Σήμερα στέκομαι μπροστά σας ως ένας άντρας που ζει πλήρως τη ζωή του στο εδώ και τώρα. Αλλά για πολύ καιρό ζούσα για το θάνατο.
Today I stand before you as a man who lives life to the full in the here and now. But for a long time, I lived for death.
Ήμουν ένας νεαρός άντρας που πίστευε ότι τζιχάντ σημαίνει επιβολή και βία. Προσπάθησα να διορθώσω αδικίες μέσω της ισχύος και της επιθετικότητας. Με ένοιαζαν πολύ τα βάσανα των άλλων και είχα έντονη επιθυμία να τους βοηθήσω και να τους ανακουφίσω. Νόμιζα πως η βίαιη τζιχάντ ήταν κάτι ευγενές, αβρό, και ο καλύτερος τρόπος για να βοηθήσεις.
I was a young man who believed that jihad is to be understood in the language of force and violence. I tried to right wrongs through power and aggression. I had deep concerns for the suffering of others and a strong desire to help and bring relief to them. I thought violent jihad was noble, chivalrous and the best way to help.
Σε μια εποχή που τόσοι άνθρωποι, ιδιαίτερα νέοι άνθρωποι, κινδυνεύουν να γίνουν εξτρεμιστές μέσα σε οργανώσεις όπως η Αλ-Κάιντα, το Ισλαμικό κράτος και άλλες, όταν αυτές οι οργανώσεις ισχυρίζονται ότι η τρομερή τους βαναυσότητα και βιαιότητα είναι η πραγματική τζιχάντ, θέλω να πω ότι η ιδέα τους για την τζιχάντ είναι εσφαλμένη, εντελώς εσφαλμένη, όπως ήταν και η δική μου τότε.
At a time when so many of our people -- young people especially -- are at risk of radicalization through groups like al-Qaeda, Islamic State and others, when these groups are claiming that their horrific brutality and violence are true jihad, I want to say that their idea of jihad is wrong -- completely wrong -- as was mine, then.
Τζιχάντ σημαίνει να παλεύεις για το ύψιστο. Εμπεριέχει μόχθο και πνευματικότητα, εξαγνισμό και αφοσίωση. Αφορά σε μια θετική μεταμόρφωση μέσα από τη μαθητεία, τη σοφία και τη μνημόνευση του Θεού. Η λέξη τζιχάντ σημαίνει όλα αυτά μαζί. Η τζιχάντ μπορεί κάποιες φορές να πάρει τη μορφή μάχης, αλλά μόνο μερικές φορές, υπό αυστηρές προϋποθέσεις, μέσα σε κανόνες και όρια.
Jihad means to strive to one's utmost. It includes exertion and spirituality, self-purification and devotion. It refers to positive transformation through learning, wisdom and remembrance of God. The word jihad stands for all those meanings as a whole. Jihad may at times take the form of fighting, but only sometimes, under strict conditions, within rules and limits.
Στο Ισλάμ, τα οφέλη μιας πράξης πρέπει να είναι περισσότερα από το κακό ή τα βάσανα που προκαλεί. Πιο σημαντικό, τα εδάφια στο Κοράνι που έχουν σχέση με τη μάχιμη τζιχάντ δεν ακυρώνουν τα εδάφια που αναφέρονται στη συγχώρεση, την καλοσύνη ή την υπομονή.
In Islam, the benefit of an act must outweigh the harm or hardship it entails. More importantly, the verses in the Koran that are connected to jihad or fighting do not cancel out the verses that talk about forgiveness, benevolence or patience.
