Джордж и Шарлот Блонски, съпрузи, живеещи в Бронкс, Ню Йорк, изобретиха нещо. През 1965 те получиха патент за "Устройство, помагащо на жените да родят" То се състои от голяма, кръгла маса и няколко механизма. Когато жената е готова да роди, ляга по гръб, пристягат я с каиши и масата се завърта с висока скорост. Детето излита от центробежната сила. Ако погледнете внимателно патента им, особено ако имате инженерни познания или талант, вероятно ще кажете, че на едно-две места дизайнът куца. (Смях)
George and Charlotte Blonsky, who were a married couple living in the Bronx in New York City, invented something. They got a patent in 1965 for what they call, "a device to assist women in giving birth." This device consists of a large, round table and some machinery. When the woman is ready to deliver her child, she lies on her back, she is strapped down to the table, and the table is rotated at high speed. The child comes flying out through centrifugal force. If you look at their patent carefully, especially if you have any engineering background or talent, you may decide that you see one or two points where the design is not perfectly adequate. (Laughter)
Д-р Айвън Шваб от Калифорния е един от хората, един от главните хора, помогнали да се разбере "Защо кълвачите не получават главоболие?". Отговорът бил: Защото мозъците им са опаковани в черепа по начин различен от този на нашите. Да, като човешки същества нашите мозъци наистина са опаковани. Кълвачите, обикновено кълват, удрят главата си в дърво хиляди пъти на ден. Всеки ден! И доколкото всеки знае, това хич не ги тревожи.
Doctor Ivan Schwab in California is one of the people, one of the main people, who helped answer the question, "Why don't woodpeckers get headaches?" And it turns out the answer to that is because their brains are packaged inside their skulls in a way different from the way our brains, we being human beings, true, have our brains packaged. They, the woodpeckers, typically will peck, they will bang their head on a piece of wood thousands of times every day. Every day! And as far as anyone knows, that doesn't bother them in the slightest.
Как се случва така? Техните мозъци не стават на каша, както нашите. Техният мозък е опакован много здраво, поне за фронтални удари. Много малко хора биха обърнали внимание на това проучване до преди няколко години когато, специално в тази страна, хората започнаха да се питат какво става с мозъците на футболистите, които удрят главите си многократно. И кълвачът май има отношение към това.
How does this happen? Their brain does not slosh around like ours does. Their brain is packed in very tightly, at least for blows coming right from the front. Not too many people paid attention to this research until the last few years when, in this country especially, people are becoming curious about what happens to the brains of football players who bang their heads repeatedly. And the woodpecker maybe relates to that.
Преди няколоко години в английския медицински журнал "The Lancet" беше публикувана статията "Мъжът, който проби пръстта си и мириса на гнило 5 години." Д-р Каролин Милс и нейният екип приели този пациент, но не знаели какво да направят. Мъжът си наранил пръстта. при работа в кланицата за пилета, след което започнал да мирише ужасно. Толкова ужасно, че лекарите и сестрите не можели да издържат. Било нетърпимо. Опитали всякакви лекарства, всяко лечение, за което се сетили. След година продължавал да мирише на гнило. След 2 миришел все така. 3 години, 4 години - не спирал да мирише. След 5 години миризмата изчезнала от само себе си. Мистерия.
There was a paper published in the medical journal The Lancet in England a few years ago called " A man who pricked his finger and smelled putrid for 5 years." Dr. Caroline Mills and her team received this patient and didn't really know what to do about it. The man had cut his finger, he worked processing chickens, and then he started to smell really, really bad. So bad that when he got in a room with the doctors and the nurses, they couldn't stand being in the room with him. It was intolerable. They tried every drug, every other treatment they could think of. After a year, he still smelled putrid. After two years, still smelled putrid. Three years, four years, still smelled putrid. After five years, it went away on its own. It's a mystery.
В Нова Зеландия д-р Лиан Паркин и нейният екип тествали един старо поверие в града им. Град, разположен върху стръмни хълмове, като тези на Сан Франциско. През зимата там става много студено и много заледено. Има много наранявания. Тествали поверието като карали хората, които били на път за работа сутрин да спрат и да изпробват нещо. Да изпробват един от два варианта. Поверието в този град през зимата е да обуваш чорапите си върху ботушите. Това, което установили с експеримента, и то доста нагледно е, че било истина: Когато носиш чорапите си отвън, е много по-вероятно да оцелееш без да се подхлъзнеш и паднеш.
