Σήμερα θα ήθελα να μιλήσω για τον τρόπο με τον οποίο μιλάμε για τον έρωτα. Και πιο συγκεκριμένα, ποιο είναι το λάθος που κάνουμε όταν μιλάμε για τον έρωτα.
OK, so today I want to talk about how we talk about love. And specifically, I want to talk about what's wrong with how we talk about love.
Οι περισσότεροι από εμάς έχουν μάλλον ερωτευτεί κάμποσες φορές κατά τη διάρκεια της ζωής μας και στην αγγλική γλώσσα η μεταφορά πέφτω (στον έρωτα), είναι η κύρια έκφραση που περιγράφει αυτή την εμπειρία. Δεν ξέρω για σας, αλλά εγώ, όταν σκέφτομαι αυτή τη μεταφορά, φαντάζομαι μια εικόνα βγαλμένη από κινούμενα σχέδια. Ένας άντρας περπατάει στο πεζοδρόμιο, και χωρίς να το καταλάβει περνάει πάνω από μια ανοιχτή τρύπα και κατρακυλάει στον υπόνομο από κάτω. Το φαντάζομαι έτσι γιατί το να πέφτεις δεν είναι το ίδιο πράγμα με το να πηδάς. Το πέσιμο είναι τυχαίο, είναι ανεξέλεγκτο. Είναι κάτι που συμβαίνει χωρίς τη συναίνεση μας. Αυτός είναι ο κύριος τρόπος που περιγράφουμε την αρχή μιας νέας σχέσης.
Most of us will probably fall in love a few times over the course of our lives, and in the English language, this metaphor, falling, is really the main way that we talk about that experience. I don't know about you, but when I conceptualize this metaphor, what I picture is straight out of a cartoon -- like there's a man, he's walking down the sidewalk, without realizing it, he crosses over an open manhole, and he just plummets into the sewer below. And I picture it this way because falling is not jumping. Falling is accidental, it's uncontrollable. It's something that happens to us without our consent. And this -- this is the main way we talk about starting a new relationship.
Είμαι συγγραφέας και καθηγήτρια Αγγλικών, που σημαίνει ότι η δουλειά μου είναι να συλλογίζομαι πάνω στις λέξεις. Με πληρώνουν για να υποστηρίζω ότι η γλώσσα που χρησιμοποιούμε μετράει, και θα ήθελα να υποστηρίξω ότι πολλές από τις μεταφορές που χρησιμοποιούμε για τον έρωτα - ίσως οι περισσότερες από αυτές - είναι προβληματικές.
I am a writer and I'm also an English teacher, which means I think about words for a living. You could say that I get paid to argue that the language we use matters, and I would like to argue that many of the metaphors we use to talk about love -- maybe even most of them -- are a problem.
Στον έρωτα λοιπόν πέφτουμε. Ο έρωτας μας χτυπά, μας συντρίβει, σβήνουμε, καιγόμαστε από πάθος. Ο έρωτας μας τρελαίνει και μας αρρωσταίνει. Οι καρδιές μας πονάνε και μετά ραγίζουν. Έτσι, οι μεταφορές μας εξισώνουν την εμπειρία του να αγαπάς κάποιον με υπερβολική βία ή αρρώστια.
So, in love, we fall. We're struck. We are crushed. We swoon. We burn with passion. Love makes us crazy, and it makes us sick. Our hearts ache, and then they break. So our metaphors equate the experience of loving someone to extreme violence or illness.
(Γέλια)
(Laughter)
Αυτό κάνουν! Μας βάζουν στη θέση του θύματος απρόβλεπτων και αναπόφευκτων περιστάσεων. Η αγαπημένη μου έκφραση είναι ο «ερωτοχτυπημένος» [smitten] που είναι μετοχή παρακειμένου της ρήματος «πλήττω» [smite]. Αν ψάξετε αυτή τη λέξη στο λεξικό...
They do. And they position us as the victims of unforeseen and totally unavoidable circumstances. My favorite one of these is "smitten," which is the past participle of the word "smite." And if you look this word up in the dictionary --
(Γέλια)
(Laughter)
θα δείτε ότι μπορεί να σημαίνει τόσο το βαρύ πλήγμα όσο και το «να είσαι πολύ ερωτευμένος». Η λέξη «πλήττω» με οδηγεί συνειρμικά σε ένα συγκεκριμένο κειμενικό είδος, την Παλαιά Διαθήκη. Μόνο στο βιβλίο της Εξόδου υπάρχουν 16 αναφορές σε πληγές, τη λέξη που χρησιμοποιεί η Βίβλος για την εκδίκηση ενός θυμωμένου Θεού.
you will see that it can be defined as both "grievous affliction," and, "to be very much in love." I tend to associate the word "smite" with a very particular context, which is the Old Testament. In the Book of Exodus alone, there are 16 references to smiting, which is the word that the Bible uses for the vengeance of an angry God.
