Εξέδωσα αυτό το άρθρο στην στήλη Σύγχρονη Αγάπη των New York Times αυτόν τον Ιανουάριο. Για να ερωτευτείς τον οποιονδήποτε, κάνε αυτό. Πρόκειται για μια μελέτη ψυχολογίας σχεδιασμένη να δημιουργήσει έρωτα σε συνθήκες εργαστηρίου, και η προσωπική μου εμπειρία κάνοντας την μελέτη αυτή ένα βράδυ το προηγούμενο καλοκαίρι.
I published this article in the New York Times Modern Love column in January of this year. "To Fall in Love With Anyone, Do This." And the article is about a psychological study designed to create romantic love in the laboratory, and my own experience trying the study myself one night last summer.
Η διαδικασία είναι αρκετά απλή: δύο ξένοι ρωτούν ο ένας τον άλλο εναλλάξ 36 όλο και πιο προσωπικές ερωτήσεις και μετά κοιτούν ο ένας τον άλλον στα μάτια χωρίς να μιλούν για τέσσερα λεπτά.
So the procedure is fairly simple: two strangers take turns asking each other 36 increasingly personal questions and then they stare into each other's eyes without speaking for four minutes.
Ορίστε ένα δείγμα μερικών ερωτήσεων.
So here are a couple of sample questions.
Αριθμός 12: Αν ξυπνούσες αύριο έχοντας αποκτήσει οποιαδήποτε αρετή ή ικανότητα, ποια θα ήταν αυτή;
Number 12: If you could wake up tomorrow having gained any one quality or ability, what would it be?
Αριθμός 28: Πότε έκλαψες τελευταία φορά μπροστά από άλλον άνθρωπο; Μόνος σου;
Number 28: When did you last cry in front of another person? By yourself?
Όπως βλέπετε, πράγματι γίνονται πιο προσωπικές όσο προχωράμε.
As you can see, they really do get more personal as they go along.
Αριθμός 30, αυτή μου αρέσει ιδιαίτερα: Πείτε στον παρτενέρ σας τι σας αρέσει σε αυτόν, να είστε πολύ ειλικρινείς αυτή τη φορά, και να πείτε πράγματα που δεν θα λέγατε σε κάποιον που μόλις γνωρίσατε.
Number 30, I really like this one: Tell your partner what you like about them; be very honest this time, saying things you might not say to someone you just met.
Επομένως όταν βρήκα αυτή τη μελέτη πριν λίγα χρόνια,
So when I first came across this study a few years earlier,
μου έκανε πραγματικά εντύπωση μια λεπτομέρεια, η φήμη ότι δύο από τους συμμετέχοντες είχαν παντρευτεί έξι μήνες μετά, και είχαν καλέσει όλο το εργαστήριο στην τελετή. Ήμουν βέβαια πολύ επιφυλακτική για αυτή τη διαδικασία παραγωγής έρωτα, αλλά βέβαια ήμουν περίεργη. Όταν είχα την ευκαιρία να δοκιμάσω η ίδια αυτή την μελέτη, με κάποιον που ήξερα όχι όμως πολύ καλά, δεν περίμενα να ερωτευτώ. Αλλά ερωτευτήκαμε, και --
one detail really stuck out to me, and that was the rumor that two of the participants had gotten married six months later, and they'd invited the entire lab to the ceremony. So I was of course very skeptical about this process of just manufacturing romantic love, but of course I was intrigued. And when I got the chance to try this study myself, with someone I knew but not particularly well, I wasn't expecting to fall in love. But then we did, and --
(Γέλια)
(Laughter)
και σκέφτηκα ότι ήταν μια καλή ιστορία, την έστειλα στην στήλη Σύγχρονη Αγάπη λίγους μήνες μετά.
And I thought it made a good story, so I sent it to the Modern Love column a few months later.
Λοιπόν, αυτό εκδόθηκε τον Ιανουάριο, και τώρα είναι Αύγουστος, επομένως φαντάζομαι ότι κάποιοι από εσάς μάλλον αναρωτιέστε, αν είμαστε ακόμα μαζί; Και ο λόγος που πιστεύω ότι μάλλον το αναρωτιέστε είναι επειδή με ρωτούσαν αυτό ακριβώς ξανά και ξανά και ξανά για τους τελευταίους επτά μήνες. Θέλω να μιλήσω για αυτή την ερώτηση σήμερα Αλλά ας πάμε λίγο πίσω.