Όμως τώρα πιστεύω ότι δεν υπάρχουν καταστάσεις στη Γη που να επιτρέπουν τη χρήση της βίαιης τζιχάντ, επειδή θα οδηγήσει σε μεγαλύτερα δεινά. Τώρα όμως έχει γίνει υφαρπαγή της έννοιας της τζιχάντ. Την έχουν διαστρεβλώσει για να σημαίνει βίαιη σύγκρουση όπου οι μουσουλμάνοι περνούν δυσκολίες, και την έχουν μετατρέψει σε τρομοκρατία φασίστες ισλαμιστές όπως η Αλ-Κάιντα, το Ισλαμικό Κράτος και άλλοι. Όμως έχω καταλήξει στο συμπέρασμα, ότι η αληθινή τζιχάντ σημαίνει να στοχεύεις το ύψιστο, να γίνεσαι δυνατός και να ζεις με τις ποιότητες που αγαπάει ο Θεός: την ειλικρίνεια, την εμπιστοσύνη, τη συμπόνια, την καλοσύνη, την αξιοπιστία, τον σεβασμό, την ειλικρίνεια. Ανθρώπινες αξίες που τόσοι από εμάς έχουμε.
But now I believe that there are no circumstances on earth where violent jihad is permissible, because it will lead to greater harm. But now the idea of jihad has been hijacked. It has been perverted to mean violent struggle wherever Muslims are undergoing difficulties, and turned into terrorism by fascistic Islamists like al-Qaeda, Islamic State and others. But I have come to understand that true jihad means striving to the utmost to strengthen and live those qualities which God loves: honesty, trustworthiness, compassion, benevolence, reliability, respect, truthfulness -- human values that so many of us share.
Γεννήθηκα στο Μπαγκλαντές, αλλά μεγάλωσα κυρίως στην Αγγλία. Εδώ πήγα σχολείο. Ο πατέρας μου ήταν καθηγητής και εμείς ήμασταν στην Αγγλία όσο εκείνος εργαζόταν.
I was born in Bangladesh, but grew up mostly in England. And I went to school here. My father was an academic, and we were in the UK through his work.
Το 1971 ήμασταν στο Μπαγκλαντές όταν όλα άλλαξαν. Ο Πόλεμος της Ανεξαρτησίας είχε τρομερές συνέπειες για εμάς. Μέλη μιας οικογένειας πολεμούσαν μεταξύ τους, γείτονας με γείτονα. Στα 12 μου χρόνια έζησα τον πόλεμο, την ένδεια στην οικογένειά μου, το φριχτό θάνατο 22 συγγενών μου, καθώς και τη δολοφονία του μεγαλύτερου αδελφού μου. Είδα σκοτωμούς, ζώα να τρώνε πτώματα στους δρόμους, πείνα παντού, αδικαιολόγητη, φριχτή βία, παράλογη βία. Ήμουν νεαρός, ένας έφηβος που τον είχαν συνεπάρει κάποιες ιδέες. Ήθελα να μάθω, αλλά δεν μπορούσα να πάω σχολείο για τέσσερα χρόνια.
In 1971 we were in Bangladesh when everything changed. The War of Independence impacted upon us terribly, pitting family against family, neighbor against neighbor. And at the age of 12 I experienced war, destitution in my family, the deaths of 22 of my relatives in horrible ways, as well as the murder of my elder brother. I witnessed killing ... animals feeding on corpses in the streets, starvation all around me, wanton, horrific violence -- senseless violence. I was a young man, teenager, fascinated by ideas. I wanted to learn, but I could not go to school for four years.
Μετά τον Πόλεμο της Ανεξαρτησίας, ο πατέρα μου φυλακίστηκε για δυόμισι χρόνια, κι εγώ τον επισκεπτόμουν κάθε εβδομάδα στη φυλακή, και έκανα μαθήματα μόνος μου στο σπίτι. Ο πατέρας μου απελευθερώθηκε το 1973 και διέφυγε ως πρόσφυγας στην Αγγλία. Σύντομα τον ακολουθήσαμε κι εμείς. Ήμουν 17 ετών.
After the War of Independence, my father was put in prison for two and a half years, and I used to visit him every week in prison, and homeschooled myself. My father was released in 1973 and he fled to England as a refugee, and we soon followed him. I was 17.
