. There are lots of injuries. The tradition that they tested, they tested by asking people who were on their way to work in the morning, to stop and try something out. Try one of two conditions. The tradition is that in the winter, in that city, you wear your socks on the outside of your boots. And what they discovered by experiment, and it was quite graphic when they saw it, was that it's true. That if you wear your socks on the outside rather than the inside, you're much more likely to survive and not slip and fall.
I New Zealand testet Dr Lianne Parkin og gruppen hennes en gammel tradisjon i byen hennes. De bor i en by som har bratte bakker, San Francisco-type bakker. Og på vinteren blir det svært kaldt og svært isete. Det er flere som skader seg. Tradisjonen de testet, de spurte folk som var på vei til arbeid å stoppe og prøve ut noe. Forsøk en av to muligheter. Tadisjonen er at, på vinteren i denne byen, så har du sokkene på utsiden av skoene. Det de oppdaget, og det var veldig synlig da det så det, var at det var sant. At dersom du har sokkene på utsiden, og ikke på innsiden, så er det større sannsynlighet for at du ikke sklir og faller.
Now, I hope you will agree with me that these things I've just described to you, each of them, deserves some kind of prize. (Laughter) And that's what they got, each of them got an Ig Nobel prize. In 1991, I, together with bunch of other people, started the Ig Nobel prize ceremony. Every year we give out 10 prizes. The prizes are based on just one criteria. It's very simple. It's that you've done something that makes people laugh and then think. What you've done makes people laugh and then think. Whatever it is, there's something about it that when people encounter it at first, their only possible reaction is to laugh. And then a week later, it's still rattling around in their heads and all they want to do is tell their friends about it. That's the quality we look for.
Jeg håper at dere er enige, at disse tingene som jeg nettopp har nevnt, hver og en av dem fortjener en eller annen form for pris (Latter) Og det fikk de. Hver av dem fikk en Ig Nobelpris. I 1991, startet jeg og en del andre Ig Nobelpris-seremonien. Hvert år gir vi ut 10 priser. Prisene er basert på ett kriterium, det er veldig enkelt. Det er at man har gjort noe som får folk til å le, og deretter å tenke. Det du har gjort får folk til å le og deretter å tenke. Hva enn det er, så er det noe som gjør at når folk ser det første gang, så kan de ikke la være å le. Og etter en uke, så kverner det fortsatt rundt i hodene deres og alt de ønsker er å fortelle det videre. Det er den kvaliteten vi ser etter.
Every year, we get in the neighborhood of 9,000 new nominations for the Ig Nobel prize. Of those, consistently between 10 percent and 20 percent of those nominations are people who nominate themselves. Those self-nominees almost never win. It's very difficult, numerically, to win a prize if you want to. Even if you don't want to, it's very difficult numerically. You should know that when we choose somebody to win an Ig Nobel prize, We get in touch with that person, very quietly. We offer them the chance to decline this great honor if they want to. Happily for us, almost everyone who's offered a prize decides to accept.
Hvert år mottar vi rundt 9000 nominasjoner for Ig Nobelprisen. Av disse kommer alltid mellom 10 og 20 prosent av nominasjonene fra folk som nominerer seg selv. De vinner sjelden. Det er veldig vankelig å vinne en pris hvis du går inn for det. Selv om du ikke ønsker den, er det vanskelig, rent statistisk. Når vi bestemmer oss for at noen fortjener en Ig Nobelpris, tar vi kontakt med den personen, veldig diskret. De får muligheten til å avvise denne store æren dersom de ønsker. Men det er hyggelig at nesten alle som tilbys prisen velger å ta i mot den.
What do you get if you win an Ig Nobel prize? Well, you get several things. You get an Ig Nobel prize. The design is different every year. These are always handmade from extremely cheap materials. You're looking at a picture of the prize we gave last year, 2013. Most prizes in the world also give their winners some cash, some money. We don't have any money, so we can't give them. In fact, the winners have to pay their own way to come to the Ig Nobel ceremony, which most of them do. Last year, though, we did manage to scrape up some money. Last year, each of the 10 Ig Nobel prize winners received from us 10 trillion dollars. A $10 trillion bill from Zimbabwe. (Laughter) You may remember that Zimbabwe had a little adventure for a few years there of inflation. They ended up printing bills that were in denominations as large as 100 trillion dollars. The man responsible, who runs the national bank there, by the way, won an Ig Nobel prize in mathematics.