Now, this was published in January, and now it is August, so I'm guessing that some of you are probably wondering, are we still together? And the reason I think you might be wondering this is because I have been asked this question again and again and again for the past seven months. And this question is really what I want to talk about today. But let's come back to it.
(Γέλια)
(Laughter)
Την εβδομάδα πριν βγει το άρθρο, ήμουν πολύ αγχωμένη. Έγραφα ένα βιβλίο για ιστορίες αγάπης τα τελευταία χρόνια, και ήμουν συνηθισμένη να γράφω τις προσωπικές μου εμπειρίες για έρωτες στο ιστολόγιό μου. Μια ανάρτηση ιστολογίου όμως ίσως έχει το πολύ μερικές εκατοντάδες αναγνώσεις, και αυτές ήταν συνήθως εκείνες των φίλων μου στο Facebook, και σκέφτηκα πως το άρθρο μου στους New York Times θα είχε μάλλον μερικές χιλιάδες αναγνώσεις. Και αυτό ήθελε πάρα πολύ προσοχή για μια σχετικά καινούργια σχέση. Όπως αποδείχθηκε, δεν είχα ιδέα.
So the week before the article came out, I was very nervous. I had been working on a book about love stories for the past few years, so I had gotten used to writing about my own experiences with romantic love on my blog. But a blog post might get a couple hundred views at the most, and those were usually just my Facebook friends, and I figured my article in the New York Times would probably get a few thousand views. And that felt like a lot of attention on a relatively new relationship. But as it turned out, I had no idea.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο Διαδίκτυο μια Παρασκευή βράδυ, και μέχρι το Σάββατο, αυτό είχε συμβεί στην κίνηση του ιστολογίου μου. Ως την Κυριακή, το Today Show όσο και το Good Morning America είχαν τηλεφωνήσει. Μέσα σε ένα μήνα, το άρθρο είχε πάνω από 8 εκατομμύρια αναγνώσεις, και δεν ήμουν, για να πω την αλήθεια, προετοιμασμένη για τόση πολλή προσοχή. Είναι άλλο να παίρνεις θάρρος και να γράφεις ειλικρινώς για τις εμπειρίες σου με τον έρωτα, και άλλο να ανακαλύπτεις ότι η ερωτική σου ζωή είναι στα διεθνή νέα --
So the article was published online on a Friday evening, and by Saturday, this had happened to the traffic on my blog. And by Sunday, both the Today Show and Good Morning America had called. Within a month, the article would receive over 8 million views, and I was, to say the least, underprepared for this sort of attention. It's one thing to work up the confidence to write honestly about your experiences with love, but it is another thing to discover that your love life has made international news --
(Γέλια)
(Laughter)
και να συνειδητοποιείς ότι άνθρωποι από όλο τον κόσμο έχουν πραγματικά επενδύσει στην καινούργια σου σχέση.
and to realize that people across the world are genuinely invested in the status of your new relationship.
(Γέλια)
(Laughter)
Όταν ο κόσμος τηλεφωνούσε ή έστελνε email, κάτι που έκαναν καθημερινά για εβδομάδες, πάντα ρωτούσαν πρώτα την ίδια ερώτηση: είστε ακόμα μαζί; Όσο ετοίμαζα αυτή την ομιλία, έψαξα γρήγορα στα εισερχόμενα email μου για την φράση «είστε ακόμα μαζί;» και κάμποσα μηνύματα εμφανίστηκαν αμέσως. Ήταν από μαθητές και δημοσιογράφους και φιλικούς ξένους όπως αυτόν. Έκανα ραδιοφωνικές συνεντεύξεις και ρωτούσαν. Έκανα ακόμα και μια ομιλία και μια γυναίκα φώναξε προς τη σκηνή, «Έ, Μάντυ, που είναι ο φίλος σου;» Και εγώ κοκκίνισα.
And when people called or emailed, which they did every day for weeks, they always asked the same question first: are you guys still together? In fact, as I was preparing this talk, I did a quick search of my email inbox for the phrase "Are you still together?" and several messages popped up immediately. They were from students and journalists and friendly strangers like this one. I did radio interviews and they asked. I even gave a talk, and one woman shouted up to the stage, "Hey Mandy, where's your boyfriend?" And I promptly turned bright red.