Αυτά τα βιώματα με έκαναν να συνειδητοποιήσω με σκληρό τρόπο τη σκληρότητα και την αδικία που υπάρχει στον κόσμο. Είχα μεγάλη επιθυμία, μια παθιασμένη, βαθιά επιθυμία, να διορθώσω τα κακώς κείμενα και να βοηθήσω τους καταδυναστευόμενους.
So these experiences gave me a sharp awareness of the atrocities and injustices in the world. And I had a strong desire -- a very keen, deep desire -- to right wrongs and help the victims of oppression.
Ενώ σπούδαζα σε ένα κολέγιο στην Αγγλία, γνώρισα κάποιους που μου έδειξαν πώς να διοχετεύω αυτή την επιθυμία και να βοηθάω μέσω της θρησκείας μου. Έγινα τόσο εξτρεμιστής ώστε θεώρησα πως η βία ήταν σωστή, ότι ήταν ακόμα και αρετή, υπό ορισμένες προϋποθέσεις. Έτσι, έμπλεξα με τη τζιχάντ στο Αφγανιστάν.
While studying at college in the UK, I met others who showed me how I could channel that desire and help through my religion. And I was radicalized -- enough to consider violence correct, even a virtue under certain circumstances. So I became involved in the jihad in Afghanistan.
Ήθελα να προστατέψω τους μουσουλμάνους Αφγανούς από τον σοβιετικό στρατό. Νόμιζα ότι αυτό ήταν τζιχάντ, το ιερό μου καθήκον που θα αντάμειβε ο Θεός.
I wanted to protect the Muslim Afghan population against the Soviet army. And I thought that was jihad: my sacred duty, which would be rewarded by God.
Έγινα ιεροκήρυκας. Ήμουν ένας από τους πρωτοπόρους της βίαιης τζιχάντ στο Ηνωμένο Βασίλειο. Στρατολόγησα, βρήκα πόρους, εκπαίδευσα. Είχα μπερδέψει την αληθινή τζιχάντ με εκείνη τη διαστροφή που παρουσιάζουν οι φασίστες ισλαμιστές, αυτοί οι άνθρωποι που χρησιμοποιούν την ιδέα της τζιχάντ για να δικαιολογήσουν τον πόθο τους για δύναμη, εξουσία και ελέγχο πάνω στη Γη. Μια διαστροφή που σήμερα τη διαιωνίζουν φασιστικές ισλαμικές οργανώσεις όπως η Αλ-Κάιντα, το Ισλαμικό Κράτος και άλλοι.
I became a preacher. I was one of the pioneers of violent jihad in the UK. I recruited, I raised funds, I trained. I confused true jihad with this perversion as presented by the fascist Islamists -- these people who use the idea of jihad to justify their lust for power, authority and control on earth: a perversion perpetuated today by fascist Islamist groups like al-Qaeda, Islamic State and others.
Για μια περίοδο περίπου 15 ετών, πολέμησα για σύντομο χρονικό διάστημα στο Κασμίρ και τη Βιρμανία, εκτός από το Αφγανιστάν. Στόχος μας ήταν να απομακρύνουμε τους εισβολείς, να σταθούμε αρωγοί στα καταπιεσμένα θύματα, και, φυσικά, να εδραιώσουμε ένα ισλαμικό κράτος, ένα χαλιφάτο για τη βασιλεία του Θεού. Αυτό το έκανα ανοιχτά. Δεν παραβίασα νόμους. Ήμουν περήφανος και ευγνώμων που ήμουν Βρετανός, -ακόμα είμαι- και δεν αισθανόμουν εχθρότητα προς την πατρίδα μου, ούτε προς τους μη μουσουλμάνους. Κι εξακολουθώ να μην αισθάνομαι.