(Γέλια)
(Laughter)
Όταν μιλάμε για τον έρωτα, χρησιμοποιούμε την ίδια λέξη που χρησιμοποιούμε για μια επιδρομή ακρίδων.
Here we are using the same word to talk about love that we use to explain a plague of locusts.
(Γέλια)
(Laughter)
Σωστά;
Right?
Πώς συνέβη αυτό; Πώς φτάσαμε να συσχετίζουμε τον έρωτα με μεγάλο πόνο και βάσανα; Γιατί μιλάμε για αυτή τη φαινομενικά θετική εμπειρία σαν να είμαστε θύματα; Πρόκειται για δύσκολες ερωτήσεις, αλλά έχω κάποιες θεωρίες. Για να το εξετάσω σε βάθος, θέλω να εστιάσω σε μια συγκεκριμένη μεταφορά, την ιδέα ότι ο έρωτας είναι τρέλα.
So, how did this happen? How have we come to associate love with great pain and suffering? And why do we talk about this ostensibly good experience as if we are victims? These are difficult questions, but I have some theories. And to think this through, I want to focus on one metaphor in particular, which is the idea of love as madness.
Όταν ξεκίνησα να μελετώ τη ρομαντική αγάπη, βρήκα αυτές τις μεταφορές της τρέλας παντού. Η ιστορία του Δυτικού πολιτισμού είναι γεμάτη με γλώσσα που παρομοιάζει τον έρωτα με ψυχική ασθένεια. Ορίστε μερικά παραδείγματα: Ουίλιαμ Σαίξπηρ: «Ο έρωτας δεν είναι παρά μονάχα μια τρέλα». από το «Όπως αγαπάτε». Φρίντριχ Νίτσε: «Πάντα υπάρχει λίγη τρέλα στον έρωτα». «Με κάνεις να να δείχνω τόσο τρελή από έρωτα»,
When I first started researching romantic love, I found these madness metaphors everywhere. The history of Western culture is full of language that equates love to mental illness. These are just a few examples. William Shakespeare: "Love is merely a madness," from "As You Like It." Friedrich Nietzsche: "There is always some madness in love." "Got me looking, got me looking so crazy in love -- "
(Γέλια)
(Laughter)
από τη μεγάλη φιλόσοφο Μπιγιονσέ Νόουλς.
from the great philosopher, Beyoncé Knowles.
(Γέλια)
(Laughter)
Ερωτεύτηκα για πρώτη φορά στα 20 και ήταν από την αρχή μια ιδιαίτερα ταραχώδης σχέση. Επιπλέον, τα πρώτα χρόνια ήταν σχέση εξ αποστάσεως και αυτό μου προκαλούσε πολύ έντονες συναισθηματικές διακυμάνσεις. Θυμάμαι έντονα μία συγκεκριμένη στιγμή. Καθόμουν σε ένα κρεβάτι σε έναν ξενώνα στη Λατινική Αμερική και έβλεπα τον άνθρωπο που αγαπούσα να φεύγει. Ήταν πολύ αργά το βράδυ, ήταν σχεδόν μεσάνυχτα, είχαμε καβγαδίσει νωρίτερα στο δείπνο και όταν επιστρέψαμε στο δωμάτιό μας πέταξε τα πράγματά του μέσα σε μια βαλίτσα κι έφυγε. Τώρα πια δεν μπορώ να θυμηθώ γιατί είχαμε μαλώσει, αλλά θυμάμαι πολύ έντονα πώς ένιωθα όταν τον έβλεπα να φεύγει.
I fell in love for the first time when I was 20, and it was a pretty turbulent relationship right from the start. And it was long distance for the first couple of years, so for me that meant very high highs and very low lows. I can remember one moment in particular. I was sitting on a bed in a hostel in South America, and I was watching the person I love walk out the door. And it was late, it was nearly midnight, we'd gotten into an argument over dinner, and when we got back to our room, he threw his things in the bag and stormed out. While I can no longer remember what that argument was about, I very clearly remember how I felt watching him leave.