In New Zealand, Dr. Lianne Parkin and her team tested an old tradition in her city. They live in a city that has huge hills, San Francisco-grade hills. And in the winter there, it gets very cold and very icy. There are lots of injuries. The tradition that they tested, they tested by asking people who were on their way to work in the morning, to stop and try something out. Try one of two conditions. The tradition is that in the winter, in that city, you wear your socks on the outside of your boots. And what they discovered by experiment, and it was quite graphic when they saw it, was that it's true. That if you wear your socks on the outside rather than the inside, you're much more likely to survive and not slip and fall.
Надявам се, ще се съгласите, че нещата, които ви описах, всяко едно, заслужава някаква награда. (Смях) И това е, което им се случи: Всяко едно от тях получи Невежа Нобелова награда. През 1991 аз и още няколко човека дадохме старт на церемонията по връчване. Всяка година даваме 10 награди. Критерият е само един. Много прост: Да сте направили нещо, което разсмива хората, а после ги кара да се замислят. Това, което сте направили да разсмива хората, а после да ги кара да се замислят. Каквото и да е, да има нещо в него, при първия сблъск с което, единствената възможна реакция да е смях. Седмица по-късно, то да е все още e в главите им, и да искат да го разкажат на приятелите си. Такова качество търсим.
Now, I hope you will agree with me that these things I've just described to you, each of them, deserves some kind of prize. (Laughter) And that's what they got, each of them got an Ig Nobel prize. In 1991, I, together with bunch of other people, started the Ig Nobel prize ceremony. Every year we give out 10 prizes. The prizes are based on just one criteria. It's very simple. It's that you've done something that makes people laugh and then think. What you've done makes people laugh and then think. Whatever it is, there's something about it that when people encounter it at first, their only possible reaction is to laugh. And then a week later, it's still rattling around in their heads and all they want to do is tell their friends about it. That's the quality we look for.
Всяка година се озоваваме сред 9000 нови номинации за награда. От тях между 10 и 20 процента са хора, които номинират себе си. Те почти никога не печелят. Много е трудно, математически погледнато, да спечелиш награда, ако искаш. Дори да не искаш, вероятността е много малка. Трябва да знаете, че когато избираме някого, да спечели наша награда, ние се свързваме с този човек, много тихо и му даваме шанс да откаже тази голяма чест, ако поиска. За щастие, почти всички, на които е предложена наградата решават да я приемат.
Every year, we get in the neighborhood of 9,000 new nominations for the Ig Nobel prize. Of those, consistently between 10 percent and 20 percent of those nominations are people who nominate themselves. Those self-nominees almost never win. It's very difficult, numerically, to win a prize if you want to. Even if you don't want to, it's very difficult numerically. You should know that when we choose somebody to win an Ig Nobel prize, We get in touch with that person, very quietly. We offer them the chance to decline this great honor if they want to. Happily for us, almost everyone who's offered a prize decides to accept.
Какво получавате, ако спечелите? Няколко неща: Получавате Невежа Нобелова награда, чийто дизайн е различен всяка година. Винаги са правени ръчно от много евтини материали. Гледате снимка на миналогодишната награда, 2013. Повечето награди, раздавани по света, включват и някаква сума пари в брой. Ние нямаме никакви, затова не можем да дадем. Всъщност, победителите трябва сами да си платят пътя за да дойдат на церемонията, което повечето от тях правят. Миналата година, обаче, успяхме да съберем някакви пари. Миналата година, всеки един от 10-те лауреата получи от нас 10 трилиона долара. 10 трилиона Зимбабвийски долара. Може би си спомняте, че Зимбабве имаше малко приключение за няколко години с инфлацията. Накрая отпечатаха банкноти със стойност 100 трилиона долара. Човекът, отговорен за това и ръководел националната банка, спечели нашата награда по математика.