For a period of around 15 years, I fought for short periods of time in Kashmir and Burma, besides Afghanistan. Our aim was to remove the invaders, to bring relief to the oppressed victims and of course to establish an Islamic state, a caliphate for God's rule. And I did this openly. I didn't break any laws. I was proud and grateful to be British -- I still am. And I bore no hostility against this, my country, nor enmity towards the non-Muslim citizens, and I still don't.
Κατά τη διάρκεια μιας σύγκρουσης στο Αφγανιστάν, κάποιοι Βρετανοί κι εγώ δεθήκαμε πολύ με έναν 15χρονο Αφγανό, τον Αμπντουλά, ένα αθώο, αξιαγάπητο παιδί που έκανε τα πάντα για να μας ευχαριστήσει. Ήταν φτωχός. Αγόρια σαν κι αυτόν έκαναν χειρωνακτικές εργασίες στο στρατόπεδο. Φαινόταν αρκετά ευτυχισμένος, αλλά δεν μπορούσα να μην σκεφτώ πως πρέπει να έλειπε πολύ στους γονείς του και ότι σίγουρα ονειρεύονταν ένα καλύτερο μέλλον για εκείνον. Ένα θύμα των περιστάσεων, παγιδευμένος σ' έναν πόλεμο που του επιβλήθηκε με σκληρό τρόπο από τις σκληρές συνθήκες της εποχής.
During one battle in Afghanistan, some British men and I formed a special bond with a 15-year-old Afghani boy, Abdullah, an innocent, loving and lovable kid who was always eager to please. He was poor. And boys like him did menial tasks in the camp. And he seemed happy enough, but I couldn't help wonder -- his parents must have missed him dearly. And they must have dreamt about a better future for him. A victim of circumstance caught up in a war, cruelly thrust upon him by the cruel circumstances of the time.
Μια μέρα μάζεψα σ΄ένα χαράκωμα ένα βλήμα που δεν είχε εκραγεί και το άφησα σ' ένα αυτοσχέδιο εργαστήριο φτιαγμένο από λάσπη. Βγήκα έξω για μια σύντομη, άσκοπη περιπολία -ήταν πάντα άσκοπες- και όταν γύρισα πίσω μερικές ώρες αργότερα, ανακάλυψα ότι ήταν νεκρός. Είχε προσπαθήσει ν' αφαιρέσει τα εκρηκτικά από το βλήμα, αυτό εξερράγη, και πέθανε με βίαιο τρόπο. Έγινε κομματάκια από τον μηχανισμό που δεν έκανε κακό σε μένα. Κι έτσι άρχισα ν' αναρωτιέμαι:
One day I picked up this unexploded mortar shell in a trench, and I had it deposited in a makeshift mud hut lab. And I went out on a short, pointless skirmish -- always pointless, And I came back a few hours later to discover he was dead. He had tried to recover explosives from that shell. It exploded, and he died a violent death, blown to bits by the very same device that had proved harmless to me. So I started to question.
Ποιο σκοπό εξυπηρέτησε ο θάνατός του; Γιατί πέθανε εκείνος κι εγώ έζησα; Συνέχισα. Πολέμησα στο Κασμίρ. Έκανα στρατολογήσεις στις Φιλιππίνες,
How did his death serve any purpose? Why did he die and I lived? I carried on. I fought in Kashmir. I also recruited for the Philippines,
τη Βοσνία και την Τσετσενία. Και τα ερωτήματα αυξάνονταν. Αργότερα, στη Βιρμανία, συνάντησα μαχητές των Ροχίνγκια, που ήταν μόλις έφηβοι, γεννημένοι και μεγαλωμένοι στη ζούγκλα, να κουβαλούν αυτόματα όπλα και εκτοξευτές χειροβομβίδων. Γνώρισα δυο 13χρονα αγόρια που ήταν ευγενικά και μιλούσαν ήρεμα. Με κοίταξαν και με εκλιπάρησαν να τα πάρω μαζί μου στην Αγγλία. Ήθελαν απλά να πάνε σχολείο. Αυτό ήταν το όνειρό τους. Η οικογένειά μου, τα παιδιά μου που ήταν συνομήλικά τους, ζούσαν στην πατρίδα μας την Αγγλία, πήγαιναν σχολείο, ζούσαν μια ασφαλή ζωή. Δεν γινόταν να μην αναρωτηθώ πόσες φορές είχαν συζητήσει αυτά τα νεαρά αγόρια για το όνειρό τους να ζήσουν μια τέτοια ζωή. Θύματα των περιστάσεων. Αυτά τα δύο αγόρια, που ξάπλωναν στο χώμα για να κοιμηθούν, κοιτάζοντας τ' αστέρια.