Ήμουν 22, ήταν το πρώτο μου ταξίδι στον αναπτυσσόμενο κόσμο και ήμουν πέρα για πέρα μόνη. Η πτήση της επιστροφής μου ήταν σε μία εβδομάδα, ήξερα το όνομα της πόλης όπου βρισκόμουν και το όνομα της πόλης όπου έπρεπε να πάω για να πάρω την πτήση μου, αλλά δεν είχα ιδέα πώς να κυκλοφορήσω εκεί. Δεν είχα ταξιδιωτικό οδηγό, τα χρήματά μου ήταν ελάχιστα και δεν μιλούσα καθόλου Ισπανικά.
I was 22, it was my first time in the developing world, and I was totally alone. I had another week until my flight home, and I knew the name of the town that I was in, and the name of the city that I needed to get to to fly out, but I had no idea how to get around. I had no guidebook and very little money, and I spoke no Spanish.
Κάποιος πιο περιπετειώδης από εμένα θα μπορούσε να δει την κατάσταση αυτή σαν μια ευκαιρία, αλλά εγώ είχα απλά παγώσει. Έμεινα να κάθομαι εκεί. Μετά ξέσπασα σε κλάματα. Αλλά παρά τον πανικό μου, μια φωνούλα στο μυαλό μου έλεγε: «Ουάου! Αυτό είναι ένα δράμα. Μάλλον διαχειρίζομαι τις ερωτικές μου υποθέσεις σωστά».
Someone more adventurous than me might have seen this as a moment of opportunity, but I just froze. I just sat there. And then I burst into tears. But despite my panic, some small voice in my head thought, "Wow. That was dramatic. I must really be doing this love thing right."
(Γέλια)
(Laughter)
Επειδή ένα κομμάτι του εαυτού μου ήθελε να αισθάνεται δυστυχία στον έρωτα. Και αυτό μου φαίνεται τόσο παράξενο τώρα, αλλά τότε, στα 22, ήθελα πολύ να έχω δραματικές εμπειρίες και εκείνη τη στιγμή ήμουν παράλογη, έξαλλη και απελπισμένη, αλλά παραδόξως, σκέφτηκα ότι αυτή η κατάσταση φανέρωνε τα αισθήματά μου για τον άντρα που μόλις με είχε παρατήσει.
Because some part of me wanted to feel miserable in love. And it sounds so strange to me now, but at 22, I longed to have dramatic experiences, and in that moment, I was irrational and furious and devastated, and weirdly enough, I thought that this somehow legitimized the feelings I had for the guy who had just left me.
Νομίζω ότι κατά κάποιον τρόπο ήθελα να βιώσω λίγη τρέλα, επειδή πίστευα ότι έτσι λειτουργούσε ο έρωτας. Αυτό όμως δεν θα έπρεπε να προκαλεί έκπληξη, αν σκεφτούμε ότι σύμφωνα με τη Βικιπαίδεια, υπάρχουν οκτώ ταινίες, 14 τραγούδια, δύο άλμπουμ και ένα μυθιστόρημα με τον τίτλο «Τρελός έρωτας».
I think on some level I wanted to feel a little bit crazy, because I thought that that was how love worked. This really should not be surprising, considering that according to Wikipedia, there are eight films, 14 songs, two albums and one novel with the title "Crazy Love."
Περίπου μισή ώρα μετά, επέστρεψε στο δωμάτιό μας. Τα ξαναβρήκαμε, και συνεχίσαμε το ταξίδι μας για άλλη μια όμορφη γενικά βδομάδα. Και μετά, όταν γύρισα σπίτι, σκέφτηκα: «Αυτό ήταν τόσο τρομερό και τόσο υπέροχο. Αυτή πρέπει να είναι μια αληθινή ιστορία αγάπης». Προσδοκούσα ότι η πρώτη μου αγάπη θα μοιάζει με παράνοια και φυσικά, η προσδοκία μου εκπληρώθηκε τέλεια. Αλλά το να αγαπώ κάποιον έτσι, σαν να εξαρτιόταν η ευτυχία μου από το αν αυτός θα με αγαπούσε το ίδιο, δεν ήταν πολύ καλό για μένα, ούτε και για εκείνον.
