Ο Τζωρτζ και η Σάρλοτ Μπλόνσκι, ένα παντρεμένο ζευγάρι από το Μπρονξ της Νέας Υόρκης, εφηύρε κάτι. Κατοχύρωσαν μια πατέντα το 1965 για κάτι που αποκαλούσαν «συσκευή που βοηθά τις γυναίκες να γεννήσουν». Αυτή η συσκευή αποτελείται από ένα μεγάλο στρογγυλό τραπέζι και κάποιο μηχανισμό. Όταν η γυναίκα είναι έτοιμη να γεννήσει, ξαπλώνει στο τραπέζι, δένεται με λουριά, και το τραπέζι αρχίζει να περιστρέφεται με μεγάλη ταχύτητα. Το παιδί πετάγεται με τη φυγόκεντρο δύναμη. Αν δείτε την πατέντα τους προσεκτικά, ειδικά αν έχετε προϋπηρεσία ή ταλέντο μηχανικού, ίσως εντοπίσετε κάποια σημεία όπου ο σχεδιασμός χωλαίνει. (Γέλια)
George and Charlotte Blonsky, who were a married couple living in the Bronx in New York City, invented something. They got a patent in 1965 for what they call, "a device to assist women in giving birth." This device consists of a large, round table and some machinery. When the woman is ready to deliver her child, she lies on her back, she is strapped down to the table, and the table is rotated at high speed. The child comes flying out through centrifugal force. If you look at their patent carefully, especially if you have any engineering background or talent, you may decide that you see one or two points where the design is not perfectly adequate. (Laughter)
Ο δόκτωρ Άιβαν Σουάμπ στην Καλιφόρνια είναι από τους σημαντικότερους ανθρώπους που βοήθησαν να απαντήσουμε την ερώτηση «Γιατί οι δρυοκολάπτες δεν έχουν πονοκεφάλους;» Η απάντηση φαίνεται να είναι επειδή ο εγκέφαλός τους είναι τοποθετημένος στο κρανίο τους διαφορετικά από τον τρόπο που είναι τοποθετημένος ο εγκέφαλος μέσα στο ανθρώπινο κρανίο. Οι δρυοκολάπτες ως συνήθως χτυπούν τους κορμούς, χτυπούν το κεφάλι τους πάνω σε ένα κομμάτι ξύλο χιλιάδες φορές την ημέρα. Κάθε μέρα! Και απ' όσο γνωρίζουμε, δεν τους ενοχλεί στο ελάχιστο.
Doctor Ivan Schwab in California is one of the people, one of the main people, who helped answer the question, "Why don't woodpeckers get headaches?" And it turns out the answer to that is because their brains are packaged inside their skulls in a way different from the way our brains, we being human beings, true, have our brains packaged. They, the woodpeckers, typically will peck, they will bang their head on a piece of wood thousands of times every day. Every day! And as far as anyone knows, that doesn't bother them in the slightest.
Πώς συμβαίνει αυτό; Ο εγκέφαλός τους δεν αναταράσσεται όπως ο δικός μας. Ο εγκέφαλός τους είναι σφιχτά τοποθετημένος, τουλάχιστον για μετωπικά χτυπήματα. Η έρευνα αυτή δεν έτυχε μεγάλης προσοχής μέχρι τα λίγα τελευταία χρόνια όταν, ειδικά στη χώρα μας, οι άνθρωποι δείχνουν ενδιαφέρον για το τι παθαίνει ο εγκέφαλος των ποδοσφαιριστών που χτυπούν τα κεφάλια τους επανειλημμένα. Και ο δρυοκολάπτης ίσως έχει κάποια σχέση με αυτό.
How does this happen? Their brain does not slosh around like ours does. Their brain is packed in very tightly, at least for blows coming right from the front. Not too many people paid attention to this research until the last few years when, in this country especially, people are becoming curious about what happens to the brains of football players who bang their heads repeatedly. And the woodpecker maybe relates to that.