Bosnia and Chechnya. And the questions grew. Later in Burma, I came across Rohingya fighters, who were barely teenagers, born and brought up in the jungle, carrying machine guns and grenade launchers. I met two 13-year-olds with soft manners and gentle voices. Looking at me, they begged me to take them away to England. They simply wanted to go to school -- that was their dream. My family -- my children of the same age -- were living at home in the UK, going to school, living a safe life. And I couldn't help wonder how much these young boys must have spoken to one another about their dreams for such a life. Victims of circumstances: these two young boys, sleeping rough on the ground, looking up at the stars,
Θύματα κυνικής εκμετάλλευσης από τους αρχηγούς τους που είχαν πάθος για δόξα και εξουσία. Σύντομα είδα αγόρια σαν κι αυτά να σκοτώνουν το ένα το άλλο σε μάχες μεταξύ αντίπαλων ομάδων. Και ήταν το ίδιο παντού. Στο Αφγανιστάν, το Κασμίρ, τη Βιρμανία, τις Φιλιππίνες, την Τσετσενία. Ασήμαντοι πολέμαρχοι καθοδηγούσαν τους ευάλωτους νέους να σκοτώνουν ο ένας τον άλλο στο όνομα της τζιχάντ. Μουσουλμάνοι εναντίον μουσουλμάνων. Χωρίς να προστατεύουν κανέναν από εισβολείς ή κατακτητές, χωρίς να βοηθούν τους καταπιεσμένους. Παιδιά που τα χρησιμοποιούσαν, που τα εκμεταλεύονταν κυνικά.
cynically exploited by their leaders for their personal lust for glory and power. I soon witnessed boys like them killing one another in conflicts between rival groups. And it was the same everywhere ... Afghanistan, Kashmir, Burma, Philippines, Chechnya; petty warlords got the young and vulnerable to kill one another in the name of jihad. Muslims against Muslims. Not protecting anyone against invaders or occupiers; not bringing relief to the oppressed. Children being used, cynically exploited;
Άνθρωποι που πέθαιναν σε συμπλοκές που τις είχα υποστηρίξει στο όνομα της τζιχάντ. Αυτό συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Όταν συνειδητοποίησα ότι η βίαιη τζιχάντ με την οποία είχα εμπλακεί στο εξωτερικό διέφερε τόσο - ότι ήταν τέτοιο το χάσμα ανάμεσα σ' αυτά που είχα βιώσει και αυτά που θεωρούσα ως ιερό καθήκον, που αναγκάστηκα να αναθεωρήσω τη δράση μου εδώ στην Αγγλία. Αναγκάστηκα να αναθεωρήσω όσα κήρυσσα, τη στρατολόγηση, τη χρηματοδότηση, την εκπαίδευση, αλλά πάνω απ' όλα, τον εξτρεμισμό, να στέλνεις νέους να πολεμήσουν και να πεθάνουν, όπως έκανα εγώ,
people dying in conflicts which I was supporting in the name of jihad. And it still carries on today. Realizing that the violent jihad I had engaged in abroad was so different -- such a chasm between what I had experienced and what I thought was sacred duty -- I had to reflect on my activities here in the UK. I had to consider my preaching, recruiting, fund-raising, training, but most importantly, radicalizing -- sending young people to fight and die as I was doing --
όλα αυτά ήταν τελείως λάθος. Η σχέση μου τη βίαιη τζιχάντ άρχισε στα μέσα της δεκαετίας του '80, με αρχή το Αφγανιστάν, και σταμάτησε το 2000. Είχα βυθιστεί πλήρως σ' αυτό. Οι άνθρωποι γύρω μου με υποστήριζαν, με χειροκροτούσαν, ακόμη και τιμούσαν όσα κάναμε εξ ονόματός τους. Όμως όταν έφτασε η ώρα να φύγω,
