I published this article in the New York Times Modern Love column in January of this year. "To Fall in Love With Anyone, Do This." And the article is about a psychological study designed to create romantic love in the laboratory, and my own experience trying the study myself one night last summer.
W styczniu tego roku opublikowałam artykuł w New York Times w kolumnie "Współczesna miłość". "Żeby zakochać się w kimkolwiek, zrób to". Ten artykuł jest o badaniu psychologicznym, które ma na celu stworzenie romantycznej miłości w laboratorium, oraz o tym jak sama wypróbowałam to badanie pewnej nocy ostatniego lata.
So the procedure is fairly simple: two strangers take turns asking each other 36 increasingly personal questions and then they stare into each other's eyes without speaking for four minutes.
Sposób postępowania jest dość prosty: dwoje nieznajomych zadaje sobie na zmianę 36 coraz bardziej osobistych pytań. Potem przez cztery minuty patrzą się sobie w oczy nic nie mówiąc.
So here are a couple of sample questions.
Oto kilka z przykładowych pytań.
Number 12: If you could wake up tomorrow having gained any one quality or ability, what would it be?
Numer 12: Jeśli mógłbyś się jutro obudzić z jakąkolwiek cechą lub umiejętnością, co by to było?
Number 28: When did you last cry in front of another person? By yourself?
Numer 28: Kiedy ostatni raz płakałeś przed drugą osobą? Albo samemu?
As you can see, they really do get more personal as they go along.
Jak widać stopień "osobistości" pytań rośnie w miarę ich zadawania.
Number 30, I really like this one: Tell your partner what you like about them; be very honest this time, saying things you might not say to someone you just met.
Numer 30, naprawdę lubię to pytanie: Powiedz swojemu partnerowi, co w nim lubisz; tym razem bądź bardzo szczery, powiedz coś czego nie powiedziałbyś komuś, kogo dopiero co poznałeś.
So when I first came across this study a few years earlier, one detail really stuck out to me, and that was the rumor that two of the participants had gotten married six months later, and they'd invited the entire lab to the ceremony. So I was of course very skeptical about this process of just manufacturing romantic love, but of course I was intrigued. And when I got the chance to try this study myself, with someone I knew but not particularly well, I wasn't expecting to fall in love. But then we did, and --
Kiedy kilka lat temu pierwszy raz natknęłam się na to badanie, to jedna rzecz zapadła mi w pamięć, była to plotka, że dwójka z uczestników badania pobrała się sześć miesięcy później, podobno na uroczystość zaprosili całe laboratorium. Oczywiście byłam bardzo sceptyczna, wobec tego procesu wytwarzania romantycznej miłości, ale też i zaintrygowana. A kiedy miałam możliwość sama wypróbować to badanie, z kimś kogo znałam, ale niezbyt dobrze, nie spodziewałam się, że się zakocham. Ale tak się właśnie stało i...
(Laughter)
(Śmiech)
And I thought it made a good story, so I sent it to the Modern Love column a few months later.
Wydawało mi się, że to dobry temat, więc kilka miesięcy później wysłałam go do kolumny "Współczesna miłość".
Now, this was published in January, and now it is August, so I'm guessing that some of you are probably wondering, are we still together? And the reason I think you might be wondering this is because I have been asked this question again and again and again for the past seven months. And this question is really what I want to talk about today. But let's come back to it.
Opublikowano go w styczniu, teraz mamy sierpień, więc podejrzewam, że niektórzy z was zastanawiają się, czy dalej jesteśmy razem. A podejrzewam, że to wam chodzi po głowie, bo zadawano mi to pytanie raz za razem przez ostatnie siedem miesięcy. To pytanie jest tym, o czym chciałabym dziś porozmawiać. Wrócimy do tego.
(Laughter)
(Śmiech)
So the week before the article came out, I was very nervous. I had been working on a book about love stories for the past few years, so I had gotten used to writing about my own experiences with romantic love on my blog. But a blog post might get a couple hundred views at the most, and those were usually just my Facebook friends, and I figured my article in the New York Times would probably get a few thousand views. And that felt like a lot of attention on a relatively new relationship. But as it turned out, I had no idea.
