Τα τελευταία 10 χρόνια, κάνω έρευνα στον τρόπο που οι άνθρωποι οργανώνουν και απεικονίζουν πληροφορίες. Και πρόσεξα μια ενδιαφέρουσα αλλαγή.
Over the past 10 years, I've been researching the way people organize and visualize information. And I've noticed an interesting shift.
Για μια μεγάλη χρονική περίοδο, πιστεύαμε σε μια φυσική τάξη του κόσμου γύρω μας, γνωστή και ως μεγάλη αλυσίδα της ύπαρξης, ή «Scala naturae» στα Λατινικά, μια κάθετη δομή που ξεκινά με τον Θεό στην κορυφή, ακολουθούμενο από αγγέλους, ευγενείς, απλούς ανθρώπους, ζώα, και λοιπά. Η ιδέα βασίζεται στην Οντολογία του Αριστοτέλη, που ταξινομούσε όλα τα πράγματα σε μια ομάδα αντίθετων κατηγοριών, όπως αυτές που βλέπετε πίσω μου. Είναι όμως ενδιαφέρον ότι με τα χρόνια, η αντίληψη αυτή πήρε την μορφή ενός διακλαδωμένου δέντρου και έγινε γνωστή ως Πορφυριακό δέντρο, που επίσης έτυχε να θεωρείται το αρχαιότερο δέντρο της γνώσης.
For a long period of time, we believed in a natural ranking order in the world around us, also known as the great chain of being, or "Scala naturae" in Latin, a top-down structure that normally starts with God at the very top, followed by angels, noblemen, common people, animals, and so on. This idea was actually based on Aristotle's ontology, which classified all things known to man in a set of opposing categories, like the ones you see behind me. But over time, interestingly enough, this concept adopted the branching schema of a tree in what became known as the Porphyrian tree, also considered to be the oldest tree of knowledge.
Το διακλαδωμένο σχήμα του δέντρου ήταν, μια τόσο πανίσχυρη μεταφορά στην διάδοση πληροφοριών που έγινε, με το χρόνο, ένα σημαντικό εργαλείο επικοινωνίας στην απεικόνιση διάφορων γνωσιακών συστημάτων. Μπορούμε να δούμε δέντρα να απεικονίζουν την θνησιμότητα, το δημοφιλές δέντρο των αρετών και το δέντρο των αμαρτημάτων όπως βλέπετε εδώ, με πολύ όμορφες εικόνες από την Μεσαιωνική Ευρώπη. Μπορούμε να δούμε δέντρα να απεικονίζουν συγγένειες εξ αίματος μεταξύ ανθρώπων. Μπορούμε επίσης να δούμε δέντρα να απεικονίζουν γενεαλογία, ίσως το πιο διάσημο αρχέτυπο του δεντρικού διαγράμματος. Νομίζω ότι πολλοί από εσάς έχετε δει γενεαλογικά δέντρα. Πολλοί ίσως έχετε σχεδιάσει το δικό σας γενεαλογικό δέντρο. Μπορούμε να δούμε δέντρα να απεικονίζουν νομικά συστήματα, τα διάφορα διατάγματα και τις αποφάσεις βασιλιάδων και κυβερνητών. Τέλος, βέβαια, μια πολύ γνωστή επιστημονική μεταφορά, βλέπουμε εδώ δέντρα να απεικονίζουν όλα τα γνωστά είδη. Τα δέντρα έγιναν εν τέλει μια πανίσχυρη μεταφορά επειδή ενσαρκώνουν την ανθρώπινη επιθυμία για τάξη, ισορροπία, ενότητα, συμμετρία.