Δημοσιεύτηκε μια εργασία στο ιατρικό περιοδικό The Lancet πριν λίγα χρόνια στην Αγγλία, με τίτλο «Κάποιος που τρύπησε το δάκτυλό του και είχε οσμή σαπίλας για πέντε χρόνια». Η δόκτωρ Κάρολαϊν Μιλς και η ομάδα της ανέλαβαν αυτόν τον ασθενή και δεν ήξεραν τι να κάνουν. Ο άνθρωπος είχε κόψει το δάκτυλό του καθώς τεμάχιζε κοτόπουλα και μετά άρχισε να μυρίζει πάρα πολύ άσχημα. Όταν έμπαινε σε δωμάτιο με γιατρούς και νοσοκόμες, δεν άντεχαν να μείνουν εκεί μαζί του. Ήταν ανυπόφορο. Δοκίμασαν κάθε φάρμακο, κάθε θεραπεία που μπορούσαν να σκεφτούν. Μετά από ένα χρόνο, ακόμα μύριζε σαπίλα. Πέρασαν δύο χρόνια και ακόμα μύριζε. Πέρασαν τρία και τέσσερα χρόνια και ακόμα μύριζε. Μετά από πέντε χρόνια εξαφανίστηκε μόνη της. Παρέμεινε μυστήριο.
There was a paper published in the medical journal The Lancet in England a few years ago called " A man who pricked his finger and smelled putrid for 5 years." Dr. Caroline Mills and her team received this patient and didn't really know what to do about it. The man had cut his finger, he worked processing chickens, and then he started to smell really, really bad. So bad that when he got in a room with the doctors and the nurses, they couldn't stand being in the room with him. It was intolerable. They tried every drug, every other treatment they could think of. After a year, he still smelled putrid. After two years, still smelled putrid. Three years, four years, still smelled putrid. After five years, it went away on its own. It's a mystery.
Στη Νέα Ζηλανδία η δόκτωρ Λιάν Πάρκιν και η ομάδα της έλεγξαν μια παλιά παράδοση της πόλης της. Ζούσαν σε μια πόλη με πανύψηλους λόφους, με απότομη κλίση όπως στο Σαν Φρανσίσκο. Το χειμώνα έχει πολύ κρύο εκεί και πιάνει πολύ πάγο. Έχουν πολλούς τραυματισμούς. Η παράδοση που έλεγξαν, ήταν ζητώντας από ανθρώπους που πήγαιναν στη δουλειά τους το πρωί να σταματήσουν και να δοκιμάσουν κάτι. Να δοκιμάσουν δύο περιπτώσεις. Η παράδοση είναι ότι τον χειμώνα σε εκείνη την πόλη, φοράνε τις κάλτσες έξω από τα άρβυλα. Και με αυτό το πείραμα ανακάλυψαν, και ήταν γραφικό αυτό που είδαν, είναι ότι όντως ήταν αλήθεια. Ότι αν φοράς τις κάλτσες απ' έξω αντί από μέσα, είναι πιο πιθανόν να γλυτώσεις και να μην γλιστρήσεις και να πέσεις.
In New Zealand, Dr. Lianne Parkin and her team tested an old tradition in her city. They live in a city that has huge hills, San Francisco-grade hills. And in the winter there, it gets very cold and very icy. There are lots of injuries. The tradition that they tested, they tested by asking people who were on their way to work in the morning, to stop and try something out. Try one of two conditions. The tradition is that in the winter, in that city, you wear your socks on the outside of your boots. And what they discovered by experiment, and it was quite graphic when they saw it, was that it's true. That if you wear your socks on the outside rather than the inside, you're much more likely to survive and not slip and fall.