About half an hour later, he came back to our room. We made up. We spent another mostly happy week traveling together. And then, when I got home, I thought, "That was so terrible and so great. This must be a real romance." I expected my first love to feel like madness, and of course, it met that expectation very well. But loving someone like that -- as if my entire well-being depended on him loving me back -- was not very good for me or for him.
Υποψιάζομαι όμως ότι μια τέτοια ερωτική ιστορία δεν είναι ασυνήθιστη. Οι περισσότεροι από εμάς όντως «τρελαίνονται» λίγο στην αρχή ενός έρωτα. Συγκεκριμένα, υπάρχουν έρευνες που επιβεβαιώνουν ότι αυτό είναι σχεδόν φυσιολογικό, επειδή, σύμφωνα με τη νευροχημεία, ο έρωτας και η ψυχική ασθένεια έχουν δυσδιάκριτα όρια. Είναι γεγονός.
But I suspect this experience of love is not that unusual. Most of us do feel a bit mad in the early stages of romantic love. In fact, there is research to confirm that this is somewhat normal, because, neurochemically speaking, romantic love and mental illness are not that easily distinguished. This is true.
Μια έρευνα του 1999 βασίστηκε σε αιματολογικές εξετάσεις για να επαληθεύσει ότι τα επίπεδα σεροτονίνης των ερωτευμένων έμοιαζαν πάρα πολύ με εκείνα από άτομα που είχαν διαγνωστεί με ιδεο-ψυχαναγκαστική διαταραχή.
This study from 1999 used blood tests to confirm that the serotonin levels of the newly in love very closely resembled the serotonin levels of people who had been diagnosed with obsessive-compulsive disorder.
(Γέλια)
(Laughter)
Μάλιστα, τα χαμηλά επίπεδα σεροτονίνης συνδέονται επίσης με την εποχιακή συναισθηματική διαταραχή και την κατάθλιψη. Επομένως, υπάρχουν ορισμένα αποδεικτικά στοιχεία που συνδέουν τον έρωτα με αλλαγές στη διάθεση και τη συμπεριφορά μας. Υπάρχουν και άλλες μελέτες που επιβεβαιώνουν ότι οι περισσότερες σχέσεις έτσι ξεκινούν.
Yes, and low levels of serotonin are also associated with seasonal affective disorder and depression. So there is some evidence that love is associated with changes to our moods and our behaviors. And there are other studies to confirm that most relationships begin this way.
Οι ερευνητές πιστεύουν ότι τα χαμηλά επίπεδα σεροτονίνης συνδέονται με εμμονικές σκέψεις για το αντικείμενο του έρωτα, που μοιάζει με μια αίσθηση σαν κάποιος να καρφώθηκε μέσα στο μυαλό σας. Πολλοί από εμάς έτσι νιώθουμε όταν ερωτευόμαστε για πρώτη φορά. Τα καλά νέα είναι ότι δεν κρατάει και πολύ, συνήθως από λίγους μήνες έως κάνα δυο χρόνια.
Researchers believe that the low levels of serotonin is correlated with obsessive thinking about the object of love, which is like this feeling that someone has set up camp in your brain. And most of us feel this way when we first fall in love. But the good news is, it doesn't always last that long -- usually from a few months to a couple of years.
Όταν επέστρεψα από ταξίδι μου στη Λατινική Αμερική πέρναγα αρκετές ώρες μόνη στο δωμάτιό μου, τσεκάροντας τα μέιλ μου, περιμένοντας με απελπισία νέα από τον άνθρωπο που αγαπούσα. Αποφάσισα ότι, αν οι φίλοι μου δε μπορούσαν να κατανοήσουν το βαρύ μου πλήγμα, τότε δεν χρειαζόμουν τη φιλία τους. Έτσι, σταμάτησα να κάνω παρέα με τους περισσότερους από αυτούς. Κατά πάσα πιθανότητα, ήταν η πιο δυστυχισμένη χρονιά της ζωής μου. Νομίζω όμως ότι το ένοιωθα σαν καθήκον μου να είμαι δυστυχισμένη, γιατί αν μπορούσα να είμαι δυστυχισμένη, θα αποδείκνυα πόσο τον αγαπούσα, κι αν μπορούσα να το αποδείξω, κάποια στιγμή θα καταλήγαμε μαζί.