The branching scheme of the tree was, in fact, such a powerful metaphor for conveying information that it became, over time, an important communication tool to map a variety of systems of knowledge. We can see trees being used to map morality, with the popular tree of virtues and tree of vices, as you can see here, with these beautiful illustrations from medieval Europe. We can see trees being used to map consanguinity, the various blood ties between people. We can also see trees being used to map genealogy, perhaps the most famous archetype of the tree diagram. I think many of you in the audience have probably seen family trees. Many of you probably even have your own family trees drawn in such a way. We can see trees even mapping systems of law, the various decrees and rulings of kings and rulers. And finally, of course, also a very popular scientific metaphor, we can see trees being used to map all species known to man. And trees ultimately became such a powerful visual metaphor because in many ways, they really embody this human desire for order, for balance, for unity, for symmetry.
Όμως, σήμερα, αντιμετωπίζουμε νέες, πολύπλοκες, προσκλήσεις που δεν γίνονται κατανοητές με την χρήση ενός απλού δέντρου διαγράμματος. Τώρα, βλέπουμε μια νέα αναδυόμενη μεταφορά που αντικαθιστά το δέντρο στην απεικόνιση των διάφορων γνωσιακών συστημάτων. Βλέπουμε και καταλαβαίνουμε τον κόσμο υπό το νέο αυτό πρίσμα. Αυτή η μεταφορά είναι η μεταφορά του δικτύου. Μπορούμε να δούμε αυτή την αλλαγή από δέντρα σε δίκτυα σε πολλούς γνωσιακούς τομείς.
However, nowadays we are really facing new complex, intricate challenges that cannot be understood by simply employing a simple tree diagram. And a new metaphor is currently emerging, and it's currently replacing the tree in visualizing various systems of knowledge. It's really providing us with a new lens to understand the world around us. And this new metaphor is the metaphor of the network. And we can see this shift from trees into networks in many domains of knowledge.
Τη βλέπουμε στον τρόπο με τον οποίο προσπαθούμε να καταλάβουμε τον εγκέφαλο. Ενώ πριν σκεφτόμασταν τον εγκέφαλο ως κεντρικό όργανο αποτελούμενο από δομές, όπου κάθε περιοχή ήταν υπεύθυνη για ένα σύνολο πράξεων και συμπεριφορών, όσο περισσότερα μαθαίνουμε, τόσο τον βλέπουμε ως μια μεγάλη μουσική συμφωνία, με εκατοντάδες και με χιλιάδες όργανα. Αυτή είναι μια εκπληκτική φωτογραφία από το Blue Brain Project, που δείχνει 10.000 νευρώνες και 30 εκατομμύρια συνάψεις. Και απεικονίζεται μόνο το 10% του νεοφλοιού των θηλαστικών. Βλέπουμε επίσης την αλλαγή στο πώς αντιλαμβανόμαστε την ανθρώπινη γνώση.
We can see this shift in the way we try to understand the brain. While before, we used to think of the brain as a modular, centralized organ, where a given area was responsible for a set of actions and behaviors, the more we know about the brain, the more we think of it as a large music symphony, played by hundreds and thousands of instruments. This is a beautiful snapshot created by the Blue Brain Project, where you can see 10,000 neurons and 30 million connections. And this is only mapping 10 percent of a mammalian neocortex. We can also see this shift in the way we try to conceive of human knowledge.
Αυτά είναι μερικά εκπληκτικά γνωσιακά ή επιστημονικά δέντρα από τον Ισπανό λόγιο Ραμόν Λουλ. Ο Λουλ ήταν ο πρόδρομος, ο πρώτος που δημιούργησε την μεταφορά της επιστήμης ως δέντρο, μια μεταφορά που χρησιμοποιούμε κάθε μέρα, όταν λέμε, «Η βιολογία είναι κλάδος της επιστήμης» όταν λέμε, «Η γενετική είναι κλάδος της επιστήμης». Ίσως όμως το πιο ωραίο δέντρο της γνώσης, για εμένα τουλάχιστον, φτιάχτηκε για την Γαλλική εγκυκλοπαίδεια των Ντιντερό και Ντ'Αλεμπέρ το 1751. Ήταν το προπύργιο του Γαλλικού Διαφωτισμού, και αυτή η φανταστική εικόνα βρισκόταν στον πίνακα περιεχομένων της εγκυκλοπαίδειας. Απεικονίζει τους τομείς της γνώσης ως ξεχωριστά κλαδιά ενός δέντρου.