Otóż na tydzień przed publikacją artykułu byłam bardzo zdenerwowana. Przez ostatnich kilka lat pracowałam nad książką o historiach miłosnych, więc przyzwyczaiłam się do pisania blogu o moich doświadczeniach z romantyczną miłością. Tylko że wpis na blogu przeczyta maksymalnie kilkaset osób, zazwyczaj byli to moi znajomi z Facebooka, zrozumiałam, że mój artykuł w New York Times przeczyta prawdopodobnie parę tysięcy osób. To trochę dużo zainteresowania dla relatywnie nowego związku. Ale nie miałam najmniejszego pojęcia, jak to będzie naprawdę.
So the article was published online on a Friday evening, and by Saturday, this had happened to the traffic on my blog. And by Sunday, both the Today Show and Good Morning America had called. Within a month, the article would receive over 8 million views, and I was, to say the least, underprepared for this sort of attention. It's one thing to work up the confidence to write honestly about your experiences with love, but it is another thing to discover that your love life has made international news --
Artykuł opublikowano online w piątek wieczorem, a już w sobotę ruch na blogu wyglądał tak. Przed niedzielą dzwonili już do mnie z Today Show i Good Morning America. W ciągu miesiąca artykuł wyświetlono 8 milionów razy, a ja, delikatnie mówiąc, byłam kompletnie nie przygotowana na takie zainteresowanie. Wypracowanie sobie pewności, żeby pisać szczerze, o doświadczeniach w miłości, to jedno, ale zupełnie czym innym jest odkrycie, że twoje życie miłosne trafiło do międzynarodowych wiadomości -
(Laughter)
(Śmiech)
and to realize that people across the world are genuinely invested in the status of your new relationship.
i zdanie sobie sprawy z tego, że ludzie na całym świecie są autentycznie zainteresowani twoim nowym związkiem.
(Laughter)
(Śmiech)
And when people called or emailed, which they did every day for weeks, they always asked the same question first: are you guys still together? In fact, as I was preparing this talk, I did a quick search of my email inbox for the phrase "Are you still together?" and several messages popped up immediately. They were from students and journalists and friendly strangers like this one. I did radio interviews and they asked. I even gave a talk, and one woman shouted up to the stage, "Hey Mandy, where's your boyfriend?" And I promptly turned bright red.
Kiedy ludzie dzwonili albo pisali e-maile, a tygodniami robili to codziennie, zawsze na początku zadawali to samo pytanie: jesteście dalej razem? Właściwie przygotowując się do tej prelekcji, sprawdziłam szybko moją skrzynkę, wyszukując "Czy dalej jesteście razem?" i kilka wiadomości od razu się pokazało. Od studentów i dziennikarzy i od życzliwych nieznajomych takich jak ten. Przeprowadzano ze mną wywiady radiowe, a oni pytali. Miałam nawet wykład, a jedna z kobiet krzyknęła w stronę sceny "Hej Mandy, gdzie jest twój chłopak?" Natychmiast zrobiłam się czerwona.
I understand that this is part of the deal. If you write about your relationship in an international newspaper, you should expect people to feel comfortable asking about it. But I just wasn't prepared for the scope of the response. The 36 questions seem to have taken on a life of their own. In fact, the New York Times published a follow-up article for Valentine's Day, which featured readers' experiences of trying the study themselves, with varying degrees of success.
Rozumiem, że tak to już jest. Kiedy napiszesz o swoim związku w międzynarodowej gazecie, powinieneś spodziewać się, że ludzie będą bez skrupułów o to pytać. Tylko że ja nie byłam przygotowana na wielkość odzewu. 36 pytań zaczęło trochę żyć własnym życiem. New York Times opublikował ciąg dalszy artykułu na walentynki, czytelnicy opisywali swoje doświadczenia po tym jak sami wypróbowali eksperyment, poziom sukcesu był zróżnicowany.
So my first impulse in the face of all of this attention was to become very protective of my own relationship. I said no to every request for the two of us to do a media appearance together. I turned down TV interviews, and I said no to every request for photos of the two us. I think I was afraid that we would become inadvertent icons for the process of falling in love, a position I did not at all feel qualified for.