When I got back from my trip to South America, I spent a lot of time alone in my room, checking my email, desperate to hear from the guy I loved. I decided that if my friends could not understand my grievous affliction, then I did not need their friendship. So I stopped hanging out with most of them. And it was probably the most unhappy year of my life. But I think I felt like it was my job to be miserable, because if I could be miserable, then I would prove how much I loved him. And if I could prove it, then we would have to end up together eventually.
Αυτή είναι η αληθινή παράνοια, γιατί δεν υπάρχει κανένας κανόνας στο σύμπαν που να λέει ότι το να υποφέρεις αβάσταχτα θα έχει μεγάλη ανταμοιβή, μιλάμε όμως για τον έρωτα λες και αυτό να ισχύει.
This is the real madness, because there is no cosmic rule that says that great suffering equals great reward, but we talk about love as if this is true.
Οι ερωτικές μας εμπειρίες είναι τόσο βιολογικές όσο και πολιτιστικές. Η βιολογία μας μάς λέει ότι ο έρωτας είναι ωραίος, ότι ενεργοποιεί τα κυκλώματα ανταμοιβής στον εγκέφαλό μας. Μας λέει επίσης ότι ο έρωτας πονάει όταν, μετά από έναν καυγά ή έναν χωρισμό, αυτή η νευροχημική ανταμοιβή εξαφανίζεται. Ίσως να έχετε ακούσει ότι, από νευροχημική άποψη, ένας χωρισμός έχει την ίδια επίδραση με τα συμπτώματα στέρησης από κοκαΐνη, το οποίο είναι πολύ καθησυχαστικό!
Our experiences of love are both biological and cultural. Our biology tells us that love is good by activating these reward circuits in our brain, and it tells us that love is painful when, after a fight or a breakup, that neurochemical reward is withdrawn. And in fact -- and maybe you've heard this -- neurochemically speaking, going through a breakup is a lot like going through cocaine withdrawal, which I find reassuring.
(Γέλια)
(Laughter)
Έπειτα, η κουλτούρα μας χρησιμοποιεί τη γλώσσα για να διαμορφώσει και να ενισχύσει αυτές τις ιδέες για τον έρωτα. Στην περίπτωση αυτή, μιλάμε για μεταφορές για τον πόνο, την εξάρτηση και την τρέλα. Είναι ένας ενδιαφέρων φαύλος κύκλος ανατροφοδότησης. Ο έρωτας είναι παντοδύναμος και μερικές φορές οδυνηρός κι αυτό το εκφράζουμε με τις λέξεις και τις ιστορίες μας, αλλά ταυτόχρονα οι λέξεις και οι ιστορίες μας προδιαθέτουν να προσδοκούμε ότι ο έρωτας είναι παντοδύναμος και οδυνηρός.
And then our culture uses language to shape and reinforce these ideas about love. In this case, we're talking about metaphors about pain and addiction and madness. It's kind of an interesting feedback loop. Love is powerful and at times painful, and we express this in our words and stories, but then our words and stories prime us to expect love to be powerful and painful.
Μου φαίνεται ενδιαφέρον ότι όλο αυτό συμβαίνει σε μια κοινωνία που εκτιμά τη μακροχρόνια μονογαμία. Μοιάζει σαν να τα θέλουμε όλα δικά μας: θέλουμε ο έρωτας να μοιάζει με τρέλα, αλλά θέλουμε και να κρατάει μια ζωή. Ακούγεται φρικτό.
What's interesting to me is that all of this happens in a culture that values lifelong monogamy. It seems like we want it both ways: we want love to feel like madness, and we want it to last an entire lifetime. That sounds terrible.
(Γέλια)
(Laughter)
Για να συμβιβάσουμε αυτά τα δύο θα πρέπει να αλλάξουμε είτε την κουλτούρα μας, είτε τις προσδοκίες μας. Φανταστείτε λοιπόν αν όλοι ήμασταν λιγότερο παθητικοί στον έρωτα. Αν ήμασταν πιο θετικοί, πιο ανοιχτόμυαλοι, πιο γενναιόδωροι και αντί να «πέφτουμε στον έρωτα», να μπαίνουμε μέσα στον έρωτα. Το ξέρω ότι ζητάω πολλά, αλλά δεν είμαι η πρώτη που το προτείνω. Στο βιβλίο τους «Metaphors We Live By» οι γλωσσολόγοι Μαρκ Τζόνσον και Τζορτζ Λακόφ προτείνουν μια ενδιαφέρουσα λύση σε αυτό το δίλημμα: να αλλάξουμε τις μεταφορές μας. Υποστηρίζουν ότι οι μεταφορές πράγματι διαμορφώνουν την εμπειρία μας του κόσμου και ότι μπορούν να δράσουν ως οδηγός για μελλοντικές συμπεριφορές, όπως οι αυτο-εκπληρούμενες προφητείες.