These are some remarkable trees of knowledge, or trees of science, by Spanish scholar Ramon Llull. And Llull was actually the precursor, the very first one who created the metaphor of science as a tree, a metaphor we use every single day, when we say, "Biology is a branch of science," when we say, "Genetics is a branch of science." But perhaps the most beautiful of all trees of knowledge, at least for me, was created for the French encyclopedia by Diderot and d'Alembert in 1751. This was really the bastion of the French Enlightenment, and this gorgeous illustration was featured as a table of contents for the encyclopedia. And it actually maps out all domains of knowledge as separate branches of a tree.
Αλλά η γνώση είναι πολύ πιο περίπλοκη. Εδώ είναι δύο χάρτες της Βικιπαίδειας που δείχνουν τις διασυνδέσεις των άρθρων, σχετικά με την ιστορία στα αριστερά, και τα μαθηματικά στα δεξιά.
But knowledge is much more intricate than this. These are two maps of Wikipedia showing the inter-linkage of articles -- related to history on the left, and mathematics on the right.
Και πιστεύω κοιτάζοντάς τους και άλλους που δημιουργήθηκαν για την Βικιπαίδεια, -αναμφίβολα μια από τις πιο ριζωματικές δομές φτιαγμένη από άνθρωπο- καταλαβαίνουμε στα αλήθεια πως η ανθρώπινη γνώση είναι πολύ πιο περίπλοκη και αλληλεξαρτώμενη, όπως ακριβώς ένα δίκτυο.
And I think by looking at these maps and other ones that have been created of Wikipedia -- arguably one of the largest rhizomatic structures ever created by man -- we can really understand how human knowledge is much more intricate and interdependent, just like a network.
Βλέπουμε επίσης αυτήν την ενδιαφέρουσα αλλαγή στον τρόπο που καταγράφουμε τις κοινωνικές σχέσεις. Αυτό είναι το τυπικό οργανόγραμμα. Υποθέτω ότι πολλοί έχετε δει ένα παρόμοιο οργανόγραμμα, στις εταιρείες σας, ή αλλού. Έχει μια δομή από άνω προς κάτω που ξεκινά με τον Διευθύνων Σύμβουλο στην κορυφή, και μπορείτε να κατεβείτε στο τέλος προς τα κάτω στον εργαζόμενο. Αλλά όλοι οι άνθρωποι είναι μοναδικοί με τον τρόπο τους, και κάποιες φορές δεν αποδίδουμε καλά σε αυτή την άκαμπτη δομή.
We can also see this interesting shift in the way we map social ties between people. This is the typical organization chart. I'm assuming many of you have seen a similar chart as well, in your own corporations, or others. It's a top-down structure that normally starts with the CEO at the very top, and where you can drill down all the way to the individual workmen on the bottom. But humans sometimes are, well, actually, all humans are unique in their own way, and sometimes you really don't play well under this really rigid structure.
Νομίζω ότι το Διαδίκτυο αλλάζει αρκετά αυτό το παράδειγμα. Εδώ είναι ένας φανταστικός χάρτης της διαδικτυακής κοινωνικής συνεργασίας μεταξύ προγραμματιστών της Perl. Η Perl είναι γλώσσα προγραμματισμού, και εδώ βλέπετε πώς οι προγραμματιστές ανταλλάσσουν αρχεία, και δουλεύουν μαζί σε ένα πρότζεκτ. Εδώ, παρατηρείτε ότι αυτή είναι μια εντελώς αποκεντρωμένη διαδικασία, δεν υπάρχει αρχηγός σε αυτή την οργάνωση, είναι ένα δίκτυο.