all totally wrong. So I got involved in violent jihad in the mid '80s, starting with Afghanistan. And by the time I finished it was in the year 2000. I was completely immersed in it. All around me people supported, applauded, even celebrated what we were doing in their name. But by the time I learned to get out,
έχοντας απομυθοποιήσει τα πάντα μέχρι το έτος 2000, είχαν περάσει 15 χρόνια. Τι πήγε λάθος; Ήμασταν τόσο απασχολημένοι να μιλάμε για την αρετή και είχαμε τυφλωθεί τόσο απ' έναν απώτερο σκοπό, που δεν δώσαμε στον εαυτό μας την ευκαιρία να εξελίξει τις αρετές του. Λέγαμε στον εαυτό μας ότι πολεμούσαμε για τους καταπιεσμένους, αλλά αυτές ήταν μάχες που δεν μπορούσες να κερδίσεις. Γίναμε τα όργανα μέσω των οποίων προκλήθηκαν περισσότεροι θάνατοι,
completely disillusioned in the year 2000, 15 years had passed. So what goes wrong? We were so busy talking about virtue, and we were blinded by a cause. And we did not give ourselves a chance to develop a virtuous character. We told ourselves we were fighting for the oppressed, but these were unwinnable wars. We became the very instrument through which more deaths occurred,
συνεργοί μιας ακόμα μεγαλύτερης δυστυχίας, προς εγωιστικό όφελος κάποιων ανάλγητων ολίγων. Μετά από καιρό, πολύ καιρό, άνοιξα τα μάτια μου. Άρχισα να έχω το θάρρος να αντιμετωπίσω την αλήθεια, να σκεφτώ,
complicit in causing further misery for the selfish benefit of the cruel few. So over time, a very long time, I opened my eyes. I began to dare to face the truth, to think,
να αντιμετωπίσω τα δύσκολα ερωτήματα. Ήρθα σε επαφή με την ψυχή μου. Τι έχω μάθει; Ότι οι άνθρωποι που εμπλέκονται με τη βίαιη τζιχάντ, οι άνθρωποι που τους ελκύουν οι ακραίες καταστάσεις, δεν διαφέρουν από κανέναν άλλο. Πιστεύω πως αυτοί οι άνθρωποι μπορούν ν' αλλάξουν.
to face the hard questions. I got in touch with my soul. What have I learned? That people who engage in violent jihadism, that people who are drawn to these types of extremisms, are not that different to everyone else. But I believe such people can change.
Μπορούν να βρούν ξανά την καρδιά τους και να την επουλώσουν γεμίζοντάς την με θεραπευτικές ανθρώπινες αξίες. Όταν αγνοούμε την πραγματικότητα, βλέπουμε πως αποδεχόμαστε ό,τι μας λένε χωρίς να περάσει από την κρίση μας. Αγνοούμε τα δώρα και τα πλεονεκτήματα που πολλοί θα ήθελαν να έχουν, έστω και για μια στιγμή στη ζωή τους. Ασχολήθηκα με δράσεις που νόμιζα πως ήταν σωστές. Όμως πλέον άρχισα ν' αμφισβητώ όλα όσα ήξερα.
They can regain their hearts and restore them by filling them with human values that heal. When we ignore the realities, we discover that we accept what we are told without critical reflection. And we ignore the gifts and advantages that many of us would cherish even for a single moment in their lives. I engaged in actions I thought were correct. But now I began to question how I knew what I knew.