Καταλαβαίνω ότι αυτό είναι φυσιολογικό. Αν γράφεις για την σχέση σου σε μια διεθνή εφημερίδα, πρέπει να περιμένεις ότι ο κόσμος θα σε ρωτάει για αυτήν. Δεν ήμουν όμως έτοιμη για τέτοια ανταπόκριση. Οι 36 ερωτήσεις έμοιαζαν να έχουν πάρει την δική τους ζωή. Οι New York Times εξέδωσαν ένα ακόμη άρθρο την Ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, που είχε τις εμπειρίες των αναγνωστών που έκαναν τις ερωτήσεις, με διάφορα ποσοστά επιτυχίας.
I understand that this is part of the deal. If you write about your relationship in an international newspaper, you should expect people to feel comfortable asking about it. But I just wasn't prepared for the scope of the response. The 36 questions seem to have taken on a life of their own. In fact, the New York Times published a follow-up article for Valentine's Day, which featured readers' experiences of trying the study themselves, with varying degrees of success.
Η πρωταρχική μου αντίδραση σε όλη αυτή την προσοχή ήταν να γίνω πολύ προστατευτική όσον αφορά την σχέση μου. Έλεγα όχι σε κάθε αίτημα που απευθυνόταν και στους δύο για να κάνουμε μια κοινή εμφάνιση. Απέρριπτα τηλεοπτικές συνεντεύξεις, και έλεγα όχι σε κάθε αίτημα για κοινή φωτογράφιση. Νομίζω πως φοβόμουν ότι θα γίνουμε αθέλητα εμβλήματα της διαδικασίας του να ερωτεύεσαι, κάτι για το οποίο δεν αισθανόμουν ότι είχα τα προσόντα.
So my first impulse in the face of all of this attention was to become very protective of my own relationship. I said no to every request for the two of us to do a media appearance together. I turned down TV interviews, and I said no to every request for photos of the two us. I think I was afraid that we would become inadvertent icons for the process of falling in love, a position I did not at all feel qualified for.
Καταλαβαίνω: ο κόσμος δεν θέλει απλά να μάθει αν η μελέτη είχε επιτυχία, ήταν να μάθουν αν στ' αλήθεια πετύχαινε: δηλαδή, αν ήταν ικανή να παράγει μια αγάπη που θα κρατούσε, όχι ένα προσωρινό αισθηματάκι, αλλά αληθινή αγάπη με διάρκεια.
And I get it: people didn't just want to know if the study worked, they wanted to know if it really worked: that is, if it was capable of producing love that would last, not just a fling, but real love, sustainable love.
Αλλά αυτή ήταν μια ερώτηση, την οποία δεν αισθανόμουν ικανή να απαντήσω. Η δική μου σχέση είχε μόνο μερικούς μήνες ζωής, και αισθανόμουν ότι βασικά ο κόσμος μου έκανε την λάθος ερώτηση. Τι έχει να τους πει το αν είμαστε ή όχι ακόμα μαζί; Αν η απάντηση είναι όχι, θα έκανε την εμπειρία αυτών των 36 ερωτήσεων να αξίζει λιγότερο; Ο Δρ. Άρθουρ Άρον έγραψε για τις ερωτήσεις αυτής της μελέτης εδώ το 1997, και εδώ, ο στόχος των ερευνητών δεν ήταν ο έρωτας. Αντίθετα, ήταν να δημιουργήσουν μια στενή διαπροσωπική σχέση μεταξύ των φοιτητών, χρησιμοποιώντας κάτι που ο Άρον ονόμαζε «παρατεταμένη, κλιμακούμενη, αμοιβαία, προσωπική αυτο-αποκάλυψη». Δεν ακούγεται ρομαντικό; Αλλά η μελέτη είχε επιτυχία. Οι συμμετέχοντες όντως ένιωσαν πιο κοντά ο ένας στον άλλο μετά, και μερικές μελέτες που ακολούθησαν χρησιμοποίησαν το πρωτόκολλο του Άρον σαν έναν τρόπο να δημιουργήσουν γρήγορα εμπιστοσύνη και οικειότητα μεταξύ αγνώστων Το χρησιμοποίησαν μεταξύ αστυνομικών και μελών της κοινωνίας, και μεταξύ ανθρώπων αντίθετων πολιτικών ιδεολογιών. Στην αρχική εκδοχή της ιστορίας, αυτή που δοκίμασα το καλοκαίρι, που συνδυάζει ζεύγη προσωπικών ερωτήσεων με τετράλεπτη οπτική επαφή, αναφέρθηκε σε αυτό το άρθρο, που δυστυχώς δεν εκδόθηκε ποτέ.