What do you get if you win an Ig Nobel prize? Well, you get several things. You get an Ig Nobel prize. The design is different every year. These are always handmade from extremely cheap materials. You're looking at a picture of the prize we gave last year, 2013. Most prizes in the world also give their winners some cash, some money. We don't have any money, so we can't give them. In fact, the winners have to pay their own way to come to the Ig Nobel ceremony, which most of them do. Last year, though, we did manage to scrape up some money. Last year, each of the 10 Ig Nobel prize winners received from us 10 trillion dollars. A $10 trillion bill from Zimbabwe. (Laughter) You may remember that Zimbabwe had a little adventure for a few years there of inflation. They ended up printing bills that were in denominations as large as 100 trillion dollars. The man responsible, who runs the national bank there, by the way, won an Ig Nobel prize in mathematics.
Другото, което печелите, е покана да дойдете на церемонията в Харвардския университет. И когато пристигнете, отивате в най-голямата аула на Харвард. Тя побира 1100 човека, и се пука по шевовете, а на сцената, чакайки да стисне ръката Ви, и да Ви връчи наградата, е компания от Нобелови лауреати - сърцето на церемонията. Победителите се пазят в тайна до последно. Дори Нобеловите лауреати, които се здрависват с тях не ги знаят до момента на обявяването.
The other thing you win is an invitation to come to the ceremony, which happens at Harvard University. And when you get there, you come to Harvard's biggest meeting place and classroom. It fits 1,100 people, it's jammed to the gills, and up on the stage, waiting to shake your hand, waiting to hand you your Ig Nobel prize, are a bunch of Nobel prize winners. That's the heart of the ceremony. The winners are kept secret until that moment, even the Nobel laureates who will shake their hand don't know who they are until they're announced.
Ще ви кажа още малко за медицинските награди, които сме давали. Отбележете, че сме връчили 230 награди. Много от тези хора са сред вас. Може би Вие имате една. Преди 30 години беше публикувана статия озаглавена "Наранявания от паднали кокосови орехи". Написана е от д-р Питър Барс, канадец. Д-р Барс дойде на церемонията и обясни, че като млад доктор, е искал да види света. И така отишъл до Папуа Нова Гвинея. Там започнал работа в болница. Бил любопитен за причините, водещи хората в нея. От картоните видял, че изненадващо голям брой от хоспитализираните били с наранявания от падащи кокосови орехи. Типичният, повтарящ се случай бил, на хора от платата, където няма много кокосови палми, дошли при близки по крайбрежието, където има много. Те смятали кокосовите палми за подходящо място да си полегнат. Кокосова палма, висока 27 метра, с орехи тежащи по килограм, които могат да паднат по всяко време.
I am going to tell you about just a very few of the other medical-related prizes we've given. Keep in mind, we've given 230 prizes. There are lots of these people who walk among you. Maybe you have one. A paper was published about 30 years ago called "Injuries due to Falling Coconuts." It was written by Dr. Peter Barss, who is Canadian. Dr. Barss came to the ceremony and explained that as a young doctor, he wanted to see the world. So he went to Papua New Guinea. When he got there, he went to work in a hospital, and he was curious what kinds of things happen to people that bring them to the hospital. He looked through the records, and he discovered that a surprisingly large number of people in that hospital were there because of injuries due to falling coconuts. One typical thing that happens is people will come from the highlands, where there are not many coconut trees, down to visit their relatives on the coast, where there are lots. And they'll think that a coconut tree is a fine place to stand and maybe lie down. A coconut tree that is 90 feet tall, and has coconuts that weigh two pounds that can drop off at any time.
Екип от лекари в Европа публикува серия от статии за колоноскопията. Вие сте запознати с колоноскопията по един или друг начин. Или в някой случаи, по един и друг начин. В тези статии те обясняват на колегите си, извършващи колоноскопия, как да намалят риска по време на процедурата пациентът да експлодира. (Смях) Д-р Емануел Бен-Сюсан един от авторите, прелетя от Париж за церемонията, където обясни историята зад статиите. През 50-те, когато колоноскопията започва да се прилага за пръв път, хората се чудели, как да го правят добре. Разбира се, имало трудности в началото. Главният проблем, сигурен съм, че сте запознати, е, че гледате в дълго, тясно и тъмно пространство. И тъй като искате да имате по-широко място, добавяте малко газ, за да го надуете и получите възможност за оглед. Добавяте газ към метана, който вече е вътре. В повечето случаи в началото използвали кислород. Така че добавяли кислород към метана. Но за да могат да виждат, им трябвала светлина. Слагали светлинен източник, който през 50-те бил много горещ. И така имали метан, който е запалителен, кислород и топлина. Спрели да използват кислород много скоро. (Смях) Сега е рядкост пациент да експлодира, но все още се случва.