I think the Internet is really changing this paradigm quite a lot. This is a fantastic map of online social collaboration between Perl developers. Perl is a famous programming language, and here, you can see how different programmers are actually exchanging files, and working together on a given project. And here, you can notice that this is a completely decentralized process -- there's no leader in this organization, it's a network.
Βλέπουμε επίσης αυτή την ενδιαφέρουσα αλλαγή στο πώς βλέπουμε την τρομοκρατία. Μια από τις προκλήσεις που έχουμε σήμερα για να την καταλάβουμε είναι ότι έχουμε να κάνουμε με αποκεντρωμένες, ανεξάρτητες ομάδες, που δεν έχουν κάποιον αρχηγό να οδηγεί την όλη διαδικασία. Εδώ, μπορείτε βασικά να δείτε πώς χρησιμοποιείται η απεικόνιση. Το διάγραμμα που βλέπετε πίσω μου δείχνει όλους τους τρομοκράτες που πήραν μέρος στις επιθέσεις στη Μαδρίτη το 2004. Αυτό που έκαναν εδώ είναι, να τεμαχίσουν το δίκτυο σε τρία διαφορετικά χρόνια, που αντιπροσωπεύονται από τα οριζόντια επίπεδα που βλέπετε πίσω. Οι μπλε γραμμές συνδέουν τους ανθρώπους που ήταν στο δίκτυο χρόνο με το χρόνο. Άρα και αν δεν υπάρχει κανένας αρχηγός, αυτοί είναι οι άνθρωποι με την μεγαλύτερη επιρροή στην οργάνωση, αυτοί που ξέρουν για τα παρελθοντικά, και μελλοντικά σχέδια και στόχους της κάθε ομάδας.
We can also see this interesting shift when we look at terrorism. One of the main challenges of understanding terrorism nowadays is that we are dealing with decentralized, independent cells, where there's no leader leading the whole process. And here, you can actually see how visualization is being used. The diagram that you see behind me shows all the terrorists involved in the Madrid attack in 2004. And what they did here is, they actually segmented the network into three different years, represented by the vertical layers that you see behind me. And the blue lines tie together the people that were present in that network year after year. So even though there's no leader per se, these people are probably the most influential ones in that organization, the ones that know more about the past, and the future plans and goals of this particular cell.
Βλέπουμε επίσης την αλλαγή από δέντρα σε δίκτυα στον τρόπο που κατατάσσουμε και οργανώνουμε τα είδη. Η εικόνα στα δεξιά είναι η μόνη που ο Δαρβίνος συμπεριέλαβε στην «Καταγωγή των Ειδών», και την αποκαλούσε το «Δέντρο της Ζωής». Υπάρχει ένα γράμμα από τον Δαρβίνο προς τον εκδότη, που μιλά για το πόσο σημαντικό είναι αυτό το διάγραμμα. Ήταν ζωτικής σημασίας για την θεωρία της εξέλιξης. Πρόσφατα όμως, επιστήμονες ανακάλυψαν ότι πάνω από το δέντρο της ζωής είναι ένα πυκνό δίκτυο από βακτήρια, και αυτά τα βακτήρια είναι που συνδέουν είδη που ήταν εντελώς ξεχωριστά πριν, σε αυτό που οι επιστήμονες αποκαλούν τώρα, όχι δέντρο της ζωής, αλλά δίχτυ της ζωής, δίκτυο της ζωής.
We can also see this shift from trees into networks in the way we classify and organize species. The image on the right is the only illustration that Darwin included in "The Origin of Species," which Darwin called the "Tree of Life." There's actually a letter from Darwin to the publisher, expanding on the importance of this particular diagram. It was critical for Darwin's theory of evolution. But recently, scientists discovered that overlaying this tree of life is a dense network of bacteria, and these bacteria are actually tying together species that were completely separated before, to what scientists are now calling not the tree of life, but the web of life, the network of life.