Hva får du dersom du vinner en Ig Nobelpris? Vel, du får flere ting, du får en Ig Nobelpris. Hvert år er designen forskjellig. De er alltid lagd for hånd med esktremt billige materialer. Her ser dere et bilde av prisen vi delte ut i fjor, i 2013. De fleste prisutdelingene i verden gir også vinnerne penger. Vi har ingen penger, så vi har ingenting å gi. Vinnerne må faktisk betale selv for å komme seg til Ig Nobelpris-seremonien, noe de fleste gjør. I fjor klarte vi å skrape sammen noen penger. I fjor fikk hver av de 10 vinnerne 10 billioner dollar. En $10 billion seddel fra Zimbabwe. Dere husker kanskje at Zimbabwe hadde et lite eventyr med inflasjon noen år. De endte opp med å trykke sedler med valører helt opp til 100 billioner dollar. Mannen som var ansvarlig, som også styrer sentralbanken, vant en Ig Nobelpris i matematikk.
The other thing you win is an invitation to come to the ceremony, which happens at Harvard University. And when you get there, you come to Harvard's biggest meeting place and classroom. It fits 1,100 people, it's jammed to the gills, and up on the stage, waiting to shake your hand, waiting to hand you your Ig Nobel prize, are a bunch of Nobel prize winners. That's the heart of the ceremony. The winners are kept secret until that moment, even the Nobel laureates who will shake their hand don't know who they are until they're announced.
Det andre du vinner er en invitasjon til seremonien, som skjer ved Harvard University. Når du kommer dit, kommer du til Harvards største møtesal. Det rommer 1100 mennesker. Det er stappfullt, og på scenen, klar til å ta deg i hånden, klar til å overrekke Ig Nobelprisen, er en gruppe tidligere Nobelprisvinnere. Det er hjertet av seremonien. Vinnerne blir holdt hemmelig helt til det øyeblikket, Selv Nobelprisvinnerne vet ikke hvem de er før de blir kunngjort. Jeg skal fortelle dere om noen få
I am going to tell you about just a very few of the other medical-related prizes we've given. Keep in mind, we've given 230 prizes. There are lots of these people who walk among you. Maybe you have one. A paper was published about 30 years ago called "Injuries due to Falling Coconuts." It was written by Dr. Peter Barss, who is Canadian. Dr. Barss came to the ceremony and explained that as a young doctor, he wanted to see the world. So he went to Papua New Guinea. When he got there, he went to work in a hospital, and he was curious what kinds of things happen to people that bring them to the hospital. He looked through the records, and he discovered that a surprisingly large number of people in that hospital were there because of injuries due to falling coconuts. One typical thing that happens is people will come from the highlands, where there are not many coconut trees, down to visit their relatives on the coast, where there are lots. And they'll think that a coconut tree is a fine place to stand and maybe lie down. A coconut tree that is 90 feet tall, and has coconuts that weigh two pounds that can drop off at any time.
av de andre medisinske prisene Husk at vi har delt ut 230 priser. Flere av disse menneskene er blant dere. Kanskje du har en selv. For 30 år siden ble det publisert en artikkel kalt "Skader relatert til fallende kokosnøtter". Skrevet av Dr Peter Barss, som er kanadisk. Dr Barss kom til seremonien og fortalte at han, som en ung lege, ville se verden. Han dro til Papua Ny-Guinea. Han jobbet ved et sykehus, og han ble nysgjerrig, hva gjorde at lokalbefolkningen endte på sykehus? I journalene så han at flere av pasientene på sykehuset var der på grunn av skader fra fallende kokosnøtter. En typisk måte dette skjer på er at folk kommer fra høylandet, hvor det er få kokosnøtt-trær, ned til kysten for å besøke familie, hvor det er mange trær, Og så tror de at et tre er et fint sted å stå under eller å legge seg ned. Et kokosnøtt-tre som er 30 meter høyt, og har kokosnøtter som veier en kilo, som kan løsne når som helst.