Pierwszym moim odruchem w obliczu tego całego zainteresowania, była ochrona mojego związku. Odmawiałam wszystkim zaproszeniom dla naszej dwójki, do wspólnego wystąpienia w mediach. Odmawiałam wywiadów telewizyjnych, i nie zgadzałam się na fotografowanie nas razem. Myślę, że bałam się, że staniemy się niezamierzonymi ikonami procesu zakochiwania się. Kompletnie nie czuję się wykwalifikowana, żeby zająć taką pozycję.
And I get it: people didn't just want to know if the study worked, they wanted to know if it really worked: that is, if it was capable of producing love that would last, not just a fling, but real love, sustainable love.
I rozumiem: ludzie nie chcieli wiedzieć, czy badanie zadziałało, chcieli wiedzieć, czy to naprawdę zadziałało: to znaczy czy można wyprodukować miłość, która będzie trwała, nie zauroczenie, ale prawdziwą, trwałą miłość.
But this was a question I didn't feel capable of answering. My own relationship was only a few months old, and I felt like people were asking the wrong question in the first place. What would knowing whether or not we were still together really tell them? If the answer was no, would it make the experience of doing these 36 questions any less worthwhile? Dr. Arthur Aron first wrote about these questions in this study here in 1997, and here, the researcher's goal was not to produce romantic love. Instead, they wanted to foster interpersonal closeness among college students, by using what Aron called "sustained, escalating, reciprocal, personalistic self-disclosure." Sounds romantic, doesn't it? But the study did work. The participants did feel closer after doing it, and several subsequent studies have also used Aron's fast friends protocol as a way to quickly create trust and intimacy between strangers. They've used it between members of the police and members of community, and they've used it between people of opposing political ideologies. The original version of the story, the one that I tried last summer, that pairs the personal questions with four minutes of eye contact, was referenced in this article, but unfortunately it was never published.
Nie czułam się kompetentna, żeby odpowiedzieć na to pytanie. Mój własny związek miał tylko kilka miesięcy, i wydawało mi się, że ludzie zadają niewłaściwe pytanie. Czego dowiedzieliby się z tego, czy jesteśmy dalej razem czy nie? Jeśli odpowiedź brzmiałaby nie, to czy doświadczenie, które płynęło z tych 36 pytań byłoby mniej wartościowe? Dr Arthur Aron wspomniał o tych pytaniach pierwszy raz w badaniu z 1997 roku. Celem badacza nie było wytworzenie romantycznej miłości. Zamiast tego chcieli oni wspierać bliskość międzyludzką wśród studentów, poprzez użycie czegoś co Aron nazywał "długotrwałym, potęgującym, wzajemnym, personalistycznym samoodsłanianiem". Brzmi romantycznie, czyż nie? Ale badanie odniosło sukces. Uczestnicy czuli się po nim sobie bliżsi, kilka późniejszych badań też posłużyło się protokołem szybkich przyjaciół Arona, jako sposobu szybkiego tworzenia zaufania i intymności między nieznajomymi. Użyto go wobec funkcjonariuszy policji i członków społeczności, a nawet wobec osób o przeciwnych poglądach politycznych. Oryginalna wersja historii, tej którą wypróbowałam zeszłego lata, która paruje osobiste pytania z czterominutowym kontaktem wzrokowym, była wzmiankowana w tym artykule, niestety nigdy go nie opublikowano.
So a few months ago, I was giving a talk at a small liberal arts college, and a student came up to me afterwards and he said, kind of shyly, "So, I tried your study, and it didn't work." He seemed a little mystified by this. "You mean, you didn't fall in love with the person you did it with?" I asked.
Kilka miesięcy temu miałam tę prelekcję na małym uniwersytecie nauk humanistycznych, Po wykładzie podszedł do mnie student i trochę nieśmiało powiedział: "No próbowałem tego eksperymentu i nie zadziałał." Wydawał się tym zakłopotany. "Czyli że nie zakochałeś się w osobie, z którą przeprowadziłeś badanie?"
"Well..." He paused. "I think she just wants to be friends."
"No więc..." zająknął się. "Ona chyba chce się tylko przyjaźnić."
"But did you become better friends?" I asked. "Did you feel like you got to really know each other after doing the study?" He nodded.
"Ale czy staliście się lepszymi przyjaciółmi?" zapytałam. "Czy po eksperymencie czujesz, jakbyście się naprawdę poznali?" Kiwnął głową.