Τέλος, μπορούμε να δούμε αυτή την αλλαγή ξανά, όταν βλέπουμε τα οικοσυστήματα του πλανήτη. Δεν έχουμε πλέον αυτά τα απλά διαγράμματα κυνηγού-θηράματος που όλοι μάθαμε στο σχολείο. Αυτή είναι μια πιο ακριβής απεικόνιση ενός οικοσυστήματος. Αυτό είναι ένα διάγραμμα του καθηγητή Ντέιβιντ Λαβίν, που καταγράφει 100 είδη που αλληλεπιδρούν με μπακαλιάρους στις ακτές της Νέας Γης στον Καναδά. Εδώ νομίζω, μπορούμε να καταλάβουμε τη λεπτή και αλληλεξαρτώμενη φύση των περισσότερων οικοσυστημάτων του πλανήτη μας.
And finally, we can really see this shift, again, when we look at ecosystems around our planet. No more do we have these simplified predator-versus-prey diagrams we have all learned at school. This is a much more accurate depiction of an ecosystem. This is a diagram created by Professor David Lavigne, mapping close to 100 species that interact with the codfish off the coast of Newfoundland in Canada. And I think here, we can really understand the intricate and interdependent nature of most ecosystems that abound on our planet.
Αν και πρόσφατη, η μεταφορά του δικτύου παίρνει ήδη διάφορα σχήματα και μορφές, και σχεδόν γίνεται μια αυξανόμενη εικονική ταξινομία. Σχεδόν γίνεται το συντακτικό μιας νέας γλώσσας. Και αυτή είναι μια όψη που αληθινά με ενθουσιάζει. Αυτές είναι 15 διαφορετικές τυπολογίες που έχω συλλέξει με τον καιρό, και δείχνουν τις τεράστια εικονική ποικιλία αυτής της νέας μεταφοράς. Εδώ είναι ένα παράδειγμα. Στην πάνω ζώνη έχετε ακτινική σύγκλιση, μια απεικόνιση που έχει γίνει ευρέως γνωστή τα τελευταία πέντε χρόνια. Στην κορυφή αριστερά, το πρώτο πρότζεκτ είναι ένα δίκτυο γονιδίων, ακολουθημένο από ένα δίκτυο διευθύνσεων IP -μηχανές, διακομιστές- και μετά ένα δίκτυο από φίλους στο Facebook. Δεν θα βρείτε πιο διαφορετικά θέματα, και πάλι χρησιμοποιούν την ίδια μεταφροά, το ίδιο μοντέλο απεικόνισης, για να καταγράψουν τις περιπλοκότητες του κάθε θέματος. Εδώ είνα μερικά ακόμα παραδείγματα από τα πολλά που έχω συλλέξει, της μεγάλης αυτής οπτικής ταξινομίας των δικτύων.
But even though recent, this metaphor of the network, is really already adopting various shapes and forms, and it's almost becoming a growing visual taxonomy. It's almost becoming the syntax of a new language. And this is one aspect that truly fascinates me. And these are actually 15 different typologies I've been collecting over time, and it really shows the immense visual diversity of this new metaphor. And here is an example. On the very top band, you have radial convergence, a visualization model that has become really popular over the last five years. At the top left, the very first project is a gene network, followed by a network of IP addresses -- machines, servers -- followed by a network of Facebook friends. You probably couldn't find more disparate topics, yet they are using the same metaphor, the same visual model, to map the never-ending complexities of its own subject. And here are a few more examples of the many I've been collecting, of this growing visual taxonomy of networks.