But this was a question I didn't feel capable of answering. My own relationship was only a few months old, and I felt like people were asking the wrong question in the first place. What would knowing whether or not we were still together really tell them? If the answer was no, would it make the experience of doing these 36 questions any less worthwhile? Dr. Arthur Aron first wrote about these questions in this study here in 1997, and here, the researcher's goal was not to produce romantic love. Instead, they wanted to foster interpersonal closeness among college students, by using what Aron called "sustained, escalating, reciprocal, personalistic self-disclosure." Sounds romantic, doesn't it? But the study did work. The participants did feel closer after doing it, and several subsequent studies have also used Aron's fast friends protocol as a way to quickly create trust and intimacy between strangers. They've used it between members of the police and members of community, and they've used it between people of opposing political ideologies. The original version of the story, the one that I tried last summer, that pairs the personal questions with four minutes of eye contact, was referenced in this article, but unfortunately it was never published.
Πριν μερικούς μήνες λοιπόν, έκανα μια ομιλία σε μια σχολή ελευθέρων τεχνών, και ένας φοιτητής με βρήκε στη συνέχεια και είπε, κάπως ντροπαλά, «Δοκίμασα την μελέτη σας και δεν δούλεψε». Έμοιαζε κάπως παραξενεμένος από αυτό. «Εννοείς, δεν ερωτεύτηκες το άτομο με το οποίο το έκανες;» ρώτησα.
So a few months ago, I was giving a talk at a small liberal arts college, and a student came up to me afterwards and he said, kind of shyly, "So, I tried your study, and it didn't work." He seemed a little mystified by this. "You mean, you didn't fall in love with the person you did it with?" I asked.
«Λοιπόν...» έκανε. «Νομίζω ότι θέλει απλά να είμαστε φίλοι».
"Well..." He paused. "I think she just wants to be friends."
«Γίνατε όμως καλύτεροι φίλοι;» ρώτησα. «Αισθάνεσαι ότι γνωρίζεστε καλύτερα αφού κάνατε τις ερωτήσεις;» Έγνεψε ναι.
"But did you become better friends?" I asked. "Did you feel like you got to really know each other after doing the study?" He nodded.
«Τότε δούλεψε» είπα.
"So, then it worked," I said.
Δεν νομίζω ότι αυτή ήταν η απάντηση που περίμενε. Δεν νομίζω ότι αυτή είναι η απάντηση που περιμένει ο καθένας από εμάς όσον αφορά τον έρωτα.
I don't think this is the answer he was looking for. In fact, I don't think this is the answer that any of us are looking for when it comes to love.
Βρήκα αυτή τη μελέτη όταν ήμουν 29 και βίωνα έναν πολύ δύσκολο χωρισμό. Ήμουν σε μια σχέση από τα 20, δηλαδή σχεδόν όλη μου την ενήλικη ζωή, και ήταν ο πρώτος μου έρωτας, και δεν είχα ιδέα πώς ή αν θα έφτιαχνα την ζωή μου χωρίς αυτόν. Στράφηκα λοιπόν στην επιστήμη. Έψαξα ό,τι μπορούσα να βρω σχετικά με την επιστήμη του έρωτα, και νομίζω ότι ήλπιζα πως κάπως θα εμβολιαζόμουν κατά της στενοχώριας. Δεν ξέρω αν το καταλάβαινα τότε -- νόμιζα ότι έκαναν απλά έρευνα για αυτό το βιβλίο που έγραφα -- αλλά φαίνεται ξεκάθαρο αν το σκεφτεί κανείς. Ήλπιζα ότι αν αποκτούσα γνώση σχετικά με τον έρωτα, δεν θα χρειαζόταν να ξανανιώσω τόσο άσχημα και μόνη όπως ένιωθα. Όλη αυτή η γνώση υπήρξε χρήσιμη από ορισμένες απόψεις. Είμαι πιο υπομονετική με την αγάπη. Είμαι πιο χαλαρή. Έχω περισσότερο αυτοπεποίθηση στο να ζητάω αυτό που θέλω. Αλλά βλέπω και τον εαυτό μου πιο καθαρά, και βλέπω ότι αυτό που θέλω είναι κάποιες φορές περισσότερο από αυτό που λογικά ζητά κανείς. Αυτό που θέλω από την αγάπη είναι μια εγγύηση, ότι δεν θα με αγαπούν μόνο σήμερα και αύριο, αλλά ότι ο άνθρωπος που αγαπώ θα συνεχίσει να με αγαπά για πάντα. Ίσως είναι η πιθανότητα αυτής της εγγύησης που έκανε τον κόσμο να ρωτά όταν ήθελε να μάθει αν είμαστε ακόμα μαζί.