Ελπίζω να συμφωνείτε μαζί μου ότι αυτά που σας περιέγραψα, καθένα τους αξίζει κάποιου είδους βραβείο. (Γέλια) Και αυτό τους δώσαμε, καθένα έλαβε ένα βραβείο Αντι-Νόμπελ. Το 1991, μαζί με μερικούς άλλους, ξεκίνησα την τελετή απονομής βραβείων Αντι-Νόμπελ. Κάθε χρόνο δίναμε 10 βραβεία. Τα βραβεία βασίζονταν σε ένα μόνο πολύ απλό κριτήριο. Ότι έκανες κάτι που κάνει τους ανθρώπους να γελάσουν και μετά να σκεφτούν. Η πράξη σου κάνει τους ανθρώπους πρώτα να γελάσουν και μετά να σκεφτούν. Ό,τι κι αν έκανες, έχει κάτι που, που όταν οι άνθρωποι το συναντούν πρώτη φορά, η μόνη πιθανή αντίδρασή τους είναι να γελάσουν. Και μετά από μια εβδομάδα ακόμα ηχεί μέσα στο μυαλό τους και το μόνο που θέλουν είναι να το διηγηθούν σε φίλους. Αυτή την ποιότητα αναζητούμε.
Now, I hope you will agree with me that these things I've just described to you, each of them, deserves some kind of prize. (Laughter) And that's what they got, each of them got an Ig Nobel prize. In 1991, I, together with bunch of other people, started the Ig Nobel prize ceremony. Every year we give out 10 prizes. The prizes are based on just one criteria. It's very simple. It's that you've done something that makes people laugh and then think. What you've done makes people laugh and then think. Whatever it is, there's something about it that when people encounter it at first, their only possible reaction is to laugh. And then a week later, it's still rattling around in their heads and all they want to do is tell their friends about it. That's the quality we look for.
Κάθε χρόνο φτάνουμε περίπου τις 9.000 υποψηφιότητες για τα βραβεία Αντι-Νόμπελ. Εξ αυτών, ένα σταθερό ποσοστό 10% με 20% αυτών των υποψηφιοτήτων είναι άνθρωποι που αυτοπροτείνονται. Οι αυτοπροτεινόμενοι σχεδόν ποτέ δεν κερδίζουν. Είναι αριθμητικά πολύ δύσκολο να κερδίσεις βραβείο αν το επιθυμείς. Ακόμη και αν δεν το επιθυμείς, και πάλι είναι αριθμητικά δύσκολο. Θα πρέπει να το γνωρίζεις όταν επιλέγεις κάποιον για βραβείο Αντι-Νόμπελ. Επικοινωνούμε με το άτομο διακριτικά. Τους δίνουμε την ευκαιρία να αρνηθούν τη μεγάλη τιμή αν το θέλουν. Είναι χαρά μας που, σχεδόν όλοι όσοι τους προσφέρθηκε το βραβείο, αποφάσισαν να το αποδεχθούν.
Every year, we get in the neighborhood of 9,000 new nominations for the Ig Nobel prize. Of those, consistently between 10 percent and 20 percent of those nominations are people who nominate themselves. Those self-nominees almost never win. It's very difficult, numerically, to win a prize if you want to. Even if you don't want to, it's very difficult numerically. You should know that when we choose somebody to win an Ig Nobel prize, We get in touch with that person, very quietly. We offer them the chance to decline this great honor if they want to. Happily for us, almost everyone who's offered a prize decides to accept.
Και τι γίνεται αν κερδίσεις το βραβείο Αντι-Νόμπελ; Λοιπόν, παίρνεις πολλά. Παίρνεις το αγαλματίδιο του Αντι-Νόμπελ. Το σχέδιο είναι διαφορετικό κάθε χρόνο. Είναι πάντα χειροποίητα από ευτελή υλικά. Βλέπετε μια φωτογραφία του επάθλου που δώσαμε πέρυσι, το 2013. Οι περισσότερες βραβεύσεις στον κόσμο δίνουν επίσης κάποια μετρητά, ένα χρηματικό ποσό. Εμείς δεν έχουμε καθόλου χρήματα, έτσι δεν μπορούμε να δώσουμε. Στην πραγματικότητα, οι νικητές του Αντι-Νόμπελ χρειάζεται να έλθουν στην τελετή με δικά τους έξοδα, κάτι που οι περισσότεροι το κάνουν. Πέρυσι όμως καταφέραμε να βρούμε κάποια χρήματα. Πέρυσι καθένας από τους δέκα νικητές των βραβείων Αντι-Νόμπελ έλαβε από εμάς 10 τρισεκατομμύρια δολάρια. Ένα χαρτονόμισμα 10 τρισεκατομμυρίων από τη Ζιμπάμπουε. (Γέλια) Θα θυμάστε ότι η Ζιμπάμπουε είχε ένα προβληματάκι πληθωρισμού πριν λίγα χρόνια. Κατέληξαν να τυπώνουν χαρτονομίσματα ονομαστικής αξίας έως και 100 τρισεκατομμυρίων δολαρίων. Ο υπεύθυνος της εκεί εθνικής τράπεζας, παρεμπιπτόντως, κέρδισε ένα βραβείο Αντι-Νόμπελ στα μαθηματικά.
