Today I stand before you as a man who lives life to the full in the here and now. But for a long time, I lived for death.
Vandaag sta ik voor jullie als een man die het leven ten volle leeft in het hier en nu. Maar een lange tijd leefde ik voor de dood.
I was a young man who believed that jihad is to be understood in the language of force and violence. I tried to right wrongs through power and aggression. I had deep concerns for the suffering of others and a strong desire to help and bring relief to them. I thought violent jihad was noble, chivalrous and the best way to help.
Ik was een jonge man die geloofde dat jihad moet worden begrepen in de taal van dwang en geweld. Ik probeerde onrecht te bestrijden met macht en agressie. Ik was diep bezorgd om het lijden van anderen en had een sterk verlangen om hen te helpen en te ontlasten. Ik dacht dat gewelddadige jihad nobel, ridderlijk en de beste manier om te helpen was.
At a time when so many of our people -- young people especially -- are at risk of radicalization through groups like al-Qaeda, Islamic State and others, when these groups are claiming that their horrific brutality and violence are true jihad, I want to say that their idea of jihad is wrong -- completely wrong -- as was mine, then.
In een tijd waarin zo veel van onze mensen -- vooral jongeren -- het risico van radicalisering lopen door groepen als Al-Qaida, Islamitische Staat en anderen, wanneer deze groepen beweren dat hun gruwelijke wreedheid en geweld de ware jihad zijn, wil ik zeggen dat hun idee van jihad verkeerd is -- helemaal verkeerd -- net als het mijne toen.
Jihad means to strive to one's utmost. It includes exertion and spirituality, self-purification and devotion. It refers to positive transformation through learning, wisdom and remembrance of God. The word jihad stands for all those meanings as a whole. Jihad may at times take the form of fighting, but only sometimes, under strict conditions, within rules and limits.
Jihad betekent om te streven naar het beste in je. Het omvat inspanning en spiritualiteit, zelfreiniging en toewijding. Het verwijst naar positieve verandering door leren, wijsheid en denken aan God. Het woord jihad staat voor al deze betekenissen samen. Jihad kan soms vechten inhouden, maar alleen maar soms, onder strikte voorwaarden, binnen regels en grenzen.
In Islam, the benefit of an act must outweigh the harm or hardship it entails. More importantly, the verses in the Koran that are connected to jihad or fighting do not cancel out the verses that talk about forgiveness, benevolence or patience.
In Islam moet het voordeel van een daad opwegen tegen de schade of problemen die het met zich meebrengt. Belangrijker is dat de verzen in de Koran die verband houden met jihad of vechten, andere verzen niet tenietdoen die spreken over vergeving, welwillendheid of geduld.
But now I believe that there are no circumstances on earth where violent jihad is permissible, because it will lead to greater harm. But now the idea of jihad has been hijacked. It has been perverted to mean violent struggle wherever Muslims are undergoing difficulties, and turned into terrorism by fascistic Islamists like al-Qaeda, Islamic State and others. But I have come to understand that true jihad means striving to the utmost to strengthen and live those qualities which God loves: honesty, trustworthiness, compassion, benevolence, reliability, respect, truthfulness -- human values that so many of us share.
Maar ik denk dat er nu geen omstandigheden op aarde zijn die gewelddadige jihad verrechtvaardigen, omdat dat zal leiden tot grotere schade. Maar nu is het idee van jihad gekaapt. De betekenis is verdraaid tot gewelddadige strijd overal waar moslims moeilijkheden ondergaan, en omgevormd tot terrorisme door fascistische islamisten als al-Qaida, Islamitische Staat en anderen. Maar ik ben gaan begrijpen dat ware jihad betekent streven naar het uiterste om die kwaliteiten die God liefheeft te versterken en te beleven: eerlijkheid, betrouwbaarheid, medeleven, welwillendheid, betrouwbaarheid, respect, waarachtigheid -- menselijke waarden die zo velen van ons delen.
I was born in Bangladesh, but grew up mostly in England. And I went to school here. My father was an academic, and we were in the UK through his work.
Ik ben geboren in Bangladesh, maar groeide vooral op in Engeland. Ik ging hier naar school. Mijn vader was een academicus en voor zijn werk waren we in het Verenigd Koninkrijk.