I first came across this study when I was 29 and I was going through a really difficult breakup. I had been in the relationship since I was 20, which was basically my entire adult life, and he was my first real love, and I had no idea how or if I could make a life without him. So I turned to science. I researched everything I could find about the science of romantic love, and I think I was hoping that it might somehow inoculate me from heartache. I don't know if I realized this at the time -- I thought I was just doing research for this book I was writing -- but it seems really obvious in retrospect. I hoped that if I armed myself with the knowledge of romantic love, I might never have to feel as terrible and lonely as I did then. And all this knowledge has been useful in some ways. I am more patient with love. I am more relaxed. I am more confident about asking for what I want. But I can also see myself more clearly, and I can see that what I want is sometimes more than can reasonably be asked for. What I want from love is a guarantee, not just that I am loved today and that I will be loved tomorrow, but that I will continue to be loved by the person I love indefinitely. Maybe it's this possibility of a guarantee that people were really asking about when they wanted to know if we were still together.
Άρα η ιστορία των μέσων ενημέρωσης για τις 36 ερωτήσεις ήταν ότι ίσως υπάρχει μια σύντομη οδός προς τον έρωτα. Ίσως υπάρχει τρόπος να μειώσουμε κάπως τα ρίσκα, και αυτή είναι πολύ ελκυστική ιστορία, γιατί το να ερωτεύεσαι είναι καταπληκτικό, αλλά και συνάμα τρομακτικό. Η στιγμή που παραδέχεσαι ότι αγαπάς κάποιον, παραδέχεσαι ότι έχεις πολλά να χάσεις, και είναι αλήθεια πως αυτές οι ερωτήσεις παρέχουν ένα μηχανισμό για να γνωρίσεις κάποιον γρηγορότερα, που είναι και ένας μηχανισμός για να σε γνωρίσουν, και νομίζω ότι αυτό είναι που οι περισσότεροι ψάχνουμε στην αγάπη: να μας γνωρίζουν, να μας βλέπουν, να μας καταλαβαίνουν. Πιστεύω ότι όταν πρόκειται για τον έρωτα, είμαστε υπερβολικά πρόθυμοι να δεχτούμε την σύντομη εκδοχή της ιστορίας. Την εκδοχή που ρωτά, «Είσαστε ακόμα μαζί;» και είναι ικανοποιημένη με ένα ναι ή ένα όχι.
So the story that the media told about the 36 questions was that there might be a shortcut to falling in love. There might be a way to somehow mitigate some of the risk involved, and this is a very appealing story, because falling in love feels amazing, but it's also terrifying. The moment you admit to loving someone, you admit to having a lot to lose, and it's true that these questions do provide a mechanism for getting to know someone quickly, which is also a mechanism for being known, and I think this is the thing that most of us really want from love: to be known, to be seen, to be understood. But I think when it comes to love, we are too willing to accept the short version of the story. The version of the story that asks, "Are you still together?" and is content with a yes or no answer.
Αντί λοιπόν αυτής της ερώτησης, θα πρότεινα να ρωτήσουμε κάποιες δυσκολότερες, ερωτήσεις όπως: Πώς αποφασίζεις ποιος αξίζει την αγάπη σου και ποιος όχι; Πώς μένεις ερωτευμένος όταν τα πράγματα δυσκολεύουν, και πώς ξέρεις πότε πρέπει να φύγεις; Πώς ζεις με την αμφιβολία ότι κάτι αναπόφευκτα μπαίνει σε κάθε σχέση, ή κάτι δυσκολότερο, πώς ζεις με την αμφιβολία του συντρόφου σου; Δεν ξέρω απαραίτητα τις απαντήσεις αυτών των ερωτήσεων, αλλά νομίζω ότι είναι μια καλή αρχή για να κάνουμε μια προσεκτική συζήτηση για το τι σημαίνει να αγαπάς κάποιον.