What do you get if you win an Ig Nobel prize? Well, you get several things. You get an Ig Nobel prize. The design is different every year. These are always handmade from extremely cheap materials. You're looking at a picture of the prize we gave last year, 2013. Most prizes in the world also give their winners some cash, some money. We don't have any money, so we can't give them. In fact, the winners have to pay their own way to come to the Ig Nobel ceremony, which most of them do. Last year, though, we did manage to scrape up some money. Last year, each of the 10 Ig Nobel prize winners received from us 10 trillion dollars. A $10 trillion bill from Zimbabwe. (Laughter) You may remember that Zimbabwe had a little adventure for a few years there of inflation. They ended up printing bills that were in denominations as large as 100 trillion dollars. The man responsible, who runs the national bank there, by the way, won an Ig Nobel prize in mathematics.
Το άλλο που κερδίζεις είναι μια πρόσκληση για την τελετή, που τελείται στο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ. Και μόλις φτάσεις, μπαίνεις στη μεγαλύτερη αίθουσα του Χάρβαρντ. Χωράει 1.100 άτομα, είναι ασφυκτικά γεμάτη, και επί σκηνής, περιμένοντας να σου σφίξουν το χέρι και να σου απονείμουν το βραβείο Αντι-Νόμπελ, είναι μια ομάδα από Νομπελίστες. Είναι η αποκορύφωση της τελετής. Οι νικητές παραμένουν άγνωστοι έως τότε, ακόμη και οι Νομπελίστες που θα τους συγχαρούν δεν τους ξέρουν πριν ανακοινωθούν.
The other thing you win is an invitation to come to the ceremony, which happens at Harvard University. And when you get there, you come to Harvard's biggest meeting place and classroom. It fits 1,100 people, it's jammed to the gills, and up on the stage, waiting to shake your hand, waiting to hand you your Ig Nobel prize, are a bunch of Nobel prize winners. That's the heart of the ceremony. The winners are kept secret until that moment, even the Nobel laureates who will shake their hand don't know who they are until they're announced.
Θα σας πω για πολύ λίγα από άλλα βραβεία σχετικά με την ιατρική που απονείμαμε. Θυμηθείτε ότι έχουμε δώσει 230 βραβεία. Είναι πολλοί που βρίσκονται μεταξύ σας. Ίσως είστε και εσείς κάτοχος. Μια εργασία δημοσιεύτηκε πριν 30 χρόνια περίπου με τίτλο «Τραυματισμοί λόγω πτώσης καρύδων». Συγγραφέας ήταν ο δόκτωρ Πίτερ Μπαρς, που είναι Καναδός. Ο δόκτωρ Μπαρς ήλθε στην τελετή και εξήγησε ότι ως νέος γιατρός ήθελε να δει τον κόσμο. Έτσι πήγε στην Παπούα Νέα Γουινέα. Όταν έφτασε, πήγε να δουλέψει στο νοσοκομείο και αναρωτήθηκε για ποιους λόγους πάνε οι άνθρωποι στο νοσοκομείο. Από τα αρχεία ανακάλυψε ότι ένας εκπληκτικά μεγάλος αριθμός βρισκόταν στο νοσοκομείο εξαιτίας τραυματισμών που οφείλονταν σε καρύδες που έπεφταν. Είναι πολύ συνηθισμένο συμβάν να έρχονται άνθρωποι από τα ορεινά, όπου δεν υπάρχουν πολλοί κοκοφοίνικες, για να επισκεφτούν συγγενείς στα παράλια, όπου υπάρχουν πολλά δένδρα. Θεωρούν ότι ο κοκοφοίνικας είναι κατάλληλο μέρος να σταθείς ή και να ξαπλώσεις. Ο κοκοφοίνικας έχει 30 μέτρα ύψος και έχει καρύδες βάρους ενός κιλού που μπορεί να πέσουν ανά πάσα στιγμή.