Αλλά τα δίκτυα δεν είναι απλά μια επιστημονική μεταφορά. Ενώ σχεδιαστές, ερευνητές και επιστήμονες απεικονίζουν διάφορα περίπλοκα συστήματα, επηρεάζουν με πολλούς τρόπους την παραδοσιακή τέχνη, όπως ζωγραφική και γλυπτική, και επηρεάζουν διαφορετικούς καλλιτέχνες. Και ίσως επειδή τα δίκτυα έχουν αυτή την τεράστια αισθητική δύναμη - είναι απίστευτα όμορφα - γίνονται ένα πολιτιστικό μιμίδιο, και οδηγούν ένα νέο καλλιτεχνικό ρεύμα, που ονομάζω «δικτυϊσμό». Και βλέπουμε αυτή την επιρροή στο ρεύμα με διάφορους τρόπους. Εδώ είναι ένα από πολλά παραδείγματα, που βλέπετε αυτή την επιρροή της επιστήμης στην τέχνη. Το παράδειγμα στα αριστερά σας είναι η απεικόνιση των IP, μια εικόνα των διευθύνσεων IP φτιαγμένη από υπολογιστές - διακομιστές, μηχανές Στα δεξιά σας, έχετε τις «Παροδικές Δομές και τα Ασταθή Δίκτυα» από την Σάρον Μολόι, όπου χρησιμοποίησε λαδομπογιά στον καμβά. Εδώ είναι μερικά ακόμη έργα της Σάρον Μολόι, μερικά πανέμορφα, περίπλοκα έργα.
But networks are not just a scientific metaphor. As designers, researchers, and scientists try to map a variety of complex systems, they are in many ways influencing traditional art fields, like painting and sculpture, and influencing many different artists. And perhaps because networks have this huge aesthetical force to them -- they're immensely gorgeous -- they are really becoming a cultural meme, and driving a new art movement, which I've called "networkism." And we can see this influence in this movement in a variety of ways. This is just one of many examples, where you can see this influence from science into art. The example on your left side is IP-mapping, a computer-generated map of IP addresses; again -- servers, machines. And on your right side, you have "Transient Structures and Unstable Networks" by Sharon Molloy, using oil and enamel on canvas. And here are a few more paintings by Sharon Molloy, some gorgeous, intricate paintings.
Εδώ ένα ακόμη παράδειγμα της ενδιαφέρουσας διασταυρούμενης επικονίασης μεταξύ επιστήμης και τέχνης. Στα αριστερά σας, έχετε την «Επιχείρηση Χαμόγελο». Εδώ μια εικόνα ενός κοινωνικού δικτύου φτιαγμένη από υπολογιστή. Στα δεξιά σας, έχετε το «Πεδίο 4», από την Έμμα ΜακΝάλλι, που χρησιμοποίησε μόνο γραφίτη στο χαρτί. Η Έμμα ΜακΝάλλι είναι από τους πρωτεργάτες αυτού του κινήματος, και δημιουργεί αυτά τα εκπληκτικά, φανταστικά τοπία, στα οποία θα παρατηρήσετε τις επιρροές των απεικονίσεων παραδοσιακών δικτύων.
And here's another example of that interesting cross-pollination between science and art. On your left side, you have "Operation Smile." It is a computer-generated map of a social network. And on your right side, you have "Field 4," by Emma McNally, using only graphite on paper. Emma McNally is one of the main leaders of this movement, and she creates these striking, imaginary landscapes, where you can really notice the influence from traditional network visualization.
Όμως ο δικτυϊσμός δεν υπάρχει μόνο σε δύο διαστάσεις. Αυτό είναι ίσως το αγαπημένο μου έργο αυτού του νέου ρεύματος. Και πιστεύω ότι ο τίτλος τα λέει πραγματικά όλα: «Γαλαξίες σχηματισμένοι σε νήματα, σαν σταγόνες στα νήματα ενός ιστού αράχνης». Αυτό το συγκεκριμένο μου φαίνεται πολύ συγκινητικό. Δημιουργήθηκε από τον Τομάς Σαρασένο, και καταλαμβάνει αυτούς τους μεγάλους χώρους, φτιάχνει τεράστιες εγκαταστάσεις μόνο με ελαστικά σχοινιά. Ενώ προχωράτε στο χώρο και αναπηδάτε στα σχοινιά, όλο το δίκτυο αλλάζει, όπως θα έκανε ένα αληθινό οργανικό δίκτυο.