A team of doctors in Europe published a series of papers about colonoscopies. You're all familiar with colonoscopies, one way or another. Or in some cases, one way and another. They, in these papers, explained to their fellow doctors who perform colonoscopies, how to minimize the chance that when you perform a colonoscopy, your patient will explode. (Laughter) Dr. Emmanuel Ben-Soussan one of the authors, flew in from Paris to the ceremony, where he explained the history of this, that in the 1950s, when colonoscopies were becoming a common technique for the first time, people were figuring out how to do it well. And there were some difficulties at first. The basic problem, I'm sure you're familiar with, that you're looking inside a long, narrow, dark place. And so, you want to have a larger space. You add some gas to inflate it so you have room to look around. Now, that's added to the gas, the methane gas, that's already inside. The gas that they used at first, in many cases, was oxygen. So they added oxygen to methane gas. And then they wanted to be able to see, they needed light, so they'd put in a light source, which in the 1950s was very hot. So you had methane gas, which is flammable, oxygen and heat. They stopped using oxygen pretty quickly. (Laughter) Now it's rare that patients will explode, but it does still happen.
Накрая ще ви разкажа за наградата, която дадохме на д-р Елена Боднар. Д-р Елена Боднар изобрети сутиен, който в спешни случаи бързо се разделя на чифт защитни маски. Едната да спаси вашия живот, и другата да спаси живота на някой късметлия. (Смях) Вероятно се чудите защо някой би направил подобно нещо. Д-р Боднар дойде на церемонията и обясни, че е израснала в Украйна. Тя е от лекарите, лекували жертвите на аварията в Чернобилската АЕЦ. Те открили, че много от най-тежките случаи са причинени от вдишаните частици. След това тя постоянно мислела как би могло една простичка маска, да бъде на разположение навсякъде, когато неочакваното се случи. Години по-късно се мести в САЩ, ражда и един ден вижда на пода малкия си син да вдига сутиена ѝ, и да го слага на лицето си. Оттам дошла идеята. Тя дойде на церемонията с първия прототип на сутиена и го демонстрира: (Смях)(Аплодисменти) [Пол Крюгман, Нобелов лауреат по икономика за 2008] [Волфган Кетерле, Нобелов лауреат по физика за 2001]
The final thing that I want to tell you about is a prize we gave to Dr. Elena Bodnar. Dr. Elena Bodnar invented a brassiere that in an emergency can be quickly separated into a pair of protective face masks. One to save your life, one to save the life of some lucky bystander. (Laughter) Why would someone do this, you might wonder. Dr. Bodnar came to the ceremony and she explained that she grew up in Ukraine. She was one of the doctors who treated victims of the Chernobyl power plant meltdown. And they later discovered that a lot of the worst medical problems came from the particles people breathed in. So she was always thinking after that about could there be some simple mask that was available everywhere when the unexpected happens. Years later, she moved to America. She had a baby, One day she looked, and on the floor, her infant son had picked up her bra, and had her bra on his face. And that's where the idea came from. She came to the Ig Nobel ceremony with the first prototype of the bra and she demonstrated: (Laughter) (Applause) ["Paul Krugman, Nobel laureate (2008) in economics"] ["Wolfgang Ketterle, Nobel laureate (2001) in physics"]
Аз лично притежавам един за спешни случаи. (Смях) Това е любимият ми сутиен, но с удоволствие бих го споделил с вас в случай на нужда. Благодаря Ви. (Аплодисменти)
I myself own an emergency bra. (Laughter) It's my favorite bra, but I would be happy to share it with any of you, should the need arise. Thank you. (Applause)