I am going to tell you about just a very few of the other medical-related prizes we've given. Keep in mind, we've given 230 prizes. There are lots of these people who walk among you. Maybe you have one. A paper was published about 30 years ago called "Injuries due to Falling Coconuts." It was written by Dr. Peter Barss, who is Canadian. Dr. Barss came to the ceremony and explained that as a young doctor, he wanted to see the world. So he went to Papua New Guinea. When he got there, he went to work in a hospital, and he was curious what kinds of things happen to people that bring them to the hospital. He looked through the records, and he discovered that a surprisingly large number of people in that hospital were there because of injuries due to falling coconuts. One typical thing that happens is people will come from the highlands, where there are not many coconut trees, down to visit their relatives on the coast, where there are lots. And they'll think that a coconut tree is a fine place to stand and maybe lie down. A coconut tree that is 90 feet tall, and has coconuts that weigh two pounds that can drop off at any time.
Μια ομάδα Ευρωπαίων γιατρών δημοσίευσε μια σειρά εργασιών για κολονοσκοπήσεις. Όλοι γνωρίζετε περί κολονοσκοπήσεων, με τον ένα τρόπο ή τον άλλον. Ή σε κάποιες περιπτώσεις, και με τους δύο τρόπους. Σ΄ αυτές τις εργασίες, εξηγούσαν στους συναδέλφους γιατρούς που διενεργούν κολονοσκοπήσεις, πώς να ελαχιστοποιήσουν την πιθανότητα κατά την τέλεση της κολονοσκόπησης να εκραγεί ο ασθενής. (Γέλια) Ο δόκτωρ Ιμάνουελ Μπεν-Σουσάν ένας εκ των συγγραφέων, πέταξε από το Παρίσι και ήρθε στην τελετή, όπου εξήγησε όλο το ιστορικό, ότι στη δεκαετία του 1950, όταν για πρώτη φορά η κολονοσκόπηση γινόταν συνήθης πρακτική, οι άνθρωποι έψαχναν πώς πρέπει να γίνεται σωστά. Και αρχικά υπήρχαν κάποιες δυσκολίες. Το βασικό πρόβλημα, που είμαι σίγουρος ότι γνωρίζετε, είναι ότι ψάχνετε μέσα σε ένα μακρύ, στενό, σκοτεινό μέρος. Έτσι χρειάζεστε περισσότερο χώρο. Προσθέτετε κάποιο αέριο ώστε να διογκωθεί και να έχετε χώρο να δείτε τριγύρω. Αυτό προστίθεται στο αέριο μεθανίου που ήδη υπάρχει εκεί μέσα. Το αέριο που αρχικά χρησιμοποιήθηκε ήταν το οξυγόνο. Έτσι πρόσθεσαν οξυγόνο σε αέριο μεθάνιο. Μετά χρειαζόταν να μπορούν να δουν, χρειάζονταν φως, έτσι έβαλαν μια πηγή φωτός, που το '50 ήταν κάτι πολύ θερμό. Έτσι είχαμε αέριο μεθάνιο, που είναι εύφλεκτο, οξυγόνο και θερμότητα. Κατάργησαν το οξυγόνο πολύ σύντομα. (Γέλια) Πλέον είναι σπάνιο να μας εκραγεί ασθενής συμβαίνει όμως ακόμα.