"So, then it worked," I said.
"No to poskutkowało." odpowiedziałam.
I don't think this is the answer he was looking for. In fact, I don't think this is the answer that any of us are looking for when it comes to love.
Nie wydaje mi się, żeby to była odpowiedź, której oczekiwał. W zasadzie, to chyba nie jest odpowiedź, której ktokolwiek z nas oczekuje, kiedy chodzi o miłość.
I first came across this study when I was 29 and I was going through a really difficult breakup. I had been in the relationship since I was 20, which was basically my entire adult life, and he was my first real love, and I had no idea how or if I could make a life without him. So I turned to science. I researched everything I could find about the science of romantic love, and I think I was hoping that it might somehow inoculate me from heartache. I don't know if I realized this at the time -- I thought I was just doing research for this book I was writing -- but it seems really obvious in retrospect. I hoped that if I armed myself with the knowledge of romantic love, I might never have to feel as terrible and lonely as I did then. And all this knowledge has been useful in some ways. I am more patient with love. I am more relaxed. I am more confident about asking for what I want. But I can also see myself more clearly, and I can see that what I want is sometimes more than can reasonably be asked for. What I want from love is a guarantee, not just that I am loved today and that I will be loved tomorrow, but that I will continue to be loved by the person I love indefinitely. Maybe it's this possibility of a guarantee that people were really asking about when they wanted to know if we were still together.
Pierwszy raz natknęłam się na to badanie kiedy miałam 29 lat, przechodziłam wtedy bardzo trudne rozstanie. Byłam w związku odkąd skończyłam 20 lat, co oznaczało w zasadzie całe moje dorosłe życie, i on był moją pierwszą prawdziwą miłością, i nie miałam pojęcia jak i czy poradzę sobie w życiu bez niego. Więc zwróciłam się ku nauce. Wyszukałam wszystko, co dało się znaleźć na temat nauki o romantycznej miłości. Chyba liczyłam na to, że jakoś uodpornię się na cierpienie. Nie wiem czy zdawałam sobie wtedy z tego sprawę - sądziłam, że prowadzę tylko badania do tej książki, którą pisałam - ale teraz wydaje mi się to dość oczywiste. Miałam nadzieję, że jeśli uzbroję się w wiedzę na temat romantycznej miłości, to już nigdy nie będę czuła się tak okropnie i samotnie jak wtedy. Cała ta wiedza była przydatna w pewnych kwestiach. Jestem bardziej cierpliwa w miłości. Bardziej wyluzowana. Jestem pewniejsza, umiem poprosić o to, czego chcę. Ale widzę też siebie bardziej wyraźnie, i widzę, że to czego chcę to czasem coś więcej, niż to czego można rozsądnie żądać. To czego chcę od miłości to gwarancja, nie tylko tego, że jestem kochana dzisiaj i że będę kochana jutro, a tego, że osoba, którą kocham bezgranicznie, będzie kochała mnie dalej. Może to o tą możliwość gwarancji tak naprawdę pytali ludzie, kiedy pytali czy dalej jesteśmy razem.
So the story that the media told about the 36 questions was that there might be a shortcut to falling in love. There might be a way to somehow mitigate some of the risk involved, and this is a very appealing story, because falling in love feels amazing, but it's also terrifying. The moment you admit to loving someone, you admit to having a lot to lose, and it's true that these questions do provide a mechanism for getting to know someone quickly, which is also a mechanism for being known, and I think this is the thing that most of us really want from love: to be known, to be seen, to be understood. But I think when it comes to love, we are too willing to accept the short version of the story. The version of the story that asks, "Are you still together?" and is content with a yes or no answer.
Historia, którą media opowiedziały o 36 pytaniach, była o tym, że może istnieć skrót do zakochania. Może istnieć sposób, żeby jakoś złagodzić nieodłączne ryzyko. To bardzo kusząca teoria, bo zakochiwanie się jest wspaniałe, ale również przerażające. Kiedy przyznajesz, że kogoś kochasz, to przyznajesz, że masz dużo do stracenia. To prawda, że te pytania zapewniają mechanizm do szybkiego poznania kogoś, który jest również mechanizmem do bycia poznanym. Moim zdaniem to jest to, czego większość z nas oczekuje od miłości: bycia poznanym, widzianym, zrozumianym. Ale kiedy chodzi o miłość, zbyt chętnie przyjmujemy krótką wersję historii. Wersję, która pyta "Czy dalej jesteście razem?" i która zadowala się odpowiedzią tak lub nie.