A team of doctors in Europe published a series of papers about colonoscopies. You're all familiar with colonoscopies, one way or another. Or in some cases, one way and another. They, in these papers, explained to their fellow doctors who perform colonoscopies, how to minimize the chance that when you perform a colonoscopy, your patient will explode. (Laughter) Dr. Emmanuel Ben-Soussan one of the authors, flew in from Paris to the ceremony, where he explained the history of this, that in the 1950s, when colonoscopies were becoming a common technique for the first time, people were figuring out how to do it well. And there were some difficulties at first. The basic problem, I'm sure you're familiar with, that you're looking inside a long, narrow, dark place. And so, you want to have a larger space. You add some gas to inflate it so you have room to look around. Now, that's added to the gas, the methane gas, that's already inside. The gas that they used at first, in many cases, was oxygen. So they added oxygen to methane gas. And then they wanted to be able to see, they needed light, so they'd put in a light source, which in the 1950s was very hot. So you had methane gas, which is flammable, oxygen and heat. They stopped using oxygen pretty quickly. (Laughter) Now it's rare that patients will explode, but it does still happen.
En gruppe europeiske leger publisert flere artikler om koloskopier. Dere kjenner alle koloskopier, på en eller annen måte. I noen tilfeller, på en og annen måte. I disse artiklene forklarte de sine kolleger som utfører skopiene, hvordan, når man gjennomfører skopien, kan minimere risikoen for at pasienten eksploderer. Dr Emmanuel Ben-Soussan, en av forfatterne, fløy fra Paris til seremonien, hvor han fortalte historien, at på 50-tallet. da koloskopier først ble en vanlig metode, så forsøkte man å finne ut hvordan man skulle gjøre det, Og det var vanskeligheter i starten. Hovedproblemet var, at du ser inn i et langt, trangt, mørkt sted. Og du ønsker å ha mer plass. Så du blåser inn gass for å spile ut tarmen slik at du kan se bedre. Denne gassen kommer i tillegg til metangassen, som allerede befinner seg der. Og gassen de brukte var oksygen. Så de blandet oksygen og metangass. Og så ville de også kunne se, så de behøvde lys, og de la til en lyskilde, som på 50-tallet ble veldig varm. Så de hadde metangass, som er brannfarlig, oksygen og varme. De sluttet å bruke oksygen ganske raskt. Det er sjelden at pasienter eksploderer, men det skjer fortsatt. Det siste jeg vil fortelle er om en pris
The final thing that I want to tell you about is a prize we gave to Dr. Elena Bodnar. Dr. Elena Bodnar invented a brassiere that in an emergency can be quickly separated into a pair of protective face masks. One to save your life, one to save the life of some lucky bystander. (Laughter) Why would someone do this, you might wonder. Dr. Bodnar came to the ceremony and she explained that she grew up in Ukraine. She was one of the doctors who treated victims of the Chernobyl power plant meltdown. And they later discovered that a lot of the worst medical problems came from the particles people breathed in. So she was always thinking after that about could there be some simple mask that was available everywhere when the unexpected happens. Years later, she moved to America. She had a baby, One day she looked, and on the floor, her infant son had picked up her bra, and had her bra on his face. And that's where the idea came from. She came to the Ig Nobel ceremony with the first prototype of the bra and she demonstrated: (Laughter) (Applause) ["Paul Krugman, Nobel laureate (2008) in economics"] ["Wolfgang Ketterle, Nobel laureate (2001) in physics"]
som vi delte ut til Dr Elena Bodnar. Dr Elena Bodnar fant opp en BH, som i en nødsituasjon kan tas fra hverandre og bli to beskyttende ansiktsmasker. Én for å redde livet ditt, og én for å redde livet til en heldig forbipasserende. Hvorfor skulle noen finne opp noe slikt? Dr Bodnar kom til seremonien og forklarte at hun hadde vokst opp i Ukraina. Hun hadde behandlet ofrene fra Tjernobyl-ulykken. De fant ut at flere av de verste skadene kom fra partikler som folk hadde pustet inn. Så hun lurte på om det kunne finnes en enkel maske som var tilgjengelig overalt dersom noe skulle skje. Hun flyttet til USA, hun fikk et barn, en dag så hun ned på gulvet, og barnet hadde plukket opp BH'en hennes, og puttet den foran ansiktet. Og det var her idéen kom fra. Med seg til seremonien hadde hun den første prototypen, og hun demonstrerte: (Latter, applaus) [Paul Krugman, Nobelprisvinner i økonomi, 2008] [Wolfgang Ketterle, Nobelprisvinner i fysikk, 2001]
I myself own an emergency bra. (Laughter) It's my favorite bra, but I would be happy to share it with any of you, should the need arise. Thank you. (Applause)
Jeg har min egen nød-BH det er favoritt-BH'en min, men jeg kan gladelig dele den med hvem som helst av dere dersom behovet oppstår. Tusen takk. (Applaus)