In 1971 we were in Bangladesh when everything changed. The War of Independence impacted upon us terribly, pitting family against family, neighbor against neighbor. And at the age of 12 I experienced war, destitution in my family, the deaths of 22 of my relatives in horrible ways, as well as the murder of my elder brother. I witnessed killing ... animals feeding on corpses in the streets, starvation all around me, wanton, horrific violence -- senseless violence. I was a young man, teenager, fascinated by ideas. I wanted to learn, but I could not go to school for four years.
In 1971 waren we in Bangladesh toen alles veranderde. De Onafhankelijkheidsoorlog trof ons vreselijk, zette families tegen elkaar op en buurman tegen buurman. Op mijn 12e ervoer ik oorlog en armoede in mijn familie, de gruwelijke dood van 22 van mijn familieleden, evenals de moord op mijn oudere broer. Ik was getuige van moordpartijen... dieren die lijken aten in de straten, uithongering overal om me heen, moedwillig, gruwelijk geweld -- zinloos geweld. Ik was een jonge man, een tiener, gefascineerd door ideeën. Ik wilde leren, maar ik kon vier jaar lang niet naar school.
After the War of Independence, my father was put in prison for two and a half years, and I used to visit him every week in prison, and homeschooled myself. My father was released in 1973 and he fled to England as a refugee, and we soon followed him. I was 17.
Na de Onafhankelijkheidsoorlog werd mijn vader gevangen gezet voor twee en een half jaar en ik bezocht hem elke week in de gevangenis, terwijl ik thuis mezelf onderwees. Mijn vader kwam in 1973 vrij, week naar Engeland uit als vluchteling en wij volgden hem kort erna. Ik was 17.
So these experiences gave me a sharp awareness of the atrocities and injustices in the world. And I had a strong desire -- a very keen, deep desire -- to right wrongs and help the victims of oppression.
Deze ervaringen gaven me een scherp besef van de wreedheden en het onrecht in de wereld. Ik had een sterk verlangen -- een zeer scherp, diep verlangen -- om onrecht tegen te gaan en om slachtoffers van onderdrukking te helpen.
While studying at college in the UK, I met others who showed me how I could channel that desire and help through my religion. And I was radicalized -- enough to consider violence correct, even a virtue under certain circumstances.
Tijdens mijn universitaire studies in het Verenigd Koninkrijk ontmoette ik anderen die me lieten zien hoe ik dat verlangen kon kanaliseren en kon helpen door mijn geloof. Ik werd geradicaliseerd -- genoeg om geweld te verrechtvaardigen en zelfs onder bepaalde omstandigheden een deugd te vinden.
So I became involved in the jihad in Afghanistan. I wanted to protect the Muslim Afghan population against the Soviet army. And I thought that was jihad: my sacred duty, which would be rewarded by God.
Zo geraakte ik betrokken bij de jihad in Afghanistan. Ik wilde de islamitische Afghanen beschermen tegen het Sovjet-leger. Ik dacht dat dat jihad was: mijn heilige plicht, die door God zou worden beloond.
I became a preacher. I was one of the pioneers of violent jihad in the UK. I recruited, I raised funds, I trained. I confused true jihad with this perversion as presented by the fascist Islamists -- these people who use the idea of jihad to justify their lust for power, authority and control on earth: a perversion perpetuated today by fascist Islamist groups like al-Qaeda, Islamic State and others.
Ik werd een prediker. Ik werd een van de pioniers van gewelddadige jihad in het Verenigd Koninkrijk. Ik rekruteerde, zamelde geld in, trainde. Ik verwarde de ware jihad met deze perversie zoals gepresenteerd door de fascistische islamisten -- deze mensen die het idee van jihad gebruiken om aan hun lust naar macht, gezag en controle op aarde te voldoen: een verdraaiing, vandaag bestendigd door islamo-fascistische groepen zoals Al-Qaida, de Islamitische Staat en anderen.
For a period of around 15 years, I fought for short periods of time in Kashmir and Burma, besides Afghanistan. Our aim was to remove the invaders, to bring relief to the oppressed victims and of course to establish an Islamic state, a caliphate for God's rule. And I did this openly. I didn't break any laws. I was proud and grateful to be British -- I still am. And I bore no hostility against this, my country, nor enmity towards the non-Muslim citizens, and I still don't.