So rather than that question, I would propose we ask some more difficult questions, questions like: How do you decide who deserves your love and who does not? How do you stay in love when things get difficult, and how do you know when to just cut and run? How do you live with the doubt that inevitably creeps into every relationship, or even harder, how do you live with your partner's doubt? I don't necessarily know the answers to these questions, but I think they're an important start at having a more thoughtful conversation about what it means to love someone.
Zamiast zadawać to pytanie, proponuję zadać kilka trudniejszych, na przykład: jak decyduje się o tym, kto zasługuje na twoją miłość a kto nie? Jak pozostaje się w miłości, kiedy robi się ciężko, a skąd wie się, że należy przestać i uciekać? Jak żyje się z wątpliwościami, które są nieuniknione w każdym związku, albo gorzej, jak żyć z wątpliwościami swojego partnera? Wcale nie znam odpowiedzi na te pytania, ale moim zdaniem są ważnym początkiem bardziej przemyślanej rozmowy, o tym co to znaczy kogoś kochać.
So, if you want it, the short version of the story of my relationship is this: a year ago, an acquaintance and I did a study designed to create romantic love, and we fell in love, and we are still together, and I am so glad.
Więc jeśli chcecie, krótka wersja historii mojego związku brzmi tak: rok temu, przeprowadziłam eksperyment z moim znajomym, jego celem było stworzenie romantycznej miłości, i zakochaliśmy się w sobie, dalej jesteśmy razem, i jestem bardzo szczęśliwa.
But falling in love is not the same thing as staying in love. Falling in love is the easy part. So at the end of my article, I wrote, "Love didn't happen to us. We're in love because we each made the choice to be." And I cringe a little when I read that now, not because it isn't true, but because at the time, I really hadn't considered everything that was contained in that choice. I didn't consider how many times we would each have to make that choice, and how many times I will continue to have to make that choice without knowing whether or not he will always choose me. I want it to be enough to have asked and answered 36 questions, and to have chosen to love someone so generous and kind and fun and to have broadcast that choice in the biggest newspaper in America. But what I have done instead is turn my relationship into the kind of myth I don't quite believe in. And what I want, what perhaps I will spend my life wanting, is for that myth to be true.
Ale zakochanie się nie jest tym samym, co pozostanie w miłości. Zakochanie się jest proste. Więc na koniec mojego artykułu napisałam "Miłość się nam nie przydarzyła. Jesteśmy zakochani, bo każde z nas tak postanowiło." Trochę się wzdrygam, kiedy teraz to czytam, nie dlatego, że to nie jest prawda, ale dlatego, że nie przemyślałam wszystkiego, co złożyło się na ten wybór. Nie rozważyłam ile razy, każde z nas musiało podjąć tę decyzję, i ile razy jeszcze ją podejmę bez wiedzy o tym, czy on zawsze wybierze mnie. Chciałabym, żeby wystarczyło zadać i odpowiedzieć na 36 pytań, żeby wystarczyło wybrać, żeby kochać kogoś tak wspaniałego, ciepłego i fajnego i żeby wystarczyło ogłosić ten wybór w największej gazecie w Ameryce. Ale zamiast tego zamieniłam mój związek w pewnego rodzaju mit, w który nie do końca wierzę. A to czego chcę, i pewnie będę chciała przez resztę mojego życia, to żeby ten mit był prawdą.
I want the happy ending implied by the title to my article, which is, incidentally, the only part of the article that I didn't actually write.
Chcę szczęśliwego zakończenia, tak jak w tytule mojego artykułu, który jest, przypadkowo, jedyną częścią artykułu, której ja nie napisałam.
(Laughter)
(Śmiech)
But what I have instead is the chance to make the choice to love someone, and the hope that he will choose to love me back, and it is terrifying, but that's the deal with love.
Ale zamiast tego mam szansę wybrać, że kogoś kocham i mam nadzieję, że on wybierze, żeby kochać mnie, i to jest przerażające, ale tak to jest z miłością.
Thank you.
Dziękuję.