To reconcile this, we need to either change our culture or change our expectations. So, imagine if we were all less passive in love. If we were more assertive, more open-minded, more generous and instead of falling in love, we stepped into love. I know that this is asking a lot, but I'm not actually the first person to suggest this. In their book, "Metaphors We Live By," linguists Mark Johnson and George Lakoff suggest a really interesting solution to this dilemma, which is to change our metaphors. They argue that metaphors really do shape the way we experience the world, and that they can even act as a guide for future actions, like self-fulfilling prophecies.
Οι Τζόνσον και Λακόφ προτείνουν μια νέα μεταφορά για τον έρωτα: ο έρωτας ως ένα συλλογικό έργο τέχνης. Μου αρέσει πολύ αυτός ο τρόπος αντιμετώπισης του έρωτα. Οι γλωσσολόγοι μιλούν για τις μεταφορές σαν να έχουν επιπτώσεις, κάτι το οποίο είναι ουσιαστικά ένας τρόπος να σκεφτούμε όλες τις συνέπειες ή τις ιδέες που περιέχονται σε μια δεδομένη μεταφορά. Οι Τζόνσον και Λακόφ μιλούν για κάθε τι στο οποίο επιδρά η συλλογική εργασία πάνω σε ένα έργο τέχνης: κόπος, συμβιβασμός, υπομονή, κοινοί στόχοι. Αυτές οι ιδέες εναρμονίζονται με την πολιτιστική μας επένδυση σε έναν μακροχρόνιο ρομαντικό δεσμό, ωστόσο λειτουργούν εξίσου καλά και σε άλλα ήδη σχέσεων: σύντομες, περιστασιακές, πολυγαμικές, μη-μονογαμικές, ασεξουαλικές, γιατί αυτή η μεταφορά δημιουργεί συνειρμικά πολύ πιο πολύπλοκες ιδέες στην εμπειρία του έρωτα προς κάποιον.
Johnson and Lakoff suggest a new metaphor for love: love as a collaborative work of art. I really like this way of thinking about love. Linguists talk about metaphors as having entailments, which is essentially a way of considering all the implications of, or ideas contained within, a given metaphor. And Johnson and Lakoff talk about everything that collaborating on a work of art entails: effort, compromise, patience, shared goals. These ideas align nicely with our cultural investment in long-term romantic commitment, but they also work well for other kinds of relationships -- short-term, casual, polyamorous, non-monogamous, asexual -- because this metaphor brings much more complex ideas to the experience of loving someone.
Αν λοιπόν ο έρωτας είναι ένα συλλογικό έργο τέχνης, επομένως ο έρωτας είναι μια αισθητηριακή εμπειρία. Ο έρωτας είναι απρόβλεπτος, ο έρωτας είναι δημιουργικός, ο έρωτας απαιτεί επικοινωνία και πειθαρχία, είναι ματαίωση και συναισθηματική απαίτηση. Ο έρωτας περιλαμβάνει πόνο και χαρά. Τελικά, κάθε έρωτας είναι διαφορετικός.
So if love is a collaborative work of art, then love is an aesthetic experience. Love is unpredictable, love is creative, love requires communication and discipline, it is frustrating and emotionally demanding. And love involves both joy and pain. Ultimately, each experience of love is different.
Όταν ήμουν νεότερη ποτέ δεν σκέφτηκα ότι μου επιτρεπόταν να απαιτήσω περισσότερα από την αγάπη, ότι δεν ήταν ανάγκη να δέχομαι απλά ό,τι αγάπη μου έδιναν. Όταν η 14χρονη Ιουλιέτα πρωτοσυναντά... ή όταν η 14χρονη Ιουλιέτα δεν μπορεί να είναι μαζί με τον Ρωμαίο, τον οποίο γνώρισε τέσσερις μέρες πριν, δεν αισθάνεται απογοητευμένη ή αγχωμένη. Πού είναι; Θέλει να πεθάνει. Σωστά; Σας φρεσκάρω τη μνήμη: σε αυτό το σημείο, στην τρίτη πράξη, από πέντε, ο Ρωμαίος δεν έχει πεθαίνει. Είναι ζωντανός, είναι υγιής, απλά έχει εξοριστεί από την πόλη. Καταλαβαίνω ότι η Βερόνα του 16ου αιώνα δεν είναι σαν τη σύγχρονη Λατινική Αμερική αλλά και πάλι, όταν πρωτοδιάβασα το έργο, επίσης στα 14 χρόνια μου, το βάσανο της Ιουλιέτας μου φαινόταν λογικό.