Gedurende een periode van ongeveer 15 jaar vocht ik ook voor korte perioden in Kashmir en Birma, naast Afghanistan. Ons doel was om de indringers te verjagen, de onderdrukte slachtoffers te helpen en natuurlijk om een islamitische staat te vestigen, een kalifaat voor Gods heerschappij. Ik deed dit openlijk. Ik heb geen wetten overtreden. Ik was trots en dankbaar om Brits te zijn -- nog steeds. Ik voelde geen vijandigheid tegen dit, mijn land, noch vijandschap jegens de niet-islamitische burgers, en doe dat nog steeds niet.
During one battle in Afghanistan, some British men and I formed a special bond with a 15-year-old Afghani boy, Abdullah, an innocent, loving and lovable kid who was always eager to please. He was poor. And boys like him did menial tasks in the camp. And he seemed happy enough, but I couldn't help wonder -- his parents must have missed him dearly. And they must have dreamt about a better future for him. A victim of circumstance caught up in a war, cruelly thrust upon him by the cruel circumstances of the time.
Tijdens een strijd in Afghanistan hadden een aantal Britse mannen en ik een speciale band met een 15-jarige Afghaanse jongen, Abdullah, een onschuldige, liefdevolle jongen die altijd bereid was om te helpen. Hij was arm. Jongens zoals hij deden ondergeschikte taken in het kamp. Hij leek gelukkig genoeg, maar ik vroeg me af -- zijn ouders moeten hem erg gemist hebben. Ze zullen wel van een betere toekomst voor hem gedroomd hebben. Een slachtoffer van omstandigheden, opgesloten in een oorlog die hem opgedrongen werd in die wrede tijd.
One day I picked up this unexploded mortar shell in a trench, and I had it deposited in a makeshift mud hut lab. And I went out on a short, pointless skirmish -- always pointless, And I came back a few hours later to discover he was dead. He had tried to recover explosives from that shell. It exploded, and he died a violent death, blown to bits by the very same device that had proved harmless to me. So I started to question. How did his death serve any purpose? Why did he die and I lived?
Op een dag vond ik een niet-ontplofte mortiergranaat in een loopgraaf en bracht ze naar een in een lemen hut geïmproviseerd lab. Ik vertrok naar een korte, zinloze schermutseling -- altijd zinloos. Ik kwam een paar uur later terug en ontdekte dat hij dood was. Hij had geprobeerd om de explosieven uit de granaat te halen. Ze ontplofte en hij stierf een gewelddadige dood, aan stukken gereten door hetzelfde tuig dat voor mij onschadelijk was gebleken. Ik begon te twijfelen. Welk doel diende zijn dood? Waarom stierf hij terwijl ik bleef leven?
I carried on. I fought in Kashmir. I also recruited for the Philippines, Bosnia and Chechnya. And the questions grew.
Ik ging door. Ik vocht in Kashmir. Ik wierf aan voor de Filipijnen, Bosnië en Tsjetsjenië. De vragen bleven komen.
Later in Burma, I came across Rohingya fighters, who were barely teenagers, born and brought up in the jungle, carrying machine guns and grenade launchers. I met two 13-year-olds with soft manners and gentle voices. Looking at me, they begged me to take them away to England. They simply wanted to go to school -- that was their dream. My family -- my children of the same age -- were living at home in the UK, going to school, living a safe life. And I couldn't help wonder how much these young boys must have spoken to one another about their dreams for such a life. Victims of circumstances: these two young boys, sleeping rough on the ground, looking up at the stars, cynically exploited by their leaders for their personal lust for glory and power.
Later in Birma ontmoette ik Rohingya-strijders, die nauwelijks tieners waren, geboren en getogen in de jungle, en die met machinegeweren en granaatwerpers rondliepen. Ik ontmoette twee 13-jarigen met zachte manieren en vriendelijke stemmen. Me in de ogen kijkend, smeekten ze me om hen mee naar Engeland te nemen. Ze wilden gewoon naar school gaan -- dat was hun droom. Mijn familie -- mijn kinderen van dezelfde leeftijd -- leefden thuis in het Verenigd Koninkrijk, gingen naar school en leefden veilig. Ik kon het niet helpen me af te vragen hoeveel deze jonge jongens met elkaar moeten hebben gesproken over hun dromen van zo'n leven. Slachtoffers van omstandigheden: deze twee jonge jongens, slapend onder de blote hemel op de grond, kijkend naar de sterren, maar door hun leiders cynisch uitgebuit voor hun persoonlijke zucht naar roem en macht.