A team of doctors in Europe published a series of papers about colonoscopies. You're all familiar with colonoscopies, one way or another. Or in some cases, one way and another. They, in these papers, explained to their fellow doctors who perform colonoscopies, how to minimize the chance that when you perform a colonoscopy, your patient will explode. (Laughter) Dr. Emmanuel Ben-Soussan one of the authors, flew in from Paris to the ceremony, where he explained the history of this, that in the 1950s, when colonoscopies were becoming a common technique for the first time, people were figuring out how to do it well. And there were some difficulties at first. The basic problem, I'm sure you're familiar with, that you're looking inside a long, narrow, dark place. And so, you want to have a larger space. You add some gas to inflate it so you have room to look around. Now, that's added to the gas, the methane gas, that's already inside. The gas that they used at first, in many cases, was oxygen. So they added oxygen to methane gas. And then they wanted to be able to see, they needed light, so they'd put in a light source, which in the 1950s was very hot. So you had methane gas, which is flammable, oxygen and heat. They stopped using oxygen pretty quickly. (Laughter) Now it's rare that patients will explode, but it does still happen.
Το τελευταίο για το οποίο ήθελα να σας πω είναι ένα βραβείο που δώσαμε στην δόκτορα Ελένα Μπόντναρ. Η δόκτωρ Ελένα Μπόντναρ εφηύρε ένα στηθόδεσμο που σε περίπτωση ανάγκης μπορεί ταχύτατα να χωριστεί σε ένα ζευγάρι μάσκες προστασίας προσώπου. Μια για να σωθείς εσύ, μια για να σωθεί όποιος είναι τυχερός να είναι δίπλα σου. (Γέλια) Γιατί να το κάνει κάποιος, θα αναρωτηθείτε. Η δόκτωρ Μπόντναρ ήλθε στην απονομή και εξήγησε ότι μεγάλωσε στην Ουκρανία. Ήταν με τους γιατρούς που περιέθαλπαν τα θύματα του πυρηνικού ατυχήματος στο Τσερνομπίλ. Και αργότερα ανακάλυψαν ότι πολλά από τα χειρότερα ιατρικά προβλήματα ήταν από τα σωματίδια που εισέπνεαν οι άνθρωποι. Έτσι κατόπιν πάντα το σκεφτόταν αν υπήρχε μια απλή μάσκα διαθέσιμη παντού όταν προέκυπτε το απρόσμενο. Χρόνια μετά πήγε στην Αμερική. Έκανε ένα μωρό. Μια μέρα κοίταξε και στο πάτωμα το μωρό αγοράκι της είχε πάρει το στηθόδεσμό της και τον είχε φορέσει στο πρόσωπό του. Από εκεί πήρε την ιδέα. Ήλθε στην τελετή των Αντι-Νόμπελ με το αρχικό πρωτότυπο του στηθόδεσμου και έκανε επίδειξη: (Γέλια) (Χειροκρότημα) [Πολ Κρούγκμαν, βραβευθείς με Νόμπελ (2008) στα Μαθηματικά] [Βόλφανγκ Κέτερλε, βραβευθείς με Νόμπελ (2001) στη Φυσική]
The final thing that I want to tell you about is a prize we gave to Dr. Elena Bodnar. Dr. Elena Bodnar invented a brassiere that in an emergency can be quickly separated into a pair of protective face masks. One to save your life, one to save the life of some lucky bystander. (Laughter) Why would someone do this, you might wonder. Dr. Bodnar came to the ceremony and she explained that she grew up in Ukraine. She was one of the doctors who treated victims of the Chernobyl power plant meltdown. And they later discovered that a lot of the worst medical problems came from the particles people breathed in. So she was always thinking after that about could there be some simple mask that was available everywhere when the unexpected happens. Years later, she moved to America. She had a baby, One day she looked, and on the floor, her infant son had picked up her bra, and had her bra on his face. And that's where the idea came from. She came to the Ig Nobel ceremony with the first prototype of the bra and she demonstrated: (Laughter) (Applause) ["Paul Krugman, Nobel laureate (2008) in economics"] ["Wolfgang Ketterle, Nobel laureate (2001) in physics"]
Έχω κι εγώ στηθόδεσμο ανάγκης. (Γέλια) Είναι ο αγαπημένος μου στηθόδεσμος αλλά θα χαρώ να τον μοιραστώ με κάποιον από εσάς εάν προκύψει επείγουσα ανάγκη. Σας ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)
I myself own an emergency bra. (Laughter) It's my favorite bra, but I would be happy to share it with any of you, should the need arise. Thank you. (Applause)