When I was younger, it never occurred to me that I was allowed to demand more from love, that I didn't have to just accept whatever love offered. When 14-year-old Juliet first meets -- or, when 14-year-old Juliet cannot be with Romeo, whom she has met four days ago, she does not feel disappointed or angsty. Where is she? She wants to die. Right? And just as a refresher, at this point in the play, act three of five, Romeo is not dead. He's alive, he's healthy, he's just been banished from the city. I understand that 16th-century Verona is unlike contemporary North America, and yet when I first read this play, also at age 14, Juliet's suffering made sense to me.
Ο επαναπροσδιορισμός του έρωτα ως κάτι που δημιουργώ μαζί με κάποιον που θαυμάζω, αντί για κάτι που απλώς μου συμβαίνει χωρίς τον έλεγχο ή τη συναίνεσή μου μου δίνει δύναμη. Εξακολουθεί να είναι δύσκολο. Ο έρωτας ακόμη μοιάζει με τρέλα και συντριβή μερικές φορές κι όταν αισθάνομαι πραγματικά απογοητευμένη πρέπει να υπενθυμίσω στον εαυτό μου: η δουλειά μου σε αυτή τη σχέση είναι να μιλήσω στον σύντροφό μου γι' αυτά που μπορούμε να κάνουμε μαζί. Δεν είναι εύκολο, ούτε αυτό. Αλλά είναι τόσο καλύτερο από την εναλλακτική, που είναι αυτό το πράγμα που μοιάζει με τρέλα.
Reframing love as something I get to create with someone I admire, rather than something that just happens to me without my control or consent, is empowering. It's still hard. Love still feels totally maddening and crushing some days, and when I feel really frustrated, I have to remind myself: my job in this relationship is to talk to my partner about what I want to make together. This isn't easy, either. But it's just so much better than the alternative, which is that thing that feels like madness.
Αυτή η εκδοχή της αγάπης δεν έχει να κάνει με το να χάσεις ή να κερδίσεις κάποιον. Αντίθετα, απαιτεί εμπιστοσύνη προς τον σύντροφο και συζήτηση για θέματα όταν η εμπιστοσύνη μοιάζει δύσκολη, κάτι που ακούγεται τόσο απλό, αλλά στην πραγματικότητα είναι μια πράξη επαναστατική, ρηξικέλευθη. Κι αυτό γιατί πρέπει να σταματήσει κανείς να σκέφτεται τον εαυτό του και τι κερδίζει ή χάνει στη σχέση του, πρέπει να αρχίσει να σκέφτεται τι έχει να προσφέρει. Αυτή η εκδοχή του έρωτα μας επιτρέπει να λέμε πράγματα όπως: «Κοίτα, δεν είμαστε πολύ καλοί συνεργάτες, ίσως να μην κάνει αυτό για μας». Ή «Αυτή η σχέση ήταν πιο σύντομη απ' ό,τι είχα σχεδιάσει, αλλά και πάλι ήταν όμορφη, με το δικό της τρόπο».
This version of love is not about winning or losing someone's affection. Instead, it requires that you trust your partner and talk about things when trusting feels difficult, which sounds so simple, but is actually a kind of revolutionary, radical act. This is because you get to stop thinking about yourself and what you're gaining or losing in your relationship, and you get to start thinking about what you have to offer. This version of love allows us to say things like, "Hey, we're not very good collaborators. Maybe this isn't for us." Or, "That relationship was shorter than I had planned, but it was still kind of beautiful."
Το ωραίο με το συλλογικό έργο τέχνης είναι ότι δεν γίνεται να ζωγραφιστεί, να σχεδιαστεί ή να σκαλιστεί από μόνο του. Αυτή η εκδοχή του έρωτα μας επιτρέπει να αποφασίσουμε ποια μορφή θα έχει.
The beautiful thing about the collaborative work of art is that it will not paint or draw or sculpt itself. This version of love allows us to decide what it looks like.
Ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)