I soon witnessed boys like them killing one another in conflicts between rival groups. And it was the same everywhere ... Afghanistan, Kashmir, Burma, Philippines, Chechnya; petty warlords got the young and vulnerable to kill one another in the name of jihad. Muslims against Muslims. Not protecting anyone against invaders or occupiers; not bringing relief to the oppressed. Children being used, cynically exploited; people dying in conflicts which I was supporting in the name of jihad. And it still carries on today.
Ik zag al snel hoe zulke jongens elkaar doodden bij conflicten tussen rivaliserende groepen. Het was overal hetzelfde... Afghanistan, Kashmir, Birma, de Filipijnen, Tsjetsjenië: kleinzielige krijgsheren lieten die jonge en kwetsbare kinderen elkaar doden in naam van de jihad. Moslims tegen moslims. Niet het beschermen van iemand tegen indringers of bezetters; niet het brengen van hulp aan de onderdrukten. Kinderen worden gebruikt, cynisch geëxploiteerd; mensen sterven in conflicten die ik steunde in naam van de jihad. En het gaat vandaag nog altijd maar door.
Realizing that the violent jihad I had engaged in abroad was so different -- such a chasm between what I had experienced and what I thought was sacred duty -- I had to reflect on my activities here in the UK. I had to consider my preaching, recruiting, fund-raising, training, but most importantly, radicalizing -- sending young people to fight and die as I was doing -- all totally wrong.
Ik realiseerde me dat de gewelddadige jihad waar ik in het buitenland mee bezig was zo anders was -- zo'n kloof tussen wat ik had meegemaakt en dat wat ik beschouwde als heilige plicht -- dat ik moest gaan nadenken over mijn activiteiten hier in het Verenigd Koninkrijk. Ik moest nadenken over mijn preken, aanwerven, fondsenwerving, training, maar het belangrijkste: over radicaliseren -- het uitsturen van jongeren om te vechten en te sterven zoals ik deed -- allemaal fout.
So I got involved in violent jihad in the mid '80s, starting with Afghanistan. And by the time I finished it was in the year 2000. I was completely immersed in it. All around me people supported, applauded, even celebrated what we were doing in their name. But by the time I learned to get out, completely disillusioned in the year 2000, 15 years had passed.
Ik raakte dus betrokken bij gewelddadige jihad in het midden van de jaren 80, te beginnen met Afghanistan. Tegen de tijd dat ik ermee ophield in het jaar 2000 was ik er volledig in ondergedompeld. Overal om me heen zag ik mensen ons steunen en toejuichen, zelfs vieren wat we deden in hun naam. Maar toen ik in het jaar 2000 totaal gedesillusioneerd eruit wist te komen, waren er 15 jaar voorbijgegaan.
So what goes wrong? We were so busy talking about virtue, and we were blinded by a cause. And we did not give ourselves a chance to develop a virtuous character. We told ourselves we were fighting for the oppressed, but these were unwinnable wars. We became the very instrument through which more deaths occurred, complicit in causing further misery for the selfish benefit of the cruel few.
Wat ging er fout? We waren druk bezig met praten over deugd en totaal verblind door onze zaak. We gaven onszelf geen kans om een deugdzaam karakter te ontwikkelen. We vertelden onszelf dat we vochten voor de onderdrukten, maar dit waren onwinbare oorlogen. We werden het instrument waardoor meer doden vielen, medeplichtig aan het veroorzaken van meer ellende voor de zelfzucht van een aantal wrede mensen.
So over time, a very long time, I opened my eyes. I began to dare to face the truth, to think, to face the hard questions. I got in touch with my soul.
Na verloop van tijd, een zeer lange tijd, opende ik mijn ogen. Ik kreeg de moed de waarheid onder ogen te zien, te denken, me de moeilijke vragen te durven stellen. Ik kwam in contact met mijn ziel.