So rather than that question, I would propose we ask some more difficult questions, questions like: How do you decide who deserves your love and who does not? How do you stay in love when things get difficult, and how do you know when to just cut and run? How do you live with the doubt that inevitably creeps into every relationship, or even harder, how do you live with your partner's doubt? I don't necessarily know the answers to these questions, but I think they're an important start at having a more thoughtful conversation about what it means to love someone.
Άρα, αν το θέλετε, η σύντομη εκδοχή της ιστορίας της σχέσης μου είναι αυτή: πριν ένα χρόνο, με έναν γνωστό κάναμε μια μελέτη που σκόπευε στην δημιουργία έρωτα, και ερωτευτήκαμε, και είμαστε ακόμα μαζί, και χαίρομαι τόσο πολύ.
So, if you want it, the short version of the story of my relationship is this: a year ago, an acquaintance and I did a study designed to create romantic love, and we fell in love, and we are still together, and I am so glad.
Αλλά το να ερωτεύεσαι δεν είναι το ίδιο με το να μένεις ερωτευμένος. Το να ερωτεύεσαι είναι το εύκολο κομμάτι. Στο τέλος λοιπόν του άρθρου μου έγραψα, «Ο έρωτας δεν μας προέκυψε. Είμαστε ερωτευμένοι γιατί διαλέξαμε να είμαστε». Και μαζεύομαι λίγο όταν το διαβάζω τώρα, όχι επειδή δεν είναι αλήθεια, αλλά επειδή τότε, δεν είχα σκεφτεί πραγματικά όλα όσα περιελάμβανε η επιλογή μου. Δεν σκέφτηκα πόσες φορές θα κάναμε ο καθένας αυτή την επιλογή, και πόσες θα συνεχίσω να την κάνω χωρίς να ξέρω αν και εκείνος θα με διαλέγει ή όχι. Θέλω να είναι αρκετό το να απαντήσω σε 36 ερωτήσεις, και να διαλέξω να αγαπώ κάποιον τόσο γενναιόδωρο και ευγενικό και διασκεδαστικό και να μιλήσω για την επιλογή μου στην μεγαλύτερη αμερικανική εφημερίδα. Αυτό όμως που έκανα είναι να μετατρέψω την σχέση μου σε ένα μύθο που δεν τελείως πιστεύω. Και αυτό που θέλω, αυτό που πιθανώς θα περάσω όλη μου τη ζωή θέλοντας, είναι να είναι αυτός ο μύθος αληθινός.
But falling in love is not the same thing as staying in love. Falling in love is the easy part. So at the end of my article, I wrote, "Love didn't happen to us. We're in love because we each made the choice to be." And I cringe a little when I read that now, not because it isn't true, but because at the time, I really hadn't considered everything that was contained in that choice. I didn't consider how many times we would each have to make that choice, and how many times I will continue to have to make that choice without knowing whether or not he will always choose me. I want it to be enough to have asked and answered 36 questions, and to have chosen to love someone so generous and kind and fun and to have broadcast that choice in the biggest newspaper in America. But what I have done instead is turn my relationship into the kind of myth I don't quite believe in. And what I want, what perhaps I will spend my life wanting, is for that myth to be true.
Θέλω το ευτυχισμένο τέλος που υπαινίσσομαι στον τίτλο του άρθρου μου, που είναι, τυχαία, το μόνο κομμάτι του άρθρου που δεν έγραψα εγώ.
I want the happy ending implied by the title to my article, which is, incidentally, the only part of the article that I didn't actually write.
(Γέλια)
(Laughter)
Αυτό όμως που έχω είναι η ευκαιρία να επιλέξω να ερωτευτώ κάποιον, και να ελπίζω ότι και εκείνος θα επιλέξει να με ερωτευτεί, και είναι τρομακτικό, αλλά αυτό είναι ο έρωτας.
But what I have instead is the chance to make the choice to love someone, and the hope that he will choose to love me back, and it is terrifying, but that's the deal with love.
Ευχαριστώ.
Thank you.