But networkism doesn't happen only in two dimensions. This is perhaps one of my favorite projects of this new movement. And I think the title really says it all -- it's called: "Galaxies Forming Along Filaments, Like Droplets Along the Strands of a Spider's Web." And I just find this particular project to be immensely powerful. It was created by Tomás Saraceno, and he occupies these large spaces, creates these massive installations using only elastic ropes. As you actually navigate that space and bounce along those elastic ropes, the entire network kind of shifts, almost like a real organic network would.
Να άλλο ένα παράδειγμα δικτυϊσμού σε ένα εντελώς διαφορετικό επίπεδο. Δημιουργήθηκε από τον Ιάπωνα καλλιτέχνη Τσιχάρου Σιότα και ονομάζεται «Η Σιωπή». Ο Τσιχάρου, όπως ο Τομάς Σαρασένο, γεμίζουν τα δωμάτια με πυκνά δίκτυα, πυκνά δίχτυα ελαστικών σχοινιών και μαύρου μαλλιού και νημάτων, μερικές φορές με αντικείμενα, όπως βλέπετε εδώ, μερικές με ανθρώπους, σε πολλά από τα έργα τους.
And here's yet another example of networkism taken to a whole different level. This was created by Japanese artist Chiharu Shiota in a piece called "In Silence." And Chiharu, like Tomás Saraceno, fills these rooms with this dense network, this dense web of elastic ropes and black wool and thread, sometimes including objects, as you can see here, sometimes even including people, in many of her installations.
Αλλά τα δίκτυα δεν είναι μόνο νέα μόδα, είναι εύκολο για εμάς να το απλοποιήσουμε έτσι. Τα δίκτυα εμπεριέχουν έννοιες αποκέντρωσης, διασύνδεσης και αλληλεξάρτησης. Αυτός ο νέος τρόπος σκέψης είναι σημαντικός για εμάς ώστε να λύσουμε πολλά από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε, από την αποκωδικοποίηση του εγκεφάλου, ως την κατανόηση του σύμπαντος. Στα αριστερά σας, έχετε μια φωτογραφία ενός δικτύου νευρώνων ενός ποντικιού - που μοιάζει πολύ με το δικό μας σε αυτή την κλίμακα. Στα δεξιά σας έχετε το Millennium Simulation. Ήταν η μεγαλύτερη και πιο ρεαλιστική εξομοίωση της ανάπτυξης του σύμπαντος. Κατάφερα να απεικονίσω την ιστορία 20 εκατομμυρίων γαλαξιών σε περίπου 25 τεραμπάιτ εξόδου. Και συμπτωματικά ή όχι, μου φαίνεται ότι αυτή η σύγκριση μεταξύ της μικρότερης κλίμακας της γνώσης, του εγκεφάλου, και της μεγαλύτερης, του ίδιου του σύμπαντος, είναι εκπληκτική και συνάμα φανταστική. Επειδή όπως είπε κάποτε ο Μπρους Μάου, «Όταν όλα συνδέονται με όλα τα άλλα, για το καλύτερο ή το χειρότερο, όλα αξίζουν».
But networks are also not just a new trend, and it's too easy for us to dismiss it as such. Networks really embody notions of decentralization, of interconnectedness, of interdependence. And this new way of thinking is critical for us to solve many of the complex problems we are facing nowadays, from decoding the human brain, to understanding the vast universe out there. On your left side, you have a snapshot of a neural network of a mouse -- very similar to our own at this particular scale. And on your right side, you have the Millennium Simulation. It was the largest and most realistic simulation of the growth of cosmic structure. It was able to recreate the history of 20 million galaxies in approximately 25 terabytes of output. And coincidentally or not, I just find this particular comparison between the smallest scale of knowledge -- the brain -- and the largest scale of knowledge -- the universe itself -- to be really quite striking and fascinating. Because as Bruce Mau once said, "When everything is connected to everything else, for better or for worse, everything matters."
Σας ευχαριστώ πολύ.
Thank you so much.
(Χειροκρότημα)
(Applause)