What have I learned? That people who engage in violent jihadism, that people who are drawn to these types of extremisms, are not that different to everyone else. But I believe such people can change. They can regain their hearts and restore them by filling them with human values that heal.
Wat heb ik geleerd? Dat mensen die zich bezighouden met gewelddadig jihadisme, dat mensen die zich aangetrokken voelen tot dit soort extremisme niet zo anders zijn dan alle anderen. Maar ik geloof dat zulke mensen kunnen veranderen. Ze kunnen hun harten terugkrijgen en herstellen door ze te vullen met helende menselijke waarden.
When we ignore the realities, we discover that we accept what we are told without critical reflection. And we ignore the gifts and advantages that many of us would cherish even for a single moment in their lives. I engaged in actions I thought were correct. But now I began to question how I knew what I knew. I endlessly told others to accept the truth, but I failed to give doubt its rightful place.
Als we de realiteit negeren, zullen we dat wat ons verteld wordt, accepteren zonder enige kritische reflectie. We negeren de gaven en voordelen die velen van ons zouden koesteren, zelfs maar voor één enkel moment in hun leven. Ik was bezig met acties waarvan ik dacht dat ze correct waren. Maar nu begon ik me af te vragen hoe ik wist wat ik wist. Ik had anderen uitentreuren verteld om de waarheid te accepteren, maar ik had twijfel niet zijn rechtmatige plaats gegeven.
This conviction that people can change is rooted in my experience, my own journey. Through wide reading, reflecting, contemplation, self-knowledge, I discovered, I realized that Islamists' world of us and them is false and unjust. Through considering the uncertainties in all that we had asserted, to the inviolable truths, incontestable truths, I developed a more nuanced understanding.
De overtuiging dat mensen kunnen veranderen, is geworteld in mijn eigen ervaring, in mijn eigen weg. Door veel te lezen, na te denken, zelfbeschouwing en zelfkennis ontdekte ik, realiseerde ik me dat het wereldbeeld van de islamisten over ons en hen onjuist en onrechtvaardig is. Door te kijken naar de onzekerheden in alles wat we hadden beweerd, die onaantastbare waarheden, de onbetwistbare waarheden, ontwikkelde ik een meer genuanceerd begrip.
I realized that in a world crowded with variation and contradiction, foolish preachers, only foolish preachers like I used to be, see no paradox in the myths and fictions they use to assert authenticity. So I understood the vital importance of self-knowledge, political awareness and the necessity for a deep and wide understanding of our commitments and our actions, how they affect others.
Ik realiseerde me dat in een wereld vol variatie en tegenspraak, dwaze predikanten, alleen dwaze predikers zoals ik er vroeger een was, geen paradox zien in de mythen en ficties die zij gebruiken om de authenticiteit ervan te verzekeren. Ik begreep toen het vitale belang van zelfkennis, politiek bewustzijn en de noodzaak voor een diep en breed begrip van onze verplichtingen en onze acties en hoe ze invloed hebben op anderen.
So my plea today to everyone, especially those who sincerely believe in Islamist jihadism ... refuse dogmatic authority; let go of anger, hatred and violence; learn to right wrongs without even attempting to justify cruel, unjust and futile behavior. Instead create a few beautiful and useful things that outlive us. Approach the world, life, with love. Learn to develop or cultivate your hearts to see goodness, beauty and truth in others and in the world. That way we do matter more to ourselves ... to each other, to our communities and, for me, to God. This is jihad -- my true jihad.
Mijn pleidooi vandaag voor iedereen, vooral degenen die oprecht geloven in islamistisch jihadisme: weiger dogmatisch gezag. Laat woede, haat en geweld los. Leer onrecht te bestrijden, maar zonder wreed, onrechtvaardig en zinloos gedrag te rechtvaardigen. Creëer in plaats daarvan mooie en nuttige dingen die ons overleven. Benader de wereld en het leven met liefde. Ontwikkel of cultiveer je gevoelens om goedheid, schoonheid en waarheid in anderen en in de wereld te zien. Zo betekenen wij meer voor onszelf, voor elkaar, voor onze gemeenschappen en, voor mij, voor God. Dit is jihad -- mijn ware jihad.
Thank you.
Dank je.
(Applause)
(Applaus)