Έλεγα διαρκώς στους άλλους να αποδέχονται την αλήθεια, αλλά απέτυχα να δώσω στην αμφιβολία τη θέση που της αξίζει. Η πεποίθηση ότι οι άνθρωποι μπορούν ν' αλλάξουν έχει τη ρίζα της στα βιώματά μου, στο ταξίδι μου. Μέσα από πολύ διάβασμα, συλλογισμό, στοχασμό και αυτογνωσία, ανακάλυψα, συνειδητοποίησα, ότι το «εμείς και οι άλλοι» των ισλαμιστών
I endlessly told others to accept the truth, but I failed to give doubt its rightful place. This conviction that people can change is rooted in my experience, my own journey. Through wide reading, reflecting, contemplation, self-knowledge, I discovered, I realized that Islamists' world of us and them is false and unjust.
είναι λάθος και άδικο. Εξετάζοντας τις αμφιβολίες για όσα υποστηρίζαμε πως ήταν απαράβατες αλήθειες, αναντίρρητες αλήθειες, ανέπτυξα μια διαφορετική κατανόηση. Συνειδητοποίησα ότι σ' έναν κόσμο με τόση ποικιλομορφία και αντιθέσεις, οι ανόητοι ιεροκήρυκες, -μόνο οι ανόητοι κήρυκες όπως ήμουν κι εγώ- δεν βλέπουν κάτι παράδοξο στους μύθους και τις ιστορίες που χρησιμοποιούν
Through considering the uncertainties in all that we had asserted, to the inviolable truths, incontestable truths, I developed a more nuanced understanding. I realized that in a world crowded with variation and contradiction, foolish preachers, only foolish preachers like I used to be, see no paradox in the myths and fictions they use to assert authenticity.
για να εδραιώσουν την αυθεντικότητα. Κατάλαβα, λοιπόν, τη ζωτική σημασία της αυτογνωσίας, της πολιτικής συνείδησης, και την ανάγκη για μια βαθιά και ευρεία κατανόηση των δεσμεύσεών μας και των δράσεών μας, και πώς αυτές επηρεάζουν τους άλλους. Σήμερα κάνω έκκληση προς όλους, ειδικά προς εκείνους που πραγματικά πιστεύουν στον ισλαμικό τζιχαντισμό: Αρνηθείτε κάθε δογματική αρχή. Αφήστε το θυμό, το μίσος και τη βία. Μάθετε να διορθώνετε τα σφάλματα χωρίς να επιχειρείτε να δικαιολογήσετε βίαιες, άδικες και άσκοπες συμπεριφορές. Αντ' αυτού, δημιουργήστε μερικά όμορφα και χρήσιμα πράγματα που θα ζήσουν περισσότερο απ' εμάς. Προσεγγίστε τον κόσμο, τη ζωή, με αγάπη. Μάθετε να εξελίσσετε ή να καλλιεργείτε την καρδιά σας να βλέπει την καλοσύνη, την ομορφιά και την αλήθεια στους άλλους και στον κόσμο.
So I understood the vital importance of self-knowledge, political awareness and the necessity for a deep and wide understanding of our commitments and our actions, how they affect others. So my plea today to everyone, especially those who sincerely believe in Islamist jihadism ... refuse dogmatic authority; let go of anger, hatred and violence; learn to right wrongs without even attempting to justify cruel, unjust and futile behavior. Instead create a few beautiful and useful things that outlive us. Approach the world, life, with love. Learn to develop or cultivate your hearts to see goodness, beauty and truth in others and in the world.
Με αυτόν τον τρόπο νοιαζόμαστε περισσότερο για τον εαυτό μας, τους άλλους, τις κοινότητές μας, και, για μένα, για τον Θεό. Αυτή είναι η τζιχάντ, η αληθινή τζιχάντ για μένα. Σας ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)
That way we do matter more to ourselves ... to each other, to our communities and, for me, to God. This is jihad -- my true jihad. Thank you. (Applause)